|
پنجشنبه 02 ژوئیه 2015 مانا نیستانی
طلب آمرزش
۱۳۹۴ تیر ۱۲, جمعه
خسرو شاکری: زندگی " غزل " نبود!
ياد از پروفسور ماكسيم رُودنسون
در 23 ماه مه 2004، مردم ستمديده ي آسياي باختري يك دوست دانشمند خود را از دست دادند. او هم به جهان نيستي جسماني و هستيِ دوستي ابدي و دانشِ خدمتگزار پيوست. كمتر كسي است كه با سياست، اجتماع و تاريخ آسياي باختري و آفريقاي شمالي سروكار داشته باشد و نام پروفسور ماكسيم رودنسون را نشنيده يا اثري ازو نخوانده باشد. آثار علمي او، نه تنها به زبان فرانسه، كه بزبان هاي انگليسي، آلماني، ايتاليايي ... ونيز عربي و فارسي ... منتشر شده اند.
او در 26 ژانويه 1915 در يك خانواده ي كارگري در پاريس (فرانسه) چشم به جهان گشود. خانواده ي او يهودي الاصل، اما خدانشناس (آته) و ضد خاخامي بود، كه در دوران پوُگروُم هاي ضد يهودي در اروپاي خاوري (پدرش از بلاروسيه و مادرش از لهستان) به فرانسه مهاجرت كرده بودند.[1] (پدر و مادر او در زمان اشغال فرانسه توسط نازي ها به آُشويتس تبيعد شدند و در آنجا سوزانده شدند.)
چون خانواده ي او از عهده ي مخارج دبيرستان بر نمي آمد، ماكسيم جوان ناگزير از ترك تحصيل شد. بنابر پيشنهاد خواهرش اُولگا، پدر و مادرش او را نزد يك شركت حمل و نقل بين المللي در پاريس به شغل «قاصدي يا پادويي» گماشتند. او بين 14 تا 17 سالگي به اين كار مشغول بود، شغلي كه در ضمن به او فرصت مي داد به كتابفروشي ها نيز سري بزند و خودآموزي كند. او كتاب قرض مي كرد، با پس انداز چندِرغازي دستمزد كتاب مي خريد، و بسيار مي خواند. عطش او براي خودآموزي حد و مرزي نمي شناخت. پس از چند سال تصميم گرفت خود را براي امتحان ورودبه مدرسه ي السنه ي شرقي (دانشگاه پاريس) آماده كند، و موفق به ورود به آن مدرسه شد. افزون بر آموختن زبان هاي اروپايي، او درحدود ده زبان سامي (عبري، عربي، تركي، فنيقي و ...) و تا حدي فارسي را فراگرفت و تخصص خود را نخست در زبان تركي (1936) و سپس در 1937 در رشته ي زبان حبشي باستان و عربي ادبي و شرقي تحصيل كرد. (همسر او فارسي دان بود.) رودنسون از همان نو جواني شيفته ي تاريخ مذاهب، زبان هاي كهن، اسلام و پيامبر آن محمد شد.
در سال 1937 او با سه انتخاب روبرو شد: ازدواج، ورود به مركز كشوري پژوهش هاي علمي فرانسه، و ورود به حزب كمونيست كشورش. چندي نگذشت كه جنگ آغاز شد و رودنسونِ سرباز به آسياي باختري اعزام شد. او هفت سال در لبنان و سوريه زيست. پس از پايان دوران سربازي اش در دمشق، او موفق شد بعنوان مُدَرِس زبان فرانسه در يك كالج مسلمانان در شهر صيدا استخدام شود. پس از ورود نيروهاي بريتانيا و فرانسه ي آزاد به منطقه، او با چند تن از باستانشان همكاري كرد كه از دانش زبان هاي سامي او بهره مي بردند. طي كار در همين حرفه بود كه او به ديگر كشورهاي عرب، چون عراق، فلسطين و مصر سفر كرد و با كمونيست هاي محلي آشنا شد، و با برخي از آنان طرح دوستي دراز مدت ريخت.
پس از پايان جنگ، تعهد سياسي او در حزب كمونيست فرانسه مانع ازين شد كه بتواند سِمَتي در سرويس ديپلماتيك كشورش يا عضويت انستيتوي تحقيقاتي فرانسه در دمشق را بدست آورد. او با تأسف خاور را ترك گفت، و در بازگشت به پاريس (در سال 1947) به تز دكتراي خود درباره ي اسلام در قرون وسطي پرداخت. پس از بازگشت، او همچنين شغلي بعنوان كتابدار در كتابخانه ي ملي در بخش دستنويس هاي شرقي يافت (1955-1948)، و در عين حال پژوهش هاي علمي و التقاطي خود را دنبال كرد. ادر سال 1955 او اين سمت را رهاكرد و به تدريس زبان گِز يا آماريك (حبشي باستان) و زبان عربي-جنوبي باستان در بخش چهارم مدرسه ي كاربردي مطالعات عاليه (اِِكُل پراتيك دِ اُت زِتود/ Ecole Pratique des Hautes Etudes) مشغول شد، و در سال 1959 تدريس مردم شناسي خاورنزديك را نيز در در بخش ششم همان دانشگاه آغاز كرد. پس از بازنشسته شدن پروفسور كاهن، رودنسون جانشين او شد.
پس از بازگشتش به فرانسه، رودنسون همچنين بر تعهد خود سياسي خود افزود. او از سال 1950 (بنابر توصيه ي حزب كمونيست كه عضويت آن را داشت) با عده اي از كمونيست هاي آسياي باختري، عرب و ايراني، چون ايرج اسكندري، همكاري مي كرد، و هنگامي كه آنان دست به انتشار مجله ي خاورميانه (Moyen-Orient) زدند، او سردبيري آن را به عهدده گرفت. در اين مجله، كه چند سال منتشر شد، مقالات مربوط به ايران را عمدتا ايرج اسكندري – تا اخراجش از فرانسه در سال 1951-- مي نوشت.[2] متأسفانه مقالات اين مجله تحت تأثير جو استالينيسم زمان بود و نظري نامساعد نسبت به نهضت ملي ايران تحت هدايت مصدق ذاشت. (رودنسون خود مي گويد كه در حوالي سال 1952 او نمي خواست چيزي در مخالفت با حزب كمونيست بخواند!). او همچنين مقالاتي در مجله ي زير نوشت : (IFAN‘Bulletin de l).
در عين حال ريشه هاي ديد انتقادي او نسبت به همه ي مسائل كه از نو جواني ريشه دوانده بود آهسته آهسته در رودر رويي با مسائل مطرح در سياست جهاني و دنياي كمونيسم (چون رويداد هاي مجارستان) موجب شد كه مواضعي انتقادي اتخاذ كند. سرانجام نشر ترجمه ي نمايشنامه اي از ناظم حكمت («ايوان ايوانوويچ هرگز وجود نداشت») در مجله ي عصر جديد (Les Temps modernes) فرانسه به سردبيري ژان پال سارتر كه موضعي ظريف انتقادي نسبت به ديوانسالاري شوروي داشت، كميته ي مركزي حزب كمونيست فرانسه را در سال 1958 ناگزير از محاكمه و تعليق او از عضويت او به مدت يكسال كرد. رودنسون خود تقاضاي تجديد نظر نكرد و از عضويت خود در آن حزب صرف نظركرد. به گفته خودش او در سن چهل و سه سالگي«بند ناف» خورا را قطع كرد. با اينهمه او، برخلاف بسياري از كمونيست هاي اخراجي يا نادم، نسبت به تعهدات انساندوستانه ي خود وفادار ماند. كوشش اصلي او در اين زمينه به حمايت از امر عدالتخواهي و استقلال فلسطينيان معطوف بود. او مقالات وكتاب هاي زيادي در مورد اسلام و آسياي باختري نوشت، كه ليست مهمترين آن ها در كتابنامه ي زير خواهد آمد.
او اسرائيل را نه حكومتي ايده آل و نه سوسياليستي مي دانست. گفتني است كه او، از يكسو، بخاطر مخالفت آشتي ناپذيرش با حكومت اسرائيل و دفاعش از حقوق فلسطينيان بمثابه «عامل اعراب» آماج حملات ارتجاعيون اسرائيلي قرار مي گرفت، كه حق مردم فلسطين را پايمال مي كردند (و مي كنند)، و، از ديگر سوي، هدف تبليغات ارتجاعيون عرب و دولت هاي آنان بود، كه از انتقاد هاي رودنسون بخاطر عدم كمكشان به مبارزه ي فلسطينيان از تير انتقاد او در امان نبودند، پس او را «عامل صهيونيسم» معرفي مي كردند. اشتراك شيوه فكري در اين دو جريان سياه سياسي كه اين منطقه را به خاك سياه نشانده اند پافشاري هر چه بيشتر بر اهميت كار علمي و آكادميك رودنسون را هرچه واجب تر مي سازد، كه آن را به خدمت روشنگري در امور سياسي جاري مي گرفت. اين نكته را نيز نبايد ناگفته گذارد كه در عين حال او اجازه نمي داد كه نظرات سياسي اش تحليل هاي علمي او را خدشه دار سازد.
رودنسون همچينين مقالاتي در مورد اوضاع ايران مي نوشت، از جمله مقاله اي در پائيز سال 1953 در يكي از نشريات حزب كمونيست در مورد كودتاي آمريكايي-انگليسي 28 مرداد، و نيز در روزنامه ي فرانسوي لوموند پيرامون انقلاب 1979 ايران و جنبش قشريون كه بر موج انقلاب سوار شدند. او جنبش چپ ايران را مي شناخت، اما همواره خواستار شناخت جنبه هايي بود كه در اثر تاريخنگاري استاليني مدفون يا تحريف شده بودند.
نبايد از قلم بياندازم كه پس از انقلاب، هنگامي كه اين نويسنده ازسفر ايرج اسكندري به پاريس اطلاع يافتم، حضور اين دوست قديمي پروفسور رودنسون در پاريس را به او اطلاع دادم. او از ديدار با اسكندري پس از بيش از سي سال اظهار خرسندي و استقبال كرد، و راقم اين سطور توانستم از طريق يكي از رفقاي اسكندري ترتيبي بدهم تا ديداري بين اين دو روي دهد. در اين ملاقات، سخن از دوران جواني آن دو و نيز فعاليت هاي اسكندري در كنار دكتر اراني و حزب توده رفت. در اين گفتگو ها نويسنده ي اين سطور از اسكندري پرسيد: «چرا شما خاطرات سياسي خود را كه براي نسل هاي بعد از خودتان حائز اهميت است نمي نويسيد؟» اسكندري پاسخ داد كه «برخي خاطرات را مي شود نوشت و برخي را نمي شود نوشت.» به منظور پافشاري بر نقطه ي نظرم، يادآور شدم كه آنچه را كه مي شد نوشت، نوشته اند؛ حال آنچه را كه نمي شد نوشت، بايد نوشت!» اين تبادل نظر موجب شد كه پروفسور رودنسون، كه با كارهاي تحقيقاتي اين نويسنده در مورد تاريخ چپ ايران آشنايي نزديك داشت، دنبال بحث را بگيرد و دوست قديمي خود اسكندري را قانع كند كه بايستي خاطرات خود را بنويسيد.
رودنسون از جمله اهل دِماغ (روشنفكران) فرانسه بود كه نسبت به امر دمكراسي در ايران حساسيت داشت و همواره از نيروهاي مترقي ايران دفاع قاطعانه مي كرد. تا پيش از انقلاب ايران، او از حركت دانشجويان مترقي ايران (متحد در كنفدراسيون جهاني) حمايت مي كرد، و بلافاصله پس از انقلاب در جامعه ي ايراني دفاع از حقوق بشر، كه در سال ۱۹۸۰براي دفاع از حقوق مردم ايران تشكيل شده بود، فعالانه شركت جست. (تصويري كه در اينجا چاپ مي شود او را در كنار چند تن از فعالان آن جامعه نشان مي دهد. شگفتا كه اين نشست در همان سالن و ساختماني برگذار شد كه در ۱۱ دسامبر ۱۹۱۱ رهبران احزاب سوسياليست اروپا، به ابتكار ژان لانگه، نَوِه ي كارل ماركس و سردبير اُومانيته - ارگان حزب سوسياليست فرانسه – جلسه اي بر ضد تجاوزات روسيه تزاري منعقد كرده بودند، و همچنين جلسات حقوق بشر كنفدراسيون در پاريس در آنجا بر پا مي شدند.)
او در ۱۹۸۵ در مراسم ياد بود ايرج اسكندري در پاريس خطابه اي خواند كه متن فارسي آن در همانسال در فصلنامه كتاب جمعهها به چاپ رسيد و متن فرانسه ي آن بعنوان پيشگفتار كتاب زندگي و آثار اسكندري منتشر شده است.[3]
او كه دوستِ غمخوار ملل آسياي باختري بود همواره حسرت مي خورد كه هرگز نتوانست ايراني را كه آنقدر خوب مي شناخت از نزديك ببيند، نه در دوران ديكتاتوري شاه و نه در عصر قشريون، چه او همواره با آن حاكمان مخالفت ورزيده بود. طنز تلخ تاريخ!
رودنسون، برغم بريدن از حزب كمونيست، هرگزبه شيوه هاي علمي و تحليل هاي عالمانه ماركس پشت نكرد؛ برعكس، اكنون مي توانست به دور از جزم گرايي از شيوه ي علمي ماركس سود عالمانه بجويد. ارثيه ي فكري رودنسون روحيه نقادانه و تحليل بيطرفانه اوست.
كتابنامه ي آثار مهم پروفسور ماكسيم رودنسون
Mahomet, 1961 (ترجمه و چاپ به فارسي در سال انقلاب); Islam et capitalisme, 1966 ; Israël et le refus arabe, 1968 ; Marxisme et monde musulman, 1972 ; Les Arabes, 1979 ; La Fascination de l'islam, 1980 ; Peuple juif ou problème juif ?, 1981 ; L'Islam : politique et croyance, 1993 ; De Pythagore à Lénine, 1993 ; Entre islam et Occident, entretiens avec Gérard D. Khoury, 1998.
خسرو شاكري (زند)، پاريس، 23 ژوئن 2004
========
(برخي سخنرانان و اعضاي جامعه ي ايراني براي دفاع از حقوق بشر، در جلسه اي كه در ماه ژوئيه ي 1981 در پاريس در ساختمان واقع در ميدان سَن ژرمن دِ پرِه (Place Saint Germain des Prés) در مخالفت با تجاوزات حكومت اسلامي به حقوق مردم ايران برگذار شد. ازچپ به راست: روزنامه نگاري از نوول ابزرواتور، پروفسور ماكسيم رودنسون، پروفسور فريدون كشاورز، بانو ميشل بوويلار (وكيل دادگسستري و مدافع با سابقه رهبران الجزيره، فلسطينيان، و بسياري ديگر از مبارزان ضد امپرياليست، از جمله ايرانيان، كه سال گذشته وفات يافت)، و علي شاكري (زند). عكس از آرشيو تاريخي تصاوير خسرو شاكري (زند)
[1] هنگامي كه رودنسون رساله ي دكتراي اين نويسنده را خواند، به يكي از بلشويك هاي خاورشناس، ك. تريانوفسكي، اشاره برد كه نامش در آن رساله بعنوان طراح نظريه ي گسترش انقلاب در شرق آمده بود (نام كتاب وي واستُك اي رِوُلوتسيا بود). رودنسون گفت « اين شخص بايد پسر عموي من باشد.»
[2] براي مقالات ايرج اسكندري، نگاه كنيد به: C. Chaqueri, ed. Un Prince rouge iranien en France. Vie et œuvre de Iradj Eskandari, t. 1, Téhéran et Florence, 2002.
خسرو شاکری در باره ی شاملو نوشته است: خسرو شاکری زند نیز دار فانی را وداع گفت.
خسرو شاکری زند
|
یاران موافق همه از دست شدند
در پای اجل یکان یکان پست شدند
خسرو شاکری زند نیز دار فانی را وداع گفت.
شاکریخسرو در باره ی شاملو نوشته است:
به ياد ندارم چگونه در آستانه ي انقلاب در لندن با شاملو آشنا شدم. شايد زنده ياد ساعدي، که از پيش مي شناختم، مرا نزد او برد و با او آشنا ساخت. آن ساعتي که آنجا بودم بيش از آنچه در فکر چگونگي همکاري پيشنهادي او با ايرانشهر بوده باشم، به نظاره ي چهره، چشمان، حرکت هاي صورت و دست هاي او، به زبانِ بدن (body laguage/langage corporel) شاملو مشغول بودم. مي گشتم تا مردي را که دهه ها از راه شعرش از دور مي شناختم و برايش احترامي عميق قائل بودم، از طريق چهره، چشمان، حرکات صورت اش آنچه که وي در باره ي آينده ي تاريک انقلاب مي گفت براستي دريابم که ژرفناي افق مهيب آينده ي ايران را در چشمانم و مغزم می ترکاند. بهت زده از افقي که او از آينده ای مهيب در برابر منِ بدبين نسبت به انقلاب ساخت از وی جدا شدم، تا اينکه يک ماه و نيم بعد او در تهران مرا به همکاري براي کتاب جمعه به نزد خود خواند. در نخستين جلسه اي که با حضور مدعوين براي بحث درباره ي مجله ي مورد نظر او برگذار بود احترام ام براي او ريشه هاي عميق تري يافت، چه او با مدارا و شکيبايي بی سابقه ای در ايران به همه گوش مي داد و هيچ در صدد نبود عده اي معروف و غير معروف را به زائده هاي خود بدل سازد. در طول حدود يکسالي که از نزديک به طور روزمرَه او را مي ديدم و به نحوه ي کار او آشنا مي شدم، هرروز بيش از پيش در شگفتي مي شدم که چگونه در کشوري که هر کس دنبال نامي است و با بدست آوردن خرده نامی با ديگران، حتي کساني که از شانه هايشان بالارفته است، حقيرانه رفتار مي کند، مردي پيدا شده بود اين چنين شکيبا که هيچ چيز را بر همکارانش تحميل نمي کرد، بل حتي با آنان در تدوين نوشته ها و مصاحبه هاي خود شور مي کرد. نکته ی ديگری که طی آن سال و چند ماهی در کمبريج (ماساچوسِت) مرا در خصايل او خيره کرد اين بود که هرگز نديدم که وی، برخلاف ما ايرانيان، از کسی بد گويی کند، يا کسی را خوار سازد. بزرگمنشی او غول آسا بود.
در چند ماهي که، پس از سخنراني اش در دانشگاه هاروارد در کمبريج، او و همسرش <مهمان>من بودند و از صبح تا شب را با هم سر مي کرديم او را بيشتر شناختم و احترام ام براي او بيشتر شد. تصور نشود که او بي عيب و انساني کامل بود؛ نه، اما کمال انسانيت در او بود. رابطه ي عاشقانه اش با آيدا چون دانوبي که خروش هاي آغازين خود را پشت سر گذاشته بود در آرامشي دلپذيرِ ديدني به پيش می رفت. آنچه مصاحبت با او را دلپذير تر مي ساخت زبان پر مزه ريز ظريف و شاعرانه ي وي در باره ي همه چيز بود...
|
1er juillet 2015
Article en PDF : 
Ce mardi 30 Juin à 15h, tandis que tous les dirigeants politiques Européens viennent de se réunir à Bruxelles pour décider du sort des milliers de migrants qui tentent d’atteindre les terres occidentales, six activistes belges du collectif féministe anticapitaliste LilithS, se sont quant à elles rendues à Varsovie devant le siège de Frontex, la puissante méta-organisation chargée de coordonner la défense de la forteresse Europe, pour y procéder à un autodafé de passeports.
Deux d’entre elles, déguisées en agents Frontex – vêtements militaires et brassard bleu ciel – ont jeté leur passeport, leur veste et leur brassard au feu, tandis que trois autres ont brûlé les drapeaux Frontex à l’aide de torches. Sur leurs tee-shirts on pouvait lire les phrases suivantes : NO BORDERS NO NATIONS, PAPERS FOR ALL OR NO PAPERS AT ALL, PEOPLE NOT PASSPORTS, NO ONE IS ILLEGAL. Les LilithS ont ensuite dansé autour du feu comme des sorcières.
Par cet acte politico-magique, les LilithS ont tenté de conjurer les maléfices qui frappent l’Europe depuis sa création : le racisme, la répression et le profit. L’économie de pillage néo-coloniale, les conflits alimentés par les marchants d’armes, les désastres environnementaux, et enfin les invasions impérialistes doivent prendre fin. En somme tout ce qui pousse des femmes, des hommes et des enfants, pauvres, affâmé-e-s, effrayé-e-s, à quitter leur terre natale pour leur propre survie et celle de leur famille.
Ne soyons pas frappé-e-s par un sort de cécité, n’oublions pas que les gouvernements Européens portent également leur part de responsabilité dans ces exodes : leurs actions et leurs politiques sont à l’origine de ces mouvements migratoires forcés.
Plus jamais de corps sans vie ne doivent venir s’échouer sur des plages. L’homme blanc privilégié doit prendre conscience qu’au lieu d’investir des dizaines de millions d’euros dans une armée de Frontexterminators, il pourrait organiser une autre politique, ouvrir ses frontières, et ainsi racheter, d’une certaine manière, une partie de sa dette auprès des pays qu’il a pillé et colonisé.
Plus besoin des interventions maritimes violentes de Frontex, ni de sa coopération au crime organisé au Maroc et en Lybie. Plus de naufrages au large de l’Italie, plus d’assauts sur Ceuta et Melilla, plus de cadavres sur les barbelés de la frontière bulgare ou dans les mines d’Evros. Plus d’innocent-e-s enfermé-e-s dans des centres de rétention aux conditions inhumaines, ou drogué-e-s et enchaîné-e-s dans des avions partant de nuit. Plus de viol du droit international. Jamais plus une seule personne ne doit être abandonnée dans le désert ou en mer. L’horreur doit prendre fin, enfin.
Nous conjurerons le mal jusqu’à ce qu’il s’en aille pour de bon, et s’il tente de revenir, autant de bûchers s’allumeront partout sur les terres d’Europe pour l’anéantir. Nous brûlerons tous les outils de classification des humains, nous brûlerons Frontex et nous danserons sur ses cendres. Et partout fleurira l’entraide et la solidarité, la fraternité et la sororité.
Pensée magique.
LilithS
Source : Investig’Action
|
2 juillet 2015
Article en PDF :
Le 19 avril dernier, cela faisait trois ans que Julian Assange, fondateur et éditeur de WikiLeaks, était réfugié à l’ambassade de l’Equateur à Londres. Le problème essentiel de son incarcération est un problème de justice, puisqu’il n’a été accusé d’aucun crime.
Policiers en face de l’ambassade équatorienne de Londres.Le premier procureur suédois a rejeté les accusations à l’encontre de Julian Assange pour mauvaise conduite envers deux femmes à Stockholm en 2010.
Les actions du second procureur suédois ont été et sont encore aujourd’hui manifestement politiques. Pendant longtemps, il refusa de se rendre à Londres pour interroger Assange. Il finit par se décider à y aller, puis annula son rendez-vous.
Cette affaire est une farce, mais une farce aux conséquences tragiques pour Assange qui n’ose même pas mettre un pied hors de l’ambassade de l’Equateur. Une enquête criminelle est menée par les US contre lui et Wikileaks pour avoir commis le « crime » d’avoir exercé un droit pourtant ancré dans la constitution Américaine. La révélation de vérités gênantes a eu un impact et des répercussions d’une ampleur inédite selon les documents US. Pour cette raison, il a été condamné à plusieurs peines de prison à perpétuité dans un établissement pénitentiaire américain et est sommé de quitter l’ambassade de l’Equateur de Londres.
Les accusations suédoises ne sont rien d’autre qu’une diversion puisque les SMS entre les femmes impliquées dans cette affaire (qui ont été lus par des avocats) disculperaient Assange. Les avocats se réfèrent en effet à des accusations fabriquées par la police. Dans le rapport de police, une des femmes concernées dit avoir été forcée par la police suédoise. Quelle honte pour le système judiciaire suédois !
Julian Assange est un réfugié bénéficiant de la protection du droit international. Le gouvernement du Royaume Uni est donc censé l’autoriser à quitter le territoire pour aller en Equateur. Et cela révèle le non-sens de son absence lors de son procès. Si l’affaire de son extradition allait devant les tribunaux anglais aujourd’hui, le mandat d’arrêt européen serait levé et Julian Assange serait un homme libre. Qu’est-ce que le gouvernement anglais cherche donc à prouver en ayant mis en place cet absurde barrage de police autour d’une ambassade qui n’a nulle intention d’abandonner Assange ? Pourquoi ne pas le laisser partir ?
Pourquoi un homme qui n’a été accusé d’aucun crime a-t-il dû passer 3 ans dans une chambre, privé de lumière, en plein cœur de Londres ? L’affaire Assange a amplifié bien des vérités, et la principale est le totalitarisme international de Washington, et ce, sans tenir compte de la personne élue comme Président.
L’on me demande souvent si je pense qu’Assange a été « oublié ». D’après mon expérience, une quantité innombrable de personnes à travers le monde, particulièrement en Australie (son pays natal), comprennent parfaitement l’injustice dont Julian Assange est victime. Ils les respectent, lui et Wikileaks, pour avoir fourni un service public épique, en informant des millions de personnes à travers le monde du dessein conçu pour eux dans leurs dos : les mensonges gouvernementaux, leurs intérêts, ainsi que toute la violence qu’ils engendrent.
Le pouvoir, avec sa capacité à corrompre, en est effrayé, puisque la vraie Démocratie est en marche.
Source :http://johnpilger.com/
اشتراک در:
پست‌ها (Atom)
