۱۳۹۵ شهریور ۲۴, چهارشنبه

11-Septembre 2001 : les 30 photos les plus marquantes des attentats à New York

PORTFOLIO - Il y a quinze ans, les Etats-Unis étaient touchés en plein coeur par quatre attentats-suicides coordonnés par le groupe islamiste Al-Qaïda, faisant 2 977 victimes. A New York, éventrées par deux avions de ligne, les tours jumelles du World Trade Center s'effondraient. Retour en images sur une journée qui a sidéré et plongé le monde entier dans l'effroi 

11-Septembre 2001 : les 30 photos les plus marquantes des attentats à New York
Le matin du 11 septembre 2001, respectivement à 8h46 et à 9h03, deux avions de ligne percutent les tours jumelles du World Trade Center à New York. © AFP SETH MCALLISTER
11-Septembre 2001 : les 30 photos les plus marquantes des attentats à New York
A côté de la première tour fumante, une vue de l'impact du deuxième avion dans la seconde tour. New York, le 11 septembre 2001. © AFP
11-Septembre 2001 : les 30 photos les plus marquantes des attentats à New York
Les twin towers (tours jumelles) en feu, avec, au premier plan, un autre monument symbole de New York : l'Empire State Building. © AFP
11-Septembre 2001 : les 30 photos les plus marquantes des attentats à New York
Impact laissé par l'un des deux avions de ligne qui se sont écrasés sur le World Trade Center, le 11 septembre 2001, à New York. © AFP
11-Septembre 2001 : les 30 photos les plus marquantes des attentats à New York
Une personne se jette de l'une des tours du World Trade Center, lors des attentats du 11 septembre 2001, à New York. © AFP
11-Septembre 2001 : les 30 photos les plus marquantes des attentats à New York
Des boules de feu et de la fumée sortent du haut des tours du World Trade Center. New York, le 11 septembre 2001. © AFP
11-Septembre 2001 : les 30 photos les plus marquantes des attentats à New York
À 9h59, la Tour Sud (WTC2) du World Trade Center s'effondre, 55 minutes après l'impact du vol 175. New York, le 11 septembre 2001. © AFP
11-Septembre 2001 : les 30 photos les plus marquantes des attentats à New York
Toujours l'effondrement de la Tour Sud (WTC2) du World Trade Center, vu depuis la rue. New York, le 11 septembre 2001. © AFP
11-Septembre 2001 : les 30 photos les plus marquantes des attentats à New York
À 10h28, la Tour Nord (WTC1) du World Trade Center s'effondre à son tour, suite à l'impact du vol American Airlines 11. New York, le 11 septembre 2001. © AFP
11-Septembre 2001 : les 30 photos les plus marquantes des attentats à New York
Policiers et passants fuient devant l'effondrement des tours du World Trade Center, le 11 septembre 2001, à New York. © AFP
11-Septembre 2001 : les 30 photos les plus marquantes des attentats à New York
On évacue des milliers d'habitants dans des lieux sécurisés, le 11 septembre 2001, à New-York. © AFP
11-Septembre 2001 : les 30 photos les plus marquantes des attentats à New York
Scène de panique : chacun court pour essayer d'échapper à la chute des tours et aux incendies qui les ravagent, le 11 septembre 2001, à New York. © AFP
11-Septembre 2001 : les 30 photos les plus marquantes des attentats à New York
Après l'effondrement des deux tours, des rescapés, recouverts de poussière, le 11 septembre, à New-York. © AFP
11-Septembre 2001 : les 30 photos les plus marquantes des attentats à New York
Les pompiers arrivent sur les lieux pour tenter de limiter les dégâts et d'éteindre le feu, le 11 septembre, à New York. © AFP
11-Septembre 2001 : les 30 photos les plus marquantes des attentats à New York
Après l'effondrement de la première tour, un homme seul se tient devant les décombres, le 11 septembre 2001, à New-York. © AFP
11-Septembre 2001 : les 30 photos les plus marquantes des attentats à New York
Deux personnes marchant avec leurs affaires, après la chute des tours à New York, le 11 septembre 2001. © AFP
11-Septembre 2001 : les 30 photos les plus marquantes des attentats à New York
Le 16 septembre 2001, des ouvriers inspectent les débris des tours du World Trade Center à New York, dans ce que l'on appelle Ground Zero (normalement employé pour désigner le point d'impact d'une bombe nucléaire). © AFP
11-Septembre 2001 : les 30 photos les plus marquantes des attentats à New York
Dix jours plus tard, le 26 septembre 2001, des pompiers sont encore en alerte pour éteindre des foyers dans ce qu'il reste des tours du World Trade Center de New York. © AFP
11-Septembre 2001 : les 30 photos les plus marquantes des attentats à New York
A Ground Zero, les ouvriers et le personnel de sauvetage continuent leur travail, six mois après les attentats. New York, le 7 mars 2002. © AFP
11-Septembre 2001 : les 30 photos les plus marquantes des attentats à New York
La reconstruction se poursuit sur le site des attaques terroristes du World Trade Center à New York, le 26 février 2004. © AFP
11-Septembre 2001 : les 30 photos les plus marquantes des attentats à New York
Le drapeau américain flotte sur une des grues de la reconstruction du World Trade Center, lors de la 7e commémoration des attentats de 2001 à New York, le 11 septembre 2008. © AFP
11-Septembre 2001 : les 30 photos les plus marquantes des attentats à New York
A la place des deux tours, un mémorial et le One Trade Center sont érigés. Depuis le 90ème étage de ce dernier, on distingue les anciens emplacements des twin towers qui ont été conservés comme lieu de mémoire. New York, le 30 avril 2012. © LUCAS JACKSON / AFP
11-Septembre 2001 : les 30 photos les plus marquantes des attentats à New York
Depuis 2001, à chaque date anniversaire des attentat du 11 septembre, des projecteurs marquent l'emplacement des tours détruites en signe de commémoration. Sur cette photo prise depuis Bayonne dans le New Jersey, on reconnaît de gauche à droite : l'Empire State Building, le One Trade Center, la statue de la Liberté, le Brooklyn Bridge et le pont de Manhattan. New York, le 11 septembre 2011. © STAN HONDA / AFP
11-Septembre 2001 : les 30 photos les plus marquantes des attentats à New York
Trois pompiers se recueillent au Memorial où les noms des victimes sont gravés. New York, le 11 septembre 2012. © JOHN MOORE / AFP
11-Septembre 2001 : les 30 photos les plus marquantes des attentats à New York
Une vue du Musée du Memorial (à gauche) construit entre les deux anciens emplacements des tours (devenus des bassins) et du One Trade Center, à New York, le 13 mai 2014. © TIMOTHY A. CLARY / AFP
11-Septembre 2001 : les 30 photos les plus marquantes des attentats à New York
Avec trois ans de retard, le Musée du Memorial est inauguré le 15 mai 2014 par Barack Obama. Ici, le président américain (à droite) avec l'ancien maire de New York, Michael Bloomberg, devant les portraits des victimes. © JEWEL SAMAD / AFP
11-Septembre 2001 : les 30 photos les plus marquantes des attentats à New York
Dans le Musée du Memorial, plusieurs objets rassemblés sont les témoins de cette terrible journée. Ici, un camion de pompiers arraché par la violence du choc. New York, le 14 mai 2014. © STAN HONDA / AFP
11-Septembre 2001 : les 30 photos les plus marquantes des attentats à New York
Ici, des pièces de l'avion du vol American Airlines 11, au Musée du Memorial de New York, le 14 mai 2014. © STAN HONDA / AFP
11-Septembre 2001 : les 30 photos les plus marquantes des attentats à New York
Le Musée du Memorial s'enfonce à près de 20 mètres en-dessous ce qu'il reste en surface des anciennes tours. Ici, la "dernière colonne" (à droite), ancien support de la tour sud du World Trade Center et qui a été la dernière à être retirée de Ground Zero. © STAN HONDA / AFP
11-Septembre 2001 : les 30 photos les plus marquantes des attentats à New York
Inauguré le 3 septembre 2014, le One Trade Center fait désormais parti de la skyline new-yorkaise. © TIMOTHY A. CLARY / AFP

مرتضوی علیه مرتضوی

آسیه امینی
– اعتراف و اقرار در پرونده جنایی اولین و مهم‌ترین سند در اثبات جرم است. این هم فقط در سیستم کیفری ما نیست خانم، شما هر جای دیگر دنیا هم بروید، به فرانسه هم بروید همین است. کسی که علیه خودش اعتراف می‌کند، مهم‌ترین دلیل و سند برای اثبات جرم را در اختیار سیستم قضایی گذاشته است.
این سخنان قاضی جاویدنیا، قاضی وقت دادگاه اطفال در رشت بود که در پرونده دلارا دارابی، این دختر ۱۷ ساله را به دلیل اعتراف اولیه علیه خودش مقصر شناخته بود و حاضر نبود دلایل محکم و منطقی دیگری که وکیل متهم به دادگاه ارائه کرده بود را مهم انگارد.
هر بار که یکی از ما طرف خطاب او قرار می‌گرفت، زیر انبوهی از لبخند زمزمه می‌کرد: «ما چه کاره‌ایم؟ خودش گفته این کار را کرده‌ام!»
این مقدمه را از این باب در ابتدای این یادداشت آورده‌ام که دلیلم را بر اهمیت عذرخواهی سعید مرتضوی از خانواده‌های قربانیان فاجعه کهریزک عنوان کرده باشم.
mortazavi-1388-apology-2009-green-movement-kahrizak-saeed-mortazavi-cartoon-assad-binakhahi
کارتون از اسد بیناخواهی

خشم و بی‌اعتمادی

در دو روز گذشته بسیاری از فعالان سیاسی و اجتماعی و شهروندان ایرانی در شبکه‌های اجتماعی یا در گفت‌وگو با رسانه‌ها به تحلیل عذرخواهی سعید مرتضوی نشسته‌اند. مرتضوی که تنها سالی پس از آغاز کار دولت اصلاحات، نامش با ریاست دادگاه مطبوعات در شعبه ۱۴۱۰ مجتمع قضایی کارکنان دولت بر زبان‌ها افتاد، مقام دادستانی تهران، معاونت دادستانی کل کشور، ریاست ستاد مرکزی مبارزه با قاچاق کالا و ارز و ریاست سازمان تامین اجتماعی را هم در کارنامه دارد.
قاضی جوانی که با گذاشتن چوب لای چرخ مطبوعات پله‌های ترقی در دستگاه جمهوری اسلامی را دو تا یکی طی کرد، همواره یکی از بحث‌ برانگیزترین چهره‌های سیستم قضایی ایران بوده است؛ چه در جایگاه قاضی، چه متهم.
در واقع همین کارنامه جنجالی است که این یکی دو روز خشم عده‌ای و بی‌اعتمادی عده دیگری از کاربران شبکه‌های اجتماعی را چنان برانگیخته است که صدای کسانی که از عذرخواهی او ابراز رضایت می‌کنند، شنیده نمی‌شود.

معاون جرم

سعید مرتضوی در بین اتهام‌های متعددش، در پرونده معروف کهریزک اتهام معاونت در قتل سه تن از بازداشت‌شدگان اعتراض‌های پس از انتخابات سال ۸۸ را دارد. این سه نفر امیر جوادی‌فر، محسن روح‌الامینی ومحمد کامرانی بودند.
mortazavi-5
ماده ۱۲۶ قانون مجازات اسلامی مصوب سال ۹۲، معاونت در جرم را مشمول کسی می‌داند که «دیگری را ترغیب، تهدید تطمیع، یا تحریک به ارتکاب جرم کند، با دسیسه یا فریب یا سوءاستفاده از قدرت، موجب وقوع جرم شود، کسی که وسایل ارتکاب جرم را بسازد یا تهیه کند یا طریق ارتکاب جرم را به مرتکب ارائه دهد و یا هر کس که وقوع جرم را تسهیل کند.»
به طور معمول در سیستم کیفری، متهمان در نخستین بازجویی‌های پس از دستگیری، به‌واقع یا به‌خلاف، علیه خودشان اعتراف می‌کنند. هم‌ از این روست که در بسیاری از کشورهایی که سیستم قضایی سالمی دارد، به متهمان در زمان دستگیری هشدار داده می‌شود که سخنان آنها ممکن است به زیان‌شان تمام شود. یا به عکس، متهمان در بدو دستگیری و پیش از ارائه اطلاعات‌شان وکیلی درخواست می‌کنند که به ایشان نتایج اعتراف‌های‌شان را گوشزد و درواقع راه فرار از قانون را یاد بدهد، زیرا انکار بعد از اقرار ممکن است هرگز نتیجه‌ای ندهد.
اما سعید مرتضوی درست برعکس این رفتار معمول عمل کرده است. او که در پرونده کهریزک متهم به معاونت در قتل است و بر اساس حرفه‌اش به‌خوبی می‌داند مجازات این جرم (برای یک قتل) از سه تا ۱۵ سال زندان است، پس از بارها انکار و رد اتهام، ناگهان از در طلب عفو که نشانه‌ای از پذیرفتن نقش خود در جنایت است، درآمده. خبرها هنوز به‌ درستی از چرایی این اقرار نمی‌گویند، اما با وجود این می‌شود به وضوح گفت که در سیستم قضایی و حقوقی، بخشیدن یا نبخشیدن اولیاء دم در مرحله بعدی است. در این مرحله آن‌چه می‌توان به آن یقین داشت، همان اقرار متهم به اتهامی است که تا‌کنون از زیر پذیرش بارش شانه خالی می‌کرد.

سعید مرتضوی و بازخوانی تجربه‌های شخصی

سعید مرتضوی از جمله کسانی است که اگر یک‌بار او را در زمان ریاستش در دستگاه قضا دیده باشی، تا همیشه در یادت خواهد ماند. نه به دلیل صلابت یک قاضی، یا تلاشش برای تحقق عدالت، خیر! این سخنان برای بسیاری از روزنامه‌نگارانی که دادگاه مطبوعات را در سال‌های پس از ۱۳۷۷ به یاد دارند، یک شوخی است. زیرا به عکس، آن‌چه که او را در یاد نگه می‌دارد، نه استقلال و صلابت یک قاضی، که ویژگی‌های مرد چند چهره‌ای است که می‌تواند ابزار بازی قدرت در نقش‌های مختلف باشد.
این قاضی را بار نخست در دادگاه یکی از روزنامه‌نگاران دیدم. جایی که ما حاضران در جلسه با حیرت به مردی نگاه می‌کردیم که بر صندلی قضاوت نشسته بود و وکیل و موکل با ادله و سند در تلاش بودند تا او را با تکنولوژی دستگاه اسکنر آشنا کنند و او مصرانه پایش را در یک کفش کرده بود که: «خیر! این امضا عین آن یکی و نشانه جعل سند است.»
اتفاق‌هایی از این دست بارها از زبان روزنامه‌نگاران دیگر هم شنیده شد و گاهی به مزاح از او خاطراتی نقل می‌کردند که به جای این‌که از برج عاج خودعالم‌بینی فرو بیاید و درباره دانشی که ندارد چیزی بیاموزد، یا از کسانی که در این‌باره تخصصی دارند کمک بگیرد، دیگران را متهم به جاسوسی، فساد اخلاقی، جعل سند و … می‌کرد.
اما از طرفی همین قاضی سخت‌گیر در مواجهه با برخی از خبرنگاران به ویژه اگر دختران جوان بودند تا آنجا منعطف می‌شد که سوال‌برانگیز بود. زیرا از او، در مقام یک رئیس دادگاه انتظار می‌رفت که از طریق روابط عمومی سازمانش برای انتشار اخبار استفاده کند، نه اینکه با پچ‌پچ و تماس مستقیم با خبرنگاران آنها را در مورد داشتن خبر دسته اول تطمیع کند.
برای مثال، یک موردی را که خودم شاهد بودم به خبرنگاری مربوط بود که آن روزها (سال ۷۸) تازه‌کار بود. روزی این خانم به ما که در حال جمع کردن اخبار روز برای ارائه تیترهای صفحه یک بودیم، خبر داد که خبر داغ تازه‌ای دارد که به زودی تحویل می‌دهد. از او پرسیدم خبرت در چه موردی است و از چه منبعی؟ گفت مربوط به دادگاه فلان روزنامه‌نگار است و ادامه داد :« این، الان قاضی مرتضوی بود که زنگ زد.»
با تعجب پرسیدم: «او زنگ زد؟ پس چرا خبرت را نگرفتی؟»
او که سوال را در چهره من خوانده بود، توضیحش را با سادگی داد:«چون او گفت من یک تک زنگ می‌زنم، بعد تو تماس بگیر و از من درباره خبر بپرس.»
یعنی اول این‌که قاضی، شماره تلفن این خبرنگار جوان را در دادگاه گرفته بود که شخصا او را از خبرهای داغ دادگاه مطبوعات زودتر از دیگران باخبر کند.
بعدها شنیدم که این‌کار، یک امر معمولی در رفتار ایشان شده و خودش خبرها را به برخی از خبرنگاران می‌داد و حتی هدایت‌شان می‌کرد که چگونه خبر را پوشش بدهند.
دوم این‌که او نقش بازی می‌کرد تا ابهت ساختگی‌اش را نزد دیگران حفظ کند و از همین رو در تماس اول خبر نمی‌داد، بلکه خبر می‌داد تا با او تماس بگیرند.
سوی دیگر این رفتار، روزنامه‌نگاران و گاه حتی سردبیرانی بودند که ارتباط مستقیم با آقای قاضی را مایه زرنگی و فخرشان می‌دانستند، چون آنها را در برابر توطئه تهدید قضایی در امان می‌داشت و به قول خودشان این رابطه گارانتی تداوم انتشار روزنامه بود. در حالی که نتیجه این سایه سنگین، هدایت و سوق دادن یک مقام قضایی در رسانه‌هایی بود که باید به‌ قاعده بر اراده تحریریه‌اش می‌چرخید.
اما شناختن سعید مرتضوی، آن‌چنان که بود و آن‌چنان که هست اهمیت دارد. او بدون تکیه بر قدرت بی‌انتهایی که پشت سرش بود، هرگز نمی‌توانست تا این حد به فساد و جنایت شهره آفاق شود. قدرتی که در مورد آن داستان‌ها بافته می‌شد، از رابطه نزدیکش با بیت تا روابط حسنه‌اش با دستگاه امنیت. در عین حال این تکیه بر قدرت، چیزی از مسوولیت فردی او در آنچه مرتکب شده، کم نمی‌کند.

عبرت

نمونه‌های دیگری چون سعید مرتضوی در دستگاه قضا یا سیستم امنیتی کشور کم نبوده است. نمونه‌هایی چون قاضی صلواتی، محسنی اژه‌ای، قاضی مقیسه و جعفری دولت آبادی و … نشان داده‌اند که استعداد بله‌قربان‌گویی به قدرت بالای سرشان را در حد قربانی کردن عدالت به خوبی دارا هستند. آن‌چه در انتظار مرتضوی است، چه بر اساس عدالت باشد که در سیستم قضایی نامستقل موجود بعید است، و چه بر وفق مراد حاکمان بالادست، به هر روی مثل پرچمی‌ست که سرانجام گذار این لشگر را نشان می‌دهد و تا اینجای کار، این، تنها فایده توبه‌ای‌ست که از آن با عنوان توبه گرگ یاد می‌شود، اما حتی اگر نیت‌خوانی نکنیم، اگر راه بازگشت را در هر شرایطی برای آدمی باز ببینیم، اگر آدم را جایزالخطا فرض کنیم، باز به نقطه اول برمی‌گردیم. کمترین انتظار در قبال این پوزش، این است که در دستگاه قضایی با این متهم به معاونت در قتل، بر اساس اعتراف و اقرارش طبق قانون رفتار کنند.
Saeed-Mortazavi
قاضی مرتضوی در محضر "نظام"mortazavi-2

آقایان خاتمی، مرتضوی، حجاریان در سرزمین شعر و گل و بلبل، این یک چپق نیست، یک تحلیل هم نیست


آقایان خاتمی، مرتضوی، حجاریان در سرزمین شعر و گل و بلبل،
این یک چپق نیست، یک تحلیل هم نیست

فرج سرکوهی

• توسل حجاریان به «قصاص بر اساس قواعد فقهی» همان قدر مضحک است که عذرخواهی مسخره سعید مرتضوی چون ترفندی برای تقلیل سرکوب نهادینه به خطای ناخواسته «یک فرد» و ادعای «دخالت نداشتن» آقای خاتمی در فهرست های انتخاباتی ...



 1
آقای محمد خاتمی به نام خود و به نام «ائتلاف قابل تقدیر اصلاح طلبان و دیگر نیروهای علاقمند به دولت و ملت» در انتخابات دو مجلس از مردم خواست که به «هر دو فهرست، به تمامی افراد هر دو فهرست، تکرار می کنم به تمامی افراد هر دو فهرست» رای دهند.
اکنون که نوبت سنجش سیاست ها است، می فرماید «هیچ دخالتی در معرفی افراد» این دو فهرست نداشته ، «به دنبال وکیل معرفی کردن نبوده و فقط .. نکته هائی را یادآوری کرده» است . (آخرین سطرهای گزارش سایت کلمه. لینک در پایان همین یادداشت)
اگر این دروغ گوئی آشکار در حد انکار جمله های ضبط شده خود، مسئولیت گریزی و زوال اخلاقی، شارلاتانیزم سیاسی، پوپولیزمی که هواداران و مخاطبان خود را مشتی احمق، کودن، فراموشکار، ابله و بی شعور فرض می کند ، نیست، پس چه هست؟
(قصد توهین ندارم. «شارلاتانیزم سیاسی» و..... از محترم ترین صفت های این کردار است. «هرچه را باید به نام اصلی آن خواند»)

2
آقای خاتمی لابد به فراموشکاری و بلاهت سیاسی رای دهندگان و هواداران خود اطمینان دارد و گمان می برد که اینان جمله های صریح و تاکید موکد و مکرر او را بر رای دادن به «تمامی افراد هر دو فهرست» از یاد برده اند،
لابد اطمینان دارد که کسانی که به توصیه او «به تمامی افراد هر دو فهرست»، از جمله به قاتلان نشانداری چون دری نجف آبادی، ری شهری و... رای دادند، از او نمی پرسند چرا فهرست هائی را توصیه کردی که «هیچ دخالتی» در تعیین افراد آن نداشتی؟
لابد اعتقاد دارد که هواداران او کم حافظه تراز آن اند که با به یاد داشتن جمله معروف منتسب به تقی زاده، که خود را در امضای قرارداد نفتی دوران پهلوی اول «آلت فعل» خواند، بپرسند پس «آلت فعل» که بودی تو؟
لابد بر آن است که مخاطبان او «مغز خر خورده اند» و تصور می کنند که رای دادن «به تمامی افراد هر دو فهرست» نه «معرفی کردن وکیل» که «فقط یادآوری نکته هائی» بوده است.
لابد گمان می برد که مخاطبان او ابله تر از آن اند که بپرسند چه رهبری هستی تو که بدون «هیچ دخالتی » در «افراد فهرست ها» ما را به رای دادن به آن ها فراخواندی؟
... اگر این لابدها نبود روز روشن با دروغی چنین بزرگ کلاه خود و مخاطبان خود را بر می داشت؟

3
«در سرزمین شعر و گل و بلبل» اما همه چیز ممکن است از جمله این که کارکنان سابق نهادهای امنیتی، پلیسی و نظامی حکومت استبدادی، قاتلان یا همدستان قاتلان و شکنجه گران، پس از پوشیدن جامه «اصلاح طلبی دینی» از شکنجه شدگان و خانواده اعدام شدگان سال های اول انقلاب، دهه 60، 67 و... بخواهند که «ببخش ولی...» ... اما نوبت به رقیب سیاسی آنان که می رسد «بخشش» از یاد می رود. به مثل آقای حجاریان عذرخواهی آقای مرتضوی را «اقرار» تلقی و خواستار «مجازات» و «قصاص» او «بر اساس قواعد فقهی و قانونی» می شود (لینک در آخر یادداشت)
آقای حجاریان اما در گفتار خود به طور ضمنی مسئولیت سرکوب را به یک تن منحصر و کل نظام را تبرئه می کند. توسل او به «قصاص بر اساس قواعد فقهی» و باقی قضایا اما همان قدر مضحک است که عذرخواهی مسخره آقای مرتضوی چون ترفندی برای پوشاندن سرکوب سیستماتیک و تقلیل آن به رخدادی «غیرعمدی» و خطای ناخواسته «یک فرد» و نیز همان قدر مضحک که ادعای «دخالت نداشتن» آقای خاتمی در فهرست های انتخاباتی به قصد انکار مسئولیت خود... به گفته فروغ «موهبتی است زیستن در سرزمین شعر و گل و بلبل».

4
سایت کلمه، در گزارش سخنان آقای خاتمی، برخلاف ابتدائی ترین مبانی گزارش نویسی، فقط می نویسد «خاتمی با اشاره به برخی مباحث در سطح جامعه....». از منظر سایت کلمه فقط پاسخ آقای خاتمی ارزش نقل دارد و مباحث جامعه (کدام مباحث؟) و پرسش های پرسندگان بی ارزش تر از آن است که نقل شود.
آن چه سایت کلمه می پوشاند اما آشکار است: افتضاح کارنامه سه ساله دولت روحانی و مضحکه بی رونق ترکیب دو مجلس اسلامی و خبرگان و این ها یعنی شکست فاحش سیاست اصلاح طلبان دینی.
این که آقای خاتمی امروز می کوشد تا با احمقانه ترین ترفندها: انکار واقعیت های آشکار و از جمله انکار جمله های ضبط شده خود، از پذیرش مسئولیت کردار خود بگریزد، این که آقای حجاریان شعار «ببخش اما... » را فراموش و خواستار «مجازات» و «قصاص فقهی» رقیب سیاسی خویش است و جنایت را به یک فرد محدود می کند و... هم نشانه سقوط اخلاقی و سیاسی و فقر فکری این ها است و هم نشانه زوال سیاسی، فکری و اخلاقی اصلاح طلبان دینی، دولت روحانی، کارگزاران شبکه قدرت سیاسی ـ اقتصادی رفسنجانی و شرکا در کنار سقوط همه جانبه اخلاقی و فکری رهبر و همه جناح های حکومتی.

5
نتیجه رای به روحانی، که از همان آغاز از سیاست های ورشکسته نئولیبرالی رفسنجانی هواداری می کرد، دولتی است شکست خورده در عرصه اقتصادی، شکاف بیش تر فقر و غنا، دامن گسترده تر شدن فساد نهادینه شده اقتصادی، افزایش سانسور فرهنگی، تشدید سرکوب سیاسی و دینی و فرهنگی، هیات دولتی که ریاست آن با رئیس اسبق شورای امنیت ملی، وزارت دادگستری آن با قاتلی به نام مصطفی پورمحمدی، وزارت کار آن با چهره ای امنیتی چون علی ربیعی، وزارت ارشاد آن در اختیار دلقکی به نام علی جنتی و معاونان امنیتی و اطلاعاتی او و وزارت خانه های اقتصادی آن در انحصار مهره های شبکه فساد اقتصادی ـ سیاسی رفسنجانی و خانواده و شرکا است،
اگر مسئولیت پذیری از مولفه های اصلی سیاست است، که هست، همه کسانی که مردم را به رای دادن به روحانی فرا خواندند در مسئولیت کارنامه دولت او شریک اند.

6
نتبجه انتخابات دو مجلس مضحکه ای است نخ نما. کسانی با ماسک آزادی خواهی، اصلاح طلبی و... در رسانه های بزرگ فارسی زبان خارج از کشور، با ترفند «حذف مصباح، یزدی و جنتی»، مردم را به شرکت در انتخابات دو مجلس و رای دادن به قاتلانی فرا خواندند که پرونده های آنان از آن سه تن سیاه تر است. مبلغانی از این دست در مسئولیت کارنامه مجلس ها سهیم اند.
حذف آن سه تن تنها می توانست راه را بر ریاست آقای رفسنجانی بر خبرگان هموار کند هرچند فهرست امید در تهران و شهرستان ها چنان بود که اغلب افراد آن به جای رفسنجانی و عارف، جنتی و لاریجانی را به ریاست دو مجلس برگزیدند. ترفند حذف سه تن نه به مجلسی به گفته مبلغان «معتدل تر»، که حتا به نتیجه دلخواه طراح اصلی این ترفند، آقای رفسنجانی، نرسید.

7
در تنور داغ انتخابات دو مجلس، در هیاهوی سینه چاکان «درایت رهبر فرزانه، سرداری قاسم سلیمانی، درخشندگی اعتدال، امنیت ملی، برجام، فهرست امید و....» نکته مهمی به سایه رانده شد: رای به قاتلان سرشناس گامی دیگر بود در سقوط اخلاقی رای دهندگان و تخریب نظام ارزشی جامعه. فهرست نویسان و مبلغان «دو فهرست امید» به جامعه پیام دادند که قتل و جنایت نقطه ای سیاه در کارنامه سیاسی نیست. اینان با قبح زدائی از جنایت، تکرار جنایت را زمینه سازی کرده و در مسئولیت جنایت های آینده شریک شدند.
اکنون اما آقای خاتمی از مسئولیت کردار خویش می گریزد و آن سینه چاکان به اصطلاح آزادی خواه هوادار دولت روحانی و فهرست های امید، برای حضور رسانه ای در انتخابات بعدی لحظه شماری می کنند.

8
مسئولیت پذیری از مولفه های اصلی دموکراسی است. سیاست مداری که در دموکراسی ها خطا می کند، مسئولیت کارنامه خود را نه با توجیه، انکار یا عذرخواهی کلی، که در عمل بر عهده می گیرد، کنار می رود و اگر نرود رسانه ها و افکار عمومی او را حذف می کنند.
اما آقایان رهبر، رفسنجانی، روحانی، خاتمی، حجاریان و شرکای ریز و درشت حکومت استبدادی ایران «سرزمین شعر و گل و بلبل» را خوب می شناسند و می دانند که «نظام مقدس» جمهوری اسلامی، بخش عمده لایه های متوسط، میان درآمد و ثروتمند جامعه را، حتا در میان برخی نویسندگان و هنرمندان، چنان به رانت های مالی و سیاسی و فرهنگی آلوده کرده است و سقوط اخلاقی و فقر فکری و سیاسی این لایه ها در حدی است که برای پذیرش هر یاوه ای که به سود تداوم رانت های آنان باشد، حتا احمقانه ترین توجیه ها و انکارها، با هم مسابقه می گذارند که اگر چنین نبود به قاتلان و به رئیس جمهوری که قاتلان را وزیر دادگستری می کند، رای نمی دادند و...
می دانند که برخی چهره های ورشکسته اپوزیسیون سابق، که ماسک آزادی خواه، اصلاح طلب، بی طرف، تحلیل گر کتاب ننوشته و چه و چه و چه بر صورت دارند، هر یاوه ای را تبلیغ می کنند تا در رسانه های بزرگ فارسی زبان مطرح شوند، تا نظام بماند و «اصلاح؟» شود هرچند اصلاح نظام اسلامی شوخی بی مزه مکرری بیش نیست.

9
... و چنین است که آقای خاتمی روز روشن دروغ می گوید، هیچ کس از دروغ او بر نمی آشوبد و در ذهن هواداران او آب از آب تکان نمی خورد. بازیگران بی استعداد نمایشی که دیگر حتا مسخره هم نیست، حضور در پرده بعدی، انتخابات ریاست جمهوری، را انتظار می کشند. تکرار از مرز ملال برمی گذرد. زبان معنا را می کشد. زیستی پرملال و تهی از هرچه در سایه قدرت تداوم می یابد. اما به گفته رنه مارگریت «این یک چپق نیست»...و البته با همان طنزی که در ترجمه «این یک پیپ نیست» به «این یک چیق نیست» می توان دید.

www.kaleme.com
www.isna.ir

نهادهای دست ساز کارگری و سرانشان همدوش و همراه با دولتهای مختلف، مسبب وضعیت مصیبت بار کنونی هستند

ما کارگران ایران نیک میدانیم که نهادهای دست ساز کارگری و سرانشان همدوش و همراه با دولتهای مختلف، مسبب وضعیت مصیبت بار کنونی هستند و این صفوف متحد و آگاه ماست که متضمن جلوگیری از ایجاد تغییرات ضدکارگری تر در قانون کار و نهادینه کردن قانون کاری خواهد بود که روح حاکم بر آن و مواد و تبصره هایش، حافظ منافع کارگران و بر پائی دنیایی بهتر برای زندگی و معیشت ما نود و نه درصدی ها خواهد بود.


پرونده جنایت کهریزک، با این نوع ترفندها پاک شدنی نیست!


Mon 12 09 2016

تقی روزبه

چندی پیش سعیدمرتضوی دادستان عمومی تهران که به عنوان نمادجنایت کهریزک شناخته شده است، اعلام داشت که تقریبا از تمامی اتهامات خود تبرئه شده است. این واژه "تقریبا" نشان می داد به توصیه کسانی که راه تبرئه او را هموارکرده اند، هنوز یک حرکت کوچک اما نمایشی برای بستن پرونده جنایت کهریزک و تبرئه او باقی مانده است و آن ابرازیک "عذرخواهی" صوری از جنایتی است که البته به ادعای او و قضات سربفرمان دادگاه، عمدی در آن نبوده است. گرچه لیست جنایاتی که او در پست دادستانی مرتکب شده لیست بلندبالائی است که البته کهریزک سرآمدآن ها است. این تصور که پرونده جنایتی به بزرگی کهریزک را می توان با یک عذرخواهی نمایشی و مزورانه بست و بفراموشی سپرد، از مغرکسانی تراوش می کند که سال هاست برای مواجهه با این نوع پرونده های بزرگ و ملی و مرتبط با جنایت های ضدبشری، باهدف پاک کردن ردپای خود و نجات مهره های وفاداربخود ، در بالاترین سطوح قدرت تصمیم گیری می کنند. سیاست و رویکردلورفته و نخ نماشده ای است که جزبه جزء آن برای بسیاری از شهروندان آگاه و کسانی که رفتاررژیم را رصد می کنند ملموس و قابل پیش ببنی بوده است. نکته اصلی در این استراتژی مواجهه با این گونه جنایت ها و مشخصا با جنایت کهریزک که در اصل توسط نظام و سردمداران اصلی سیاسی- امنیتی برای مقابله و سرکوب جنبش اعتراضی 88 صورت گرفته بود، تقلیل مسئولیت جنایت از نظام به یک فردوفاداربه خود، سپس فرسایشی کردن بررسی و مشمول مرورزمان کردن آن واقعه با تشکیل دادگاه های بی خاصیت و گاه پر سروصدا و سردوندان خانواده ها و کرخت و سردرگم کردن افکارعمومی؛ در حالی که خروجی نهائی هم بر کسی پوشیده نیست، نه فقط تبرئه سیستم که نجات حتی همان فرددوفاداربه خود است. این تاکتیک را در موردقتل های زنجیره ای که علیرغم چالش های درون قدرت، نهایتا با سرشکن کردن آن بر روی یک فرد و باندکوچک باصطلاح خودسر و "خودکشی" سوژه اصلی، سروتهش را به هم آورند و در موردکوی دانشگاه هم به اتهام دزدیده شدن یک ریش تراش توسط یک سربازقناعت کردند و همین طور رفتارشان درموردمهره ترورکننده سعیدحجاریان. و حالاهم همین سیاست در موردکهریزک پیش برده می شود. یعنی ابتدا برای تبرئه نظام مسئولیت آن به عهده یک فرد، البته فردی تا خرخره وفادار به خود و و با لیست بلندبلائی از انواع جنایت های ریز و درشت دیگر گذاشته می شود، و سرانجام هم حکم تبرئه وی صادر می شود. روشن است که این نوع تبرئه سازی های رسواکننده بدان سبب صورت می گیرد که مهره های وفادار گمان نکنند که سران رژیم در روزمبادا و لحظه های وانفسا برای نجات خود، ارزان فروشی کرده و به آسانی آن ها را قربانی می کنند و این که مبادا به وقت ضرورت و نیاز در انجام فرامین و ارتکاب جنایت های تازه دست و دلشان بلرزد و سستی بخرج دهند. البته این راهم نباید فراموش کرد که انگیزه عذرخواهی و مخاطب اصلی وی خانواده و بستگان یکی از قربانیان وابسته و نزدیک به طبقه حاکمه است که بارها از نحوه دادرسی و نیز طلبکاربودن مرتضوی گله و شکایت کرده بودند. آن ها حاضر نبودند که بدون یک عذرخواهی ولو فرمایشی از شکایت خود علیه قاتلان فرزندشان بگذرند. البته با پایان ریاست جمهوری احمدی نژاد، مدتها بود که مرتضوی چترحمایتی خود را نیز از دست داده بود و یک عذرخواهی مزورانه ارزانترین بهائی بود که می توانست برای تبرئه خود به پردازد. اما او فراموش نکرد که عذرخواهی خود را را با تبرئه نظام و عذرخواهی از آن در هم نیامیزد!

بدین سان عذرخواهی* از "رهبراز جان عزیزتر" و از "نظام مقدس" و در انتها از مردم و خانواده های جان باختگان، جزبرگ انجیری برای پوشاندن چهره جنایت کاررژیم و شخص رهبر نیست. این نوع تبرئه کردن قایاس است با اتهام سرقت ریش تراشی به یکی از چندنفر متهمان واقعه کوی دانشگاه. شاید برای کسانی که مدافع شعار"به بخشید و فراموش نکنید" هستند رفتار و ژست چندش آورعذرخواهی سعیدمرتضوی خوش آیندهم باشد، اما برای مردم ایران، جنبش اعتراضی و خانواده هائی که گروه گروه فرزندانشان برای شکنجه و تجاوز به کهریزک برده شدند و کهریزکی شدند و آنانی که نتوانستند از این جهنم جمهوری اسلامی جان سالم بدربرند و زیرشکنجه و خشونت غیرانسانی جان باختند، و نیز کسانی که به جرم افشای آن جنایت کشته شدند و یا زندانی شده اند، جزپاشیدن نمک به زخم اشان نیست.

تبرئه مرتضوی در حکم تبرئه نظام از جنایت کهریزک و با هدف بستن پرونده کهریزک است. اما پرونده کهریزک دردر نزدوجدان جامعه و جنبش دادخواهی هم چنان گشوده است و واژه "کهریزکی شدن"* به عنوان یک شکنجه دسته جمعی و بغایت فاشیستی و ضدانسانی در ادبیات سیاسی متعلق به جمهوری اسلامی ماندگاراست. اگر سران رژیم خیال می کنند که با این نوع ترفندها و مشمول مرورزمان کردن ها و تبرئه نمودن ها می توانند پرونده های جنایات خود را سرپوش بگذارند، حافظه تاریخی مردم و کنشگران اجتماعی را دستکم گرفته اند. زهی تصورابلهانه! در حقیقت مرتضوی به عنوان یک مهره جنایتکار نشانه است و انگشت ها باید بسوی نظام وسردمداران سیستم نشانه بروند.

12 سپتامبر2016 تقی روزبه


*- متن "عذرخواهی" سعیدمرتضوی
http://www.tasnimnews.com/

*- گزارشی از "کهریزکی شدن" به روایت یکی از

سعید مرتضوی دادستان سابق تهران دقایقی پیش با ارائه نامه‌ای خطاب به دادگاه رسیدگی به پرونده کهریزک بابت وقایع پیش‌آمده در تیرماه ۸۸ عذرخواهی کرد.

به گزارش خبرنگار قضایی خبرگزاری تسنیم، سعید مرتضوی دادستان سابق تهران دقایقی پیش با ارائه نامه‌ای دادگاه رسیدگی به پرونده کهریزک از وقایع پیش‌آمده در تیرماه 88 از مقام معظم رهبری، خانواده جانباختگان و ملت ایران عذرخواهی کرد.
متن این نامه که یک نسخه از آن در اختیار خبرگزاری تسنیم قرار گرفته به شرح ذیل است.
ریاست محترم و هیئت محترم قضات شعبه 22 دادگاه تجدیدنظر استان تهران
با سلام بر محمد و آل طاهرینش. و با درود و سلام به پیشگاه حضرت ولی عصر و امام راحل و رهبر فرزانه انقلاب اسلامی و شهدای گرانقدر
با سلام؛ به استحضار می‌ساند تقارن سومین جلسه دادگاه در این پرونده و نوبت دفاعیات اینجانب با نهم ذی‌الحجة  روز عرفه را به فال نیک می‌گیرم. زیرا در این تقارن ایام و مناسبت‌های دینی و الهی رمز و رازهایی است که آن را اتفاقی و بی‌حکمت و بی‌حاصل ندانسته و به برکت و فضل این ایام در گشایش قفل‌های بسته و مشکلات بیش از پیش امیدوارم.
عرفه روزی است به زیبایی شب قدر و دریایی‌ست به وسعت بخشش الهی؛ روز عرفه روزی‌ست که درهای آسمان برای تضرع‌های عاشقانه بندگان گشوده می‌شود. روزی که عارفان حق، از خیمه وجود خویش بیرون می‌آیند و با آتش شوق و اشتیاق به دعا و نیایش متوسل می‌شوند.
در این روز عزیر که سجاده‌ای به وسعت هستی گسترده است دست‌های خود را به سوی آن بی‌نیاز بالا برده دعا می‌نماییم که خدایا غروب این روز را با غروب گناهان و تقصیرات ما یکی گردان.
اینجانب به عنوان دادستان عمومی و انقلاب تهران در زمان فتنه بزرگ سال 1388 مطالبی را به عنوان دفاع در پرونده منعکس نموده‌ام ولکن در این جلسه که نوبت به دفاع نهایی است با عنایت به اینکه انتظار به‌حق رهبر معظم و عزیزتر از جانمان این بود که مهار اغتشاش و خنثی‌ نمودن فتنه حتی در آن شرایظ اضطراری بدون ایراد خسارت و هرگونه لطمه‌ای به شهروندان عزیر انجام شود مطالب ذیل را در تکمیل دفاعیات به عمل آمده به استحضار می‌رساند:
1- برخورد بسیار شایسته از طرف خانواده‌های آسیب‌دیده قابل تقدیر و سپاس است لذا در همین رابطه رهبر معظم انقلاب اسلامی نیز به خاطر این متانت و بردباری و پیگیری از درون نظام و دست رد زدن به مداخله بیگانگان آنان را مورد تفقد قرار دادند؛ بنابراین مجددا مراتب ادب و احترام و تجلیل خود را از مقام شامخ این خانواده‌های بزرگوار اعلام می‌نمایم.
2- در رابطه با واقعه خونبار تیرماه 88 که متعاقب فتنه بزرگ و توطئه پس از انتخابات ریاست جمهوری به وقوع پیوست رهبری معظم انقلاب به خاطر عمق فاجعه از آن به جنایت تعبیر فرمودند. به عنوان دادستان وقت عمیقا ابراز تأسف و اعتذار می‌نمایم و از مقام شهیدان مظلوم این حادثه جوادی‌فر، روح‌الامینی و کامرانی طلب پوزش نموده و علو درجات آنها را از خداوند بزرگ مسئلت می‌نمایم.
3- در این وقایع خونبار امام شهیدان روحشان آزرده و قلب رهبر معظم انقلاب و ملت شهیدپرور ایران عموما و خانواده‌های داغدار خصوصا مکدر و جریحه‌دار گردید که به راحتی قابل التیام نمی‌باشد. ضمن اینکه با چارچوب‌های عدالت‌محور نظام مقدس جمهوری اسلامی و آرمان‌های امام (ره) و شهیدان و رهبری معظم انقلاب اسلامی سازگاری ندارد. لذا اینجانب به سهم خود از محضر مقدس امام زمان، که صاحب اصلی انقلاب می‌باشند، روح بلند و ملکوتی امام راحل و شهیدان، رهبر عظیم‌الشأن انقلاب اسلامی و ملت بزرگوار و خانواده های این عزیزان صمیمانه پوزش طلبیده و ابراز تأسف و تأثر و اعتذار دارم و امیدورام این اعتذار و دلجویی بتواند مرهمی بر این زخم و التیامی بر این داغ باشد.
4- اینجانب به عنوان دادستان وقت تهران در پیشگاه خداوند و وجدان خود از وقوع این حادثه هولناک اگرچه خداوند باریتعالی عالم است، در شکل‌گیری آن هیچ عمدی نبوده، ابراز شرمندگی می‌کنم.
5- امیدوارم تلخی این حادثه و هزینه‌های عظیم این خسارت معنوی همچنان در حافظه مسئولان مربوطه باقی مانده و من‌بعد شاهد تکرار اینگونه وقایع تلخ در کشور عزیزمان ایران اسلامی نباشیم.
سعید مرتضوی-21 شهریور 95
انتهای پیام/

گزارش زیر را بخوانید و ببنید نیروی انتظامی چه رفتار وحشیانه ای با بازداشتی های کهریزک داشت ....

گزارش زیر را بخوانید و ببنید نیروی انتظامی چه رفتار وحشیانه ای با بازداشتی های کهریزک داشت ....


Masood Alizadeh
آقای احمدی مقدم ، درست است سعید مرتضوی ما را به "بازداشتگاه کهریزک" اعزام کرد ، ولی برخورد نیروی انتظامی در "بازداشتگاه کهریزک" با ما وحشیانه بود ، آقای احمدی مقدم جوری حرف میزنید که انگار نیروی انتطامی در حوادث تلخ "بازداشتگاه کهریزک" نقشی نداشت ، و مقصر اصلی سعید مرتضوی است.
گزارش زیر را بخوانید و ببنید نیروی انتظامی چه رفتار وحشیانه ای با بازداشتی های کهریزک داشت ....

روز 19 تیر بود بازرپرس حیدری فر در حیاط پلیس پیشگیری به ما گفته بود اگر تا اخر تابستان زنده از بازداشتگاه کهریزک بیرون امدید تازه بگویید کهریزک کجاست!!! همه در استرس بودیم که کهریزک کجاست که قرار است تا اخر تابستان از آنجا زنده بیرون نیاییم!!!
وارد بیابان های کهریزک شدیم. همه در شک بودیم و نگران ، ایا تا اخر تابستان زنده از کهریزک بیرون می ایم!!! حدود یک ساعتی پشت درب بازداشتگاه کهریزک بودیم ...مسئولین بازداشتگاه کهریزک بخاطر کمبود جا ما را پذیرش نمی کردند .. سعید مرتضوی به فرماندهی نیروی انتظامی فشار می اورد که بازداشتی ها را باید پذیرش کنید ... بعد از یک ساعت پذیرش شدیم ... وارد بازداشتگاه کهریزک شدیم ... همه ماها حس بدی داشیم ... از درو دیوار های بازداشتگاه صدای زجه ادم ها به گوش می رسید ...از بچه 17 ساله تا پیر مرد 60 ساله را برهنه کردند...فقط بخاطر اینکه شپش لای درز لباس های ما نرود و با خود وسیله ای به داخل قرنطنیه یک نبریم ... حدود 3 الی چهار ساعت طول کشید تا همه دوستانمان برهنه شوند ... همه از اینکه در جلوی یکدیگر برهنه میشدیم شرمگین و ناراحت بودیم ...عینک افراد عینکی را به زور گرفتند از جمله (محمد کامرانی ، محسن روح الامینی) و هر چی التماس کردند عینک ها را پس نداند ... از داخل قرنطینه یک و دو صدای مجرمان خطرناک می امد و همه ما ترسیده بودیم که اینجا کجاست ؟؟؟ وقتی یکی از دوستانمان از افسر نگهبان پرسید اینجا کجاست؟ گفت اینجا اخر دنیا است ... اینجا خدا هم انتن نمی دهد ...تازه فهمیدم وارد چه جهنمی شدیم ... امیر جوایفر از روز اول حال خوبی نداشت ...بدنش زخمی بود و دنده هایش و فکش شکسته بود ....از ساعت 4 بعداظهر تا شب ساعت 10 در حیاط نشستیم ... هوا خیلی گرم بود و همه تشنه بودیم ولی خبری از آب نبود ... در همان روز چند نفر از دوستانمان بخاطر اعتراض به وضعیت بازداشتگاه کتک خوردند ... همه از ترس داشتیم سکته می کردیم ... و همه در شوک بودیم ...وارد قرنطینه یک شدیم که حدود 136 نفر بودیم ... مساحت قرنطینه خیلی کوچک بود که حدود 60 متر مکعب بود ...قرنطینه یک فاقد آب، تهویه، وسایل گرم کننده و خنک کننده، هرگونه کف پوش، موکت و تخت خواب، نور کافی، سرویس بهداشتی قابل استفاده و حمام بود...
حدود یک ساعت گذشت 30 الی 35 نفر از مجرمان خطرناک را از قرنطینه 2 وارد قرنطینه ما کردند ...با این حال که حتی جا برای نشستن خودمان هم نبود ...تصورش هم سخت است که حدود 170 نفر در مساحت 60 متری باشیم ...نشستن که سهل است ، حتی جا برای نفس کشیدن هم نبود ....خواب به چشم هایمان نمی امد ولی خوب جایی هم برای خواب نبود ... استرس زنده بیرون امدن از کهریزک یک لحظه از ما غافل نمیشد ...همه به فکر این بودیم که بر خانواده های ما چه میگذرد ...چون کسی از خانواده ها از ما خبری نداشت ...که ایا زنده ایم !!! این افکار تا صبح گریبان گیر ما بود ....

صبح روز 20 تیر بود همه از شدت غم و اندوه در بازداشتگاه کهریزک شب را نخوابیده بودیم ... حتی یک کف دست نان و یک پنجم سیب زمینی را هم شب قبل برای غذا به ما نداده بودند ... از شدت ناراحتی یادمان رفته بود که شب قبل به ما شام نداده بودند و گرسنه هستیم ...ساعت 10 صبح بود مجرمان خطرناک همه از شدت گرما برهنه بودند و در دست شویی به یک پیرمرد مجرمی به نام بابا علی تجاوز میکردند و این عمل مجرمان برای ما وحشت آور و ناراحت کننده بود... بیشتر دوستان دست شویی داشتند ولی شرم و حیا اجازه نمیداد تا به دستشویی بروند... هوا داشت گرم تر میشد و همه ما بی تاب تر می شدیم.حدود ساعت 11 صبح بود که چند نفر از مجرمان خطرناک پشت درب قرنطینه یک با لوله های پی وی سی ایستاده بودند و به ما گفتند تا 3 شماره می شماریم باید به حیاط برویم ... وقتی از درب قرنطینه خارج می شدیم با لوله پی وی سی بر سر و صورت ما میزدند.وارد حیاط بازداتشگاه کهریزک شدیم و همگی پا برهنه بر کف اسفالت داغ سوزان برای آمارگیری نشستیم ... تمام پاهایمان از شدت گرمای آسفالت می سوخت ولی نمی توانسیم اعتراض کنیم ... هر کسی اعتراض می کرد به بیرون از صف برده می شد و به شدت با لوله پی وی سی کتک می خورد ...حدود 15 دقیقه از آمار گیری گذشت و شکنجه ها بیشتر می شد.افسر نگهبان محمدیان دستور داد در آفتاب سوزان بر کف حیاط کهریزک چهار دست پا راه برویم ...باورش برایمان خیلی سخت بود که به کدامین گناه باید شکنجه شویم ...ولی مجبور بودیم تن به شکنجه دهیم ... همه چهار دست پا میرفتیم از بچه 17 ساله تا پیر مرد 60 ساله ... کف دست هایمان و زانو هایمان از شدت گرمای آسفالت سوخته بود و آن زخم ها بیشتر و بیشتر میشد ... من چون از قبل پایم شکسته بود نتوانستم چهار دست پا راه بروم و استوار محمدیان گفت کسانی که نمی توانند چهار دست پا راه بروند باید حدود 5 ضربه بر کفت دست هایشان لوله پی بی سی بزنم .من و چند نفر که چهار دست پا نمی توانستیم برویم حدود 5 ضربه بر کف دست هایمان زد ... آنقدر محکم زد از دست کف هایمان خون آمد .. استوار محمدیان از نظر من یک بیمار روانی بود و هیج رحمی نداشت ... همه گرسنه و بی جان در داخل حیاط در آن افتاب سوزان شکنجه شدیم ... دیگر هیچ طاقتی نداشتیم ولی مجبور بودیم طاقت بیاوریم .افسر نگهابان در سر صف یک شعار میداد که باید با صدای بلند آن را فریاد می زدیم ... اینجا کجاست ؟؟ کهریزک ... کهریزک کجاست ؟؟؟ اخر دنیا ... از غدا راضی هستید ؟؟ بله قریان ؟؟؟ ادم شدید ؟؟؟ بله قریان ... باید انقدر این جمله ها را فریاد می زدیم تا دیوار های کهریزک به لرزه بیوفتد.بعد از شکنجه همه بی جان بودیم و باز با کتک وارد قرنطینه یک شدیم ...حدود یک ساعتی گذشت ...همه از درد داشتیم ناله می کردیم ... امیر جوادیفر حالش داشت بر اثر جراحت هایش بدتر می شد ...بعد از 24 ساعت گرسنگی ناهار اوردند ... ناهار یک عدد کف دست نان و یک پنجم سیب زمینی بود که مجرمان خطر ناک با دست های آلوده بین ما تقسیم می کردند ... برای اینکه زنده بمانیم مجبور بودیم آن غذای کم را بخوریم ... خیلی ها نخوردند ... مجرمان خطرناک از شدت گرسنگی همان یک کف دست نان و سیب زمینی هم از ما می گرفتند و می خوردند.از شدت گرما مرتب باید از آب چاه می خوردیم آبی که تصفیه نشده بود و بوی لجن می داد ... در بازدشتگاه کهریزک سه عدد شیشه نوشابه خالی وجود داشت و باید در درون آنها اب میخوردیم ...ظرف آب ها خیلی کثیف بود و از دست شویی آورده بودند ...ولی برای زنده ماندن مجبور بودیم دست به هر کاری بزنیم تا زنده بمایم ...هوا در قرنطینه داشت گرمتر از قبل می شد و زخم هایمان بر اثر کثیفی داشت عفونت میکرد ...از شدت گرما نفس کشیدن برایمان داشت سخت تر می شد و هوای آزاد برایمان آرزو شده بود.هر یک ساعت برایمان روزها می گذشت ... پیش خود فکر میکردم در کهریزک ساعت ایستاده است ... شب شد و همه بی تاب و همه به فکر اینکه ایا زنده از اینحا بیرون می رویم ...شب های کهریزک خیلی دلگیر بود و هر شب برایمان سال ها می گذشت ...افسر نگهبان دستور داد تا دود موتور خانه را که برق بازادشتگاه کهریزک را تامین میکرد را از دریچه ای به داخل بازداشتکاه بفرستند ...و این کار توسط سرباز ها انجام شد ... دیگر نفس کشیدن برایمان خیلی سخت شده بود ...دود داخل بازداشتگاه را گرفته بود و چشم هایمان از شدت دود می سوخت ...خدایا اینجا واقعن آخر دنیا است ...گویی اینجا نفس کشیدن هم جرم است...
روز بیست و یک تیر ماه بود ... تن هامان از شدت زخم هایمان عفونت کرده بود و نفس کشیدن برایمان لحظه به لحظه سخت تر می شد ، و صدای ناله های هم بندی هایمان بلند تر و بلند تر می شد . نگاهی به چهره ی خسته ی امیر انداختم ، و می دیدم که چقدر نفس کشیدن برای او سخت تر از همه مان شده است ... همه نگران و نا امید ... چند تن از مجرمان بازداشتگاه کهریزک برگه های دعای زیارت عاشورا را دادند ، یکی از دوستان که صدای خوبی داشت شروع به خواندن آن کرد و در طول خواندن زیارت عاشورا همه مان گریه می کردیم ، در همان لحظات بود که از دریچه ای به داخل قرنطینه دود گازوییل وارد کردند فقط به جرم خواندن زیارت عاشورا ... شاید هم به خاطر سوزی که در صدایمان بود ... افسر نگهبان بعد از خواندن زیارت عاشورا دستور داد که ما را به داخل حیاط منتقل کنند ، هوا بسیار گرم بود و ما در زیر آن آفتاب سوزان احساس خوشایندی داشتیم و برایمان در برابر آن هوای آلوده ی قرنطینه حکم بهشت را داشت ... پای برهنه ، تشنه و بی جان در آن جهنم احساس بهشتی می کردیم ... ما را به قرنطینه برگرداندند در حالیکه آنجا را سم پاشی کرده بودند بخاطر وجود شپش و گال زیادی که در آنجا بود . در ان هوای آلوده و مسموم حدود پنجاه نفر از هم بندیهامان از هوش رفتند ... محمد کامرانی و امیر جوادی فر هم جزو آنها بودند ... دیگر راه نفس کشیدن ما بسته تر می شد . باور آن جهنم داشت لحظه به لحظه پر رنگ تر می شد و ما می دیدیم که آنها دارند جان می سپارند ، انقدر تصویر سخت و زجر دهنده ای بود که همه فریاد می زدیم و از مامورین می خواستیم که درها را باز کنند و ما را به حیاط ببرند حتی در این میان مجرمان بازداشتگاه هم با ما همراهی می کردند ولی آنها بی توجه بودند و بعد از یک ساعت در را باز کردند ... ما هر کردام آنهایی که را که از هوش رفته بودند بقل گرفته بودیم و به بیرون از آنجا می بردیم و تنها جایی که می شد آنها را بگذاریم تا نفسشان بازگردد همان جهنمی بود که برایمان رنگ بهشت گرفته بود بر روی آسفالتی داغ و سوزان . و دوباره به جای قبلیمان برگشتیم ... از جهنمی به جهنم دیگر !
در آن شب ، صدای ناله بود و بس ! ... استوار خمس آبادی 12 نفر از بازداشتی های روز 18 تیر که در قفس نگهداری می شدند را به بیرون از حیاط آورده بود و داشت آمار گیری می کرد او به محمد کرمی ،وکیلبند بازداشتگاه کهریزک دستور داد چند نفر از بچه های قرنتطینه یک را بیرون بیاورند تا آنها را کتک بزنند که به قولشان درس عبرتی شود برای دیگران که بفهمند " کهریزک کجاست ! " ...
من بعد از چند روز می خواستم بخوابم که در همان لحظه یکی از هم بندان خواهش کرد که من نیم ساعت از جایم بلند شوم و او کمی جای من دراز بکشد و کمی بخوابد ، دلم براش سوخت چون می دانستم 3 روز است که نخوابیده ، من از جایم بلند شدم ... رفتم به سمت دستشویی برای خوردن آب، که محمد کرمی داخل قرنطینه یک آمد و از میان ان همه آدم سامان مهامی و احمد بلوچی را بیرون کشید و بعد نگاهش به من افتاد که جلوی دستشویی ایستاده بودم ، صدایم زد : " تو هم بیا بیرون ... " من می دانستم بروم بیرون کتک بدی خواهم خورد ،گوشه ای نشستم تا من را از یاد ببرد ولی از دوباره وارد قرنطینه ی یک شد و به زور کتک به همراه دو نفر دیگر من را از قرنطینه بیرون برد و خمس آبادی شروع کرد به زدن من با لوله ی پی وی سی که حدود بیست دقیقه طول کشید ....
بعد محمد کرمی به همراه دو نفر به من پابندهای آهنی زدند و من را از یک میله ی آهنی آویزان کردند ، دیدم سامان مهامی و احمد بلوچی هم اویزان هستند ...
پابند ها آنقدر تیز بودند که وقتی آویزان شدم،از مچ پاهایم خون می آمد...
بعد استوار خمس آبادی با استوار گنج بخش شروع کردند ، هر دو شروع کردند به زدن من با همان لوله ی پی بی سی ، می گفتند باید بلند داد بزنی گوه خوردی، من نمی توانستم آن را بگویم و تنها سکوت کرده بودم ... صدای بچه ها را می شنیدم که بلند صلوات می فرستادند تا شاید آنها از کتک زدن من دست بردارند ولی آنها همچنان ادامه می دادند ، دیگر آنقدر زدند که مجبور شدم این جمله را بگویم ... و پیوسته تکرار می کردم ... دهانم خشک شده بود ... فکر می کردم که تمام اینها را دارم خواب می بینم ، سخت و باور ناپذیر بود ... اما واقعیت داشت ، تمام آن دردها و فریادهایم واقعیت داشت ...
بعد از بیست دقیقه مرا پایین آوردند ... در شوک بودم ... چند تن از مجرمان مرا به داخل قرنطینه بردند ، سپس یکی دو نفر از هم بندیان من را به دست شویی بردند تا روی صورتم آب بریزند و زخم هایم را بشویند که در همان لحظه استوار خمس آبادی یک قفل کتابی به محمد کرمی داد تا دوباره من را بزنند ...
محمد کرمی وارد دستشویی شد و شروع کرد با قفل بر سر و صورت من کوبیدن و من یک لحظه از حال رفتم و تمام سر و دهنم خونی شده بود ، او من را از شلوارم می گرفت و بلند می کرد و محکم بر زمین می کوبید ، کم کم شلوارم پاره شد و دیگر کاملا برهنه بودم ، و برهنگیم در میان آن همه فشار و درد ، درد بزرگ دیگری بود که مدام از ذهنم می گذشت ... بعد از آن روی گردنم ایستاد و با پاهایش محکم فشار می داد تا مرا خفه کند ، حدود سه چهار دقیقه طول کشید ... خفگی را کاملا احساس کردم ، بی نفسی ، و به تدریج بی زمانی ... انگار همه چیز برایم بی رنگ می شد و مقابل چشمهایم نقطه روشنی داشت بزرگ و بزرگ تر می شد ... مثل مرگ بود ... خود مرگ بود !
دیگر از حال رفته بودم، و محمد کرمی که فکر کرده بود دیگر من مرده ام ، پاهایش را از روی گردنم برداشت ... بعد از دقایقی نفسم برگشت و به هوش آمدم ... سپس هم بندانم من را به داخل قرنطینه بردند . آن شب حال خوبی نداشتم و تا صبح کابوس می دیدم ... انگار خودم نبودم ... انگار مرده بودم !
فردای آن روز با بدنی پر از درد از خوابی سرد و سیاه بیدار شدم ، زخم هایم عفونت کرده بود ، و تنم ناگزیر در انتظار شکنجه های روز دیگری ، بر زمین ِ سخت کهریزک ، بی جان افتاده بود ... در انتظار روز چهارم ...

صبح روز چهارم بود ... همگی از شدت گرسنگی بی حال و بی انرژی بودیم و زخم هایمان عفونت کرده بود و لحظه به لحظه بی جان تر می شدیم .و بعضی از دوستان بخاطر درد شدیدی که داشتند ، بی هوش می شدند ... من نیز که بر اثر شکنجه های شب ِ گذشته حال خوبی نداشتم و تمام زخم هایم عفونی و چرکین شده بود ، از شدت تب داشتم می سوختم ... هوای داخل قرنطینه بسیار گرم بود و نفس کشیدن از روزی های قبل برایمان دشوار تر شده بود ... محسن روح الامینی وقتی من را با آن حال دید ، لباسش را در آورد و شروع کرد به باد زدن ِ من ... می دیدم که چقدر خسته است و دستهایش بی جان اما برای مدتی همینطور مرا باد می زد ... چیزی نگذشت که دوباره دود گازوئیل را به داخل قرنطینه فرستادند ، از شدت دود گازوئیل چشم هایمان عفوت کرده بود و به زور می توانستیم جلوی خود را ببنیم ... خدایا ، کی از این جهنم نجات پیدا میکنم ؟... خدایا به کدامین گناه ؟ ... آیا خواستن ِ آزادی گناه است و پاسخش این همه عذاب ؟ ... دوستان ِ همبندیم همه به وضعیتی که درش بودیم معترض بودند ، و هر چه می گذشت نومید تر می شدند .... در میان آن همه صدا ،صدایی را شنیدم که می گفت : "بچه ها ما بخاطر هدفی که داشتیم اعتراض کردیم ،و نباید کم بیاریم ، باید تا آخرش بایستیم" ... نگاهی کردم تا ببینم صدای چه کسی بود ؟!! ... محسن روح الامینی را دیدم ... نمی دانم چرا ، اما در آن لحظات سخت حرفهایش به ما نیروی عجیبی داد ... از او خوشم آمده بود . آنقدر هوای داخل قرنطینه آلوده و نفس گیر شده بود که همه حاضر بودند به بیرون بروند و کتک بخورند ولی لبرای لحظه ای هم که شده نفس بکشند ... بین ساعت دو تا سه بعداظهر بود ، ما را به داخل حیاط آوردند ... سرهنگ کمجانی دستور داد که موهای ما را با ماشین دستی بزنند ، ماشین های دستی خراب بود و گاهی هم پوست سرمان به همراه مویمان کنده می شد ... محسن موهای بلندی داشت ، وقتی خواستند موهایش را بزنند ، جمله ای که گفت که هر بار به ان لحظه فکر می کنم در سرم می پیچد ... گفت : " شاید اینجا بتونین موهامو بزنین اما نمی تونین عقیده م رو عوض کنید" ...
بعد از مدتی ، داخل حیاط که بودیم یکی از مامورین بازداشتگاه یک نفر را از بین ما انتخاب کرد تا به ما حرکت نرمشی بدهد ... شاید برای اینکه بدن ما خشک نشود در حالیکه آنقدر در آن چند روز گرسنگی و تشنگی کشیده بودیم که دیگر جانی نبود که تازه اش کنیم ! ... آن مامور به کسی که از میانمان انتخاب کرده بود گفت که که به ما حرکت بشین پاشو بدهد که البته این حرکت بیشتر شبیه یک شکنجه بود تا یک حرکت ورزشی ، آن هم در زیر آفتاب با پاهای برهنه ... مامور دیگری با صدای بلند می گفت " یا حسین " و ما باید بلند می شدیم و بعد که می گفت " یا علی " ، باید می نشستیم ... تعداد زیادی از ما نمی توانستند آن را انجام دهند و به همین خاطر توسط مامورین با لوله ی پی وی سی ضربه می خوردند ... بدنهایمان از درد لبریز شده بود و توان ایستادن نداشتیم ... هنگام شب به مدت دو ساعت آب دستشویی را قطع کردند ، آب آلوده ی چاه بود و خیلی از بچه ها بعد از آزادی از آنجا دچار عفونت کلیه شدند ... اما در آن شرایط ما ناچار بودیم که از آن آب استفاده کنیم و همان را هم از ما گرفته بودند . شب از ناله های دردناک ما بلندتر می شد ، شب از تشنگی و لبهای خشکمان می رنجید و از پریشانی ما تیره تر می شد ... زمزمه ی نگرانی هامان فضا را پر کرده بود ، چشمهای بی فروغ محمد کامرانی که تا دیروز به آزمونی خیره بود حالا بسته تر می شد و نمی دانست فردا کجاست؟ یا در شب آزمون کنکورش چه می کند؟ ... و ناله ای امیر که یک دیده اش خاموش شده بود و نیمی از آن جهنم را می دید ... شب بود با تمام سیاهی و سنگینی اش و چشمهایمان برای خوابی طولانی بسته می شد در آرزوی صبحی که خیال کنیم همه را خواب دیده ایم ... در انتظار روزی بی درد و رنج ... در انتظار روز پنجم ...

روز بیست و سوم تیر ماه ... دیگر امیدی نداشتیم که از آنجا به این زودی ها آزاد شویم ... هیچ امیدی و من در انتظار مرگ نشسته بودم بودم با زخم هایی که عفونت کرده بود و تنم در تب می سوخت ... در آن چند روزی که در بازداشتگاه کهریزک بودیم هیچ کمک پزشکیی برای ما انجام نشد و من روز سوم بود که فهمیدم آنجا پزشکی هم دارد ... فردی به نام رامین پور اندرجانی ... در آن روز که زخم های بچه ها و همینطور چشم تعدادی از آنها بر اثر دود گازوییل دچار عفونت شدیدی شده بود ... و در همان روز رامین پوراندرجانی چند نفر را معاینه کرد که امیر جوادی فر هم جزو آنها بود . بچه ها از بهداری بازداشتگاه به قرنطینه بازگشتند و البته هیچ مداوایی هم صورت نگرفته بود ...تا روزی که رامین را در شعبه یک دادسرای نظامی به همراه پدرش دیدم .... در آنجا او به من گفت : من نسخه‌هایی دربازداشتگاه کهریزک دارم که نشان می‌دهد انتقال آسیب دیدگان به بیمارستان را اعلام کرده ام و حتی در آن نسخه ها داروهای بیشتری را درخواست داده ام . رامین تاکید کرد که به من اجازه نمی‌دهند تا به بازداشتگاه کهریزک بروم و آن مدارک را بیاورم که از این طریق بی‌گناهی خود را ثابت کنم. شرایط کهریزک برای رامین پوراندرجانی هم خیلی دردناک بود ، حرف هایش را به خاطر می آورم وقتی می گفت که از بودن در کهریزک چه عذابی کشیده است ... می گفت وقتی سردار رادان با تیم خود به به آنجا می آید ، نمی گذارد حتی من نبض بچه ها را بگیرم ! ... رامین در ان روزها احساس نا امنی شدیدی می کرد چرا که سرهنگ کمیجانی ، رییس وقت بازداشتگاه کهریزک و سرهنگ نظام دوست ، دفتر دار سرتیپ رجب زاده فرماندار وقت نیروی انتظامی تهران بارها او را تهدید کرده بودند که اگر از مقاماتی که در آنجا شکنجه می کرده اند اسمی ببرد ، با او برخورد خواهد شد . رامین اطلاعات زیادی از جریانات و داخل کهریزک داشت ... او می گفت در آنجا گونی های سفیدی وجود دارد که بازداشت شدگان را در حالیکه هنوز جان دارند و نمرده اند داخل آنها می گذارند ...
و صبح روز بیست و سوم تیرماه ... افسر نگهبان گفت :داریم شما رو از کهریزک به اوین انتقال می دیم ...همه ی ما آنقدر خوشحال شده بودیم که باور نمی کردیم از این جای سخت و سیاه گذر خواهیم کرد و باز این هم برایمان مثل خواب بود ... شاید اگر آن روز به اوین منتقل نمی شدیم تعداد بیشتری از دوستان خود را از دست می دادیم ... همه از داخل قرنطینه بیرون آمدیم ... هوای آن روز خیلی گرم شده بود و حتی قطره آبی هم برای خوردن نبود و ما هنوز ناباورانه به اطراف نگاه می کردیم که از این جهنم گریزی هست؟ ... تا اینکه دیدیم تعدادی از مامورین و لباس شخصی ها به داخل حیاط بازداشتگاه آمدند ، دیگر مطمئن شدیم که آن سوی دیوارها را دوباره خواهیم دید . برای مدتی همان ورزش بشین پاشو که بیشتر شبیه یک شکنجه بود را انجام دادیم ، در هوایی گرم و باز با لبانی تشنه ... بعد از یک ساعت یک دبه ی آب گرم آوردند و نفری یک لیوان از آن آب به همه دادند . محسن روح الامینی که بر اثر ضربات زیاد ، زخم های کمرش عفونت کرده بود - و به همین خاطر در بازادشتگاه که بودیم شب ها ایستاده می خوابید - حال ش بد شد و در گوشه ای از حیاط دراز کشید ، استوار گنج بخش که مسئول انتقال ما از کهریزک به اوین بود شروع کرد با کمر بند به پشت محسن زدن و می گفت : بلند شو فیلم بازی نکن .... و بر اثر همان ضربه ها از کمر محسن عفونت و چرک بیرون آمد ... او مجبور شد تا با تنی بی جان از جای خود بلند شود ، تعادلش را ازدست داده بود و مرتب سرش گیج می رفت . حال امیر جوادی فر هم از چند روز گذشته وخیم تر شده بود ، بخاطر آفتاب شدید به گوشه ای از حیاط رفت تا در سایه بنشیند ، در همان لحظه سرهنگ کمجانی رئیس بازداشتگاه کهریزک به سمت امیر رفت و شروع کرد با پوتین بر سر و صورت و دنده های شکسته اش زدن ... امیر از شدت درد ضربات پوتین مجبور شد از سایه بیرون بیایید و در کنار ما در همان آفتاب سوزان بنشیند، برایش سخت بود که از جایش تکان بخورد ، چون دیگر رمقی نداشت...بعد از اینکه وسیله هایمان را دادند ، ما را سوار دو اتوبوس و یک ون کردند ...دستبند های پلاستیکی به دستهایمان زده بودند ، آنقدر محکم بسته شده بود که مچ دستهایمان بریده بریده و خون مرده شده بودند . تعدادی سوار اتوبوس ها و بقیه سوار ون شدند ... محسن در ون بود امیر در یکی از اتوبوس ها ...همه ی ما به شدت بو گرفته بودیم و مأمورین هم ماسک زده بودند ... هوای اتوبوس خیلی گرم بود و لب های ما بر اثر تشنگی خشک شده بود ... جلوی بهشت زهرا بود که اتوبوس ما ایستاد ،حدود یک ساعتی طول کشید و ما هم بی خبر از اینکه دلیل توقف چیست؟! ... و خبر نداشتیم که امیر که در اتوبوس دیگری بود حالش بد شده است ... به نقل از دوستانی که در اتوبوس در کنار امیر بودند ; امیر جوادی فر در راه کهریزک به اوین حالش خیلی بد شده بود و آنقدر تشنه بود که لب هایش از خشک خشک شده بود ، بچه ها به مامورین التماس می کنند که به او آب بدهند ولی دریغ از یک قطره آب و امیر با لب های تشنه خون بالا می آورد...نفس کشیدن کم کم برای امیر سخت می شود...یکی از دوستانم به امیر تنفس مصنوعی می دهد ولی دیگر دیر شده بود ... خیلی دیر ... وقت رفتن بود و امیر برای همیشه می رود ... در اوج مظلومیت ... بعد از یک ساعت به سمت اوین حرکت کردیم ... و همچنان بی خبر از رفتن امیر ....به اوین رسیدیم ، ونی که محسن روح الامینی و چند نفر از همبندی هایم در داخل آن بودند حدود یک ساعت در پشت در اوین بودند و محسن بی جان در پشت درهای اوین دراز کشیده بود ... مسئولین اوین وقتی ما را آنطور زخمی و بی جان دیدند پذیرش نمی کردند ، اما در نهایت طولی نکشید که وارد زندان اوین شدیم ... همانجا بود که از طریق دوستان خود خبردار شدیم که امیر تمام کرده است، همه ی ما از شدت ناراحتی گریه می کردیم ... محسن همچنان در اوین دراز کشیده بود و از پشتش چرک و خون بیرون می آمد...مدت زیادی از ورودمان نگذشته بود که برایمان آب آوردند ... پنج روزی بود که غذایی نخورده بودیم ... روز اول که وارد کهریزک شده بودیم هیچ و در آن چهار روز هم روزی دو وعده به ما غذا داده بودند ، یک کف دست نان و یک پنجم سی زمینی . در اوین برایمان غذا آوردند ... پرسنل اوین همگی ماسک زده بودند و می گفتند که چه بلایی بر سر شما آوردند که اینجوری شدید!! ... .و ما سکوت کرده بودیم ... حالا اوین در برابر کهریزک برایمان بهشت بود !... وقتی داشتیم وارد قرنطینه ی یک زندان اوین می شدیم محسن را بردند ، شاید اگر زودتر او را می بردند زنده مانده بود ، ولی افسوس ! ... در قرنطینه ی یک زندان اوین برای ما لباس آوردند و لباس های زیرمان را بیرون انداختند و بعد داروی ضد شپش دادند که به هنگام استحمام از آن استفاده کنیم . وارد اتاق چهار شدیدم در قرنطینه ی یک ... محمد کامرانی حالش بد شده بود و مرتب سرش گیج می رفت و با سر به لبه های تخت می خورد ، انگار داشت روحش از بدنش جدا می شد ...دوستانم محمد را بغل کردند و به جلوی در قرنطینه ی یک اوین بردند ، تا آن لحظه همه ی ما فکر می کردیم کهریزک فقط یک قربانی داشته ... امیر جوادی فر ... ولی بعد از مدتی مطلع شدیم که محمد و محسن نیز در بیمارستان جان خود را از دست داده اند ... و این غم بزرگی بود! ...حدود دو ساعت بود که وارد زندان اوین شده بودیم ... سعید مرتضوی به داخل زندان اوین آمد و می دانست که امیر جوادی فر در راه کهریزک به اوین فوت کرده است . من را پیش سعید مرتضوی بردند ... سعید مرتضوی از من پرسید که چرا این زخم ها در بدنت هست و من گفتم : در کهریزک شکنجه شدم ... گفت از کجا معلوم که در کهریزک شکنجه شدی ؟؟... گفتم : این همه شاهد دارم ... سعید مرتضوی گفت : نباید جایی بگی که در کهریزک شکنجه شدی ، باید بگی بیرون از کهریزک این اتفاق برات افتاده و شکنجه شدی ... من سکوت کردم و هیج حرفی نزدم ... سعید مرتضوی دستور داد من را برای مداوا به بهداری زندان اوین بفرستند ، بعد از نیم ساعت من را به بهداری بردند که البته هیچ مداوایی هم صورت نگرفت ، فقط بر روی زخم هام بتادین زدند و پانسمان کردند ...
و حالا بعد از آن روزهای سرد و سیاه کهریزک ، بعد از آن ناله های شبانه ، بعد از آن دردهای تمام نشدنی ، بازجویی های هر روزه ی اوین بود و سوال های تکراری ... کیستیم و از کجا آمده ایم ؟ ... و من هر بار دلم می خواست بگویم که انگار هیچوقت نبوده ام ، می خواستم بگویم من از آخر دنیا آمده ام ، از جایی که روز به روزش جهنم تازه ای بود ... من از کهریزک آمده ام ! ... و حالا تنها در انتظار فردایی بودم که درش دیوار نیست ، سیاهی نیست ، زندان نیست ... کهریزک نیست !


تصور عقبماندگی مؤمنان در خارج از ذهنیّت عقیدتی کاری عبث است!!


Tue 13 09 2016

محمد علی مهرآسا


mehrasa.jpg
گاه به گاه خداپرستان نماز نخوان و روزه نگیر و مسلمانانی که تنها از مسلمانی نامش را مانند کتاب بر دوش... حمل می کنند، به ما ایراد می گیرند که: چرا به دین مردم کار دارید و با عقاید آنان درافتاده اید. و از اینکه ما خدایشان را نمی شناسیم و قبول نداریم؛ و نمایندگان آن خدا را جزو قازورات می دانیم، ناخوشنودند و به نظرشان ما کافریم. بسیار خوب من خود اقرار می کنم که مطابق شرع اسلام من کافرم. خوب من چه فرقی دارم با کسی که می گوید مسلمانم اما نه نماز می خواند و نه روزه می گیرد؛ و عرق و شراب هم می نوشد و اموال مردم را نیز اگر دست دهد می بلعد. در حالی که من این کارها را نه از روی گناه بلکه به خاطر زشتی کار نمی کنم.

اما چون ما می دانیم و مطالعه در ریشه ادیان به ما فهمانده است که، بزرگترین دروغگویان عالم و فاسدترین مردانی که خود را پیغمبر خدا به مردم معرفی کردند، شیادان بزرگ میدان جهان و کره زمین اند، برما خورده و ایرادشان نا به جا و دفاع از جهالت است. اینان بی هیچ شک و ریبی نمی دانند که دین یعنی چه؟ نیمچه شرعیاتی در مدارس خوانده اند که مربوط به بول و غایط و نجاسات و نماز و روزه و حج و زکات و دیگر خزعبلاتی چنین است؛ و فکر می کنند با این اندک و خورده معلومات، دین اسلام را شناخته اند و یک ایدئولوژی قوی را در مغز جا داده اند که تنها باور به آن بدون انجام کارهای مهملش، آنان را به بهشت دروغین الله موهوم و لاوجود سرازیر خواهد کرد. همین اعتقاد تنها کافی است که از بغل خوابی حوریان بهشتی لذتها برای آینده پس از مرگ خود بتراشند و بسازند و با آن خوش بزیند. فساد و دغلبازی و دزدی و ارتشای انجام شده توسط این آئین باوران هیچ یک مانع نمی شود که خود را بهشتی کامل تصور نکنند. چون محمد و دوازده امام و یا دیگر مهملات این آئین را قبول دارند و بر پیشانی شان نیز جای سوختن توسط مهر داغ شده هویدا است... و همین را کافی برای افتادن در دامن حوریان و بهشت پر از گل و ریحان آن دنیای وهمی می دانند.

هم اکنون در ایران بزرگترین دزدها و فاسدترین رشوه خواران و طمع کنندگان در ناموس دیگران همین کسانی هستند که در دستگاه حکومت کار می کنند و نماز ظهرشان را در نمازخانه اداره بر زمین می کوبند. فسادی که اکنون در میان کارمندان جزء و بالای حکومت آخوندی ریشه دوانده در تاریخ نمونه نداشته است. رئیس کل بانک ملی شان که با دو میلیارد دلار دزدی به کانادا فرار کرد، در راهپیمائی ها در اول صف بود و آن چفیه عقال عربی سفید را هم به گردن می انداخت که میزان دین و دینداری اش را به نظاره گران نشان دهد. خوب اینجا و در این سر زمین دین بانی و باعث رسیدن به مقام و منصب است؛ و رسیدن به مقام و منصب نیز با دزدی میلیاردی از اموال بیت المال همعنان است.

بدیهی است برای شناخت دین اسلام لازم نیست ما به این دزدان رجوع کنیم. چون اینان غیر از نماز ظهر، دیگر نماز نمی خوانند و مسلمانی شان تنها برای چاپیدن اموال ملت مظلوم ایران است.

شناسائی دین اسلام را ما و شما باید از زبان متولیانش که به نام ملا و آخوند و شریعتمدار شهره اند،؛ دریابیم و متوجه شویم که تا چه اندازه این نظریه و ایدئولوژی مزخرف و مهمل و روان پریش است. باید سخنان این دین شناسان را بر روی منبر گوش کنید تا پریشانی و سخافت این آئین تازی را بشناسید. چون این وعاظ و چرندگویان منبری، متکلم وحدة بوده و کسی حق پرسش سوآل از آنها را در حین چرند بافی ندارد، لذا هرچه آشغال در مغز گندیده شان نهفته است و طی سالها جمع کرده اند، به زبان سخن به گوش کسانی که پای رواقشان نشسته اند بلغور می کنند و امروز بدبختانه یا خوشبختانه از راه الکتریسته و میکروفون و بلندگو به آگاهی دیگر مردمان نیز می رسد و جهانی متوجه سخافت و فضاحت دینی که توسط آنان تبلیغ می شود، می گردند.

بر روی سایت فیس بوک فارسی از دو ملای ایرانی که هر کدام دم اسپی را در این حاکمیّت در دست دارند می خوانید که فزون بر خندیدن به طرز اندیشه این ابلهان، باید برای مردمی که در کمند این نابکاران افتاده اند، گریه کرد.

یکی از اینها که عکسش را انداخته اند ولی نامش فراموش شده است که یادداشت شود، می گوید:

«کودکان عقب افتاده، حاصل نزدیکی پدر و مادر در شبهای عزیز هستند!»

منظور از شبهای عزیز نیز چیزی نیست جز شب مرگ چهارده عرب منفور و مذموم و کاذب به نام چهارده معصوم و سوم شهدای کربلا و اربعین و دیگر مزخرفاتی از این حدیث! یعنی در این شبها پدر و مادر این بچه هائی که در اثر ژن وراثت عقب افتاده اند و مرضشان جنبه ارثی و یا فیزیولوژیکی دارد و آخوند ابله به این راز آگاه نیست، باهم جفتگیری کرده و چنین بچه ای به دنیا آورده اند. اگر درست دقت کنیم، یعنی این چهارده منفور دق دلی خودشان را سر این بچه های معصوم در رحم مادر خالی کرده و آنان را چنین نگون بخت تحویل دنیای روشن داده اند. خوب اگر این کار از دست این چهارده عربی که هیچ کدام قادر به نگهداری خود نبودند به گونه ای که به مرگ طبیعی نمردند و توسط دیگران کشته شده و به دیار نیستی رفتند، انجام شده است، چرا در زمان زنده بودن قادر نبودند که مخالفان خود را مور و مگس و عنکبوت و دیگر حیوانات کنند. بزرگترین و مهمترینشان محمد بود که تا دست به شمشیر نبرد موفق نشد خود را در شهر مکه زادگاهش سلامت نگهدارد و مجبور به فرار شبانه شد. سخن این آخوند ابله و نتیجه گیری من، مرا به داستان کوچک شیخ اجل سعدی شیراز راهنمائی کرد که فرمود:

یکی روستائی سقط شد خرش / علم کرد بر تاک بستان سرش
جهاندیده پیری از آنجا گذشت / چنین گفت خندان به ناتور دشت
مپندار جان پدر کین حِمار / کند دفع چشم بد از کشتزار
که این دفع چوب از سر و گوش خویش / نمی کرد، اکنون که مرده است و ریش

دقت فرمائید استاد سخن برای عدم ناراحتی روستائی می گوید، مرد جهان دیده خندان با روستائی سخن گفت که عصبانی نشود. زیرا می دانست خواه و ناخواه او در ذهنش اعتقادی به این کله خر دارد. ناتور دشت نیز یعنی صاحب مزرعه.
در ضمن منظور سعدی تخیل خام و تضرع و توسل بستن نادانان به ضریحها و قبرهای خالی از کس را نیز شامل می شود. آری آن چهارده معصوم شیعی تا بودند از هرگونه آزاری که از سوی مخالفان و دشمنان برآنان تحمیل می شد در امان نبودند و هیچ کاری نیز نتوانستند انجام دهند. همه عمرهای کوتاهی را گذراندند و وسیله دشمنان به نوعی سر به نیست شدند. اکنون ملای نادان و وحشی صفت می گوید در شب مردن اینها، اگر زن و شوهر جفتگیری کنند، بچه هایشان ناقص و عقب افتاده خواهند بود!! قطعاً این نظریه شگفت پزشکی شامل شب ولادت این چهارده نفر عرب نمی شود.
این ابله نادان را با وجود این همه نادانی و جهالت هویدا، مریدانش حجت الاسلام و آیت الله نیز لقب می دهند. در حالی که به نظر می آید جمجمه ی اینان را به جای ماده ی خاکستری مغز و مخ، کاه و خاک اره انباشته است.

یکی دیگر از آخوندهای ایران که خیلی مشهور است چون بسیار جفنگ و جفتک و لغز می پراند، آخوند علم الهدی(علام الهدا) امام جمعه شهر مشهد است که مدتهاست شهر مشهد و حومه اش را به علت وجود بارگاهی که به امام هشتم شیعیان نسبت می دهند، مستقل اعلام کرده و از اجرای هرگونه موسیقی در رادیو و سالنهای شهر جلوگیری می کند و رسماً گفته است موسیقی حرام است و در دین و مذهب ما باید از اجرای این گناه کبیره جلوگیری شود و یا دستکم من نمی گذارم در این شهرستان و استان اجرا شود!!
این در حالی است که آن بار گاه بر روی قبر «هارون الرشید» خلیفه ی عباسی که در مشهد مرد بنا شده است و چون امام رضا را نیز که چند سال بعد از هارون الرشید مُرد در همان محوطه دفن کرده اند، این بارگاه به نام او مزین است.

حضرت آیت الله یا حجت اسلام علم الهدی گفته است:
«وقتی در کلاسهای درس (منظور دانشگاه است) پسری کنار دختری بنشیند، و بوی عطر دختر در بینی پسر بپیچد، آیا معلم می تواند از این جوان انسان بسازد؟»

بینی و بین الله راست گفته است آخوند علم الزنا! و این پسر که کنار دختر خوش بو نشسته است، آن انسانی که مورد پسند آخوند باشد، از کار در نمی آید و چیزی دیگر می شود که به درد اسلام عفونی نمی خورد! این آخوند جوانی می خواهد که با وجود تحصیلات عالیه حتا تا دکترا، همانند همان دهاتی شهر ندیده بیندیشد و حتا اگر وضع مالی اش خوب نیست، از بانک پول قرض بگیرد و داخل حرم امام رضا بریزد که سر انجام به جیب علم الهدا برود!

آخوند علم الهدا مردمی را می خواهد که بوی جوراب و زیرپیراهنی شان همنشینان را مشمئز و از همنشینی بیزار کند. چنین آدمی مسلمان مورد پسند آخوند علم البلا است.

پرسش من این است. آیا شما دین باوران، دینی را که چنین تحفه هائی متولی و مبلغ آنند آئینی برای پیشرفت بشریّت می شناسید؟ آیا شما به چنین آئینی به نظر مثبت می نگرید؟ آیا تصورتان این است اگر به چنین آئینی معتقد نباشید- جدا از گفته ها و دیدگاه های جاهلانه آخوندها – شما را به جهنم دروغین و موهوم می اندازند؟

نگوئید ما کاری به آخوند نداریم. شما اسلام را توسط آخوند شناختید و شناخته اید. حتا اگر دین را شما تنها در مدرسه آموخته باشید، زهرابه ی مغز آخوند است که به ذهن شما نشسته است. زیرا قرآن که معلوم بود با عربی می خواندیم و نمی فهمیدیم این کتاب عربی چه می گوید را آخوند درس می داد. و شرعیات مدارس را نیز آخوندها می نوشتند و وزارت آموزش و پرورش به چاپ می سپرد و به ما حقنه می کردند که یاد بگیریم. پس نفرمائید ما به آخوند کار نداریم. خدا شناسی را شما حتا اگر از پدر و مادر گرفته باشید، آنان و نسلهای پیشتر آنان نیز، آن را از آخوند و ملا کسب کرده اند. بنابراین دین اسلام توسط ملا و آخوندِ این دین به ما رسیده است و هرچه می دانیم معلوماتی است که آنان در ذهن ما چپانده اند.

آخوند هیولا مانند احمد خاتمی که امام جمعه موقت نیز که در این شر و شور تشریف دارند، در نماز عید قربان فرموده است:
«جنابتکاران فاجعه منا باید در دادگاه اسلام محاکمه و مجازات شوند»

البته این سخن را تنها او نفرموده و تازگی ندارد و پیشتر رهبر حکومت یعنی خامنه ای فاسد نیز همین عنوان را لفاظی کرده بود. عامل جنایت و واقعه منا همچنانکه همان زمان نیز در نوشتاری نوشتم، کسی نیست جز بلاهت مشتی مسلمان در ظاهر عاشق بهشت در ایران اسلامی. زیرا اینها بودند که با هجوم برای گذشتن از یک معبر نسبتاً تنگ خود را به کشتن دادند. اینها بودند برای اینکه جزو نخستین کسانی باشند که با سنگ شیطان را از منا فراری داده و او را به آمریکا بر می گردانند، چنان معرکه ای ساختند که ضمن کشتن بیش از 400 ایرانی مثلاً حاجی، آبروی نداشته ایران را نیز در میان جوامع بشری دنیا برباد دادند. کسی به این چند سد نفر نه تیر اندازی کرد و نه چاقو کشید! اینها فدای حماقت خویش شدند. اینها برای برنده شدن در مسابقه شیطان کشی و یا فرار شیطان چنان سر از پا نشناخته هجوم آوردند که با فشار به همدیگر خود را بر روی زمین پهن کردند و دیگران با همان عجله از روی تنه ی آنان رد شدند. آنهم نه یک و دو نفر بلکه تا متوجه موضوع شدند، دستکم ده ها هزار نفر بر روی بدن این بخت برگشتگان لگدکوبانه گذشته بودند و آنان را راهی بهشت کردند.

آنچه دراین واقعه تاکنون مغفول مانده و کسی اشارتی به آن نکرده و ندارد این است. مگر این بخت برگشتگان برای انجام بزرگترین فریضه دین اسلام به این مکان یعنی خانه خدا نیامده بودند؟. پس صاحب خانه چرا کوتاهی فرمود و میهمانان خود را کشت؟ چرا الله دستور نداد فرشتگان در این مناسک دینی دخالت کنند و تن بی گناهان را از زیر دست و پای مردم بیرون بکشند؟ آری نکته ای که از نظرها غایب و در اذهان فراموش شده است این است که الله چرا از عبادت کنندگانش جانب داری نکرد و آنان را در کنف حمایت خویش نگرفت و چنین مظلمه ای در بیت الله به وجود آمد؟ همچنین چند روز پیش از این واقعه، چرا الله و فرشتگان مورد اشاره قرآن جلو زمین افتادن جر ثقیل سدها تنی را در درون مسجدالحرام و درست در اتاق کار الله نگرفت و آن جرثقیل با بادی تند بر زمین افتاد و عده ای را روانه گورستان کرد؟ چرا الله آن لحظه جلو این باد را نگرفت و خانه اش را به قتلگاه مؤمنان اسلام تبدیل کرد؟ مگر این همان الله نیست که در قرآن می نویسد: «هود به دور کسانی که به او ایمان داشتند خطی کشید. تا الله دیگر کسان قومش را که به هود ایمان نداشتند توسط باد نابود و تکه تکه کند و کسان درون خط محفوظ ماندند»؟مگر این همان الله نیست که ملای قشری روم یعنی جلال الدین بلخی می سراید:

«هود گرد مؤمنان خطی کشید / نرم می شد باد چون به آن خط می رسید»
«هرکه بیرون بود زآن خط جمله را / پاره پاره می گسست اندر هوا»

خوب در واقعه منا و انجام مناسک حج، مگر آن مردمان مسلمان پیرو محمد نبودند و برای انجام یکی از بزرگترین فرائض دین اسلام به این مکان طبق دستور قرآن نیامده بودند، پس چه شد که الله ی که محمد را به پیامبری برگزیده بود، از این فاجعه جلوگیری نکرد و بیش از 400 مسلمان را کشت؟ یعنی محمد از هود کمتر است و پیروانش نیز از پیروان هود در نزد الله بی ارزشترند؟

نه عزیزان محتوای قرآن و آن داستانها دروغ است و آن اتفاقات نیفتاده و تنها برای ترس آیندگان توسط شیادان ساخته و پرداخته شده اند. نه دریا برای موسی باز شد و آبش به دو طرف رفت تا قوم موسی از مدخل ان بگذرند. نه عصایش اژدهائی شد و ماران ساحران فرعون را خورد. نه عیسی مرده زنده کرد و نه در گهواره مانند بزرگان حرف زد. اینها درست همان داستان امیر ارسلان نامدار است که حاصل ذهن درست یا نادرست نویسندگان زمان بوده است. بی جهت و از روی نا آگاهی خود را منتر دینها نکنیم و پیرو مشتی بی سواد چوپان نباشیم!!

کالیفرنیا دکتر م.ع. مهرآسا 12/9/2016

نوام چامسکی یازدهم سپتامبر و مسئولیت روشنفکران


نوام چامسکی

یازدهم سپتامبر و مسئولیت روشنفکران

ترجمه: ن. نوری زاده
Sun 11 09 2016

chomsky.jpg
Nourizadeh.n@gmail.com

اگر مسئولیت روشنفکران به مسئولیت اخلاقی آنان بمثابۀ اعتلا بخشیدن به ارزش های انسانی باز میگردد و نیز جایگاه و مرتبۀ آنان در جهت پیشبرد آزادی، عدالت و صلح ارزیابی میشود، بدون تردید اعتراض و مخالفت آنان نباید فقط به رفتار خشونت آمیزی که از سوی دشمنان ما اعمال میگردد، محدود شود بلکه باید فراتر از آن، جنایاتی که ما انجام داده ائیم و میدهیم نیز مربوط گردد. ما باید بعنوان یک روشنفکر نه تنها در جهت پایان دادن جنایاتی که آمریکا مرتکب میشود، تلاش کنیم بلکه در جهت بهبود و بهسازی جامعه کوشش کنیم. بنابراین با این مقدمۀ کوتاه و برای نمونه پرسش اینست که ارزیابی ما روشنفکران در مورد رویداد یازدهم سپتامبر چگونه ارزیابی است؟
رویداد یازدهم سپتامبر که "جهان را تغییر داد" بطور گسترده ای مورد توجه واقع شده است. رویدادی که بعد از آن پیامدها و نتایج قابل ملاحظه ای در سطح داخلی و بین المللی ایجاد کرد. یکی از آن پیامدها پیگیری دوباره و باز تبیین سیاست جنگ ریگان علیه تروریسم (Policy of Reagan’s war on terrorism) بود که بوسیلۀ بوش (Bush) رئیس جمهور آمریکا اعلام گردید. یاد و خاطرۀ یازدهم سپتامبر بر خلاف یاد و خاطرۀ "اولین رویداد یازدهم سپتامبر" یعنی کودتای نظامی سال 1973 شیلی که از سوی آمریکا انجام گرفت همواره در جریان است تا این رویداد فراموش نگردد. اما یاد ها و خاطرات تلخ و ناگوار رویداد کودتای شیلی که از سوی گماشتۀ محبوب ما آمریکائی ها در این کشور صورت گرفت بطور چشمگیری "نیست و نابود" شده است. بدیهی است وقایع قتل و غارت، زندان و شکنجه های خونبار رژیم کودتاگر و دست نشاندۀ آمریکا در شیلی با تصویری که ما آمریکائی ها از خود به جهانیان نمایش میدهیم تناسب و سنخیتی ندارد. در نتیجۀ آن باید وقوع چنین رویداد دهشناکی فراموش و از صفحه تاریخ محو و نابود شود.
پیامد دیگری که سیاست "جنگ علیه تروریسم" ریگان برجای گذاشت و بوش آنرا به انجام رساند تجاوز و اشغال نظامی افغانستان و سپس عراق بود و اینک تاخت و تازهای نظامی اخیر در کشورهای منطقۀ خلیج فارس و آفریقا و نیز تهدید مداوم حملۀ نظامی به ایران تحت شعار "تمام گزینه های ما روی میز است" که از سوی دولتمردان آمریکا تکرار میگردد، میباشد.
بدون تردید هزینه های خونبار این تجاوزات ابعاد بسیار گسترده ای داشته است و دارد و این پرسش را همواره در اذهان متبادر میسازد که آیا در برابر گزینۀ سیاست "جنگ علیه تروریسم" که آمریکا بر بشریت تحمیل کرده است
گزینۀ دیگری وجود داشت؟
تعدادی از تحلیلگران امور سیاسی بر این عقیده اند که بن لادن در جنگ خود علیه ایالات متحدۀ آمریکا پیروز شده است، زیرا او بر این باور بود که تنها راه شکست آمریکا و ورشکستی اعتبار اقتصادی، سیاسی و اخلاقی آن کشاندن پای آمریکائی ها به یک سری از جنگ های کوچک پرهزینه علیه دنیای اسلام است. اریک مارگولیس (Eric Margolis) روزنامه نگار پرتجربه مینویسد که: "ایالات متحدۀ آمریکا تحت رهبری جورج دبلیو بوش (George W. Bush) و سپس اوباما با شتاب هرچه تمامتر به دام بن لادن افتادند. ... هزینه های هنگفت مالی و نظامی و افزایش قروض و بدهی ها ... بیشترین میراث زیانبار فردی بود که فکر میکرد میتواند آمریکا را شکست دهد." (1) گزارشی که از سوی انستیتو واتسون (Watson Institute) وابسته به دانشگاه بروان (Brown University) منتشر شده است هزینه های جنگی که بن لادن روی دست آمریکا گذاشته است را بالغ بر 3.2 تریلیون دلار تخمین زده است." (2) این ضربه به آمریکا فقط یکی از موفقیت های شگفت انگیز بن لادن محسوب میشود. میخائیل شوئر (Michael Scheuer) تحلیلگر خبره و با سابقۀ آژانس اطلاعات مرکزی آمریکا (CIA) و مسئول ردیابی بن لادن از سال 1996 تا 1999 نوشته است که: " دقیقا آنچه را که بن لادن میخواست به آمریکا تحمیل کند، تغییر سیاست خارجی غرب بویژه آمریکا نسبت به دنیای اسلام بود." او در ادامه تحلیل سیاسی خود ادامه میدهد که: " بن لادن بیشترین موفقیت را در این زمینه بدست آورد و توانست دولتمردان آمریکا را در تکمیل سیاست افراط گرائی و کشاندن پای آن به جنگ با دنیای اسلام وادار سازد، سیاستی که بن لادن از دهه 1990 تلاش کرده بود که آنرا به انجام رساند اما کاملا موفق نشده بود. بجای عدم موفقیت بن لادن این دولتمردان آمریکا بودند که طرح او را تکمیل کردند و به این ترتیب ایالات متحده را به یک متحد ناگزیر بن لادن تبدیل ساختند." (3) و بنابراین میتوان گفت که بعد از مرگ بن لادن آمریکا بصورت یک متحد بالقوه نسبت به ادامۀ اهداف او باقی ماند.
بعد از حملۀ یازدهم سپتامبر انتقادهای بسیاری در درون جنبش جهادی (Jihadist Movement) بعمل آمد و این جنبش را به شاخه های متعددی تقسیم نمود. در این ایام بود که درخواست طرح جنایت علیه بشریت به مثابۀ یک جرم بین المللی (در سازمان ملل متحد) به تصویب رسید و بلافاصله از سوی بسیاری از کشور ها برسمیت شناخته شد. به وسیلۀ این مصوبه دولت ها می توانستند مظنونان احتمالی را بازداشت کنند. اما برخلاف انتظار چنین طرحی مورد استقبال و توجه قانونگزاران و سیاست مداران واشنگتن قرار نگرفت. زیرا آنان در این زمان در حال مذاکره و ارائه پیشنهاداتی به اعضای بلند پایۀ طالبان (Taliban) که در حال حاضر بعضی از آنها رهبران القاعده (Al-Qaeda) هستند، بودند و این دلیلی بر ادعای ما مبنی بر "آمریکا متحد بالقوۀ گروه های تروریستی در جهان است" میباشد. من در همان زمان نتیجه گیری رابرت فیسک (Robert Fiske) را مبنی بر اینکه جنایات وحشتناک و سبعانۀ یازدهم سپتامبر با رذالت و قساوت و با طرحی بسیار دقیق صورت گرفته بود را بازگو کردم و اعلام نمودم که ممکن بود این رویداد و پیامدهای آن وحشتناکتر از آنچه که اتفاق افتاد صورت گیرد. حال تصور کنید که اگر هواپیمای پرواز 93 که توسط 4 عضو القاعده ربوده شده بود تا با آن به کاخ سفید اصابت کند، بوسیلۀ مسافران دلیر آن که سعی داشتند کنترل هواپیما را از دست ربایندگان خارج کنند سقوط نمیکرد و به کاخ سفید برخورد میکرد و در اثر این برخورد رئیس جمهور آمریکا بقتل میرسید این حادثه بعدها چه پیامدهائی میتوانست ببار آورد. اینک تصور کنید که افرادی جنایت پیشه با طرح و نقشۀ قبلی خود علیه رئیس جمهور منتخب مردم کشوری کودتا میکنند و ضمن بقتل رساندن او باعث قتل هزاران نفر و شکنجۀ ده ها هزار انسان میشوند تا یک دیکتاتور را بر مسند قدرت بنشانند. سپس این دیکتاتور جدید با حمایت رهبران جنایتکار دیگر و تاسیس مراکز تروریستی بین المللی ، نظام های ترور و وحشت مشابه ای را در دیگر نقاط جهان برقرار سازد و سپس برای تداوم سلطه خود گروه اقتصادی "پسران قندهار" را برای غارت منابع آنها به این کشور ها رهسپار کند و اقتصاد ملی آنان را به بدترین شرایط ورشکستگی و کساد در تاریخ تبدیل سازد، آیا ایجاد چنین وضعیتی بمراتب دهشناکتر از فاجعۀ یازده سپتامبر سال 2001 نمی باشد؟ آیا میدانید که این تصورات واهی و خیالی نمیباشد و واقعا اتفاق افتاده است. برای صحت این ادعا من شما را به آنچه که در یازدهم سپتامبر در آمریکای لاتین اتفاق افتاد و در واقع "اولین یازدهم سپتامبر" میباشد، ارجاع میدهم. به سخنی دیگر در یازدهم سپتامبر سال 1973 ایالات متحدۀ آمریکا موفق شد دولت دمکراتیک سالوادر آلنده (Salvador Allende) را در شیلی بوسیلۀ یک کودتای نظامی سرنگون کند و رئیس جمهور منتخب مردم این کشور را همراه با دیگران درجا بطور وحشیانه ای بقتل رساند و بدنبال آن یک نظامی دیکتاتور بنام ژنرال پینوشه را به مسند قدرت بنشاند. چندی از کودتای خونین شیلی نگذشته بود که رژیم دیکتاتور شیلی "پسران شیکاکو" (Chicago Boys) که دانش آموختگان حرفه ای دانشگاه شیکاکو بودند را جهت سروسامان دادن به اقتصاد شیلی به این کشور دعوت نمود. شما زمانیکه بدانید که در کودتای یازده سپتامبر شیلی "پسران شیکاکو" از طرفی چگونه زیرساخت اقتصادی این کشور را نابود کردند و از طرف دیگر رژیم کودتا با قتل هزاران نفر و شکنجه های مرگبار ده ها هزار انسان همراه با آدم ربائی و ترور چه فاجعه ای برای مردم شیلی ببار آورد، آنگاه در خواهید یافت که فاجعۀ اولین یازدهم سپتامبر بمراتب وخیم تر از فاجعۀ دومین یازدهم سپتامبر بوده است.
از دید دولت نیکسون (Nixon) هدف از سرنگونی آلنده در واقع کشتن "ویروس هائی" بود که امکان داشت بیگانگان را جهت فریب دادن ما آمریکائی ها ترغیب کند. "فریب دادن ما" باعث گردید منابع کشور مستقلی که واشنگتن از حکومت آن ناخشنود بود، غارت گردد. البته باید به این نکته اشاره کرد که در پس زمینۀ نتیجه گیری شورای امنیت ملی نیکسون این موضوع نهفته بود که اگر ایالات متحدۀ آمریکا نتواند آمریکای لاتین را زیر یوغ و سلطۀ خود درآورد آنگاه چگونه میتوان انتظار داشت که " این کشور بتواند سیاست خود را بر نقاط دیگر از جهان
دیکته کند" و بنابر گفتۀ هنری کیسینجر (Henry Kissinger) "در این صورت اعتبار (قدرت) واشنگتن آسیب جدّی خواهد دید."
نخستین یازدهم سپتامبر بر خلاف دومی آن دنیا را دگرگون نساخت. در این مورد کیسینجر که نقش خود را در اولین یازدهم سپتامبر پذیرفته بود، تاکید میکند که کودتا "پیامدهای قابل توجهی دربرنداشت" این سخن سخیف در واقع سنت تاریخی آمریکا را در اشغال و تجاوز به حقوق ملل و شرکت در کودتا ها علیه دولت های دمکراتیک بخوبی نشان میدهد. زیرا این گونه رویدادها با پیامد های "ناچیز و ناقابل" آن در واقع گذار به دمکراسی را در این کشورها از جمله شیلی بکلی ناکام میسازد و حکومت های ترور و وحشت را جایگزین آنها مینماید. اقدامات دولت های آمریکا (جمهوری خواهان و یا دمکراتها) فقط محدود به کودتاهای نظامی نیستند و همانطور که پیش تر اشاره شد دامنۀ آن بسیار وسیعتر و گسترده تر میباشد. بنابراین نخستین یازدهم سپتامبر فقط یکی از سلسله رویدادهای ماجراجویانه آمریکا بوده است که در سال 1962 یعنی زمانیکه کندی ماموریت نظامیان آمریکا را در آمریکای لاتین به ماموریتی در جهت "امنیت ملی" تغییر داد، انجام گرفت. پیامد های دیگر این رویدادها سکوت و مسئولیت ناپذیری قشر روشنفکران است که متاسفانه نه تنها آنان از بار مسئولیت سنگینی که بر دوش دارند شانه خالی میکنند بلکه دیده شده است که بسیاری از روشنفکران از مواضع و سیاست های خانمانسوز آمریکا حمایت و پشتیبانی بعمل آورده اند.
روشنفکران و گزینه های پیش روی آنان
اینک دگر بار به موضوع دو قشر متفاوت از روشنفکران باز میگردم، روشنفکران دنباله رو و سازشکار (conformist) که همواره از اهداف و برنامه های قدرت های سیاسی حاکم حمایت میکنند و جرم و جنایات دولتمردان را یا نادیده میگیرند و یا برای آنها توجیهات عقلی و منطقی میتراشند. این قشر از روشنفکران با عملکرد سازشکارانه و فرصت طلبانۀ خود ضمن برخورداری از امتیازات گوناگون دولتی همواره مورد "احترام" واقع میشوند. در مقابل روشنفکران ارزش مدار قرار دارند که معمولا از سوی دولت ها مورد بی احترامی و اذیت و آزار قرار میگیرند. این دو نوع قشر روشنفکر در طول تاریخ همواره وجود داشته اند. برای مثال، زمانیکه روشنفکری به دلیل بیان عقاید خود متهم می گردد که جوانان آتنی را به فساد و تباهی کشانده است و در نتیجۀ این عملکرد می باید جام زهر شوکران را بنوشد و یا مانند دریفو ساردها (Dreyfusards) افرادی که برای دفاع از حقوق انسانی تلاش میکردند اما با اتهام "از راه بدر کردن افراد" و "فساد در جامعه"روبرو شدند و یا روشنفکران ارزش مدار دهه 1960 که به اتهام "مغز شوئی جوانان" مجازات شدند (4) در واقع نوع دیگری از قشر روشنفکران را تشکیل میدهند.
واژۀ روشنفکران و دگراندیشان که در دست نوشته های عبری (Hebrew) بکار رفته در انگلیسی به "پیامبران" ترجمه شده است. زیرا این افراد همواره با انتقادات تلخ و گزندۀ خود جرم و جنایاتی را که بنام عدالت انجام میگرفته است، افشاء و محکوم می کردند. رفتار و عملکرد آنان همواره خشم و غضب فرمانروایان و سلطه گران را موجب میگشت. برای مثال، پادشاه آحاب (King Ahab) که در دست نوشته های عبری یکی از شرورترین پادشاهان بوده است اعلام میکند که الیجاه پیامبر (Elijah) فردی ضد اسرائیل و یا نخستین "ضد جهود" می باشد، تعبیری که امروزه به "ضد آمریکائی" تبدل شده است. این پیامبر مانند دیگر پیامبران بر خلاف چاپلوسان و متملقان درباری (روشنفکران قشر نخست) به اتهام ادعای پیامبری (روشنفکری) و دفاع از عدالت و حق ستم دیدگان همواره مورد رفتارهای خشونت آمیز واقع میشدند. بنابراین جای تعجب داشت اگر آنان دچار چنین رفتارهای ناشایست نمی شدند. کوتاه سخن اینست که در هر جامعه ای روشنفکران بدلیل برخورداری از امتیازات ویژه ای فرصت هائی را بدست می آورند. بدون تردید فرصت های بدست آمده به همراه خود مسئولیت هائی را ببار میآورد و در این شرایط است که افراد جایگاه خود را در چگونه روشنفکر بودن انتخاب میکنند.

پاورقی ها:

1-Eric S. Margolis, “Osama’s Ghost,” American Conservative, 20 May 2011
2- Danial Trotta, “Cost of War at Least $3.7 Trillion and Counting, “ Reuters, 29 June 2011
3- Michael Scheuer, Imperial Hubris: Why the West Is Losing the War on Terror (Washington, DC: Potomac Books, 2004).
4- Accusation of Dreyfusards as Quoted in Geoffrey Hawthorn, Enlightenment and Despair: A History of Social Theory (Cambridge: Cambridge University Press, 1976), 117