شیخ حسن روحانی در سخنانی در مراسم «افتتاح همزمان ۱۳۸ طرح عمرانی در سراسر ایران» در روز بهمن۲۰ گفت:«وقتی که شما میخواهید یک قطعه یا دستگاه و چیز دیگری را تولید کنید بعد همزمان یک دستگاه فاسدی هم که نمیخواهم اسمش را ببرم و بگویم چگونه میتواند کالا را قاچاق وارد کند، این شرایط مطمئنا نمیگذارد که شما رشد کنید. باید جلوی این فساد گرفته شود».
رسانه های فارسی زبان این جملات حسن روحانی را مهم یافته و برجسته کردند و اشاره هایی هم به سوابق امر در این زمینه کردند. از جمله این که روحانی قبل از این نیز در آذر ماه 93 در «همایش ملی ارتقای سلامت اداری و مبارزه با فساد » گفته بود که «اگر اطلاعات، تفنگ، پول، سرمایه، سایت، روزنامه و خبرگزاری را همه یکجا جمع کنیم ابوذر و سلمان هم فاسد میشوند».
قبل از او محمود احمدی نژاد هم در سال 90 به ««اتصال شبکه های قاچاق به صاحبان قدرت و نفوذ» و «برادران قاچاقچی»، در همایش «راهبردهای نوین پیشگیری و مبارزه با قاچاق کالا و ارز»،اشاره کرده بود. حال سوال این است که این آقای «حقوقدان» که بالاترین مقام اجرایی کشور است با این که می داند «چشم فتنه» کجاست و «ام الخبائث» کدام دستگاه است، بر اساس چه مصلحتی حاظر به معرفی صریح آن به مردم نیست.
او اطلاع دارد که «دستگاه فاسدی » هست که با وارد کردن قاچاق کالا که هم به خاطر عدم پرداخت عوارض گمرکی کار خلافی است و هم مهم تر از آن، با واردات غیر مجاز باعث شکستن بازار تولیدات داخلی و ضربه اقتصاد کشور و تشدید بحران بیکاری و رکود می شود. این بسیار مهم است که او از «دستگاه» اسم می برد نه از افراد و شرکتهای متخلف و آن «دستگاه فاسد» از ارگانها و نهاد های این رژیم است اما رئیس جمهور نفوذی روی آن ندارد(اگر داشت با تغییر رئیس و مدیران آن باید مساله را لااقل تا حدی حل می کرد و نیازی به این شکوه و شکایت نبود) آن دستگاه فاسد از قوی ترین و خودسرترین هاست.
بنا بر این روحانی با عدم صراحت و با بر نداشتن نقاب از چهره آن دستگاه – به فرض که هیچکس هم تردیدی نداشته باشد که سپاه است- و پنهان نگهداشتن هویت آن دستگاه در عمل به آنها امتیاز می دهد و به کمک آن ها می رود و در نیتجه به کسانی که در انتخابات از او حمایت کردند، خیانت می کند. اگر او آنطور که در همین سخنرانی ادعا کرده است قصد «جنگیدن با فساد» را دارد، چرا هویت دستگاه فاسد را افشا و با زیر نورافکن قرار دادن آن، سبب تضعیف و ضربه پذیری آن نمی شود؟ او از ترس و به خاطر این که «گربه شاخ اش نزند» حاظر نیست گامی بیشتر از این «گوشه – کنایه» زدن ها بردارد و حاظر نیست برای برداشتن سدی که خودش معتقد است جلوی رشد تولید را گرفته است قدمی موثر بردارد.
البته این بر همگان روشن است که فساد در این رژیم ارتجاعی مردم ستیز آزادی کش، گسترده است و به یک دستگاه محدود نمی شود و از همان فردای سقوط رژیم شاه، با تصاحب اموال وابستگان رژیم و مصادره شرکتهای تولیدی شروع شد و آخونده های نزدیک به خمینی و اطرافیان خمینی با راه انداختن «بنیاد» بعضی از شرکتهایی که سود آور بودند را تصاحب کردند و بنیاد مستضعفان که خود خمنیی آن را مستقل از نظارت و اختیار دولت براه انداخت و قرار بود اموال مصادره شده را به نفع محرومان به کار بگیرد، با سرپرستی و ریاست کسانی چون «محمود کریمی نوری» و محسن رفیق دوست (که حال برج سازی می کند) از همان آغاز مرکز فساد و دزدی بود.
دزدی و فساد همین پاسدار محسن رفیق دوست جنایتکار( که در قتل سران ترکمن اسم او به بعنوان تحویل گیرنده چهار رهبر دستگیر شده ترکمن برای انتقال به تهران به میان آمد)، در مقام وزیر سپاه پاسداران در زمان جنگ،آنگونه که آخوند هادی غفاری در سخنان خود در مجلس در شهریور 67 در مخالفت با او بیان کرد*، خود نشان دهنده عمیق بودن لجنزار فساد و بیرحمی عناصر غارتگر است. همچنین فرموش نکرده ایم در ماجرای آن اختلاس بزرگ 123 میلیارد تومانی که در اوائل سال 70 رسانه ای شد، فاضل خداد متهم ردیف اول اعدام شد اما برادر محسن رفیق دوست (مرتضی) که متهم ردیف دوم بود و حبس ابد گرفته بود، بعد از تنها 6 سال زندان که طی آن او مامور خرید زندان اوین بود و در زندان نمی ماند، مورد عفو قرار گرفت.
دزدی و غارتگری نهادهای دیگری مثل «جهاد سازندگی» هم از پدیده های همان ماه های اول ملاخور شدن انقلاب مردم ایران علیه استبداد و فساد و رژیم دست نشانده اجنبی در ایران بود. به هر حال باقی مانده دوره ریاست جمهوری روحانی هم بسرعت سپری خواهد شد و با این فرصت طلبی و خیانت پیشگی، او کمترین اقدام قابل اعتنایی در رفع مشکلات مردم به عمل نخواهد آورد. بعد از آن آنچه می تواند در انتظارش باشد، در حالت«اعتدال» سرنوشتی مثل سرنوشت رفسنجانی و خاتمی است که توسری خواهد خورد و توهین خواهد دید. کسی که حالا در مقام رئیس جمهور از افشای هویت «دستگاه فاسد» احتراز می کند، طبعا فردا به استقبال ریسک و خطر اعتراض کردن نخواهد رفت.
شاید هم ترجیح بدهد که راه آخوند موسوی خوئینی ها را پیش بگیرد که نزدیک به دو دهه است که بودنش با مردنش فرقی ندارد. حالت وخیم تر می تواند شکستن کاسه کوزه های برجام، بر سر او(با این که رهبر از جزئیات آن اطلاع داشته و تایید کرده است) از سوی قدرت بدستان ولایتمدار و گرفتن انتقام جمع کردن سانتریفیوژها و «بیرون کشیده شدن قلب رآکتور اراک» و پرشدن آن با بِتُن و بقیه تعهدات از این نوع باشد که نمی شود پیش بینی کرد که چه نتایجی ممکن است برای او در بر داشته باشد.
-----------------------
*سخنان هادی غفاری در انتقاد و مخالفت با وزیر سپاه(محسن رفیق دوست). کیهان 21 شهریور 1367-12 سپتامبر 1988 .هادی غفاری در مورد سوء استفاده و حیف ومیل اموال و خریدهای کلان و پرداخت قیمتهای بسیارگزاف برای کالاها تا چند برابر قیمت واقعی آنها و رقابت در این زمینه بین ارتش وسپاه، از جمله گفت«...نوع دیگرِخرید، ها اغلب خریدهای گران و تقلبها جزء آن است، خریدهای نقدی فوری است. اینها یا به عمد می گذارند بعضی از اقلام حیاتی و مورد نیاز تمام شده وامکان بازارهای مکاره فراهم گردد یا در اثر سهل انگاری و بی کفایتی و قتی کالا مهمی مثل نخل بخیه یا باند قهموه یی به اتمام می رسد، با ماندن هزار مجروح روی دستشان، تازه به فکر خرید آنها می افتند... آنها وقتی با شکم پاره و جمجمه شکسته از جراح و متصدی اورژانس می شنوند که نخ بخیه و باند قهوه یی موجود در انبارها تمام شده وتازه عده ییم خواند با وضعی که گفته شد برای خرید بروند نسبت به همه بد بین شده و به تمام مقدسات بدوبیراه می گویند و علیه تمام مسئولان شعار می دهند».
وی در مورد خطرهای بهداشتی که توسط وزارت سپاه به وجود آمده است گفت:« اینها انواع مواد شیمیایی را تحت عنوان تحقیقات؛ روی گوسفند آزمایش می کنند و کمی بعد گوسفندهای مریض را به عنوان این که خوب شده اند، به مردم فروخته اند بدون این که نگران بیماری و الودگی مردم باشند... دیگر گوشت آلوده به انگل گاو را، که بهداشت پس از بازدید مصرف آن را ممنوع اعلام کرده است،به بهانه این که خوش رنگ است و ظاهر آن خوب است و میکرب را نمی بینند به خورد بچه های بسیجی دادند. کسانی که اینها به کار تدارکات غذایی جبهه و جنگ گماشته اند، میکرب و انگل را تا به چشم خود نبینند باور نمی کنند». او در مورد سوء استفاده های مالی در وزارت سپاه گفت«... فقط در سال 66 بودجه جاری ترابری سنگین بیشتر از یکصد میلیارد ریا ل بوده است که تمام آن با ناراضی تراشی ، گرفتن جلو ماشینها؛ مختل نمودن حمل و نقل عمومی و وارد کردن ضرر و زیانهای دیگر بابت کرایه خودروهای سنگین پرداخت شده است. با مبلغ فوق به راحتی می شد دوهزار دستگاه ماشین سنگین با قیمت آزاد و یک ترمینال مجهز با پرسنل کافی برای این وزارت تهیه کرد.. با این تعداد می توانستیم 50 لشکر را هریک با چهل خودرو سنگین مجهز نماییم»
شنبه ۲۴ بهمن ۱۳۹۴ - ۱۳ فوریه ۲۰۱۶
