۱۳۹۶ شهریور ۲۸, سه‌شنبه

رئیس جمهور ایالات متحده آمریکا در سخنرانی خود در مجمع عمومی سازمان ملل، ایران را کشوری "یاغی" خواند و گفت، در این کشور شمار زیادی از مردم خواهان تغییر حکومت هستند که باید صدای آنان شنیده شود.

حمله شدید دونالد ترامپ به ایران در مجمع عمومی سازمان ملل

رئیس جمهور ایالات متحده آمریکا در سخنرانی خود در مجمع عمومی سازمان ملل، ایران را کشوری "یاغی" خواند و گفت، در این کشور شمار زیادی از مردم خواهان تغییر حکومت هستند که باید صدای آنان شنیده شود. 
UN Generalversammlung in New York | Donald Trump, Präsident USA (Getty Images/AFP/T.A. Clary)
روز سه شنبه (۱۹ سپتامبر / ۲۸ شهریور) رئیس جمهور ایالات متحده آمریکا در مجمع عمومی سازمان ملل متحد یک سخنرانی بلندمدت ایراد کرد. او در این سخنرانی به جمهوری اسلامی القاب گوناگونی مانند "یاغی"، "صادرکننده خشونت"، "دیکتاتوری فاسد با نقاب دموکراتیک" داد و تاکید کرد که باید جلوی "این رژیم جنایتکار" را گرفت.
دونالد ترامپ از مقامات حکومت اسلامی خواست، به حقوق کشورهای همسایه احترام بگذارند و از تروریسم حمایت نکنند. 
رئیس جمهور آمریکا همچنین گفت که بسیاری از شهروندان ایرانی خواهان تغییر حکومت هستند که باید صدای آنها شنیده شود.
ترامپ به توافق هسته‌ای نیز پرداخت و ضمن تاکید بر اینکه این "بدترین توافقنامه در تاریخ" آمریکاست، برجام را "مایه سرشکستگی" آمریکا خواند.
رئیس دولت ایالات متحده از جمهوری اسلامی خواست، تمامی شهروندان آمریکایی زندانی در ایران را آزاد کند. 
ریچارد هاس، رئیس شورای روابط خارجی آمریکا در صفحه توئیتری خود نوشت: «سخنرانی رئیس جمهور ایالات متحده در سازمان ملل تکرار "محور شرارت" (جرج دبلیو بوش) بود با این تفاوت که (شمار کشورهای این محور) از سه به دو رسیده: عراق حذف شده ولی ایران و کره شمالی در این محور باقی مانده‌اند.»

Pour une statue à la gloire de l’émir Abd El-Kader à Paris

Pour une statue à la gloire de l’émir Abd El-Kader à Paris



En France, des dizaines de statues ont été érigées à la gloire de colonisateurs. Et si on rendait pour une fois hommage à un héros de la résistance anticoloniale, l’émir Abdelkader ?


 
La IIIe République (1870-1940), qui vit l’apogée de l’empire colonial français, a voulu honorer ses héros. Quelle est la ville, parfois le village de France, qui n’a pas sa statue d’une personnalité locale ? La même pratique s’imposa outre-mer. On pourrait même dire : s’amplifia. Car chaque colonie comptait, selon les critères des Français de l’époque, non pas une, mais plusieurs gloires : militaires, hommes politiques de la métropole, gouverneurs, savants, prélats… La seule ville de Saïgon comptait dix statues, Bamako, bien plus petite, honorant pour sa part quatre héros français.
Le colonisé, à tous les moments de sa vie, croisait dans les rues des villes et villages les statues des généraux qui avaient vaincu ses ancêtres ou des « techniciens de la colonisation » qui avaient édifié l’ordre français. Frantz Fanon s’insurgeait contre ce « monde sûr de lui, écrasant de ses pierres les échines écorchées par le fouet »1.
On peut évidemment s’interroger sur cette insistance : qui les vainqueurs voulaient-ils convaincre ? Les « indigènes » du peuple, dont la plupart étaient illettrés ou rebelles à l’art monumental occidental ? Les intellectuels colonisés, souvent hostiles quoiqu’il en fût ? Peu, d’ailleurs, devaient regarder positivement ces monuments, érigés la plupart du temps… avec l’argent de leurs impôts, quand ce n’était pas grâce à des souscriptions plus ou moins imposées.
En réalité, c’était eux-mêmes que les colonisateurs exaltaient.
Mais trop, ce fut trop. Et pourquoi diable ne pas ériger des statues à ceux qui, vaillamment, loyalement, avaient résisté ? Question iconoclaste, saugrenue qui, à vrai dire, ne pouvait surgir que chez des marginaux ; pour tout dire, selon un joli mot né lors de l’ère coloniale, des « indigénophiles ».
Le journal Al-Akhbar, dirigé par Victor Barrucand, ami d’Isabelle Eberhardt, porte-parole de la tendance indigénophile en Algérie, lança une campagne pour l’érection d’une statue à la gloire d’Abd El-Kader, devenu le symbole d’une réconciliation possible entre dominants et dominés :

Pour la statue d’Abd-el-Kader.
On vient d’inaugurer à Constantine une statue monumentale du général Lamoricière et, dans un impressionnant discours, le général Gillet a rappelé les luttes héroïques de la prise de Constantine, non seulement en rendant hommage aux troupes françaises, mais encore en donnant quelques mots à la bravoure des défenseurs de la ville. Il nous semble que l’esprit français, engagé dans cette voie, pourrait aller plus loin encore. Il vient une heure où le vainqueur s’honore en reconnaissant la valeur de son adversaire. On sait qu’Abd-el-Kader, après avoir combattu contre nous, devint l’ami de la France et son protégé en Orient, jusqu’au jour où l’influence du grand chef arabe, sa noble conduite personnelle et sa poitrine mise en avant empêchèrent en Syrie le massacre des Européens, ce qui lui valut une haute distinction dans notre Légion d’Honneur. Ces choses sont dans l’histoire et dans l’esprit des hommes qui savent saluer le courage et la hauteur des caractères. Un peuple peut et doit les comprendre.
Pour consacrer l’idée du rapprochement franco-arabe, pour effacer, dans un grand geste de nation forte, les dernières rancunes, il serait beau que la France eût un mouvement d’impartialité héroïque. Elle devrait penser à réconcilier les adversaires du passé dans l’atmosphère des idées éternelles.
Après les statues de Bugeaud, du duc d’Aumale et de Lamoricière, nous demandons celle d’Abd-el-Kader pour orner une place publique et donner à tous les peuples une grande leçon de noblesse française.
Al-Akhbar, avril 1909.

L’idée fut soutenue, en métropole, par Paul Bourdarie et l’équipe de la Revue Indigène dans son éditorial de mai 1909, mais n’eut jamais de suite. Le projet fut ensuite ressorti en 1928 — avec autant d’insuccès — par la franc-maçonnerie à l’approche des cérémonies dites du « centenaire de l’Algérie » :

Considérant que la fête solennelle que le gouvernement de la République compte donner à Alger, pour fêter l’anniversaire du centenaire de l’occupation de l’Algérie par la force armée, ne manquerait pas de blesser, dans leur amour-propre et ne servirait qu’à ranimer la haine et semer la discorde, la R. L. Veritas de Tunis émet le vœu suivant : suppression de cette manifestation anti-démocratique et érection sur l’une des places de la capitale algérienne de la statue d’Abdelkader, d’abord héros de l’indépendance algérienne et puis ami fidèle et dévoué de la France ; dans le cas où l’érection d’une statue serait incompatible avec les lois de la religion musulmane, l’élévation d’un monument sur lequel on apposerait une plaque commémorative en l’honneur de l’émir Abdelkader2.
Ve Congrès des loges du Grand Orient d’Afrique du Nord, Bône, 19283.

Henry de Montherlant, qui vivait alors en Algérie, eut-il vent de ce type de projets ? Il ne l’évoque pas, mais prend à son compte une proposition comparable :

Sous l’impulsion remarquable de son maire, M. Brunel, la ville d’Alger est embellie chaque jour. Pendant longtemps, vis-à-vis la statue du Maréchal Bugeaud, à l’endroit le plus central et le plus animé de la ville, un terre-plein vide a attendu une statue. J’ai pensé : pourquoi n’y élèverait-on pas une statue aux indigènes de l’Afrique du Nord morts en défendant leur sol contre nous ? (…) Ne serait-il pas du style de la France d’élever une statue à ceux qu’elle a soumis, dans une lutte où à coup sûr ce n’étaient pas eux qui étaient venus nous chercher et où, s’ils nous ont causé quelque mal, il faut bien dire que c’était de bonne guerre ?
On me dira : “Nul peuple colonisateur n’a fait cela pour les colonisés“.
Je répondrai : “Et si — pour une fois — nous n’imitions pas les autres ?“
On me dira : “Ils se sont défendus. Cela mérite-t-il une statue ? Et dressée par nous ? Est-ce logique ? Et puis, nous leur avons donné, déjà, ce qui leur était dû“.
Je répondrai : “Je ne parle pas logique, je parle générosité“ 4.

Écrit en 1933, le texte fut finalement publié deux ans plus tard. Mais l’auteur connaissait trop bien le climat politique de son temps pour s’illusionner sur un éventuel bon écho de sa proposition. Il écrit alors :

Si j’ai renoncé, en 1933, à publier l’article qu’on vient de lire, c’est dans le pressentiment que les réactions du public seraient les suivantes :
Réaction des indigènes. Chez les simples, incompréhension totale. Chez les “évolués“, malveillance :“Nous demandons l’instruction, la justice, le bulletin de vote, et ils croient en être quittes avec une statue !“
Des Français de France. À droite : “Il dit que nous avons vaincu les Arabes ! Nous ne les avons pas vaincus, nous leur avons apporté la civilisation française, l’ordre français, l’idéalisme français, l’honneur de participer à nos côtés aux guerres françaises. Ce sont eux qui devraient élever aux Français une statue“. À gauche : “Il a raison, mais il n’est pas des nôtres. Étouffons cela“.
Des Français de l’Afrique du Nord : fureur noire. Convulsions et écume.
Des étrangers : “Démagogie, niaiserie et cabotinage français“5.

Ce qui était finalement assez bien vu…
Un siècle, à quelques années près, après l’appel de Victor Barrucand, la décision du Conseil de Paris d’attribuer le nom de l’émir Abd el-Kader à une place de la ville tout près de la Mosquée, a été interprétée comme un signe de réconciliation. Le maire Bertrand Delanoë déclara à cette occasion :

Quand j’honore l’Émir Abdelkader, je sais que j’honore un nationaliste qui s’est battu contre la France, qui n’acceptait pas la domination de son peuple par le peuple français. C’est aussi le sens de cette inauguration (…). Sachons reconnaître ces amis, prenons-les et aimons-les pour ce qu’ils sont. L’Émir est une référence, il a toujours eu le respect des personnes (…). Il protégeait ceux qui n’avaient pas la même religion que lui. Voilà les religieux que j’admire, moi qui ne le suis pas. Je veux pouvoir dire à l’autre qu’il est mon égal. Que Paris sache intégrer dans son cœur ceux qui ont fait sa richesse (…). Cette inauguration je la veux avec la gratitude d’un enfant du Maghreb, moi qui ai reçu du Maghreb des leçons de fraternité, d’égalité, maire de Paris je vous dis merci. C’est Paris qui dit merci à l’Émir Abdelkader, qui dit merci au peuple algérien, qui a subi la violence et l’injustice de la colonisation6.


Plaque inaugurée en 2006 par le maire de Paris Bertrand Delanoë. Wikimedia Commons/Mu, 2010.
Qui a dit que la gauche française n’avait dit (et fait), en matière coloniale, que des bêtises ? Et puis, après tout, si les partisans acharnés du « bilan positif » de la colonisation française s’acharnent à maintenir la statue du général Bugeaud sur le sol français, soyons « montherliens », reprenons l’appel de l’écrivain, lançons un appel pour l’érection d’une statue à la mémoire de l’Émir au centre de cette place parisienne.


Notes:

1Les damnés de la terre, Paris, Maspero, Coll. Cahiers Libres, 1961.
2Lequel aurait été lui-même franc-maçon, mais cette thèse est contestée aujourd’hui par une partie de l’historiographie algérienne. Voir Dalila Hassaïn Daoudji, «  L’Émir n’a jamais fait partie de la franc-maçonnerie  », El Watan, Alger, 28 février 2012.
3Cité par Khalifa Chater, «  La Franc-Maçonnerie en Tunisie à l’épreuve de la colonisation (1930-1956)  »Cahiers de la Méditerranée, vol. 72, 2006.
4Henry de Montherlant, «  Un vainqueur élève-t-il une statue au vaincu  ?  », In Service inutile, Paris, Éd. Bernard Grasset, 1935.
5Ibid.
6Discours du 16 novembre 2006, cité par Nadjia Bouzeghrane, «  L’Emir Abdelkader. Une place parisienne porte désormais son nom  », El Watan, Alger, 18 novembre 2006.

راهیان نور: راهی به‌سوی خرافه و مرگ!

کاریکاتور از مانا نیستانی
رامین دادخواه
به گزارش خبرگزاری‌های ایران و به گفته سردار علی فضلی جانشین رئیس سازمان بسیج مستضعفین قرار است امسال 8 میلیون نفر به اردوهای راهیان نور اعزام می‌شوند.
تاکنون طبق آمارهای اعلام‌شده هرساله حدود 5 میلیون نفر از طریق راهیان نور به مناطق عملیاتی دوران جنگ با عراق اعزام می‌شدند. امسال نیز همانند سال‌های گذشته دولت بودجه قابل‌توجهی برای انجام این کار اختصاص داده است. برای نخستین بار این نهاد در دولت روحانی در ردیف بودجه، دارای بودجه اختصاصی شده است. تاکنون از طرق ارگان‌های نظامی یا برخی وزارتخانه‌ها بودجه این نهاد تأمین می‌شد. بودجه این نهاد که متولی بزرگ‌ترین عملیات "فرهنگی" کشور است در لایحه بودجه سال ۹۶، 32 درصد نسبت به سال گذشته افزایش یافت. به گفته نماینده رئیس‌جمهور در ستاد راهیان نور، بر اساس آمار سالیانه اعتباری بالغ‌بر 400 تا 500 میلیارد تومان در بودجه استانی و ملی برای راهیان نور در سطح کشور هزینه می‌شود. این بودجه حدوداً برابر با کل کمک مستقیمی است که سالانه دولت به مساجد می‌کند. این بودجه، تقریباً برابر با یک‌دهم کل بودجه "فرهنگ و هنر، رسانه‌های جمعی و گردشگری" است که بین دستگاه‌های مختلف فرهنگی و هنری و مذهبی توزیع می‌شود. برای قیاس بهتر لازم است گفته شود که هزینه راهیان نور سه برابر هزینه‌ای است که صرف مطبوعات و کتاب می‌شود. بودجه راهیان نور فاصله چندانی با بودجه سازمان بسیج (۶۲۷ میلیارد تومان) ندارد که بودجه‌اش تقریباً دو برابر بودجه وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی است. این هزینه در شرایطی صرف می‌شود که به گفته وزیر آموزش و پروش رقم 500 میلیارد تومان برای استانداردسازی سیستم گرمایش مدارس و کلاس‌های درس سراسر کشور کافی است.

اهمیت نهاد "راهیان نور" چیست و چرا جمهوری اسلامی در شرایط کنونی به تقویت آن می‌پردازد؟

ایده راهیان نور متعلق به جمعی از ارتشیان و به یاد صیاد شیرازی از سرکوبگران اصلی مردم کردستان بود، اما در درازمدت و در عمل بسیج، که امکانات فراوان لجستیکی در سرتاسر ایران در اختیار داشت، ابتکار عمل را به دست گرفت و آن را تبدیل به تور گردشگری ویژه برای معرفی نمادهای جنگ و ایدئولوژی اسلامی کرد. راهیان نور نامی است برای گروه بزرگی از کاروان‌های سیاحتی - مذهبی که به بازدید از مناطق جنگی می‌پردازند. بیشتر این کاروان‌ها هم‌زمان با تعطیلات نوروزی و نیز تعطیلات تابستانی، برای مناطق غرب کشور، فعال می‌شوند و مناطق مرزی استان خوزستان به‌ویژه منطقه شلمچه می‌روند.

کاروان‌های راهیان نور به‌طور رسمی در سال ۱۳۷۶ به راه افتادند. در سال ۱۳۷۷ بسیج دانشجویی از ظرفیت‌های اردوهای راهیان نور استفاده کرد و اعزام کاروان‌های دانشجویی شروع شد. سپس بسیج محلات نیز شروع به اعزام کاروان‌هایی کردند. خامنه‌ای نیز تاکنون در چندین نوبت در مراسم راهیان نور حضور یافت و بر اهمیت حفظ و ادامه کاری آن تأکید کرد. در سال 1384 ستاد مرکزی راهیان نور تأسیس شد. ستاد مرکزی با در اختیار گرفتن ساختمان فعلی و منابع انسانی و منابع مالی گوناگون به این حرکت مذهبی شتاب بیشتری بخشید. ستاد مرکزی به‌صورت متمرکز، امر مدیریت زائرین، راویان و خادمین را بر عهده گرفت و با استفاده از ظرفیت ارتش، سپاه و بسیج توانست به گسترش راهیان نور کمک کند. در سال 1386 برای پیشبرد هر چه بهتر راهیان نور، نماینده تام‌الاختیار رئیس‌جمهور و نمایندگان تام‌الاختیار تمامی وزارتخانه‌ها در امر راهیان نور معرفی شدند. روز ۲۰ اسفندماه نیز به مناسبت نخستین حضور سید علی خامنه‌ای در این نهاد به "روز ملی راهیان نور" نام‌گذاری شده است.

درواقع نزدیک به بیست سال نهادی دولتی شکل گرفت که بر مبنای شعائر دینی و روش زیارت و زواری بخشی از گردشگری کشور را به انحصار خود درآورد و به تبلیغ ارزش‌های جمهوری اسلامی به‌ویژه در دوران جنگ ارتجاعی ایران و عراق پرداخت. طبق معمول این قبیل نهادهای مذهبی کانالی برای توزیع رانت دولتی و پخش "نان قندی" و "ساندیس" در بین پایه‌های ایدئولوژیک - نظامی رژیم محسوب می‌شود. به گفته فرمانده قرارگاه مرکزی راهیان نور تمام بودجه مربوط به راهیان نور به سپاه استان‌ها واگذارشده است.

اما کارکرد این نهاد فراتر از اهداف اقتصادی است. این نهاد اساساً ابزاری برای تحمیق ایدئولوژیک مردم و دخالت در زندگی روزمره آنان است. هدفش این است که مردم را وادارد که بر مبنای ارزش‌های دینی حاکم سیر و سیاحت کنند. برای این کار فقط کافی است به برخی برنامه‌های روزمره راهیان نور نگاهی انداخت. برای نمونه جزئیات برنامه راهیان نور بسیج وزارت نفت ازاین‌قرار بوده: روز اول، برگزاری یک برنامه افتتاحیه، حرکت به سمت هویزه، بازدید از طلائیه، صرف ناهار، یادواره شهدای رمضان، برگزاری نماز مغرب و عشا در مرقد علی بن مهزیارو بازگشت به مرکز علوم و فنون اهواز. روز دوم، حرکت از اهواز به سمت شلمچه و اروندکنار، روز سوم حرکت به سمت دهلاویه، کذابه، فکه و دو کوهه و سپس بازگشت. در طول سفر شرکت‌کنندگان شاهد برنامه‌های ورزشی، فرهنگی، آموزش‌های قرآنی و یکسری فیلم‌های آموزشی در قالب بسته‌های فرهنگ دینی و سخنرانی یک روحانی در کاروان بودند. به گزارش دیگری در تمامی این تورها هر اتوبوس باید یک راوی یا مداح یا کسی که اطلاعاتی از "دفاع مقدس" به روایت جمهوری اسلامی و اهداف موردنظر مسئولان راهیان نور داشته باشد تا بتواند اطلاعات موردنظر را برای مسافران توضیح دهد. هزینه این "راهنمای توریست مذهبی" بر عهده مسافران است.

آماج اصلی نهاد راهیان نور، جوانان به‌ویژه دانش آموزان دبیرستانی و دانشجویان کشور است. تقریباً هرسال یک‌میلیون نفر از افرادی که به اردوی راهیان نور اعزام می‌شوند را دانش آموزان و معلمان تشکیل می‌دهند. به گفته معاون فرهنگی و اجتماعی دانشگاه پیام نور بزرگ‌ترین کاروان‌های راهیان نور متعلق به این دانشگاه است. بر اساس آمار ارائه‌شده از سوی وزارت آموزش‌وپرورش، تعداد کل دانش آموزان دوره دوم متوسطه (دبیرستان شامل کلاس‌های دهم، یازدهم و دوازدهم) 3.2 میلیون نفر اعلام‌شده است. این رقم دانش آموزان اعزام‌شده (یک‌میلیون نفر) در کنار جمعیت کل دانش آموزان نشان می‌دهد تقریباً همه آن‌ها دریکی از سال‌های دوره دوم متوسطه (سال اول تا پیش‌دانشگاهی) باید به این سفرها بروند.

هرچند به‌ظاهر رفتن به اردوهای راهیان نور اجباری نیست، اما جو عمومی موجود در مدارس به‌گونه‌ای است که در عمل به ثبت‌نام و اعزام اجباری دانش‌آموزان منجر می‌شود. این اجبار به گونه دیگری نیز به اعمال‌شده است. از سال 1390، اردوهای راهیان نور در قالب محتوای آموزشی وارد مدارس کشور شد و عنوان دوره عملی درس آمادگی دفاعی دبیرستان را به خود گرفت. تا مدت‌ها ده نمره درس دفاعی مربوط به این سفر بوده است و این امر تهدیدی برای دانش آموزان و والدین آن‌ها محسوب می‌شده است و به‌نوعی با اعمال چنین فشاری از والدین امضا می‌گرفتند. به‌ویژه آنکه در کنکور نیز نمره معدل بسیار مهم است. بعد از اتفاقی که در آبان ماه سال ۹۱ برای دانش آموزان دختر و کشته شدن ۲۶ تن از آن‌ها رخ داد، فضا اندکی دگرگون شد و ظاهراً اجباری برای این کار نیست و افراد می‌توانند با دادن امتحان نظری ده نمره موردنظر را اخذ کنند. تازه در دی‌ماه 93 قاسم حبیب زاده، جانشین بسیج دانش‌آموزی کشور اعلان کرد که: "برای اعزام دانش‌آموزان به اردوهای راهیان نور رضایت فرد و والدین ضرورت دارد و حضور دانش‌آموزان در این اردوها اجباری نیست و تأثیری در نمره درس آمادگی دفاعی نیز ندارد."

اما رژیم از فقر اکثریت مردم که خود باعث‌وبانی‌اش است نیز حداکثر استفاده را برای کشاندن بخش‌هایی از مردم به چنین سفرهایی می‌کند. بسیاری از دانش آموزان و دانشجویان فقیر و همچنین دیگر اقشار مردم که امکان دسترسی به سفر تفریحی ندارند به‌ناچار به چنین امکاناتی روی می‌آورند که بخشی از هزینه‌هایش را دولت تأمین می‌کند. برای مثال تحقیقات از والدین دانش‌آموزانی که به این‌گونه اردوها اعزام می‌شوند نشان می‌دهد نحوه پرداخت هزینه به دو گونه است. دانش‌آموزانی که برای درس دفاع شخصی (درس دوم دبیرستان) اعزام می‌شوند، هزینه‌های آن‌ها از سوی آموزش‌وپرورش و بسیج تأمین می‌شود، اما آنانی که تحت عنوان تور گردشگری یا به انگیزه دیدار از مناطق یادشده می‌روند باید خود بخشی از آن را بپردازند.

به گفته معاون فرهنگی اجتماعی دانشگاه پیام نور برای اعزام هر دانشجو به مناطق اعزامی، ۳ تا ۴ میلیون ریال هزینه می‌شود که ۵۰ درصد آن توسط دانشگاه‌ها و وزارت علوم پرداخت، ۲۰ درصد توسط دانشجویان و ۳۰ درصد توسط بسیج پرداخت می‌شود. بودجه فرهنگی دانشگاه‌ها که معمولاً ۵ درصد بودجه جاری دانشگاه‌ها است عمدتاً به چنین برنامه‌هایی اختصاص داده می‌شود تا دانشگاه‌ها اسلامی باقی بمانند.

اما راهیان نور روی دیگری هم دارد. تصادف‌های مرگبار این نهاد را به قتلگاه فرزندان مردم بدل کرده است. تاکنون صدها تن از عزیزان مردم حین سفر در سوانح جاده‌ای کشته یا زخمی شده‌اند. آخرین آن حدود دو هفته پیش بود که به کشته شدن 11 تن از دختران دانش‌آموز و زخمی شدن 34 تن دیگر منجر شد و استان هرمزگان را به عزا نشاند. دل‌خراش‌ترین آن‌هم زنده‌زنده سوختن 22 دانشجوی پسر دانشگاه فردوسی مشهد در اسفندماه 1386 در اثر تصادف اتوبوس حامل آنان با یک تانکر نفت بود. دیگری حادثه ۲۸ مهر سال ۹۱ در محور ایذه به لردگان بود. در آن تصادف اتوبوس حامل ۴۴ دختر تصادف وحشتناکی کرد و ۲۶ تن کشته و بقیه به‌شدت مصدوم شدند. ابعاد آن حادثه چنان وسیع بود که وزیر آموزش‌وپرورش به مجلس فراخوانده شد و کار به آنجا کشید که در ۱۷ آبان ماه کمیسیون امنیت ملی مجلس گزارشی از این حادثه تهیه کرد اما این گزارش در صحن علنی مجلس خوانده نشد و تنها در اختیار هیئت‌رئیسه مجلس قرار گرفت و بعدها هم طبق معمول خبری از آن نشد. عملاً هر سفر کاروان‌های راهیان نور مصادف است با ذره‌ذره آب شدن دل والدین و اطرافیان کسانی که در انتظار بازگشت سالم عزیزانشان هستند.

اما آنچه برای رژیم مهم است حفظ و تقویت احساسات، ارزش‌ها و اخلاقیات اسلامی است. به قول نماینده رئیس‌جمهور در این نهاد "هر گامی که برای راهیان نور برمی‌داریم قدمی در مسیر بهشت خواهد بود." این همان منطقی بوده که هزاران هزار جوان و نوجوان را در جنگ ارتجاعی با عراق را با به روی مین بردن به بهشت فرستاد. برای گردانندگان جمهوری اسلامی جان فرزندان مردم پشیزی ارزش ندارد. به‌ویژه در دوره‌ای که در حال یازی با آتش هستند و هر آن دخالت‌های نظامی‌شان می‌تواند به جنگ‌های منطقه‌ای وحشتناک‌تر از جنگ با عراق بدل شود. امروزه جمهوری اسلامی نیاز دارد در بین جوانان بر تبلیغات ایدئولوژیک ارتجاعی‌اش بیفزاید. ایدئولوژی مرگ خواه و مرگ‌زای اسلامی خود را تبلیغ کند. خرافه مذهبی را با چاشنی تعصب ملی در هم آمیزد. بی‌جهت نیست که خامنه‌ای تأکید می‌کند:"راهیان نور باید ادامه یابد تا جامعه از گزند خطرات مصون بماند" و نماینده رئیس‌جمهوری طی سخنرانی‌اش در سنندج دوباره از به میدان آوردن "دفاع مقدس" به‌عنوان الگویی برای جوانان نام می‌برد و می‌گوید "مفهوم ملت‌سازی ایران با دفاع مقدس تکمیل‌شده است. وقتی اصفهانی در کردستان و کردستانی در جنوب می‌جنگد یعنی همه ما یک ملت واحد و جدانشدنی هستیم. زمانی که فرزندان این پدران برای بازدید از مناطقی که محل رزم پدرانشان بوده می‌آیند قطعاً می‌فهمند که خوزستان و کردستان پاره وطن و از آن جدانشدنی است." به گفته وی "فرهنگ دفاعی که در راهیان نور تولید و بازتولید می‌شود مهم‌ترین نیاز امروز جمهوری اسلامی است. این فرهنگ دفاعی در نیروهای جوان این آمادگی را ایجاد می‌کند که اگر جنگ اتفاق بیفتد برای مقابله با هر دشمنی آماده و همچون پدرشان در میدان حاضر خواهند بود."

بسیاری مواقع خود حاکمان بهتر از محکومان می‌دانند که بر چه زمین داغی گام برمی‌دارند و بیشتر از مردم می‌دانند که چه خطراتی آنان را تهدید می‌کند. ازاین‌رو بیشترین تلاش را دارند که مردم را به شیوه‌های مختلف تحمیق و سرکوب کنند و در صورت لزوم آنان را برای پیشبرد منافعشان در جنگ‌های ارتجاعی گوشت دم توپ کنند. در این راستا، گسترش راهیان نور قابل‌فهم است
.

تجمع مشتی خائن و وطنفروش و دزد برای مصلحت رهبری!

تجمع مشتی خائن و وطنفروش و دزد برای مصلحت رهبری!


سومین اجلاسیه پنجمین دوره مجلس خبرگان رهبری
سومین اجلاسیه پنجمین دوره مجلس خبرگان رهبری
سومین اجلاسیه پنجمین دوره مجلس خبرگان رهبری
سومین اجلاسیه پنجمین دوره مجلس خبرگان رهبری
سومین اجلاسیه پنجمین دوره مجلس خبرگان رهبری
سومین اجلاسیه پنجمین دوره مجلس خبرگان رهبری
سومین اجلاسیه پنجمین دوره مجلس خبرگان رهبری
سومین اجلاسیه پنجمین دوره مجلس خبرگان رهبری
سومین اجلاسیه پنجمین دوره مجلس خبرگان رهبری
سومین اجلاسیه پنجمین دوره مجلس خبرگان رهبری
سومین اجلاسیه پنجمین دوره مجلس خبرگان رهبری
سومین اجلاسیه پنجمین دوره مجلس خبرگان رهبری
سومین اجلاسیه پنجمین دوره مجلس خبرگان رهبری
سومین اجلاسیه پنجمین دوره مجلس خبرگان رهبری
سومین اجلاسیه پنجمین دوره مجلس خبرگان رهبری
سومین اجلاسیه پنجمین دوره مجلس خبرگان رهبری
سومین اجلاسیه پنجمین دوره مجلس خبرگان رهبری
سومین اجلاسیه پنجمین دوره مجلس خبرگان رهبری
سومین اجلاسیه پنجمین دوره مجلس خبرگان رهبری
سومین اجلاسیه پنجمین دوره مجلس خبرگان رهبری
سومین اجلاسیه پنجمین دوره مجلس خبرگان رهبری
سومین اجلاسیه پنجمین دوره مجلس خبرگان رهبری
سومین اجلاسیه پنجمین دوره مجلس خبرگان رهبری
سومین اجلاسیه پنجمین دوره مجلس خبرگان رهبری
سومین اجلاسیه پنجمین دوره مجلس خبرگان رهبری
سومین اجلاسیه پنجمین دوره مجلس خبرگان رهبری
سومین اجلاسیه پنجمین دوره مجلس خبرگان رهبری
سومین اجلاسیه پنجمین دوره مجلس خبرگان رهبری
سومین اجلاسیه پنجمین دوره مجلس خبرگان رهبری
سومین اجلاسیه پنجمین دوره مجلس خبرگان رهبری
سومین اجلاسیه پنجمین دوره مجلس خبرگان رهبری
سومین اجلاسیه پنجمین دوره مجلس خبرگان رهبری
سومین اجلاسیه پنجمین دوره مجلس خبرگان رهبری
سومین اجلاسیه پنجمین دوره مجلس خبرگان رهبری
سومین اجلاسیه پنجمین دوره مجلس خبرگان رهبری