۱۳۹۰ آبان ۱۱, چهارشنبه

La mort de Mouammar el-Kadhafi

Le lynchage de Mouammar Kadhafi


La mort de Mouammar el-Kadhafi a été saluée par une explosion de joie dans les palais gouvernementaux occidentaux à défaut de l’être par le peuple libyen. Pour Thierry Meyssan, cet assassinat militairement inutile n’a pas été perpétré par l’Empire uniquement pour l’exemple, mais aussi pour déstructurer la société tribale libyenne.
Réseau Voltaire | Beyrouth (Liban)
+

JPEG - 18.6 ko
Durant 42 ans, Mouammar el-Kadhafi a protégé son pays du colonialisme occidental. Il rejoint aujourd’hui Omar al-Mokhtar au panthéon des héros nationaux libyens.
Jeudi 20 octobre 2011, vers 13 h 30 GMT, le Conseil national de transition libyen a annoncé la mort de Mouammar el-Kadhafi. Bien que confus, les premiers éléments laissent à penser qu’un convoi de voitures a tenté de quitter Syrte assiégée et a été bloqué et partiellement détruit par un bombardement de l’OTAN. Des survivants se seraient mis à l’abri dans des canalisations. M. Kadhafi, blessé, aurait été fait prisonnier par la brigade Tigre de la tribu des Misrata qui l’aurait lynché.
Le corps du « Guide » de la Grande Jamahiriya arabe socialiste n’a pas été conservé dans sa ville natale de Syrte, ni transporté à Tripoli, mais acheminé comme trophée par les Misrata dans la ville éponyme.
La tribu des Misrata, qui a longtemps hésité à choisir son camp et est quasi absente du CNT, aura finalement investi Tripoli après son bombardement par l’OTAN, et aura lynché Mouammar el-Kadhafi après le bombardement de son convoi par l’OTAN. Elle aura même transféré son corps dans sa ville pour marquer son triomphe. En juillet, le « Guide » aura maudit les Misrata, leur enjoignant de partir à Istanbul et Tel-Aviv, faisant allusion au fait que leur tribu est issue de juifs turcs convertis à l’islam.
Un flot de commentaires préparés à l’avance a été déversé instantanément par les médias atlantistes visant à diaboliser Mouammar el-Kadhafi et, de la sorte, à faire oublier les conditions barbares de sa mort.
Les principaux dirigeants de la Coalition ont salué la mort de leur ennemi comme marquant la fin de l’opération « Protecteur unifié ». Ce faisant, ils admettent implicitement que celle-ci ne visait pas à mettre en œuvre la Résolution 1973 du Conseil de sécurité, mais à renverser un régime politique et à en tuer le leader, alors même que l’assassinat d’un chef d’État en exercice est interdit en droit états-unien et universellement condamné.
De plus, le lynchage de Mouammar el-Kadhafi montre la volonté de l’OTAN de ne pas le déférer à la Cour pénale internationale qui n’aurait pas été plus en mesure de le condamner pour crime contre l’humanité que le Tribunal pénal pour l’ex-Yougoslavie ne put prouver la culpabilité de Slobodan Milosevic malgré deux ans de procès.
Dans le torrent de boue déversé par les médias atlantistes pour salir sa mémoire, reviennent en boucle des accusations mensongères, ce qui montre a contrario que ces médias disposent de peu d’éléments authentiques utilisables à charge.
Ainsi revient l’affaire de l’attentat contre la discothèque La Belle à Berlin (5 avril 1986, 3 morts), jadis utilisée comme prétexte par l’administration Reagan pour bombarder son palais et tuer sa fille (14 avril 1986, au moins 50 morts). À l’époque, le procureur allemand Detlev Mehlis (celui qui truquera deux décennies plus tard l’enquête sur l’assassinat de Rafik el-Hariri) s’appuya sur le témoignage de Mushad Eter pour accuser un diplomate libyen et son complice Mohammed Amairi. Cependant, la télévision allemande ZDF découvrira plus tard que Mushad Eter est un faux témoin et un vrai agent de la CIA, tandis que le poseur de bombe Mahammed Aamiri est un agent du Mossad [1].
Ou encore, l’affaire de l’attentat de Lockerbie (21 décembre 1988, 270 morts) : les enquêteurs identifièrent le propriétaire de la valise contenant la bombe et son retardateur sur la foi du témoignage d’un commerçant maltais qui avait vendu un pantalon se trouvant également dans la valise piégée. La justice écossaise mit alors en accusation deux agents libyens Abdelbaset Ali Mohmed Al Megrahi et Al Amin Khalifa Fhimah et le Conseil de sécurité prit des sanctions contre la Libye. En définitive, pour obtenir la levée des sanctions, la Libye accepta d’extrader ses deux agents (le premier fut condamné à la prison à vie, le second fut innocenté) et de payer 2,7 milliards de dollars d’indemnités, tout en persistant à proclamer sa complète innocence. En définitive, en août 2005, un des chefs d’enquête écossais déclara que la pièce à conviction principale, le retardateur, avait été déposé sur les lieux par un agent de la CIA. Puis l’expert qui avait analysé le retardateur pour le tribunal admit l’avoir lui-même fabriqué avant que la CIA ne le dépose sur les lieux. Enfin, le commerçant maltais reconnu avoir été payé 2 millions de dollars pour porter un faux témoignage. Les autorités écossaises décidèrent de réviser le procès, mais l’état de santé d’Abdelbaset Ali Mohmed Al Megrahi ne le permit pas.
L’actuelle campagne de désinformation comprend aussi un volet sur le train de vie décrit comme somptueux du défunt et sur le montant pharaonique de sa fortune cachée. Or, tous ceux qui ont approché Mouammar el-Kadhafi, ou simplement ceux qui ont visité sa maison familiale et sa résidence après leur bombardement peuvent attester qu’il vivait dans un environnement comparable à celui de la bourgeoisie de son pays, bien loin du bling bling de son ministre du Plan, Mahmoud Jibril. De même, aucun des États qui traquent la fortune cachée des Kadhafi depuis des mois n’a été en mesure de la trouver. Toutes les sommes significatives saisies appartenaient à l’État libyen et non à son « Guide ».
À l’inverse, les médias atlantistes n’évoquent pas le seul mandat d’arrêt international émis par Interpol contre Mouammar el-Kadhafi avant l’offensive de l’OTAN. Il était accusé par la Justice libanaise d’avoir fait disparaître l’imam Moussa Sadr et de ses accompagnateurs (1978). Cet oubli s’explique par le fait que l’enlèvement aurait été commandité par les États-Unis qui voulaient éliminer l’imam chiite avant de laisser l’ayatollah Rouhollah Khomeiny rentrer en Iran, de peur que Sadr n’étende au Liban l’influence du révolutionnaire iranien.
Les médias atlantistes n’évoquent pas non plus les critiques que des organisations de la Résistance anti-impérialiste et nous-mêmes avions formulées contre Mouammar el-Kadhafi : ses compromis récurrents avec Israël.
Pour ma part, je peux attester que, jusqu’à la bataille de Tripoli, le « Guide » a négocié avec des émissaires israéliens, espérant parvenir à acheter la protection de Tel-Aviv. Je dois aussi attester que, malgré mes critiques sur sa politique internationale, et le dossier complet à ce sujet que la DCRI française lui a aimablement communiqué à mon sujet en juillet dans l’espoir de me faire arrêter, Mouammar el-Kadhafi m’a accordé sa confiance et m’a demandé d’aider son pays à faire valoir ses droits aux Nations Unies [2] ; un comportement bien éloigné de celui d’un tyran.
Les médias atlantistes n’ont pas non plus cité les ingérences que j’ai condamnées de la Libye dans la vie politique française, notamment le financement illégal des campagnes électorales présidentielles de Nicolas Sarkozy et de Ségolène Royal. Le « Guide » avait en effet autorisé son beau-frère Abdallah Senoussi à corrompre les deux principaux candidats en échange de la promesse de l’amnistier ou de faire pression sur la Justice française pour clore son dossier pénal [3].
Surtout, les médias atlantistes n’évoquent pas l’œuvre principale du « Guide » : le renversement de la monarchie fantoche imposée par les anglo-saxons, le renvoi des troupes étrangères, la nationalisation des hydrocarbures, la construction de la Man Made River (les plus importants travaux d’irrigation au monde), la redistribution de la rente pétrolière (il fit d’une des populations les plus pauvres du monde, la plus riche d’Afrique), l’asile généreux aux réfugiés Palestiniens et l’aide sans équivalent au développement du Tiers-monde (l’aide libyenne au développement était plus importante que celle de tous les États du G20 réunis).
La mort de Mouammar el-Kadhafi ne changera rien au plan international. L’événement important était la chute de Tripoli, bombardée et conquise par l’OTAN —certainement le pire crime de guerre de ce siècle—, suivie de l’entrée de la tribu des Misrata pour contrôler la capitale. Dans les semaines précédant la bataille de Tripoli, l’écrasante majorité des Libyens ont participé, vendredi après vendredi, à des manifestations anti-OTAN, anti-CNT et pro-Kadhafi. Désormais, leur pays est détruit et ils sont gouvernés par l’OTAN et ses fantoches du CNT.
La mort du Guide aura par contre un effet traumatique durable sur la société tribale libyenne. En faisant tuer le leader, l’OTAN a détruit l’incarnation du principe d’autorité. Il faudra des années et beaucoup de violences avant qu’un nouveau leader soit reconnu par l’ensemble des tribus, ou que le système tribal soit remplacé par un autre mode d’organisation sociale. En ce sens, la mort de Mouammar el-Kadhafi ouvre une période d’irakisation ou de somalisation de la Libye.

اولین قربانی جنگ ،حقیقت است !


مجيد مشيدي
سرانجام پس از هشت ماه تهاجم ناتو به لیبی در روز بیستم و یکم اکتبر با ترور قذافی، جنگ در این کشور فعلا پایان یافته است. لیبی قربانی خواسته های سیاسی و اقتصادی غرب شد ،بدون شک کشورهای غربی از تبعات سیاسی و اجتماعی آن  گریزی نخواهند داشت. جنایت در این مدت علیه مردم لیبی بر هیچ کس پوشیده نیست جنایتی که رسانه های تحت کنترل سرمایه ، تمام جنایت و کشتار را سانسور نمودند و روزنامه نگاران حاضر در صحنه در مقابل تمام فجایع ، هدفمند سکوت کردند .  Thierry Meyssan  روشنفکر فرانسوی و رئیس مرکز علوم سیاسی (Réseau Voltaire"  (1 " در مصاحبه با تلویزیون سوریه از مشاهدات خود در لیبی (2 )  می گوید:  " من شاهد ارتکاب جنایت از سوی کسانی بودم که آنها را «شورشیان» می نامیدند. اما در واقعیت امر، آنها شورشی نبودند. آنها عمدتاًَ مزدوران خارجی بودند. شمار لیبیایی های مسلح مخالف قذافی بیش از اندازه کم بود. بخش اصلی جنگجویان را مزدوران مسلح به سلاحهای آمریکایی و اسرائیلی تشکیل می دادند. افزون بر این، حضور القاعده نیز بسیار چشمگیر بود. در لیبی قبلاًَ هم گروه متنفذ القاعده که جنگجو به عراق می فرستاد، حضور داشت. آنها طرفداران حداکثر خشونت هستند. زمانیکه آنها، دقیق تر بگوئیم بدنبال حمله ناتو، جنگجویان القاعده به روستاها هجوم می بردند، تحت تأثیر مواد مخدر، جنایات هولناکی را مرتکب می شدند. آنها، بمنظور ایجاد فضای هر چه گسترده تر رعب و وحشت، سر مردان و پستانهای زنان را در انظار عمومی می بریدند. آنها، برای گسترش حوزه نفوذ کمیته متشکله در بنغازی، مردم را وادار به فرار می کردند. از جمعیت تقریباًَ ۶ میلیون نفری لیبی، در حدود ٢ میلیون نفر، از خانه و کاشانه خود فرار کردند. " او در رابطه با خبرنگاران حاضر در لیبی می گوید:" در باره فعالیت خبرنگاران خارجی در لیبی من فقط این را می توانم بگویم، همه آنها دروغ گفتند. اینها، خبرنگاران کانالهای عظیم بی بی سی، سی ان ان، فرانسه ٢۴ و تلویزیون فرانسه بودند. معمولاًََ تیمهای تلویزیونی مرکب از دو نفر- خبرنگار و اوپراتور اجازه فعالیت می گیرند. اما در اینجا، تیمهای سه، چهار و در مواردی تا هفت نفر آمده بودند و معلوم بود که آنها خبرنگار نیستند. ماشینهای پر از آدمهای ورزیده با کارت خبرنگاری می آمدند که معلوم بود نظامیان خوب آموزش دیده ای هستند. من شاهد بودم که آنها دروغ می ساختند. در دولت لیبی بحث شدیدی در باره اینکه با این آدمها چه کار کنند، در گرفت. " او ادامه می دهد :  " زمانی که ما مسئله واقعی خبرنگار بودن یا نبودن آنها را مورد بحث قرار دادیم، من در اینترنت بدنبال هویت آنها گشتم، معلوم شد که خبرنگاران واقعی، فقط کسانی بودند که در جلو دوربین ظاهر می شدند و بقیه آنها نظامی هستند. زمانی هم سازمان مخفی لیبی در صدد کنترل پست الکترونیکی همه خبرنگاران مشغول در مرکز مطبوعاتی برآمد، به اسناد غیرقابل تصوری دست یافت. به این ترتیب که حتی خبرنگاران واقعی هم در ارتباط با ام آی ۶ ( انگلیس )، سازمان جاسوسی فرانسه و موساد کار می کردند. یعنی، همه آنها جاسوس بودند. پلیس مخفی لیبی به اسناد تکاندهنده ای دست یافت. اینها چیزی غیر از کتابهای آموزش نظامی، چاپ کمپانی نظامی خصوصی «Aegis» نبودند. معلوم شد که همه این «خبرنگاران» نماینده یک سازمان بودند و با هم کار می کردند. در این کتابها، از جمله گفته می شود: سه ساعت قبل از آن که آمریکاییها حمله برای ویران کردن طرابلس را آغاز کنند، همه خبرنگاران باید از شهر خارج شوند و گر نه، قذافی می تواند آنها را به گروگان بگیرد. برنامه تخلیه نیز دقیق طراحی شده بود و نشان می داد که «Aegis» در طرابلس پایگاهی دارد که از کمکهای سازمان امنیت ترکیه استفاده می کند. لیست همه خبرنگارانی که باید به بندر و از آنجا به کشتی ناتو منتقل می شدند و همچنین، انجام همه این کارها در مدت سه ساعت قبل از آغاز حملات سرتاسری بر طرابلس، دقیقاًَ تنظیم شده بود. کانال الجزیره، میدان الخضراء و میدان باب العزیزیه طرابلس را در یکی از استودیوهای خود در قطر شبیه سازی کرد. پس از آن ناتو بمباران شهر را آغاز کردند. این بمبارانها، سیل آتش بود که همه جا را ویران کرد، دو روز تمام زمین می لرزید و الجزیره در یکسری تصاویر استودیوئی «شورشیان» را در میدان الخضراء نشان می داد… پس از فاش شده این ریاکاری، رئیس «شورای انتقالی» شورشیان، انتشار این تصاویر را یک «ترفند جنگی» اعلام کرد."
او در رابطه کشتار مردم لیبی  چنین می گوید :" در یکی از شهرهای کوچک لیبی، کشتار جمعی اتفاق افتاد. این شهرک در تپه ای واقع بود و نیروهای ناتو برای تأمین حرکت آزاد «شورشیان» باید آن را حذف می کردند. بالاخره، در اثر چندین بار بمبارانهای شدید، این شهرک را با خاک یکسان نموده و از روی نقشه پاک کردند. دولت لیبی این حادثه را جنایت جنگی اعلام کرد. مقامات ناتو ضمن تأکید بر ادعای خود مبنی در دست داشتن اطلاعات دقیق از موضعگیری نظامیان در آنجا، از در انکار برآمدند. لیبیائیها با مراجعه به همه خبرنگاران در مرکز مطبوعاتی، حضور آنها در محل حادثه و مشاهده اصل واقعیت را خواهش کردند. هنگامی که خبرنگاران به آنجا رسیدند، چیزی جز کشتارگاه واقعی ندیدند. همه جای این شهر با خاک یکسان شده و پر از اجساد تکه- تکه شده انسان بود. آنوقت این خبرنگاران، برای کسب تکلیف، حادثه را بوسیله تلفنهای همراه به اطلاع ستاد ناتو در بروکسل رساندند و افسران ناتو این متن را به آنها دیکته کردند: «باید گفته شود که اینجا محل تجمع نظامیان بوده و در عین حال، عده ای غیرنظامی بطور اتفاقی در آنجا بوده اند که هیچ کس از حضور آنها خبر نداشت»… همه اینها بمعنی اتخاذ تدابیری برای تولید دروغ بود. "
شاهد هستیم که در نهایت ناتو به تحریف وقایع و سکوت نتوانستند افکار عمومی جهان را در خواب نگه دارند.  استقرار گسترده مسئولین امنیتی و نظامی کشورهای غربی ، جز آن که لیبی را در مسیر تفرقه و چند پارچگی و جنگ قبایلی سوق دهد، مطلوبیت دیگری در پی ندارد. بگذارید مدعیان حقوق بشر و دموکراسی، شعارهایشان را در میان خرابه های لیبی و ویرانه های  آن فریاد کنند و دل خوش باشند، و حاکمان جدید قدرت به بهای حاکمیتی دو روزه ،نان در کاسه خون و اشک و آه فرزندان و مادران لیبیائی زنند و بر تلی از ویرانه ها ،خانه بسازند و جشن پیروزی برپا کنند.
هشت ماه بمباران بلاوقفه جنگنده های ناتو که شبانه روز تمام زیرساخت های لیبی را مورد هدف قرار دادند و تماما نابود شد. ترور قدافی و قتل عام طرفدارانش ، نشان از آغاز دوره جدید از ماجراجوی غرب در جهان است. در تهاجم ناتو به لیبی هزاران نفر کشته و مجروح شدند و صدها بار این کشور توسط نیروهای ناتو مباران شد. همیشه گذشت زمان تجربیاتی ارزشمند را خلق می کند که با شکل گیری دوره های متفاوت، به خصوص در مواقع بحرانی، این تجربه ها رنگی ویژه و نقشی حیاتی می یابند. آیا اپوزیسیون ما می داند که سیاست های چرخشی با غرب، فلاکتی را برای توده های مردم به بار می آورد  و آنان را درگیر خواهد کرد؟ آیا بازیکنان عرصه ی سیاست اپوزیسیون که دچار همین آمد و شدهابا غرب هستند، ورزیدگی آن را دارند که خطرات، پیامدهای ناگورا و دردناک بازی با غرب که بر فرازمنطقه و ایران تعبیه خواهد شد را دور کنند؟ در پس پرده های این همه تشویش های ذهنی چه نهفته است؟ کلید حل بحران های کنونی و روند توقف سرگردانی اپوزیسیون، نداشتن تحلیل مشخص از شرایط کنونی جهان است و هدف وسیله را برای آنان توجیه می کند. می بایست تعریف و تحلیلی نوین از کشورهای غربی ، از نسبت و تناسب ها، از مرز بندی ها و خط قرمزهای آنان را آغاز کرد. مطمئنا کشورهای غربی برای حفظ منافع سیاسی و ملی خود، حاضر به هر معامله ای و با هر کسی هستند، اما در سیاست آشفته ی کنونی ، نیک می دانیم که هیچ چیز سر جای خودش نیست. اگر در اپوزیسیون منافع و خط قرمزها جدی تعریف و تحلیل می شد، آن گاه برای مردم هم مشخص می شد که چه کسانی بانیان دردها و رنج های شان هستند، و می دانستند که با آن ها چگونه تسویه حساب نمایند.
شکی نیست که آمریکا و متحدانش به دنبال اهداف خاصی، نیروهای پرشمار و سرمایه زیادی را به منطقه گسیل نموده و از تداوم ناامنی در منطقه بهره می برند و برخلاف تصور اپوزیسیون ، حضور نیروهای خارجی، نمی تواند برای سرنگونی صرفا یک فرصت تلقی شود، این حقیقت را باید پذیرفت که پروژه آمریکا و متحدانش، سوخت خود را از قربانیان اش تأمین می کند و مگر نه اینکه برای تداوم و ماندگاری حضور خود در عراق ، افغانستان ، به قربانیان بیشتری نیاز داشت تا بودن و استقرار نیروهای اش را توجیه کنند. آیا زمان آن برای اپوزیسیون فرا نرسیده است که کمی فکر کند و با خود بیاندیشد که ملاحظه کاری و رعایت مصلحت و منافع کوتاه مدت سازمانی و حزبی در برابر فرمایش ها و خواسته های کشورهای غربی، را کنار گذاشته و در پی دریافت پاسخ مثبت  از سوی آنان نباشند.
بخشی از اپوزیسیون با صدور بیانیه ، به تهاجم لجام گسیخته ناتو و در نهایت ترور قذافی را به دولت انتقالی لیبی  و غیر مستقیم به کشورهای غربی تبریک گفته اند و نیرو های مزدور که توسط ناتو مسلح شده بودند را هم " ارتش آزادیبخش ملی لیبی " نام نهادند. اپوزیسیون امید خود به مردم را از دست داده و به ریسمان استعمار آویزان شده است.  بخشی دیگر از طیف چپ همصدا با نیروهای امپریالیستی به مانند جمهوری اسلامی از" انقلاب و انقلابیون" لیبی سخن می گویند و هستند جریان های که درمقابل تمام فجایع و کشتار مردم بی گناه لیبی توسط ناتو ، تحت پوشش و حمایت  سازمان ملل ، برای مطامع حقیر خود سکوت اختیار کردند و به جنایتکاران تبریک می گویند! و شمار بسیاری از مهم ترین و با نفوذترین چهره های سیاسی اپوزیسیون که نتواسته اند در خصوص عملکرد های ناتو در لیبی به جمع بندی مشخصی برسند، حرکت با چراغ خاموش را در پیش گرفته اند تا با بالارفتن یا بالا زدن گوشه ای از پرده سیاست جامعه جهانی، بتوانند با توجه به منافع شخصی شان عکس العمل و واکنش نشان دهند. هر چند گرفتن قدرت پس از جمهوری اسلامی ، چشمان برخی را  در اپوزیسیون کور کرده و توان مشاهده واقعیت را به طور کلی از آنان گرفته است اما تاریخ این ماجراها، همچنان برای عبرت آموزی نسل های آتی و هدایت جامعه امروز به سمت یک حرکت سیاسی  و مردمی کارساز و ماندگار خواهد شد. کسانی که راهی غیر از خواست مردم را در پیش گرفته اند، به بیراهه می روند که هیچ گاه هم به استقرار آنان در مقام قدرت منجر نخواهد شد.
گستره جغرافیای منطقه خاور میانه، زادگاه حوادث زیادیست، و مسیر تحولات آینده منطقه آغاز شده است. همچنانی که آمریکا برای یک دست کردن قدرت منطقه و ایجاد تغییرات سیاسی، لیبی را به عنوان گزینه نخست انتخاب کرد و پس از آن گوش چشمی هم به ایران  و پاکستان نشان خواهد داد. رویداد های اخیر حاکی از آن است که آمریکا در ادامه روند تثبیت قدرت بلامنازع خود  در جهان و در منطقه، به زودی سراغ سوریه خواهد رفت. اکنون که جامعه جهانی علت تزلزل و عامل تزلزل و نشان تزلزل در  سوریه را بیرون از مرزهای جغرافیای این کشور ردیابی کرده است، و طشت رسوائی جمهوری اسلامی از بام اش افتاده، باید دید که موضع گیری آینده در این خصوص ، علیه جمهوری اسلامی چگونه خواهد بود.  مساله ما اين نيست که از تاريخ درس نمی گيريم، بلکه مساله اين جاست که از درک درس های تاريخی عاجز هستيم. بايد قبل از آن که خيلی دير بشود، می بایست به اپوزیسیون ياری رسانی ذهنی کرد تا بتوانند به بازيابی شرایط پیچیده کنونی جهان و بازشناسی هويت مبارزه خويش ودرک شرايط حساس بین المللی از لحاظ سیاسی و اقتصادی و اجتماعی دست يابد. نمی دانم چرا چشم  ما در مقابل تاریخ مانند کورهاست و جنایت های کشورهای غربی را سیاسیون ما نمی بیند وبرای همکاری با غرب و مورد پسند قرار گرفتند با هم به رقابت می پردازند. بینایان سیاسی را نمی دانم که چرا درد استخوان گیری و ندیدن گرفته اند که با تمام محرومیت تاریخی و له شدن در زیر پای برتری خواهی ها نمی بینند که در پیرامون غرب قرار دارند و کسی هم برای شان درنگی نمی کند. بدون شک، چهره آنانی که خود را به اصطلاح نماینده ی مردم عنوان می کنند ولی در کنار نئوکان ها علیه منافع خلق ها حرکت می کنند، برای توده ها آشکار است.
http://www.voltairenet.org/_Thierry-Meyssan_?lang=fr
http://www.voltairenet.org/Al-Jazeera-prepare-de-fausses
یکم نوامبر 2011
10 آبان 1390
madjidmoshayedi@gmail.com
www.m-moshayedi.com
گاهنامۀ هنر و مبارزه
24 اکتبر 2011
ترجمه توسط حمید محوی

یک دقیقه سکوت برای معمر القذافی
و تمام قربانیان جنگ استعماری علیه لیبی

وصیت نامۀ معمر القذافی
نوشتۀ معمرالقذافی
Mondialisation.ca, Le 23 octobre 2011

چند روز پیش از مرگش، رهبر لیبی وصیت نامه ای نوشته و آن را به سه تن از نزدیکانش سپرده بود. یکی از آنها کشته شد، و یکی دیگر به اسارت در آمد و سومی به مکانی نامعلوم گریخت. یک سایت لیبیایی متن وصیت نامۀ معمر القذافی را منتشر کرده است.  

به نام خدای بخشندۀ مهربان
این نوشته وصیت نامۀ من، معمر بن محمد بن عبدالسلام بن هومید بن ابومنیار بن نئیل آل فوهسی آل قذافی.
شهادت می دهم به احدیت الاهی و محمد پیغمبر او بوده و من در سنت سنّی و الجامع می میرم.
آخرین آرزوهای من چنین است :
- که هنگام مرگم شسته نشوم و بر اساس سنت اسلامی و آموزه های آن در لباسی که هنگام مرگ به تن داشته ام به خاک سپرده شوم.
- که در قبرستان سیرت در کنار خانواده و قبیله ام به خاک سپرده شوم.
- که با خانواده ام به ویژه در مورد زنان و کودکان به خوبی رفتار کنند.
- که مردم لیبی هویت خودشان را پاس بدارند، و آن چه را که به تحقق رسانده اند، تاریخشان و تصویر نیاکان و قهرمانانشان در فداکاری و مردان آزادی خواهشان به فراموشی سپرده نشود.
- که مقاومت در مقابل هر تجاوز بیگانه به جمهوری ادامه بیابد،  برای امروز، فردا و برای همیشه.
- که مردان آزاد جمهوری که می توانستیم آنها را و اهدافمان را با زندگی بهتر و مرفه  و در امنیت معامله کنیم. پیشنهادات بسیاری به شما شد، ولی ما جبه و شرافتمان را انتخاب کردیم. و حتی اگر امروز پیروز نشویم، درسی برای نسل های آینده به جا خواهیم گذاشت تا آنها پیروز شوند، زیرا انتخاب ملت همانا شجاعت و معامله کردن آن خیانتی است که تاریخ به چنین به ثبت خواهد رساند و نه به شکل دیگری.

که درود من به هر یک از اعضای خانواده ام و به وفاداران به جمهوری و به همین گونه تمام آنهایی که در جهان حتی در قلبشان از ما پشتیبانی کردند فرستاده شود.

که صلح با شما باشد، همگی.
معمر القذافی
سیرت 17.10.2011

وصیت نامۀ معمر القذافی

گاهنامۀ هنر و مبارزه
24 اکتبر 2011
ترجمه توسط حمید محوی

یک دقیقه سکوت برای معمر القذافی
و تمام قربانیان جنگ استعماری علیه لیبی

وصیت نامۀ معمر القذافی
نوشتۀ معمرالقذافی
Mondialisation.ca, Le 23 octobre 2011

چند روز پیش از مرگش، رهبر لیبی وصیت نامه ای نوشته و آن را به سه تن از نزدیکانش سپرده بود. یکی از آنها کشته شد، و یکی دیگر به اسارت در آمد و سومی به مکانی نامعلوم گریخت. یک سایت لیبیایی متن وصیت نامۀ معمر القذافی را منتشر کرده است.  

به نام خدای بخشندۀ مهربان
این نوشته وصیت نامۀ من، معمر بن محمد بن عبدالسلام بن هومید بن ابومنیار بن نئیل آل فوهسی آل قذافی.
شهادت می دهم به احدیت الاهی و محمد پیغمبر او بوده و من در سنت سنّی و الجامع می میرم.
آخرین آرزوهای من چنین است :
- که هنگام مرگم شسته نشوم و بر اساس سنت اسلامی و آموزه های آن در لباسی که هنگام مرگ به تن داشته ام به خاک سپرده شوم.
- که در قبرستان سیرت در کنار خانواده و قبیله ام به خاک سپرده شوم.
- که با خانواده ام به ویژه در مورد زنان و کودکان به خوبی رفتار کنند.
- که مردم لیبی هویت خودشان را پاس بدارند، و آن چه را که به تحقق رسانده اند، تاریخشان و تصویر نیاکان و قهرمانانشان در فداکاری و مردان آزادی خواهشان به فراموشی سپرده نشود.
- که مقاومت در مقابل هر تجاوز بیگانه به جمهوری ادامه بیابد،  برای امروز، فردا و برای همیشه.
- که مردان آزاد جمهوری که می توانستیم آنها را و اهدافمان را با زندگی بهتر و مرفه  و در امنیت معامله کنیم. پیشنهادات بسیاری به شما شد، ولی ما جبه و شرافتمان را انتخاب کردیم. و حتی اگر امروز پیروز نشویم، درسی برای نسل های آینده به جا خواهیم گذاشت تا آنها پیروز شوند، زیرا انتخاب ملت همانا شجاعت و معامله کردن آن خیانتی است که تاریخ به چنین به ثبت خواهد رساند و نه به شکل دیگری.

که درود من به هر یک از اعضای خانواده ام و به وفاداران به جمهوری و به همین گونه تمام آنهایی که در جهان حتی در قلبشان از ما پشتیبانی کردند فرستاده شود.

که صلح با شما باشد، همگی.
معمر القذافی
سیرت 17.10.2011

گاهنامۀ هنر و مبارزه
24 اکتبر 2011
ترجمه توسط حمید محوی

یک دقیقه سکوت برای معمر القذافی
و تمام قربانیان جنگ استعماری علیه لیبی

وصیت نامۀ معمر القذافی
نوشتۀ معمرالقذافی
Mondialisation.ca, Le 23 octobre 2011

چند روز پیش از مرگش، رهبر لیبی وصیت نامه ای نوشته و آن را به سه تن از نزدیکانش سپرده بود. یکی از آنها کشته شد، و یکی دیگر به اسارت در آمد و سومی به مکانی نامعلوم گریخت. یک سایت لیبیایی متن وصیت نامۀ معمر القذافی را منتشر کرده است.  

به نام خدای بخشندۀ مهربان
این نوشته وصیت نامۀ من، معمر بن محمد بن عبدالسلام بن هومید بن ابومنیار بن نئیل آل فوهسی آل قذافی.
شهادت می دهم به احدیت الاهی و محمد پیغمبر او بوده و من در سنت سنّی و الجامع می میرم.
آخرین آرزوهای من چنین است :
- که هنگام مرگم شسته نشوم و بر اساس سنت اسلامی و آموزه های آن در لباسی که هنگام مرگ به تن داشته ام به خاک سپرده شوم.
- که در قبرستان سیرت در کنار خانواده و قبیله ام به خاک سپرده شوم.
- که با خانواده ام به ویژه در مورد زنان و کودکان به خوبی رفتار کنند.
- که مردم لیبی هویت خودشان را پاس بدارند، و آن چه را که به تحقق رسانده اند، تاریخشان و تصویر نیاکان و قهرمانانشان در فداکاری و مردان آزادی خواهشان به فراموشی سپرده نشود.
- که مقاومت در مقابل هر تجاوز بیگانه به جمهوری ادامه بیابد،  برای امروز، فردا و برای همیشه.
- که مردان آزاد جمهوری که می توانستیم آنها را و اهدافمان را با زندگی بهتر و مرفه  و در امنیت معامله کنیم. پیشنهادات بسیاری به شما شد، ولی ما جبه و شرافتمان را انتخاب کردیم. و حتی اگر امروز پیروز نشویم، درسی برای نسل های آینده به جا خواهیم گذاشت تا آنها پیروز شوند، زیرا انتخاب ملت همانا شجاعت و معامله کردن آن خیانتی است که تاریخ به چنین به ثبت خواهد رساند و نه به شکل دیگری.

که درود من به هر یک از اعضای خانواده ام و به وفاداران به جمهوری و به همین گونه تمام آنهایی که در جهان حتی در قلبشان از ما پشتیبانی کردند فرستاده شود.

که صلح با شما باشد، همگی.
معمر القذافی
سیرت 17.10.2011