On Palestine: A brief but essential update

HARRISON SAMPHIR   REVIEWS   AUGUST 19, 2015

• 

  On Palestine

  Noam Chomsky & Ilan Pappé
  Haymarket, 2015

In 2010, Haymarket Books published a collection of interviews and essays from Noam Chomsky and Ilan Pappé that attempted to make sense of the Gaza War of 2008-2009, otherwise known as Operation Cast Lead. The conflict, which lasted three weeks, ended in a unilateral ceasefire after an opening assault and concluding ground invasion left over 1,200 Palestinians and 13 Israelis (four from friendly fire) dead.

Following the IDF’s vicious incursion, punctuated by airstrikes and artillery barrages, Gaza was left in ruins.

An international humanitarian crisis quickly unfolded: 80 percent of the population now depended on outside assistance, 60 percent of agricultural land was wrecked and tens of thousands were displaced. One year after the mayhem, fewer than 5 percent of Gaza’s homes were rebuilt.

Gaza in Crisis: Reflections on Israel’s War against the Palestinians (2010) provided what one Guardianreviewer called a “fiercely accurate deconstruction of official rhetoric.” It aimed to contextualize the battle in a broader discussion about Israeli-Palestinian relations and answer a set of reflexive questions: How did we get here? What is the road to a lasting peace?

The book was edited by human rights activist and author Frank Barat, current president of the Palestine Legal Action Network, who posed these questions and others to Chomsky and Pappé over the course of several introductory chapters. In others that followed, both scholars provided essays – some original, others reworked – addressing more focused subjects such as Palestinian ghettoization, opposition politics and contemporary history.

Five years later, Haymarket has released an update, On Palestine, extending these dialogues into the present: a climate of increased violence in the aftermath of last summer’s two month-long Operation Protective Edge.

In four days alone the IDF fired 2,000 bombs, destroyed hundreds of homes and killed dozens of civilians, many of whom were first responders. The targeting of non-combatants was indiscriminate. Condemned for sheltering Hamas rocket installations and other arms, hospitals and densely packed residential areas were leveled. Thanks in part to some IDF whistleblowers (see Breaking the Silence) and intense media coverage, the wanton destruction sparked global outrage. A June 2015 report by the Office of the High Commissioner for Human Rights at the United Nations denounced Israel for possible war crimes and the unwarranted use of extreme force.

On Palestine is based upon a paradigmatic historical understanding of the ethnic cleansing of 1948, when more than half a million Arab people were forced from their homes to make way for a Jewish state. As Pappé explains, this understanding “clarifies” the connection between Zionist political ideology and the movement’s policies in the past and present:

Insisting on describing what happened to the Palestinians in 1948 and ever since as a crime and not just as a tragedy or even a catastrophe is essential if past evils are to be rectified. The ethnic cleansing paradigm points clearly to a victim and offender and more importantly to a mechanism of reconciliation.

The oft suppressed history of the formation of the state of Israel was chronicled in painstaking detail in Pappé’s seminal 2006 work The Ethnic Cleansing of Palestine. Parts of that indispensable text – one that compelled the author to leave Israel – reappear in On Palestine. These insights help to explain how, for example, the development of Zionism in interwar Europe secularised great numbers of Jews while concurrently entrenching an ideological narrative of an essential homeland in Palestine.

The movement “made by people who do not believe in God but God nevertheless promised them Palestine” has thus engendered a particular language of concession within modern Israel. As Pappé describes, the portrayal of a revisionist version of history in popular media and Jewish life denies Palestinians any meaningful association with their land. It repeats the myth of an empty homeland filled with Arab nomads lacking any connection to it. Such thinking has shaped the vocabulary of the peace process: “I invaded your house, but I am generous enough to let you come back and take the sofa with you to a new place”. Today it continues to justify the unlawful expansion of settlements in the occupied territories.

Indeed, the disjunction in historical memory between Israelis and Palestinians is by now a gaping chasm. The ruling Likud party, headed by Binyamin Netanyahu (an unapologetic hawk who warned against “droves” of Arab voters making their way to ballot boxes during the last election) has moved political dialogue further away from reconciliation and closer to a state of permanent violence. His support for expanded Jewish settlements in the West Bank, Golan Heights and elsewhere belies what is effectively specious mediation with Arab leaders.

Pappé and Chomsky both stress the importance of structural analysis. While discussing the relationship between Jewish nationalism and colonial Britain, Barat at one point asks how grasping the history of the Balfour Declaration of 1917, a document that guaranteed the empire’s support of a national home for the Jewish people, is central to devising solutions to the current crisis. Pappé responds:

If you don’t have a historical perspective, understanding, and if you don’t know the facts, you accept the kind of negative depictions that the world and that Israelis have of Palestinians. It is only when you have a historical understanding that you can say, “Wait a minute, I understand where this violence comes from, I understand the source of the violence…

You need to understand how languages are means of manipulating the knowledge that is there so as to form a certain point of view and prevent another point of view from coming the space.

On Palestine is a worthwhile, albeit short read, that brings readers to terms with a nuanced account of the issues and the prospects for lasting peace. To some dismay, boycott, divestment and sanctions (BDS) campaigns are discussed in only superficial detail and lacking Palestinian perspective. Yet, as both scholars concede, it is among the only remaining routes of effective protest available to the international community. Chomsky, however, strongly suggests the movement focus on US support for Israel (arms manufacturers) as its principal target. Otherwise, cultural and academic sanctions disproportionately affect those without any direct influence over the instruments of political power.

Nevertheless, On Palestine proves the voice of independent writers, scholars and human rights advocates is crucial. Without them, conversations such as the ones contained in this book would be weakened immeasurably.

On Palestine is available from Haymarket Books. You can purchase it here.

Après le politique, faut-il « tuer la géopolitique » ?Robert Charvin

|

21 août 2015

Article en PDF : 

La « révolution » conservatrice, à l’œuvre dans l'ensemble des sociétés occidentales, a pris des chemins variés d'un pays à l'autre. En Europe, elle s'appuie parfois sur la collaboration des droites traditionnelles et de mouvements de l'ultra-droite (en Hongrie, par exemple), voire dans certains cas néonazis (en Lettonie ou en Ukraine, par exemple). Sans que soit exclu pour l'avenir ce type d'alliance, c'est la social-démocratie qui joue un rôle pilote, quel que soit son discours, dans le développement de ce conservatisme radical au sein du couple dirigeant l'Union Européenne.

En Allemagne, elle sert de partenaire aux chrétiens démocrates ; en France, le parti socialiste (malgré quelques prudents « frondeurs ») poursuit « le travail » qu’avait commencé une droite sarkozienne inspirée par l’extrémisme social-fasciste du Front National.

Mais partout, cette « révolution » liquidatrice des acquis politiques et sociaux de l’après-guerre et des « 30 Glorieuses », sous l’égide d’un économicisme triomphant, s’efforce de « tuer le politique » : il n’y aurait qu’une seule vérité, un unique mode de gestion. Il n’y aurait aucune alternative, « il faut » en passer par l’hégémonie des marchés.

Les instances de l’Union Européenne n’ont cessé de le répéter à la Grèce de Syrisa : « On ne peut se refuser au néolibéralisme et il n’est pas question de compromis avec des forces adverses » ! Le modèle des banquiers est le seul valide.

La plupart des médias, sous contrôle des grands groupes économiques et financiers, sont évidemment au service, dans leur style propre, de ce « modèle ». Ils réduisent le débat politique à des conflits de personnes, de clans, ponctués d’anecdotes médiocres. A cette stimulation d’une politique politicienne dénuée de tout projet collectif s’ajoute la promotion d’une politique économique courtermiste axée sur une croissance sans retombées sociales : toute pensée dissidente est utopie !

En bref, l’Histoire est finie ; la lutte des classes n’a plus de réalité et le socialisme est un archaïsme des XIX° et XX° siècles.

A cette mort programmée et idéalisée du politique, qui pénètre l’esprit de tous, particulièrement au sein du personnel politique d’une particulière médiocrité qui va jusqu’à proclamer son impuissance délibérée face aux lobbies et qui donne le spectacle d’une corruption très avancée, s’ajoute la mort recherchée de la géopolitique.

La politique internationale est gommée

La politique extérieure est « étrangère » à la société civile. C’est le domaine réservé à un cercle très étroit, celui des managers des grandes firmes et des sommets de l’État. Le « bon peuple » est mis hors course : il est délibérément sous-informé car en tout état de cause, il ne peut avoir la moindre compétence : on l’a vu, par exemple, en 2005 en France lors du référendum sur la Constitution européenne ! Les enjeux économiques et stratégiques sont trop sérieux pour que la démocratie s’en charge ! Seuls des « experts » soigneusement sélectionnés peuvent les maîtriser.

Les Parlements, eux-mêmes, ne sont consultés que de manière sélective, y compris pour les opérations militaires. C’est l’Exécutif qui décide plus ou moins discrètement ce que les députés ont à savoir !

En dépit de la mondialisation et du capitalisme financier transnational, qui pèsent sur tous les aspects de la situation intérieure de chaque pays, les citoyens et leurs représentants doivent se satisfaire de leur enfermement national. Ce petit espace politicien est déconnecté de l’espace économique et financier.

Il ne faut surtout pas ébranler les mythes qui entretiennent les illusions de cette « société civile » qui devait être – selon certains – la substance de la démocratie.

• « La France est toujours et définitivement la patrie des droits de l’homme » : tous ses actes sont dictés par l’Humanitaire. Le conflit israélo-palestinien, par exemple, n’est pas de type colonial : la question est seulement celle du respect des droits de l’homme par les deux parties.

• « La civilisation occidentale est supérieure à toutes les autres » : comme à la « belle époque » coloniale, le messianisme euraméricain est porteur des valeurs « universelles » de liberté et de progrès.

• « Les États-Unis (qui ont quasiment libéré à eux seuls en 1944 l’Europe, y compris en s’associant aux mafias et aux ex-nazis dès la fin de la guerre pour combattre le communisme) sont les champions du monde de la démocratie, quoiqu’ils fassent ». Aucune intervention armée (en Amérique du Sud, au Vietnam, en Irak, etc.), aucun Guantanamo, aucun espionnage, n’entament leur réputation... etc.....

Il serait inconvenant de faire prendre conscience au peuple des contradictions des politiques étrangères, des alliances contre-nature (avec par exemple le Qatar et l’Arabie Saoudite), avec la pratique banalisée des « deux poids, deux mesures », avec les violations flagrantes du droit international pour satisfaire des appétits financiers, avec les falsifications de l’Histoire (comme le silence sur le rôle de l’URSS durant la Seconde Guerre mondiale) utiles aux politiques du jour.

Tout est entrepris par le monde des affaires, les politiciens et leurs médias pour « protéger » les citoyens d’une vision du monde trop réaliste !

Les méthodes pour y parvenir sont plurielles :

• l’entretien de l’ignorance et la culture des idées-reçues : par exemple, sur les causes du sous-développement, de l’endettement, etc.

• l’instrumentalisation de la peur, grâce à la xénophobie (à géométrie variable selon les circonstances), à l’islamophobie (forme plus « distinguée » du racisme anti-arabe qui a pris pour l’essentiel le relais du vieil antisémitisme), au terrorisme opportunément médiatisé, etc.

Ainsi en France, par exemple, tous les événements internationaux deviennent franco-français, à portée de l’intelligence jugée limitée du « petit peuple ». Chaque état-major politique évalue ce qui lui est « rentable » ou pas parmi les événements internationaux et les traite (on devrait dire « les maltraite ») à son gré, sans vérification possible des simples adhérents et des citoyens. Lorsqu’il y a un relatif consensus « contre », la critique la plus aveugle et sans limite est la règle : contre la Corée du Nord, par exemple, les « nuances » sont inutiles. Si le sujet est sensible et concerne, par exemple, Israël, la « prudence » s’impose ainsi que la recherche de position « équilibrée »....

Vis-à-vis de la Russie ou de la Chine, l’hostilité est systématique, sans aller jusqu’à mettre en cause les intérêts économiques occidentaux dans ces deux pays !

En tout état de cause, tout est fait pour que les questions internationales n’aient aucun impact, sauf exception, sur les élections, « stade suprême » de la démocratie libérale.

L’extrême complexité de la réalité n’est pratiquement jamais prise en compte : l’effort culturel et informatif ne s’impose pas.

1. Les réalités géopolitiques sont occultées

Dans le processus de mondialisation forcée en cours, tout réagit sur tout. Le paradoxe consiste à faire croire que les États sont encore les seuls acteurs de la vie internationale et que les firmes transnationales (dont le chiffre d’affaires est parfois supérieur au budget des États) n’ont guère plus d’impact que les ONG ! Il convient d’éviter que les grands groupes privés économiques et financiers apparaissent comme les principaux mondialisateurs, assistés des États qui deviennent leurs auxiliaires sans que les peuples mondialisés, souvent malgré eux, n’aient à revendiquer leur indépendance. 

Il n’est pas encore clair pour tout le monde, en raison du discours politicien dominant, que les acteurs principaux des relations internationales sont des « entités complexes » faites de pouvoirs publics et de pouvoirs privés étroitement associées, en interconnexion sur les « marchés » (politiques, économiques et financiers) les unes avec les autres. Jamais la géopolitique n’a été une réalité plus déterminante entre les intérêts contradictoires et les espaces qui leur servent de champs de bataille concurrentiels. 

Si l’économie chinoise tend à s’immiscer sur tous les continents, la politique la plus active de Pékin se limite à sa périphérie asiatique. 

La France continue à se vouloir hégémonique dans ses anciennes possessions coloniales, tout en essayant de rivaliser avec les concurrents américains et chinois. 

Les États-Unis tentent de maintenir leur domination à l’ensemble de la planète pour sécuriser le dollar et leur position financière, grâce à la supériorité politico-militaire de l’OTAN : ils s’insurgent lorsque la Russie conteste l’implantation à proximité de ses frontières de ses bases et condamne la multiplication de leurs ingérences dans de nombreux États voisins ! Les Russes seraient coupables d’un nationalisme-populisme archaïque ! Toute zone d’influence rivale de celle des Américains serait illégitime. 

Les pouvoirs publics et privés ne souhaitent pas rendre visible et donc lisible ces logiques politico-économico-spatiales qui n’ont pas grand chose à voir avec le discours sur les valeurs et les grandes causes humanitaires. 

Les Princes qui nous gouvernent s’efforcent de « nationaliser » tous les problèmes, comme si la réalité était encore celle du XIX° et surtout du début du XX° siècle. 

Pour les dirigeants politiques, l’espace national est celui de la force de travail qui doit être adaptée aux contraintes d’origine transnationale. La « démocratie » se réduit à la mise en conformité du peuple à la logique économique néolibérale ! Hier déjà, vis-à-vis des États hors du champ libéral, le monde occidental avait « enfermé » ses ennemis dans l’espace purement national. 

L’URSS, source de la « menace bolchevique » était présentée comme une sorte de laboratoire isolé du reste du monde, comme si ses ennemis (ou ses alliés) n’avaient aucun rôle sur son fonctionnement, et particulièrement ses perversions. Tout devait être compris comme le fruit exclusif de ses contradictions internes et du totalitarisme bureaucratique de ses dirigeants. 

L’extrême fragilité d’une Europe de l’Est « devenue communiste » par les hasards de la guerre (à l’exception de la Yougoslavie et de la Tchécoslovaquie), les dommages massifs de la Seconde Guerre mondiale, le soutien coûteux aux mouvements de libération nationale, la course imposée aux armements, les multiples ingérences étasuniennes, ne devaient pas être pris en compte. Le « goulag », le « stalinisme » n’étaient que le résultat logique d’un système substantiellement mauvais. 

Curieusement, l’hostilité de principe à la Russie d’aujourd’hui a survécu à la fin de l’URSS : les dirigeants russes (à l’exception de l’ivrogne corrompu qu’était Eltsine) sont « populistes », « bellicistes », etc. Le capitalisme russe est faussé par un Kremlin toujours substantiellement nocif ! Sans qu’aucune explication rationnelle fondée sur l’Histoire et plus encore sur la géopolitique ne soit donnée. 

L’ « Empire du Mal » est tout aussi stable que l’est l’ « Empire du Bien », incarné par les États-Unis, « modèle » éternel depuis 1945. Rien ne peut en effet gommer l’image yankee identifiée à la liberté et préfabriquée par quelques réalités intérieures et divers produits d’exportation (Coca, Mac’Do et culture commerciale). 

2. L’appréhension rationnelle des relations internationales passe par la géopolitique

Le pseudo moralisme, proche de celui du XIX° siècle (où régnait encore la théorie de la « guerre juste ») et l’humanitarisme à géométrie variable, ne permettent pas une approche rationnelle des relations internationales indispensable pour travailler avec efficacité à un autre ordre international.

Aucune société, aucun système, aucun État ne peut échapper à certaines carences et à certaines perversions. La démocratie, dont certains se revendiquent, particulièrement en Occident, n’est nulle part authentique. C’est une fiction alimentée par ceux-là seuls qui en bénéficient. On peut même considérer que la notion de « crise » est le propre de toute entité vivante : avec J. Derrida, il semble en conséquence que la démocratie sera toujours « à-venir » !

Porter des jugements quasi-définitifs sur tel ou tel État et en tirer des conséquences politiques dans les relations internationales, comme le font les directions des partis français, par exemple, conduit à une cacophonie sans principe : si toute prise de position dépend de la question des droits de l’homme, aucun acteur de la vie politique internationale ne peut constituer une référence !

Par contre, l’analyse du rôle objectif dans la société internationale des « entités complexes » précitées permet de saisir les mouvements du monde et de faire des choix politiques fondés, quels que soient les inévitables problèmes internes que connaissent toutes les sociétés à des degrés divers.

Or, les grandes « puissances », c’est-à-dire les « entités complexes » de type euraméricain, tentent de conforter leur hégémonisme de plus en plus menacé au mépris des intérêts des peuples et de la souveraineté des petits et moyens États. On a assisté par exemple à l’étranglement de la Grèce par une conjugaison d’intérêts financiers et surtout politiques.

Le volonté occidentale de maintenir l’espace économique mondial sous sa tutelle est une composante majeure de la géopolitique contemporaine. Pour y parvenir, le monde occidental use de tous les moyens. Le discours lénifiant, mais aussi la violence, comme les ingérences et les pratiques autoritaires sont de plus en plus banalisés.

Par contre, les adversaires de ces tentatives de pouvoir global travaillent à l’émergence d’une société multipolaire qui peut seule permettre l’édification de relations internationales plus équilibrées, plus protectrices des indépendances nationales et plus favorables au développement social et humain.

La Chine, la Russie, l’Iran, l’Algérie, Cuba, la Corée du Nord, le Venezuela, la Bolivie, le Brésil, par exemples, en dépit de leurs problèmes internes non résolus, y compris évidemment dans le domaine des droits civils et politiques, sont autant de contre-feux à la « global gouvernance ».

La fameuse « séparation des pouvoirs » dont les néolibéraux font en général l’apologie dans l’ordre interne demeure valide dans l’ordre international : les pouvoirs euraméricains ont en effet tendance à abuser de leur position dominante !

Les progrès dans l’ordre international ne peuvent résulter que d’un bouleversement des rapports de forces dans un monde où l’Occident ne se considérera plus comme le Monde tout entier. Il n’est déjà plus qu’une fraction de la société internationale, mais il lui reste à en prendre conscience.

Que les forces progressistes occidentales débarrassées de leur trop grand électoralisme, agissent en ce sens, serait déjà une étape franchie .

Le philosophe André Tosel souligne que la dimension géopolitique de l’émancipation populaire est passée sous silence par la gauche radicale « chic » qui s’en tient paresseusement à la dénonciation du terrorisme (islamiste exclusivement) sans saisir que le nouvel impérialisme occidental est à la fois producteur et exploiteur de ces terrorismes qui permettent la construction d’espaces sous-impériaux. « La réduction des conflits identitaires, la recherche de la paix sanctionnée par un droit international restauré, le refus de soutien à de pseudo-révolutions... qui achèvent de démembrer l’ex-URSS, l’interruption de la marche de l’Union Européenne néolibérale vers l’est pour une conquête économique et politique, tels sont les points d’un ordre du jour émancipateur pour contrer la résurgence d’un impérialisme qui use de la rhétorique des droits de l’homme pour se préparer à la « guerre des civilisations » et qui mobilise les pulsions identitaires en faveur d’un exterminisme autodestructeur ».

« La défense des nations n’est pas nationalisme mesquin, mais patriotisme ouvert à la collaboration internationale et à des organisations de coopération de type Alba ».

Quant à l’Union Européenne, c’est « la sortie hors de cet espace qui est à l’ordre du jour, car qui peut aujourd’hui croire dans la fable d’une Europe sociale ? ».

Source : Investig’Action

---

Haut de la page - Accueil

تخريب وحشتناك محيط زيست و ساخت و ساز ويلا در گردنه حيران

تخريب وحشتناك محيط زيست و ساخت و ساز ويلا در گردنه حيران

گفت و گوي راديو ندا با يكي از شهروندان آستارا پيرامون تخريب محيط زيست و ساخت و ساز ويلا در گردنه حيران ؛ و بيان ابعاد فاجعه از زبان اين شهروند. 

گوش كردن فايل صوتي با مديا پلير

گوش كردن فايل صوتي با ريل پلير

گفت و شنود مسعود رجوی با مقامات استخبارات و اطلاعات عراق در زمان صدام حسین

http://www.hamneshinbahar.net/article.php?text_id=301



از گفت و شنود مسعود رجوی با مقامات استخبارات و اطلاعات عراق در زمان صدام حسین  لدوری و طاهر جليل حبوش و...) سالیان دراز می‌گذرد. صحبت‌های رد و بدَل شدهضبط شده و مقامات عراقی (چه زمان صدام و چه یعد از روی کارآمدن حزبُ الدّعوهٔ اسلامی)

یش خرید کودک قبل از به دنیا آمدن در میان کارتن خواب ها/ زندگی ۱۸ میلیون ایرانی در سکونتگاه های غیر رسمی/ ورود سالانه ۶۰۰ هزار زندانی به زندان ها





زندگی ۱۸ میلیون ایرانی در سکونتگاه های غیر رسمی

مدیرکل اجتماعی وزارت کشور به جمعیت ۱۸ میلیونی ساکن در سکونت گاه های غیر رسمی در کشور اشاره کرد و گفت: این آمارها واقعا نگران کننده است. من نمی توانم بسیاری از آمارها را ارائه کنم چون خبرنگار در جلسه حضور دارد اما آمار یک میلیون و ۳۵۰ هزار نفری مصرف کنندگان الکل در جامعه غیر واقعی نیست و این عددها بیشتر از این است.

ورود سالانه ۶۰۰ هزار زندانی به زندان ها

آمار بعدی محبوبی نرخ طلاق در جامعه بود و اظهار داشت: در تهران از هر ۳ ازدواج یک طلاق ثبت می شود و در کل کشور این آمار یک به ۵ است. ما ۲ میلیون و ۲۳۰ هزار زن سرپرست خانوار و سالانه ۲۰۰ هزار آسیب دیده در تصادفات رانندگی داریم و ۶۰۰ هزار نفر وارد زندان ها می شوند و مردم همچنان گرفتارند و نظامات سابق ما قادر نیست مسائل را حل کند، برای همین عناوین مجرمانه افزایش یافته است.

کاهش سرمایه های اجتماعی در کشور

محبوبی به موضوع مواد مخدر هم اشاره کرد و گفت: امروز معتاد جامعه جلوی خودروی پلیس مصرف می کند. حالا شگرد جدید هم دارند و خود را به خودروها می زنند تا از این طریق پول بگیرند و این روح جامعه را جریحه دار می کند. جلوی دانشگاه های ما هم این معتادان دیده می شوند. جدای از بحث اعتیاد که جزء ۱۰ جرم نخست کشور است متاسفانه ضرب و جرح و افزایش آن در جامعه را شاهد هستیم چراکه آستانه تحمل مردم پایین آمده و این همان کاهش سرمایه های اجتماعی است که تبدیل به گسل شده است. اگر سرمایه اجتماعی بالایی داشته باشیم قطعا بحران هم در کشور رخ نخواهد داد و اگر هم رخ دهد مردم پای کار هستند.


 بعنوان مثال تصویر فلان شخصیت سیاسی را از صدا و سیما پخش نمی کنند اما تصویر اوباما و نخست وزیر رژیم صهیونیستی پخش می شود آیا این اقدام برای نخبگان جامعه مهم نیست؟ اگر بخواهیم با این آمارها سرمایه اجتماعی در کشور را نمره دهیم زیر ۱۴ و برای تهران زیر ۱۰ است. البته در کنار این کاهش سرمایه های اجتماعی با آسیب های دروغگویی، تظاهر به دورویی، فریب و تقلب و خودخواهی و حسادت روبرو هستیم که باید دعا کرد.

پیش خرید کودک قبل از به دنیا آمدن در میان کارتن خواب ها

در ادامه این جلسه آقای دکتر چیت چیان استاد دانشگاه طرحی را به استانداری ارائه کرد و گفت: این طرح ۹ جلد کتاب بوده و وضعیت مناطق حاشیه استان تهران را ترسیم کرده است. بنده خودم چند شب در میان کارتن خوابها زندگی کردم تا توانستم این طرح را تدوین کنم. شما یک سری به منطقه ۱۲ تهران بزنید که ۱۳ محله دارد از محله اودلاجان تا دروازه غار که حتی مقام معظم رهبری ۲ بار به دلیل وجود آسیب ها در این محلات وارد شدند. متاسفانه در این محلات شاهد خرید و فروش بچه بودم. آنقدر وضعیت بحرانی است که بچه را در شکم مادر یک میلیون و ۷۵۰ هزار تومان پیش خرید می کنند.

وی افزود: اطلاعات شفاف نیست و درهم است وضع آنقدر خراب است که دانشگاه صنعتی شریف که اصلا کارش صنعت است کارگروه آسیب های اجتماعی ایجاد کرده است. به اعتقاد من باید تمامی طرح های کشور پیوست فرهنگی داشته باشد و تمام مفاهیم را روی میز گذاشته و وزن گذاری کنیم تا خروجی خوبی داشته باشیم. در این موضوعات باید ایده آلی فکر کنیم اما ایده آلی عمل نکنیم و کارها باید تخصصی باشد. به قول معروف هر کی از در وارد شد به او پروژه ندهیم و اعتبار پزشک و متخصص را به موی سپید بدانید.

۶ میلیون نفر در تهران جمعیت کارگری هستند

در ادامه جلسه لطفی نژاد مدیرکل رفاه و کار استان تهران با ارائه آماری گفت: ۲.۱۵۰ میلیون کارگر در تهران داریم که می شود ۶ میلیون جمعیت کارگری که با وضعیت نظام بانکی نباید انتظار تولید و اشتغال داشت. آمارهای ۶۸ بنگاه کاریابی تهران نشان می دهد که ۳۰ هزار فرصت شغلی داریم اما ۱۰ هزار نفر علاقه به کار دارند.

روزگار سپری شده نسلی سوخته-بخش پنجم
منیژه حبشی

در قسمت پیش به ورود غیرقانونی به آلمان و دستگیری و درخواست پناهندگی اشاره کردم و برخورد شک آلود سازمان با خودمان را شرح دادم و گفتم بالاخره راهی فرانسه شدیم. ما این امکان را داشتیم که در آلمان بمانیم و مانند بسیاری یک زندگی عادی در مهاجرت را شروع کنیم اما دوباره به سازمان پیوستیم چون از ابتدا آرمانی جز تحقق جامعه ای دموکراتیک در ایران نداشتیم.

در این بخش به حضور دوساله مان در فرانسه (قبل از رفتن به عراق) تا آنجا که به‌خاطر دارم، می‌پردازم.

دکتر شیخی و شیرینی نارگیلی

من و همسرم با ترن به پاریس رفتیم. ما را بطور موقت به خانه ای که برادری بنام محمد و همسرش طاهره(تهرانی) بودند بردند. چه مدت آنجاماندیم بیاد ندارم.

اولین بار دکتر محمد علی شیخی که عنوان «نمانیده استادان متعهد دانشگاهها و مدارس عالی کشور»را که سازمان به او داده بود، یدک می‌کشید در آنجا دیدم که برای کاری آمده بود ( همو که به روایت شاهدان، در جلسه شورا و بدون هیچ تردیدی بدستور سازمان، به خواننده نامدار ایران، مرضیه اهانت کرده بود)

او فردی اهل مزاح و خوشگذرانی بود. یادم هست روزی برای رفع بیکاری، شیرینی نارگیلی درست کرده بودم و او که سخت اهل شکم بود، مست از بوی آن نتوانست برود تا به وصال آنها رسید و بعدها هم از آن‌ها یاد می‌کرد.

کمی بعد ما را به پایگاه مشیری بردند و همسرم در بخش روابط خارجی به کار مشغول شد. اما مرا همچنان به کارهای صنفی (همان کارهای اداره خانه) مشغول کردند.

در پایگاه‌های سازمان بلحاظ کارهای نظافت و شستشوی ظروف و یا آماده سازی مواد غذایی مثل پاک کردن گوشت و سبزی و … همه باید شریک می‌شدند.

روزهای یکشنبه روز عمومی کارگری برای همه بود و در ایام هفته هم برای هر وعده غذا برای همه افراد برنامه کارگری میگذاشتیم. این شیوه بخصوص در جامعه پدرسالار ما که بهای زندگی روزانه مردان را خیلی روشن و طلبکارانه از زنان می‌طلبند، بسیار مثبت بود.

مبارزه با رژیم از راه دور…

فکر می‌کنم در اوائل زمستان سال ۶۲ بود که خبر از موفقیت سازمان در ارسال عکس‌های مسعود رجوی به ایران و فعالیت شدید هسته‌های مقاومت در چسباندن آنها به باجه‌های تلفن و دیوارهای اماکن عمومی دادند و آنرا عملیاتی بسیار موفق در شکستن دیوار ترس مردم ارزیانی نمودند.

باید در اینجا برای روشن شدن چرایی پذیرش کامل اعضاء مجاهدین در برابر عملکرد و ادعاهای رهبری سازمان یک نکته را ذکر کنم.

اکثریت قریب به اتفاق نفرات سازمان منجمله من اساسا خبر وقایع را جز از طریق سازمان و جز به شیوه آنان نمی‌توانستیم داشته باشیم. اطمینان دارم که نسل جدید حتی قادر به تجسم ۳۰ سال پیش نخواهد بود. نسلی که با فشردن دگمه‌های smart phon خود قادر است هرلحظه اخبار هر کجای دنیا را دراختیار داشته باشد، باید بداند که امکانات خبرگیری در آنزمان، رادیو و تلویزیون و روزنامه بود. روزنامه‌ها و تلویزیون که بزبان فرانسه بود و ما حداکثر انگلیسی می‌دانستیم و تازه خبری از ایران نداشت. رادیو هم جدا از اینکه هر کس برای خودش نداشت، تازه اگر می‌داشتیم، خبر را از کجا باید می‌گرفتیم؟ رادیوی رژیم؟ نه، ایزولاسیون ما واقعی بود.

خلاصه؛ خبردار شدیم که این عملیات که ظاهرا مسعود رجوی آنرا به تقلید و با شبیه سازی از ماه‌های قبل از انقلاب و پخش گسترده عکس‌های خمینی طراحی کرده بود، بجای شکستن دیوار ترس در جامعه، به متلاشی‌شدن بسیاری از هسته‌های کوچک مقاومت که تا آنزمان از سرکوب خونین جان بدر برده بودند منتهی شده و بسیاری دستگیر و اعدام شده بودند.

البته درمورد این نتیجه دردناک، سخن زیادی به میان نمی‌آمد و اگر هم در سازمان بحثی از اعدامها می‌شد، آنرا بهای مبارزه می‌نامیدند و اجتناب ناپذیر.

هر از چندی یک خبر از اجرای ایده ایذائی دیگری می‌آمد. مثلاً «استراتژی» پرتاب تخم مرغ‌های رنگی به عکس خمینی و یا ریختن چسب قطره ای در قفل در فالانژهای حزب اللهی و...!

ثمره عملیات هم همیشه «درخشان» بود و گزارشش در روزنامه مجاهد هم چاپ می‌شد!

نتیجه اینکه سازمان  نتایج برنامه هایش را به صورت یک موفقیت و یک گام بلند برای سرنگونی رژیم اعلام می‌کرد و اگر ما در موردی هم تردیدی داشتیم در شرایط ناآگاهی از دنیای بیرون از سازمان و باورمان به صلاحیت رهبران سازمان در مبارزه با شاه و شیخ، خود با تردیدمان مبارزه می‌کردیم.

اگر هم موفق نمی‌شدیم و کار به سوال از مسئولمان می‌کشید جواب‌ها آنچنان مطمئن و با یادآوری حضور سازمان در ایران و آگاهی آن از تمامی وقایع جاری بود که تردید را به صندوقخانه ذهنمان فرستاده و بایگانیش می‌کردیم.

چند مثال بزنم...

ملاقات با طارق عزیز در سال ۶۱ و بعد امضای قرارداد صلح

موضوع فوق در ابتدا برایم سنگین بود. اما تحلیل رهبری سازمان از رژیم این بود که امکان ندارد خمینی با عراق قرارداد صلحی امضاء کند و صلح پاشنه آشیل رژیم است و موجب سرنگونی آن. لذا ما که آلترناتیو دموکراتیک این رژیم هستیم، با امضای قرارداد صلح، برای مردم ایران که بیزار از جنگ هستند، صلح را به ارمغان می‌آوریم و به آنها ثابت می‌کنیم که صلح در دسترس است و این خمینی است که جنگ می‌خواهد.

چهارچوب این استدلال درکنار مواضع جنگ طلبانه خمینی و فریادهای «جنگ جنگ تا پیروزی » و «جنگ نعمت و موهبتی الهی»ست و پذیرش اینکه رژیم با ماهیت ارتجاعی‌اش توانایی پاسخگوئی به انرژی‌های آزاد شده پس از انقلاب ضد سلطنتی را در طریق رشد و پیشرفت ندارد، دور از منطق بنظر نمی‌رسید و مذاکره با دشمن و امضای قرارداد ترک مخاصمه امری عاقلانه پنداشته می‌شد و ما که از شرایط خود سازمان باخبر نبودیم و نمی‌دانستیم که خروج آن از ایران درواقع فرار از جبهه واقعی جنگی زودرس بوده که با سرکوبی وحشیانه به شکست منتهی شده، آنرا بیراه نمی‌دیدیم.

ازدواج مسعود رجوی با فیروزه بنی صدر

شوک ازدواج مسعود رجوی با فیروزه بنی صدر در مهرماه ۶۱ نمونه قابل تاملی است. آنهم درحالیکه ۷-۸ ماه بیشتر از شهادت اشرف ربیعی نگذشته بود و توجیهات مذهبی و شبیه سازی‌های سازمان با ازدواج‌های پیغمبر و «نیاز حفظ اتحاد در این مرحله مبارزه» و امثال آنهم طبعا توجیه موجهی در اذهان افراد غیر مذهبی مانند من و همسرم نبود. هرچند در جو تایید همگانی اعلام نظر کردن معنایی اساسا نداشت و خودسانسوری کاملا غلبه داشت. لذا  این سئوال را که چرا مانند ۱۴۰۰ سال پیش زن وسیله و ابزار اتحاد یا نبرد اصحاب قدرت باید تلقی شود، رها می‌کردیم.

گرد و غبار این به اصطلاح «فداکاری مسعود رجوی» فروننشسته بود که در اسفند سال ۶۲ خبر جدائی از آقای بنی صدر علنی شد البته رهبر سازمان ادعا نمود که او بدلیل نامه نگاری با خمینی، خودش برای جدائی پیشقدم شده و آقای بنی صدر می‌گوید که بخاطر برنامه‌های مسعود رجوی در اتحاد با صدام و مخالفتش با طرح‌های رجوی باید کنار می‌کشیدم و اعتراضم بر حق بود.

البته دیدار با طارق عزیز در زمان همراهی بنی صدر با رجوی اتفاق افتاد،‌ پشت سر بنی صدر می‌گفتند او برای اینکه گردی بدامنش ننشیند،‌ ضمن موافقت با این دیدار، خودش حاضر بدیدار نشده بود.

این جدائی هم کماکان «نیاز انقلاب و برای پیشبرد مبارزه» اعلام شد.

جدائی آقای بنی صدر و رجوی همچنان در ذهن من این سوال را مطرح می‌کرد که سرنوشت فیروزه که قربانی این اتحاد سیاسی بوده چه خواهد شد بخصوص که در درون سازمان و در گفتگوها، تمسخر او بعنوان فردی غیر سیاسی و نا آگاه و پدر وی آقای بنی صدر را می‌دیدم و روا نمی‌دانستم. هرچند احساس سمپاتی نسبت به آقای بنی صدر جز در مقاومتش دربرابر خمینی دجال نداشتم و همیشه او و ابراهیم یزدی و قطب زاده را بزک کننده چهره کریه خمینی مرتجع و خونریز دانسته و می‌دانم.

آنها با شناخت‌شان از دنیای غرب، سخنان مردم فریبِ دموکراسی خواهانه را در دهان آن مکار گذاشتند و بدینطریق او بیش و پیش از همه، مردم ایران را که در عطش آزادی در طی کمتر از ۱۰۰ سال، سه بار برای رسیدن به آزادی بپا خواسته بودند فریب داد و بقول خودش «خدعه»‌کرد. دریغ.

اعتراض پرویز یعقوبی

آنچه در درون سازمان می‌گذشت هم گردش خبری بسیار محدود داشت. بعنوان نمونه، امثال من بهیچوجه خبری از آنچه بر پرویز یعقوبی از سال ۶۱ گذشته بود نداشتیم.

 

پرویز یعقوبی در سال ۱۳۵۸ کاندیدای سازمان برای انتخابات مجلس شورای ملی بود و سازمان او را بعنوان یکی از چهره‌های درخشان خود با سی سال سابقه مبارزاتی معرفی کرده بود و ما نمی‌دانستیم که او از سال ۶۱ به تصمیم سازمان به مبارزه مسلحانه و روشهای آن اعتراض داشته و عدم رعایت اصل سانترالیسم دموکراتیک را در سازمان نقد می‌کرده‌است.

چند سال بعد از خروج از سازمان و با خواندن نوشته‌های او و اطلاع رسانی‌های دیگران، دانستم که سازمان در عکس العمل نسبت به اعتراض او در ابتدا تلاش می‌کند او را همراه سازد و وقتی او همچنان بر انتقاداتش و درخواست تشکیل کنگره اعضاء سازمان و رسیدگی به عملکرد رهبری، اصرار می‌ورزد، او را در تابستان۶۳ بعد از یک نمایش تراژیک دموکراسی اخراج می‌کند.

اما چگونگی واقعه این بوده که انتقادات او به رهبری سازمان در سال ۶۱ شروع شده بود و در عکس العمل نسبت به آن، بعد از چندین ماه نشست‌های متعدد با محمد حیاتی و جابرزاده و بی نتیجه بودن آن در همراه کردن او، وی را اخراج کردند. بنظر می‌رسد رجوی از ترس بوجود آمدن یک جریان مخالف بوسیله او، با دادن وعده رسیدگی بیشتر به انتقادات او، در مرحله اول حکم اخراج او را لغو و وی را به کار برمی گرداند.

(در وصیتنامه محمدرضا سعادتی خطاب به مادر رضائی ها که در پانویس متن کامل آنرا مشاهده میکنید، او هم دقیقا به اعلام زودرس مبارزه مسلحانه انتقاد کرده‌است. وصیتنامه‌ای که بسیار خواندنی‌ست)...

در عین اینکه سازمان ظاهراً انتقاد ایشان به اعلام زودرس مبارزه مسلحانه و شکست سازمان و همچنین شکست استراتژی مبارزه هسته‌های مقاومت در داخل و رهبری از راه دور را در جمعبندی‌های داخلی سالانه‌اش، با گفتن اینکه قدری «چپ و راست» زده پذیرفته بوده است اما انتقاد پرویز یعقوبی به عدم رعایت اصل سانترالیسم دموکراتیک برای آقای رجوی غیرقابل تحمل و بسیار خطرناک بود. لذا بعد از اطمینان از اینکه یعقوبی بخشی از سازمان را با خود نخواهد برد و احتمال انشعابی درکار نیست، و همچنین با ادامه انتقادات یعقوبی، در آخر مرداد و اول شهریور ۶۳ با برگزاری یک نشست محدود ۳۰ نفره از اعضاء سازمان (انتخابی خود رهبری)، و نه کنگره مورد نظر آقای یعقوبی، عملا «دادگاه»ی جهت محاکمه یعقوبی تشکیل داد.

در این جلسه که بخش هایی از ویدیوی آن برای همه پخش شد، مسعود رجوی صریحا می‌گوید روزی که رهبر سازمان با رای اعضاء انتخاب شود آغاز پایان سازمان است (نقل دقیق مضمون سخن او). در آن نشست به روشی که بعدها در مقیاس بسیار گسترده تر در نشست‌های رجوی در عراق برای «انقلاب نکرده ها» انجام شد،‌ همه به یعقوبی حمله می‌کردند و او به تنهائی ساعتها باید دربرابر این هجومها مقاومت می‌کرد. اما نکته دیگری که از آن ویدئو بخوبی بیاد دارم سخن مریم قجر عضدانلو (رجوی بعدی) بود که سخت به مذاق مسعود رجوی خوش آمد و آن این بود که سخنان یعقوبی بوی ضدیت با سازمان را دارد…

همزمان با پخش ویدیوی آن نشست، مرتب جوسازی می‌کردند که چون مینا ربیعی (خواهر اشرف ربیعی) خیلی از یعقوبی جوان تر است و با سازمان مسئله دارد، او می‌ترسد مینا را ازدست بدهد و انتقاداتش به این دلیل است. همچنین در جواب این سوال که اگر او فردی بی صلاحیت است پس چرا سازمان و مسعود او را در دیدارها و نشستها با خود می‌برده یا در انتخابات کاندید می‌کرده، پاسخ این بودکه فقط برای نشان دادن یک فرد مسن تر در میان مجاهدین. چون مسعود خودش برای اینهمه صلاحیت و موقعیتش جوان بوده و یعقوبی را بعنوان دکور صحنه میبرده نه بدلیل صلاحیت او!

یادم هست که نادر(رفیعی نژاد) در توضیح می‌گفت که در مذاکرات بین هنگ‌کُنک‌ها با ویتنام جنوبی، نفر اصلی هیئت، جوانی بوده که در صندلی پشت رئیس هیئت نشسته بوده و جلسه را با دادن یادداشتهایی به موقع به آن رییس ظاهری هیئت، اداره می‌کرده و اینرا شبیه سازی می‌کرد با حضور پرویز یعقوبی در کنار مسعود رجوی و بیان اینکه او را برای نشان دادن فردی جاافتاده بعنوان یکی از رهبران سازمان به صحنه می‌برده اند وگرنه خود او کسی نبوده‌است.

اما واقعا بعد از گذشت اینهمه سال و شنیدن فجایعی که در ادامه انقلاب ایدئولوژیک و در نشستهایی که پس از هر شکستی برگزار کرده اند، بعناوین دیگ و طعمه و …، بر سر افراد آورده اند، فکر میکنم آقای یعقوبی بسیار شانس آورد که در همان اوائل کار مخالفت کرده بوده و همچنین این اتفاقات در فرانسه بوده وگرنه لابد تف کردن‌ها و فحاشی‌ها و سیلی زدنها و شاید هم زندان و... نصیب او هم می‌شده.

چرا درسازمان مجاهدین انشعابی رخ نداده؟

رهبری مجاهدین همیشه از انشعاب‌های مکرًر سازمان‌های چپ با تمسخر یاد می‌کرد و عدم وجود انشعاب در مجاهدین را نشانه ای از استواری و صحت راه مجاهدین و رهبری آن می‌شمرد. سالها گذشت تا دریابم که عدم انشعاب در سازمان نه بدلیل وحدت ایدئولوژیک و تشکیلاتی محکم آن، بلکه بدلیل عدم امکان انتقاد از پایین به بالا و سرکوب شدید فرد منتقد و تبدیل او به صفر و یا حداکثر به یک هوادار است.

در هیچ جریان و تشکیلاتی، یک هوادار یا یک اخراجی امکان و ظرفیت حمل پرچم آن را نمی‌تواند داشته باشد. نمونه بسیار است ولی شناخته شده ترینش همان علی زرکش است که مسعود رجوی او را از نفر دوم سازمان یکشبه به هوادار سقوط داده و حتی به اعدام محکوم کرد. پس در چنین فرایندی هرگز جناح مخالف قدرتمندی نمیتوانست ظهور کند که به انشعاب منجر شود.

دوگانگی رفتار مسئولان سازمان

مدتی بعد مرا بعنوان مسئول صنفی خانه شورا که شکری خوانده میشد فرستادند. این خانه در محله ای مرفه نشین به‌نام Paris Saint Germain بود.

در پایگاه «شکری»،اعضاء شورا رفت و آمد داشتند و کارهای نشریه (شورا) هم آنجا انجام می‌شد. آقایان ناصر پاکدامن و هزارخانی و متین دفتری و سایر افراد شورا آنجا رفت و آمد مستمر داشتند. آقای عبدالعلی معصومی هم همیشه آنجا بود. ایشان فردی اهل مطالعه و با شخصیت آرام و متین و بسیار محترم و دوست داشتنی بود احساس می‌کردم انسان صادقی‌ست.

اما دوگانگی رفتار مسئولان سازمان درقبال اعضائی از شورا که جزو تشکیلات آن نبودند، از همانجا برای همه کاملا روشن بود. هریک را در غیابش با صفتی تحقیر می‌کردند، مانند لیبرال و غیرانقلابی و ترسو و خرده بورژوا و عنصر طلبکار و… به نسبت همه آنها به آقای هزارخانی بیشتر احترام می‌گذاشتند.

یادم هست نادر رفیعی نژاد نیز جزو کسانی بود که مستمرا به شکری رفت و آمد داشت. دکتر شیخی هم همانجا ساکن بود. او در میان شورائی‌ها ارج و قرب خاصی نداشت چون همانند حاجی مازندرانی و بسیاری دیگر درواقع از طرف سازمان و بظاهر تحت عنوان یک قطب مستقل،‌ عضو شورا بود و نه از لحاظ موقعیت ویژه اجتماعی یا دانش و کاردانی.

چندی پس از شروع کار در شکری، خبر جدایی مسعود و فیروزه بنی صدر هم رسید.

البته همه اینها هنوز شروع ماجراهای شگفت انگیز در سازمان بود و نه انتهای آن.

داستانِ راستانِ گرفتارِ فریب و استبداد ادامه دارد...

 منیژه حبشی

27 مرداد 94 برابر با 18 اوت 2015

------------------------------------------------------------------------------------------------

پانویس

سید محمدرضا سعادتی هم در وصیتنامه اش که کمی پیش از اعدام نوشته است بنوعی به انتقاداتی که علی زرکش و پرویز یعقوبی متذکر شدند، اشاره کرده‌است.

http://www.hamneshinbahar.net/article.php?text_id=171

«متن وصیت‌نامه اینجانب سیدمحمدرضا سعادتی به مادر مجاهد، مادر رضایی‌های شهید

بسم الله الرحمن الرحیم

رَّبِّ أَدْخِلْنِی مُدْخَلَ صِدْقٍ وَأَخْرِجْنِی مُخْرَجَ صِدْقٍ وَاجْعَل لِّی مِن لَّدُنک سُلْطَانًا نَّصِیرًا

مادر والای مجاهد! فرزند مجاهد تو در آخرین لحظات حیاتش حرف‌های درونی‌اش را از طریق تو می‌خواهد به خواهران و برادران مجاهدش برساند، آرزو می‌کنم که با این عمل در پیشگاه خدا و خلق سرافکنده نباشم. روی سخن من به سوی خواهران و برادران مجاهدی است که با آرمان‌های والای توحیدی آرزوهای پر شکوهی را دارند، بخصوص روی سخن من با کسانی است که اکنون مسئولیت رهبری سازمان را بر دوش می‌کشند و در مرکزیت آن نشسته‌اند. برادران! من در شرایطی به سوی مرگ گام برمی دارم که نتوانستم مواضع جدید سازمان را درک کنم و نسبت به آن اقناع نشدم، من شاید از پیش چنین خطری را احساس کرده بودم ولی اکنون در این آخرین لحظات خطر را بسیار جدی و ملموس می‌بینم. من به هیچ وجه نتوانستم خود را قانع کنم که چنین خطری را ناگفته گذارم و از این نظر خود را مسئول احساس می‌کنم. برادران! من هم خودم را در اتخاذ مواضع جدید مسئول می‌دانم، هر چند که در زندان و به دور از تمامی بحث‌ها و تصمیم‌گیری‌ها بودم، لیکن من به عنوان یک عضو که قدرت درک و تشخیص سیاسی، استراتژیک داشت و می‌توانست حداقل اظهار نظر کند در رابطه با سازمان حضور و وجود داشتم.

برادران! ما با مواضع جدید مرزهای سیاسی- استراتژیک خودمان را با تمایلات بورژوازی و خرده بورژوازی مرفه از یک طرف و مواضع اپورتونیسم چپ از طرف دیگر کاملاً مخدوش کرده‌ایم،‌‌‌ همان مرزهایی که ضامن حفظ و بقای سازمانی در ابعاد توحیدی‌اش بود، حتماً می‌گویید که من در زندان بودم و از کم و کیف مسائل جامعه اطلاعی ندارم، این درست است ولی قبول کنید که مسائل جامعه آن قدر پوشیده نیست و من هم آنقدر بیگانه نبوده‌ام.

برادران! من بار‌ها و بار‌ها در رابطه با مواضع جدید سازمان گریستم و هم اینک هم در وضع شدید‌ترین تأثرات عاطفی این مطالب را می‌نویسم. برادران! ما چه جبهه‌ای را گشوده‌ایم و قدم در چه صحنه‌ای گذاشته‌ایم؟ چه شد که آن همه تحمل و شکیبایی انقلابی خود را از دست دادیم، همان شکیبایی که با آن ویژگی خاص توحیدی را در این مرحله می‌داد. برادران! ما در دامی که امپریالیست‌ها برایمان چیده بودند گرفتار شدیم، ما گام در صحنه‌ای گذاشته‌ایم که در آن صحنه تقابل هیچ کدام از طرفین دعوا از آن پیروز بیرون نخواهند آمد، بلکه امپریالیست‌ها و مزدوران داخلی آن‌ها هستند که کرکس‌وار بر بالای صحنه پرواز می‌کنند و انتظار روزی را می‌کشند تا فرود آیند و با به راه انداختن حمام خون (از نوع اندونزی) دیکتاتوری وحشتناکی را حاکم گردانند و هزاران نفر را از طرفین به جوخه اعدام بسپارند. برادران! ما به سهم خود در گشودن این صحنه که زمینه‌های روانی تحقق چنین کودتایی را فراهم می‌کند مسئولیم، شاید مطرح کنید که این ما نبودیم که این صحنه را گشودیم بلکه بر ما تحمیل گشت. ولی برادران ما هم به عنوان یک طرف دعوا می‌توانیم و می‌توانستیم از زیر بار این تحمیل خارج شویم کما اینکه تاکنون چنین بود، برادران عزیز! ‌گاه لازم است که حتی از حقوق اساسی خود در رابطه با منافع تمامی خلق صرفنظر نمود. علی(ع) شیر میدان جنگ از حق خود ۲۵ سال صرف نظر نمود و شمشیر نکشید، با توجه به اینکه می‌دانست که اگر بیرون می‌آمد و فریاد حق‌طلبانه سر می‌داد صد‌ها و هزاران جوان سلحشور و جنگجوی عرب به دور او حلقه می‌زدند. برادران! حتماً عنوان می‌کنید که از درون سیستم حاکم بالاخره امثال سادات‌ها در آینده نزدیک بیرون خواهند آمد ولی چه دلیلی دارد که امروز ما در مقابل ناصر موضع‌گیری کنیم، آیا وظیفه انقلابی حکم نمی‌کند که ناصر را تقویت نمود؟ برادران! ما دفاع از لیبرال‌ها را در عمل مطلق کردیم و بالاخره در ‌‌‌نهایت در این دام افتادیم، من هر چه که این جبهه و قطب‌بندی را جستجو کردم و برای آن عمق طبقاتی نیافتم، برای آن نتوانستم مرز بین خلق و امپریالیسم را ترسیم کنم. برادران! در ویتنام، در کامبوج، در الجزایر، در کوبا و... در نیکاراگوئه نیروهای انقلابی با اتکاء به تمامی خلق در یک طرف قرار داشتند و امپریالیست‌ها، سرمایه‌داران وابسته، فئودالیسم و اشراف، مزدوران داخلی در طرف دیگر واقع شده بودند. ولی برادران! ما در این صحنه چه قطب‌بندی را در روبروی خود داریم؟ و با چه منطقی خود را راضی کنیم؟ من هر چه فکر کردم نتوانستم خودم را راضی کنم که عمق این صحنه نبرد بین خلق و امپریالیسم را نشان می‌دهد. من در عمق صحنه دست‌های پلید و آتش‌افروز جهانخواران و مزدوران داخلی آن‌ها را می‌بینیم که از آغاز پیروزی انقلاب کبیر ۲۲ بهمن سعی در رودررو قرار دادن نیرو‌ها به ویژه سازمان مجاهدین با حاکمیت بود.

برادران عزیزم! من شما را به فکر و اندیشه کامل توصیه می‌کنم،‌ من هیچ آرزو ندارم که مرگم عاملی جهت رشد خشونت‌ها گردد، بلکه در این آرزویم که حال که حیاتم در ایجاد فضایی صلح‌آمیز و محبت‌گونه نقش داشته است،‌ مرگم بتواند روح وحدت و صلح را در جامعه گسترش دهد، یعنی‌‌‌ همان روحی که دشمنان ما یعنی امپریالیست‌ها سخت از آن وحشت دارند. برادران! ما به حساب کدام نیروی اجتماعی پا بدین صحنه گذاشته‌ایم؟ مطمئن باشید که کارگران و دهقانان به هیچ وجه از هیچ کدام از طرفین دعوا حمایت فعال مادی و معنوی نخواهند کرد و اساساً از صحنه سیاسی جامعه دور شده موضع منفعل خواهند گرفت،‌‌‌‌ همان چیزی را که لاشخور‌ها در انتظار آنند. برادران! شما از دیکتاتوری و خفقان وحشت دارید، کدام دیکتاتوری؟ برادران! دیکتاتوری یا می‌باید بر بنیادهای فئودالی استوار باشد که در ایران چنین نهادهایی وجود ندارد و یا بر اقتصاد کمپرادوری که این هم موجودیتی در سیستم حاکم ندارد، حتماً دیکتاتوری از نوع سرمایه‌داری دولتی مانند مصر و عراق و... را نام می‌برید.

برادران! ما می‌توانیم در کنار سرمایه‌داری دولتی بر علیه امپریالیست‌ها باشیم، گو اینکه در این مسأله که نظام اقتصادی حاکم به سوی سرمایه‌داری دولتی می‌رود هنوز حرف است. برادران! فراموش نشود که ایران همواره در یک صد سال اخیر کانون تحولات انقلابی در منطقه خاورمیانه بوده، ایران مهد تشیع سرخ است و از یک فرهنگ انقلابی قوی برخوردار است. از طرف دیگر برادران! شرایط و اوضاع و احوال بین‌المللی اجازه شکل‌گیری چنان استبدادی را که عمدتاً بورژوازی آن را تبلیغ می‌کند و ترس و وحشت از آن را دامن می‌زند نخواهد داد. من فکر می‌کنم که ما هنوز اسیر چنگ مسائلی هستیم که در زندان با آن روبرو بودیم و از سر گذراندیم، ما به طور خود به خودی به رشد خصومت‌ها و کینه‌های شکل گرفته در داخل زندان کمک کردیم و در ‌‌‌نهایت حتی تا مرز یک قطب‌بندی پیش بردیم، در صورتی که شرایط کنونی مبین شرایط بعد از انقلاب، بنیاداً با شرایط زندان تفاوت داشت. برادران! بورژوازی از یک طرف و اپورتونیسم چپ از طرف دیگر چنان جو تبلیغاتی را فراهم کردند که ما را به دنبال خودشان کشاندند، به طوری که مجبور شدیم که از خود در مقابل اپورتونیسم چپ دفاع کنیم که ما «ماهی‌گیر» نیستیم و «انقلابی» هستیم، ما موضع قاطعی در قبال اپورتونیسم چپ نگرفتیم، ما در قبال ماجراجویی‌های آن‌ها پاسخ قاطع ندادیم. برادران! من فکر می‌کنم که خط اصولی و صحیح دفاع و تقویت مواضع ضد امپریالیستی رژیم حاکم است و مقابله و تضعیف آن در این مواضع اپورتونیسم چپ است. ما از ابتدا چنین اصولی را تبلیغ می‌کردیم و نیرو‌ها را دعوت می‌کردیم که دست از چپ‌روی و ماجراجویی بردارند و مواضع ضد امپریالیستی رژیم حاکم را تقویت کنند و حتی در گنبد توصیه می‌کنیم که تمامی دفا‌تر خود را تعطیل کنند. ولی خودمان به طور خود به خودی و تحت تأثیر جو فشار تبلیغاتی حاصل از بورژوازی و خرده بورژوازی مرفه از یک طرف و اپورتونیسم چپ از طرف دیگر این اصول را نادیده گرفتیم.

برادران! خصائل ضد امپریالیستی را که ما برای رژیم ترسیم می‌کردیم از آن جناح لیبرال ما نبود، چرا که خود بهتر می‌دانستیم که لیبرال‌ها هیچ توان درک امپریالیسم و خطر آن را ندارند، این خصائل را ما در جناح دیگر جستجو می‌کردیم. برادران! خیلی صریح بگویم من این خصائل را هنوز مشاهده می‌کنم و آن را به شدت قابل تقویت می‌بینم. برادران عزیزم! ما احتیاج به یک تجدیدنظر اساسی در خط مشیمان داریم، ما با نیرویی که در سطح جامعه در اختیار داریم می‌توانیم با چرخشی اصولی و تاریخی فضای تیره و دشمن شاد کن میهنمان را دگرگون کنیم و آن را به محیطی سرشار از تلاش، سازندگی و محبت تبدیل نماییم.

برادران! تاریخ در مورد ما قضاوت خواهد کرد مبادا که فردای تاریخ سهمی از مسئولیت شکست‌ها را بر دوش بکشیم، عزیزان! ما یک بار دچار غرور سازمانی شده‌ایم و نتیجه تلخ آن را نیز چشیده‌ایم. مبادا که دوباره دچار‌‌‌ همان غرور سازمانی شده باشیم، من فکر می‌کنم که این غرور فعلاً وجود دارد. برادران! فکر کنیم به سرنوشت خلق، به سرنوشت انقلاب و به سرنوشت مکتبمان اسلام، مبادا که این غرور ما را به دام خود کشانده‌است. برادران من! از قبول شکست و پذیرش خطا و اشتباه نباید هراسید، برادران به جای اینکه به منافع کوتاه مدت سیاسی اندیشید، باید تاریخی اندیشید و یا بهتر بگویم باید تفکری توحیدی داشت. هیچ مهم نیست که ما در حرکت‌های سیاسی‌مان شکست و عقب‌نشینی را بپذیریم در مقابل توده‌ها غرور هیچ معنی و مفهومی ندارد، باید خلوص داشت. برادران! من فکر می‌کنم که ما فریب این حمایت‌های صوری و لفظی قشری از جامعه را خورده‌ایم، حمایتی که قبل از اینکه عمق انقلابی و توحیدی داشته باشد عکس‌العمل عاطفی ناشی از گرایشات غیرانقلابی و طبقاتی قشر حمایت کننده‌است. برادران! مرا می‌بخشید که چنین بی‌پروا می‌گویم شاید بگویید که «سید» بالاخره با این وصیتش به ما ضربه زد، ‌ممکن است که این وصیت باعث شود تا از نظر سیاسی شما حداقل مورد سئوال واقع شوید. ولی من با ایمان و اعتقاد و به حقانیت جهان‌بینی توحیدی و پیروزی نهایی آن حساب تمامی این مسائل را هم کرده‌ام، و از نظر من هیچ مهم نیست که در ظاهر این وصیت‌نامه به سازمان ضربه سیاسی بزند. ولی من این ضربه را هشدار دهنده می‌دانم و آرزو دارم که برادران عزیزم را به ویژه برادرانی که در مرکزیت سازمان قرار گرفته‌اند به فکر وا دارد.

برادران! من می‌توانستم قبل از صدور حکم اعدام با عنوان کردن نقطه نظراتم به طور رسمی خود را از مرگ برهانم ولی من مرگ را انتخاب کردم تا مبادا فکر شود که این نقطه نظرات برای تمایلات شرک‌آلود ترس از مرگ است. من مرگ را با اشتیاق پذیرفتم و شاید چند ساعتی به آْن نمانده است که من خودم را شهید در مسیر توطئه‌های امپریالیست‌ها می‌دانم و من هیچ فردی را در این مورد مسئول نمی‌دانم و انتقام خون من جز از جهانخواران و مزدوران داخلی آن‌ها پس گرفتنی نیست. باز در اینجا تکرار می‌کنم به هیچ وجه آرزو ندارم که مرگ من عاملی در جهت رشد و گسترش خشونت‌ها گردد، بلکه آرزوی قلبی من این است که این مرگ دریچه‌ها را به سوی وحدت و الفت بگشاید. برادران عزیزم! در پایان این وصیت مجبورم نظرم را خیلی صریح و روشن در مورد امام خمینی مطرح کنم. برادران! امام خمینی در شرایط کنونی تاریخ میهن عزیزمان مظهر خشم توده‌های محروم ایران و حتی منطقه علیه غارتگری‌ها و جنایات جهانخواران است. برادرانم! چرا این خشم را تقویت نکنیم و چهره خندان امام خمینی را برای خود و برای توده‌ها طلب نکنیم، برادران! امپریالیست‌ها و مزدوران داخلی آن‌ها به شدت از این خشم انقلابی وحشت دارند. بورژوازی در داخل و سایر نیروهایی که برای امپریالیست سفره پهن می‌کنند تلاش می‌کنند تا این مظهر را از بین ببرند و یا ضعیف کنند. برادران! ما نباید بمانند لیبرال‌ها برخورد کنیم، فرق است بین یک سازمان انقلابی و مردمی با نیروهای لیبرال، نباید دچار‌‌‌ همان غرور و عواطفی بشویم که تمایلات لیبرالی در داخل جامعه تبلیغ می‌کند. برادران مجاهد‌م! من در این آخرین لحظات شما را به فکر و صبر توصیه می‌کنم به فکری عمیق، تاریخی و توحیدی، صبری عمیق تاریخی و توحیدی. سلام علیکم بما صبرتم فنعم عقبی الدار. با درود به تمامی شهدای به خون خفته خلق و با درود به خلق قهرمانمان.

زنده باد اسلام، مرگ بر امپریالیست‌ها

زندان اوین، ساعت ۶:۱۰ بعد از ظهر یکشنبه، ۴ مرداد ۱۳۶۰، سیدمحمدرضا سعادتی»