باز آفريني واقعيت ها

همچنان به شيوه سالهای گذشته راهمان ادامه خواهيم داد: ـ آگاه نمودن خلق ازمواضع ضد خلق! ـ ايجاد فضای دوستانه بين ديدگاههای مختلف در درون جبهه خلق ـ بدون هيچگونه گذشت و چشم پوشی درافشای مواضع گذشته و حال ضد خلق! ـ تسليم شانتاژ، تهديد ، توهين و ناسزا و۰۰۰ نخواهيم شد که اين شيوه"شاهان منحوس" و"شيخان ملعون" است.

۱۳۹۷ اردیبهشت ۲۲, شنبه

جوانان در سنین پایین عاشق می‌شوند و بدلیل سهل و آسان بودن ازدواج و تنها با پرداخت ۸ تا ۱۰ میلیون تومان پول بعنوان مهریه و با وجود نداشتن شغل مناسب و درآمد کافی،

بیکاری، فقر و محرومیت، مردم را با مشکلات و چالش‌های بسیاری روبه رو کرده است. جوانان در سنین پایین عاشق می‌شوند و بدلیل سهل و آسان بودن ازدواج و تنها با پرداخت ۸ تا ۱۰ میلیون تومان پول بعنوان مهریه و با وجود نداشتن شغل مناسب و درآمد کافی، بدون در نظر گرفتن مشکلاتی که در آینده پیش رو خواهند داشت، ازدواج کرده و بچه دار می‌شوند. بسیاری از مردان بدلیل بیکاری به اعتیاد روی آورده و خانه نشین می‌شوند و عده‌ای نیز خانواده‌های خود را ترک کرده و برای یافتن کار به تهران و شهرهای بزرگ مهاجرت می‌کنند. زندگی ای که با امیدهای فراوان و با آئین سنتی و زیبای عروسی ترکمنی آغاز شده بود، با گذشت زمان ناخواسته به طلاق ختم می‌شود. این در حالی ست که برخلاف گذشته آمار افراد تحت پوشش کمیته امداد به سن ۳۰ سال و حتی پائین تر از آن هم رسیده است. درد و رنج این گروه از زنان به اندازه‌ای زیاد است که گویا سرنوشت آنها را با غم و اندوه نوشته‌اند. این درد از چهره رنج کشیده پر چین و چروکشان پیداست. گویا که طوفان پیری زودرس، عمر و زندگی‌شان را به باد فنا داده است. زنان و مادران مهربانی که تحمل ناملایمات زندگی قامتشان را خمیده کرده است اما همچون سروی استوار، تمام خانواده را در زیر سایه فداکاری و مهربانی خود یکجا جمع کرده‌اند و

به امید فردایی بهتر در خانه‌های کاهگلی روستاهای این دیار زندگی می‌کنند.

ه امید فردایی بهتر در خانه‌های کاهگلی روستاهای این دیار زندگی می‌کنند.

L’expulsion des Palestiniens en 1948, trou noir dans le récit national Israël hanté par la Nakba

> Mai 2018, page 6, en kiosques

L’expulsion des Palestiniens en 1948, trou noir dans le récit national

Israël hanté par la Nakba

Ce mois de mai débutent les célébrations du 70e anniversaire de la création de l’État d’Israël. C’est l’occasion pour le peuple palestinien de rappeler la catastrophe vécue en 1948 et de revendiquer le droit au retour des réfugiés, prévu par les résolutions des Nations unies. Les manifestants qui, à Gaza, affrontent les balles des soldats israéliens s’inscrivent dans cette exigence de justice.

par Thomas Vescovi

aperçu

Israël hanté par la Nakba

↑

JPEG - 491.6 ko — Mohammed Al-Hawajri. — De la série « Cactus Borders », 2010

eltiqa.com

«La marche du grand retour » : c’est ainsi que les organisations politiques palestiniennes nomment les actions menées chaque année depuis 2009 entre le 30 mars et le 15 mai. Pour l’État d’Israël, le 14 mai marque le souvenir de ce jour de 1948 où David Ben Gourion déclara l’indépendance. La société palestinienne, elle, commémore le lendemain la Nakba (« catastrophe », en arabe) : l’expulsion des 805 000 Palestiniens dont les descendants attendent encore l’application de la résolution 194, votée le 11 décembre 1948 par l’Assemblée générale de l’Organisation des Nations unies (ONU). Ce texte fonde leur « droit au retour » : c’est-à-dire de pouvoir rentrer dans leurs foyers ou de recevoir une compensation. Enfin, c’est à cette date que l’administration de M. Donald Trump entend inaugurer la nouvelle ambassade des États-Unis à Jérusalem.

Au terme de la première guerre israélo-arabe, des centaines de milliers de Palestiniens se retrouvent éparpillés aux quatre coins de la région. Des historiens enregistrent les événements, conscients que la version du vainqueur risque de s’imposer. Les écrits de Walid Khalidi ou Sami Hadawi sont sans ambiguïté : qu’il ait préféré fuir de lui-même pour se protéger ou qu’il y ait été forcé, le peuple palestinien a été chassé de sa terre. Mais, pour que cette version des événements de 1948 se diffuse au-delà du monde arabe, il a fallu attendre 1987 et la publication des premiers ouvrages des « nouveaux historiens » israéliens, parmi lesquels Benny Morris, Tom Segev, Ilan Pappé et Avi Shlaïm. En s’appuyant sur les archives de leur État, ces chercheurs ébranlèrent un à un les piliers de l’historiographie officielle.

La temporalité de ces publications n’est pas anodine. Le premier ouvrage paraît lorsque se déclenche la première Intifada, près d’une décennie après l’arrivée au pouvoir de la droite et le début du mouvement refuznik, qui voit des objecteurs de conscience refuser de servir dans les territoires occupés tandis que des militaires israéliens s’interrogent à propos des (...)