۱۳۸۹ آذر ۱۳, شنبه

بيانيه‌ي كانون نويسندگان ايران



به مناسبت دوازدهمين سالگرد قتل محمد مختاري و محمدجعفر پوينده

آن شب كه شهر را از تابوت بيرون كشيدند
گودال دسته‌جمعي ما را ستاره‌ها نشان كردند

جمعه ۱۲ آذر ۱۳۸۹ - ۰۳ دسامبر ۲۰۱۰

mokhtari-poyande.jpg
مردم آزاده!
دوازدهمين سالگرد قتل تبهكارانه‌ي زنده‌يادانِ عرصه‌ي انديشه و بيان، محمد مختاري و محمدجعفر پوينده، فرا مي‌رسد اما نه‌تنها هنوز آمران و عاملان واقعي اين جنايات هولناك را معرفي نكرده‌اند بلكه كماكان سكوت تنها پاسخ به خانواده‌هاي قربانيان و مردم ايران است.
اكنون همگان مي‌دانند كه قتل‌هاي سياسي سال ۷۷ موسوم به قتل‌هاي زنجيره‌ئي جرياني براي حذف فيزيكي دگرانديشان و آزادي‌خواهان بود. اين جنايت با قتل ددمنشانه‌ي فعالان سياسي داريوش فروهر و پروانه‌ اسكندري آغاز شد و با ربودن و خفه كردن دو يار سربلندِ كانون نويسندگان ايران، محمد مختاري و محمدجعفر پوينده، به اوج رسيد و براي جانيان آدمكش چيزي جز نفرت و خشم مردم ايران و جهانيان در پي نداشت. چنان‌كه از آغاز انتظار مي‌رفت اين قتل‌ها سراسر ايران را به لرزه درآورد، پرده از بسياري از مرگ‌هاي مشكوك ديگر برگرفت، روزنامه‌نگاران و نويسندگان و مورخان و فعالان اجتماعي و سياسي را به بازنگري در تاريخ قتل‌ها و سركوب‌هاي دو دهه‌ي پيش از آن واداشت، و دانش‌جويان و فرهيختگان را به داد‌خواهي طلبيد. هنگامي كه پرده اندكي كنار رفت آشكار شد كه عاملان خون‌آشام در گذشته‌ي نه‌چندان دور از ريختن خون ده‌ها آزادي‌خواه ديگر هم‌چون زنده‌يادان احمد ميرعلايي، غفار حسيني، حميد حاجي‌زاده، پيروز دواني، مجيد شريف و . . . هراسي به دل راه نداده بودند. اما طي سال‌هايي كه از اين جنايت مي‌گذرد نه‌تنها ابتدايي‌ترين خواسته‌هاي انساني ناديده گرفته شد، بلكه با سركوب و دستگيري و حبس و سانسور فضايي سربي بر جامعه حاكم كردند و گوي سبقت را از خودكامگان قرون‌وسطايي ربودند. اكنون اعمال زور و سركوب شيوه‌ي رايج در چهارگوشه‌ي كشور است. يورش به خانه‌ها،‌ دستگيري‌هاي گسترده،‌ دادگاه‌هاي عدالت‌ستيز و محكوميت‌هاي طولاني ابعادي وسيع مي‌يابد. بسياري از منتقدان اجتماعي بدون ارايه‌ي كوچك‌ترين مدركي در زندان‌ها به سر مي‌برند و كار به جايي رسيده است كه وكلاي مدافع حقوق زندانيان سياسي نيز دستگير و زنداني مي‌شوند.
ولي افزون بر آن‌چه گذشت، پديده‌ي قتل‌هاي زنجيره‌ئي حديث ديگري نيز دارد كه از لزوم عزم و اراده‌ي نيرومندترِ آزادي‌خواهان براي ريشه‌كني آن حكايت مي‌كند. در آغاز تصور مي‌شد طنابي كه سركوب‌گران آدمكش به گردن مختاري و پوينده انداختند به دست و پاي خودشان پيچيده است و چندي نمي‌گذرد كه آمران و عاملان اين قتل‌ها به سزاي عمل ننگين خود مي‌رسند. چنين نشد. از يك سو، سعيد امامي را از ميان بردند، و با صدور قرار موقوفيِ تعقيب و بدين‌سان حذف همه‌ي اقارير او از پرونده، رابطه‌ي بالا و پايين در آمريت و اجراي اين قتل‌ها يك‌سره گسسته شد. سپس پرونده را از طول و عرض و ارتفاع مثله كردند و سرانجام مشتي عوامل اجراييِ خرده‌پا را به محاكمه‌اي كشيدند كه جريان دادرسي آن ماهرانه از پيش تعيين شده بود. و سرانجام ناصر زرافشان، يكي از وكلاي خانواده‌هاي قربانيان، محاكمه و به "جرم" دفاع از موكلان خود به پنج سال زندان محكوم شد. اما، از سوي ديگر- و اين همان حديثي است كه بايد بازگفته شود و مورد تأكيد قرار گيرد- در فضاي فروكشِ سريع اعتراض و التهاب مردم و بر بستر جبن و ناتوانيِ به‌اصطلاح اصلاح‌طلباني كه نخست براي جراحي اين "غده‌ي سرطاني" عزم جزم كرده بودند اما در نهايت عقب نشستند، آمران و عاملان قتل‌هاي زنجيره‌ئي طنابي را كه موقتاً به دست و پايشان پيچيده بود باز كردند و دست‌به‌كار تدارك توطئه‌هاي تازه بر ضد آزادي‌خواهان شدند، كه كشتار سال گذشته‌ي جوانان در كهريزك از آن جمله است. راه افتادن چندباره‌ي ماشين قتل‌هاي زنجيره‌ئي و تكرار چرخه‌ي كشتار آزادي‌خواهان اين حقيقت را يادآوري مي‌كند كه بهاي آزادي در اين سرزمين هم‌چنان سنگين است و زدودن ننگ آزادي‌كُشي از جامعه‌ي ما عزم و اراده‌ي به‌مراتب نيرومندترِ مردم آزادي‌خواه را مي‌طلبد.
كانون نويسندگان ايران، ضمن گرامي‌داشت ياد محمد مختاري و محمدجعفر پوينده و اعتراض به محروميت خود از برگزاري مراسم بزرگ‌داشت براي اين دو عزيز، هم‌چون گذشته خواهان معرفي و محاكمه‌ي آمران و عاملان قتل‌هاي زنجيره‌ئي،‌ آزادي همه‌ي زندانيان سياسي، و حذف سانسور از تمامي زمينه‌هاي اجتماعي و فرهنگي و تأمين آزادي انديشه و بيان براي همگان است

کانون نویسندگان ایران
۱۱ آذر ۱۳۸۹

روز جمعه ۱۹ آذرماه، ساعت ۲ بعد از ظهر، در گورستان امامزاده طاهر در مهرشهر كرج همراه با خانواده‌ها و ياران گرد مي‌آييم و آرامگاه اين جان‌باختگان راه آزادي را گلباران مي‌كنيم.

ويديوهايي از كيف قاپي وحشيانه از زنان در تهران دزدي با چاشني كتك و چاقو!

بزرگداشت ِ جان باختگان ِ شانزدهم آذر





بزرگداشت ِ جان باختگان ِ شانزدهم آذر

و یادی از شهامت یک بانوی مبارز

بیشتر ایرانیان پنجاه ساله به بالا، رویداد خونین 16 آذر1332 در دانشگاه تهران را به یاد می آورند و از چگونگی آن آگاهند. برای آگاهی جوان ترها یادآوری می کنم که در پی کودتای آمریکائی ـ انگلیسی 28 مرداد 1332 (9 اوت 1953) و سرنگونی دولت ملی دکتر محمد مصدق، نیروهای سرکوبگر کودتا در سراسر ایران دست به بازداشت و حبس و تبعید و شکنجه و کشتار هزاران تن از آزادیخواهان و مبارزان زدند و کوشیدند هر صدای اعتراضی را در سینه خفه کنند. ( در باره زمینه های شکل گیری و پی آمدهای این کودتا، نگاه کنید به گفتار فراگیر زیر و کتابشناخت رهنمون آن:

Mark J. Gasiorowski, Coup D'etat of 1332S/1953 Vol.6pp. 554-56.

در آن هنگامه سیاه تاریخ ایران، دانشگاه های کشور (و بویژه دانشگاه تهران)، استوارترین سنگرهای پیکار با نظام خودکامه به شمار می آمدند که جوانان پرشور و آزادیخواه، شعله مبارزه را در آنها فروزان نگاه داشته بودند. اما رژیم تازه حاکم شده، این فروغ تابناک را بر نمی تابید و پیوسته در صدد بود که آخرین اخگرهای پیکار بر حق جوانان ایرانی در دانشگاه ها را به دست ظلمات بسپارد. در هر یک از دانشگاه ها یک پاسگاه نظامی استقرار یافته بود تا هر جنبش و کوششی را زیر نظر داشته باشند و به شکار و سرکوب مبارزان پردازند.

در آذرماه همان سال، قرار بود که ریچارد نیکسون معاون رئیس جمهور وقت آمریکا (ژنرال دوایت آیزنهاور، همان که اندک زمانی پیش از کودتا، دولت ملی مصدق را به آوردن ناوگان نظامی به خلیج فارس تهدید کرده بود) به تهران سفر کند. ( لابد برای دیدار از سرزمین کودتازده ای که چاه های زرخیز نفت و دیگر گنجینه هایش دیگرباره به چنگ غارتگران غربی افتاده بود.!)

در آستانه ورود نیکسون به تهران، دانشگاه قد بر افراشت و فریاد اعتراض بر داشت. اما نظامیان حاکم در بامداد روز 16 آذر به دانشکده فنی که بانگ خشم آگین دانشجویان در آن رساتر از همه بود، هجوم بردند و در یک تیراندازی ِ بیرحمانه به دانشجویان بر پا خاسته، سه دانشجوی آن دانشکده ( مصطفی بزرگ نیا، مهدی شریعت رضوی و احمد قندچی) را در خون غلتاندند.

نیکسون به تهران رفت و بازگشت و رژیم کودتا با تشدید فشار و اختناق، گمان می برد که توانسته است ایستادگی مردم ایران را بکلی در هم بشکند. آما آتش پیکار مردم آزادیخواه و حق طلب، در زیر خاکستر سکوت فروزان ماند و مبارزه برای رهائی ـ هرچند در شرایطی بسیار هولناک و دشوار ـ ادامه یافت.

حکومت بر آمده از کودتا بنا بر سندی که بعدها منتشر شد، در یک نامه رسمی از کشنده سه دانشجوی دانشگاه تهران قدر دانی کرد و به او پاداش و درجه داد ! اما مردم ایران آن رویداد شوم و فاجعه بار را لکه سیاهی در کارنامه حاکمان تازه و سر آغاز درخشانی برای مبارزه های پس از آن شمردند. 16 آذر، در همه جا و بویژه در دانشگاه ها، روز دانشجو و روز همبستگی آزادیخواهان و ایران دوستان شد.

تا چند سال پس از رویداد 16 آذر، رژیم ِ کودتا، مانع هرگونه گردهمائی و سخنرانی و آئین یادبود در دانشگاه ها می شد. اما دانشجویان هر سال در این روز با پخش بیانیه های پنهانی و کارهای آرام دیگر، یاد سه دانشجوی کشته و خاطره مبارزه خونین بر ضد نظام تحمیلی را گرامی می داشتند. از جمله این که شاخه های گل بر پلکان دانشکده فنی می گذاشتند.

در سال 1337 ، چند روز پیش از 16 آذر یک فراخوان چند سطری بر کف دستی کاغذ( که آنوقت ها "تراکت" خوانده می شد) در دانشگاه تهران پخش شد که خبر از برپائی یک گرد همائی در روز 16 آذر در برابر دانشکده حقوق می داد. این خبر به سرعت در دانشگاه پیچید و با وجود چیرگی نظامیان و ساواک و جَوّ ِ هراس و واهمه ای که پدید آورده بودند، شور و هیجانی آمیخته با تردید و احتیاط در دل ها ایجاد کرد.

سر انجام روز 16 آذر فرا رسید. ساعت تعیین شده برای گرد همائی 11 بامداد بود. از نیم ساعت پیش از آن، به تدریج صدها تن از دانشجویان از گوشه و کنار دانشگاه در برابر دانشکده حقوق گرد آمدند. اما بیشتر آنان در گروه های چند نفری در کنار آشنایان و پاره ای نیز تک تک ایستادند. هیاهو و هلهله ای در میان نبود. غالب حاضران خاموش بودند و برخی با یکدیگر پچپچ می کردند. نگاه ها دزدیده و زیرچشمی بود و همه چیز حکایت از هراس و ناباوری داشت. گوئی همه انتظار حمله و هجومی تازه را می کشیدند.

ناگهان بانوی جوانی سرفراز و مطمئن به خود، با شهامتی تمام بر ایوان روبروی دانشکده ظاهر شد و با صدائی پرهیجان، اما کشیده و استوار و نافذ، بانگ برداشت که:

" خواهران و برادران عزیزم ! چرا پراکنده اید؟ چرا سرهاتان را به زیر انداخته اید؟ از که می ترسید؟ از چه می ترسید؟ جان من فدای شما ! بر خاموشی و ترس غلبه کنید و خاطره یاران خود را که پنج سال پیش در چنین روزی در همین دانشگاه به خون درغلطیدند، گرامی بدارید !"

صدای آن بانو چنان تأثیر فوری و نیرومندی در روحیه ها گذاشت که همه حاضران بی اختیار سر بلند کردند و کف زدند و گام هائی به پیش بر داشتند و تنگاتنگ ایستادند و به دنباله سخنان بانوی سخنران که گزارشی از رویداد 16 آذر و رفتار حکومت جابر با مردم و دانشگاهیان و ارج گذاشتن خاطره دانشجویان از دست رفته بود، گوش فرا دادند و گفتار او را با شور و هیجان تأیید کردند.

من آن بانو را تا آن روز نمی شناختم. دیگران او را به من معرفی کردند: " پروانه فروهر" همسر"داریوش فروهر" (از مبارزان جبهه ملی و حزب ملت ایران که در مبارزه های سال های 32 ـ 31 او را دیده بودم و می شناختم).

بدینسان، نخستین آئین یادبود آشکار 16 آذر پس از سال 32 با شکست سکوت از سوی بانوئی باشهامت و مبارز برگزار گردید و از آن پس، سال به سال بزرگ تر و شکوهمندتر و پرشورتر شد.

چند روز پس از 16 آذر، بانو فروهر را ـ که دیگر شاخص و انگشت نما شده بود ـ در دانشکده ادبیات و علوم انسانی ـ که او هم مانند من من دانشجوی آن بود ـ دیدم که پنجه یکی از پاهایش زخم بندی شده و در یک کفش سرپائی بود. در میان دانشجویان شایع بود که ساواک پس از پایان تظاهر 16 آذر، آن بانو را بازداشته و پنجه پایش را شکنجه کرده بود. هیچ گاه تحقیق نکردم که آیا آن روایت واقعیت داشت یا تنها یک شایعه بود.