۱۳۸۷ اسفند ۳۰, جمعه

شواهد موجود حاکی از بی توجهی پزشکی و ضرب و شتم احتمالی توسط زندانبانان است


(نیویورک، 19 مارس 2009)

– دیده بان حقوق بشر امروز اعلام کرد مقام های ایران باید هر چه سریعتر مرگ امیر حسین حشمت ساران زندانی 49 ساله زندان گوهردشت را مورد تحقیق قرار دهند و گزارش مراقبت های پزشکی از او را بطور کامل منتشر کنند. ساران در 6 مارس 2009 و پس از 5 سال حبس در بیمارستان دولتی رجایی شهر کرج درگذشت. او سومین زندانی سیاسی است که گفته می شود طی سه سال گذشته در گوهردشت جان داده است. جو استورک معاون بخش خاورمیانه دیده بان حقوق بشر می گوید: "حکومت ایران باید تحقیق بیطرفانه ای درباره مرگ مشکوک امیر حسین حشمت ساران انجام دهد." وی می افزاید: "روند این تحقیقات باید بستگان او را نیز در بر گیرد، نتایج آن باید بطور علنی منتشر شود و هر کسی که مسئول آزار و یا بی توجهی به وضعیت پزشکی او بوده مورد بازخواست قرار گیرد."الهه همسر ساران به دیده بان حقوق بشر گفته است صبح روز 5 مارس یکی از همبندان ساران در بند 2 در سلول 5 زندان گوهردشت با استفاده از کارت تلفن زندان با او تماس گرفت و گفت ساران شب پیش بیمار و به مرکز پزشکی زندان منتقل شده است. وقتی او با مرکز پزشکی زندان تماس گرفت به وی گفته شد که ساران به بخش مراقبت های ویژه (آی سی یو) در بیمارستان رجایی شهر منتقل و بستری شده است. همسر ساران توانست با او برای مدت 15 دقیقه در آی سی یو ملاقات کند. او می گوید ساران "با یک چشم باز" و در حالیکه یک دست و یک پایش به تخت بسته بودند بنظر می رسید که در حال اغماست. بر روی تخته سفید بالای تخت او نوشته شده بود که وی به دلیل "بیماری عصبی" بستری شده است. صبح روز بعد در 6 مارس الهه ساران مجددا برای دیدن شوهرش به آی سی یو رفت. اما کارمندان بیمارستان به او گفتند که شوهرش فوت کرده است. همسر ساران به دیده بان حقوق بشر گفت "متخصص پزشکی که مراقبت از او را به عهده داشت به من گفت وی خونریزی مغزی کرده و عفونت ریوی داشت که به همه بدنش سرایت کرده بود و باید زودتر به بیمارستان آورده می شد. او موقعی به بیمارستان آورده شد که در واقع مرده بود."همسرش می گوید در ملاقاتی که ده روز قبل از مرگش با او داشته بدنش ورم کرده بود که او آن را ناشی از عدم فعالیت جسمی دانسته بود. او پیش از آن یکبار در 26 فوریه بطور موقتی به اغما رفته بود. بعد از اغمای اول پزشک بیمارستان در اقدامی غیرعادی برای دادن یک داروی پودری نامشخص از ساران امضا گرفت. محمد رضا فقیهی وکیل ساران به دیده بان حقوق بشر گفته است که او و خانواده ساران بلافاصله با ارسال یک شکوائیه رسمی به شعبه 21 دادگاه تجدید نظر کرج خواستار بررسی این مرگ مشکوک شده اند.مسئولین ساران را در سال 2004 دستگیر کردند و دادگاه انقلاب ایران وی را به 16 سال زندان محکوم کرد. علت این محکومیت فعالیت های سیاسی ساران از جمله شرکت در تظاهرات روز دانشجو و تشکیل گروهی بنام جبهه اتحاد ملی در حمایت از ایرانی دمکراتیک تر بود. ساران در ابتدای حبس خود مطالب زیادی در ارتباط با وضع زندان نوشت که این اطلاعات به کمک اعضای جبهه اتحاد ملی به کانالهای تلویزیونی ماهواره ای ایرانی در آمریکا و نیز وبسایتها منتقل شد. همسر ساران می گوید ساران و هم سلولی هایش (افشین بیمانی، بهروز جاویدتهرانی و کرم خیرآبادی) که آنها نیز زندانی سیاسی بودند یکبار توسط سایر زندانیان و بعد "به دفعات زیاد" توسط زندانبانان مورد حمله قرار گرفتند. آنها یک روز قبل از آنکه ساران به بیمارستان منتقل شود اعلام کرده بودند که که در اعتراض به شرایط زندان (ازجمله مسائل بهداشتی، پزشکی و فقدان فعالیت بدنی و نور مناسب) دست به اعتصاب غذا خواهند زد. خانم ساران به دیده بان حقوق بشر گفت: "من از دوستانش شنیدم که آن شب 30 نگهبان زندان به آنها حمله کرده تا آنها را از اعتصاب غذا بازدارند."الهه ساران به دیده بان حقوق بشر گفت که در طی دوران حبس شوهرش هر 15 روز یکبار به مدت 20 دقیقه توانسته با او ملاقات کند و تا دو ماه پیش که وی از درد پا بدلیل عدم فعالیت بدنی ابراز ناراحتی می کرده بیمار بنظر نمی رسید. به گفته وکیلش او سابقه بیماری قلبی داشته و پس از آنکه خانواده اش اطلاعاتی درباره ضرب و جرح او در زندان بدست آوردند طی سالهای اخیر همواره خواستار اعطای مرخصی استعلاجی به او شدند. اما مقام های زندان این درخواستها را رد کردند.پس از مرگ ساران، خانواده اش اجازه یافتند جسد او را برای تدفین تحویل بگیرند. آنها در صدد دفن او در قبرستانی در شهر خود شهریار بودند. در ساعت 6:30 صبح 8 مارس راننده آمبولانس سردخانه ای که جسد ساران در آن بود به منزل خانواده ساران مراجعه کرد و گفت که وزارت اطلاعات در تهران دستور داده که این جسد به سردخانه دیگری در فاصله ای دور منتقل شود.خانم ساران به دیده بان حقوق بشر گفت: "پس از آن سه مرد از وزارت اطلاعات به منزل ما آمدند و گفتند که جنازه ساران را به ما نخواهند داد زیرا ما مرگ او را بر روی اینترنت و جای دیگر خیلی علنی کردیم." او افزود: "آنها گفتند که یا خودشان او را در جایی دفن می کنند و یا ما می توانیم او را دفن کنیم به شرط آنکه به دوستان سیاسیش که به دیدار ما می آمدند بگوییم به تشییع جنازه نیایند." نهایتا خانواده ساران یک تشییع جنازه خصوصی تنها با حضور اعضای خانواده اش برگزار کرده و او را در قبرستان سکینه در 40 دقیقه ای شهر خود دفن کردند. در طی پنج سالی که ساران در حبس بود وزارت اطلاعات و امنیت همواره درخواستهای خانواده او برای اعطای مراقبت های پزشکی در بیرون از زندان را به جز یک دوره مرخصی استعلاجی 15 روزه در سپتامبر 2006 رد کردند. در هنگامیکه ساران در بیرون از زندان بود یک زندانی سیاسی دیگر بنام ولی الله فیض مهدوی که عضو سابق سازمان مجاهدین خلق و هم سلولی ساران بود پس از نه روز اعتصاب غذا و بدون دریافت مراقبت های پزشکی درگذشت


. در اکتبر 2008 عبدالرضا رجبی یک زندانی سیاسی دیگر و عضو سابق سازمان مجاهدین خلق یک روز پس از انتقال از زندان اوین به گوهردشت درگذشت. جو استورک می گوید: "ما به وضوح شاهد روند نگران کننده ای از مرگ زندانیان سیاسی در زندان گوهردشت هستیم." وی می افزاید: "حکومت ایران موظف است در مورد این مرگ ها تحقیق کند و اقداماتی برای اطمینان از عدم آزار زندانیان و یا بی توجهی های پزشکی به آنها انجام دهد." یک وبلاگ نویس بنام امیدرضا میر صیافی در 18 مارس و بدنبال عدم برخورداری از مراقب های پزشکی مناسب جان داد. مرگ او نگرانی در مورد رفتار با زندانیان سیاسی در ایران و دسترسی آنها به امکانات پزشکی را افزایش داده است. بر اساس "قوانین استاندارد حداقل برای رفتار با زندانیان" سازمان ملل متحد زندانیانی که نیاز به معالجات پزشکی در بیرون از زندان دارند باید به مراکز تخصصی و یا بیمارستان های غیرنظامی منتقل شوند.

لطفا برای اطلاعات بیشتر تماس بگیرید:

در واشینگتن دی سی، جو استورک (انگلیسی):

1-202-612-4327 ‏ یا 1-202-299-4925 (mobile)در نیویورک، سارا لی ویتسون (انگلیسی)

:1-212-216-1230 ‏ یا 1-718-362-0172 (mobile)


*****

******************************************************



( New York)

- Iranian authorities should promptly investigate the death of Amir Hossein Heshmat Saran, a 49-year-old prisoner at Gohardasht prison, and provide full disclosure about his medical care while in custody, Human Rights Watch said today. Saran died at the Rajayi Shahr public hospital in Karaj on March 6, 2009, after five years in detention. His is the third known death of a political prisoner at Gohardasht in the last three years.
"The government of Iran needs to conduct an impartial investigation into the suspicious death of Amir Hossein Heshmat Saran," said Joe Stork, deputy director of Human Rights Watch's Middle East division. "It should include his relatives in the process, make the results public, and hold accountable anyone found responsible for any mistreatment or medical negligence."
Saran's wife, Elaheh, told Human Rights Watch that on the morning of March 5, one of Saran's four cellmates in Section 2, cell 5 of Gohardasht prison called her, using a prison calling-card telephone, to say that Saran had taken ill the previous night and was taken to the prison health center. When she contacted the prison health center, she was told he had been transferred to nearby Rajayi Shahr Hospital's intensive care unit (ICU). She was able to visit him at the ICU for about 15 minutes. She said that he appeared to be in a coma "with just one eye open," his hands and feet shackled to the ICU bed. The whiteboard above his bed indicated that he was being hospitalized for "neurological illness."
The next morning, March 6, Elaheh Saran again went to the ICU to visit her husband. When she arrived, hospital personnel informed her that he had died. "The medical specialist who treated him told me he had brain hemorrhaging, and a lung infection which had spread throughout his body, that he should have been brought in sooner" she told Human Rights Watch. "They took him there when he was practically dead."
During a visit 10 days prior to his death, his wife said, his body appeared to be swollen, which he again attributed to lack of physical activity. He had fallen into a brief coma previously on February 26. After the first coma, the prison doctor took the unusual step of requiring a signature from Saran himself in order to administer an unidentified medicine in powder form.
Saran's lawyer, Mohammad Reza Faghihi, told Human Rights Watch that he and Saran's family immediately filed an official complaint with Branch 21 of the Karaj Appellate Court calling for an investigation into the suspicious nature of his death.
Authorities arrested Saran in 2004, and the Tehran Revolutionary Court sentenced him to 16 years in prison for his political activities, including participation in Iran Students' Day demonstrations, and for setting up a group called the National United Front (jebhe-yeh etehaad-e melli) which advocated for a more democratic Iran.
At the beginning of his detention, Saran wrote extensively about the prison conditions and, with the help of members of the National United Front, distributed this information to Iranian satellite channels in the United States as well as to websites.
Saran's wife said that he and his cellmates, Afshin Baymani, Behrooz Javidtehrani, and Karami Kheyrabadi, who were also political prisoners, had been attacked in prison, once by other prisoners and then "many times" later by prison guards, and had announced on the day before he was taken to the hospital that they would go on a hunger strike to protest bad prison conditions - including sanitary and health issues, lack of physical activity, and lack of proper lighting. "I heard from his friends that they were attacked by 30 prison guards that night in order to prevent them from going on hunger strike," she told Human Rights Watch.
Elaheh Saran told Human Rights Watch that throughout her husband's detention, she had been able to visit him every 15 days for 20 minutes and he never seemed ill until two months ago, when he complained that he had pain in his leg from a lack of physical activity. According to his lawyer, he did have a history of heart problems, though, which, coupled with information his family had received about the assaults he had suffered in prison, had led them to make repeated requests for medical leave for him over the years. Prison officials denied the requests.
Following Saran's death, his family received permission to take possession of his body for burial. They intended to bury him at a cemetery in their home town of Shahriar. At 6:30 a.m. on March 8, an ambulance driver from the mortuary where Saran's body was being held came to the Saran family home and said that the Ministry of Intelligence in Tehran had ordered that the body be moved to another mortuary some distance away.
"Three men from the Ministry of Intelligence later came to our home and told us that they would not give us his body because we made Saran's death too public on the internet and other places," Elaheh Saran told Human Rights Watch. "They said they could either bury him on their own anywhere or we could bury him ourselves, but we must tell all his political friends who have been visiting us not to come to the funeral." Eventually, the Saran family held a private funeral with immediate family members only and buried him in the Sakineh cemetery, where the body had been moved, a 40-minute drive from their hometown.
During Saran's five-year detention, the Ministry of Intelligence and Security repeatedly refused his family's requests for outside medical care, with the exception of a 15-day medical leave in September 2006. During Saran's absence, another political prisoner, Valiollah Faiz-Mahdavi, a former member of the Mojaheddin-e Khalgh organization (MKO) and Saran's cellmate, died after a nine-day hunger strike without medical attention



In October 2008, Abdolreza Rajabi, another political prisoner and former member of the MKO at Gohardasht, died unexpectedly, one day after being transferred from Tehran's Evin prison.
"There is clearly an alarming pattern of political prisoners dying in detention at Gohardasht prison," Stork said. "The Iranian government has an obligation to investigate these deaths and take measures to ensure that prisoners are not mistreated or denied medical attention."
A blogger being held in Evin prison, Omid Reza Mirsayafi, died on March 18 after lack of proper medical treatment, raising additional concerns about the treatment and medical access of political prisoners in Iran.
Under the UN Standard Minimum Rules for the Treatment of Prisoners, prisoners who require outside medical treatment should be transferred
to specialized institutions or to civil hospitals
.

گزارش تکمیلی از یورش به خانواده های زندانیان سیاسی در مقابل درب زندان اوین

Friday، March 20، 2009
بنابه گزارشات تکمیلی رسیده یورش وحشیانه امروز به خانواده های زندانیان سیاسی و خانواده های دانشجویان زندانی،فعالین دانشجوئی و شخصیتها ی شرکت کننده در مقابل درب زندان اوین تا به حال منجر به دستگیری 3 نفر شده است و از یک دانشجوی دیگر خبری در دست نیست .
خانواده ها که از ساعت 14:45 به تدریج در آنجا در حال جمع شدند بودند و همانند هر سال قصد برگزاری مراسم سال تحویل در مقابل زندان اوین را داشتند.که با یورش نیروهای گارد مواجه شدند. سرهنگی که فرماندهی آنها را به عهده داشت رفتاری وحشیانه و غیر انسانی با حاضرین داشت. زمانی که دکتر محمد ملکی رئیس پیشین دانشگاه تهران نسبت به بازداشت یک دانشجو و رفتار آنها اعتراض کرد سرهنگ مزبور دکتر ملکی را دستگیر و به یکی از ماشینها نیروی انتظامی انتقال داد . خانواده نسبت به این عمل آنها اعتراض کردند وبه نیروی انتظامی هشدار دادند که اگر دستگیر شدگان آزاد نشوند آنها آنجا را ترک نخواهند کرد و نهایتا نیروی انتظامی وادار به آزاد کردن دکتر ملکی و دانشجوی زندانی شد. سپس خانواده ها علیرغم یورشها و تهدیدات مراسم سال نو را برگزار کردند. که در این حین نیروی انتظامی اقدام به دستگیری 3 تن از فعالین دانشجوئی نمود که به نامهای زیر می باشند:خانم بهاره هدایت،میلاد اسدی و مهدی عربشاهی هستند و یکی از دانشجویان در آنجا ناپدید شد که احتمال داده می شود که اورا هم دست گیر کرده باشند
نیورهای وزارت اطلاعات در آنجا اقدام به گرفتن عکس از خانواده ها،ونوشتن شماره پلاک ماشینهای آنها نمودند که با اعتراض آنها مواجه شدند. یورشها و دستگیریهای امروز مانع برگزاری مراسم سال تحویل خانواده ها نگردید و آنها بیش از 1 ساعت در آنجا حضور داشتند .
اسامی بعضی ازخانواده هایی که در این مراسم شرکت داشتند عبارتند از خانواده صارمی ،خانواده نادری، خانواده منصوری ،خانواده نریمان مصطفوی،خانواده عرفاتی ،خانواده دکتر یازرلو،خانواده ضیائی، خانواده نبوی ،خانواده طلانی و همچنین فعالین دانشجوئی و سیاسی مانند دکتر محمد ملکی و مهندس کیوان صمیمی و تعداد زیادی از خانواده دیگر در این مراسم شرکت داشتند
فعالین حقوق بشر ودمکراسی در ایران، یورش وحشیانه به خانواده های زندانیان سیاسی و فعالین دانشجوئی و شخصیتهای حاضر و مورد اهانت و ضرب و شتم قرار دادن و دستگیری آنها را محکوم می کند و از سازمانهای بین المللی خواستار دخالت برای آزادی تمامی دستگیر شدگان امروز است.
فعالین حقوق بشر ودمکراسی در ایران 30 اسفند ماه برابر با 20 مارس 2009
گزارش فوق به سازمانهای زیر ارسال گردید:
کمیساریای عالی حقوق بشر
کمسیون حقوق بشر اتحادیه اروپا
سازمان عفو بین الملل
سازمان دیدبان حقوق بشر

گزارش تکمیلی از یورش به خانواده های زندانیان سیاسی در مقابل درب زندان اوین



Friday، March 20، 2009

گزارش تکمیلی از یورش به خانواده های زندانیان سیاسی در مقابل درب زندان اوین

بنابه گزارشات تکمیلی رسیده یورش وحشیانه امروز به خانواده های زندانیان سیاسی و خانواده های دانشجویان زندانی،فعالین دانشجوئی و شخصیتها ی شرکت کننده در مقابل درب زندان اوین تا به حال منجر به دستگیری 3 نفر شده است و از یک دانشجوی دیگر خبری در دست نیست .
خانواده ها که از ساعت 14:45 به تدریج در آنجا در حال جمع شدند بودند و همانند هر سال قصد برگزاری مراسم سال تحویل در مقابل زندان اوین را داشتند.که با یورش نیروهای گارد مواجه شدند. سرهنگی که فرماندهی آنها را به عهده داشت رفتاری وحشیانه و غیر انسانی با حاضرین داشت. زمانی که دکتر محمد ملکی رئیس پیشین دانشگاه تهران نسبت به بازداشت یک دانشجو و رفتار آنها اعتراض کرد سرهنگ مزبور دکتر ملکی را دستگیر و به یکی از ماشینها نیروی انتظامی انتقال داد . خانواده نسبت به این عمل آنها اعتراض کردند وبه نیروی انتظامی هشدار دادند که اگر دستگیر شدگان آزاد نشوند آنها آنجا را ترک نخواهند کرد و نهایتا نیروی انتظامی وادار به آزاد کردن دکتر ملکی و دانشجوی زندانی شد. سپس خانواده ها علیرغم یورشها و تهدیدات مراسم سال نو را برگزار کردند. که در این حین نیروی انتظامی اقدام به دستگیری 3 تن از فعالین دانشجوئی نمود که به نامهای زیر می باشند:خانم بهاره هدایت،میلاد اسدی و مهدی عربشاهی هستند و یکی از دانشجویان در آنجا ناپدید شد که احتمال داده می شود که اورا هم دست گیر کرده باشند
نیورهای وزارت اطلاعات در آنجا اقدام به گرفتن عکس از خانواده ها،ونوشتن شماره پلاک ماشینهای آنها نمودند که با اعتراض آنها مواجه شدند. یورشها و دستگیریهای امروز مانع برگزاری مراسم سال تحویل خانواده ها نگردید و آنها بیش از 1 ساعت در آنجا حضور داشتند .
اسامی بعضی ازخانواده هایی که در این مراسم شرکت داشتند عبارتند از خانواده صارمی ،خانواده نادری، خانواده منصوری ،خانواده نریمان مصطفوی،خانواده عرفاتی ،خانواده دکتر یازرلو،خانواده ضیائی، خانواده نبوی ،خانواده طلانی و همچنین فعالین دانشجوئی و سیاسی مانند دکتر محمد ملکی و مهندس کیوان صمیمی و تعداد زیادی از خانواده دیگر در این مراسم شرکت داشتند
فعالین حقوق بشر ودمکراسی در ایران، یورش وحشیانه به خانواده های زندانیان سیاسی و فعالین دانشجوئی و شخصیتهای حاضر و مورد اهانت و ضرب و شتم قرار دادن و دستگیری آنها را محکوم می کند و از سازمانهای بین المللی خواستار دخالت برای آزادی تمامی دستگیر شدگان امروز است.
فعالین حقوق بشر ودمکراسی در ایران 30 اسفند ماه برابر با 20 مارس 2009
گزارش فوق به سازمانهای زیر ارسال گردید:
کمیساریای عالی حقوق بشر
کمسیون حقوق بشر اتحادیه اروپا
سازمان عفو بین الملل
سازمان دیدبان حقوق بشر