۱۳۹۰ فروردین ۱۴, یکشنبه

ارقام مربوط به منافع شرکتهای خارجی عظیم نفتی در نفت لیبی



لیبی سومین کشور بزرگ تولید کننده نفت در آفریقا می باشد




وضعیت صنعت نفت در لیبی


1- مقدار کل بشکه نفت تولید شده- 1.8 میلون بشکه در روز.






2- کل مقدار ذخایر نفتی – 44 بیلیون بشکه( بزرگترین ذخایر نفتی در آفریقا).






3- مقدار صادرات – 1.5 میلیون بشکه در روز عمدتا به اروپا.




سهم برخی از شرکتهای امپریالیستی (تراستها و کارتل ها) در تولید نفت لیبی (هزار بشکه در روز)






1- شرکت ایتالیائی ئی. ان. آی.، به استخراج و تولید روزانه 244 هزار بشکه در لیبی مشغول است. در 77 کشور جهان از جمله لیبی و عراق فعالیتهای کلانی در تولید و استخراج در حوضه ی نفت و گاز طبیعی دارد. این کمپانی عظیم امپریالیستی درکوارترچهارم ( سه ماه آخر سال مسیحی) سال 2010 سود هنگفت 4.74 بیلیون یورو، و 17.3 بیلیون یورو برای تمام سال 2010 به جیب زده است. در سال 2010 در تولید 1.954 میلیون بشکه نفت فقط در سه ماه آخر سال 2010 شرکت داشته است.*






2- شرکت بیس، شرکت شل و شرکت بی. پی.(بریتیش پترولیوم)، هر یک به تولید روزانه 100 هزار بشکه در لیبی مشغول هستند.






3- شرکت توتال با 55 هزار بشکه در روز.






4- شرکت ماراتون، 46 هزار بشکه در روز.






5- شرکت کونکو-فیلیپس، شرکت رسپول و شرکت استیت اویل هر یک 45 هزار بشکه در روز.






6- شرکت او. ام. ویی. 33 هزار بشکه در روز.






7-شرکت هس، 22 هزار بشکه درروز






8- شرکت اوکسیدنال، 11 هزار بشکه در روز.














برهان عظیمی






چهاردهم فروردين ۱۳۹۰ برابر با سوم آوريل ۲۰۱۱










*برگرفته از سایت شرکت ایتالیائی ئی. ان. آی. در لینک زیر:






www.eni.com/en_IT/company/company-profile/company-profile.shtml






********************************************************************






نوشته زیر از سایت حزب کمونیست ایران( م. ل. م) برای آشنائی عمیقتر با چرائی و علل حمله قدرتهای امپریالیستی به لیبی انتخاب شده است.






وقایع لیبی در چشم اندازی تاریخی ... معمر قذافی در چشم اندازی طبقاتی ... مسئله ی رهبری در چشم اندازی کمونیستی










مصاحبه ی نشریه ی انقلاب با ریموند لوتا – مارس 2011






سوال: خیزش در لیبی با سرکوب بیرحمانه ی رژیم قذافی روبرو شد. در مصر مبارک زیر فشار شورش توده ای و حرکت آشکار ارتش در این سمت، استعفا داد. یکی از سوالات بزرگ در اذهان شباهت ها و تفاوت های لیبی و مصر است.






لوتا: اینجا نقطه ی مهمی برای آغاز بحث است. خیزش لیبی بیان نارضایتی عمیق مردم است. اقشار وسیعی ازجامعه از حوادث تونس و مصر الهام گرفته و علیه رژیم سرکوب گر برخاسته اند. این خیزش یکی از امواج شورش هائی است که سراسر خاورمیانه ی تحت سلطه ی امپریالیسم را گرفته است.






اما تفاوت های مهمی میان مصر و لیبی هست.






در لیبی توطئه چینی های امپریالیستی با خیزش اصیل و عادلانه مخلوط شده است. همین مسئله اوضاع را پیچیده می کند. در مصر خیزش مردم عمدتا محصول نارضایتی توده ها علیه رژیم تحت الحمایه ی آمریکا بود. اما امپریالیسم آمریکا پایگاه قابل اتکائی در رهبری و ساختار فرماندهی ارتش مصر داشت. این ارتش توسط آمریکا تعلیم یافته، به لحاظ مالی حمایت شده و مجهز شده است و مهمترین اهرم آمریکا در تلاش برای تثبیت اوضاع مصر به نفع خودش بوده است. یعنی اهرم درونی مهمی برای آمریکا بود که بتواند با تکیه بر آن دستگاه دولتی موجود را ثبات بخشد و مصر را بعنوان یک جبهه ی کلیدی در سلطه ی آمریکا بر خاورمیانه حفظ کند. در ضمن، آمریکا منافع اقتصادی مستقیم بزرگی نیز در مصر دارد.






البته فرجام خیزش مصر هنوز تعیین نشده است. اعتراضات کماکان ادامه دارد. مردم در حال بحث بر سر آنچه بدست آمده و آنچه بدست نیامده هستند. اوضاع هنوز بسیار سیال است. اما می خواهم تاکید کنم که امپریالیسم آمریکا ظرفیت ها و اهرم های مهمی در داخل مصر دارد.






در لیبی چنین اهرم هائی را ندارد. همان نوع دستگاه نظامی ِ نزدیک به خود را ندارد. ساختار دولتی لیبی (یعنی وزارت خانه های کلیدی و دستگاه امنیتی) در واکنش به خیزش و فشارهای امپریالیسم در حال فروپاشی و قطعه قطعه شدن هستند. و آمریکا همان نوع دارائی های اقتصادی بزرگ را ندارد.






این وضعیت، هم فرصت هائی را برای آمریکا و امپریالیست های اروپای غربی ایجاد می کند و هم ضرورت هائی را. آن ها در حال تقویت نیروهای اپوزیسیونی هستند که ممکنست هسته ی مرکزی یک رژیم نومستعمره ی کاملا جدید را در لیبی تشکیل دهند. محتملا عوامل امپریالیست ها از همان ابتدای خیزش در حال کمک به برخی از نیروهای اپوزیسیون بوده اند. همانطور که گفتم، از یکسو یک خیزش اصیل و عادلانه ی توده ای در جریان است اما امپریالیست های نیز دستی در آن دارند. این ها مسائلی است که باید تحلیل کرد و بهتر فهمید.






تفاوت مهم دوم میان وقایع لیبی و خیزش های دیگر در خاورمیانه خود قذافی است. معمر قذافی همان مبارک نیست. البته خط تبلیغاتی رسمی وزارت امور خارجه آمریکا و سی.ان.ان. این است که او یک خودکامه ی دیوانه است. اما وقتی قذافی در سال 1969 به قدرت رسید دارای حمایت توده ای بود. بخصوص در میان بخش هائی از روشنفکران و متخصصین و طبقات میانی. حاکمیت او تا سال های زیاد دارای این پایه های حمایتی بود. به مدت سی سال قذافی در داخل و خارج به عنوان کسی که منافع ملی لیبی را نمایندگی می کند شناخته می شد. ... به مثابه کسی که ضد امپریالیست است و با اشغال فلسطین توسط اسرائیل مخالف است. واقعیت این است که قذافی تا سال ها برای امپریالیست ها مثل خاری در چشم بود. فراموش نکنیم که در سال 1986 ریگان دو شهر بزرگ لیبی را بمباران کرد و هدفش ترور قذافی بود و در این بمباران ها دختر قذافی کشته شد. قذافی هر گز از امپریالیسم گسست نکرد و بطور واقعی آن را به چالش نکشید اما قذافی، مبارک نیست.






سوال: برای درک بیشتر خوبست کمی به تاریخچه ی لیبی بپردازیم.






لوتا: لیبی در واقع بعد از جنگ جهانی دوم بوجود آمد. استقلالش را در سال 1951 کسب کرد. در اواخر قرن شانزده، منطقه ی ساحلی لیبی ِ امروز تحت اشغال امپراتوری عثمانی بود. در سال 1910 امپریالیسم ایتالیا لیبی رامستعمره خود کرد. لیبی در آفریقای شمالی در کنار دریای مدیترانه است و موقعیت استراتژیکی دارد. وقتی ایتالیا بر سر خوان یغمای امپریالیستی نشست، دیگر قدرت های استعماری پیشاپیش در منطقه حضور داشتند. بریتانیا بر مصر حاکم بود. فرانسه الجزایر رامستعمره کرده بود. از سال 1911 تا 1943، ایتالیا برای تحکیم قدرت خود دست به وحشی گری بی نظیری زد. عبدالطیف احمیدا از آن به مثابه بیرحمانه ترین عملیات استعماری قرن بیستم نام می برد. در جنگ دوم، ایتالیا در طرف بازنده قرار گرفت. پس از جنگ، آمریکا و بریتانیا از استقرار سلطنت مشروطه ی غربی در لیبی که نمادش شاه ادریس بود حمایت کردند. این رژیم به آمریکا اجازه داد که پایگاه هوائی «ویلوس» را در لیبی بنا کند که یکی از بزرگترین تسهیلات نظامی ماورای بحار آمریکا بود. این پایگاه برای تعلیمات نظامی، آزمایشات موشکی و ماموریت ها و عملیات هوائی استفاده می شد.






سوال: البته لیبی تولید کننده ی نفت هم بود. نه؟






لوتا: در واقع ذخایر نفتی لیبی در سال 1959 کشف شد. کمپانی های آمریکائی و اروپائی وارد شدند و عملیات حفاری و تولید را شروع کردند. بخش بانکی بخصوص پس از اینکه لوله کشی به مدیترانه تمام شد، به سرعت رشد کرد. درآمدهای نفتی در دهه ی 1960 بالا رفت. اما کمپانی های نفتی سهم اعظم آن را می بردند. و آن مقدار از ثروت نفتی که به لیبی باز می گشت در دست یک بخش کوچک از نخبگان تجاری، بانکی و دلالان متمرکز می شد.






فقر گسترده بود. و فرصت ها برای رشد یک طبقه ی میانه ی مرتبط با اقتصاد نفتی محدود بود و مقاومت توده ای علیه شاه ادریس در حال اوج گیری بود.






وقایع جهان نیز بر لیبی تاثیر می گذاشت. در سال 1967 اسرائیل با حمایت آمریکا به مصر و سوریه حمله کرد. در لیبی، دانشجویان، روشنفکران و کارگران دست به سازماندهی توده ای و اعتصاب زدند. اعتراضاتی نیز علیه جنگ آمریکا در ویتنام به راه افتاد. رژیم در تبعیت مطلق از غرب بود و ناارامی های توده ای نیز در حال گسترش بود.






در دهه ی 1960، یک موج از مبارزات رهائی بخش ملی در آسیا، آفریقا و آمریکای لاتین برخاست که بر امپریالیسم ضربه می زد و نظم جهانی را به لرزه در آورده بود. این وضع صدها ملیون نفر را در سراسر جهان به مقاومت کشید. زمانی بود که یک روحیه ی ناسیونالیستی نوین می جوشید و ایده ی اتحاد عربی علیه امپریالیسم ریشه می دواند. زمانی بود که چین انقلابی بر نیروهای اجتماعی تاثیر می گذاشت و مارکسیسم- لنینیسم بخش مهمی از گفتمان ایدئولوژیک بود. قرار گرفتن آمریکا در چنین محاصره ای در عین حال دریچه های فرصت را به روی نیروهای طبقاتی متفاوت که زیر فشار امپریالیسم بودند نیز باز کرد. آنان فرصت های تازه ای را دیدند.






سوال: این وضع صحنه را برای قذافی آراست.






لوتا: بله. قذافی بخشی از یک گروه افسران جوان بود که تحت تاثیر ایده های پان عربی و اصلاحات اجتماعی ناصر بود. قذافی از میان قبیله ای فقیر درکویر برخاست و دیگر افسران رادیکال نیز از میان طبقات پائین بودند. این افسران جوان از فساد و تحت سلطه بودن رژیم حاکم عصبانی بودند. آنان خود را پرچم دار تاسیس یک لیبی نوین می دیدند. در سال 1969 علیه شاه ادریس کودتا کردند و «شورای فرماندهی انقلابی» خود را تبدیل به حکومت جدید کردند.






سوال: برنامه ی اجتماعی او چه بود؟






لوتا: قذافی می گفت استقلال ملی فروخته شده است. و به سرمایه خارجی اجازه داده شده است که بر مردم لیبی حاکم شوند. او نظام پیشین را متهم می کرد که منابع نفتی لیبی را به هدر داده و کاری برای تخفیف فقر و رنج های مردم لیبی نکرده اند. او بر آمریکا فشار گذاشت که پایگاه های هوائی اش را زودتر از موعد منقضی ببندد. بانک ها را ملی کرد. حکومت لیبی را تبدیل به یکی از سهام داران اصلی صنعت نفت کرد. قول داد که کشاورزی و صنعت را توسعه دهد و مقداری از سرمایه ها را نیز به این ها اختصاص داد. در دهه ی 1970 برنامه های اجتماعی را به اجرا گذاشت که بهبودهای جدی در سواد، میانگین عمر و مسکن بوجود آورد. این اعمال و سیاست ها از سوی توده ها حمایت می شدند.






اما این پروژه، با وجود تمام شعار پردازی های ضد امپریالیستی قذافی، متکی بود بر حفظ و گسترش اقتصاد لیبی که وابسته به درآمد نفت بود. متکی بود بر تنیدن فزاینده ی لیبی در نظام سرمایه داری جهانی؛ در تقسیم کار این نظام و روابط بین المللی استثمارگرانه اش. قذافی به اروپای غربی به مثابه بازاری برای نفت لیبی متکی بود. او درآمدهای نفتی را برای خرید جت های فرانسوی، جذب سرمایه های آلمانی به لیبی استفاده کرد و حتا تبدیل به یکی از شرکاء عمده ی بزرگترین کمپانی خودروسازی ایتالیا شد. ایتالیا، که قدرت استعماری قدیمی بود مجاز به حفظ عملیات خود در لیبی شد.






سوال: این ها جنبه های اقتصادی برنامه ی قذافی است. جنبه های دیگر برنامه اش چه بود؟






لوتا: قذافی درآمدهای نفتی را به بازسازی جامعه متصل کرد. او یک نظام رفاه اجتماعی با خصائل سیاسی ویژه ای بوجود آورد. «کمیته های خلق» در سطوح محلی بر پا کرد تا پایگاهش را در میان مردم گسترش دهد و وفاداری های قبیله ای را تبدیل به وفاداری به نظام مرکزی کرد. در همان حال اتحادیه ها و سازمان های سیاسی مستقل و انتقاد از رژیم در مطبوعات را غیرقانونی کرد. قذافی با استفاده از درآمدهای نفتی یک دستگاه امنیتی و نظامی بزرگ درست کرد که هدفش سرکوب داخلی و نیز ارائه ی لیبی به عنوان یک الگوی سیاسی و قدرت منطقه ای در خاورمیانه و آفریقا بود.






به لحاظ ایدئولوژیک، رژیم قذافی پان عربیسم و وعده ی رفاه اجتماعی را با ارزش های عقب مانده ترکیب کرد. اسلام را دین رسمی دولت کرد. زنان فرصت های بیشترازقبل داشتند، اما پدرسالاری دینی (شریعت اسلام) تبدیل به بنیان دستورالعمل های قانونی- اجتماعی شد. قذافی بشدت ضد کمونیست بود و ادعا می کرد که در مقابل سرمایه داری و کمونیسم، راه سومی را بوجود آورده است. واقعیت آن است که قذافی در حال درست کردن یک سرمایه داری دولتی بود. سرمایه داری دولتی بر اساس درآمدهای نفتی و وابسته به امپریالیسم جهانی برای بازار، ترانسپورت، و سرمایه گذاری.






سوال: یعنی شما می گویید این پروژه از هیچ خصلت رادیکال معتبری برخوردار نبود






لوتا: قذافی چیزهائی را تغییر داد، اما در چارچوب موجودِ سلطه ی امپریالیسم، روابط مالکیت سرمایه داری و شبکه ای پیچیده از روابط قبیله ای و تقسیمات منطقه ای. در زمینه ی گسست از سلطه ی امپریالیسم هیچ تحولی رخ نداد. در زمینه ی شکل گیری رهبری توده ها و یک قدرت سیاسی دولتی بنیادا متفاوت که مردم را توانمند کند که اقتصاد و کل جامعه را در جهتی رهائی بخش دگرگون کنند هیچ تحولی رخ نداد.






باب آواکیان فرمولبندی تیزی در مورد «سه بدیل» در جهان دارد. اولی آن است که جهان همینطور بماند--که غیر قابل قبول است. یا اینکه برخی تغییرات در زمینه ی بازتوزیع ثروت و اشکال حاکمیت بوجود آید اما روابط تولیدی استثمارگرانه و روابط اجتماعی ستم گرانه ی جامعه و جهان اساسا دست نخورده بماند. این بدیل دوم است.






بدیل سوم انجام یک انقلاب واقعی است. انقلابی که هدفش دگرگون کردن تمام روابط استثمار، همه ی نهادهای ستم گر، همه ی آداب و اقدامات ستم گرانه ی اجتماعی و همه ی افکار و ارزش های برده کننده: انقلابی که بر تقسیم جامعه به طبقات فائق آید. سومین بدیل انقلاب جهانی پرولتری است که هدفش دست یافتن به کمونیسم است.






برنامه ی قذافی، الگوی اجتماعی و اقتصادی او، در بدیل دوم می گنجد که برخی جوانب وضع موجود را عوض می کند اما جوهر ستم گرانه ی نظم اجتماعی موجود را نگاه می دارد.






سوال: در تبلیغات عمومی گفته می شود که او یک «قدرت مرد» بیرحم است.






لوتا: این نوع واژه ها، مترسک هائی هستند که جوهر پدیده ها، و در اینجا جوهر طبقاتی را مخدوش و پنهان می کنند. همه ی جوامع در مرحله ی کنونی تاریخ بشر، به طبقات تقسیم شده اند. رهبران از ناکجا بوجود نمی آیند. آن ها بینش، روش ها و خواست های طبقات مختلف را فشرده می کنند. قذافی و آن افسران نظامی که در سال 1969 قدرت را گرفتند، نماینده و فشرده ی بینش یک بخش از خرده بورژوازی رادیکال شده و بورژوازی ملی یک ملت تحت سلطه ی امپریالیسم بودند.






این ها احساس می کردند انقیاد امپریالیستی سدی در مقابلشان است. از نقطه نظر طبقاتی شان، مشکل را اینطور می دیدند که در این معامله (با امپریالیسم) سر لیبی کلاه می رود. آنان می خواستند مکانیسم های بازار (که متکی است بر استثمار و تولید سود) طوری «کار» کند که به همه ی ملت فایده برساند. آن ها این توهم را داشتند که می توانند امتیازاتی از امپریالیسم بگیرند و امپریالیسم را وادار کنند که به شروط آن ها گردن نهد. اما واقعیت چیست؟ سرمایه داری جهانی طبق منطق مسلم و مشخصی عمل می کند و نُرم های خود را بر جوامع و اقتصادها تحمیل می کند.






این نیروهای ملی گرای بورژوا ادعا می کردند که سخنگوی کل ملت اند. آنها منافع خود را با منافع همه ی طبقات اجتماعی و ملت یکسان می دیدند. اما این ملت ها دارای طبقات هستند: طبقات حاکم و طبقات محکوم.






یکی از شعارهای قذافی در «کتاب سبز» او این است: «کسی مزد بگیر نیست. همه شریک اند». به عبارت دیگر، در اینجا نظام سود و وابسته به بازارهای سرمایه داری جهانی وجود دارد اما می توان با ترفندهائی همه را تبدیل به سهام داران آن کرد. این یک شعار پردازی و نیز یک توهم بود.






مزدبگیران یا پرولترها، صاحب ابزار تولید نیستند. برای بقایشان باید نیروی کار خود را به آنان که بر ابزار تولید، فرماندهی و کنترل دارند بفروشند – یعنی به سرمایه داران. طبقه ی سرمایه دار برای تولیدِ سود، کارگران را در فرآیند تولید استثمار می کند و در مقیاس فزاینده ای سود تولید می کند. و زمانی که نتواند به اندازه کافی سود تولید کند، کارگران را بیرون می کند. شرط اولیه ی کار مزدی این است که تحت سلطه ی سرمایه و تابع انباشت سرمایه باشد. میان کارگران و سرمایه داران یک تخاصم پایه ای موجود است.






در لیبی، کارمزدی بخشی از شالوده ی اقتصاد است. در لیبی امروز، 20 درصد بیکاری هست. مزدبگیران هرگز نمی توانند شریک سرمایه شوند.






این نیروهای بورژوا ی آرزومند، به لحاظِ سیاسی و ایدئولوژیک از توده های تحتانیِ جامعه هراس داشتند. آنان می ترسیدند که توده ها به ورای برنامه ی رفرمیستی و دست یافتن به معامله ای «بهتر» با امپریالیسم که برنامه ی آنان بود، بروند. و تلاش کردند این توده ها را مهار و کنترل کنند.






نکته ی من آن است که قذافی هر گونه خصلت عجیب غریب هم که داشته باشد، اگر می خواهید که برنامه ی او را درک کنید باید به تحلیل از منافع و بینش طبقاتی که او نمایندگی می کند بنشینید و در عین حال ببینید که این منافع چگونه در کنش با اوضاع جهانی بودند. مثلا، شما می توانید اوباما را شخصیتی «آرام» و «این دنیائی» یا هر چیز دیگر بنامید اما باید دید که او بیان و نماینده ی چه طبقه ایست؟ او بیان منافع استثمارگرانه و جنایتکارانه ی امپراتوری است؛ او بیان بینش یک طبقه ی حاکمه ی امپریالیستی است.






سوال: قذافی مدت زمان درازی در حکومت ماند و این اعتبارات را نیز با خود حمل می کرد.






لوتا: بله. وقتی قذافی در اوایل 1970 قدرتش راتحکیم کرد، اوضاع سیاسی و اقتصادی جهان در جهاتی مساعد حالش بود. مثلا، آمریکا در ویتنام شکست خورده بود و قدرت اقتصادی جهانی اش تضعیف شده بود. همین امر، فضائی را بوجود آورد. دیگر اینکه، اتحاد شوروی در سطح جهانی آمریکا را به چالش گرفته بود. آن موقع شوروی ادعا می کرد که کشوری سوسیالیستی است. اما سوسیالیسم در شوروی در اواسط دهه ی 1950 توسط یک طبقه سرمایه داری نوین سرنگون شده بود. شوروی تبدیل به یک قدرت سوسیال امپریالیست شده بود. در اواسط دهه ی 1970، برای گسترش نفوذ و کنترلش در مناطق مختلف جهان با آمریکا رقابت می کرد. بخشی از استراتژی جهانی اش ساختن رژیم های وابسته به خود در مناطق کلیدی جهان سوم بود. شوروی شروع به ارائه ی کمک های اقتصادی، قراردادهای نفتی، و حمایت دیپلماتیک به رژیم هائی مانند قذافی کرد و بخش بزرگی از سلاح های نظامی لیبی را تامین می کرد.






عامل سومی هم در میان بود. در اواخر دهه ی 1960 و اوایل دهه ی 1970، صنعت نفت جهان دستخوش تغییر بود. کمپانی های عمده ی نفتی وارد پیمان های جدیدی با تولید کنندگان نفت در جهان سوم شدند. طبق این توافقات جدید، کنترل بر تولید به دست رژیم های جهان سوم و کمپانی های نفتی آن ها گذر کرد. سلطه ی امپریالیسم از طریق کنترل بر تسویه ی نفت، بازاریابی، فن آوری و فینانس اعمال می شد. با این پیمان جدید، کشورهای تولید کننده در سطح تولید خودمختاری بیشتری یافتند. اکنون کارتل تولید کنندگان جهان سوم موجود است به نام اوپک. و در دهه ی 1970 قیمت نفت در حال افزایش بود. این تحولات به نفع قذافی تمام شد.


سوال: یعنی تمام این وقایع مقداری فضای مانور اقتصادی و سیاسی برای قذافی فراهم کرد؟






لوتا: بله اما برای چه کاری؟ نیروهای ملی گرای بورژوا مانند قذافی نه می خواستند و نه می توانستند توده ها را در انجام گسست از امپریالیسم رهبری کنند و انقلاب اجتماعی رهائی بخشی را پیش برند. همانطور که گفتم، آنان زیر فشار امپریالیسم بودند اما از توده ها هم می ترسیدند. این مربوط به ماهیت طبقاتی این حکام است: درست است که آن ها زیر فشار روابط امپریالیستی هستند اما قادر نیستند بدیلی در مقابل نظم استثمارگرانه ای که تحت کنترل امپریالیست هاست جهان دیگری را ببینند؛ جهانی که در آن روابط استثماری محو شده است.






قذافی سعی کرد قدرت را نگاه دارد، با امپریالیست ها بده بستان کند و اقتصاد نفتیِ وابسته به نُرم های تولید سرمایه داری جهانی را مدرنیزه کند. بیش از 95 درصد درآمدهای صادراتی لیبی از نفت است و در دهه ی 1973-1983 لیبی یکی از سه وارد کننده ی برتر سلاح در جهان سوم بود. لیبی توسعه ی معوج و وابسته ای را از سر گذراند.






به مرور، این نیروهای ملی گرای بورژوایِ در قدرت تبدیل به هسته ی بورژوازی حاکمِ وابسته به امپریالیسم گردیدند.






در صحنه ی بین المللی، قذافی رژیم های محافظه کار عرب را مورد انتقاد قرار می داد و خود را به مثابه قهرمان دفاع از حقوق مردم فلسطین می نمایاند. او از آزادی آفریقا حمایت می کرد. این بخشی از محبوبیت او بود.






سوال: در دهه ی 1980 امپریالیست های آمریکائی قذافی را یک حاکم دیوانه و وحشی معرفی می کردند.






لوتا: بله اما این هیچ ربطی به ماهیت ستم گرانه ی رژیم قذافی یا روش حاکمیت او نداشت. آمریکا همیشه رژیم های خودکامه ی بیرحم را در آمریکای جنوبی حمایت کرده است. اگر به کارنامه ی حقوق بشر این رژیم های تحت الحمایه ی آمریکا نگاه کنیم قذافی رو سفید از آب در می آید. مشکل امپریالیست های آمریکائی با قذافی این بود که در دوره ی تشدید رقابت های میان آمریکا و بلوک تحت رهبری شوروی (رقابتی که می رفت منجر به یک جنگ جهانی شود) قذافی ارتباطات نزدیکی با بلوک شوروی داشت و در حمایت از برخی جنبش ها و گروه های رادیکال نزدیک به شوروی، پافشاری می کرد. در دهه ی 1980، آمریکا یک کارزار تبلیغاتی علیه قذافی به راه انداخت. ریگان جنگ هوائی با جت های لیبائی که ساخت شوروی بودند را در سواحل لیبی تحریک کرد و دست به حملات هوائی به لیبی زد که قبلا به آن اشاره کردم. آمریکا مصمم بود که رژیم لیبی را با تحریم های اقتصادی و فشارهای دیپلماتیک تنبیه کند. کمپانی های نفتی آمریکائی عملیات خود را در لیبی معلق کردند.






همانطور که اشاره کرده ام، لیبی تامین کننده ی مهمی برای نیازهای سوختی اروپای غربی بوده است. این یکی از منابع تنش میان امپریالیسم آمریکا و امپریالیست های اروپائی بود. شواهد قوی موجود است مبنی بر اینکه حملات نظامی آمریکا هدف دیگری نیز داشتند که عبارت بود از به خط کردن امپریالیست های اروپائی در شرایطی که رقابت با سوسیال امپریالیسم شوروی شدت می گرفت.






زیر فشار آمریکا، سازمان ملل تحریم علیه لیبی را تصویب کرد. این اقدامات بر اقتصاد لیبی فشار آورد و افت های دوره ای ِ قیمت های نفت نیز به اقتصاد لطمه زد. و صنعت نفت لیبی محتاج به روز شدن و سرمایه گذاری های جدید بود.






در فاصله ی میان 1989-1991 بلوک اتحاد شوروی فروپاشید. این واقعه بیان یک جابجائی کیفی در روابط بین المللی بود. باد پروژه های قذافی خالی شد. او دیگر حمایت این قدرت بزرگ را نداشت. فروپاشی شوروی دست آمریکا را در جهان سوم باز کرد. آمریکا سریع برای استفاده از این فرصت حرکت کرد تا مواضع خود را در خاورمیانه و دیگر نقاط جهان سوم تحکیم کند.






در این اوضاع تغییر یافته، قذافی شروع به بافتن رشته های پیوند نزدیکتر با امپریالیست های اروپای غربی کرد. در اواخر دهه ی 1990، روابط لیبی با بریتانیا احیاء شد. به ایتالیا امتیازات بیشتری در بخش های نفت و گاز داده شد.






سوال: به نظر میآید که حمله ی آمریکا به عراق در سال 2003 نقطه ی چرخش دیگری بود.






لوتا: فکر می کنم اینطور است. احتمال اینکه بعد از عراق نوبت لیبی باشد، روی لیبی فشار می گذاشت. قذافی نگران چالش های بنیادگرایان اسلامی نیز بود. بنابراین، پس از 11 سپتامبر به آمریکا رو زد. رژیم قذافی شروع به دادن اطلاعات در مورد نیروهای القاعده به آمریکا کرد. در سال 2004، قذافی اعلام کرد که دست از برنامه های هسته ای و دیگر برنامه های تسلیحاتی می کشد. آمریکا اسم لیبی را از «لیست تروریست ها» برداشت. قذافی تبدیل به یک متحد با ارزش در «جنگ علیه تروریسم» آمریکا شد. بوش به کمپانی های نفتی آمریکا چراغ سبز داد که قراردادهای جدید با لیبی امضا کنند. قذافی خصوصی سازی ِ بخش هائی از صنعت را آغاز کرد.














باید بگویم که قذافی نمی تواند در مقابل امپریالیستها سرتعظیم فرود نیاورد. سال گذشته قراردادی با ایتالیا امضا کرد که راه های لیبی را که مهاجرین آفریقائی برای رفتن به آمریکا استفاده می کنند مسدود کند. این عملکردی شنیع بود. قذافی در ازای نگهبانی از مرزها تقاضای میلیاردها دلار کرد و هشدارهای نژاد پرستانه به اروپائی ها صادر کرد که اگر دست به اقدامات جدی تر نزنند، مهاجرت آفریقائی ها اروپا را تبدیل به قاره ی «سیاه» خواهد کرد.






این است قذافی «اصلاح شده » که پسرش با هیلاری کلینتون ملاقات کرد. او (قذافی) هدایای هنگفتی به «مدرسه ی اقتصادی لندن» می پرداخت و از بریتانیا اسلحه می خرید. امپریالیست ها قذافی را مفید و «قابل کارکردن» می دانستند.






در اوایل فوریه 2011 صندوق بین المللی پول گزارشی در مورد اقتصاد لیبی داد و رژیم قذافی را به دلیل «برنامه ی بلند پروازانه ی اصلاحات» و «عملکرد اقتصادی قوی» تحسین کرد و مقامات رژیم را «تشویق» کرد که این راه امیدبخش را ادامه دهند. چه چیزی می تواند برتر از تائیدیه ی صندوق بین المللی پول باشد؟!






اکنون امپریالیست ها بیشرمانه به روایت کلان «قذافی، قدرت مرد دیوانه» بازگشته اند زیرا الان این لحن برایشان مفیدتر است تا بتوانند از نارضایتی توده ای برای استقرار یک رژیم «قابل کار کردن تر» استفاده کنند.






سوال: کمی بحث را بچرخانیم به وقایع کنونی و مسائل و چالش های بزرگتری که از آن ظهور کرده است.






لوتا: تا اینجا تمرکز زیادی کردم روی ماهیت طبقاتی قذافی و خصلت اجتماعی- اقتصادی الگوی توسعه ای که رژیم قذافی دنبال می کرد. درک از این مسئله برای درک صحیح از اوضاع کنونی و چرائی ضدیت فزاینده ی توده های مردم لیبی با قذافی و این الگو، مهم است.






در دهه ی گذشته، ثروت نفت و دارائی های ملی شده تبدیل به مِلک طِلق محفل کوچکی شده است که خانواده ی گسترده ی قذافی بخشی از آن است و بخش بیشتری از این ثروت در خارج کشور سرمایه گذاری شده است.






این رژیم هیچ انتقادی را تحمل نمی کرد. در شرایطی که توده های مردم برای ابراز وجود دنبال خروجی هائی می گشتند سانسور گسترده بطور فزاینده ی غیرقابل تحمل شد. ناراضیان دستگیر می شدند. مردم تشنه ی فعالیتِ سیاسی ِخارج از ساختارهای رسمی بودند. شوراهای به اصطلاح «خلق» تبدیل به بازوی یک نظام قیم ماب و ابزار شبکه ی اطلاعاتی رژیم شده و کاملا بی اعتبار شدند. جامعه تشنه ی گوناگونی فرهنگی بود. تا همین اواخر، تدریس زبان های خارجی در مدارس ممنوع بود. در سال های اخیر بهداشت رو به افول رفت و بیکاری رو به صعود.






جواب قذافی سرکوب بیشتر بود و تلاش برای رونق بخشیدن به اقتصاد از طریق تزریق سرمایه ی غربی. یکی از تناقضات سال های اخیر این بود که وقتی تحریم ها برداشته شد و احساس در محاصره بودن تمام شد، شعارپردازی های ضد امپریالیستی و ملی گرایانه ی قذافی جذابیت سابق خود را از دست داد. زرق و برق رزمندگی اش نیز آبکی تر شد و پایگاه حمایتی قبلی اش را از دست داد.






سوال: و خیزش های تونس و مصر جرقه ی آتش در لیبی شد.






لوتا: بله. در حالی که این مصاحبه را انجام می دهیم، اوضاع در لیبی هم مه آلود و هم خونین است. قذافی قصدش را مبنی بر جنگیدن تا آخر برای حفظ دولت اعلام کرد. در حال حاضر حکومت مرکزی فقط طرابلس و مناطق غربی کشور را در دست دارد در حالیکه نیروهای اپوزیسیون منطقه شرق را در دست گرفته اند. برخی از رجال نظامی و وزیران به آپوزیسیون گرویده اند و به بخشی از هسته دولت دیگری که درحال بوجودآمدن است تبدیل شده اند.






در میان این "شورای موقت حکومت ملی" برخی برای کمک به آنها خواستار حملات هوایی غرب هستند. این یک خواست ارتجاعی است که بیانگر یک موضع شکست خورده حامی امپریالیست است. این به سود منافع مردم لیبی که همیشه از سلطه ی امپریالیسم رنج برده اند، نیست.






مسئله ای که نباید فراموش کرد این است که این اولین خیزش منطقه است که موجب قطع جریان نفت شده است. لیبی بزرگترین ذخایر نفتی تمام آفریقا را دارد و سهم عمده ای در تامین نیازهای نفتی اروپا دارد. این نیز عامل دیگری است که بر محاسبات امپریالیست ها تاثیر می گذارد. صحبت از «کمک های انسان دوستانه» از سوی کشورهای امپریالیستی، برگ ساتر ایدئولوژیکی است برای دخالت نظامی احتمالی در لیبی.






سوال: اوضاع پیچیده ایست!






لوتا: بله. با توجه به اوضاع لیبی و ادامه ی مبارزه در مصر، باید تاکید کرد که نظریه ی جنبش های «بدون رهبری» نه تنها واقعیت ندارد بلکه بسیار مضر است. بسیاری از افراد مترقی دوست دارند فکر کنند می توان ضرورت رهبری را کنار گذاشت. اما در جامعه و جهان، رهبری اِعمال می شود منجمله بر همین آدم ها که دوست دارند اینطور فکر کنند.






در لیبی همانندِ مصر، نیروهای طبقاتی و اجتماعی متفاوت در صحنه اند و در حال پیاده کردن منافع و بینش خود هستند؛ و نیروهای گوناگون در تکاپوی به کرسی نشاندن رهبری خود و سوق دادن این جنبش ها در جهت معینی هستند.






مثلا نگاه کنید به وکلائی که در شرق لیبی جمع شده اند و هدفشان این است که قانون اساسی سال 1952 را احیاء کنند؛ قانونی که در خدمت یک نظم سیاسی و اجتماعی پوسیده بود. دکترها، پروفسورهای دانشگاهی، دانشجویان، جوانان ناراضی و کارگرانی که به خیابان ها آمده اند، جدا از آش شله قلمکاری که در بطن آن رهبران ارتجاعی عشایر، وزرا و ژنرال های سابق در تلاش گرفتن رهبری جنبش اند، نیستند. در این میان کسانی نیز می خواهند حساب های کهنه را تسویه کنند. جوانانی را می بینیم که شعارشان «نه به عشیره گرائی و نه فرقه گرائی» است. در درون این آش شله قلمکار امپریالیست ها هم مانور می دهند. نیروهای طبقاتی متفاوت، رهبری و برنامه و دستورالعمل های منطبق بر منافعشان را پیش گذاشته اند و بخش های مختلف جامعه به دنبال رهبری هستند.






می خواهم این را بگویم که سوال، آیا باید رهبری داشت یا نداشت نیست. خیر. سوال این است، چه نوع رهبری؟ در خدمت به کدامین اهداف؟ با استفاده از چه ابزاری برای رسیدن به اهداف؟ تاریخ مکررا نشان داده است در هر آن جائی که رهبری حقیقتا انقلابی و کمونیستی موجود نیست، توده ها بازنده می شوند؛ به کسانی که به شدیدترین وجه زیر ستم و استثمارند و شدیدتر از هر قشری نیازمند تغییرات اساسی اند خیانت می شود و کنار گذاشته می شوند.






باب آواکیان در بیانیه ی اخیرش در مورد مصر به این موضوعات می پردازد که در اینجا می خواهم بخشی از آن را نقل کنم:«وقتی بالاخره مردم در شمار میلیونی سدهائی را که مانع خیزش آنان علیه ستم گران و جلادانشان است می شکنند، مبارزه ی قهرمانانه و فداکاری های آنان زمانی به تغییرات اساسی واقعی منجر خواهد شد و راه برای محو هرگونه ستم و استثمار باز خواهد شد که یک رهبری کمونیستی موجود باشد -- رهبری ای که درک و روش واقعا علمی داشته باشد و بر این پایه بتواند رویکرد استراتژیک ضروری و نفوذ و رشته های پیوند سازمان یافته در میان شمار فزاینده ای از مردم را تکامل دهد، تا بتواند خیزش مردم را از میان تمام پیچ و خم ها به سوی هدف تغییر واقعا انقلابی جامعه در انطباق با منافع اساسی مردم رهبری کند.»


این مرا به مسئله طبقه باز می گرداند. برای انجام انقلابی که واقعا بتواند به رهایی بشریت انجامد... لازم است که بخش های تحتانی مردم ستون فقرات و نیروی محرکه ی تحولات انقلابی و نیروی آگاه آن به مثابه رها کنندگان تمام بشریت، شوند. این کار مستلزم یک رهبری تواناست.






درس های مهمی را می توان از وقایع جاری گرفت. به چالش های بزرگی باید جواب داد. و همانطور که آواکیان تاکید کرده، آینده هنوز نوشته نشده است.






ترجمه و تکثیر از حزب کمونیست ایران (مارکسیست- لنینیست- مائوئیست)



به اسيران در بند ضحاک زمان ! خامنه ای

زندانی سیاسی کرد شیرکومعارفی دریک قدمی اعدام است– اعتراض کنیم!


زندانی سیاسی کرد شیرکومعارفی دریک قدمی اعدام است– اعتراض کنیم!

Posted on April 3, 2011 by Ava
نامه سرگشاده فعالین سیاسی فرهنگی و اجتماعی به افکار عمومی جهانیان و نماینده ویژه سازمان ملل

درمحکومیت حکم وحشیانه اعدام شیرکو معارفی
بر اساس خبرهای دریافتی و منتشر شده,  جمهوری اسلامی قصد دارد که شیرکو معارفی را در امتداد اعدام های زنجیره ای اخیر به جوخه مرگ بسپارد و این زندانی سیاسی کرد را اعدام کند. شیر کو در مهر ماه هزار و سیصد و هشتاد و هفت بازداشت و تا این تاریخ در اسارتگاههای رژیم بسر میبرد. وی از سوی نهاد قضائی رژیم به اعدام محکوم و این اقدام جنایتکارانه از طرف بیدادگاههای انقلاب اسلامی تائید شده است. از جمله  اتهامات  وی “  اقدام علیه امنیت ملی “و ” محاربه با خدا”  اعلام شده است. جمهوری اسلامی از دیرباز با سرکوب, شکنجه, زندان و اعدام با مردم ایران سخن گفته است و فشار بر زندانیان سیاسی و خانواده های آنها هرگز کاهش نیافته و این روند همچنان ادامه دارد.  بر طبق گزارشات اعلام شده تاریخ اعدام وی 11 اردیبهشت ماه 1390 برابر اول ماه مه  (روزجهانی کارگر)به اطلاع عموم رسیده است. این در حالیست که میدانیم اعدام های مخفیانه زندانیان سیاسی بدون اطلاع خانواده ها و وکلای آنها بکرات از طرف رژیم حاکم صورت پذیرفته است. سکوت را جایز ندانیم و زندانیان سیاسی از جمله شیرکو معارفی  را در زندان های مخوف حاکمان تنها نگذاریم.
ما فعالین سیاسی – فرهنگی و اجتماعی بدین طریق مراتب اعتراض خود به حکم اعدام دولتی و عمل وحشیانه جمهوری اسلامی را اعلام نموده و خواهان توقف بازداشت ها, شکنجه و اعدام و آزادی بی قید و شرط شیرکو معارفی و سایر زندانیان سیاسی وعقیدتی می باشیم.
گزارشگران 29.3.2011


افراد:

آزاده سپهری – اکبر محمدی –  احمد بخرد طبع – آریز اندریاری –  ابراهیم آوخ –  ابراهیم شیری ( ا م شیری ) –  امیر محسن محمدی – آرش کمانگر – اصغر نصرتی ( چهره ) –  افسانه خاکپور –  امین حصوری –  امین بیات –  انور میر ستاری –  آمادور نویدی – اسماعیل مولودی –  آبتین آیینه –  امید عثمانی – امیر رضا امیر بختیار – آریو مالکی –  بهروز فراهانی –  بهرام چوبینه –  بهمن شفیق – بهنام زندی –  برهان عظیمی –  بهرام رحمانی –  بهروز سورن – بهزاد امیری – برزو احمدی –  پروین ریاحی –  پرویز داورپناه – پروانه قاسمی –  پویان انصاری – پیروز زورچنگ –  تراب مستوفی –  سیاوش عبقری –  سام قندچی –  سیاوش محمودی –  سیامک مویدزاده – سیامک جهان بخش – سلام زیجی – سعید آرمان –  سوفیا صدیق پور –  سمانه شاملو –  سمیرا پوراندخت –  سارا حافظی صافی –  شهاب شکوهی –  شهلا عبقری – شهلا صفائی –  شکوه میرزادگی –  شاهین انزلی – شایسته وطن دوست -  شکیبا ببری – صبری بهمنی – صلاح ایراندوست –  صادق تهرانی – صدیق اسماعیلی – صالح خدائی – طاهره خرمی –  طیبه اسدی –  طاهره شعبانی – علی ندیمی – علی یحیی پور سل تی تی – عباس سماکار – عباس منصوران – علی دروازه غاری –  علی پیچگاه –  علی فرمانده –  علی طایفی – عباس بختیاری – عباس فرد –  علی اکبر امینی – علی صمد پوری – عباس مظاهری –  فریبا ثابت –  فرهاد مهدوی –  فرهاد حیرانی – فرشید یاسائی –  فرخ قهرمانی -  فرج آل یاری – فرامرز فهیمی –  فیروز مستعان –  فرهنگ قاسمی –  فیروزه راد –  فرهاد سیدلو – فرحناز عمادی –  فاطمه اقدامی – کاوه آهنگری –  کورش گلنام – کورش عرفانی – ک الوند – کورش افطسی – کوردو رضائی –  گیل آوائی – گلاویژ حسینی –  رضا هیوا –  زری عرفانی –  جمشید صفاپور – جعفر پویه  - جابر کلیبی – جواد دادستان –  جهانگیر محبی –  جمال ادیب –  جلال حسینی -  جمال محمدی –  جواد اسدیان – ح ریاحی –  حسن حسام –  حنیف حیدرنژاد –  حسین مقدم – حسین نقی پور -  حسن بهگر –  حسن نایب هاشم –  حیات توکلی -  دیانا نامی –  رسول شوکتی – رحمت فاتحی – زینب رسول پناه – رضا شمس –   مینا انتظاری – مجتبی قطبی –  مهین شکرالله پور – منوچهر شهابی – مهری زند – مینو همیلی –  محمود خلیلی –  محمد رضا اسکندری – مژده ارسی –  مهناز قزلو – منوچهر تقوی بیات – محمد توفیق اسدی – محسن قائم مقام –  مجتبی نظری – محمد حسین جعفری –  محسن مقصودی – محمد آئینه –  ماه مگ –  مجید امید – محمود نیک پی –  میرو رضائی – مهناز بدیهیان – مجید مشیدی –  نیلوفر بیضائی – نادر ثانی –  ناهید باقری – نیلوفر شمیرانی –  نادر ساده –  ندا نوآور – ندا فرخ –  نظیره معماری – ناهید مکری –  نرگس غفاری – همایون ایوانی – همایون مهمنش –  هوشیار اسماعیلی –  هرش جعفری – هانیا اردلان -  هاله طاهری –  هاشم کریمی -  هیوا رضائی – ی صفائی – یوسف زرکار -


رسانه ها
سایت آزادی بیان

راه کارگر خبری

سایت گفتگوها

سایت بولتن

ایران تریبون

وبلاگ آزاده سپهری

رادیو همبستگی با کارگران – گوتنبرگ

وبلاگ اشتراک

سایت شکوه میرزادگی

وبلاگ کانون دفاع از کارگران

نشریه سینمای آزاد

سایت دگرگونی

ایرانسکوپ

سایت لجور

وبلاگ اندیشه

سایت اشتراک

پارس دیلی نیوز

سایت آفتابکاران

احترام آزادی

وبلاگ برسان سلام یاران

وبلاگ البرز ما

وبلاگ باز آفرینی واقعیت ها

وبلاگ نی لبک هائی که انسان را سرودند

کانال کاوه پرستو

سایت گزارشگران

وبلاگ خبری گزارشگران

وبلاگ کمیته دفاع از آزادی و برابری در ایران – وین

وبلاگ شاهین شهر

سایت رنگین کمان

Revolutionary Flowerpot Society

سایت بیان

سایت جابر کلیبی – پروانه قاسمی

سایت ریشه ها

Förenade Föreningar för ett Fritt Iran

حزب سوسیال دمکرات ایران

کارزار نجات شیرکو معارفی از اعدام

مجله هفته

سایت پژواک ایران

سایت یارسان

رادیو پارس

سایت حامیان مادران پارک لاله (مادران عزادار) ایران، در لس آنجلس / وَلی

سایت ملیون

وبلاگ امیر رضا امیر بختیار

رادیو ایر آوا

سایت آینه روز

نهادهای سیاسی اجتماعی و فرهنگی

حامیان مادران پارک لاله/ ولی- لس آنجلس
حامیان مادران پارک لاله – مادران صلح دورتموند
انجمن دفاع از زندانیان سیاسی و عقیدتی در ایران ـ پاریس
انجمن دفاع از زندانیان سیاسی – عقیدتی ایران در انگلستان
سازمان زنان 8 مارس – ایران – افغانستان
کانون روزنامه نگاران و نویسندگان برای آزادی
رادیو آوا – هانور
اتحاد برای ایران -  بلژیک
گاهنامه گونه گون
کمیته دفاع از آزادی و برابری در ایران – وین
انجمن بیان – بلژیک
اتحاد انجمن ها برای ایران ازاد در سوئد
کانون پشتیبانی و دفاع از مبارزات مردم ایران – هانور
کانون دفاع از دمکراسی در ایران – هلند
انجمن فرهنگی اندیشه – گوتنبرگ
فدراسیون اروپرس
جامعه رنگین کمان
شورای کار -  کمون
کانون همبستگی با کارگران ایران – گوتنبرگ
بنیاد اندیشه و آزادی بیان
بنیاد اسماعیل خویی
آسیل کمیته گروه ایران – گوتنبرگ
کمیته آمریکائیان – ایرانیان پیشرو
انجمن فرهنگی ایران همراه- گوتنبرگ
رادیو همراه – گوتنبرگ
هیئت تحریریه پارس دیلی نیوز
مجله هفته
سازمان سراسری پناهندگان -  بیمرز
اتحاد انجمنها برای ازادی ایران در سوئد
رادیو ایر آوا
“جمعی از فعالین کارگری ( جافک)”
امضاء ها ادامه دارد
این فراخوان تا 2 روز دیگر بسته و تدارک ارسال آن دیده میشود

پاکدامنی خامنه ای به روايت عطاءالله مهاجرانی! ناصر مستشار


آوریل 3, 2011 توسط aleborzma
در هرم حکومتی بعضی از رژيم های سياسی درتاريخ جهان ، گاهی اوقات نظام های يافت می شوند که عليرغم ادعای مبراح بودن از دزدی ، ارتشاء و رشوه خواری اما در عين حال بطور ناخواسته ـ همان هرم های حکومتی زمينه ساز غارت بيت المال و امول عمومی مردم شده اند که رهبری رژيم سياسی ايران در سی و دوساله گذشته يکی از آنها بوده است!
برای مثال دررژيم های کمونيستی سابق نيز رشوه خواری و دزدی مجازات سنگينی داشت اما به همان اندازه در آن کشورها ـ دزدی و رشوه خواری بطور زير بنائی نهادينه شده بود که اينک پس از سالها که از فروپاشی آن دولت ها می گذرد ،هنوز آثار ارتشاء و رشوه خواری از آن کشورها پاک نشده است!
دزدی های کلان در هرم های حکومتی توسط مصوبات و شعار از بين نمی رود بلکه با بالابردن رفاه مردم و ايجاد کار و دمکراسی مستقيم و نظارت پر قدرت پارلمان بر قوه اجرائيه و آزادی احزاب ،ابتدا کنترل و برچيده می شود!

خمينی دزد نبود اما زمينه ساز يک حکومت دزد
پرور و رشوه خواری بسياری شد که تاريخ ايران به ياد ندارد.به همان اندازه در مورد خامنه ای نيز با اما و اگرهای فراوان می توان چنين حکمی را صادر کرد!درضمن در همينجا بايد گفت ،سرقت آرای مردم نيز به اندازه دزدی ثروت های ملی يک ملت ـ جزو خيانت ها و خباثت ها بشمار می آيد که خامنه ای در کودتای انتخاباتی ۲۲ خرداد سال ۸۸ بدان دست زد!

اخيرا عطاء الله مهاجرانی در دفاع از پاکدامنی خامنه ای گفته اند که: “آيت الله خامنه ای پاک پاک است!عطاءالله مهاجرانی طی سخنانی در کتابخانه کنزينگتون لندن ۲ تفاوت عمده ايران و مصر را اين گونه مورد تاکيد قرارداد: «اول، استقلال بی نظير ايران و عدم هرگونه وابستگی در برابر وابستگی مصر به آمريکا و دوم- عدم فساد اقتصادی آيت الله خامنه ای در برابر فساد مبارک و خانواده اش. خود من که از آغاز انقلاب در مجلس بودم و در دولت بودم و آيت الله خامنه ای را می شناسم به عنوان منتقد ايشان اقرار می کنم که يک نقطه خاکستری حتی نه تاريک در زندگی اقتصادی ايشان و خاندانشان نمی شود پيدا کرد.”
در کشوری که دولتش تحت رهبری خامنه ای تا به امروز از در آمدهای ملی نه به مردم و نه به مجلس پاسخگو نمی باشد از هر دزدی و راهزنی بدتر است! در همينجا بايد گفت که دزدی های شير پاک خورده ای بنام سيد علی خامنه ای نيز لو رفته است!
خامنه ای به چه مجوزی ثروت های ملی مردم را که ۳۰ درصد آنها در فقر و تنگدستی و بيکاری زندگی می کنند برای گستشر انقلاب اسلامی به کشورهای ديگر ارسال می کند؟

دولت احمدی نژاد تا به امروز در مورد دوازده ميليارد دلار در آمد نفتی سال گذشته هيچ پاسخ روشنی به ديوان محاسبات و مجلس نداده است و تاکنون هيچ معلوم نيست که آن مبلغ هنگفت در کجاست؟
برسر۱۸،۵ ميليارد دلارپول نقد و طلائی که با کاميون به ترکيه فرستاده شد،چه آمد؟
همين دولتی که در باره در آمدههای ملی و صرف هزينه هيچ پاسخ قانع کننده ای به مردم و مجلس نمی دهد ،همواره زير چتر و حمايت آقای خامنه ای قرار داشته است که پاک دامنی شخص رهبرنيز در همينجا زير سئوال می رود!
اينک سالهاست که برهمگان روشن شده است که سپاه بر همه شالوده های اصلی اقتصاد کشور پنجه افکنده است و بدون هيچ ابائی مشغول غارت ثروت ملی مملکت است و سيد علی خامنه ای بطور مستقيم از آنها حمايت کرده است ،آيا اين خود دليلی بر بی اعتمادی به رهبری نمی تواند باشد؟
با خواندن خبر زير براحتی می توان تشخيص داد که شخص رهبری نيز در همه غارت هائی که از اموال عمومی مردم و ثروت های ملی انجام گرفته است ،بطور مسقيم و غير مستقيم دست داشته است!

۴ فروردين » معاون حقوقی سپاه: فعاليت‌های اقتصادی سپاه بر اساس دستورالعمل رهبری است، خبرآنلاين
اينکه چرا مردم به اتاق فکر لندن وديگرتشکل هائی که خود را در عين حال نماينده ويا سازمانگر جنبش سبز می دانند ،هيچ اعتمادی ندارند در همين نقطه حساس و ظريف نهفته هست که آن مدعيان همچنان طرفدار حفظ نظام و رهبری و تطهير نظام اسلامی هستند که در همينجا با خواسته های اساسی و تاريخی مردم مغايرت دارد!
ديگر کلاهی که در سال ۵۷ و در سايه انقلاب اسلامی بر سر مردم گذاشته شد ،در ايران تکرار نخواهد شد.در سال ۵۷ از شور و شوق و احساسات پاک مردم ايران سوء استفاده شد وحکومتی به غايت ارتجاعی به حاکميت رسيد که مردم به روشنی بدان پی برده اند و بهمين خاطر ملت ايران ديگر حاضر نيست زير بار نيزنگ تازه برود!
تشتت وعدم اتفاق نظر و اتحاد بی دليل نيست!چون اعتماد از بين رفته است .
در همينجا بايد قاطعيت گفت ،نمی توان ضد استبداد بود اما در عين حال از نظامی که مسبب ديکتاتوری شده است حمايت نظری و عملی بعمل آورد!

سند تاریخی بیانیه جبهه ملی ایران در مورد جدایی بحرین


۱۳,۰۱,۱۳۹۰

Forouhar1
خیمه­ شب­ بازی مراجعه به آراء عمومی در بحرین، توقیف و اعتصاب غذای "داریوش فروهر" دبیر حزب ملت ایران.

حکومت ارتجاعی و سیاه ایران که بعد از کودتای ۲۸ مرداد هر روز بیشتر از پیش خود را در دامان امپریالیسم جهانی به سرکردگی آمریکا افکنده است در سال­های اخیر هم زمان با اوج گرفتن مبارزات مردم خاورمیانه مبدل به پایگاه دست اول این ژاندارم بین­ المللی گردیده است و با اسراییل اشغالگر، همگام و همراه شده، به کارشکنی و مبارزه با نهضت­ های آزادی­ بخش ادامه می­ دهد. همان طور که وجود اسراییل اشغالگر عملاً موجب تقویت یا لااقل تثبیت وضع حکومت­های مرتجع و ضد مردمی برخی از کشورهای عربی شده است و این امر سالیان دراز از طرح مستقل و مستقیم مساله فلسطین جلوگیری کرده و مانع شروع هرچه زودتر مبارزات قهرمانانه این ملت رشید و جنگاور شده است. به همان ترتیب حکومت ارتجاعی ایران موجب ادامه سلطه انگلیس در خلیج فارس و تسلط و زورگوئی شیوخ مرتجع شیخ­ نشین­های خلیج فارس بوده و هست. در نظر سیاست­ها استعماری جمع کردن بساط ظاهری قدرت و به عبارت دیگر عدم حضور انگلیس در خلیج فارس بدون حفظ منافع انگلیس ممکن نیست. از این رو هنگامی­که قرار بر این شده است که انگلستان ظاهراً خلیج فارس را ترک گوید، باید حکومتی یا گروهی از حکومت­ها اداره کارها و منافع وی و هم پالکی او یعنی آمریکا را در خلیج فارس به عهده بگیرند. همین جاست که مساله همکاری حکومت ارتجاعی سیاه ایران و شیخ­ نشین­های مرتجع و مزدور عربی در خلیج فارس مطرح می­شود. این همکاری و همگامی به چند دلیل به نتیجه می­رسید:
 ۱- ادامه سیاست انگلستان و آمریکا بر خلیج فارس
 ۲- ادامه استقرار حکومت شیوخ مرتجع خلیج فارس در شیخ­ نشین­های مربوط که بدون حمایت انگلیس و آمریکا حتی برای مدت کوتاهی نیز نمی­ توانند بر سر جای خود باقی بمانند.
 ۳- خصوصاً ایجاد درگیری­های محلی در خاورمیانه و در نتیجه تضعیف مبارزات قهرمانانه ملت فلسطین.
 در این راه یعنی برای رسیدن به این اهداف چندگانه مساله بحرین به نحوی از انحاء و به خصوص به نفع سیاست­های استعماری باید حل می­شد. تا مساله بحرین حل نمی­شد، امکان این همکاری بین مرتجعان دو سوی خلیج فارس به [نتیجه] مثبت نمی­ رسید.
 خیمه شب ­بازی مراجع به آراء عمومی در بحرین ثمره این ماجراست. دو دسته حاکم خود فروخته، از یک سو شیوخ مرتجع خلیج فارس و نیز شیخ بحرین و از سوی دیگر ارتجاع سیاه ایران بر سر مساله­ ای توافق کرده­ اند که اصلا مربوط به مردم ایران است و حق تصمیم و اظهار نظر راجع به آن از حقوق ثابته ایشان می­ باشد. اما این دو دسته که به هیچ وجه از طرف مردم خود نمایندگی ندارند بر خلاف تمام موازین به اصطلاح بین­ المللی به سازمانی رجوع کرده­ اند که نظیر خود آنان بدون اجازه آمریکا ارباب اول و سایر دولت­های بزرگ حتی حق جا به جا کردن کارمندان اداری خود را هم ندارند و درست در همین هنگام که به اصطلاح مدعی مراجعه به آراء همگی ­اند وقتی حزب ملت ایران درباره مساله بحرین دست به انتشار بیانیه­ ای زده و نظرات خود را در باب این امر اعلام کرده است "داریوش فروهر" دبیر حزب و عضو جبهه ملی سوم ایران را توقیف کرده­ اند. "داریوش فروهر" که با "منوچهر احمدی" در ۱۷ فروردین توقیف شده­ اند بلافاصله پس از ورود به زندان اعلام اعتصاب غذا کرده ­اند. زیر بدان­ ها اجازه نداده ­اند که رای خود را در خصوص بحرین به اطلاع هم­وطنان­شان برسانند و از آن دفاع کنند.
 ما همه آزادی­خواهان، همه مردم مبارز، همه کسانی را که به خاطر برقراری حکومت حق و عدالت را می­جنگند به یاری فرا می­ خوانیم. جان "فروهر" این رادمرد رشید در خطر است.  فروهر سالیان دراز پس از ۲۸ مرداد در زندان به سر برده است و بر اثر اقامت­های طولانی در این سیاهچال­ها مبتلا به دو بیماری عمده زخم معده مزمن و بیماری قلبی شده است. اعتصاب غذای وی با توجه به این دو بیماری حیات او را تهدید جدی می­کند.
 ۲۷ فروردین ماه ۱۳۴۹
 خبرنامه جبهه ملی ایران

گزارش سالانه نقض حقوق بشر در ایران منتشر شد

گزارش سالانه نقض حقوق بشر در ایران منتشر شد / تفصیل – تحلیل – آمار بیش از شش میلیون مورد نقض حقوق بشر




گزارشات سالانه از نقض حقوق بشر در ایران فرصتی برای یادآوری وضعیت نگران کننده حقوق بشر در ایران است، همینطور یادمانی برای قربانیان نقض این حقوق. لازمه تهیه این گزارشات دسترسی مدافعان حقوق بشر به منابع یا مستندات است.
به دلیل عدم اجازه دولت ایران به مدافعان حقوق بشر جهت فعالیت به خصوص در حوزه گزارشگری نقض حقوق بشر و همینطور ممانعت از گردش آزاد اطلاعات و بالطبع به رسمیت نشناختن حوزه مستقل اجتماعی از سوی دولت ایران، در حال حاضر امر گزارشگری امری دشوار و خطیر در ایران محسوب می‌شود
به طوری که برخلاف تمام معاهدات و مقاوله نامه‌های حقوق شهروندی و همینطور اعلامیه سازمان ملل متحد در رابطه با حمایت از مدافعان حقوق بشر، در ایران امروز، گزارشگر نقض حقوق بشر باید خطرات فعالیت خود از جانب حکومت را بشناسد و برای آن آماده باشد.
در چنین شرایطی بدیهی است مدافعان حقوق بشر علیرغم دشواری بسیار تنها می‌توانند حجم بسیار اندکی از نقض حقوق بشر در ایران را که در نوع خود یکی از رکوردداران محکومیت از سوی جامعه بین الملل است؛ رصد کرده و یا امکان تحقیق و مستند کردن در رابطه با گزارشات را بیابند. با این حال و با تمام دشواریهای مورد اشاره مدافعان حقوق بشر از پای ننشسته‌اند و همواره برای بالابردن توان دیده بانی خود کوشیده‌اند. این مسئله در حدی است که سازمان ملل متحد با اطلاع از محدودیتهای مدافعان حقوق بشر در ایران، دولت ایران را با استناد به گزارشات مدافعان ایرانی حقوق بشر محکوم کرده و طی ماه جاری درخواست اعزام گزارشگر ویژه به ایران برای بررسی وضعیت حقوق بشر را تایید کرده است.
آنچه که در پی خواهد آمد بخش کوچکی از نقض گسترده و سیستماتیک حقوق بشر از سوی دولت ایران در طی یکسال گذشته است که توسط گروه‌ها و مدافعان حقوق بشر و سایر منابع موثق منتشر و به همت نهاد آمار، نشر و آثار مجموعه فعالان حقوق بشر در ایران گردآوری و تجزیه و تحلیل شده است.
این گزارشات با جمعاً ۱۰۶۱ صفحه آمار، نمودار و تفصیل در دسته بندی‌های مختلف استخراج شده از مجموع کمتر از پنج هزار مورد گزارش و حاصل ماه‌ها تلاش شبانه روزی بخشهای مختلف مجموعه فعالان حقوق بشر در ایران با برآورد حداکثر ۱ تا ۳ درصد خطا است. از این رو می‌توان عنوان کرد که این گزارشات به لحاظ جامعیت، مستند بودن و معتبر بودن در نوع خود کم سابقه است.
بصورت کلی این گزارش ۶۳۱۶۳۶۰ مورد نقض حقوق بشر را در طی یکسال گذشته ارایه می‌کند. به دلیل حجم بالای گزارشات و عدم امکان ارایه آن در یک گزارش ناچاراً گزارش به بخش‌های مشخصی جهت سهولت دسترسی هموطنان تقسیم شده است که در ذیل توضیحات مربوطه به گزارشات می‌آید:
گزارش آماری:
در این گزارش که در نوع خود بی‌سابقه است، تلاش شده است در کنار اعلام آمار‌ها و استفاده از اشکال برای بیان میزان ثبت شده نقض حقوق بشر در ایران به توانمندی‌های گروههای مدافع حقوق بشر بر اساس حوزه کاری یا جغرافیایی نیز پرداخته شود.

بنابراین فرد مطالعه کننده متوجه خواهد شد گروههای مدافع حقوق بشر در چه مناطقی از کشور فعال‌تر هستند یا در چه مناطقی ضعیف هستند و همینطور در چه حوزه‌هایی گزارشگری فعالانه صورت می‌گیرد. این مهم می‌تواند با ایجاد امکان تجزیه و تحلیل بیشتر برای مدافعان حقوق بشر به بهبود وضعیت حقوق بشر در ایران کمک کند.
در این گزارش بالغ بر ۳۸ صفحه از ۴۸ نمودار و ده‌ها صفحه آمار استفاده شده است. گزارش آماری را بصورت اچ تی‌ام ال می‌توانید در سایت در اینجا مشاهده کنید یا برای دانلود آن اینجا را کلیک کنید.
اسامی بازداشت شدگان سال ۱۳۸۹:
در طی یکسال گذشته نیروهای امنیتی ۵۴۸۵ شهروند را بازداشت نموده‌اند که از این تعداد ۸۵۶ مورد آن به صورت موردی و ۴۶۲۹ مورد آن به صورت بازداشت فله‌ای یا بدون مشخص شدن هویت بازداشت شده بوده است.
در گزارش پیش رو اسامی و مشخصات ۸۵۶ شهروند بازداشت شده سال ۱۳۸۹ که هویت آن‌ها از سوی گروههای مدافع حقوق بشر مخابره شده و توسط نهاد آمار، نشر و آثار مجموعه فعالان حقوق بشر در ایران گردآوری شده می‌آید.
این گزارش بالغ بر ۲۲ صفحه است، این گزارش را بصورت اچ تی‌ام ال می‌توانید در سایت در اینجا مشاهده کنید یا برای دانلود آن اینجا را کلیک کنید.

لیست بازداشت شدگان موردی سال ۱۳۸۹ پرينت گرفتن

۱۴,۰۱,۱۳۹۰
هرانا :در طی یکسال گذشته نیروهای امنیتی ۵۴۸۵ شهروند را بازداشت نموده‌اند که از این تعداد ۸۵۶ مورد آن به صورت موردی و ۴۶۲۹ مورد آن به صورت بازداشت فله‌ای یا بدون مشخص شدن هویت بازداشت شده بوده است.

در گزارش پیش رو اسامی و مشخصات ۸۵۶ شهروند بازداشت شده سال ۱۳۸۹ که هویت آن‌ها از سوی گروههای مدافع حقوق بشر مخابره شده و توسط نهاد آمار، نشر و آثار مجموعه فعالان حقوق بشر در ایران گردآوری شده می‌آید.
در این رابطه، اصناف ۴۸ مورد بازداشت، اقلیت‌های قومی ۴۴۹ مورد، اقلیت مذهبی ۳۲۲ مورد، اندیشه و بیان ۴۳۲۲ مورد، دانشجویان ۲۴۱ مورد، زنان ۷ مورد، فرهنگی ۴۵ مورد، کارگران ۵۱ مورد را شامل می‌شوند.
این گزارش بعنوان جزیی از گزارشات سالانه مجموعه، به ترتیب حروف الفبا، شامل هویت، تاریخ و محل بازداشت شهروندانی است که در رابطه با موضوعات حقوق بشری و عمدتا توسط نهادهای امنیتی بازداشت شده‌اند.
در ذیل نمودار مربوط به این رسته و در ادامه جدول اسامی را مطالعه می نمایید

amare_zandanian_89_110403

اسامی بازداشت شدگان موردی سال ۱۳۸۹