۱۳۹۰ اسفند ۲۴, چهارشنبه

روزنامه آمریکایی کولومبوس دیسپچ (Columbus Dispatch) در کاریکاتوری، نقشه خاورمیانه را ترسیم کرده است که در آن روی ایران یک درپوش فاضلاب گذاشته اند و کل ایران را در قالب یک مجرای فاضلاب به تصویر کشیده.

قدرت گرفته از » فارسی دات نت
روزنامه آمریکایی کولومبوس دیسپچ (Columbus Dispatch) در کاریکاتوری، نقشه خاورمیانه را ترسیم کرده است که در آن روی ایران یک درپوش فاضلاب گذاشته اند و کل ایران را در قالب یک مجرای فاضلاب به تصویر کشیده.
و اما همچنان سکوت !
آخه با چه جرأتی ؟ هیچکس هم صداش در نمیاد!
کاریکاتور توهین آمیز روزنامه آمریکایی به ایرانیان + عکس

تصاوير ماهواره ای وجود اتاقک های انفجار در پارچين را تاييد می کند







رادیو فردا : کارشناسان هسته ای و تسليحاتی « موسسه علوم و امنيت بين المللی » می گويند که در عکس های ماهواره ای که از مرکز «پارچين» در ايران گرفته شده است وجود آشيانه و يا اصطلاحا اتاقک های مخصوص انفجارهای بسيار قوی را تشخيص داده اند. آژانس بين المللی انرژی اتمی خواستار بازديدهای دقيق تر و بيشتر از اين مرکز نظامی در حومه تهران است ولی تاکنون دولت ايران با اين خواست موافقت نکرده است.

« ديويد آلبرايت « و « پل برانان» کارشناسان « موسسه علوم و امنيت بين المللی » می گويند که اين آشيانه انفجار در بخش کوچک و دورافتاده ای از تاسيسات نظامی « پارچين» قرار گرفته و حفاظ و ديوارهای ايمنی و امنيتی جداگانه ای دارد.​​
​​
بين اين ساختمان و ساير بخش های تاسيسات نظامی «پارچين» می توان يک خاکريز بزرگ را در عکس های ماهواره ای مشاهده کرد که با توضيحات مندرج در گزارش آژانس بين المللی انرژی اتمی که در نوامبر سال ۲۰۱۱ منتشر شد همخوانی دارد. به نظر می رسد که فاصله اين آشيانه های مخصوص انفجارهای قوی با ساير بخش های «پارچين» حدود چهار کيلومتر است.
  
بازرسان آژانس در سال ۲۰۰۵ از تاسيسات نظامی « پارچين » بازديد کردند. رييس آژانس بين المللی انرژی اتمی اخير اعلام کرد که اين آژانس خبر دارد  که برخی فعاليت های در اين مرکز هنوز ادامه دارند. وقتی که از وی سئوال شد که آيا فکر می کند که ايران فعاليت های خود را در اين تاسيسات پنهان نگاه داشته « يوکيا آمانو» پاسخ داد « اين احتمال وجود دارد و بازرسان ما بايد از اين تاسيسات بازرسی کنند.»

کارشناسان « موسسه علوم و امنيت بين المللی » می افزايند اگر ايران برای از بين بردن شواهد مربوط به فعاليت های پنهان خود مشغول پاکستازی تاسيسات «پارچين» باشد احتمالا اين کارها در اين بخش جداگانه از تاسيسات روی می دهند. بنابراين درخواست آژانس بين المللی انرژی اتمی برای بازديد از اين قسمت مشخص و ساير بخش های تاسيسات « پارچين» بايد از سوی جامعه بين المللی حمايت شود.

در روزهای گذشته خبرگزاری های دولتی در ايران از قول رامين ميهمانپرست سخنگوی وزارت خارجه ايران اخبار مربوط به پاکسازی در تاسيسات « پارچين » را تکذيب کردند.


آغاز مجدد جلسات وزارت اطلاعات با هنرمندان؛ چرا داوود رشيدی به ژنو رفت؟ (با عکس)


آغاز مجدد جلسات وزارت اطلاعات با هنرمندان؛ چرا داوود رشيدی به ژنو رفت؟ (با عکس)

صبح امروز: حضور داوود رشيدی، بازيگر و کارگردان مطرح ايرانی، در اجلاس جانبی حقوق‌بشر در ژنو که بخشی از آن اختصاص به وضعيت حقوق‌بشر در ايران و بررسی گزارش احمد شهيد داشت، با حرف و حديث‌های فراوانی روبه‌رو شده است. اما داستان از جای ديگری آغاز شده است: از همراهی داوورد رشيدی با نيروهای امنيتی برای قانع کردن سينماگران برای حضور در ژنو.
داستان از آن‌جا آغاز شد که حسن طالبی، يکی از فعالان سابق دانشجويی ساکن اروپا، عکسی در صفحه فيس‌بوک خود از حضور داوود رشيدی منتشر و از سخنان وی انتقاد کرد. گرچه بعضی از حاميان رشيدی تلاش کردند که حضور وی را به بحث خانه سينما و اعتراض وی نسبت به اين مساله پيوند بزنند، اما حاضران در اين مراسم، می‌گويند که رشيدی، به دفاع از وضعيت حقوق‌بشر در جمهوری‌اسلامی و رد ادعاهای احمد شهيد پرداخته است.
يک منبع موثق در تهران به «صبح‌امروز» گفته است که داستان حضور رشيدی در اين اجلاس به چند هفته قبل باز می‌گردد. آن‌جا که سه چهره مطرح سينمای ايران، کيومرث پوراحمد، سعيد راد و عزت‌الله انتظامی به اتاقی در طبقه دهم هتل هما دعوت می‌شوند. اين سه تن، دعوت را می‌پذيرند و در روز مقرر به محل قرار می‌روند. چهار تن، دو مرد و دو زن، به استقبال آنان می‌آيند و با احترام نيز با آن‌ها برخورد می‌کنند.
چند دقيقه پس از حضور اين سه تن اما، آن‌ها با حضور فردی مواجه می‌شوند که به نظر می‌رسيد دارای مقامی بالا‌تر از افراد ديگر است و در کنار وی نيز يک چهره آشنای سينما حضور داشت: داوورد رشيدی!
فردی که به نظر مامور عالی‌رتبه وزارت اطلاعات می‌رسيد، اعلام می‌کند که طی روزهای آينده کنفرانسی در ژنو برپا می‌شود و لازم است که سينماگران برای دفاع از کشور خود در آن حضور پيدا کنند.
وی در پاسخ به سوالات حاضران، اعلام می‌کند که اين کنفرانس مربوط به وضعيت حقوق ‌بشر در ايران است و لازم است که هنرمندان با حضور در اين جلسه، فشارهای وارده بر خود را تکذيب و اعلام کنند که از آزادی کافی برای انجام فعاليت‌های هنری خود، برخوردارند. همچنين از آن‌ها خواسته می‌شود که تا حد امکان از طريق مصاحبه و سخنرانی، به بحث درباره وضعيت حقوق‌بشر در ايران پرداخته و آن را «مناسب» توصيف کنند.
سخنان اين مقام امنيتی، با تاييد داوورد رشيدی نيز مواجه شده و وی از سينماگران می‌خواهد که موافقت خود را برای حضور در اين اجلاس اعلام کنند. اما کيومرث پوراحمد و عزت‌الله انتظامی به اين سخنان اعتراض کرده و همراه با سعيد راد، جلسه را ترک می‌کنند.
اين شکل از احضار هنرمندان و روشنفکران، پيش از اين نيز سابقه داشته است. گذاشتن قرار در محل‌هايی چون هتل و ديدار با هنرمندان به خصوص در دوره ای که سعيد امامی در وزارت طالاعات حضور داشت، شيوع بسياری داشت. مسعود کيميايی و بهرام بيضايی از جمله مشهور‌ترين کارگردانانی بودند که با سعيد امامی ملاقات کردند و حتا نام وی در تيتراژ يکی از فيلم‌های کيميايی با عنوان «ضيافت» نيز درج شد.
از سوی ديگر در ماه‌های گذشته، فشار بر سينماگران به شکل محسوسی افزايش يافته است. به گونه‌ای که برخی کارگردانان مطرح چون بهرام بيضايی چاره را در ترک ايران ديده‌اند. جعفر پناهی نيز، پس از صدور حکم زندان، از ساختن فيلم نيز منع شده است.
چند بازيگر سينما نيز ممنوع‌الخروج شده و در ‌‌نهايت، خانه سينما نيز توسط دولت دهم منحل اعلام ش

گمانه‌ها در فتوای قتل کسروی


بهسه شنبه 13 مارس 2012 - 23 اسفند 1390
احمد کسروی
کسروی در جلسه دادگاه گفته بود که من هیچگاه به ضد اسلام کتابی منتشر نکرده‌ام. نبرد من با پیرایه‌هایی است که به اسلام بسته‌اند
احمد کسروی روز ۲۰ اسفند ۱۳۲۴ در کاخ دادگستری به دست تنی چند از فعالان گروه "فدائیان اسلام" به قتل رسید. او از حدود یک سال پیش از آن تحت محاکمه بود، با اتهاماتی از قبیل "اهانت به مقدسات". اما او در یکی از جلسات بازپرسی، در پاسخ به اتهام "ضدیت با اسلام" گفت: "هیچگاه به ضد اسلام کتابی منتشر نکرده‌ام. نبرد من با پیرایه‌هایی است که به اسلام بسته‌اند."
کسروی روز ۲۰ اسفند برای بازجویی به دادسرا احضار شده بود. او و منشی جوانش محمدتقی حدادپور، حدود ساعت ۱۱ صبح به اتاق بازپرس شعبه ۷ دادستانی تهران وارد شدند. ناگهان چند نفر با نعره‌های خشم‌آلود به اتاق ریختند، با کارد و گلوله به سوی کسروی و حدادپور حمله بردند و هردو را به قتل رساندند. دقایقی بعد آنها درحالیکه دستان خون‌آلود خود را به جمعیت مبهوت و وحشت‌زده نشان می‌دادند، با فریادهای "کسروی را کشتیم" دادگستری را ترک کردند.
آن روز در رابطه با قتل کسروی و منشی او روی هم ۷ نفر دستگیر شدند، اما به زودی روشن شد که قاتلان اصلی او برادران امامی، سیدعلی محمد و سیدحسین هستند که هر دو به ارتکاب قتل اعتراف کردند و آن را "تکلیف شرعی" خود دانستند.
برای همگان روشن بود که محرک اصلی این ترور سیدمجتبی نواب صفوی، رهبر و پایه‌گذار گروه "فدائیان اسلام" است. نواب صفوی در اوایل همان سال، در ۸ اردیبهشت ۱۳۲۴ سوءقصدی به جان کسروی انجام داده، اما در قتل پژوهشگر و مورخ نامی ناکام مانده بود.
نواب صفوی در دهم اسفند ۱۳۲۴ با اعلامیه‌ای به عنوان "خون و انتقام"، تشکیل گروه "فدائیان اسلام" را اعلام کرده و بی‌پرده گفته بود که قصد قتل کسروی را دارد. پس از قتل کسروی او به تلاشی گسترده برای آزادی قاتلان او دست زد و تا حدی هم موفق شد.

کسروی "مهدور الدم"

"سیدمجتبی نواب صفوی (میرلوحی) طلبه‌ای جوان بود و در زمان قتل کسروی تنها ۲۱ سال داشت. آشکار است که او تنها می‌توانسته با حکم یا فتوای یک روحانی معتبر یا "مجتهد واجد شرایط" به قتل نفس اقدام کند."
سیدمجتبی نواب صفوی (میرلوحی) طلبه‌ای جوان بود و در زمان قتل کسروی تنها ۲۱ سال داشت. آشکار است که او تنها می‌توانسته با حکم یا فتوای یک روحانی معتبر یا "مجتهد واجد شرایط" به قتل نفس اقدام کند.
برخی گفته‌اند که فعالیت کسروی در پیکار با "اوهام و خرافات" از مصادیق بارز "ارتداد" بوده است. علما و مراجع او را "مهدور الدم" و "واجب القتل" شناخته بودند و بنابراین برای قتل او به مجوز شرعی نیاز نبوده است. بیشتر پژوهشگران اما بر آن هستند که او طبق "فتوی" به این کار اقدام کرده است. اما او حکم شرعی را از کدام مرجع به دست آورده بود؟ این معما تا امروز روشن نشده و هنوز هم تنها می‌توان به حدس و گمان در حل آن کوشید.

خشم حوزه علمیه نجف

نواب صفوی در اواخر پاییز یا اوایل زمستان سال ۱۳۲۲ که تنها ۱۹ سال داشت، به نجف رفت و مشغول تحصیلات دینی شد. از جمله استادان او از شیخ محمد تهرانی، شیخ ابوالحسن شیرازی، سید اسدالله مدنی و عبدالحسین امینی نام برده‌اند.
همین زمان احمد کسروی در تهران در کار روشنگری فرهنگی و پیشبرد "پاکدینی" بود. او سالی یک بار "جشن کتاب‌سوزان" نیز بر پا می‌کرد و دشمنانش شایع کرده بودند که او حتی "کتاب آسمانی" را نیز به شعله آتش افکنده است. اما کاری که به ویژه در میان ارباب شریعت ولوله افکند، انتشار کتاب "شیعی‌گری" بود.
هنگامی که این کتاب در نجف به دست مراجع و طلاب رسید، یکپارچه به جوش و خروش آمدند. گویا همان روزها یکی از مجتهدان با خشم بر سر منبر گفته بود: "کسی نمی‌تواند جلوی این "ملعون" را بگیرد؟ و سید جوان که پای منبر نشسته بود جواب داده بود: چرا، من!"
جمله‌ای که از فراز منبر بیان شد، به چند نفر نسبت داده شده است و گفته‌اند که پس از آن بود که نواب صفوی وظیفه "دفع فتنه" را برای خود قائل شد و با همین "رسالت" از نجف به تهران برگشت. این که آیا فتوایی به همراه داشت یا نه، هیچ روشن نیست.
کسانی که درباره قتل کسروی پژوهش کرده‌اند، از چند مرجع نام برده‌اند، که در یک پایه نیستند: از آخوندهای (هنوز) گمنامی مانند شیخ محمدعلی شاه‌آبادی، شیخ محمدحسن طالقانی، شیخ حسین لنکرانی، سیدمحمد بهبهانی، شیخ محمدحسین غروی (کمپانی)، شیخ محمد تهرانی، شیخ عبدالحسین امینی، تا مراجع نامداری مانند آیت‌الله حاج حسین قمی، سید ابوالحسن اصفهانی و آیت‌الله ابوالقاسم کاشانی.

نقش امینی

"به پرسش مربوط به فتوای قتل کسروی تنها پس از انقلاب سال ۱۳۵۷ پاسخ داده شد، به این ترتیب که آن فتوی در چند مأخذ به عبدالحسین امینی معروف به "علامه امینی" صاحب "الغدیر"، نسبت داده شد."
به پرسش مربوط به فتوای قتل کسروی تنها پس از انقلاب سال ۱۳۵۷ پاسخ داده شد، به این ترتیب که آن فتوی در چند مأخذ به عبدالحسین امینی (۱۲۸۱ – ۱۳۴۹) معروف به "علامه امینی" صاحب "الغدیر"، نسبت داده شد.
اشکالی که می‌توان بر این رأی گرفت این است که سرچشمه همه مآخذ، بدون استثنا، تنها یک منبع است، و آن گفت‌وگویی است که هفته‌نامه "سروش" با نیره السادات احتشام رضوی، همسر نواب صفوی انجام داده و در شماره ۱۳۰ (۲۶ دی ماه ۱۳۶۰) آن نشریه آمده است. خانم احتشام رضوی موضوع را در کتاب خاطرات خود نیز تکرار کرده است.(خاطرات نیره السادات احتشام رضوی ، تهران، مرکز اسناد انقلاب اسلامی، ۱۳۸۳)
ظاهر امر این است که او خبر مربوط به فتوای قتل کسروی را از همسر خود مجتبی نواب صفوی شنیده است. اما درباره این موضوع می‌توان از چند جنبه شک وارد کرد:
خانم احتشام رضوی هنگام ازدواج با نواب صفوی (۱۳۲۶) تنها ۱۴ سال داشته و هنگام مرگ نواب (۱۳۳۴) او ۲۲ ساله بوده است. او هنگام قتل کسروی (۱۳۲۴) تنها ۱۲ سال داشته و طبعا هنوز همسر نواب صفوی نبوده است.
بعید به نظر می‌رسد که نواب صفوی به همسر نوجوان خود رازی را گفته باشد که از همه همرزمان و یاران نزدیک خود پنهان کرده بود، و خانم احتشام رضوی نیز این راز را نزدیک سی سال در سینه خود نگاه داشته است.
خانم احتشام رضوی در گفت‌وگویی اذعان می‌کند: "در طول ۸ سال زندگی مشترک، سید کمتر از یک سال در کنارم بود، یا در حال مسافرت و تبلیغ بود یا در زندان، یا پنهان از چشم رژیم." به این نکات باید افزود که نواب در حوالی سال ۱۳۳۰ همسر دیگری اختیار کرد که در مرداد ۱۳۳۲ وفات یافت.
با وجود این خانم احتشام رضوی، پس از "انقلاب اسلامی" خاطرات خود از زندگی زناشویی با نواب صفوی را در کتابی با ۲۶۰ صفحه منتشر کرده است.
افزون بر این نکات پرسش‌انگیز در اظهارات خانم احتشام رضوی، گفته‌های روشن حاجی مهدی عراقی وجود دارد، که به ظن قوی از دهان نواب صفوی و سایر یاران او شنیده است:
مهدی عراقی به همراه فرزندش
حاجی مهدی عراقی صریحا امینی را از فرمان قتل کسروی تبرئه می‌کند، و تلویحا او را مخالف آن نشان می‌دهد
عراقی در خاطرات خود می‌گوید که نواب صفوی "در نجف مشغول خواندن درسش بوده که یکی از این کتابهای کسروی به دستش می‌رسد که توهین به امام جعفر صادق کرده بود. بعد از مطالعه کتاب، کتاب را پهلوی دو تا از مراجع نجف می‌آورد و نظر آنها را می‌خواهد. یکی علامه امینی صاحب کتاب "الغدیر" و یکی هم حاج آقا حسین قمی، که هر دو از اساتید ایشان بودند.... آقای قمی وقتی کتاب را مطالعه می‌کند، حکم ارتداد نویسنده کتاب را اعلام می‌کند، اما آقای امینی متوجه می‌شود که منظور سید از این سؤال چیست. توصیه می‌کند که شما به درست اینجا ادامه بدهید. بعد ایشان اصرار می‌کند که در هرحال شما نظرتان را بگوئید و ایشان نظرشان را نمی‌گوید و اصرار داشت که ایشان (نواب) به درسش ادامه بدهد. ولی سید وسائلش را جمع می‌کند و حرکت می‌کند به طرف تهران."(ناگفته ها، خاطرات شهید حاجی مهدی عراقی، مؤسسه خدمات فرهنگی رسا، تهران، ۱۳۷۰)
حاجی مهدی عراقی صریحا امینی را از فرمان قتل کسروی تبرئه می‌کند، و تلویحا او را مخالف آن نشان می‌دهد. به نظر نمی‌رسد که در گواهی او نفع یا غرض خاصی نهفته باشد.
"شهید حاجی مهدی عراقی" از یاران جوان سید مجتبی نواب صفوی بود و تا دم مرگ در شهریور ۱۳۵۸ به راه و روش پیشوای خود وفادار مان