پيام به استادان و دانشجويان عزيز
چهار شنبه ۲۷ خرداد ۱۳۸۸ - ۱۷ ژوين ۲۰۰۹
دكتر محمد ملکی
|
بسم الحق
عزيزانم؛
خوشحالم که بار ديگر شما را در کنار هم و دست در دست هم برای دفاع از آزادی در سنگر آزادی ميبينم. دگر بار شاهد بوديم که خون پاکِ دختران و پسران دانشجو بر در و ديوار دانشگاه پاشيده ميشود. گرچه اميد دارم اين آخرين باری باشد که چنين صحنه هايی را می ببينم، اما تاريخ نشان داده است که تا ظلم و ظلم ستيزی هست، رخ دادن چنين حوادث تلخی که به دست جانيان آدم خوار و قدرت بدستان جنايتکار صورت ميگيرد امری دور از ذهن نيست.
از آن روز که خون سه آذر اهورائی در دانشکده فنی دانشگاه تهران بر زمين ريخت، تا کنون بارها و بارها در قدرت مداری شاه و شيخ، چنين وقايع دردآوری را به نظاره نشسته ايم. اگر دانشگاه مفتخر است که مدال " سنگر آزادی“ بودن را به سينه دارد، مگر نه به اين سبب است که سنگر جايگاه حمله و دفاع است؟ اگر دانشجويان فرياد ميکنند که " ما زن و مرد جنگيم، بجنگ تا بجنگيم"، از اين رو نيست که دانشگاهيان همه وقت آماده ی دفاع از سنگر در برابر هجوم آدمکشان و دشمنان آزادی و برابری بوده و هستند؟
نگاهی به آنچه پيش و پس از انقلاب ضد سلطنتی بر دانشگاه ها گذشته نشانگر اين واقعيت است که دشمنان آزادی هرگز نتوانسته اند يا نخواسته اند بفهمند که بسياری از دانشگاهيان که دل در گروی آزادی مردم دارند، هيچگاه اجازه نخواهند داد سنگر آزادی به دست استبداديان تسخير شود. تاريخ گواه است هر گاه دانشگاهها مورد هجوم دشمنان قرار گرفته اند، همبستگی ميان استاد و دانشجو سد محکمی در برابر استبداديان به وجود آورده است.
امروز مطلع شدم جمعی از استادان عزيز در مسجد دانشگاه تهران و ساير دانشگاه ها گرد هم آمده اند و دست به تحصن زده اند. اين صحنه ناخودآگاه مرا به ۳۱ سال پيش برد، به تحصن ۲۵ روزه ی استادان پيش از انقلاب که موجب پيروزی مردم در بازگشائی دانشگاهها شد. من به نام يک خدمتگزار قديمی دانشگاه اين همبستگی را تبريک و تهنيت ميگويم و مطمئن هستم شما پيروزيد.
در پايان لازم است به يک نکته اشاره کنم و آن اينکه بارها از زبان کسانی ميشنوم که به مردم و دانشجويان سفارش ميکنند از خشونت بپرهيزند. بهتر نيست به کسانی که انواع سلاح سرد و گرم در اختيار دارند و بی رحمانه به مردمی که با دست خالی و متمدنانه اعتراض ميکنند، در کوی و برزن و خانه و خيابان حمله ميکنند و خون بيگناهان را بر زمين ميريزند اين توصيه را بنمايند؟
عزيزانم؛
اين همبستگی بر شما و ملت ايران مبارک باد و اگر بدليل کسالت موفق نشدم در کنار شما باشم شرمنده ام. اميد که پيروزباشيد و از سنگر آزادی با تمام توان پاسداری کنيد.
همکار کوچکتان
استاد بازنشسته دانشگاه تهران
دکتر محمد ملکی
۲۷ خرداد ۸۸
عزيزانم؛
خوشحالم که بار ديگر شما را در کنار هم و دست در دست هم برای دفاع از آزادی در سنگر آزادی ميبينم. دگر بار شاهد بوديم که خون پاکِ دختران و پسران دانشجو بر در و ديوار دانشگاه پاشيده ميشود. گرچه اميد دارم اين آخرين باری باشد که چنين صحنه هايی را می ببينم، اما تاريخ نشان داده است که تا ظلم و ظلم ستيزی هست، رخ دادن چنين حوادث تلخی که به دست جانيان آدم خوار و قدرت بدستان جنايتکار صورت ميگيرد امری دور از ذهن نيست.
از آن روز که خون سه آذر اهورائی در دانشکده فنی دانشگاه تهران بر زمين ريخت، تا کنون بارها و بارها در قدرت مداری شاه و شيخ، چنين وقايع دردآوری را به نظاره نشسته ايم. اگر دانشگاه مفتخر است که مدال " سنگر آزادی“ بودن را به سينه دارد، مگر نه به اين سبب است که سنگر جايگاه حمله و دفاع است؟ اگر دانشجويان فرياد ميکنند که " ما زن و مرد جنگيم، بجنگ تا بجنگيم"، از اين رو نيست که دانشگاهيان همه وقت آماده ی دفاع از سنگر در برابر هجوم آدمکشان و دشمنان آزادی و برابری بوده و هستند؟
نگاهی به آنچه پيش و پس از انقلاب ضد سلطنتی بر دانشگاه ها گذشته نشانگر اين واقعيت است که دشمنان آزادی هرگز نتوانسته اند يا نخواسته اند بفهمند که بسياری از دانشگاهيان که دل در گروی آزادی مردم دارند، هيچگاه اجازه نخواهند داد سنگر آزادی به دست استبداديان تسخير شود. تاريخ گواه است هر گاه دانشگاهها مورد هجوم دشمنان قرار گرفته اند، همبستگی ميان استاد و دانشجو سد محکمی در برابر استبداديان به وجود آورده است.
امروز مطلع شدم جمعی از استادان عزيز در مسجد دانشگاه تهران و ساير دانشگاه ها گرد هم آمده اند و دست به تحصن زده اند. اين صحنه ناخودآگاه مرا به ۳۱ سال پيش برد، به تحصن ۲۵ روزه ی استادان پيش از انقلاب که موجب پيروزی مردم در بازگشائی دانشگاهها شد. من به نام يک خدمتگزار قديمی دانشگاه اين همبستگی را تبريک و تهنيت ميگويم و مطمئن هستم شما پيروزيد.
در پايان لازم است به يک نکته اشاره کنم و آن اينکه بارها از زبان کسانی ميشنوم که به مردم و دانشجويان سفارش ميکنند از خشونت بپرهيزند. بهتر نيست به کسانی که انواع سلاح سرد و گرم در اختيار دارند و بی رحمانه به مردمی که با دست خالی و متمدنانه اعتراض ميکنند، در کوی و برزن و خانه و خيابان حمله ميکنند و خون بيگناهان را بر زمين ميريزند اين توصيه را بنمايند؟
عزيزانم؛
اين همبستگی بر شما و ملت ايران مبارک باد و اگر بدليل کسالت موفق نشدم در کنار شما باشم شرمنده ام. اميد که پيروزباشيد و از سنگر آزادی با تمام توان پاسداری کنيد.
همکار کوچکتان
استاد بازنشسته دانشگاه تهران
دکتر محمد ملکی
۲۷ خرداد ۸۸
