هم جنسی کهریزک و قتل های زنجیره ای

آبان 1388 - سایت دویچه وله

اول آذرماه سالروز قتل پروانه و داریوش فروهر است. قتل
رهبران حزب ملت ایران به عنوان آغاز قتل های سیاسی
زنجیره ای ثبت شده، گرچه پروژه حذف دگراندیشان بسی
پیش از آن شروع شده بود. مراسم بزرگداشت فروهرها درتهران برگزار می شود.
پرستو فروهر، فرزند فروهرها که مقیم آلمان است، برای برگزاری مراسم بزرگداشت
پدر و مادرش به تهران سفر کرده است.
دویچه وله: خانم فروهر، به یازدهمین سالروز قتل مادر و پدرتان، پروانه اسکندری و داریوش
فروهر، که اول آذر است، نزدیک می شویم. شما از زمان آن واقعه هر سال تلش کرده اید مراسمی را
در حسینیه ارشاد، یا مسجد یا در خانه تان برگزار کنید. امسال چه تصمیمی در این مورد دارید؟
پرستو فروهر: امسال هم ما تصمیم داریم مراسمی را در خان هی آن دو عزیز در خیابان هدایت،
کوچه ی شهید مرادزاده، پلک ۱۸ برگزار کنیم. برای برگزاری این مراسم و گردهمایی در مکان های
سربسته ی شخصی هیچ احتیاجی به مجوز به لحاظ قانونی وجود ندارد و منعی هم که در طی سال های
گذشته از سوی دستگاه های انتظامی اطلعاتی وجود داشته، غیرقانونی بوده است. بدین ترتیب، ما
روی حق خود برای برگزاری بزرگداشت آن دو عزیز در خانه ی خودشان پافشاری می کنیم و این
مراسم را قصد داریم در خانه برگزار کنیم.
شما هر سال برای گرفتن مجوز به مقامات رسمی مراجعه
کرده اید؟
من در آن سال هایی که فکر می کردم ما می توانیم از یک مکان
عمومی برای برگزاری این مراسم استفاده کنیم، به قصد گرفتن
مجوز مراجعه کردم. بعد از گذشتن پنج سال، دیگر به ما هیچ
جا مجوزی ندادند. من گفتم، برای مکان شخصی نیازی به داشتن مجوز به لحاظ قانونی وجود ندارد.
منتهی مسئله ی تأمین امنیت شرکت کنندگان وجود دارد که آن، وظیفه ی نیروی انتظامی است که از
حمله ی گروه های فشار جلوگیری کند. این مسئله را آن ها هر سال بهانه می کردند. ما تقاضای مجوز
نکردیم، و آن ها گفتند که اجازه ی برگزاری این مراسم را نمی دهند. خب روال سال های گذشته این بوده
که از صبح زود روز اول آذرماه که سالروز قتل آن دو عزیز است، دو طرف کوچه ی ما را می بستند؛
اصطلحی که خودشان به کار بردند "قرنطینه" است. به کسی، حتی به نزدیکترین کسان ما، به
اقوام مان، اجازه ندادند داخل خانه شوند؛ به برادرم، من، خاله هایم، دایی ام که شب در این خانه مانده
بودیم، اجازه نمی دادند که از خانه بیرون برویم. این روال پنج سال گذشته بوده است. منتهی من به هر
صورت امسال امید دارم که این روال را نداشته باشیم. امید دارم که اجازه بدهند کسانی که می خواهند
برای بزرگداشت آن دو عزیز بیایند، بتوانند به درون این خانه بیایند.
خانم فروهر، اگر شما در پرتوی حوادث اخیر به فاجعه ی ۱۱ سال قبل فکر کنید، الن چه برداشت
تازه ای از این ماجرا می کنید؟ چه گوشه هایی از آن برایتان روشن تر شده است؟
فاجعه ی قتل های سیاسی که از سال ها قبل از قتل پدر و مادر من، از سوی دستگاه اطلعاتی − امنیتی
، ایران برضد دگراندیشان در درون و بیرون مرزهای ایران اجرا شده، با قتل های سیاسی آذر ۷۷
نقطه ی عطفی پیدا کرد و جامعه نسبت به این جنایت ها یک واکنش حسی همراه با انتقاد و اعتراض
نشان داد. ما یادمان نمی رود که در تشییع جنازه ی پدر و مادر من، در تشییع جنازه ی محمد مختاری و
محمدجعفر پوینده، هزاران هزار شهروند تهرانی، علی رغم جو ترس شرکت کردند و اعتراض در
درون و بیرون ایران ابعادی گسترده پیدا کرد و ادامه یافت با کاری که مطبوعاتی که آزادی های نسبی
پیدا کرده بودند، روی این پیگیری ها انجام دادند. به هر صورت دریچه ای برای اعتراض نسبت به
خشونت سیاسی علیه دگراندیشان باز شد. امروز با توجه به جنبشی که در ایران در جریان است، ما
می بینیم که چه لطمه های سنگینی این دید انحصارطلب نسبت به حضور دگراندیشان می تواند داشته
باشد. حق مردم برای تعیین سرنوشت زیر پا گذاشته شده و اعتراضات آن ها با خشونت روبه رو
می شود. آنچه به عنوان یک خواست اساسی، امروز در جامعه ی ما مطرح است، حق بیان اندیشه ای
غیر از اندیشه ی حاکم است، بدون اینکه فرد قربانی خشونت سیاسی شود. و من فکر می کنم این دنباله ی
همان جریان اعتراض نسبت به قتل دگراندیشان است و در اعتراض نسبت به انواع فشارها و
کشتارهایی است که علیه دگراندیشان طی سال های گذشته انجام شده است.
هم اکنون مجموعه ای از پرونده ها با سرنوشت مبهم در ایران وجود دارد. شما چه ارتباطی بین این
بین کهریزک و قتل های زنجیره ای؟ V پرونده ها می بینید، مثل
این ها همه سرچشمه اش در مشروعیت دادن به خشونت برای سرکوب اعتراضات سیاسی است. آنچه
بیان اعتراضات سیاسی ای بود که در جامعه وجود داشت. آنچه قربانیان f پدر و مادر من می گفتند، صرفا
بیان اعتراض نسبت به شرایط سیاسی حاکم بود. اما حربه ای که f این زندان های مخوف می گفتند، صرفا
در مقابله با این مسئله به کار برده شد، خشونت عریان و فوق العاده سنگین بود که جامعه امروز در
مقابلش واکنش نشان می دهد. به نظر من می آید که مسئله ی اساسی در جامعه ی ما مهار خشونتی است
که به صورت سازمان یافته برضد اندیشه های دگراندیشان در این جامعه اعمال می شود. من امیدوارم که
این موج اعتراض، آنچنان گسترده شود که دیگر در سرزمین ما کسی به جرم داشتن عقیده ای غیر از
حکومت کشته نشود، به زندان نیفتد، به او تجاوز نشود و دچار چنین سرنوشت هایی نشود.
می توانیم این حرف شما را با عنوان پیام ویژه ی بزرگداشت خاطره ی پدر و مادرتان امسال برداشت
کنیم؟
از شما ممنونم. بله.
خانم فروهر، با وقوع حوادث اخیر، نسل جدید شروع به سؤال کردن از نسل قدیم کرد. آیا نسل جوان
با شما هم سؤال هایی را درباره ی قتل های زنجیره ای مطرح کرده است؟
بله. در تمام مدت، حال چون من ساکن خارج از کشور هستم، نسل جوانی که در خارج از ایران
میدان دار اعتراضات است و شاید از آگاهی های کافی در مورد آنچه در این سرزمین در طی ۳۰ سال
گذشته اتفاق افتاده، برخوردار نیست، پر از سؤال است و پر از کنجکاوی برای دانستن آن چیزی که
حکومت سعی کرده از حافظه ی تاریخی این ملت حذف کند. در این چند روزی هم که در تهران هستم،
برخوردها و تماس ها با جوانان همواره همراه با همین سؤال ها بوده است؛ سؤال هایی که امروز به حق
در ذهن این جوانان است که می خواهند بدانند چطور شد که این روند به اینجا رسید که ما در تله ی
خشونت گرفتار شدیم و هرچه تلش می کنیم این دور بسته را بشکنیم، الن نسل هاست که در این دور
بسته گرفتار آمده ایم. بچه هایی که در زندان آن طور آسیب دیدند یا کسانی که در خیابان ها کشته شدند،
ای نها همسن فرزندان من هستند و برای من از دست دادن پدر و مادرم و بسیاری از هم نسلن خودم که
قربانی اعدام ها شدند و بعد هم حال نسلی که نسل فرزندان من است و قربانی خشونت می شود، این
تلخ است و ما باید روزی بایستیم و ایستادگی کنیم، همچنان که امروز در این جامعه این ایستادگی f واقعا
برای حذف خشونت از روابط سیاسی انجام می گیرد.
مصاحبه گر: کیواندخت قهاری
تحریریه: بابک بهمنش