| نخستین مرخصی عبدالفتاح سلطانی پس از ۵۲ ماه زندان مداوم |
 |
| به گزارش بازداشت به نقل از رادیو فردا عبدالفتاح سلطانی وکیل زندانی، که از سال ۹۰ در زندان اوین به سر می‌برد، پس از ۴ سال و ۴ ماه برای اولین بار به مرخصی آمده است. در سالهای گذشته خانواده آقای سلطانی بارها خواستار مرخصی او شده و اعلام کرده بودند که مسئولین قوه قضائیه با این تقاضا مخالفت کرده‌اند. از جمله مائده سلطانی، دختر عبدالفتاح سلطانی، در فروردین ماه گفته بود که مسئولین قوه قضائیه می‌گویند آقای سلطانی «راضی به توبه نشده» و به همین دلیل با مرخصی او مخالفت می‌کنند. این وکیل دادگستری در سال ۹۰، به ۱۳ سال حبس تعزیری و ۲۰ سال محرومیت از وکالت محکوم شد که بر اساس گفته‌های دخترش این حکم با توجه به قانون جدید مجازات اسلامی و تجمیع جرائم و اعمال ماده ۱۳۴، به ۱۰ سال زندان و دو سال محرومیت از وکالت کاهش یافته است. در همین حال وب‌سایت کلمه اعلام کرد که آقای سلطانی، بیش از یک سوم حکم زندان خود را گذرانده و باید آزاد شود. این عضو کانون مدافعان حقوق بشر به ریاست شیرین عبادی، در سال ۹۲ و در اعتراض به وضعيت زندانيان بيمار و «عدم توجه مسئولين زندان به وضعيت وخيم آنان» اعتصاب غذا کرده بود. در سالهای گذشته تعدادی از جایزه‌های حقوق بشری از جمله جایزه سالانه اتحادیه کانون‌های بین‌المللی وکلای دادگستری و جایزه حقوق بشری شهر نورنبرگ آلمان به آقای سلطانی تعلق گرفته است. کانون وکلای شهر نورنبرگ در آلمان همچنین در آبان ماه امسال در سالروز تولد آقای سلطانی، با تهیه چند هزار کارت پستال و ارسال آن به سفارت ایران از او حمایت کرده بودند. تعدادی از سازمان‌های حقوق بشری و همچنین کلوديا روت، نايب رئيس مجلس آلمان، پیش از این خواستار آزادی این وکیل دادگستری شده‌اند. عبدالفتاح سلطانی دو بار دیگر هم سابقه بازداشت دارد. او ۱۰ سال پیش در سال ۸۴، در پرونده‌ای بازداشت شده و ۲۱۹ روز را در سلول‌های انفرادی بند ۲۰۹ زندان اوین گذرانده بود. در این پرونده دادگاه او را به اتهام «جاسوسی» از طریق افشای اطلاعات پرونده موکلان خود که به جاسوسی متهم شده بودند، به ۵ سال حبس و ۵ سال محرومیت از خدمات اجتماعی محکوم کرده بود، اما دادگاه تجدید نظر، آقای سلطانی را از این اتهامات تبرئه کرد. این وکیل دادگستری همچنین ۲۶ خرداد ماه سال ۸۸، یعنی ۴ روز پس از انتخابات مناقشه‌برانگیز ریاست جمهوری، بازداشت و پس از دو ماه با تودیع وثیقه ۱۰۰ میلیون تومانی آزاد شده‌بود. |
۱۳۹۴ دی ۲۸, دوشنبه
|
17 janvier 2016
Article en PDF : 
La guerre et les persécutions ont engendré un nombre record de réfugiés dans le monde entier, indique un rapport du bureau du Haut-Commissariat pour les Réfugiés des Nations Unies. Actuellement, ce sont 59,5 millions de personnes - soit près d’un pourcent de la population mondiale – qui sont réfugiés, demandeurs d’asile ou déplacées dans leur pays. La moitié d’entre eux sont des enfants. Cette crise a fait couler beaucoup d’encre, notamment sur la réponse à lui apporter, mais très peu se demandent à qui profite cette situation tragique.
La réalité est que la guerre et les conflits actuels au Moyen-Orient nourrissent la migration et l’extrémisme. La guerre bénéficie également à l’industrie de l’armement en augmentant ses profits et, par la même occasion, son influence sur les politiques publiques. Par exemple, l’US Air Force a déjà tiré tellement de missiles et de bombes (plus de 20,000) sur les positions de Daech qu’elle est sur le point d’être à court de ce type d’armement, selon un article d’USA Today daté du 3 décembre 2015. Une bonne nouvelle pour Lockheed Martin (première entreprise américaine et mondiale de défense et de sécurité), qui fabrique les missiles Hellfire.
Selon Zacks.com, un site de recherche d’investissement, les tensions géopolitiques obligent les nations du monde à améliorer leurs capacités défensives : On peut y lire que « L’augmentation de la menace… a stimulé la demande d’armes américaines […] Ce qui bénéficie aux entreprises américaines d’armement ».
Les cadres du complexe militaro-industriel ont assuré aux géants de la finance mondiale que plus de guerre signifie plus de marchés pour leurs produits. Le directeur financier de Lockheed Martin, Bruce Tanner, a annoncé lors d’une conférence au Crédit Suisse que la guerre au Moyen-Orient donnerait à son entreprise « un avantage non négligeable » et qu’elle a augmenté la demande de jets F-22 et F-35. A la même réunion, le journal The Intercept a rapporté que le président d’Oshkosh, Wilson Jones, avait affirmé que la menace grandissante de l’Etat Islamique allait multiplier la demande de véhicules armés.
Pendant ce temps, les Etats du Golfe fournissent déjà des armes fabriquées aux Etats-Unis aux rebelles en Syrie. C’est en tout cas une information du Daily Mail qui cite le directeur d’une entreprise d’armement basée aux Etats-Unis « La Syrie est une zone de croissance exponentielle pour nous ».
Selon une analyse de The Intercept, ce n’est pas une coïncidence si la valeur des stocks d’entreprises telles que Raytheon, General Dynamics, Booz Allen, Lockheed Martin et Northtop Grumann ont bénéficié d’une augmentation inopinée au lendemain des attaques terroristes sur Paris.
La tendance est à la hausse pour la vente d’armes au niveau international, et les Etats-Unis s’accrochent à leur position de leader mondial. « Le volume du transfert d’armes majeures s’est élevé de 16% durant la période 2010-2014 par rapport à la période 2005-2009 » rapporte l’Institut International de Recherche pour la Paix basé à Stockholm.
Pour les Etats-Unis, la vente d’armes a augmenté de 23%. « Plus que n’importe quel autre fournisseur, les Etats-Unis ont livré des armes majeures à au moins 94 destinataires entre 2010 et 2014 », selon une recherche de l’Institut. Les armes ont été dispersées partout dans le monde, mais un tiers des exportations états-uniennes ont été destinées au Moyen-Orient.
Les armes vendues aux alliés des Etats-Unis, comme l’Irak ou l’Arabie Saoudite, ne restent pas au même endroit. « Les combattants de Daech utilisent principalement des armes pillées dans les stocks de l’armée irakienne, armes qui ont été fabriquées dans plus de douze pays, y compris la Russie, la Chine, les Etats-Unis et des pays européens », selon Amnesty International.
« La quantité et la diversité du stock d’armes et de munitions de Daech témoignent de décennies d’irresponsabilité quant aux transferts d’armement vers l’Irak, mais aussi de multiples erreurs commises lors de l’occupation états-unienne pour la sécurisation des livraisons et des stocks d’armement, ainsi que de la corruption endémique régnant en Irak », selon le récent rapportd’Amnesty
La Recherche sur les Conflits Armés, un groupe basé à Londres qui a analysé l’arsenal djihadiste, indique que « Daech n’a pas eu beaucoup de difficultés à piocher dans l’immense stock d’armes qui entretient le conflit en Irak et en Syrie. Armes fournies non seulement par des grandes puissances mondiales, mais aussi par des allers-retours d’exportateurs tels que le Soudan », selon un rapportdu Centre pour l’Intégrité Publique. L’un des fournisseurs de munitions est une usine de Lake City, dans le Missouri, gérée par Alliant Techsystems qui a, en 2014, dépensé $1,35 milliards en lobbying.
Et le cycle continue. Le complexe militaro-industriel utilise son poids de lobby et les contributions de la PAC (Comité d’Action Politique) pour remporter des contrats de production d’armes. Les armes utilisées outre-Atlantique créent de nouveaux ennemis. Ces ennemis interceptent ces armes et les retournent vers des cibles états-uniens.
Les migrants désespérés recherchant la sécurité ont provoqué des vagues accrues de xénophobie, entraînant de nouvelles violences en Occident. Plus de peur et plus de violence : voilà ce qui crée de nouveaux marchés pour l’industrie de l’armement. L’augmentation des ventes fournit plus d’argent à dépenser dans le lobbying, dans les campagnes présidentielles et chez les groupes d’experts pro-conflit.
Nous pouvons briser cette spirale en arrêtant la guerre, en accueillant les réfugiés et en interrompant l’influence injustifiée de ceux qui profitent de la violence. Le président Dwight D. Eisenhower avait raison lorsque, il y a 54 ans déjà, il mettait en garde contre « l’acquisition d’une influence injustifiée, voulue ou non voulue, par le complexe militaro-industriel ».
« Seuls un signal d’alarme et des citoyens éduqués peuvent contraindre l’immense réseau de l’industrie et de la manufacture militaire de défense, en utilisant des méthodes et des objectifs pacifiques, afin que la sécurité et la liberté puissent prospérer ensemble », insistait Eisenhower.
Il est temps de répondre à son appel !
Tous droits réservés à Truthout, ne doit pas être réédité sans accord préalable.
Traduit de l’anglais par Thomas Freneat pour Investig’Action
Source : Truthout
لادن بازرگان : به یاد عباس رحیمی
عباس رحیمی را برای اولین بار در دادگاه ایران تریبونال در لندن دیدم. چهره اش لبریز از مهربانی بود، و فشار زندگی را روی شیارهای صورتش و توی چشمان غمگینش می دیدی. عباس جنوب شهری بود و صداقت، مردانگی و از خود گذشتگی خاصی داشت. همه جوانی اش را در زندانهای رژیم جمهوری اسلامی گذراند، تنها به این دلیل که به شلاق خوردن یک انسان در ملا عام اعتراض کرده بود. در مجموع ۱۱ سال را در زندانهای رژیم جمهوری اسلامی سپری کرد، بدون اینکه کوچکترین عمل خلافی انجام داده باشد. پیش از شروع ضبط برنامه تلویزیونی ای که هر دوی ما مهمان آن بودیم، با هم کمی گپ زدیم و او با بی پیرایگی خاص خودش گفت: "ما گیج شده بودیم و نفهمیدیم که این رژیم چرا با ما اینچنین کرد، و چرا با چنین وحشیگری ای با ما برخورد کرد". سخنانش نشانگر صداقت، بی پیرایگی و انسان دوستی او بود. مگر چه کرده بود که چنین مورد آزار و شکنجه های بی پایان قرار گرفته بود. من سر در گمی او در پاسخ به این پرسش را که "مگر ما چه کرده بودیم" درک می کردم، و هر چه تلاش نمودم پاسخی برای این پرسش خالصانه او بیابم، نتوانستم و به فشردن دست او قناعت کردم.
در سال ۱۳۵۹ رژیم جمهوری اسلامی به این دلیل که او به شلاق زدن یک انسان در ملا عام اعتراض کرده بود، تیر زده و زخمی کرده بود. روز بعد خلخالی، حاکم شرعی که از طرف خمینی برای سلاخی انسانهای آزاده تعیین شده بود، دستور داد که بروند "و کسی را که مانع اجرای حکم خدا شده بود دستگیر کنند". بعد از یک سال آزاد شده و دوباره چند ماه بعد به همراه تعداد زیادی از اعضا خانواده اش در منزل پدریشان دستگیر شد. وقتی که از شکنجه هایی که شده حرف میزد و بلاهایی را که جمهوری اسلامی در زندان اوین به سرش آورده تعریف می کرد، صدایش پرصلابت و بلند بود، اما وقتی اسم برادرش عزیز محمدی را برد به گریه افتاد. مرد بالا بلندی که شانه های استواری داشت بشدت می لرزید. به سختی هق هقش را فرو خورد، اشک هایش را پاک کرد و با غرور گفت: "عزیز وقتی که گرفتنش هوادار چریکهای فدایی خلق-اقلیت بود. یکی از کسانی که او را می زد خود لاجوردی بود و به سختی او را شلاق زده، می گفت که باید همه اطلاعات ات را بدهی، اما او حتی اسمش را هم به آنها نداد. عزیز پای چپش سیاه شده و کلیه هایش از کار افتاده بود. او را روی برانکارد به میدان اعدام بردند و تیرباران کردند". دوباره به آرامی از خودش، دوستانش و شکنجه ها و آزارهایی که در زندان غزل حصار و بدست حاج داوود و همکارانش شده بود گفت. اما وقتی که به داستان خواهرانش مهری و سهیلا که هر دو در جریان کشتار زندانیان سیاسی در تابستان سال ۶۷ حلق آویز شده بودند رسید، گریه مجالش نداد. به سختی از دستگیری و اعدامشان گفت و اینکه نشانی از قبر آنها و هیچ یک از جان باخته گان کشتار زندانیان سیاسی در سال ۶۷ در دست نیست. آنقدر حرف برای زدن داشت که نمی توانست روی موضوعی متمرکز بشود و از این داستان به داستان دیگری می رفت. رژیم جمهوری اسلامی پنج عضو خانواده اش را اعدام کرده و حتی مادر و پدرش را هم به زندان انداخته و خواهر و برادر دیگرش را از رفتن به دانشگاه محروم کرده بود.
برای بار دوم، وقتی که به استودیوی تلویزیون من و تو برای مصاحبه در باره کشتار زندانیان سیاسی در سال ۶۷ رفته بودم او را دیدم. من و او با هم به سوالات مجری های برنامه پاسخ می دادیم. چنان سادگی و صداقتی در صدایش موج می زد که قابل توصیف نیست. با تاسف سرش را تکان می داد و می گفت: "مقاوت بود اما رژیم همه را می زد (یعنی اعدام می کرد). جنگ بود و به بهانه جنگ هرکسی را می گرفت میگفت مرتد فطری هستی". در آن مصاحبه هم از رنجی که خودش و خانواده اش متحمل شده بود گفت و اینکه معلوم نیست نظام جمهوری اسلامی با اجساد جان باخته گان کشتار زندانیان سیاسی در تابستان سال ۶۷ چه کرده است و بعد با قاطعیت اضافه کرد : "بلاخره معلوم خواهد شد که رژیم با این اجساد چه کرده است و کسانی که این جنایت ها را کرده اند باید پاسخگوی اعمال خود باشند".
عباس رحیمی بعد از پنج سال دسته و پنجه نرم کردن با تومور مغزی در گذشت. یاد و خاطرش گرامی باد. به یاد او، به یاد قهرمانی هایش، و پایمردی هایش در مقابل این رژیم آدمخوار متن فشرده ای را که چکیده ای از شهادت او در دادگاه ایران تریبونال در جون سال ۲۰۱۲ است در زیر آورده ام.
عباس محمد رحیمی از جریان دستگیری خود در سال ۵۹ گفت. حزب الله ای ها، یکی از افراد محله آنها را به جرم مشروب خوردن دستگیر کرده و سپس برای "زدن شلاق در ملا عام" او را به محله آورده بودند. عباس بهمراه عده ای دیگر، به حزب الله ای ها اعترض می کند، موضوع بالا می گیرد و نیروهای رژیم شلیک کرده واو را از ناحیه پای چپ مجروح می کنند. روز بعد خلخالی دستور می دهد که "به محله باز گردید و کسی را که جلوی اجرای حکم خدا را گرفته است، دستگیر کنید." عباس مجروح را به زندان می برند و خلخالی به او یک سال حکم زندان می دهد. بعد از آزادی در سال ۶۰ ، به فاصله کوتاهی، نیروهای سپاه خانه آنها را محاصره کرده و همه افراد خانواده از جمله دو برادر، دو خواهر، و پدر خانواده را استگیر می کنند. خواهر دیگر آنها که تنها ۱۱ سال داشت، در خانه همسایه بود، و از دیدن یورش نیروهای سپاه به خانه شان و دستگیری همه اعضای خانواده اش، آنچنان شوکه می شود که روز بعد همه دهانش "آفت" می زند. پدر خانواده، که در جوانی از هواداران مصدق بود و مدتی هم بعد از کودتای ۲۸ مرداد سال ۳۲ در زندان بود، به دلیل داشتن خالکوبی ستارخان بر روی سینه اش، بوسیله "گیلانی" به یکسال زندان محکوم می شود. پیرمرد راشلاق زده و از او می خواستند که ارتباطات فرزندانش را لو بدهد. او جواب داده بود : "من چیزی در باره فعالیت های فرزندانم نمی دانم، اما گر هم می دانستم به شما نمی گفتم."
عباس میگفت" من را هر روز کابل می زدند و ۲۴ ساعت از سقف آویزان می کردند و می گفتند که اسلحه خانه دست تو بوده است و بردی اسلحه ها را به مجاهدین داده ای. می گفتم، من نه اسلحه داشتم و نه به کسی داده ام. اما آنها کماکان من را می زدند و شکنجه می دادند و می گفتند که تو در سال ۵۹ در زندان اوین با "محمد رضا سعادتی" ارتباط برقرار کرده ای و او محل اختفای اسلحه ها را به تو داده است. می گفتم، سال گذشته، وقتی که من در زندان بودم، پایم تیر خورده بود و قدرت حرکت نداشتم. سعادتی در سلول روبرویی من زندانی بود، و بعضی وقتها، وقتی که مسٔول زندان غذا تقسیم می کرد، چون حرکت کردن برای من مشکل بود، او ظرف غذای من را می گرفت و برایم می آورد. اما آنها کماکان می زدند و اطلاعات می خواستند و من چیزی نداشتم که به آنها بگویم. هر چه می زدند، من می گفتم که من هیچ کاره ام. بعد از چند ماه من را به زندان غزل حصار منتقل کردند و سپس به من حکم ۱۰ سال زندان دادند. در غزل حصار هر روز شکنجه بود. مسٔول زندان غزل حصار "حاج داوود" بود و او می گفت که شما ها اعتراف نکرده اید و حالا باید همه اطلاعاتتان را بدهید. من، بهزاد نظامی، دکتر فرزین و ۷ نفر دیگر را بردند، و به ستونها بستند و تا صبح به کمک تواب ها می زدند."
برادر دیگرش هوشنگ محمدی قبل از دستگیری دانشجوی معماری بود و از سال ۱۳۶۰ تا سال ۱۳۷۰ در زندان بود. وقتی که آزاد شد اجازه تحصیل به او داده نشد و مجبور شد از راه تدریس خصوصی به امرار معاش بپردازد.عباس با افتخار و احترام خاصی از هوشنگ حرف می زد و بدلیل سادگی خاصی که داشت، شنونده متوجه می شد که چه احترامی برای هوشنگ قائل است. عباس از اینکه هوشنگ بدون اینکه امکان تمام کردن دانشگاه را داشته باشد، توانایی تدریس و انتقال دانش به دیگران را داشت، لذت می برد. در هنگام شهادت دادن در جلوی کمیته حقیقت یاب مرتب به هوشنگ در جریان قتل های زنجیره ای بوسیله وزارت اطلاعات ربوده شد و معلوم نشد که چه برسرش آوردند و چگونه او را کشتند. بعد از پیگیری های مداوم پدر محمدی و سرگردانی او در جلوی زندان های نظام جمهوری اسلامی برای گرفتن خبری درباره سلامت فرزندش، به او پیغام داده بودند که دیگر به جلوی زندانها نیا، پسرت زنده نیست.
عباس شهادت داد که برادرانش عزیز و هوشنگ، خواهرانش مهرانگیز و سهیلا و پسر خواهرش حسین مجیدی که تنها ۱۵ سال داشت در دهه ۶۰ اعدام شدند. عزیز محمد رحیمی، حسابدار بود و از زندانیان دوران شاه و هوادار چریک های فدایی خلق-اقلیت. عباس می گفت: "لاجوردی شخصا از او بازجویی می کرد و او را شلاق می زد. در اثر شدت جراحات وارده، کلیه های او از کار افتاده و پاهایش سیاه شده، و دیالیز میشد." در اینجا به گریه افتاد و گفت: "عزیز، حتی اسم مستعارش را هم به آنها نداد. او را به بهداری برده بودند و بعد با برانکارد آوردند و باز هم زدنش و بلاخره هم با برانکارد او را به جوخه اعدام بردند. عزیز به فاصله یکماه پس از دستگیری، در تابستان سال ۶۰ تیرباران شد." هوشنگ، دانشجوی معماری، ۱۰ سال زندان بود و از جان بدر برده گان کشتار زندانیان سیاسی در سال ۶۷. پس از آزادی، از ادامه تحصیل محروم شد و به تدریس خصوصی پرداخت. در سال ۷۱ بعد از خروج از خانه ناپدید شد. گویا ماموران وزارت اطلاعات، در جریان قتل های زنجیره ای او را نیز سربه نیست کرده اند. مهرانگیز و سهیلا پس از سالها زندان، در تانستان خونین سال ۶۷ به دار آویخته شدند. مادر خانواده در سال ۶۵ دستگیر شده و بعد از دو سال از زندان آزاد شد. در تابستان سال ۶۷ ، این مادر دردمند در زندان بود، اما به او اجازه دیدار با دخترانش، مهرانگیز و سهیلا، و خداحافظی از آنها داده نشد. عباس می گفت: "سه ماه بعد از ما، بچه خواهرم، حسین مجیدی که تنها ۱۵ سال داشت، دستگیر شد. او را می زدند و از او می خواستند که محل اختفای عمویش را لو بدهد. گویا درهمان سال ۶۰ زیر ضربات کابل کشته شده است، اما تا سال ۶۶ کوچکترین خبری از او به ما نمی دادند. بلاخره در سال ۶۶ گفتند که او اعدام شده است و قبرش در قطعه ۶۶ بهشت زهرا است. حالا اینکه آیا واقعا جسد او در آن قبر هست یا نه، ما نمی دانیم."
لادن بازرگان
ژانویه ۲۰۱۶
lawdanbazargan@gmail.com
اشتراک در:
پست‌ها (Atom)
