همچنان به شيوه سالهای گذشته راهمان ادامه خواهيم داد:
ـ آگاه نمودن خلق ازمواضع ضد خلق!
ـ ايجاد فضای دوستانه بين ديدگاههای مختلف در درون جبهه خلق
ـ بدون هيچگونه گذشت و چشم پوشی درافشای مواضع گذشته و حال ضد خلق!
ـ تسليم شانتاژ، تهديد ، توهين و ناسزا و۰۰۰ نخواهيم شد که اين شيوه"شاهان منحوس" و"شيخان ملعون" است.
n too many occasions in U.S. history, the use of force has been justified with either corrupt intelligence or just plain lies. Such was the case in the Mexican-American War; the Spanish-American War; the Vietnam War; and the 2003 Iraq War. The checks and balances that were needed to prevent the misuse of intelligence were not operative, and Presidents Polk, McKinley, Johnson, and Bush deceived the American people, the U.S. Congress, and the press. In 1967, Israeli officials at the highest level lied to the White House about the start of the Six-Day War.
As a junior analyst at the CIA, I helped to draft the report that described Israel’s attack against Egypt on the morning of June 5, 1967. There were sensitive communications intercepts that documented Israeli preparations for an attack, and no evidence of an Egyptian battle plan. The Israelis had been clamoring about indications of Egyptian preparations for an invasion, but we had no sign of Egyptian readiness in terms of its air or armored power. The assumption was that the Israelis were engaging in disinformation in order to gain U.S. support.
My own view was that Egypt would be unlikely to start a war with Israel while half of its army was tied down fighting in a civil war in Yemen. CIA’s Arabists believed that Egyptian President Nasser was bluffing, and cited the low quality of Cairo’s military equipment.
We were therefore shocked when President Johnson’s national security adviser, Walt Rostow, refused to accept our intelligence assessment on the Israeli attack. Rostow cited “assurances” from the Israeli ambassador in Washington that under no circumstances would the Israelis attack first. Over the protests of Israeli defense minister Moshe Dayan, the Israeli government lied to the White House about how the war started. President Johnson was told that the Egyptians had initiated firing on Israeli settlements and that an Egyptian squadron had been observed heading toward Israeli. Neither statement was true.
As a result, our report describing surprise Israeli attacks against Egyptian, Jordanian, and Syrian airfields encountered a hostile response from the National Security Council. Fortunately, CIA director Richard Helms supported our assessment, and the National Military Command Center corroborated the report as well. Rostow summoned Clark Clifford, chairman of the President’s Foreign Advisory Board and a leading NSC Arabist Hal Saunders to examine our analysis, and both men provided corroboration.
In addition to lying to the White House about the start of the war, Israeli military officers lied to the American ambassador to Israel, Walworth Barbour, about non-existent Egyptian military movements. The CIA, meanwhile, had the benefit of satellite photography that showed Egyptian planes parked on airfields wingtip-to-wingtip, which pointed to no plan to attack.
Twenty years later, I learned that a confident of the president, Harry McPherson, was in Israel at the start of the war and accompanied Ambassador Barbour to the meeting with Prime Minister Eshkol. When Israeli air raid sirens began to wail during the meeting, Israeli intelligence chief General Aharon Yariv assured everyone there was no need to move to an underground bunker. If we had this information in 1967, it would have corroborated our analysis that the Israelis had destroyed more than 200 Egyptian planes on the ground.
In addition to lying about the start of the war, the Israelis were even more deceitful three days later when they attributed their malicious attack on the USS Liberty to a random accident. If so, it was a well planned accident. The ship was a U.S. intelligence vessel in international waters, both slow-moving and lightly armed. It brandished a five-foot-by-eight-foot Stars and Stripes in the midday sun, and didn’t resemble a ship in any other navy, let alone a ship in the arsenal of one of Israel’s enemies. Yet the Israelis claimed that they believed they were attacking an Egyptian ship.
The Israeli attack took place after six hours of intense, low-level reconnaissance. It was conducted over a two-hour period by unmarked Mirage jets using cannons and rockets. Israeli boats fired machine guns at close range at those helping the wounded, then machine-gunned the life rafts that survivors dropped in hope of abandoning the ship. The NSA investigation of the disaster remains classified to this day.
Socrates, ou r public pest with questions that sting. He speaks not to the city square of Athens but to a vast global village in pain and now, it seems, in danger.
The world in trouble today still beats a path to Noam Chomsky’s door, if only because he’s been forthright for so long about a whirlwind coming. Not that the world quite knows what do with Noam Chomsky’s warnings of disaster in the making. Remember the famous faltering of the patrician TV host William F. Buckley Jr., meeting Chomsky’s icy anger about the war in Vietnam, in 1969.
It’s a strange thing about Noam Chomsky: The New York Times calls him “arguably” the most important public thinker alive, though the paper seldom quotes him, or argues with him, and giant pop-media stars on network television almost never do. And yet the man is universally famous and revered in his 89th year: He’s the scientist who taught us to think of human language as something embedded in our biology, not a social acquisition; he’s the humanist who railed against the Vietnam War and other projections of American power, on moral grounds first, ahead of practical considerations. He remains a rock star on college campuses, here and abroad, and he’s become a sort of North Star for the post-Occupy generation that today refuses to feel the Bern-out.
He remains, unfortunately, a figure alien in the places where policy gets made. But on his home ground at MIT, he is a notably accessible old professor who answers his e-mail and receives visitors like us with a twinkle.
Last week, we visited Chomsky with an open-ended mission in mind: We were looking for a nonstandard account of our recent history from a man known for telling the truth. We’d written him that we wanted to hear not what he thinks but how. He’d written back that hard work and an open mind have a lot to do with it, also, in his words, a “Socratic-style willingness to ask whether conventional doctrines are justified.”
Christopher Lydon: All we want you to do is to explain where in the world we are at a time—
Noam Chomsky: That’s easy.
CL: [Laughs]—When so many people were on the edge of something, something historic. Is there a Chomsky summary?
NC: Brief summary?
CL: Yeah.
NC: Well, a brief summary I think is if you take a look at recent history since the Second World War, something really remarkable has happened. First, human intelligence created two huge sledgehammers capable of terminating our existence—or at least organized existence—both from the Second World War. One of them is familiar. In fact, both are by now familiar. The Second World War ended with the use of nuclear weapons. It was immediately obvious on August 6, 1945, a day that I remember very well. It was obvious that soon technology would develop to the point where it would lead to terminal disaster. Scientists certainly understood this.
In 1947 the Bulletin of Atomic Scientists inaugurated its famous Doomsday Clock. You know, how close the minute hand was to midnight? And it started seven minutes to midnight. By 1953 it had moved to two minutes to midnight. That was the year when the United States and Soviet Union exploded hydrogen bombs. But it turns out we now understand that at the end of the Second World War the world also entered into a new geological epoch. It’s called the Anthropocene, the epoch in which humans have a severe, in fact maybe disastrous impact on the environment. It moved again in 2015, again in 2016. Immediately after the Trump election late January this year, the clock was moved again to two and a half minutes to midnight, the closest it’s been since ’53.
So there’s the two existential threats that we’ve created—which might in the case of nuclear war maybe wipe us out; in the case of environmental catastrophe, create a severe impact—and then some.
A third thing happened. Beginning around the ’70s, human intelligence dedicated itself to eliminating, or at least weakening, the main barrier against these threats. It’s called neoliberalism. There was a transition at that time from the period of what some people call “regimented capitalism,” the ’50s and ’60s, the great growth period, egalitarian growth, a lot of advances in social justice and so on—
CL: Social democracy…
NC: Social democracy, yeah. That’s sometimes called “the golden age of modern capitalism.” That changed in the ’70s with the onset of the neoliberal era that we’ve been living in since. And if you ask yourself what this era is, its crucial principle is undermining mechanisms of social solidarity and mutual support and popular engagement in determining policy.
It’s not called that. What it’s called is “freedom,” but “freedom” means a subordination to the decisions of concentrated, unaccountable, private power. That’s what it means. The institutions of governance—or other kinds of association that could allow people to participate in decision making—those are systematically weakened. Margaret Thatcher said it rather nicely in her aphorism about “there is no society, only individuals.”
She was actually, unconsciously no doubt, paraphrasing Marx, who in his condemnation of the repression in France said, “The repression is turning society into a sack of potatoes, just individuals, an amorphous mass can’t act together.” That was a condemnation. For Thatcher, it’s an ideal—and that’s neoliberalism. We destroy or at least undermine the governing mechanisms by which people at least in principle can participate to the extent that society’s democratic. So weaken them, undermine unions, other forms of association, leave a sack of potatoes and meanwhile transfer decisions to unaccountable private power all in the rhetoric of freedom.
Well, what does that do? The one barrier to the threat of destruction is an engaged public, an informed, engaged public acting together to develop means to confront the threat and respond to it. That’s been systematically weakened, consciously. I mean, back to the 1970s we’ve probably talked about this. There was a lot of elite discussion across the spectrum about the danger of too much democracy and the need to have what was called more “moderation” in democracy, for people to become more passive and apathetic and not to disturb things too much, and that’s what the neoliberal programs do. So put it all together and what do you have? A perfect storm.
CL: What everybody notices is all the headline things, including Brexit and Donald Trump and Hindu nationalism and nationalism everywhere and Le Pen all kicking in more or less together and suggesting some real world phenomenon.
NC: it’s very clear, and it was predictable. You didn’t know exactly when, but when you impose socioeconomic policies that lead to stagnation or decline for the majority of the population, undermine democracy, remove decision-making out of popular hands, you’re going to get anger, discontent, fear take all kinds of forms. And that’s the phenomenon that’s misleadingly called “populism.”
CL: I don’t know what you think of Pankaj Mishra, but I enjoy his book Age of Anger, and he begins with an anonymous letter to a newspaper from somebody who says, “We should admit that we are not only horrified but baffled. Nothing since the triumph of Vandals in Rome and North Africa has seemed so suddenly incomprehensible and difficult to reverse.”
NC: Well, that’s the fault of the information system, because it’s very comprehensible and very obvious and very simple. Take, say the United States, which actually suffered less from these policies than many other countries. Take the year 2007, a crucial year right before the crash.
What was the wondrous economy that was then being praised? It was one in which the wages, the real wages of American workers, were actually lower than they were in 1979 when the neoliberal period began. That’s historically unprecedented except for trauma or war or something like that. Here is a long period in which real wages had literally declined, while there was some wealth created but in very few pockets. It was also a period in which new institutions developed, financial institutions. You go back to the ’50s and ’60s, a so-called Golden Age, banks were connected to the real economy. That was their function. There were also no crashes because there were New Deal regulations.
Starting in the early ’70s there was a sharp change. First of all, financial institutions exploded in scale. By 2007 they actually had 40 percent of corporate profits. Furthermore, they weren’t connected to the real economy anymore.
In Europe the way democracy is undermined is very direct. Decisions are placed in the hands of an unelected troika: the European Commission, which is unelected; the IMF, of course unelected; and the European Central Bank. They make the decisions. So people are very angry, they’re losing control of their lives. The economic policies are mostly harming them, and the result is anger, disillusion, and so on.
We just saw it two weeks ago in the last French election. The two candidates were both outside the establishment. Centrist political parties have collapsed. We saw it in the American election last November. There were two candidates who mobilized the base: one of them a billionaire hated by the establishment, the Republican candidate who won the nomination—but notice that once he’s in power it’s the old establishment that’s running things. You can rail against Goldman Sachs on the campaign trail, but you make sure that they run the economy once you’re in.
CL: So, the question is, at a moment when people are almost ready… when they’re ready to act and almost ready to recognize that this game is not working, this social system, do we have the endowment as a species to act on it, to move into that zone of puzzlement and then action?
NC: I think the fate of the species depends on it because, remember, it’s not just inequality, stagnation. It’s terminal disaster. We have constructed a perfect storm. That should be the screaming headlines every day. Since the Second World War, we have created two means of destruction. Since the neoliberal era, we have dismantled the way of handling them. That’s our pincers. That’s what we face, and if that problem isn’t solved, we’re done with.
CL: I want to go back Pankaj Mishra and the Age of Anger for a moment—
NC: It’s not the Age of Anger. It’s the Age of Resentment against socioeconomic policies which have harmed the majority of the population for a generation and have consciously and in principle undermined democratic participation. Why shouldn’t there be anger?
CL: Pankaj Mishra calls it—it’s a Nietzschean word—“ressentiment,” meaning this kind of explosive rage. But he says, “It’s the defining feature of a world where the modern promise of equality collides with massive disparities of power, education, status and—
NC: Which was designed that way, which was designed that way. Go back to the 1970s. Across the spectrum, elite spectrum, there was deep concern about the activism of the ’60s. It’s called the “time of troubles.” It civilized the country, which is dangerous. What happened is that large parts of the population—which had been passive, apathetic, obedient—tried to enter the political arena in one or another way to press their interests and concerns. They’re called “special interests.” That means minorities, young people, old people, farmers, workers, women. In other words, the population. The population are special interests, and their task is to just watch quietly. And that was explicit.
Two documents came out right in the mid-’70s, which are quite important. They came from opposite ends of the political spectrum, both influential, and both reached the same conclusions. One of them, at the left end, was by the Trilateral Commission—liberal internationalists, three major industrial countries, basically the Carter administration, that’s where they come from. That is the more interesting one [The Crisis of Democracy, a Trilateral Commission report]. The American rapporteur Samuel Huntington of Harvard, he looked back with nostalgia to the days when, as he put it, Truman was able to run the country with the cooperation of a few Wall Street lawyers and executives. Then everything was fine. Democracy was perfect.
But in the ’60s they all agreed it became problematic because the special interests started trying to get into the act, and that causes too much pressure and the state can’t handle that.
CL: I remember that book well.
NC: We have to have more moderation in democracy.
CL: Not only that, he turned Al Smith’s line around. Al Smith said, “The cure for democracy is more democracy.” He said, “No, the cure for this democracy is less democracy.”
NC: It wasn’t him. It was the liberal establishment. He was speaking for them. This is a consensus view of the liberal internationalists and the three industrial democracies. They—in their consensus—they concluded that a major problem is what they called, their words, “the institutions responsible for the indoctrination of the young.” The schools, the universities, churches, they’re not doing their job. They’re not indoctrinating the young properly. The young have to be returned to passivity and obedience, and then democracy will be fine. That’s the left end.
Now what do you have at the right end? A very influential document, the Powell Memorandum, came out at the same time. Lewis Powell, a corporate lawyer, later Supreme Court justice, he produced a confidential memorandum for the US Chamber of Commerce, which has been extremely influential. It more or less set off the modern so-called “conservative movement.” The rhetoric is kind of crazy. We don’t go through it, but the basic picture is that this rampaging left has taken over everything. We have to use the resources that we have to beat back this rampaging New Left which is undermining freedom and democracy.
Connected with this was something else. As a result of the activism of the ’60s and the militancy of labor, there was a falling rate of profit. That’s not acceptable. So we have to reverse the falling rate of profit, we have to undermine democratic participation, what comes? Neoliberalism, which has exactly those effects.
گزینشسید ابراهیم رئیسیبخشی از مهندسی انتخابات بود تا او را به عنوان رقیب اصلی روحانی به صحنه انتخابات بیاورند.شخصی که در کشتار زندانیان سیاسی دهه ۶۰ دست داشته است و امروز خود را «مرید» و«نوکر»رهبرمیداند؛شخصی که در برنامه خود درعرصهفرهنگی خواستار محدودیت‌های بیشتری برای زنان است؛درسیاست خارجی راه تنش‌زائی را برمی‌گزیند؛آری چنین شخصی را در برابرروحانیقرار میدهند تا همه از ترس مار غاشیه به عقرب جراره پناه برند
حیله رهبر نتیجه داد و مردم را از«ترس» اینکه مبادا با آمدن رئیسی کشور به ورطه جنگ و ویرانی کشیده شود،به صحنه نمایش انتخاباتی کشانید و آرای آنها را به سود روحانی که منتخب او بود،گرفت.از اینرو حمایت بی دریغ رهبری از رئیسی با آگاهی صورت گرفت تا مردم آرای خود را به نفع روحانی در صندوق بریزند.و دیدیم که دراین مهندسی دقیق تا چه حد هم موفق بود پیروزی روحانی و تحکیم نظام نگاهی به مهندسی دوازدهمین دوره «انتخابات» ریاست جمهوری
نگارش: حزب کارایراندوازدهمین دوره انتخابات ریاست جمهوری در نظام اسلامی ایران باری دیگرهمانند دوره‌های گذشته با دخالت و شرکت وسیع و از پیش سازماندهی شده نهادهای نظامی وامنیتی برگزارشد و نتیجه حاصل از آن دقیقا در انطباق با خواست و برنامه حاکمیت بود.مسئولیت و وظیفه پاسداری از آرمان‌ها وحفظ و تحکیم نظام برای چهار سال دیگر به سید حسن روحانی محول شد تا با در دست گرفتن قوه اجرائی کشور در تداوم اجرای سیاست‌های کلان نظام،به تحکیم و ثبات پایه‌های رژیم دست یابد. علل و عوامل منصوب‌شدن حسن روحانی به مقام ریاست جمهوری، هم در دوره پیش و هم در دوره پیش رو، به نظر می آید که برای بسیاری در هاله‌ای از ابهام قرار دارد. دلایل ابقای روحانی در مسند اجرائی کشور را باید از یکسو در ارتباط با اوضاع نابسامان داخلی و از سوی دیگر در ارتباط با رویدادهای منطقه و جهان مورد ارزیابی قرار داد که بدون شک در تعیین سیاست‌های کلان نظام، نقش تعیین کننده دارند. آنچه که مربوط به اوضاع داخلی میشود، بر همه کس پیداست که اقتصاد کشور از یکسو در اثر تحریم‌های گسترده که کشورهای امپریالیستی علیه ایران وضع کرده‌اند، در تنگنا قرار گرفته است. و از سوی دیگر به دلیل وجود نظام رانتی و فرسودگی نظام مدیریتی کشور و افزایش چشمگیر فساد و اختلاس در درون دستگاه حاکمیت (در طول نمایشات انتخاباتی همه دیدند که چگونه ۶ نامزد از صافی گذشته شورای نگهبان، پته همدیگر را در معرض دید همگان روی آب انداختند) و همچنین رقابت بر سر سهم‌خواهی جناح‌های مختلف در معرض نابودی است. اقتصاد کشور در زمینه‌های صنعتی و کشاورزی در حال سکون است، پدیده حاشیه‌نشینی که مطابق آمار نزدیک به ۲۵ میلیون نفر را در خود بلعیده است، روز به روز افزایش می یابد، بیکاری در میان جوانان کشور که بیش از ۵۹٪ جمعیت ایران را تشکیل میدهند، سال به سال رشد می‌یابد. وضعیت کارگران و دیگر اقشار زحمتکش جامعه ایران به هیچوجه قابل توصیف نیست؛ روزی نیست که کارگران در اقصی نقاط ایران دست به اعتصاب و اعتراض نزنند. رژیم ایران نه تنها در داخل با چنین وضعیتی روبروست و احتمال بروز ناآرامی‌ها در میان اقشار زیرین جامعه را محتمل ارزیابی میکند، بلکه در سطح منطقه نیز کشورهای امپریالیستی و متحدین منطقه‌ای آنها مصمم هستند که حوزه تحت نفوذ سیاسی و نظامی ایران در منطقه را تنگ و تنگ‌تر کنند. جنگ سوریه، عراق، یمن و افغانستان همه و همه بعضا در جهت تضعیف ایران صورت می‌گیرند. و سران اسلامی ایران البته به این واقعیت بی‌توجه نیستند. سیاست سازش و نزدیکی گام به گام به غرب که البته در درون جناح ها چندان بدون تنش هم پیش نمی‌رود و در درون با مقاومت‌هائی روبروست و این نیز امریست کاملا طبیعی، چون حاکمیت یک دست نیست، هر یک از جناح‌های مختلف درون حاکمیت، کوشش میکند در تدوین و اتخاذ سیاست سازش با امپریالیسم نه تنها مشارکت داشته باشد، بلکه در آن نیز ذینفع باشد. از اینرو منافع جناحی آنها با منافع کل نظام گره خورده است. و این آن حلقه گمشده ایست که اپوزیسیون متوهم در تحلیل خود از اختلافات درون حاکمیت آن را نمی‌بیند و یا اینکه منافع‌اش چنین ایجاب میکند که نه‌بیند. سران اسلامی ایران با انتصاب حسن روحانی، آن هم با بیش از ۲۳ میلیون رأی منتسب به او، تمامی پیش‌فرض‌ها، تجزیه و تحلیل‌های اپوزیسیون و حتی نیروهای اصلاح‌طلب را فاقد ارزش کرد و قریب به اکثریت صاحب‌نظران را در تشخیص صحیح و شناخت واقعی از سیاست و تصمیمات سران نظام را ناکام گذاشت. همه بر این باور بودند که رأی خامنه‌ای به رقیب انتخاباتی روحانی، سید ابراهیم رئیسی است و آوردن او به نمایش انتخابات در واقع قصد داشته است که روحانی را از صحنه براند. و گویا مردم با مشارکت وسیع خود در انتخابات مانع از آن شدند که خامنه‌ای به اهداف خود دست پیدا کند. و بدین ترتیب این پیروزی را از آن خود کردند. این تحلیل کودکانه را هر طور که بنگرید با واقعیت نمی‌خواند به این دلیل که از تحلیل مشخص از اوضاع مشخص برنمی‌خیزد. نتیجه دیدن ظواهر این میشود که در سطح لغزید و به عمق نرفت تا جوانب اصلی و تعیین کننده یک ماهیت را تشخیص داد. همه می‌دانند که بدون صلاحدید بیت رهبری و شخص خامنه‌ای امکان بوجود آمدن چنین هجمه‌ای به نفع رئیسی ممکن نمی‌بود. هزینه عظیم ستاد تبلیغات انتخاباتی رئیسی را آستان قدس رضوی تأمین می‌کرد. شبکه مداحان، امام جمعه‌ها، بسیج و برخی از فرماندهان سپاه، جامعه مدرسین حوزه علمیه قم، روحانیت مبارز، جمعیت ایثارگران انقلاب اسلامی و بالاخره صدا و سیما که به قول روحانی «یک باند، صدا و سیما و کارکنان آن را گروگان گرفته است»، همه و همه در جهت تقویت و تحکیم رئیسی، به عنوان رقیب اصلی روحانی، به کار آمدند. حتی نوار صوتی رئیسی با منتظری را جناح اصلاح‌طلبان منتشر کردند تا او را در اذهان عمومی به عنوان یک جانی و آدمکش معرفی کنند که گویا قصد دارد اوضاع دهه ۶۰ را دوباره زنده کند و با این کار در دل مردم هراس بیندازند. کار به آنجا کشید که همه حتی ابا نداشتند از بیان این که سید ابراهیم رئیسی، متولی آستان قدس رضوی، شخصا در کشتار زندانیان دهه ۶۰ نقشی داشته است. این برداشت عمومی درست از آب درنیامد و شگفتی همه را برانگیخت که چگونه رهبر انقلاب به شکست مرد مورد اعتماد خود این چنین تن داد؟ و اگر از «اعتراض» کمرنگ ستاد انتخاباتی سید ابراهیم رئیسی، بگذریم، هیچ نهادی لب به اعتراض نه‌گشود. حتی گروه‌های چماق به دست رژیم نیز در روند انتخابات به نفع رئیسی دخالت نکردند. بلکه برعکس همه از مشارکت میلیونی مردم شاد و مسرور هستند. براستی چرا حاکمیت که در بیت رهبری تمرکز پیدا کرده است و تمامی اهرم‌های نظام را در دست دارد، علیرغم پشتیبانی وسیع و گسترده به نفع رئیسی، نه‌خواست با دخل و تصرف در آرای مردم، کاندید مورد اعتماد خویش، رئیسی را به عنوان پیروز انتخابات از صندوق بیرون بیاورد؟ گزینش سید ابراهیم رئیسی بخشی از مهندسی انتخابات بود تا او را به عنوان رقیب اصلی روحانی به صحنه انتخابات بیاورند. شخصی که در کشتار زندانیان سیاسی دهه ۶۰ دست داشته است و امروز خود را «مرید» و «نوکر» رهبر می‌داند؛ شخصی که در برنامه خود در عرصه فرهنگی خواستار محدودیت‌های بیشتری برای زنان است؛ در سیاست خارجی راه تنش‌زائی را برمی‌گزیند؛ آری چنین شخصی را در برابر روحانی قرار میدهند تا همه از ترس مار غاشیه به عقرب جراره پناه برند. خامنه‌ای در طی انتخابات بارها در سخنرانی‌های خود به مسأله انتخابات و موضوع «امنیت ملی» اشاره کرد و از مردم خواست که پای صندوق‌های رأی بیایند تا کشور در امنیت باقی بماند. او در رد اظهارات روحانی در سخنرانی انتخاباتی‌اش در تبریز تأکید کرد که «گاهی میشنویم بعضی می‌گویند یا در گذشته گفته‌اند که وقتی ما آمدیم، مسئولیت پیدا کردیم، توانستیم سایه جنگ را از سر کشور رفع کنیم. اما این حرف‌ها درست نیست و واقعیت آن است که در همه سالهای متمادی، حضور ملت در صحنه باعث رفع سایه جنگ و تعرض از سر ایران شده است.» می‌بینیم که خامنه‌ای با این عامل «ترس» و «وحشت» چگونه مردم را به پای صندوق رأی می‌کشاند. او بارها گفته است که «مهم نیست به چه کسی رأی میدهیم، مهم این است که همه بیایند». این گفته رهبر نشان می‌دهد که تنها «مشارکت در انتخابات» اهمیت دارد و نه «پیروز» آن، چون نتیجه انتخابات از قبل مشخص است. در غیر این صورت مگر می‌توان تصور کرد که دو نامزد ریاست جمهوری یکی به دنبال تعامل با غرب باشد و دیگری به دنبال تنش و تحریک که اتفاقاً سایه جنگ را بر سر ایران می‌گستراند، برای رهبر و حاکمیت «مهم» نباشد؟ این حیله رهبر نتیجه داد و مردم را از «ترس» اینکه مبادا با آمدن رئیسی کشور به ورطه جنگ و ویرانی کشیده شود، به صحنه نمایش انتخاباتی کشانید و آرای آنها را به سود روحانی که منتخب او بود، گرفت. از اینرو حمایت بی دریغ رهبری از رئیسی با آگاهی صورت گرفت تا مردم آرای خود را به نفع روحانی در صندوق بریزند. و دیدیم که در این مهندسی دقیق تا چه حد هم موفق بود. حاکمیت و اپوزیسیون متوهم اما هر کدام نتیجه آراء را به نفع خود تفسیر میکنند. بیت رهبری نتیجه انتخابات را به سود تحکیم نظام و ولایت فقیه ارزیابی کرد و مشارکت مردم را سرچشمه تداوم مشروعیت رژیم تلقی نمود. خامنه‌ای خود در بیانیه‌ای جداگانه از «جشن حماسی انتخابات» نام برد که «بار دیگر گوهر درخشان عزم و اراده‌ی مردم را در برابر چشم جهانیان به جلوه درآورد. …. همه قشرها، همه سلیقه‌ها، همه گرایش‌های سیاسی در کنار هم به صحنه آمدند … به نظام جمهوری اسلامی رأی دادند.». جامعه مدرسین حوزه علمیه قم این «افتخار بزرگ» را مدیون «نقش بی‌بدیل ولایت مطلقه فقیه در سکان داری نظام ارزیابی کرد». بخشی از اپوزسیون خودفروخته و جناح‌های مختلف اصلاح طلبان با پررنگ کردن عامل مشارکت مردم به تحلیل آرای مردم روی آوردند تا توضیحی برای علت «شکست» رهبری و «پیروزی» مردم به دست دهند. کسانی که به ریختن آرای بیش از ۲۳ میلیون به نفع روحانی آنهم از جانب مردم معتقدند، در حقیقت امر مساله «آزاد» بودن انتخابات در چهارچوب نظام اسلامی را به عنوان یک «اصل» مورد تأیید قرار میدهند و تاکنون توضیح نداده‌اند که چرا روحانیت حاکم در دوازدهمین دوره انتخابات ریاست جمهوری علیرغم دراختیار داشتن امکانات بسیار وسیع در دخل و تصرف نتیجه آراء به نفع سید ابراهیم رئیسی که از قرار معلوم کاندیدای مورد اعتماد رهبر بود، روحانی را در سمت خود ابقاء کرد؟ اگر انتخاب روحانی آنطور که ادعا میشود، ثمره اراده رأی مردم است، طرح این سؤال را ضروری میکند که چرا این تحمیل اراده در سالهای ۸۴ و ۸۸ صورت نگرفت؟ اگر تقلبات و رأی‌سازی‌های گسترده را عامل بازدارنده به‌دانیم، باز باید پرسید که چرا می‌بایستی رأی مردم تنها در انتخابات دوره‌های ریاست جمهوری خاتمی و روحانی تأثیرگذار باشد و در موارد دیگر غیر از این؟ «آزادی» انتخابات و آرای بیست و سه میلیونی به نفع روحانی همانقدر پوچ و بی معنی است که «شکست مفتضحانه رهبر». اعتراضات گسترده‌ای که در پی تقلبات آشکار در انتخابات ۸۸ بوجود آمد، نیروها و احزاب اپوزیسیون همه در ارزیابی از مناسبات درونی رژیم با این تحلیل اتفاق نظر داشتند که انتخابات در چهارچوب این نظام نه «آزاد» است و نه منطبق بر اصول دموکراسی و بدین ترتیب آن را به مثابه ابزاری برای مشروعیت رژیم مورد نقد قرار می‌دادند. با این تفاصیل می‌بینیم که در این دوره از انتخابات ریاست جمهوری در اثر مشارکت میلیونی مردم و احراز مقام ریاست جمهوری از سوی روحانی به یکباره بر روی تمام این نظرات که علی‌الاصول صحیح هستند، خط بطلان میکشند. و در کنار رهبر، پیروزی روحانی را جشن می‌گیرند و او را رئیس جمهور «منتخب مردم» لقب میدهند. حتی او را «ناجی» مردم معرفی میکنند و به این ترتیب گویا مشت محکمی بر دهان ولی فقیه و سید ابراهیم رئیسی کوبیدند و با انتخاب مجدد روحانی دوران سیاه به پایان می‌رسد. کسانی که روحانی را با صفات نیکوئی از این دست می‌آرایند، در درک از ماهیت حاکمیت دچار توهم هستند. روحانی هیچگاه عملی انجام نداد که در خلاف تعبد و تعقد به ولایت فقیه بوده باشد. او خود نیز مانند خاتمی که یکبار اظهار داشت که او بیش از یک تدارک‌چی برای رهبر و نظام نیست، به صراحت بیان میکند که سطح و وزن مطالبات و خواست‌ها را نباید فراتر از محدوده اقتدار و امکانات دولت مطرح کرد. برای بررسی نتایج «انتخابات» کسی به این پرسش اساسی پاسخ نمی‌دهد که چرا در نظر حاکمیت یک روز احمدی نژاد تنها گزینش نظام بود و امروز روحانی و نه رئیسی، می‌تواند گزینه مناسب‌تری باشد؟ توافقات برجام برای ایران قابل برگشت نیستند. روح حاکم بر این سند، روح شکست، روح استیصال و خیانت به منافع ملی است که ایران را وارد بازی‌ای کرده است که پیروز در آن بدون تردید قدرت‌های امپریالیستی خواهند بود. بنابر این رژیم ایران دیگر قادر نیست علیرغم تبلیغات و گنده‌گوئی‌هائی که میکند، به گذشته قبل از برجام برگردد. راه پیش رو، راه سازش و مماشات با غرب است ودر این راه به حمایت میلیونی مردم نیاز دارد تا خیانت را صیانت از امنیت ملی بنمایاندو دولت روحانی نیز توانسته است این وظیفه را تاکنون به خوبی به پیش ببرد. از اینرو هیچ دلیل منطقی نمی‌توان آورد که چرا باید روحانی جای خود را به رئیسی می‌داد.
می‌گویند که سید ابراهیم رئیسی یک «بنیادگرا» است و تمایل مردم به سوی روحانی رأی به «اعتدال» و «عقلانیت» است. بنیادگرائی وسیله‌ای است برای حفظ حکومت بورژوازی عقب مانده ایران و بقاء آن است. «بنیادگرائی»افزار ایده‌ای صیانت و سیادت این حکومت است. تکیه حاکمان ایران برای حفظ قدرت خود آنقدر بر مذهب و بنیادگرائی متکی نیست که بر بازوی مسلح حکومت و بنیادهای فشار و خفقان آن است. بنیادگرائی در محدوده نظام یعنی اعتقاد و ایمان به اساس و بنیاد نظام اسلامی به اصل «ولایت فقیه» است و هر آن کس که در دائره قدرت این رژیم قرار گیرد، بالاجبار توان و نیروی خود را در حفظ ثبات و امنیت آن به کار می‌اندازد. گاه از راه ترور و سرکوب و گاه از راه دیپلماسی و یا تلفیقی از این دو نوع. بدین ترتیب به خطا رفته‌ایم چنانچه روحانی را در زمره بنیادگرایان و معتقدین به نظام به حساب نیاوریم و فقط برای امثال رئیسی حساب جداگانه‌ای باز کنیم. پر واضح است که در درون نظام جناح‌های مختلف حاکمیت در خود دارای اختلاف‌نظر و منافع اقتصادی هستند، منتها این اختلافات و تداخل منافع تا به آنجائی که به اساس نظام و حاکمیت لطمه وارد نیاورد، جایز است. در سطح سیاسی، اختلاف بین جناح‌ها بر سر اتخاذ و اعمال آن سیاستی است که صیانت از حیات رژیم را در برابر خطرات داخلی و خارجی تضمین نماید. از اینروست که نگاه حاکمیت به مردم دوگانه است؛ توده‌ها، هم عامل سرنگونی هستند و هم در عین حال عامل تحکیم و ثبات نظام، چنانچه توده‌ها صلح و آرامش و امنیت ملی را در حفظ وضع موجود به‌دانند و از طریق مشارکت مستقیم خود در انتخابات این احساس را داشته باشند که رأی آنها می‌تواند چاره‌ساز و راه‌گشا باشد. به همین دلیل است که حاکمیت «امت همیشه در صحنه» را ضامن قدرت و مشروعیت خود به شمار می‌آورد. خمینی زمانی میگفت: «میزان، رأی مردم است» این سخن درست از ذهن کور کسی تراویده است که خود پایبند به آن نبود و امروز رهروان راه او نیز همان میکنند که در دوره حیات ننگین او کردند. «مردم» در هر نظامی اعم از دموکراتیک و دیکتاتوری تنها معیاری است که با آن می‌توان میزان مشروعیت‌زائی و یا مشروعیت‌زدائی نظام سیاسی را سنجید. در نظام اسلامی ایران که در آن «جمهوریت» به عاریت گرفته شده است، «انتخابات» ادواری و درجه مشارکت مردم عامل مشروعیت‌زا است. اصرار بیش از حد خامنه‌ای در فراخواندن مردم به پای صندوق‌های رأی و مشارکت حداکثری آنها در هر انتخاباتی بیان اهمیت و نقش مردم است و اگر مردم در آن شرکت نکنند، با هزار دوز و کلک و سر هم‌بندی کردن آمار و ارقام می‌توان چنین وانمود کرد که «میزان، رأی مردم» بوده است.
حتی امروز نیز مشارکت میلیونی مردم و آرای ۴۱ میلیونی آنها«میزان»نیست. روحانی از پیش منصوب و مطلوب حاکمیت بود و پیروزی او نه نتیجه «تحمیل» ۲۳ میلیون رأی به رهبر، بلکه نتیجه اجماع جناح‌های مختلف درون حاکمیت است. در سوم تیر ۸۴ نیز با تحریم گسترده انتخابات و عدم حضور بسیاری از مردم در آن، باز شاهد «مشارکت حداکثری مردم» بودیم و باز از صندوق‌های رأی‌گیری منتخب رهبر، احمدی نژاد با بیش از بیست میلیون آراء سربرآورد. بنابر این در هر دو حال چه مردم شرکت به‌کنند و چه نه‌کنند، «میزان» نه رأی مردم، بلکه خواست و رأی رهبری است. روشن است که زمانی می‌توان از «آزادی» انتخابات سخن گفت که رأی‌دهندگان در انتخاب نامزد مورد نظر خودشان آزاد باشند و نه از پیش صلاحیت آن در شورای نگهبان به تصویب رسیده باشد. علیرغم این می‌بینیم که در میان اپوزیسیون اشخاصی پیدا می‌شوند که با وجود جایگاه شورای نگهبان و نیز بدون توجه به نتیجه انتخابات، به نقش و وزن رأی مردم بیش از اندازه اهمیت میدهند. قدرت حقوقی در درون نظام اسلامی ایران تابع قدرت حقیقی است. هستند اما بسیاری که برای امر «انتخابات» و «مشارکت» مردم از طریق صندق رأی، اهمیت زیادی قایل می‌شوند. تو گویی با انتخاب روحانی، دولت می‌تواند قدرت حقیقی را مهار کند. نهاد دولت در جمهوری اسلامی نهاد مستقل از حاکمیت نیست. رضائی دبیر «مجمع تشخیص مصلحت نظام» چندی پیش توهم استقلال دولت را در امر خودسری در اتخاذ راهبردها و تجدیدنظرکردن در تصمیمات کلان نظام را از بین برد و برای آن عده‌ای که در انتظار سرپیچی و نافرمانی دولت روحانی از اوامر رهبری هستند، شک و تردیدی باقی نگذاشت. محسن رضائی با توضیح و اشاره به کارکرد و جایگاه حساس «مجمع تشخیص مصلحت نظام» به نقش و اهمیت این مجمع اشاره میکند و بر تبعیت قوای سه گانه از طرح و تدوین راهبردها و اجرای کامل و دقیق سیاست‌های کلان نظام تأکید می‌ورزد.: «با تشکیل مجمع تشخیص مصلحت نظام و سپرده شدن امر مهم تدوین سیاست‌های کلی نظام به مجمع و کار تدوین سیاست‌های کلی نظام در حوزه‌های مختلف فرهنگی، سیاسی، اجتماعی و اقتصادی در مجمع آغاز شد و بخصوص در ۱۵ سال گذشته سیاست‌های کامل و جامعی در مجمع تدوین شد. این سیاست‌ها بعد از تدوین از سوی مقام معظم رهبری در چهارچوب برنامه‌ریزی و قانون‌نویسی از سوی مجلس و دولت در کشور اجرا خواهد شد که با تدوین این سیاست‌های کلی، چهارچوب سیاست‌های نظام از یک ثبات برخوردار شده که با تغییر دولت‌ها، تغییر در آن ایجاد نمی‌شود و دولت‌ها با اجرای این سیاست‌های کلی، کشور را به سمت توسعه و پیشرفت هدایت میکنند.» از این صریح‌تر، روشن‌تر و جامع‌تر دیگر نمی‌توان حدود و ثغور دولت را تعیین و تعریف کرد. حال می‌خواهد در رأس قوه مجریه روحانی قرار گرفته باشد، خواه رئیسی. یک چیز مسلم است که همه از هر جناحی که باشند، بایستی در همان جهتی سیر کنند که منافع نظام اقتضاء میکند. حزب ما به گواه مطالب و نشریات‌اش هیچگاه در هیچ دوره‌ای از حیات خود نسبت به جمهوری اسلامی ایران دچار توهم نبوده است. با مردم سخن‌اش را صریح و بی پرده بیان کرده است، توده ها را از رفتن به سوی جریانات رفرمیستی و نیروهای وابسته به امپریالیسم برحذر داشته است. حزب ما همیشه تأکید کرده است که راه رسیدن به آزادی، دمکراسی و عدالت اجتماعی، راه «انتخابات آزاد پارلمانی آن هم در چهاردیوار نظام متناقض اسلامی» نیست، بلکه از طریق یک مبارزه توده‌ای، متشکل و سرانجام قهرآمیز و برانداختن رژیم حاکم، تحت رهبری حزب طبقه کارگر میسر است، مبارزه‌ای که به نیروی خود متکی باشد و امر آزادی و دموکراسی را با مبارزه علیه امپریالیسم برای حفظ استقلال ملی کشور خود پیوند زند. این امر به هیچوجه به معنای نفی شرکت حزب سیاسی طبقه کارگر در مبارزه پارلمانی نیست به شرط این که برای افشای دشمنان مردم و برای کسب حقوق آنها حتی کوچک، امکان شرکت داشته باشد. پیروزی مردم ما در عین حال در گروی تحکیم و تثبیت همبستگی بین‌المللی است. هر راه دیگری غیر از این نه در جهت تأمین منافع توده‌هاست و نه به نفع منافع ملی ما. https://toufan.de/?p=4706
circumstances would the Israelis attack first. Over the protests of Israeli defense minister Moshe Dayan, the Israeli government lied to the White House about how the war started. President Johnson was told that the Egyptians had initiated firing on Israeli settlements and that an Egyptian squadron had been observed heading toward Israeli. Neither statement was true.
