دستگیری وکیل پرونده سنگسار را متوقف کنید

بیخبری از محمد مصطفایی ، اعضاء خانوادهء وی گروگان گرفته شده اند چهار شنبه ۶ مرداد ۱۳۸۹ - ۲۸ ژوييه ۲۰۱۰

[مرداد ۱۳۸۹ – کمپین بین المللی حقوق بشر در ایران امروز گفت که قوه قضائیه ایران باید فورا اقدامات خود برای دستگیری وکیل حقوق بشر محمد مصطفایی را متوقف کند. فعالیت های اخیر محمد مصطفایی در راستای دفاع از موکلش سکینه آشتیانی که به جرم زنا محکوم به سنگسار شده است مورد توجه بین المللی قرار گرفته است.
در اقداماتی که مصداق ابزار فشار برای وادار کردن محمد مصطفایی به معرفی خویش تعبیر می شود، همسر آقای مصطفایی، فرشته حلیمی و برادر وی، فرهاد حلیمی، که هیچ یک در فعالیتهای حقوق بشری دخیل نیستند با فاصلهء کوتاهی ازآخرین احضار مصطفایی در تاریخ شنبه ، دوم مردادماه ۱۳۸۹ دستگیر شده اند. از مکان دقیق مصطفایی اطلاعی در دست نیست.
هادی قائمی سخنگوی کمپین بین المللی حقوق بشر در ایران گفت: “تلاش آقای مصطفایی علیه سنگسار موکلشان، نقض قوانین نیست. بر عکس، ایشان تلاش در اجرای قانون و حقوق شهرواندان ایران داشته است.”
وی اضافه کرد: “تکاپوی واضح برای توقف فعالیتهای مهم آقای مصطفایی، نقض مستقیم تعهدات بین المللی ایران در زمینهء حقوق بشردر راستای حق دسترسی شهروندان به وکیل دادگستری مستقل است.”
کمپین همچنین خواستار آزادی فوری همسر آقای مصطفایی و برادرش شد که به باور کمپین “گروگانهای ربوده شده هستند.”
در مصاحبه ای با کمپین در تاریخ ۱ مرداد ۱۳۸۹، مصطفایی گفت: ” من هیچ جرمی مرتکب نشده ام که بخواهند من را نگهدارند. کار من به عنوان وکیل دفاع از متهمان است و همه روند کار به صورتی قانونی انجام می شود و هیچ بخشی وجود ندارد که خارج از قانون باشد. من به قانون احترام می گذارم و همواره شان دستگاه قضایی را محترم می شمارم و نگاه حرفه ای در رابطه با کارم دارم و بنابراین دلیلی برای دستگیری وجود ندارد. با این وجود هر احتمالی همواره وجود دارد.”
به دنبال تظاهرات پس از انتخابات ایران، در جریان سرکوب معترضان و فعالان جامعه مدنی چندین وکیل حقوق بشرممنوع الخروج، دستگیر، بازداشت، شکنجه و محاکمه شده اند. این گروه از جمله شامل افرادی مانند محمدعلی دادخواه، شادی صدر و عبدالفتاح سلطانی می باشد. تهدید علیه سایر وکلای حقوق بشر همچنان ادامه دارد.
مقامات قوهء قضا ییه ایران به طور مستمر از ملاقات زندانیان عقیدتی با وکلایشان، دسترسی وکلای آنان به پرونده ها و مدارک دادگاه، و اظهار نظرحقوقی آنان در طول محاکمات جلوگیری می کنند. مطابق اطلاعاتی که از وکلای حقوق بشر به دست کمپین رسیده است، مقامات به برخی زندانیان دستور داده اند تا وکلای خود را تعویض کنند و از ارائهء خدمات حقوقی وکلا برای موکلانشان خودداری کرده اند.
هادی قائمی گفت: “حکم دستگیری محمد مصطفایی مدرک دیگری از تحلیل رفتن حقوق قانونی در ایران است.”

تاملی بردشواری های جنبش و ضرورت تشکيل جبهه ی مردمی

---

صادق شکيب پيکار دليرانه ی مردم ايران عليه دولت جانيان برآمده از کودتا هر دم افزون تر از قبل در عرصه های مختلفی شدت و گسترش می يابد . عدم تثبيت برنامه های خائنانه ی کودتاگران صرفا ناشی از مبارزات بی امان توده هاست که نشان داده اند از چنان سطح بالای آگاهی برخوردارند تا در چشم انداز تحولات با همه ی دشوار ی ها بتوان پيروزی و غلبه بر واپسگرايان را به عيان مشاهده نمود . سرگيجگی و از دست دادن تعادل روانی کودتا گران از همين منظر قابل تحليل و تفسير است . از آن جايی که ستاد کودتا می داند نتيجه ی شکست محاسباتش از دست دادن منابع ثروتی است که بدان چنگ انداخته اند و غارت و چپاول مغول وار کشور را نخواهند توانست ادامه دهند . به همين دليل آشکارا با عجله و دستپاچگی تمامی نقاب و ماسک ها را کنار گذاشته چهره ی بغايت ضد مردمی و ضد ملی خود را در معرض ديد همگان نهاده اند . از دستاورد های بزرگ جنبش مردمی تا اين مرحله همانا کنار گذاردن يا بهتر گفته باشيم کنار گذاشته شدن اجباری ماسک های فريب و خدعه در تمامی جها ت است . و اين نيست مگر حاصل برآمد جنبش شکوهمند مدنی مردم عليه دولت رو سياه کودتا . با همه ی اوصاف برای به بار نشاندن مبارزات مردمی امکانات باند جهل و نادانی ارتجاع را نبايد دست کم گرفت . نيرو های ملی و ميهنی به حق در افشای ترفند های جنايتکاران به وظايف خود هوشمندانه آگاه بوده لحظه ای درنگ نمی کنند و با وجود فضای فوق امنيتی حاکم بر کشور و کمبود شديد امکانات سازمان يابی و تشکل دهی ، اين نيروها به همراه شخصيت های وطن پرست از هر فرصتی برای ژرفش کارزار بهره می جويند . روزی نيست که پروژه ی کودتا قتل و جنايت جوانان غيور کشور را از برنامه ی خود حتی تعديل نمايد يا عربده کشی های اوباشانه را به قصد ارعاب توده ها به کنار نهد . با براه انداختن سناريوی اعتراف گيری و شوهای مضحک تلويزيونی که اين بار قربانيان آن از بالا ترين سطوح حکومتی متعلق به طيف اصلاح طلبان انتخاب شده مبين آن است اين نمايشات آبروباخته که در اين چند دهه سوای فريب افکار عمومی با ترويج فرهنگ جهل و خرافات ، از ابزار مهم سرکوب حکومت بود به زعم کج انديش کودتاگران در تثبيت دولت فاسد کودتا با هدف ارعاب معترضين می تواند موثر باشد. انجماد فکری واپسگرايان تا بدان حد ديدگانشان را کور کرده به رغم اجرای تمامی برنامه های حيوانی خود ، تزلزل ارکان حاکميت جهل و تاريک انديشی را نمی بينند . در اين ميان علی رغم تبليغات گستردۀ رژيم موج همدردی با قربانيان شوهای تلويزيونی يا با خانواده های جانباختگان در خيابانها و بازداشتگاههای مخوف گشتاپويی با روشن شدن ابعاد وسيع جنايات هر دم در جامعه بيش تر می شود . درپی کودتای انتخاباتی رژيم ، با مبارزات مردمی چنان ضربات عميقی به پايگاه اجتماعی اين واپسگرايان وارد آمده که نجات کل سيستم از اين بحران تقريباً محال به نظر می رسد . با زمينه ی مساعدی که در بطن جامعه وجود دارد همه ی نيرو های مترقی از هر طيف و گروهی با هر فلسفه ی فکری می بايست در جبهه ای واحد گرد هم آيند . که چشم اسفنديار قدرت مردمی صرفا در نبود تصميم و حرکات يکپارچه ی جمعی و فراگير در صحنه ی عملی مبارزه است . با سازماندهی اقشار زحمتکش در نهاد های صنفی و سياسی بر چيدن اساس دولت کودتا کاری است سهل و آسان و کاملا امکان پذير . چرا که توان مقاومت سرکوبگران با همه ی امکانات و سيع خود در برابر نيرو ی لايزال توده ها آنگاه که منسجم و متحدانه به صحنه آيد فوق العاده ناچيز است . صادق شکيب sadeg. shakib@yahoo.com 5 مرداد 1389 14:03

امپراطوری جهانی آشوب و وظيفه چپ جهانی

يونس پارسا بناب درآمد شرايط پر از هرج ومرج و آشوب و بی امنی که ما امروز شاهد آن در اکثر نقاط جهان هستيم و عمدتا برای سال ها از انظار افکار عمومی پنهان مانده بود ، امروز برملا و رسانه ای تر گشته است . مردم عادی در کوچه و بازار چه در کشورهای مرکز و چه در کشورهای پيرامونی از اوضاع بشدت ناراحت و خشمگين بوده ولی مطمئن نيستند که چه بايد بکنند . رسانه های گروهی و تحليلگران سياسی که قرار است خواسته ها و احتياجات مردم را منعکس سازند در مقابل وقوع سريع السير حوادث و عکس العمل های مقامات دولتی در برخورد به اين وقايع دائما " شوک " گشته و اظهار " تعجب " می کنند . خود هيئت های حاکمه بطور مرتب و بی مهابا حرف هائی را به زبان می آورند که تا ديروز بيان آنها تابو و " حرام " محسوب می شد . به چندين فقره از اين " سورپريزها " که در نه ماه گذشته اتفاق افتاده اند توجه کنيد : - اعلام نتيجه انتخابات رياست جمهوری در ايران و تظاهرات وسيع اقشار مختلف مردم عليه آن ، - چرخش به راست افراطی در جامعه آمريکا و ايزوله ساختن حتی نمايندگان " معتدل " درون حزب جمهوريخواه در يک سال اخير ، - سقوط مالی دوبی - ورشکستگی چندين دولت بزرگ ايالتی مثل کاليفرنيا در آمريکا ، - ورشکستگی چندين دولت در کشورهائی مثل ايسلند و يونان در اروپا ، - چرخش به راست در شيلی برخلاف روند غالب در آمريکای لاتين ، - چرخش به " چپ " در انتخابات منطقه ای در فرانسه ، - جروبحث داغ و بروز اختلافات " جدی " بين دولتمردان آمريکا و اسرائيل ( اوباما و نتنياهو ) بر سر مسئله فلسطين از جمله ادامه ی ساختن شهرک های اسرائيلی در مناطق فلسطينی نشين بويژه در شرق اورشليم، - قيام مردم در قرقيزستان و سرنگونی دولت باکيوف در پرتو بحران عميق ساختاری نظام و آشوب جهانی منبعث از آن، اين " سورپريزها " و " شوک ها " هم د راذهان و افکار مردم و هم در بين تحليلگران سياسی پرسش هائی را ايجاد می کنند که حائز اهميت می باشند : آيا در بحبوحه اين آشوب جهانی ، در حال حاضر اروپا و آمريکای لاتين بطور نسبی با ثبات تر از ديگر مناطق هستند ؟ آری فقط کمی . چين چطور ؟ آری تا اندازه ای ولی اين ثبات تضمين و تامين ندارد . وقتی ابر غول هائی مثل آمريکا و چين " سرفه " می کنند ،خيلی از کشورها " مريض " می شوند . در اعصار پيشاسرمايه داری ، آشوب ها پيوسته در سطح محلی و کشوری و در نهايت و بندرت در سطح امپراطوری و منطقه ای بوقوع می پيوستند ، ولی امروزه آشوب ، جهانی است . زيرا که نظام سرمايه يک امپراطوری جهانی است . بحران مالی يونان که مجله " فورچن " آنرا به اسم " گردباد يونان " می خواند با بحران آلمان که وقوعش در آينده نزديک قابل پيش بينی است ، ارتباط دارد و بحران آلمان نيز با بحران ساختاری راس نظام ( آمريکا ) گره خورده است . به کلامی ديگر مسئله يونان مسئله آلمان ، مسئله آلمان مسئله آمريکا و بالاخره مسئله آمريکا مسئله جهان است . قطعيت درباره آينده آشوبی که در سراسر جهان بوجود آمده هم در کوتاه مدت و هم درميان مدت غير قابل پيش بينی دقيق و مناسب است . ولی بحث و تبادل نظر درباره شکلگيری و عوامل اصلی اين آشوب می توانند چالشگران ضد نظام را در تهيه و تنظيم راهکارهای مبارزاتی در سطح ملی ، منطقه ای و جهانی آماده تر سازند . در اين نوشتار بعد از بررسی اوضاع متحول جهان در شصت سال گذشته 1947 � 2010 و نقش آمريکا در آن که منجر به شکلگيری و گسترش " امپراطوری آشوب " گشته است ، به چند وچون آينده جهان و وظيفه نيروهای چالشگر ضد نظام می پردازيم . نقش نظام جهانی در شکلگيری و رشد امپراطوری آشوب در جريان دو دهه گذشته ( 1990 � 2010 ) تغييرات بزرگی در اکناف جهان و در سطوح و حيطه های گوناگون بوقوع پيوسته اند که در زندگی آينده جوامع بشری تاثيرات فراگير و تعيين کننده ای بجا خواهند گذاشت . در اين مدت ، شوروی و کشورهای اروپای شرقی که در نتيجه عملکرد سياست های گلاسنوست و پروسترويکا و قبول منطق حرکت سرمايه ( انباشت سود ) با فروپاشی اجتماعی و بحران های سياسی و اقتصادی روبرو شده بودند ، دچار فروپاشی و تجزيه همه جانبه گشته و درهای خود را به روی هجوم و نفوذ افسارگسيخته قدرت های درون جی ی7 بويژه آمريکا ، ژاپن و اتحاديه اروپا ( آلمان ) باز کردند . فروپاشی شوروی و تبديل چين توده ای به يک کشور سرمايه داری نه تنها به پروسه جنبش های رهائيبخش ملی در کشورهای پيرامونی ( جنوب ) خاتمه داد بلکه منجر به نابودی و اخته شدن جنبش های کارگری ( سوسيال دموکراسی ) در اروپای غربی نيز گشت . حمله نظامی آمريکا به عراق در جنگ 1990 خليج فارس و سپس به افغانستان در سال 2001 و متعاقبا دوباره به عراق در سال 2003 که صرفا برای کسب هژمونی نفتی در مدار منطقه خاورميانه و اقيانوس هند در چهارچوب " نظام نوين جهانی " و صدور دموکراسی بود ، فقط به بمباران شهرها و روستاهای عراق و افغانستان و قتل عام بيش از يک ميليون نفر از مردم عراق و افغانستان محدود نشد . ادامه اين سياست و نظاميگری جهان را بيشتر از پيش به سوی هرج و مرج ، نا امنی و آشوب سوق داد که ما امروزه شاهد تبلور عملکرد آن در فلسطين ، افغانستان ، پاکستان ، يمن ، سومالی ، سودان ، کنگو و.... هستيم . در بررسی اين تغييرات در جهان بعد از دوره " جنگ سرد " از 1990 به اين سو لازم است که نگاهی اجمالی به وقايع مهمی که در طول نيمه اول قرن بيستم اتفاق افتاده بيافکنيم . زيرا بايد خاطر نشان ساخت و تاکيد کرد که تمام جريانات مهم در 60 سال گذشته ريشه در اتفاقات و حوادث مهم 50 سال اول قرن بيستم داشته اند . اين اتفاقات بزرگ � بروز بحران عميق ساختاری در 1873 ، جنگ اول جهانی در 1914 ، انقلاب اکتبر در 1917 ، سقوط و رکود بزرگ بازارهای جهان سرمايه داری در 1929 ، جنگ جهانی دوم در 1939 و انقلاب چين در 1949 � در ارتباط با هم بوده و پی آمدهای آنها نقش عظيمی در شکلگيری حوادث نيمه دوم قرن بيستم ، عروج آمريکا به قله نظام جهانی سرمايه وبروز بحران عميق ساختاری نظام در اواخر دهه 2000 داشته اند . شايان توجه است که ويژگی های حوادث مهم شصت سال گذشته از بعضی لحاظ شباهت هائی هم با روند جريانات نيمه اول قرن بيستم داشتند که در اينجا به بخشی از آنها اشاره می شود . نگاهی تطبيقی به دوره های بلافاصله بعد از دو جنگ جهانی: تشابهات در سال های 1947 � 1955 در آمريکا که از جنگ جهانی دوم پيروزمند و فاتح بيرون آمده و از نظر نظامی ، سياسی و اقتصادی به عنوان يک قدرت متوفق مسلح به بمب اتمی در صحنه بين المللی ظهور کرده بود ، جوی پر از دلهره و نااميدی حاکم بود . بر خلاف انتظار در اين دوره از تمايلات صلح جويانه ، آرامش طلبی و تنش زدائی خبری نبود . بدين معنی که درست مثل سال های بلافاصله بعد از پايان جنگ جهانی اول ، آنچه که حاکم بر افکار و اذهان عمومی بود جوی پر از عدم احساس امنيت و خوف و ترس از به اصطلاح خطر سرخ و بلشويسم بود که حاکميت با ايجاد آن می خواست مردم را به پذيرش سياست های تهاجمی و نظامی در سطح جهانی ( مثل اشتعال جنگ کره و اجرای کودتای بيست و هشت مرداد در ايران ) از يک سو و سرکوب و اخته کردن جنبش کارگری در داخل آمريکا آماده سازد . عملکرد اين سياست از طرف هيئت حاکمه آمريکا منجر به بروز اوجگيری دوره مکارتيسم ( نوعی فاشيزم آمريکائی ) در سال های 1955 � 1947 گشت که ضربات شديدی بر پيکر جنبش کارگری در خود آمريکا و جنبش های رهائيبخش ملی در کشورهای سه قاره وارد آورد . مورخين سياسی بويژه مارکسيست ها عوامل مشابه و همگونی را در ايجاد اين جو و سياست تهاجمی آمريکا هم در بعد از جنگ جهانی اول و هم در بعد از جنگ جهانی دوم در داخل آمريکا و در سطح جهانی ذکر کرده اند که قابل تامل می باشند . در هر دو دوره اکثر کارگران در آمريکا توانسته بودند از اوضاع جنگ که منبعث از بحران های عميق نظام سرمايه داری بودند ، نهايت استفاده را در جهت سازماندهی خود انجام داده و نسبتا از موضع قدرت ( و اتخاذ ابتکارات مبارزاتی و تشکيلاتی ) صاحبان سرمايه و کارخانجات را به مذاکرات موفقيت آميز در جهت اخذ مزد و مزايای بهتر وادار سازند . از سوی ديگر ، در هر دو دوره اکثر کشورهای توسعه نيافته پيرامونی در بند ( کشورهای مستعمره و نيمه مستعمره از چين ، ويتنام ، هندوستان و ايران و.... در آسيا گرفته تا کشورهای آمريکای لاتين و آفريقا ) با گسترش امواج جنبش های رهائيبخش خواهان استقلال و آزادی از يوغ نظام سرمايه ( کشورهای استعمار گر کهن و جديد ) بودند . اين روند بالطبع به دلخواه حاکمين سرمايه نبود . از نظر آنها ، هم کارگران در آمريکا و کشورهای اروپای آتلانتيک بدون ترديد می بايستی اخته ، رام و مطيع می گشتند و هم بايد جنبش های رهائيبخش سرکوب گشته و هژمونی نظام حاکم را پذيرا می شدند . مضاف بر اين در هر يک از اين دوره ها ، آمريکا که به مثابه يک فاتح از جنگ بيرون آمده و خواست و برنامه اش توسعه و گسترش حوزه های نفوذی خود و سپس جهانی سازی " دکترين مونرو " در کشورهای بويژه جهان سوم بود ، به آسانی نمی توانست به خواست خود جامه عمل بپوشاند . زيرا در اين دوره ها نه تنها مبارزات و تلاطمات سياسی کارگری ( منجمله در خود آمريکا ) اوج گرفته بودند ، بلکه در بعضی از کشورهای توسعه نيافته و جهان سومی شرايط انقلابی رهائيبخش منجر به تسخير قدرت در کشورهای مثل روسيه ( 1917 ) ، چين ( 1949 ) و بخش هائی از ويتنام و کره ( 1954 ) توسط انقلابيون شده بود . بدون ترديد پيروزی انقلاب ( گسست از محور نظام حاکم سرمايه ) در اين کشورها که مجموعا بخش قابل توجهی از جهان را از نظر وسعت خاک ، منابع طبيعی و انسانی در بر می گرفتند ، باعث شده بود که در آمريکا ، صاحبان ثروت و قدرت احساس خطر کنند که مبادا موقعيت متوفق انحصاری خود را در جهان بويژه در کشورهای جهان سوم ، نتوانند توسعه داده و تثبيت سازند . در نتيجه در هر يک از اين دوره ها ، رشد مبارزات کارگری در آمريکا و کشورهای اروپا از يک سو و تشديد شرايط انقلابی و " بيداری ملت های جنوب " ( اوجگيری جنبش های رهائيبخش ) در کشورهای سه قاره ، خواب آرام را برای حاکميت انحصارات اوليگوپولی های نوخاسته بويژه آمريکا ، حرام کرده بود . سردمداران کلان سرمايه داری وقايع متحول و انقلابی بويژه در کشورهای جهان سوم را ، خطر واقعی و اساسی به موجوديت سيستمی می ديدند که برای آنها سال ها ناز و نعمت و قدرقدرتی در اقيانوسی پراز فقر و فلاکت اعطا کرده بود . چگونگی پروژه جهانی آمريکا و عملکرد آن را در اکناف جهان نمی توان بدون توجه به اين نکته مهم درک کرد . تفاوت ها عليرغم اين تشابه ، يک تفاوت اساسی و ماهوی بين اين دو دوره ( دوره های بلافاصله بعد از جنگ اول و دوم جهانی ) موجود بود که بالطبع در روند اوضاع بين المللی و سياست جهانی آمريکا تاثير به سزائی داشت . در دوره بعد از پايان جنگ جهانی اول ، پيروزی ضد انقلاب و نيروهای راست در آلمان که منجر به اعدام و قتل انقلابيونی چون روزالوکزامبورگ و کارل ليب نخت ( رهبران جنبش انقلابی اسپارتاکوس ) در آن کشور گرديد و شکست انقلاب و سرنگونی دولت کارگری مجارستان به رهبری بلاکن ، شوروی انقلابی و جوان را در صحنه مبارزات بويژه در قاره اروپا تنها گذاشت . با اينکه بلشويک ها و کمينترن تحت رهنمود داهيانه و مرحله ساز لنين موفق شدند که يک " متحد طبيعی " ( جنبش های رهائيبخش ملی در آسيا � چين ، هندوستان ، افغانستان ، ايران و... ) پيدا کرده و بخش قابل توجهی از رهبران آن جنبش ها را به ياران مطمئن خود در " آسيای بيدار " تبديل سازند ، ولی نظام جهانی ( مرکب از چهارده کشور امپرياليستی ) با استقرار ديکتاتوری های نظامی متمرکز و کمپرادور به محور نظام در کشورهای همجوار و همسايه شوروی ( چين ، افغانستان ، ايران ، ترکيه ، لهستان ، رومانی و غيره ) تحت سياست " کمربند امنيتی " توانست با محاصره جغرافيائی و " تحديد شوروی " به راه و حيات خود يعنی به توسعه بازارهای وابسته به نظام جهانی در مناطق مختلف جهان کم و بيش به سرعت و بدون مانع ادامه دهد . در صورتيکه شرايط بين المللی بلافاصله بعد از جنگ جهانی دوم با اوضاع حاکم بعد از جنگ جهانی اول تفاوت فاحشی داشت . با پايان جنگ جهانی دوم نه تنها شوروی پيروزمند و محبوب از جنگ بيرون آمد بلکه ارتش سرخ با تصرف و رهائی قسمت بزرگی از اروپای شرقی به مانع بزرگی در مقابل توسعه و گسترش نفوذ آمريکا در کشورهای مختلف آسيای شرقی ، آسيای جنوبی و اروپای شرقی تبديل گشت . با اينکه آمريکا بلافاصله بعد از پايان جنگ جهانی دوم توانست از اوضاع نابسامان منبعث از جنگ در اروپای غربی ( ويرانی شهرها ، بيکاری مزمن ، کمبود مواد غذائی و وضع سخت معيشت ) حداکثر استفاده را ببرد و آن بخش از اروپا را تحت نام " متحدين آمريکا " به زير سلطه اقتصادی ، نظامی ، سياسی و فرهنگی خود بکشد ، ولی در اقدامات خود برای کشاندن اروپای شرقی به زير سلطه خود موفق نشد . رهبران شوروی و کشورهای اروپای شرقی هدف اصلی برنامه های به ظاهر فريبنده نظير " برنامه مارشال " و " اصل چهار " دولت های وقت آمريکا را تشخيص داده و از قبول آنها سرباز زدند . اين امر در تقسيم اروپا به دو قطب شرقی و غربی متخاصم که کم و بيش به همان وضع تا سال 1991 باقی ماند ، نقش اساسی بازی می کرد . بايد خاطرنشان شاخت که فقط کشورهای اروپای شرقی نبودند که به کمک های قاطع و بيدريغ شوروی پس از اتمام جنگ جهانی دوم در مقابل توسعه و نفوذ سرمايه داری امپرياليستی آمريکا ايستادگی کرده و با موفقيت توانستند در راه گسست پيوند از نظام جهانی سرمايه گام بردارند . بلکه در همان دوره تلاطمات سياسی و مبارزات رهائيبخش در ديگر نقاط جهان بخصوص در چين ، کره شمالی و ويتنام شمالی آن کشورها را نيز از مدار و حوزه نفوذ آمريکا خارج ساخت . کمک های عظيم نظامی و مالی آمريکا به رژيم چيان کايشک در چين ، مداخله حمله نظامی به کره تحت لوای سازمان ملل متحد و کمک های همه جانيه به فرانسه در ويتنام و الجزيره و به انگلستان در ايران ، برمه ، و مالايا نتوانستند جلو پيروزی نيروهای انقلابی و رهائيبخش را در آن کشورها بگيرند . در يک کلام در دوره بعد از پايان جنگ جهانی دوم ( دهه های 50 و 60 ميلادی ) آمريکا و متحدانش بر خلاف دوره بعد از جنگ جهانی اول ( دهه های 20 و 30 ميلادی ) در مقابل ظهور و عروج سه ستون مقاومت بزرگ � شوروی و متحدينش ، جنبش های رهائيبخش در سه قاره و جنبش های عظيم و متشکل کارگری بويژه در اروپای غربی � مجبور گشتند که از پياده کردن پروژه جهانی آمريکا ( جهانی ساختن " دکترين مونرو " ) برای مدتی صرف نظر کرده و به جای آن به اعمال سياست " جنگ سرد " در جهان متوسل گردند . سياست ويران ساز " جنگ سرد " آمريکا که با فراز و نشيب های خود تا اواخر دهه 80 قرن بيستم ادامه يافت ، با هدف فروپاشی و تجزيه شوروی ، سرکوب و اخته کردن جنبش های کارگری در اروپای غربی و سرکوب جنبش های رهائيبخش ملی در کشورهای سه قاره توسط هيئت حاکمه آمريکا ( عمدتا اوليگوپولی های انحصاری ) تعبيه و پياده گشت . اين سياست خارجی در اين دوره نه تنها تناقضی با سياست و امور داخلی آمريکا نداشت بلکه انعکاس دقيقی از آن بود . به موازات پيشبرد سياست های ضد کمونيستی و ضد برابری طلبی در سطح جهانی ، در داخل آمريکا حاکمين برای جلوگيری از اشاعه انديشه ها و فعاليت های صلح جوئی و برابری طلبی دست به اتخاذ سياستی ضد کمونيستی زد که در اوايل دهه 1950 در شکل ماکارتيسم ظهور کرد . هدف اين سياست داخلی ( همانند هدف " جنگ سرد " در سياست خارجی ) اين بود که حاکمين با وارد کردن شوک به مردم بويژه اقشار مختلف بينابينی ، آنها را از طريق رسانه های گروهی رايج ( بويژه رسانه نوظهور تلويزيون ) برای يک مبارزه تلخ و طولانی عليه سوسياليسم و هر نوع انديشه برابری طلبی که دشمن و خطر اصلی برای زندگی " آبرومندانه " و راه و روش زندگی " متحدانه " معرفی می شدند ، آماده سازد . در اين دوره ، در رسانه های گروهی رايج و همگانی و ديگر نهادهای هنری ، فرهنگی ، دينی و مذهبی نه تنها سوسياليسم و کمونيسم بلکه هر نوع حرکت در جهت کسب برابری طلبی و صلح جوئی به عنوان خطر اصلی در جهان وانمود گشته و ايده " مرگ بهتر از سرخ بودن است " به شعار روز تبديل شد . در تحت اين شرايط اکثر کمونيست ها و ديگر چپ های متعلق به نحله های مختلف سوسياليستی بويژه در آمريکا به اين جمع بندی و نتيجه گيری رسيدند که اوضاع سياسی و جو حاکم بر آمريکا اين امکان را بوجود آورده است که اين کشور بسوی برقراری يک نوع فاشيسم آمريکائی سوق بيابد . ولی بر خلاف اين جو حاکم بر آمريکا ، اوضاع بين المللی اميدوار کننده و پر از فرصت های نوين برای نيروهای متعلق به جنبش های کارگری در اروپا و جنبش های رهائيبخش استعمار زدائی و ملی زائی در کشورهای آسيا و آفريقا و آمريکای لاتين بود . شوروی که يک ششم کره خاکی را در بر ميگرفت ، از جنگ جهانی پيروز بيرون آمده و بسرعت به نوسازی خود پرداخته بود . چين بعد از پيروزی انقلاب دست به بزرگترين رفورم ارضی و پياده کردن برنامه ها و تامين رفاه عمومی زده بود که تا آن زمان در تاريخ معاصر کشورهای دربند جهان سوم بی نظير بود . اين دو کشور با گسست موثر و جدی از محور نظام جهانی سرمايه و با ايجاد همبستگی بين خود و حمايت از موسسين " کنفرانس باندونگ " اين اميد را بين کمونيست ها و ديگر روشنفکران برابری طلب در کشورهای جهان سوم بوجود آورده بودند که در حرکت به پيش خود موفق خواهند شد که با گسست از نظام جهانی سرمايه و با ايجاد اتونومی ملی ( کسب استقلال سياسی و حاکميت ملی در جهت قرار دادن سياست خارجی در خدمت سياست داخلی ) کشورهای خود را از مرحله عقب افتادگی و توسعه نيافتگی رها سازند . البته نيروهای رهائيبخش متعلق به جنبش های پوپوليستی ملی و کارگری و کمونيستی بر اين امر وقوف کامل داشتند که اين راه رهائی پر از مشقت و بس طولانی خواهد بود ولی آنها اعتقاد داشتند که مبارزه در راه اعتلای آزادی و عدالت اجتماعی ( که برای خلق های دربند جهان سوم يک امر حياتی بود ) بالاخره به پيروزی خواهد رسيد . برای اينکه آگاهی و اطلاعات خود را از اين پرسش که چرا نيروهای چپ و در راس آنها مارکسيست ها نتوانستند با مبارزات خود در آن دوره به آن امر حياتی جامع عمل بپوشانند . بهتر است جنبه های مهم سياست های " جنگ سرد " را مورد بررسی قرار دهيم . تعبيه " جنگ سرد " برعليه سه ستون مقاومت وجه مهم دوره بعد از جنگ جهانی دوم ، تجديد قوا و آرايش جديد نيروهای ضد انقلابی راست تحت رهبری آمريکا بود که در اين دوره تحت پوشش جنگ سرد بمثابه قويترين کشور سرمايه داری به تدريج به عنوان تنها ابر قدرت بلامنازع نظامی در راس نظام جهانی سرمايه قرار گرفت . درست است که آمريکا در دهه های 50 ، 60 و 70 ميلادی در مقابل سه ستون مقاومت مردم جهان ناچار به عقب نشينی گشته و حتی حاضر به دادن امتيازات بويژه در کشورهای جهان سوم شد، ولی رشد اوضاع در دهه های بعد بويژه بعد از پايان دوره جنگ سرد نشان داد که آن عقب نشينی ها و اعطای امتيازات جملگی تاکتيکی و با برنامه بوده و صرفا جهت تجديد قوا و آغاز تهاجمات بيشتر عليه بويژه کشورهای پيرامونی دربند ، تعبيه و تنظيم گشته بودند . امروز با عطف به گذشته و در يک چشم انداز تاريخی ، بخوبی می توانيم به اين امر اذعان کنيم که دو جنگ اصلی آمريکا در آسيا ( جنگ کره در نيمه اول دهه 50 و جنگ ويتنام در دهه 1960 ) با هدف اصلی تضعيف انقلاب پيروزمند چين از يک سو و سرنگونی دولت های پوپوليستی منبعث از جنبش های رهائيبخش ملی در سه قاره و سرکوب نيروهای چپ عام در آن کشورها از سوی ديگر توسط اوليگوپولی های نوظهور ( شبکه نظامی � صنعتی و مالی آمريکا ) به نمايندگی هيئت های حاکمه ، به مورد اجرا گذاشته شدند . پيشبرد اين جنگ های " گرم " در کشورهای دربند پيرامونی و سياست " جنگ سرد " بويژه در اروپا به مقدار زيادی از رشد انقلابی جهانی جلوگيری کرده و آنرا تا حدودی از مسير درست خود منحرف ساخت . براه انداختن تبليغات وسيع در سطح جهانی تحت عناوين گوناگون چون " خطر سرخ " ، " خطر زرد " و " خطر بی تعهدی " و تقسيم جهان به دو قطب کاذب و مصنوعی " غرب " و " شرق " عملا تقسيم اروپا به دو بخش شرقی و غربی و اشتعال مسابقات تسليحاتی فلاکت بار و تحميل آنها بر شوروی آن کشور را به تدريج فرسوده ساخته و سقوط و فروپاشی و تجزيه آنرا ميسر ساخت . شايد بزرگترين طنز در پيروزی نيروهای راست و ضد انقلاب در عصر جنگ سرد که عملا تا سال های آخر دهه 1980 و آغاز دهه 1990 به طول انجاميد ، اين باشد که طبقات حاکم در کشورهای سرمايه داری پيشرفته صنعتی موفق شدند که با توسل به جنگ ( چه از نوع گرم و چه از نوع سرد ) از وقوع دوباره رکود های بزرگ و ادواری اقتصادی به مدت نزديک به 45 سال جلوگيری کنند . به سخن ديگر ، رکود و کساد بازارهای سرمايه داری که هميشه دامنگير جوامع سرمايه داری می گردند ( مثل رکود بزرگ دهه 1930 و خطر حدوث آن در اواخر دهه 1940 ) در اين دوره طولانی که به اسم جنگ سرد معروف گشت ، با ادامه و راه انداختن جنگ های گرم و سرد بوقوع نپيوستند . برای پيشبرد اين سياست که در انطباق با خواست سرمايه داری جهانی در حرکت بسوی تسخير بيشتر بازارها از يک سو و ميسر ساختن شرايط برای ضميمه ساختن پديده ميليتاريسم ( نظاميگری ) به متابوليسم و تاروپود نظام جهانی از سوی ديگر بود ، آمريکا علاوه بر توسل به جنگ های مستقيم ( مثل کره و ويتنام ) به اشتعال جنگ های متعددی در اکناف جهان دست زد که در آنها بطور غير مستقيم شرکت فعال داشت . اشتعال 5 جنگ بين اسرائيل و کشورهای عربی ( در سال های 1947، 1956 ، 1967 ، 1973و 1982 ) ، سه جنگ بين پاکستان و هندوستان ، جنگ يونان و ترکيه برسر قبرس و جنگ بين سومالی و اتيوپی برسر اوگادن که بعدا به نام " جنگ های نيابتی " معروف گشتند ، نمونه های مهمی از سياست آمريکا در دوره جنگ سرد بودند . علاوه بر جنگ های منطقه ای در کشورهای عمدتا پيرامونی ، آمريکا در اين دوره که به خاطر عروج سه ستون مقاومت ( سويتيسم ، جنبش های کارگری اروپا و جنبش های رهائيبخش ملی در کشورهای سه قاره ) عقب نشينی کرده و حتی مجبور به دادن امتيازات به کارگران در آمريکا و دولت � ملت های در بند جهان سوم گشته بود ، در خفا با بر پا ساختن کودتاهای ضد ملی و نظامی در ايران (1953) ، گواتمالا (1954) ، آرژانتين (1955) ، تايلند (1958) ، کنگو (1960) ، جمهوری دومينيکن (1962) ، برزيل (1964) ، غنا (1965) ، اندونزی (1966) ، پرو (1968) ، کامبوج (1970) و شيلی (1973) به توسعه حوزه های نفوذ خود پرداخته و از گسترش انديشه های رهائيبخش ملی و کارگری در کشورهای سه قاره جلوگيری کرد . با اشتعال جنگ های مستقيم و غير مستقيم و با بر پا ساختن کودتاهای ضد ملی زائی در کشورهای سه قاره و با مداخلات سياسی و تبليغات فرهنگی در اروپای غربی در جهت اخته کردن جنبش های کارگری و سوسياليستی ، امپرياليسم آمريکا نه تنها ادامه زندگی در ناز و نعمت هيئت های حاکمه کشورهای مسلط مرکز را تضمين ساخت ، بلکه فرصت يافت که بعد از گذار از " نقاهت " و " بهبودی " تجديد قوا کرده و به تهاجم هارتر و اصلی خود اين بار در سطح کره خاکی دست بزند . يکی از وظايف مهم مارکسيست ها و ديگر نيروهای دموکراتيک و مترقی در آن دوره که نزديک به چهل و پنج سال طول کشيد ، اين بود که از تجارب تاريخی و مبارزاتی ملی ( ضد امپرياليستی ) و طبقاتی ( سوسياليستی ) خود ، جريانات اصلی در سطح ملی � کشوری ، منطقه ای و جهانی را که در دو سوی جهان دو قطبی شده اتفاق می افتادند ، شناسائی کرده و از جنبش ها و حرکت های رهائيبخش که بويژه در کشورهای در بند پيرامونی در جهت گسست از سيستم حاکم جهانی به وقوع می پيوستند ، جانبداری و حمايت نمايند . سرنوشت چپ ( و در راس آنها مارکسيست ها ) از اين به بعد هر چه باشد باز هم اين وظيفه بويژه در شرايط پر از تلاطم و آشوب موجود در جهان امروز همچنان به قوت خود باقی خواهد ماند . اوضاع فعلی و آينده جهان امروز ما چه تصويری از اوضاع جهان را در مقابل خود داريم ؟ چگونه آنرا با تصويری که از اوضاع حاکم و جاری در جهان از 1947 تا 1990 داشتيم ، می توانيم مقايسه کنيم . آن زمان کلان سرمايه داری با مداخلات نظامی ، پيشبرد جنگ سرد ، اعمال ماکارتيسم و کودتاها عليه کارگران و ملل تحت ستم زندگی را برای مردم تلخ و ناگوار ساخته و آينده را تيره و تار مجسم می کرد . ولی در عوض پيروزی شوروی در جنگ دوم جهانی ، پيروزی کمونيست ها در چين و عروج جنبش های رهائيبخش استعمارزدائی و ملی درکشورهای سه قاره تصوير بهتر ، روشنتر و اميدوار کننده تری از زندگی را برای بشريت زحمتکش ارائه می دادند . در اوضاع حاکم فعلی يعنی از پايان دوره جنگ سرد به اين سو نيز هيئت های حاکمه نظام جهانی به نمايندگی اوليگوپولی های مالی بويژه آمريکا ، درست مثل زمان جنگ سرد با تبليغ " بازار آزاد " نئوليبرالی ، صدور " دموکراسی " ، حقوق بشر و " موهبت های " جهانی سازی و با تبليغ مبارزه عليه " تروريسم " ( در کشورهای خاورميانه و آسيای جنوبی ) و عليه دزدان دريائی ( در سواحل شرقی آفريقا ) و عليه مواد مخدر ( در آمريکای لاتين ) می خواهند توسعه پايگاه های نظامی ، مداخلات سياسی و گسترش جنگ های بی پايان خود را در اذهان جهانيان توجيه سازند . در عمل نظام جهانی با نظامی سازی روند دهشت انگيز جهانی گرائی زندگی را بر ميلياردها انسان در اکناف مختلف جهان تلخ ساخته و با استقرار ضد انقلاب ، تشديد روند کمپرادورسازی و اشتعال و گسترش جنگ های قومی ، مذهبی و دينی در کشورهای بويژه در بند پيرامونی ،تصويری تراژيک و دردناک از اوضاع جهان عرضه می کند . به کلامی ديگر ، نظام جهانی تحت رهبری اوليگوپولی های انحصاری عمدتا مالی ، جهانی پراز هرج و مرج و امپراطوری پر از آشوبی را به وجود آورده است که احتمال دارد که جهان ما را به سوی تخريب محيط زيست و تمدن بشری سوق داده و شرايط را برای رواج سبعيت و " بشريت تهی از انسانيت " در سطح کره خاکی مهيا سازد . اما بر خلاف آن زمان ، در فقدان يک چپ متحد و در نبود يک همبستگی جهانی بين نيروهای رهائيبخش در اين دوره خبر و نشانی از پيروزی و نويد يک آينده بهتر برای بشريت بطور مادی ديده و يا شنيده نمی شود . در عوض آنچه را که امروز شاهد آن هستيم اين است که بر خلاف سال های 1950 � 1973 ( دوره اوج جنبش های کارگری و ضد استعماری ملی ) اکنون حتی همان جنبش های انقلابی هم که عليرغم کمبودها و محدوديت های سياسی و تاريخی خود نويد بخش و اميدوارکننده بودند ، در مقابل تهاجم ضد انقلاب- تضعيف، منحرف و اخته گشته و يا به کلی با سقوط و تلاشی و تجزيه روبرو شده اند . بطور خلاصه تفاوت بزرگ بين اين دو دوره و مقطع تاريخی اين است که در دوره 1950 � 1973 ، کلان سرمايه داری در مقابل سه ستون مقاومت قوی قرار داشت . در حالی که اکنون از آن ستون های مقاومت خبری نيست و کلان سرمايه داری نظام جهانی اين بار بر خلاف آن زمان بدون مانع جدی و بزرگ عرض اندام کرده و خواهان گسترش بيشتر سيطره بلامنازع خود بر کليه کره خاکی است . مسلما پی آمدهای اين وضع در جهان نمی تواند خوش آيند قربانيان نظام جهانی ( که 80 در صد جمعيت متجاوز از شش و نيم ميليارد نفری جهان کنونی را تشکيل می دهند ) و چالشگران و نيروهای رهائيبخش و برابری طلب در جهان باشند . روشن است که خواست راس نظام بويژه در دوره تعميق بحران ساختاری کنونی ، تشديد استثمار ، نابرابری ، ميليتاريزه ساختن گلوبوليزاسيون سرمايه ، قطبی ساختن جهان ، گسترش جنگ های " ساخت آمريکا " و ايجاد بحران های سياسی و اقتصادی بويژه در کشورهای در بند پيرامونی است . در سير تاريخ معاصر اين تمايلات نظام تا اندازه ای بوسيله مقاومت و مبارزات متشکل طبقه کارگر و ديگر قربانيان سيستم جهانی سرمايه ، مهار گشته و کلان سرمايه داران اوليگوپولی های انحصاری � مالی مجبور شده اند تا در مواقعی در مقابل مبارزات کارگری و ملی عقب نشينی کرده و حتی امتيازاتی نيز بدهند ، ولی امروز بويژه در ده سال گذشته ( 2000 � 2010 ) با فقدان و يا کاهش اين مبارزات هم در کشورهای مسلط مرکز و هم در کشورهای دربند پيرامونی ، کلان سرمايه داری فرصت يافته که با تشديد سياست های نئوليبرالی خصوصی سازی و ضد ملی زائی به نرخ استثمار کارگران از يک سو و به بعد و عمق تاراج منابع طبيعی و انسانی در کشورهای در بند پيرامونی از سوی ديگر ( صرفا جهت انباشت سود بيشتر ) بيافزايد . در پرتو بحران عميق ساختاری در نظام جهانی سرمايه ، اگر به آينده دورتری نظر بيافکنيم ، می توانيم امکان وقوع دو جريان و يا حالت را در نظر بگيريم . يکم اينکه اوضاع حاکم کنونی ممکن است که همچنان تا مدتهای زيادی به عمر خود ادامه داده و حاکميت سرمايه در اکناف جهان دست نخورده باقی بماند و با چالشی جديد و جدی روبرو نگردد . دوم اينکه با رشد جنبش های بويژه کارگری در کشورهای مسلط مرکز و اوجگيری مجدد جنبش های رهائيبخش در کشورهای در بند پيرامونی ( " بيداری مجدد جنوب " ) مبارزات نوين تحت هدايت چالشگران ضد نظام ( که دارای چشم اندازهای سوسياليستی هستند ) بر عليه حاکميت جهانی سرمايه شکل بگيرند . آنچه که قريب به يقين است اين است که ادامه حاکميت سرمايه و تشديد روندهای ميليتاريزه سازی و مالی سازی گلوبوليزاسيون و گسترش جنگ های " بی پايان " ساخت آمريکا در اکناف جهان هيچ چيزی برای بشريت زحمتکش جهان جز فلاکت اقتصادی روزافزون، تخريب محيط زيست و سبعيت اجتماعی به ارمغان نخواهد آورد . جمعبندی و نتيجه گيری در نتيجه به نظر نگارنده تنها آلترناتيو در مقابل نظام جهانی سرمايه(امپرياليسم) و اميد انسان برای فردای بهتر و بهبود زندگی انسانی همانا احياء مجدد اپوزيسيون اصيل و مقتدر از چپ دموکراتيک و سکولار با چشم اندازهای سوسياليستی است که قادر به قرار گرفتن در راس جنبش های وسيع کارگری و جنبش های رهائيبخش بخش ملی و توده ای بوده و مثل گذشته در تاريخ نظام جهانی سرمايه به عنوان تنها آنتی تز می تواند با مبارزات خود نظام جهانی را بطور جدی به چالش بطلبد . آيا وقوع اين امر ، يعنی تولد و احيای مجدد اپوزيسيون جدی امکان دارد ؟ جواب به اين پرسش مثبت است . درست است که امروز روز بحران عميق ساختاری سرمايه جهانی و خرده بحران های منبعث از آن ، فلاکت اقتصادی و نا امنی های اجتماعی و خطرات ناشی از تخريب محيط زيست همراه با نا امنی ها ، آوارگی ها و بی خانمانی ها را برای توده های مردم ببار آورده ولی مارکسيسم و بررسی تاريخ نشان می دهد که بحران ها در ضمن شرايطی را ببار می آورند که در تحت آنها چالشگران ضد نظام با بسيج قربانيان نظام جهانی فرصت پيدا می کنند که آلترناتيو مترقی خود را بعد از طرح و تنظيم ( با کمک قربانيان نظام ) جايگزين نظام جهانی بی ربط و فرتوت سازند . اپوزيسيون و آن بديلی که موفق شد در مقابل حاکميت سرمايه در سطح جهانی با انقلاب بلشويکی ظهور کرده و با حمايت و همکاری جنبش های رهائيبخش ملی در کشورهای آسيا در مقابل اين حاکميت ايستادگی کند ، ريشه هايش در بحران عميق ساختاری ( که نظام سرمايه را در اواخر قرن نوزدهم و اوايل قرن بيستم در بر گرفته بود ) نهفته بوده و شيوع و گسترش آن در نقاط مختلف جهان نيز تابعی از آن بحران و پی آمدهای آن ( مثل جنگ جهانی اول ) بوده است . اين چالش و يا ستون مقاومت بعد از پيروزی و گسست پيوند از حاکميت و سيطره نظام جهانی سرمايه ( عليرغم کمبودها و محدوديت های تاريخی و سياسی خود ) روی زندگی صدها ميليون انسان تاثير مثبت و سازنده گذاشت . نه تنها وجود کشور شوراها به کيفيت و توسعه جنبش های کارگری در اروپا در سال های بين دو جنگ جهانی کمک های موثری کرد بلکه همراه با چين و کشورهای عضو کنفرانس باندونگ به عنوان يک اپوزيسيون جدی سال ها مقابل تهاجمات نظامی و سياسی نظام سرمايه مقاومت کرد . تبديل نشدن آن به يک آلترناتيو پيروز در مقابل نظام جهانی و تضعيف و شکست آن در مصاف بزرگ در طول نيمه دوم قرن بيستم به همان اندازه که ناشی از کمبودها و تناقضات درونی اجزاء آن اپوزيسيون بود به همان اندازه نيز منتج از قدرت برتر مادی نظام جهانی سرمايه و اعمال فشار از جانب آن بود . شکست تجربه سوويتيسم ، تبديل چين توده ای و جمهوری دموکراتيک ويتنام به کشورهای سرمايه داری در هر حال نمی توانند ضربه های نهائی بر پيکر سوسياليسم باشند . به همان نسبت افول و فرود جنبش های رهائيبخش ملی نيز دال بر پايان مبارزات ملی و آغاز " تلاقی تمدن ها " نبوده و امر احتمال احيای " بيداری مجدد جنوب " در همبستگی با مبارزات کارگری در کشورهای شمال به قوت خود باقی است . البته احمقانه است که فکر کنيم شکستی در کار نبوده و به کمبودها و عقب نشينی ها در تجربه سی سال شوروی (1990-1960 ) و چين توده ای و جنبش های پوپوليستی � رهائيبخش ملی در دهه های 50 ، 60 و 70 کم بها دهيم . ولی احمقانه تر آن خواهد بود که تصور کنيم با مرگ و نابودی شوروی و تبديل چين به يک کشور هار سرمايه داری ، مارکسيسم نيز " مرده " و يا طبقه کارگر از نفس افتاده است . به همان نسبت باز هم احمقانه تر خواهد بود که تصور کنيم که با نابودی آرمان های باندونگ و همبستگی های سه قاره تاريخ مبارزات ملی به پايان عمر خود رسيده است . تا زمانی که سرمايه حاکميت دارد و شرايط وخيم در اقتصاد جهانی حکايت از فقر فزاينده و ستم طبقاتی بيشتر و بروز بحران های قحطی و ناامنی و آشوب در جهان می کند ، سوسياليسم نيز به عنوان تنها بديل سرمايه داری واقعا موجود باقی خواهد ماند . به همان اندازه تا زمانی که منطق حرکت سرمايه ( گلوبوليزاسيون ) در جهت انباشت سود بيشتر رواج دارد ، به همان اندازه پولاريزاسيون نيز که جهان را به دو بخش لازم و ملزوم هم ( مرکزی های مسلط ثروتمند و پيرامونی های دربند فقير ) تقسيم می کند ، وجود خواهد داشت . در نتيجه تا زمانی که اين شکاف اندازی و قطب سازی وجود دارد مبارزات رهائيبخش ملی در جهت گسست از محور نظام سرمايه نيز به قوت خود باقی خواهد ماند . ولی نگارنده با مارکسيست هائی که معتقدند روند پولاريزاسيون منبعث از گلوبوليزاسيون سرمايه زمانی به پايان عمر خود می رسد که سوسياليسم به عنوان يک بديل جدی و اصيل جايگزين سرمايه داری واقعا موجود گردد ، موافقم . زيرا سوسياليسم نتيجه منطقی پروسه تاريخی مبارزه قربانيان اصلی نظام عليه وضع موجود است . به کلامی ديگر سوسياليسم در يک مصاف روياروئی تاريخی و جدی با نظام جهانی سرمايه در جهت حل تضاد اصلی بين کار و سرمايه و سپس در لغو هر نوع قطب سازی ديکته شده از سوی سرمايه پا به عرصه وجود گذاشت و انديشه ها و پروژه های مربوط به آن اساسا در نفی اقتصاد سياسی و فلسفه نظام سرمايه داری رشد و گسترش يافته است . اکنون که نظام جهانی با تعرض خود عليه هر نوع برابری طلبی و فقرزدائی در جهان به صورتی جهانی عمل می کند ، مارکسيست ها و ديگر نيروهای برابری طلب نيز بايد با گشايش جبهه های جهانی ، پروژه خود را به ميان قربانيان نظام جهانی سرمايه برده و آنها را عليه نظام بسيج سازند . اگر چه تا اين اواخر يعنی بيش از برملا گشتن و رسانه ای شدن بحران عميق ساختاری نظام سرمايه داری ، ارائه يک پروژه جهانی برای مصاف و درگيری با نظام جهانی ممکن بود توسط حتی بعضی از چپ های مارکسيست يک عمل و استراتژی " آرمان گرايانه " و يا حتی " تخيلی " و غير قابل وصول تلقی گردد ولی امروز در بحبوحه بحران ساختاری نظام و پی آمدهای منبعث از آن گسترش ميليتاريسم و جنگ های ساخت آمريکا از يک سو و افزايش فلاکت بار بيکاری مزمن هم در کشورهای شمال و هم در کشورهای جنوب از سوی ديگر فرصت نوينی به چالشگران نظام داده است که پروژه جهانی خود را مطرح سازند . اگر چپ متحد جهانی و در راس آن مارکسيست ها ، پروژه خود را عرضه کنند ، مطمئنا ديگر نيروهای اجتماعی و سياسی برابری طلب و رهائيبخش به دور آن حلقه خواهند زد . در خاتمه بايد خاطرنشان ساخت که تغيير اساسی جهان فقط با رشد و مبارزات قربانيان نظام جهانی بويژه کارگران و زحمتکشان ، در واحدهای اين نظام ( کشورها و مناطق مختلف ) به سرانجام مطلوب و جهانی بهتر خواهد رسيد . بدون تحول نهادی بينشی ، سياسی و اجتماعی در سطح کشوری هر نوع بحثی پيرامون مبارزه برای دگرديسی اساسی و ايجا د و استقرار يک بديل جدی در مقابل اين نظام در سطح جهانی بی ربط و در بهترين شکلش يک تمرين نافرجام در سطح آکادميک خواهد بود . 4 مرداد 1389

(سلاخی انسان و رفاه اجتماعی در محراب سرمایه)

پول علیه پول

میلاد مختوم

(سلاخی انسان و رفاه اجتماعی در محراب سرمایه)

اروپائیانی که پایان جنگ سرد بین جهان سرمایه داری و جهان باصطلاح سوسیالیست را به عنوان یک گام بلند و اساسی به سوی صلح پایدار جهانی و بازگشت آرامش به زندگی انسان ها ارزیابی می کردند و با وجود اینکه آتش جنگ های داغ کوچک و بزرگ منطقه ای در نقاط مختلف جهان پس از پایان جنگ سرد شعله ور بود و هنوز هم هست، همچنان بر توهم خویش پای میفشردند، این روزها دچار تشنج شده اند. به دلیل سقوط نرخ ها در بازار بورس، نشست ویژه سران کشورهای اتحادیه اروپا در بروکسل، که روز یکشنبه، 9 مه 2010، برای نجات یونان تشکیل شده بود، به جنگ تدافعی برای نجات یورو تبدیل شد. به گفته سرکوزی، رئیس جمهور فرانسه، این بزرگترین بحران اقتصادی از زمان پیدایش یورو در یازده سال قبل است. نخست وزیر لوکزامبورگ، ژان کلود یونکر که رئیس گروه اروپا هم هست، از "یورش سازماندهی شده بر علیه یورو" سخن می گوید. منظور او سوداگران بین المللی، از جمله مدیر امریکایی صندوق تأمین سرمایه (Hedge fund)، جان پاولسون، هستند که روی سقوط یورو شرط بندی کرده اند. شانزده کشور عضو اتحادیه اروپا مصمم هستند که با یک بسته کمک مالی با حجمی تا 750 میلیارد یورو، به دفاع از ارز مشترک اتحادیه اروپا بپردازند. نیکلای سرکوزی توانست در این جلسه شبانه طرح خود برای نجات کشورهای عضو اتحادیه اروپا از ورشکستگی مالی را به کرسی بنشاند. برخی منابع خبری حتی از تهدید سرکوزی به خروج فرانسه از اتحادیه اروپا در صورت عدم موافقت صدر اعظم آلمان، آنگلا مرکل، با این برنامه تدافعی خبر داده اند. در مرحله اول این طرح، 60 میلیارد یورو از بودجه مشترک اتحادیه اروپا در اختیار کشورهای در معرض خطر ورشکستگی قرار می گیرد. در مرحله بعدی، که در صورت کافی نبودن این مبلغ به اجرا در خواهد آمد، یک بنیاد مالی ویژه متشکل از 16 کشور عضو اتحادیه اروپا به عنوان ضمانت کننده اعتبارات مالی تا مرز 440 میلیارد یورو برای کشورهای دچار بحران وارد عمل می شود. و بالاخره 250 میلیارد یورو از طرف صندوق بین المللی پول، تکمیل کننده سپر دفاعی عظیم و بی سابقه برای یورو خواهد بود. خوزه مانوئل باروزو، رئیس کمیسیون اتحادیه اروپا اعلام کرد: "ما به هر قیمت از یورو دفاع خواهیم کرد."

آنگلا مرکل، صدر اعظم آلمان، از یک بحران جدی، نه تنها در یک کشور، بلکه در چند کشور سخن می گوید. بحرانی که ابتدا در یونان آثار آن دیده شد، می تواند در کوتاه مدت گریبان اسپانیا و پرتقال را هم بگیرد. هراس سران اتحادیه اروپا در نهایت از روند سلسله واری است، که می تواند محدوده اقتصادی عظیم اروپا، با شانزده کشور و بیش از سیصد و سی میلیون جمعیت، را دچار بحران اقتصادی نماید. برای جلوگیری از چنین خطری یک "سیستم نجات" بر اساس ماده 122 پیمان لیسبون، که حمایت مالی از کشورهای عضو دچار بحران را در شرایط استثنایی ممکن می کند، پی ریزی می شود.

در برابر چنین حمایت های مالی، کشورهای عضو متقاضی دریافت چنین کمک هایی، علاوه بر پرداخت 5 درصد بهره برای 3 سال، متعهد به صرفه جویی شدید در هزینه ها و سر و سامان دادن به بودجه های خود می شوند. بر همین مبنا اتحادیه اروپا به یونان صد و ده میلیارد یورو پرداخت خواهد کرد، به شرط اینکه این کشور سی میلیارد یورو از هزینه های خود را کاهش دهد. در صورت تخلف بر علیه "معاهده ثبات و رشد" جریمه های شدیدتری در نظر گرفته خواهند شد. کشورهای عضو اتحادیه اروپا همچنین مصمم هستند که مقرراتی جهت نظارت و کنترل بیشتر فعالیت های بازارهای پولی، شامل صندوق های تأمین سرمایه و آژانس های نرخ گذاری و بانک ها، به تصویب برسانند.

بار اصلی کاهش هزینه های کشورهای اروپایی مثل همیشه بر دوش طبقات کم درآمد جامعه خواهد بود. کاهش دستمزدها و حقوق های بازنشستگی و میزان کمک های اجتماعی به بیکاران، بالا بردن مالیات های موجود و تصویب مالیات های جدید، حذف و یا کاهش بودجه های آموزشی و فرهنگی، از جمله اقداماتی هستند که دولت های اروپایی در جهت پایین آوردن هزینه های خود در برنامه کاری خویش قرار داده اند. این اقدامات، چنان که در یونان شاهد آن بودیم، بدون شک اعتراضات مردم را در شکل های مختلف به همراه خواهد داشت. هر چند دولت های اروپایی بارها از تصویب مقرراتی برای کنترل فعالیت های بازارهای مالی سخن گفته اند، اما در عمل تاکنون در این زمینه هیچگونه اقدام جدی انجام نشده است.

پیش زمینه بحران کنونی

از حدود 450 سال پیش، زمانی که دزدان دریایی انگلیسی، امثال فرانسیس دریک و هنری مورگان، بدون ترس از پیگرد قانونی کشتی های اسپانیایی را در دریاهای آزاد و خارج از محدوده نفوذ قانون غارت می کردند، پای موجود تازه ای در دنیای اقتصاد باز شد. "تاجر ماجراجو"، موجودی نیمه دزد، نیمه تاجر و پیمانکار، مسلح به جرأت و جسارتی وحشی و بی رحم. بدین ترتیب تاجر ماجراجوی سرگردان در دریاها، مرزهای موسوم به "مرزهای قانونمندیهای طبیعی" را، که فیلسوف انگلیسی، جان لاک، در منشور بنیادی سرمایه داری برای آزادی انسان قائل شده بود، در هم شکست. سنتی که بر اساس آن، ثروت و دارایی تعهدات اجتماعی برای فرد ثروتمند ایجاد می کرد، به گور سپرده شد، ممنوعیت رباخواری برچیده شد و پول ارزشی معادل زمین پیدا کرد و تبدیل به کالا گردید. تاجر ماجراجوی دیروز، در دنیای امروز "بانک دار سرمایه گذار" نامیده می شود.

بسیاری از متخصصین امور مالی و بازارهای بورس از یک جنگ بر علیه اروپا و واحد پول آن "یورو" سخن می گویند، جنگی که در خط مقدم آن صندوق های بین المللی تأمین سرمایه (Hedge fund) قرار دارند. سیستم کار صندوق های تأمین سرمایه همچون لاشخورهایی که بر پیکر خونین قربانیان خویش فرود می آیند و یا ملخ هایی که شرکت های موفق را همچون مزارع سرسبز شکوفا غارت می کنند، ویران کننده است. در واقع اتحادی از بنیادهای مالی، سیاسی و رسانه های جمعی امریکایی جبهه جنگ آشکاری را بر علیه اتحادیه اروپا گشوده اند، زیرا شرایط را برای تضعیف اتحادیه اروپا از طریق هجوم به جناح باز و ضعیف آن "یونان"، ایده آل ارزیابی می کنند. این یورش همه جانبه با تأثیرات گسترده جهانشمول نمی تواند بدون موافقت و هماهنگی با دولت ایالات متحده انجام گرفته باشد. سیاست گذاران ایالات متحده امریکا هرگز تمایلی به پا گرفتن رقیب قدرتمندی به نام "اتحادیه اروپا" نداشته اند. کلاف سردرگم مبادلات مالی ابعادی بسیار شگفت انگیز و تا حدی مضحک پیدا کرده است، به طوری که در سال گذشته حتی تعدادی از بانک های تحت حمایت دولت یونان، روی ورشکستگی کشور خودشان شرط بندی کردند! در واقع آنها مشغول بریدن شاخه ای هستند که روی آن نشسته اند. خودداری دولت های غربی، بویژه دولت امریکا از تصویب قوانین لازم برای نظارت و کنترل بیشتر بر فعالیت های بازارهای مالی نیز جزو یکی از علت های بحران کنونی محسوب می شود.

با وجود افسار گسیختگی بیش از حد بازارهای بورس، صندوق های بین المللی تأمین سرمایه، بانک ها و سایر مؤسسات مالی و سرمایه گذاری و نقش غیر قابل انکار آنها در دامن زدن به بحران مالی کنونی، این بحران پدیده ای غیر منتظره نیست و در ذات سیستم سرمایه داری نهفته است. در سال 1972 جیمز توبین، اقتصاددان امریکایی پیشنهاد گرفتن یک مالیات یک درصدی از سوداگران بازارهای ارز برای تمامی مبادلات ارزی را داده بود. این ایده که به مالیات توبین معروف شد، سالها بعد زمینه بنیاد شبکه اتَک ATTAC) ؛ اتحادیه برای مالیات گذاری بر مبادلات ارزی در جهت تأمین منافع شهروندان ( را فراهم کرد، شبکه ای که در سراسر جهان فعالیت های ضد جهانی سازی را هدایت می کند.

اکتاویو پاز شاعر، نویسنده و سیاست مدار مکزیکی حدود 32 سال پیش در کتابی تحت عنوان "آدمخوار انساندوست" نوشته است:

"حکومت در قرن بیستم نشان داده است که قدرتمند تر از امپراتوری های باستانی است، حکمرانی دهشتناک تر از جباران و مستبدان کهن. حکمرانی بدون چهره و وجدان، که هیچ جنبه اهریمنی ندارد و ماشین وار عمل می کند. ... حکومت مدرن همچون ماشینی است که مدام در حال باز تولید خویش است. ساختار رو بنایی موجود در کشورهای غربی، الگوی سازمان های اقتصادی شده است. شرکت های بزرگ با تقلید از این الگو در جهت تبدیل شدن به حکومت ها و امپراتوری ها تلاش می کنند، حکومت هایی که قدرتمند تر از بسیاری از ملت ها هستند."

اسکار لافونتن، رئیس حزب چپ آلمان، در 15 مه 2010 در کنگره سالانه حزب گفت:

"بحران مالی اخیر به تلخ ترین شیوه ثابت کرد که دموکراسی به آخر رسیده است. مجلس ها و دولت ها اینک فقط مجلس ها و دولت های دست نشانده و بازیچه های بازارهای مالی هستند که مبالغ هنگفتی به تصویب می رسانند، بدون اینکه بدانند چه می کنند." او در ادامه سخنان خویش خواستار ممنوع کردن فعالیت های صندوق های تأمین سرمایه شد.

آنچه مسلم است، سیستم سرمایه داری قمارخانه ای همچون گردابی مهلک در حال بلعیدن زمین است و دولت های غربی برای گریز موقت از حوزه نفوذ عظیم این گرداب در حال قربانی کردن انسان و رفاه اجتماعی در محراب سرمایه اند. تصور اینکه از طریق نظارت و کنترل شدید می توان از بروز تورم های مالی و بحران های اقتصادی در سیستم سرمایه داری جلوگیری کرد، تصوری باطل است. پس از بحران، پیش از بحران است، زیرا مواجهه با بحران بعدی در آینده حتمی است.

میلاد مختوم

انتشار گزارش کامل از فعالیهای فاجعه بار اتمی رژیم در آذربایجان

سازمان انرژی های نوین ایران موسوم به‌ سانا که‌ از طرف وزارت خزانه داري آمریکا، یکی از شرکتهای وابسته‌ به‌ سازمان انرژی اتمی ایران معرفی شده‌ و تحت تحریم قرار گرفته‌، همچنان در کوه سبلان واقع در آذربایجان ،با حفاریهای خود ،به‌ ظاهر تحت پوشش استفاده‌ از گرمای اعماق زمین ،امادر واقع جهت دستیابی به‌ اورانیوم همچنان فاجعه‌ می آفریند. مطابق گزارش بهداشت جهانی ،سرطان دستگاه گوارش و خون در اردبیل و مشگین شهر رتبه‌ اول را در خاورمیانه‌ دارد و هزاران نفر از مردم اطراف کوه سبلان مبتلأ شده‌ یا در حال ابتلأ هستند این بیماران در مراکز درمانی بیمارستان قاضی تبریز و امام تهران مورد شیمی درمانی و پرتو درمانی قرار گرفته‌اند، لازم به‌ توضیح است که‌ با وجود آتشفشانی بودن کوه سبلان ، تکنسین ها و مهندسین روسی و چینی در حال استخراج اورانیوم از اعماق 3000 متری زمین میباشند که‌ در آن عمق و با حرارت بسیار بالای آن قسمت از زمین اورانیوم بصورت رادیو ایزوتوپ اورانیوم در مییاید که‌ بلافاصله‌ پس از رسیدن به‌ سطح زمین تشعشعات رادیو اکتیو از خود بروز می دهد در واقع اعماق 3000 متری کوه سبلان به‌ صورت یک راکتور هسته‌ای طبیعی عمل مینماید و این حفاریها کاملأ غیر منطقی و غیر اصولی بوده‌ و اثرات سوء زیست محیطی در پی داشته‌ و دارد. قبلا درروز یکشنبه دهم اردبیهشت ماه ۱۳۸۵ علی لاریجانی دبیر شورای عالی امنیت ملی وقت ، جمهوری اسلامی ایران در آن سال، در جلسه پرسش و پاسخ با دانشجویان دانشگاه تهران رسماً خبر از کشف و استخراج ده ها هزار تن اورانیوم را در استان اردبیل داده بود. همچنین غلامرضا آقازاده رئیس سازمان انرژی اتمی وقت جمهوری اسلامی ایران در آن سال ،روز سه شنبه ۱۲ اردیبهشت اعلام داشته بود که جمهوری اسلامی ایران طرح سرمایه گذاری وسیعی برای اکتشاف و استخراج بیشتر اورانیوم از مناطق مختلف کشور از جمله در آذربایجان را دارد. این در حالی است که تا آنزمان هیچگونه خبری در خصوص اکتشاف و استخراج اورانیوم داده نمی شد. اين در حالي است که اينجانب بعنوان اولين کسي که موضوع را در رسانه هاي خارجيو برخی از نشریات محلی استان اردبیل از جمله «خیاو»، «آراز»، «آوای اردبیل»، «وراوی»ازسال 83 به اينطرف افشا نمودم که منجر به دستگيري و ممنوع القلم شدن من گرديد.يعني 2 سال قبل از اعتراف رسمي رژيم به استخراج اورانيوم از سبلان. براثر فعاليت«انرژی نوین «سانا»»(وابسته به سازمان انرژی اتمی جمهوری اسلامی ایران که هرگونه معامله شرکت های خارجی با آن از سوی آمریکا منع شده است) در استان اردبیل، میزان مواد رادیوآکتیو در آب آشامیدنی منطقه که از کوه پایه های ساوالان سرچشمه می گیرند، بین چهار تا هفت برابر افزایش یافته است. همچنین برخی خبرگزاری های رسمی جمهوری اسلامی ایران نیز اعلام داشته اند که میزان سرطان دستگاه گوارشی در استان اردبیل تقریباً دو و نیم برابر سطح جهانی است. در حاليکه انتشار خبر تاییداستخراج ده ها هزار تن اورانیوم در استان اردبیل از سوی مقامات رسمی جمهوری اسلامی ایران،همچنين تاييد فاجعه زيست محيطي در منطقه ونيز قرار گرفتن شرکت سانا در ليست سازمانهاي وابسته به سازمان انرژي اتمي ايران وتحريم معامله باآن در سال 1385از سوي وزارت خزانه داري آمريکا،وتحريم بين المللي معامله باآن ،متعاقب افشاگري در نشريات داخلي ورسانه هاي خارجي، صحت اخبار و گزارشات اينجانب در ارتباط باآلودگی آبهای منطقه به مواد رادیوآکتیو و افزایش هشدار دهنده میزان سرطان دستگاه گوارش و خون در میان مردم منطقه را تاییدکرده است ،مردم آذربايجان ،اين قربانيان خاموش بلند پروازيهاي هسته اي رژيم اسلامي نيازمند کمکهاي رسانه اي براي افشاي هرچه بيشتراين جنايت ضد بشري ، در جهت استمداد از سازمانهاي بين المللي هستند ، ودست استمدادبراي دادخواهي وياري بسوي همه وجدانهاي بيدار دراز کرده اند. لازم به توضيح است، انتشار هرگونه خبر مربوط به آلودگی آبهای منطقه به مواد رادیوآکتیو و افزایش میزان مبتلایان به سرطان در میان مردم منطقه شدیداً از سوی نهادهای انتظامی- امنیتی در داخل کشور،کنترل و سانسور شده و می شود. گزارش و مصاحبه با رادیو فردامربوط به سال 1384 http://www.youtube.com/watch?v=asa4qy_jbhQ&feature=player_embedded

تقدیم به همه شهیدان راه آزادی- دایه دایه وقت جنگ

Interview of Radio Farda with Amin Movahedi

مطبوعات و ديده بانان زمين

اين بخش به بازتاب اخبار ، گزارش ها ي خبري و ديدگاه هاي كانون ديده بانان زمين در رسانه ها اختصاص يافته است . چگونگي برخورد با اين اخبار از سوي مسئولين و رساته ها ، وسعت بازتاب آنها و همچنين شيوهء پردازش اين اخبار رابه شما بازديد كننده محترم مي سپاريم . مقاله جعلي در ماهنامه کشاورز جنوب تهران قرباني آلودگي نفتي پالايشگاه خبر آلودگي نفتي جنوب تهران از سوي ديده بانان زمين طي چند بازديد از منطقه در نشريه شماره دو ديده بانان زمين ( ارديبهشت 83 ) همراه با نامه شوراي روستاي اسماعيل آباد خطاب به سازمان محيط زيست منتشر شد . متعاقب آن در پنجمين نمايشگاه محيط زيست تهران . ديده بانان زمين در غرفه خود، طي چهار روز(19- 22 خرداد ) نمونه هايي از آب آغشته به نفت اين منطقه همراه فيلم مستندي از منطقه را به نمايش بازديد كنندگان از پنجمين نمايشگاه زيست محيطي گذاشت . بازتاب اين خبر و چگونگي پردازش آن در رسانه ها در جداول و تصاوير زير خلاصه شده است . 6 تصويري از غرفه كانون ديده بانان زمين در پنجمين نمايشگاه محيط زيست – سالن 6 تصويري از غرفه كانون ديده بانان زمين در پنجمين نمايشگاه محيط زيست – سالن 6 خرداد 83 رديف روز رسانه تيتر خبر تعداد سطر افزوده 1) 24 قلم سبز آلودگي نفتي سفره هاي آب زيرزميني شهر ري را فرا گرفت 31 گزارشي از غرفه ديده بانان زمين 2) 25 حيات نو آبياري سبزي كاري هاي شهر ري با آب هاي آلوده به نفت 17 به نقل از گزارش ديده بانان زمين 3) 25 همشهري آلودگي نفتي سفره هاي آب زير زميني شهر ري را فرا گرفت 26 به نقل از قلم سبز در رابطه با گزارش ديده بانان زمين – در پنجمين نمايشگاه محيط زيست 4) 26 قلم سبز سبزي كاري هاي شهر ري با آب هاي آلوده به نفت آبياري مي شود . 26 اشاره به گزارش ديده بانان زمين 5) 27 شرق آبياري سبزي هاي شهر ري با آب آلوده به نفت 15 به نقل از گزارش ديده بانان زمين تيرماه 83 1) 3 شرق سازمان محيط زيست و وزارت نفت پاسخ نمي دهند . 178 گزارشي از مژگان جمشيدي از غرفه كانون ديده بانان زمين در پنجمين نمايشگاه محيط زيست 2) 4 شرق احتمال آلودگي سفره هاي آب زيرزميني منطقه ري 48 به نقل از ايسنا 3) 6 قلم سبز سفره هاي آب زيرزميني شهر ري با گازوئيل آلوده شده 18 با تصويري از سايت ديده بانان زمين 4) 7 فرهنگ آشتي آلودگي سفره هاي آب زيرزميني 17 - 5) 15 قلم سبز آلودگي نفتي در شهر ري چندين روستاي ديگر را فرا گرفت 27 اشاره به گزارش دوم ديده بانان زمين در مورد درسون آباد 6) 16 ايران فاجعه زيست محيطي در جنوب شرق تهران 304 با تصوير 7) 17 وقايعاتفاقيه كشمكش بر سر نفوذ نفت به سفره هاي آب جنوب تهران 89 - 8) 17 خراسان نشت نفت به منابع آبي جنوب تهران 44 - 9) 17 جمهوريت بروز فاجعه زيست محيطي در جنوب تهران 31 - 10) 17 شرق شكايت روستا هاي شهر ري ار پالايشگاه تهران 144 با تصوير 11) 20 اعتماد احتمال جابجايي اهالي اسماعيل آباد 68 با تصوير ي از سايت ديده بانان زمين 12) 22 شرق ديده بانان زمين اعلام كرد : درسون آباد قرباني ديگر پالايشگاه 140 گزارش كامل ديده بانان زمين در مورد درسون آباد 13) 22 سايت محيط زيست اظهارات رئيس سازمان حفاظت محيط زيست در باره نشت نفت به آب آشاميدني اهالي اسماعيل آباد 15 - 14) 23 جام جم آلودگي هاي پالايشگاه در انتظار شهروندان تهراني 110 با تصوير 15) 24 جمهوريت اسماعيل آباد آنجا كه آب حيات شوكران مي شود 250 با تصوير 16) 25 ايران اقدامي به نفع اسماعيل آبادي ها 33 توضيح شركت آب و فاضلاب تهران 17) 25 اطلاعات هشدار ديده بانان زمين نسبت به آلودگي هاي زيست محيطي اطراف پالايشگاه تهران 19 - 18) 28 جام جم اسماعيل آباد ، يك كبريت تا انفجار 168 تصوير بسيار گويا از منطقه 19) 30 قلم سبز سازمان بازرسي كل كشور آلودگي شهر ري را بررسي مي كند 40 بازتاب گزارش دوم ديده بانان زمين از درسون آباد مرداد 83 1) 2 ايران حفر 400 حلقه چاه براي شناساسي علل نشت نفت منطقه اسماعيل آباد 29 - 2) 3 هم وطن پاكسازي خاك اسماعيل آباد شهر ري ممكن نيست 15 تصوير از سايت ديده بانان زمين 3) 3 جام جم مسئولان ، اسماعيل آباد را فراموش نكنند 63 تيتز از قول فدايي نماينده مردم تهران 4) 3 جام جم وقتي آب آتش مي گيرد 149 تصاويري بسيار گويا 5) 7 همشهري رگه هاي آلودگي نفتي در جنوب تهران همچنان نامعلوم 21 - 6) 8 شرق شرق آلودگي انگلي در آب روستا هاي شهر ري اشاره به گفتگو با ديده بانان زمين 7) 24 پيك ايران سرگذشت اسماعيل آبد پس از نشت نفت به آبهاي زيرزميني 3صفحه - 8) 29 همشهري تعيين منشاء آلودگي آب اسماعيل آباد به 6 ماه وقت نياز دارد 57 تيتر به نقل از معاون انساني سازمان محيط زيست شهريور 83 1) 2 جام حم درسون آباد قرباني ديگر پالايشگاه تهران 85 درج كامل گزارش ديده بانان زمين با ذكر منبع 2) 2 جام جم داستان سياه رويش در گنداب هاي نفتي 226 با تصويري از سايت ديده بانان زمين *- با دريافت اطلاعات تكميلي از سوي شما اين جدول كاملتر خواهد شد . شايان ذكر است صدا و سيما جمهوري اسلامي نيز از تير ماه در كانال هاي مختلف راديويي و تلويزيوني گزارش هاي مفصلي از اين رويداد تلخ تهيه و منتشر كرد كه اگر در خصوص تاريخ دقيق پخش اين گزارشات و تعداد ساعات پخش آن اطلاعاتي به ما برسد به اين جدول اضافه خواهد شد .