۱۳۸۸ خرداد ۲۰, چهارشنبه
با وزیر کشور کابینهی احتمالی کروبی آشنا شویم
ایرج مصداقی
تعدادی از گروههای مدعی اپوزیسیون! و همچنین همراهان کروبی تلاش میکنند او را مدافع حقوق بشر و حقوق شهروندی جا زده و مردم را متقاعد کنند که برای حل مشکلاتشان و برای بهبود وضعیت حقوق بشر به کروبی رأی دهند.
برای شناخت بیشتر از ماهیت کروبی، توجه شما را به سابقهی وزیر کشور کابینهی احتمالی او جلب میکنم.
سحام نیوز ، سایت اینترنتی حزب اعتماد ملی، امروز ۱۸ خرداد ۱۳۸۸خبر از انتخاب دو عضو جدید کابینه کروبی داد.
«مهدی کروبی در جمع دانشجويان تبريز، جميله کديور و محمد رحمانی را به عنوان اعضای کابينه خود معرفی کرد.
... وی در ادامه با معرفی محمدعلی رحمانی به عنوان ديگر عضو کابينه اش به سوابق وی اشاره کرد و گفت: محمدعلی رحمانی عضو ارشد مجمع روحانيون مبارز، عضو دفتر امام و از کسانی است که همواره مورد توجه حضرت امام قرار داشته است و حتی حضرت امام در نامه ای از ايشان به عنوان مبارز و دوستش قدردانی کرد. ايشان ۱۷ سال مسئول عقيدتی سياسی نيروی انتظامی با حکم فرمانده کل قوا بوده است. در سال هايی که او اين مسئوليت را برعهده داشت، استانداران، ائمه جمعه و مسئولان و مديران استانی همواره از ايستادگی وی در برابر مشکلات و تعاملش با نيروها سخن گفته اند. آقای رحمانی فردی است که هنگام دعوت مجمع روحانيون مبارز، از آقای خاتمی برای حضور در عرصه انتخابات علی رغم مسئوليتی که داشت، بر حضور ايشان پافشاری کرد و به حمايت از وی برخواست. من فردی شفاف و صادق را که همواره مواضعش روشن بوده است، به عنوان عضو کابينه ام انتخاب کرده ام.
وی افزود: من می دانم آقای رحمانی با صراحت و شجاعتی که دارد می تواند مفاسد و ول انگاری را کنترل کند و ديگر نيازی نيست تا گشت ارشاد در خيابان ها باشد. ايشان به گونه ای امنيت و عزت را برای مردم ميسر می کند که حتی دختر و پسر با احساس امنيت در خيابان ها راه بروند.
وی با اشاره به معرفی کرباسچی، نجفی و عباسی فرد به عنوان اعضای کابينه اش گفت: اکنون با معرفی کديور و رحمانی، پنج نفر از اعضای کابينه ام مشخص شده است و می توانيد ترکيب آن را تا حدودی حدس بزنيد.»
توضیح کروبی برای شناخت این چهرهی جنایتکار به قدر کافی گویاست. او قرار است بیاید تا به تعبیر کروبی «مفاسد و ول انگاری را کنترل کند». او سابقهی ۱۷ سال مسئولیت عقیدتی سیاسی نیروی انتظامی در دوران خمینی و خامنهای را یدک میکشد. او یکی از جنایتکاران علیه بشریت است. وی در اوایل دههی ۷۰ در جریان مراسم سنگساری که در یکی از پایگاههای نیروی انتظامی برگزار شد کسی بود که اولین سنگ را به سمت قربانیان پرتاب کرد. در جریان این مراسم دو نفر از ابواب جمعی نیروی انتظامی، سنگسار شدند و نفر سوم به تخته شلاق بسته شد. صادر کننده این حکم ضدانسانی علی رازینی رئیس و حاکم شرع مجتمع قضایی نیروهای مسلح بود. توجه شما را به فیلم این مراسم جلب میکنم. در این فیلم در دقیقه شش و ۴۳ ثانیه میتوانید چهرهی محمدعلی رحمانی کاندیدای کروبی برای وزارت کشور را ملاحظه کنید.
افرادی چون رحمانی قرار است چهرهی «رحمانی» اسلام آقایان را نشان دهند!
کروبی خود گفته است که از روی این انتخاب ( یعنی کدیور و رحمانی) میتوانید «ترکیب» کابینه او را حدس بزنید.
آنهایی که تحت عنوان اپوزیسیون و حقوق بشر مردم را به سراب کروبی هدایت میکنند امیدوارم پاسخی برای این سند و انتخاب خود داشته باشند. هرچند نمیتوان کسی که خود را به خواب زده، بیدار کرد.
ایرج مصداقی
www.irajmesdaghi.com http://news.gooya.com/politics/archives/2009/06/088791.php http://www.apostatesofislam.com/media/video/stoning_video.ram ۱۸ خرداد ۱۳۸۸ Irajmesdaghi@yahoo.com
مرکز اسناد حقوق بشر ایران گزارش زیر را منتشر میکند
مرکز اسناد حقوق بشر ایران گزارش زیر را منتشر میکند:
«ارعاب پنهانی: نهادهای اطلاعاتی موازی ایران»
اطلاعیه رسمی
پنجشنبه ۱۴ خرداد ۱۳۸۸ - ۰۴ ژوين ۲۰۰۹
(نیوهیون، کانتیکت، 11 خرداد 1388) – گزارش جدید مرکز اسناد حقوق بشر ایران فعالیتهای مخفیانه و غیرقانونی نهادهای اطلاعاتی موازی که در دوارن خاتمی، از 1376 تا 1384، فعال بودند را بررسی میکند. گروههای غیرقانونیای که به عنوان نهادهای اطلاعاتی موازی شناخته میشوند وابسته به دستگاههای دولتی بیشماری مانند قوه قضاییه بودند اما کاملاً خارج از قوانین ایران عمل میکردند. عناصر محافطهکار از این گروهها استفاده کردند تا تسلط خود بر اهرمهای قدرت در ایران را در دوران خاتمی تثبیت نمایند.
مأموران نهادهای موازی مسئول تهدید، ارعاب و ساکت کردن اصلاحطلبان، مخالفان سیاسی و منتقدین جناح محافظهکار بودند. اهداف اولیه این مأموران روزنامهنگاران، فعالان دانشجویی و دیگر فعالان جامعه مدنی بودند. قربانیان این نهادها در بازداشتگاههایی خارج از نظارت سازمان زندانهای کشور نگاه داشته میشدند. بعضی از این بازداشتگاهها در آن زمان شناخته شده بودند و بعضی بعدها شناخته شدند و بعضی نیز هنوز ناشناخته باقی ماندهاند. قربانیانی که در بازداشت غیرقانونی بودند، به طرز وحشیانهای بازجویی شده و برای مدتهای طولانی در حبس انفرادی نگاه داشته میشدند. آنها حتی بعد از آزادی مورد اذیت و آزار قرار میگرفتند.
آزادی قربانیان که به جنایاتی از قبیل برهم زدن امنیت کشور، جاسوسی، تهیه اطلاعات به نفع دول خارجی و توهین و اهانت به مسئولین نظام متهم میشدند، معمولاً مشروط به موافقت آنها به تهیه اعترافنامهای که توسط نهادهای اطلاعات موازی دیکته شده و توسط رادیو و تلویزیون ایران پخش میشد بود. این اعترافات اجباری معمولاً تحت نظارت قضایی صورت میگرفت.
رنه ردمن، مدیر اجرایی مرکز اسناد حقوق بشر ایران میگوید: «وسعت دامنه این فعالیتهای مخفیانه درداخل و خارج از ایران نامعلوم است. ما امیدوار هستیم که این گزارش تعدادی از این فعالیتها را افشا نماید. همچنین امید داریم که این فعالیتها دیگر تکرار نشوند».
برای تهیه این گزارش که هفتاد صفحه میباشد، مرکز اسناد حقوق بشر ایران با هشت نفر مصاحبه کرد. گزارش همچنین شامل توضیحی از فضای سیاسی ایران که منجر به ایجاد نهادهای اطلاعاتی موازی شد به همراه تحلیل تفصیلی از مدارک واقعی و فعالیتهای غیرقانونی آنها میباشد. مدارک واقعی شامل شهادتنامههای جامع از شهود است که به توضیح تچربیات آنها طی دستگیری، بازداشت و پس از آزادی از زندان میپردازد.
گزارش «ارعاب پنهانی: نهادهای اطلاعاتی موازی ایران» به زبان فارسی در پایگاه اطلاعاتی مرکز اسناد حقوق بشر ایران در http://www.iranhrdc.org موجود میباشد.
مرکز اسناد حقوق بشر ایران مؤسسهای غیرانتفاعی میباشد که در سال 1383 توسط گروهی از پژوهشگران، فعالان، و تاریخدانان حقوق بشر تأسیس شد. کادر این مرکز که از وکلا و پژوهشگران حقوق بشر تشکیل شده است گزارشهای جامع و کامل از وضعیت حقوق بشر در ایران از زمان انقلاب 1357 تاکنون تهیه میکنند. هدف این مرکز تشویق گفتگوی آگاه بین محققین و عموم مردم در داخل و خارج از ایران میباشد. گزارشهای حقوق بشری و آرشیو اسناد حقوق بشر این مرکز در پایگاه اطلاعاتی آن برای دسترسی و آموزش عموم موجود میباشند.
گزارش «ارعاب پنهانی: نهادهای اطلاعاتی موازی ایران» به زبان فارسی
برای اطلاعات بیشتر درباره این گزارش با مرکز اسناد حقوق بشر ایران تماس بگیرید:
مرکز اسناد حقوق بشر ایران
2218-772-203
info@iranhrdc.org
مأموران نهادهای موازی مسئول تهدید، ارعاب و ساکت کردن اصلاحطلبان، مخالفان سیاسی و منتقدین جناح محافظهکار بودند. اهداف اولیه این مأموران روزنامهنگاران، فعالان دانشجویی و دیگر فعالان جامعه مدنی بودند. قربانیان این نهادها در بازداشتگاههایی خارج از نظارت سازمان زندانهای کشور نگاه داشته میشدند. بعضی از این بازداشتگاهها در آن زمان شناخته شده بودند و بعضی بعدها شناخته شدند و بعضی نیز هنوز ناشناخته باقی ماندهاند. قربانیانی که در بازداشت غیرقانونی بودند، به طرز وحشیانهای بازجویی شده و برای مدتهای طولانی در حبس انفرادی نگاه داشته میشدند. آنها حتی بعد از آزادی مورد اذیت و آزار قرار میگرفتند.
آزادی قربانیان که به جنایاتی از قبیل برهم زدن امنیت کشور، جاسوسی، تهیه اطلاعات به نفع دول خارجی و توهین و اهانت به مسئولین نظام متهم میشدند، معمولاً مشروط به موافقت آنها به تهیه اعترافنامهای که توسط نهادهای اطلاعات موازی دیکته شده و توسط رادیو و تلویزیون ایران پخش میشد بود. این اعترافات اجباری معمولاً تحت نظارت قضایی صورت میگرفت.
رنه ردمن، مدیر اجرایی مرکز اسناد حقوق بشر ایران میگوید: «وسعت دامنه این فعالیتهای مخفیانه درداخل و خارج از ایران نامعلوم است. ما امیدوار هستیم که این گزارش تعدادی از این فعالیتها را افشا نماید. همچنین امید داریم که این فعالیتها دیگر تکرار نشوند».
برای تهیه این گزارش که هفتاد صفحه میباشد، مرکز اسناد حقوق بشر ایران با هشت نفر مصاحبه کرد. گزارش همچنین شامل توضیحی از فضای سیاسی ایران که منجر به ایجاد نهادهای اطلاعاتی موازی شد به همراه تحلیل تفصیلی از مدارک واقعی و فعالیتهای غیرقانونی آنها میباشد. مدارک واقعی شامل شهادتنامههای جامع از شهود است که به توضیح تچربیات آنها طی دستگیری، بازداشت و پس از آزادی از زندان میپردازد.
گزارش «ارعاب پنهانی: نهادهای اطلاعاتی موازی ایران» به زبان فارسی در پایگاه اطلاعاتی مرکز اسناد حقوق بشر ایران در http://www.iranhrdc.org موجود میباشد.
مرکز اسناد حقوق بشر ایران مؤسسهای غیرانتفاعی میباشد که در سال 1383 توسط گروهی از پژوهشگران، فعالان، و تاریخدانان حقوق بشر تأسیس شد. کادر این مرکز که از وکلا و پژوهشگران حقوق بشر تشکیل شده است گزارشهای جامع و کامل از وضعیت حقوق بشر در ایران از زمان انقلاب 1357 تاکنون تهیه میکنند. هدف این مرکز تشویق گفتگوی آگاه بین محققین و عموم مردم در داخل و خارج از ایران میباشد. گزارشهای حقوق بشری و آرشیو اسناد حقوق بشر این مرکز در پایگاه اطلاعاتی آن برای دسترسی و آموزش عموم موجود میباشند.
گزارش «ارعاب پنهانی: نهادهای اطلاعاتی موازی ایران» به زبان فارسی
برای اطلاعات بیشتر درباره این گزارش با مرکز اسناد حقوق بشر ایران تماس بگیرید:
مرکز اسناد حقوق بشر ایران
2218-772-203
info@iranhrdc.org
ارعاب پنهانی: نهادهای اطلاعاتی موازی ایران»
مرکز اسناد حقوق بشر ایران گزارش زیر را منتشر میکند:
«ارعاب پنهانی: نهادهای اطلاعاتی موازی ایران»
اطلاعیه رسمی
پنجشنبه ۱۴ خرداد ۱۳۸۸ - ۰۴ ژوين ۲۰۰۹
(نیوهیون، کانتیکت، 11 خرداد 1388) – گزارش جدید مرکز اسناد حقوق بشر ایران فعالیتهای مخفیانه و غیرقانونی نهادهای اطلاعاتی موازی که در دوارن خاتمی، از 1376 تا 1384، فعال بودند را بررسی میکند. گروههای غیرقانونیای که به عنوان نهادهای اطلاعاتی موازی شناخته میشوند وابسته به دستگاههای دولتی بیشماری مانند قوه قضاییه بودند اما کاملاً خارج از قوانین ایران عمل میکردند. عناصر محافطهکار از این گروهها استفاده کردند تا تسلط خود بر اهرمهای قدرت در ایران را در دوران خاتمی تثبیت نمایند.
مأموران نهادهای موازی مسئول تهدید، ارعاب و ساکت کردن اصلاحطلبان، مخالفان سیاسی و منتقدین جناح محافظهکار بودند. اهداف اولیه این مأموران روزنامهنگاران، فعالان دانشجویی و دیگر فعالان جامعه مدنی بودند. قربانیان این نهادها در بازداشتگاههایی خارج از نظارت سازمان زندانهای کشور نگاه داشته میشدند. بعضی از این بازداشتگاهها در آن زمان شناخته شده بودند و بعضی بعدها شناخته شدند و بعضی نیز هنوز ناشناخته باقی ماندهاند. قربانیانی که در بازداشت غیرقانونی بودند، به طرز وحشیانهای بازجویی شده و برای مدتهای طولانی در حبس انفرادی نگاه داشته میشدند. آنها حتی بعد از آزادی مورد اذیت و آزار قرار میگرفتند.
آزادی قربانیان که به جنایاتی از قبیل برهم زدن امنیت کشور، جاسوسی، تهیه اطلاعات به نفع دول خارجی و توهین و اهانت به مسئولین نظام متهم میشدند، معمولاً مشروط به موافقت آنها به تهیه اعترافنامهای که توسط نهادهای اطلاعات موازی دیکته شده و توسط رادیو و تلویزیون ایران پخش میشد بود. این اعترافات اجباری معمولاً تحت نظارت قضایی صورت میگرفت.
رنه ردمن، مدیر اجرایی مرکز اسناد حقوق بشر ایران میگوید: «وسعت دامنه این فعالیتهای مخفیانه درداخل و خارج از ایران نامعلوم است. ما امیدوار هستیم که این گزارش تعدادی از این فعالیتها را افشا نماید. همچنین امید داریم که این فعالیتها دیگر تکرار نشوند».
برای تهیه این گزارش که هفتاد صفحه میباشد، مرکز اسناد حقوق بشر ایران با هشت نفر مصاحبه کرد. گزارش همچنین شامل توضیحی از فضای سیاسی ایران که منجر به ایجاد نهادهای اطلاعاتی موازی شد به همراه تحلیل تفصیلی از مدارک واقعی و فعالیتهای غیرقانونی آنها میباشد. مدارک واقعی شامل شهادتنامههای جامع از شهود است که به توضیح تچربیات آنها طی دستگیری، بازداشت و پس از آزادی از زندان میپردازد.
گزارش «ارعاب پنهانی: نهادهای اطلاعاتی موازی ایران» به زبان فارسی در پایگاه اطلاعاتی مرکز اسناد حقوق بشر ایران در http://www.iranhrdc.org موجود میباشد.
مرکز اسناد حقوق بشر ایران مؤسسهای غیرانتفاعی میباشد که در سال 1383 توسط گروهی از پژوهشگران، فعالان، و تاریخدانان حقوق بشر تأسیس شد. کادر این مرکز که از وکلا و پژوهشگران حقوق بشر تشکیل شده است گزارشهای جامع و کامل از وضعیت حقوق بشر در ایران از زمان انقلاب 1357 تاکنون تهیه میکنند. هدف این مرکز تشویق گفتگوی آگاه بین محققین و عموم مردم در داخل و خارج از ایران میباشد. گزارشهای حقوق بشری و آرشیو اسناد حقوق بشر این مرکز در پایگاه اطلاعاتی آن برای دسترسی و آموزش عموم موجود میباشند.
گزارش «ارعاب پنهانی: نهادهای اطلاعاتی موازی ایران» به زبان فارسی
برای اطلاعات بیشتر درباره این گزارش با مرکز اسناد حقوق بشر ایران تماس بگیرید:
مرکز اسناد حقوق بشر ایران
2218-772-203 info@iranhrdc.org
مأموران نهادهای موازی مسئول تهدید، ارعاب و ساکت کردن اصلاحطلبان، مخالفان سیاسی و منتقدین جناح محافظهکار بودند. اهداف اولیه این مأموران روزنامهنگاران، فعالان دانشجویی و دیگر فعالان جامعه مدنی بودند. قربانیان این نهادها در بازداشتگاههایی خارج از نظارت سازمان زندانهای کشور نگاه داشته میشدند. بعضی از این بازداشتگاهها در آن زمان شناخته شده بودند و بعضی بعدها شناخته شدند و بعضی نیز هنوز ناشناخته باقی ماندهاند. قربانیانی که در بازداشت غیرقانونی بودند، به طرز وحشیانهای بازجویی شده و برای مدتهای طولانی در حبس انفرادی نگاه داشته میشدند. آنها حتی بعد از آزادی مورد اذیت و آزار قرار میگرفتند.
آزادی قربانیان که به جنایاتی از قبیل برهم زدن امنیت کشور، جاسوسی، تهیه اطلاعات به نفع دول خارجی و توهین و اهانت به مسئولین نظام متهم میشدند، معمولاً مشروط به موافقت آنها به تهیه اعترافنامهای که توسط نهادهای اطلاعات موازی دیکته شده و توسط رادیو و تلویزیون ایران پخش میشد بود. این اعترافات اجباری معمولاً تحت نظارت قضایی صورت میگرفت.
رنه ردمن، مدیر اجرایی مرکز اسناد حقوق بشر ایران میگوید: «وسعت دامنه این فعالیتهای مخفیانه درداخل و خارج از ایران نامعلوم است. ما امیدوار هستیم که این گزارش تعدادی از این فعالیتها را افشا نماید. همچنین امید داریم که این فعالیتها دیگر تکرار نشوند».
برای تهیه این گزارش که هفتاد صفحه میباشد، مرکز اسناد حقوق بشر ایران با هشت نفر مصاحبه کرد. گزارش همچنین شامل توضیحی از فضای سیاسی ایران که منجر به ایجاد نهادهای اطلاعاتی موازی شد به همراه تحلیل تفصیلی از مدارک واقعی و فعالیتهای غیرقانونی آنها میباشد. مدارک واقعی شامل شهادتنامههای جامع از شهود است که به توضیح تچربیات آنها طی دستگیری، بازداشت و پس از آزادی از زندان میپردازد.
گزارش «ارعاب پنهانی: نهادهای اطلاعاتی موازی ایران» به زبان فارسی در پایگاه اطلاعاتی مرکز اسناد حقوق بشر ایران در http://www.iranhrdc.org موجود میباشد.
مرکز اسناد حقوق بشر ایران مؤسسهای غیرانتفاعی میباشد که در سال 1383 توسط گروهی از پژوهشگران، فعالان، و تاریخدانان حقوق بشر تأسیس شد. کادر این مرکز که از وکلا و پژوهشگران حقوق بشر تشکیل شده است گزارشهای جامع و کامل از وضعیت حقوق بشر در ایران از زمان انقلاب 1357 تاکنون تهیه میکنند. هدف این مرکز تشویق گفتگوی آگاه بین محققین و عموم مردم در داخل و خارج از ایران میباشد. گزارشهای حقوق بشری و آرشیو اسناد حقوق بشر این مرکز در پایگاه اطلاعاتی آن برای دسترسی و آموزش عموم موجود میباشند.
گزارش «ارعاب پنهانی: نهادهای اطلاعاتی موازی ایران» به زبان فارسی
برای اطلاعات بیشتر درباره این گزارش با مرکز اسناد حقوق بشر ایران تماس بگیرید:
مرکز اسناد حقوق بشر ایران
2218-772-203 info@iranhrdc.org
اشتراک در:
پستها (Atom)