کوره پزخانه ها- از جنايت بيجه تا جنايت نظام ولايتی
 |
روشنگری. 5 سال پيش وقتی راز قتل هولناک 22 کودک توسط دو جوان بزهکاردر شهر ری کشف شد صدها صفحه در مورد ,جنايت بيجه,، قيامدشت و پاکدشت مطلب نوشته شد و نام کوره پز خانه های خاتون آباد بر سر زبان ها افتاد. خانواده های بسياری از مقتولين در اين کوره خانه ها کار کرده بودند، بچه ها در گودال های کنده شده توسط اين کوره پزخانه دفن شده بودند، خود قاتلان در اين کوره پزخانه ها کار کرده بودند. قاتلين دو کارگر کوره پزخانه و يک زن را هم کشته بودند...
اما اينها تنها قربانيان کوره پز خانه های ايران نبودند. سال ها و دهه هاست که هزاران هزار انسان از کودک، جوان، پير، زن و مرد در اين کوره پز خانه ها همراه آجرها می سوزند و به جای زندگی جان می کنند. اين جنايت روزمره منحصر به کوره پزخانه های تهران نيست. در سراسر ايران وضع همين است، اما خبر سرکوب ميشود. هر وقت کارگران به جان آمده دست به اعتراض دست ميزنند،اينجاو آنجا به لطف اختلاف جناح ها يا به همت گروه های کارگری که مخاطبان محدود دارند می شنويم: 7-6 نفر دريک اتاق زندگی می کنند، آب آشاميدنی ندارند، سفره نان شان کنار زباله و فاضلاب است، 17 ساعت کار در روز، کار مشقت بار برای دختر و پسر 7- 6 ساله، فقدان ايمنی کار،عدم پرداخت حقوق، نداشتن بيمه، نداشتن درمان، نداشتن برق...
کوره پزخانه ها در واقع به شناسنامه دولت های جابر ايران تبديل شده اند. از 1338 که خون 50 کارگر اعتصابی کوره پزخانه های ايران بر دست رژيم شاه ماند تا ,جنايت بيجه, تا فريادهای دادخواهی در شبستر و قرچک و اروميه و بوکان و خراسان و ده ها نقطه ديگر ايران، يک حکايت است که در صورت های مختلف تکرار ميشود: نظام زور که فقط به حفظ قدرت خود می انديشد بساط سروری خود را بر سفره های خون و رنج مردم برپا ميکند.
اسلام هم بهانه است: نظام ,اسلامی , ايران که حالا به دستور ولی اش طرح ,دانشگاه تک جنسيتی, را روی خط رسانه ها برده، هيچ ککش نميگزد که در مراکز زندگی کارگران کوره پز خانه های تهران ,دستشويی و حمامها مشترک است و زن و مرد مدتها در صف می ايستند تا نوبتشان برسد,، همانطور که از سنگسار خجالت نمی کشد، و از تجاوز به جوانان در زندان ها خجالت نمی کشد، و از ,سر, ولايی اش تا ,ته, ذوب شده در ولايتش هيچ خجالت نمی کشند که از صبح تا شب از همه تريبون ها يک دنده دروغ بگويند و رياکاری کنند و سياه را سفيد و سفيد را سياه بخوانند. چون ,اسلام, ابزار است، آپارتايد جنسی و ,دانشگاه تک جنسيتی, در خدمت ,سياست, نظام است، توالت و حمام مشترک کارگر کوره پزخانه در خدمت ,اقتصاد, نظام.
سوال اين است: کدام بيشتر جنايت کرده اند، بيجه يا اين نظام؟
گزارش ايلنا را بخوانيد.
يك فعال كارگرى:
دولت کارگران کوره پزخانه ها را فراموش‌کرده است
: نماينده کارگران کوره پز خانه های استان تهران با تاکيد بر اينکه دولت کارگران را فراموش کرده است گفت: بارها با وزارت کار ، وزارت بهداشت وسازمان تامين اجتماعی مذاکره کرده ايم تا مشکلات کارگران را مرتفع کنند اما اين مذاکرات فقط دردفتر آقاياناعتباردارد وبه محض خروج از دفترفراموش ميشود.
غلامرضا عباسی در گفتگو با ايلنا ضمن انتقاد شديدازبی توجهی مسوولان به سرنوشت کارگران گفت: قدرت اجرايی کارگران در ابزاری به نام دوست تعريف ميشود اما وزارتخانه های کار و بهداشت وسازمان تامين اجتماعی اهميتی به سرنوشت اين محرومان نمي‌دهند.
وی در تشريح شرايط موجود کارگران کوره پزخانه ها مي‌گويد: شرايط سالهاست که تغييری نکرده‌است . همچنان کارگران به همراه زن و فرزند شان در يک اتاق 12 متری زندگی مي‌کنند ، دستشويی و حمامهای اين مراکز مشترک است و زن و مرد مدتها در صف می ايستند تا نوبتشان برسد و امکانات رفاهی وجود ندارد.
رييس کانون انجمن های صنفی کارخانجات استان تهران از مذاکرات صورت گرفته باقائم مقام وزير بهداشت دولت نهم خبر مي‌دهد ومي‌گويد: بارها به وزير بهداشت نامه نوشتيم و قبل از انتخابات حضوری با قائم مقام وزير ديدار داشتيم که طی آن مشکلات را مطرح کرديم اما هيچ اتفاق خاصی نيفتاده است.
وی با اعلام اينکه قرار بوده نشست بعدی با معاون سلامت وزارت بهداشت باشد گفت: قرار بود پس از برگزاری اين جلسات درسطح کشور از کوره پزخانه ها بازديد شود و بازرسان به واحدهای مراجعه کنند اما در حد حرف باقی ماند.
عباسی از نبود ايمنی و بهداشت کار در اين واحدها خبر می دهد و می گويد: ساختمان کوره ها استاندارد نيست و احتمال ريزش وجود دارد؛ لباس کار و دستكش به کارگران نمي‌دهند و از کلاه ايمنی و ساير تجهيزات کارگاهی خبری نيست و اگر اتفاقی در محيط کار بيفتد امکان خدمات رسانی به کارگر مصدوم وجود ندارد.
وی از جلسات متعددی که انجمن با مسوولان وزارت کار برگزار کرده خبر مي‌دهد و مي‌گويد در آنجا نيز فقط حرف شنيده‌ايم و هنوز هيچ راهکار اجرايی برای قانع کردن کارفرمايان انديشيده نشده است.
نماينده کارگران کوره پز خانه های استان تهران از مذاکرات متعدد نمايندگان کارگری با مسوولان سازمان تامين اجتماعی خبر می دهد و مي‌گويد با سازمان تامين اجتماعی توافق کرده بوديم که ماهی يک بار به کوره پز خانه ها مراجعه کنند اما از بازرسی خبری نيست و کارفرما به ميل خود باکارگران رفتار مي‌کنند.
وی با اعلام اين که کارفرما يک ماه حق بيمه پرداخت ميکند و سپس ترک کار برای کار زده می شود مي‌گويد: در حالی که کارگر شاغل است؛ ترک کارش توسط كارفرما اعلام ميشود؛ ليست های بيمه را ناقص مي‌فرستند اما چون بازرس وجود ندارد کارگر هم نمي‌داند که چه بلايی بر سرش مي‌آيد تا زمانی که فصل کاری اش به پايان برسد و بخواهد به تامين اجتماعی مراجعه کند.
وی در مورد دستمزد کارگران می گويد: دستمزدها به صورت توافقی به کارفرما تعيين ميشود و تاکنون چندين بار با اتحاديه کارگران جلسه داشته ايم اما هنوز به نتيجه نرسيده ايم و گمان نمی کنم امسال چيزی دست کارگر را بگيرد.
عباسی از رکود کوره پز خانه ها خبر مي‌دهد و مي‌گويد: امسال شاهد تعديل نيروی گسترده بوده ايم زيرا تمام کوره پز خانه ها با 30 درصد ظرفيت کار مي‌کنند وبه برکت رکود مسکن درکشور کوره پزخانه ها نيزدر حالت نيمه تعطيل هستند .
وی با تاکيد بر اينکه کارفرمايان نيزدربسياری ازموارد زيان مي‌کنند می گويد: کوره پزخانه ای که با 30 درصد ظرفيت کار می کنند فقط بتواند هزينه های خودش و بخشی از هزينه های زندگی کارفرمارا تامين کنند و سود دهی ندارد.
نماينده کارگران کوره پز خانه های تهران با اعلام اينکه وضع کارگران خوب نميشود می گويد: در تابستان از کارفرما می خواهيم وضع زندگی و خانه های کارگران را درست کند و کارفرما پاسخ می دهد که الان کارگران در آنجا ساکن هستندو نمی توانيم کاری کنيم ودرزماستان نيز که کارگران فعلی محل را ترک کرده اند کارفرما می گويد چون مي‌خواهم کار راجمع کنم وديگر دليلی برای تعمير وجود ندارد.
عباسی همه مشکلات کارگران کوره پز خانه ها را ناشی از بی توجهی مسوولان مي‌داند و مي‌گويد : وقتی نتيجه روزها و ساعت ها جلسه با مسوولان وزارتخانه های کار و بهداشت هيچ است وقتی سازمان تامين اجتماعی به وعده های خود عمل نمي‌کند و به عبارت بهتر وقتی قانون طرف کارگران را گرفته اما مجری قانون با کارفرماست نتيجه از اين بهتر نميشود.
انجمن مدافع حقوق اقوام تحت ستم Society for Threatened Peoples 
خط مقدم Front Line 
سازمان عفو بين الملل Amnesty International
جامعه بين المللى براى حقوق بشر Internationale Gemeinschaft für Menschenrechte 
دفتر كميسارياى عالى حقوق بشر سازمان ملل متحد OHCHR 
سازمان پاسداران حقوق بشر Human Right Server 
سازمان گزارشگران بدون مرز Reporters without borders 
سازمان ديده بان حقوق بشر Human Rights Watch 
فدراسیون بین المللی جامعه های حقوق بشر FIDH 
سازمان سرزمين زنان Terre-des-femmes
کمیساریای عالی سازمان ملل برای پناهندگان UNHCR 
United Nations 
Transparency International 
Women's Human Rights 
براي كسي كه به دنبال رگه هاي زنده جنبش زنان مي گردد، پروين فهيمي نشانه اي است از تغيير. زني كه نيروي مادري و حق خواهي از خون فرزند او را به مبارزي نا آرام و چهره اي ملي تبديل كرده است. هفته پيش فرصتي دست داد او را كه مادر سهراب اعرابي است ببينم. پروين از مدت ها قبل فعاليت مدني داشته است اما شهادت سهراب از او شيرزني ساخته است كه نه تنها مادران جانباختگان بلكه همه زنان درگير در مبارزه براي دمكراسي از او روحيه مي گيرند. با پروين سفري كوتاه داشتم به گذشته زندگي اش با سهراب، روايت هايش از روزهاي انتظار، فاجعه شنيدن خبر شهادت فرزند و حضور در قطعه 257 بهشت زهرا، جايي كه به قول پروين همه بچه ها كنار هم آرميده اند و او در آنجا سهراب و بقيه بچه ها را به ندا سپرده است، مي پرسم "چرا ندا؟" بسادگي جواب مي دهد "چون از بقيه بچه ها بزرگتر است".
!["حمایت]("http://i42.tinypic.com/2lxjnk1.jpg")
!["حمایت]("http://i44.tinypic.com/23mmni0.jpg")
