بهاره مقامي متجاوز جنسي خود را شناسايي کرد:آخوند حسين طائب،فرمانده وقت بسيج
نامش را نمی دانستم، عکسش را که در اینترنت دیدم او را شناختم،
کابوس شبان و روزهایم را. صورت پوشیده از ریشش را و نفرین ابدی چشمهای
هرزه اش را. عبای متعفن و خیس از عرق تابستانش را. حسین طائب را.
گفت دانشجوی کجایی؟ گفتم دانشجوی دانشگاه تربیت معلم بوده ام، حالا هم
درسم تمام شده و کار می کنم، معلمم. گفت به دستور کی به خیابان آمدی؟
لیدرت کی بوده؟ گفتم هیچ کس، لیدر نداشتم. پاسخ دست سنگینش بود که پشت سرم
فرود آمد، صورتم خورد به میز مقابل و صدای دندانهایم را شنیدم که ریخت توی
دهنم. خودش ماها را انتخاب کرده بود، من و هشت دختر دیگر را، از میان گروه
۳۰-۴۰ نفری بازداشت شدگان. نمی دانم بر چه اساسی انتخاب می کرد، هیچ کدام
از ما فعال سیاسی نبودیم. ما را جدا کرد و برد به یک بند. گویا در زندان
خیابان سئول در قرارگاه ثارالله بودیم، این را از روی شرح حال های دیگرانی
که آنجا بوده اند می گویم، چون همه ی ما را وقتی گرفتند چشم بند زدند و با
ماشین های سیاه رنگی بردند. همین را می دانم که در زیر زمین بودیم. بعد از
حدود یک شبانه روز سرگردانی و بی خبری به بندمان آمد. آمد و یکی از ما را
که دختر زیبا و مهربانی به اسم مهسا بود همراه برد. تا بحال شده پرنده
کوچکی را در دست بگیرید و ببینید که قلبش چقدر تند می زند؟ قلب مهسا همان
طور می طپید. فکر کردیم شاید می خواهند آزادش کنند، یا شاید خانواده اش
آمده اند دنبالش، شاید وثیقه بگذارند و ببرندش. هیچ کس نمی دانست که چه
سرنوشتی در انتظار است. یکی از دختران همبند که شوخ طبع و سر خوش بود سعی
می کرد که جوک بگوید و بقیه را بخنداند و حال و هوا را کمی عوض کند. همه
اما از بی خبری و انتظار در عذاب بودند. ناگهان صدای ضجه جگرخراش مهسا بلند
شد. صدای فریاد او آنقدر جانسوز بود که همه ما را در جا میخکوب کرد. همه
در سکوت و بهت و ناباوری به هم خیره شدند. رعب و وحشت بر تن همه مان سایه
انداخته بود، دیگر کسی جوک نگفت، دیگر کسی نخندید، مهسا را دیگر ندیدم...
یادآوری این صحنه ها هنوز هم برای من سهمگین است، هنوز هم نگاه آخر او را
به خاطر دارم، هنوز هم صدایش در گوشم می پیچد،با این حال در نهایت نا امیدی
می نویسم مهسا جان، اگر هستی و این را می خوانی از خودت پیغامی بده. بگو
که هستی، بگو که زنده ای.
حسین پس از اینکه بازجویی!! را تمام کرد مرا به دست دو زندانبان بی صبری که
دم در مراقب بودند سپارد تا آنها هم به من تفهیم اتهام کنند و محاکمه و
حکم، همه را یک جا برگزار کرده باشند. چه بودم برایشان؟ غنیمت جنگی؟! اما
کدام جنگ؟ واجب القتل؟! اما به کدامین جرم؟ مفسد فی الارض؟! برای
معلمی؟ خس و خاشاک؟! آری، من خسی بودم در چشم تنگ نظر و متعصب و ذهن
متوحش و هرزه ی آنان...
مگر کار می‌کنی؟
خانم ملوک زمانی (مادرِ منوچهر سرحدی) در ساعت نه جمعه شب ششم اردیبهشت
۱٣۹۲ در منزل اش فوت کرد و روز بعد در بهشت زهرا به خاک سپرده شد. او به یک
باره پس از کشیدن آهی دچار تنگی نفس و سپس قطع تنفس می شود و حتی با شوک
نیروهای امداد پزشکی به زندگی باز نمی گردد. او نزدیک به یک سال در بستر
بیماری بود و امکانِ حرکت نداشت و چندین روز بود مدام سراغ پسرش را می گرفت
و می گفت: " منوچهر پسرم کجایی؟ چرا نمی آیی؟". مادر سرحدی متولد سال ۱٣۱۲
بود. این زن مبارز و خستگی ناپذیر از دوران کودکی سختی های بسیاری کشید،
ولی تاب آورد. او در سن پایین به ازدواجی ناخواسته با مردی میان سال تن داد
و به علت مشکلاتی که با همسرش داشت، چهار فرزندش را به تنهایی بزرگ کرد و
برای تامین هزینه زندگی دیپلم گرفت و به کار مشغول شد. این زن عاشق، با
تلاش و پشتکار بسیار فرزندان اش را به دانشگاه فرستاد. متاسفانه با از دست
دادن سلامتی اش در سال ۱٣۴۹، مشکلات اش دو چندان می شود ولی این ضعف جسمی
نتوانست او را از پا بیاندازد و از رسیدگی و پرورش فرزندانش و دیگر فعالیت
های اجتماعی و انسان دوستانه غافل کند. وی در سن سی و هفت سالگی، به دلیل
فشارهای زیاد زندگی و هم چنین نگرانی هایی که داشت، دچار حمله عصبی می شود و
عملا یک دست و پایش از حرکت باز می ماند و دست و پای دیگرش نیز به سختی
کار می کرد. پسرش منوچهر در دو حکومت پادشاهی و اسلامی زندانی سیاسی بود.
او در رشته معماری دانشگاه هنرهای زیبا تهران درس می خواند و هم زمان کار
می کرد تا بتواند به خانواده های کم درآمد نیز کمک کند. وی از دوران
دبیرستان فعالیت سیاسی را آغاز کرد و در دوران دانشگاه فعال تر شد و به
سازمان چریک های فدایی خلق ایران گرایش پیدا کرد. فشار حکومت بر فعالان
سیاسی روز به روز بیشتر می شد تا اینکه در بهار سال ۱٣۵۵ به منزل آنها یورش
می برند و منوچهر را بازداشت می کنند. او تا آذر ماه ۱٣۵۷ در زندان قصر
زندانی بود و سپس بر روی دستان مردم از زندان آزاد شد. مادر سرحدی از همان
زمان با تعدادی از مادران و خانواده های زندانیان سیاسی آشنا می شود و
روابط بسیار دوستانه ای با آنها برقرار می کند. برخی از این روابط هم چنان
ادامه دارد و به پیوندی ناگسستنی تبدیل شده است. پیوندی که حتی از روابط
خانوادگی نزدیک تر شده و هیچ نیرویی نتوانسته است و نمی تواند این پیوند را
از هم بگسلد، زیرا دردی و عشقی مشترک در آن نهفته است. این مادر مهربان و
فداکار از زمان شاه هم پای دیگر مادران و خانواده های زندانیان سیاسی در
اعتراض به بی عدالتی های شاه و بخصوص برای بهتر شدن وضعیت زندانیان سیاسی و
کمک به خانواده های زندانیان به عنوان نماینده مادران جلودار و سخن گوی
همه بود و در تمامی تحصن هایی که خانواده ها داشتند شرکت فعال داشت. 
این مادر گرامی در اعتصاب غذای زندانیان سیاسی در اواخر اسفند سال ۱٣۵۶ و
فروردین ۱٣۵۷ که مدت ۲۹ روز به طول کشید، به همراه سایر مادران در پشت در
زندان ها حضور دایم و اثرگذاری داشت. این اعتصاب غذا در ابتدا تر و در پنج
روز آخر به اعتصاب غذای خشک تبدیل شد و زندانیان به خواسته های شان که
داشتن رادیو، روزنامه، دسترسی به کتاب و ملاقات و امکانات بیشتر بود رسیدند
و با موفقیت به پایان رسید. او هم چنین همراه دیگر مادران زندانیان سیاسی
در تحصن خانواده ها در دادگستری در سال ۱٣۵۷ برای آزادی زندانیان سیاسی
شرکت داشت. تلاش و پیگیری مداوم خانواده ها با هم دیگر نقش بسیاری در آزادی
زندانیان سیاسی در سال ۱٣۵۷ داشت. با جنبش اعتراضی مردم در سال ۵۷ و
سقوط دیکتاتوری شاه و آزادی زندانیان سیاسی، نور امیدی در دل این مادران و
خانواده ها روشن شد و بسیاری از زندانیان آزاد شده از بند و شکنجه زندگی
مشترکی برای خود ساختند. منوچهر نیز در سال ۱٣۵٨ ازدواج می کند و در سال
۱٣۵۹ صاحب فرزندی دختر می شود. دریغ و درود که این شیرینی زندگی مشترک بر
او و همسرش زیاد دوام نمی آورد و منوچهر در تیرماه ۱٣۶۲ در خیابان توسط
فردی به نام یار احمدی شناسایی و بازداشت می شود. دوباره زندان و بند و
نگرانی های پیاپی شروع می شود، با این تفاوت که این بار منوچهر همسری و
فرزندی نیز دارد که نگرانی های این مادر مهربان و فداکار را دو چندان می
کند و با تمام این مشکلات، در نگهداری تمامی نوه هایش کمک زیادی می کند.
زمانی که پسرش را به زندان می اندازند، هفته ای دو سه روز را در منزل
منوچهر و همسرش سعیده بسر می برد تا در نگهداری دخترشان به آنها کمک کند.
دستگیری منوچهر شوک دیگری بود که به مادر سرحدی وارد شد. با این که پسرش
کاری نکرده بود ولی به واسطه زندانی بودن اش در زمان شاه به او حکم ابد می
دهند و تا زمان مرگ اش در اوین بسر می برد. مادر به پسرش خیلی وابسته بود و
پسرش نیز به او، این مادر عاشق همواره در تمام ملاقات ها حاضر می شود، حتی
زمانی که استخوان کف پایش شکسته بود و نمی توانست پای بیمارش را به زمین
بگذارد، به صورت نشسته پله های بسیار اتاق ملاقات اوین را بالا می رود تا
پسرش را ببیند و هیچ گاه از پیگیری پرونده پسرش ناامید نشد. تا اینکه آن
تابستان شوم از راه می رسد و منوچهر را به همراه تعداد زیادی از زندانیان
سیاسی در هفتم شهریور ۱٣۶۷ به صورت گروهی اعدام می کنند. ساکی کوچک از
وسایلی اندک از او را در چهارم آذر همان سال در کمیته زنجان تحویل خانواده
می دهند، بدون اینکه توضیحی دهند چرا کشتند؟ چگونه کشتند؟ وصیت نامه اش چه
شده است؟ و محل فن اش کجاست؟. در مراسم چهل ام کشتار دسته جمعی زندانیان
سیاسی در خاوران، مادر سرحدی به اتفاق تعداد زیادی از مادران و خانواده ها
بازداشت می شود و او را به کمیته خاور شهر می برند، ولی چند ساعت بعد آزاد
می شود. او و دیگر خانواده ها در طی این سال ها برای رفتن به خاوران و
برگزاری مراسم یادبود، دایم مورد اذیت و آزار و احضار و بازداشت و تهدیدهای
مستقیم یا تلفنی نیروهای امنیتی و اطلاعاتی بوده اند، ولی هیچ گاه حاضر
نشدند که از حقوق خود به عنوان یک انسان دادخواه دست بشویند و ظلمی که در
حق شان شده است را به فراموشی بسپارند. 
مادر سرحدی در طی این سال ها چگونه برای ملاقات به زندان اوین و چگونه به
خاوران می رفت و به خانه باز می گشت، خود داستان دردناک ولی عاشقانه دیگری
دارد. عروس مهربان اش همواره در تمام مراحل زندگی همراه اش بود، چه برای
بردن او به زندان اوین و چه برای بردن اش به خاوران، با رویی گشاده پیش قدم
بود و مانند یک دختر مهربان از او مراقبت می کرد. مادر ابتدا با عصا خودش
را می کشاند ولی پس از اینکه چندین بار زمین خورد، دیگر مجبور بودند وی را
با ویلچیر به این طرف و آن طرف ببرند. این مادر مهربان را همه اعضای
خانواده دوست داشتند و به او عشق می ورزیدند. در سال آخر بیماری اش نیز که
عمدتا روی تخت بستری بود و دیگر توان حرکت نداشت، سه دختر و دامادها و تنها
عروس اش و نوه ها چون پروانه به دورش می چرخیدند و او را تر و خشک می
کردند. شاید از همه بیشتر دختر بزرگ اش مینا و نوه اش نسرین که با او زندگی
می کردند، عاشقانه به او می رسیدند و پس از مرگ اش نیز مجنون وار برایش
اشک می ریختند. 
همان روز مادر لطفی از حال می رود و بر زمین می افتد، مادر معینی فشارش
بالا می رود و صدمه می بیند و دیگر مادران و خانواده ها تحت فشار شدید روحی
و جسمی قرار می گیرند، ولی جلوی ماموران می ایستند و به این تعرض و بی
حرمتی آشکار اعتراض می کنند. من هم که یکی از شرکت کنندگان در این مراسم
بودم و به این اعمال ضد انسانی اعتراض می کنم، روز بعد در محل کارم بازداشت
می شوم و چند روزی مرا در اوین نگاه می دارند. چندی بعد نیز خانواده سرحدی
و مادران و خانواده های شرکت کننده در مراسم را به صورت دسته جمعی احضار
می کنند و می خواهند که فرمی چندین صفحه ای را پر کنند و تعهد دهند که دیگر
به خاوران و دیدار همدیگر نمی روند که خوشبختانه خانواده ها رفتن به
خاوران و دیدار خانواده ها را حق خود اعلام می کنند. از آن زمان سلامتی این
مادر نازنین رو به افول می رود و پس از زیر و رو کردن دوباره خاوران در دی
ماه همان سال و بسته شدن درب جلویی، دیگر نمی تواند به آنجا برود و همواره
دل تنگ بوی پسرش بر خاک خاوران بود و هر ماه چشم انتظار می نشست تا دختر و
عروس اش به خاوران بروند و باز گردند و برایش از آنجا بگویند. این چند خط
تنها اشاره ای کوچک به بخشی از درد و رنج و پایداری این مادر گرامی و
خانواده نازنین اش است. مادر سرحدی از میان ما رفت و غم دوری اش برای همه
ما از خانواده اش گرفته تا ما خانواده های جان باختگان و زندانیان سیاسی و
دوستان و یاران دور و نزدیک، بسیار سنگین و ناگوار است، ولی حضورش همواره
با ما و در قلب ما زنده است و هیچ کسی نمی تواند این نقش را از وجود ما پاک
کند. 
