آقای احمدی مقدم ، درست است سعید مرتضوی ما را به "بازداشتگاه کهریزک" اعزام کرد ، ولی برخورد نیروی انتظامی در "بازداشتگاه کهریزک" با ما وحشیانه بود ، آقای احمدی مقدم جوری حرف میزنید که انگار نیروی انتطامی در حوادث تلخ "بازداشتگاه کهریزک" نقشی نداشت ، و مقصر اصلی سعید مرتضوی است.
گزارش زیر را بخوانید و ببنید نیروی انتظامی چه رفتار وحشیانه ای با بازداشتی های کهریزک داشت ....
روز 19 تیر بود بازرپرس حیدری فر در حیاط پلیس پیشگیری به ما گفته بود اگر تا اخر تابستان زنده از بازداشتگاه کهریزک بیرون امدید تازه بگویید کهریزک کجاست!!! همه در استرس بودیم که کهریزک کجاست که قرار است تا اخر تابستان از آنجا زنده بیرون نیاییم!!!
وارد بیابان های کهریزک شدیم. همه در شک بودیم و نگران ، ایا تا اخر تابستان زنده از کهریزک بیرون می ایم!!! حدود یک ساعتی پشت درب بازداشتگاه کهریزک بودیم ...مسئولین بازداشتگاه کهریزک بخاطر کمبود جا ما را پذیرش نمی کردند .. سعید مرتضوی به فرماندهی نیروی انتظامی فشار می اورد که بازداشتی ها را باید پذیرش کنید ... بعد از یک ساعت پذیرش شدیم ... وارد بازداشتگاه کهریزک شدیم ... همه ماها حس بدی داشیم ... از درو دیوار های بازداشتگاه صدای زجه ادم ها به گوش می رسید ...از بچه 17 ساله تا پیر مرد 60 ساله را برهنه کردند...فقط بخاطر اینکه شپش لای درز لباس های ما نرود و با خود وسیله ای به داخل قرنطنیه یک نبریم ... حدود 3 الی چهار ساعت طول کشید تا همه دوستانمان برهنه شوند ... همه از اینکه در جلوی یکدیگر برهنه میشدیم شرمگین و ناراحت بودیم ...عینک افراد عینکی را به زور گرفتند از جمله (محمد کامرانی ، محسن روح الامینی) و هر چی التماس کردند عینک ها را پس نداند ... از داخل قرنطینه یک و دو صدای مجرمان خطرناک می امد و همه ما ترسیده بودیم که اینجا کجاست ؟؟؟ وقتی یکی از دوستانمان از افسر نگهبان پرسید اینجا کجاست؟ گفت اینجا اخر دنیا است ... اینجا خدا هم انتن نمی دهد ...تازه فهمیدم وارد چه جهنمی شدیم ... امیر جوایفر از روز اول حال خوبی نداشت ...بدنش زخمی بود و دنده هایش و فکش شکسته بود ....از ساعت 4 بعداظهر تا شب ساعت 10 در حیاط نشستیم ... هوا خیلی گرم بود و همه تشنه بودیم ولی خبری از آب نبود ... در همان روز چند نفر از دوستانمان بخاطر اعتراض به وضعیت بازداشتگاه کتک خوردند ... همه از ترس داشتیم سکته می کردیم ... و همه در شوک بودیم ...وارد قرنطینه یک شدیم که حدود 136 نفر بودیم ... مساحت قرنطینه خیلی کوچک بود که حدود 60 متر مکعب بود ...قرنطینه یک فاقد آب، تهویه، وسایل گرم کننده و خنک کننده، هرگونه کف پوش، موکت و تخت خواب، نور کافی، سرویس بهداشتی قابل استفاده و حمام بود...
حدود یک ساعت گذشت 30 الی 35 نفر از مجرمان خطرناک را از قرنطینه 2 وارد قرنطینه ما کردند ...با این حال که حتی جا برای نشستن خودمان هم نبود ...تصورش هم سخت است که حدود 170 نفر در مساحت 60 متری باشیم ...نشستن که سهل است ، حتی جا برای نفس کشیدن هم نبود ....خواب به چشم هایمان نمی امد ولی خوب جایی هم برای خواب نبود ... استرس زنده بیرون امدن از کهریزک یک لحظه از ما غافل نمیشد ...همه به فکر این بودیم که بر خانواده های ما چه میگذرد ...چون کسی از خانواده ها از ما خبری نداشت ...که ایا زنده ایم !!! این افکار تا صبح گریبان گیر ما بود ....
صبح روز 20 تیر بود همه از شدت غم و اندوه در بازداشتگاه کهریزک شب را نخوابیده بودیم ... حتی یک کف دست نان و یک پنجم سیب زمینی را هم شب قبل برای غذا به ما نداده بودند ... از شدت ناراحتی یادمان رفته بود که شب قبل به ما شام نداده بودند و گرسنه هستیم ...ساعت 10 صبح بود مجرمان خطرناک همه از شدت گرما برهنه بودند و در دست شویی به یک پیرمرد مجرمی به نام بابا علی تجاوز میکردند و این عمل مجرمان برای ما وحشت آور و ناراحت کننده بود... بیشتر دوستان دست شویی داشتند ولی شرم و حیا اجازه نمیداد تا به دستشویی بروند... هوا داشت گرم تر میشد و همه ما بی تاب تر می شدیم.حدود ساعت 11 صبح بود که چند نفر از مجرمان خطرناک پشت درب قرنطینه یک با لوله های پی وی سی ایستاده بودند و به ما گفتند تا 3 شماره می شماریم باید به حیاط برویم ... وقتی از درب قرنطینه خارج می شدیم با لوله پی وی سی بر سر و صورت ما میزدند.وارد حیاط بازداتشگاه کهریزک شدیم و همگی پا برهنه بر کف اسفالت داغ سوزان برای آمارگیری نشستیم ... تمام پاهایمان از شدت گرمای آسفالت می سوخت ولی نمی توانسیم اعتراض کنیم ... هر کسی اعتراض می کرد به بیرون از صف برده می شد و به شدت با لوله پی وی سی کتک می خورد ...حدود 15 دقیقه از آمار گیری گذشت و شکنجه ها بیشتر می شد.افسر نگهبان محمدیان دستور داد در آفتاب سوزان بر کف حیاط کهریزک چهار دست پا راه برویم ...باورش برایمان خیلی سخت بود که به کدامین گناه باید شکنجه شویم ...ولی مجبور بودیم تن به شکنجه دهیم ... همه چهار دست پا میرفتیم از بچه 17 ساله تا پیر مرد 60 ساله ... کف دست هایمان و زانو هایمان از شدت گرمای آسفالت سوخته بود و آن زخم ها بیشتر و بیشتر میشد ... من چون از قبل پایم شکسته بود نتوانستم چهار دست پا راه بروم و استوار محمدیان گفت کسانی که نمی توانند چهار دست پا راه بروند باید حدود 5 ضربه بر کفت دست هایشان لوله پی بی سی بزنم .من و چند نفر که چهار دست پا نمی توانستیم برویم حدود 5 ضربه بر کف دست هایمان زد ... آنقدر محکم زد از دست کف هایمان خون آمد .. استوار محمدیان از نظر من یک بیمار روانی بود و هیج رحمی نداشت ... همه گرسنه و بی جان در داخل حیاط در آن افتاب سوزان شکنجه شدیم ... دیگر هیچ طاقتی نداشتیم ولی مجبور بودیم طاقت بیاوریم .افسر نگهابان در سر صف یک شعار میداد که باید با صدای بلند آن را فریاد می زدیم ... اینجا کجاست ؟؟ کهریزک ... کهریزک کجاست ؟؟؟ اخر دنیا ... از غدا راضی هستید ؟؟ بله قریان ؟؟؟ ادم شدید ؟؟؟ بله قریان ... باید انقدر این جمله ها را فریاد می زدیم تا دیوار های کهریزک به لرزه بیوفتد.بعد از شکنجه همه بی جان بودیم و باز با کتک وارد قرنطینه یک شدیم ...حدود یک ساعتی گذشت ...همه از درد داشتیم ناله می کردیم ... امیر جوادیفر حالش داشت بر اثر جراحت هایش بدتر می شد ...بعد از 24 ساعت گرسنگی ناهار اوردند ... ناهار یک عدد کف دست نان و یک پنجم سیب زمینی بود که مجرمان خطر ناک با دست های آلوده بین ما تقسیم می کردند ... برای اینکه زنده بمانیم مجبور بودیم آن غذای کم را بخوریم ... خیلی ها نخوردند ... مجرمان خطرناک از شدت گرسنگی همان یک کف دست نان و سیب زمینی هم از ما می گرفتند و می خوردند.از شدت گرما مرتب باید از آب چاه می خوردیم آبی که تصفیه نشده بود و بوی لجن می داد ... در بازدشتگاه کهریزک سه عدد شیشه نوشابه خالی وجود داشت و باید در درون آنها اب میخوردیم ...ظرف آب ها خیلی کثیف بود و از دست شویی آورده بودند ...ولی برای زنده ماندن مجبور بودیم دست به هر کاری بزنیم تا زنده بمایم ...هوا در قرنطینه داشت گرمتر از قبل می شد و زخم هایمان بر اثر کثیفی داشت عفونت میکرد ...از شدت گرما نفس کشیدن برایمان داشت سخت تر می شد و هوای آزاد برایمان آرزو شده بود.هر یک ساعت برایمان روزها می گذشت ... پیش خود فکر میکردم در کهریزک ساعت ایستاده است ... شب شد و همه بی تاب و همه به فکر اینکه ایا زنده از اینحا بیرون می رویم ...شب های کهریزک خیلی دلگیر بود و هر شب برایمان سال ها می گذشت ...افسر نگهبان دستور داد تا دود موتور خانه را که برق بازادشتگاه کهریزک را تامین میکرد را از دریچه ای به داخل بازداشتکاه بفرستند ...و این کار توسط سرباز ها انجام شد ... دیگر نفس کشیدن برایمان خیلی سخت شده بود ...دود داخل بازداشتگاه را گرفته بود و چشم هایمان از شدت دود می سوخت ...خدایا اینجا واقعن آخر دنیا است ...گویی اینجا نفس کشیدن هم جرم است...
روز بیست و یک تیر ماه بود ... تن هامان از شدت زخم هایمان عفونت کرده بود و نفس کشیدن برایمان لحظه به لحظه سخت تر می شد ، و صدای ناله های هم بندی هایمان بلند تر و بلند تر می شد . نگاهی به چهره ی خسته ی امیر انداختم ، و می دیدم که چقدر نفس کشیدن برای او سخت تر از همه مان شده است ... همه نگران و نا امید ... چند تن از مجرمان بازداشتگاه کهریزک برگه های دعای زیارت عاشورا را دادند ، یکی از دوستان که صدای خوبی داشت شروع به خواندن آن کرد و در طول خواندن زیارت عاشورا همه مان گریه می کردیم ، در همان لحظات بود که از دریچه ای به داخل قرنطینه دود گازوییل وارد کردند فقط به جرم خواندن زیارت عاشورا ... شاید هم به خاطر سوزی که در صدایمان بود ... افسر نگهبان بعد از خواندن زیارت عاشورا دستور داد که ما را به داخل حیاط منتقل کنند ، هوا بسیار گرم بود و ما در زیر آن آفتاب سوزان احساس خوشایندی داشتیم و برایمان در برابر آن هوای آلوده ی قرنطینه حکم بهشت را داشت ... پای برهنه ، تشنه و بی جان در آن جهنم احساس بهشتی می کردیم ... ما را به قرنطینه برگرداندند در حالیکه آنجا را سم پاشی کرده بودند بخاطر وجود شپش و گال زیادی که در آنجا بود . در ان هوای آلوده و مسموم حدود پنجاه نفر از هم بندیهامان از هوش رفتند ... محمد کامرانی و امیر جوادی فر هم جزو آنها بودند ... دیگر راه نفس کشیدن ما بسته تر می شد . باور آن جهنم داشت لحظه به لحظه پر رنگ تر می شد و ما می دیدیم که آنها دارند جان می سپارند ، انقدر تصویر سخت و زجر دهنده ای بود که همه فریاد می زدیم و از مامورین می خواستیم که درها را باز کنند و ما را به حیاط ببرند حتی در این میان مجرمان بازداشتگاه هم با ما همراهی می کردند ولی آنها بی توجه بودند و بعد از یک ساعت در را باز کردند ... ما هر کردام آنهایی که را که از هوش رفته بودند بقل گرفته بودیم و به بیرون از آنجا می بردیم و تنها جایی که می شد آنها را بگذاریم تا نفسشان بازگردد همان جهنمی بود که برایمان رنگ بهشت گرفته بود بر روی آسفالتی داغ و سوزان . و دوباره به جای قبلیمان برگشتیم ... از جهنمی به جهنم دیگر !
در آن شب ، صدای ناله بود و بس ! ... استوار خمس آبادی 12 نفر از بازداشتی های روز 18 تیر که در قفس نگهداری می شدند را به بیرون از حیاط آورده بود و داشت آمار گیری می کرد او به محمد کرمی ،وکیلبند بازداشتگاه کهریزک دستور داد چند نفر از بچه های قرنتطینه یک را بیرون بیاورند تا آنها را کتک بزنند که به قولشان درس عبرتی شود برای دیگران که بفهمند " کهریزک کجاست ! " ...
من بعد از چند روز می خواستم بخوابم که در همان لحظه یکی از هم بندان خواهش کرد که من نیم ساعت از جایم بلند شوم و او کمی جای من دراز بکشد و کمی بخوابد ، دلم براش سوخت چون می دانستم 3 روز است که نخوابیده ، من از جایم بلند شدم ... رفتم به سمت دستشویی برای خوردن آب، که محمد کرمی داخل قرنطینه یک آمد و از میان ان همه آدم سامان مهامی و احمد بلوچی را بیرون کشید و بعد نگاهش به من افتاد که جلوی دستشویی ایستاده بودم ، صدایم زد : " تو هم بیا بیرون ... " من می دانستم بروم بیرون کتک بدی خواهم خورد ،گوشه ای نشستم تا من را از یاد ببرد ولی از دوباره وارد قرنطینه ی یک شد و به زور کتک به همراه دو نفر دیگر من را از قرنطینه بیرون برد و خمس آبادی شروع کرد به زدن من با لوله ی پی وی سی که حدود بیست دقیقه طول کشید ....
بعد محمد کرمی به همراه دو نفر به من پابندهای آهنی زدند و من را از یک میله ی آهنی آویزان کردند ، دیدم سامان مهامی و احمد بلوچی هم اویزان هستند ...
پابند ها آنقدر تیز بودند که وقتی آویزان شدم،از مچ پاهایم خون می آمد...
بعد استوار خمس آبادی با استوار گنج بخش شروع کردند ، هر دو شروع کردند به زدن من با همان لوله ی پی بی سی ، می گفتند باید بلند داد بزنی گوه خوردی، من نمی توانستم آن را بگویم و تنها سکوت کرده بودم ... صدای بچه ها را می شنیدم که بلند صلوات می فرستادند تا شاید آنها از کتک زدن من دست بردارند ولی آنها همچنان ادامه می دادند ، دیگر آنقدر زدند که مجبور شدم این جمله را بگویم ... و پیوسته تکرار می کردم ... دهانم خشک شده بود ... فکر می کردم که تمام اینها را دارم خواب می بینم ، سخت و باور ناپذیر بود ... اما واقعیت داشت ، تمام آن دردها و فریادهایم واقعیت داشت ...
بعد از بیست دقیقه مرا پایین آوردند ... در شوک بودم ... چند تن از مجرمان مرا به داخل قرنطینه بردند ، سپس یکی دو نفر از هم بندیان من را به دست شویی بردند تا روی صورتم آب بریزند و زخم هایم را بشویند که در همان لحظه استوار خمس آبادی یک قفل کتابی به محمد کرمی داد تا دوباره من را بزنند ...
محمد کرمی وارد دستشویی شد و شروع کرد با قفل بر سر و صورت من کوبیدن و من یک لحظه از حال رفتم و تمام سر و دهنم خونی شده بود ، او من را از شلوارم می گرفت و بلند می کرد و محکم بر زمین می کوبید ، کم کم شلوارم پاره شد و دیگر کاملا برهنه بودم ، و برهنگیم در میان آن همه فشار و درد ، درد بزرگ دیگری بود که مدام از ذهنم می گذشت ... بعد از آن روی گردنم ایستاد و با پاهایش محکم فشار می داد تا مرا خفه کند ، حدود سه چهار دقیقه طول کشید ... خفگی را کاملا احساس کردم ، بی نفسی ، و به تدریج بی زمانی ... انگار همه چیز برایم بی رنگ می شد و مقابل چشمهایم نقطه روشنی داشت بزرگ و بزرگ تر می شد ... مثل مرگ بود ... خود مرگ بود !
دیگر از حال رفته بودم، و محمد کرمی که فکر کرده بود دیگر من مرده ام ، پاهایش را از روی گردنم برداشت ... بعد از دقایقی نفسم برگشت و به هوش آمدم ... سپس هم بندانم من را به داخل قرنطینه بردند . آن شب حال خوبی نداشتم و تا صبح کابوس می دیدم ... انگار خودم نبودم ... انگار مرده بودم !
فردای آن روز با بدنی پر از درد از خوابی سرد و سیاه بیدار شدم ، زخم هایم عفونت کرده بود ، و تنم ناگزیر در انتظار شکنجه های روز دیگری ، بر زمین ِ سخت کهریزک ، بی جان افتاده بود ... در انتظار روز چهارم ...
صبح روز چهارم بود ... همگی از شدت گرسنگی بی حال و بی انرژی بودیم و زخم هایمان عفونت کرده بود و لحظه به لحظه بی جان تر می شدیم .و بعضی از دوستان بخاطر درد شدیدی که داشتند ، بی هوش می شدند ... من نیز که بر اثر شکنجه های شب ِ گذشته حال خوبی نداشتم و تمام زخم هایم عفونی و چرکین شده بود ، از شدت تب داشتم می سوختم ... هوای داخل قرنطینه بسیار گرم بود و نفس کشیدن از روزی های قبل برایمان دشوار تر شده بود ... محسن روح الامینی وقتی من را با آن حال دید ، لباسش را در آورد و شروع کرد به باد زدن ِ من ... می دیدم که چقدر خسته است و دستهایش بی جان اما برای مدتی همینطور مرا باد می زد ... چیزی نگذشت که دوباره دود گازوئیل را به داخل قرنطینه فرستادند ، از شدت دود گازوئیل چشم هایمان عفوت کرده بود و به زور می توانستیم جلوی خود را ببنیم ... خدایا ، کی از این جهنم نجات پیدا میکنم ؟... خدایا به کدامین گناه ؟ ... آیا خواستن ِ آزادی گناه است و پاسخش این همه عذاب ؟ ... دوستان ِ همبندیم همه به وضعیتی که درش بودیم معترض بودند ، و هر چه می گذشت نومید تر می شدند .... در میان آن همه صدا ،صدایی را شنیدم که می گفت : "بچه ها ما بخاطر هدفی که داشتیم اعتراض کردیم ،و نباید کم بیاریم ، باید تا آخرش بایستیم" ... نگاهی کردم تا ببینم صدای چه کسی بود ؟!! ... محسن روح الامینی را دیدم ... نمی دانم چرا ، اما در آن لحظات سخت حرفهایش به ما نیروی عجیبی داد ... از او خوشم آمده بود . آنقدر هوای داخل قرنطینه آلوده و نفس گیر شده بود که همه حاضر بودند به بیرون بروند و کتک بخورند ولی لبرای لحظه ای هم که شده نفس بکشند ... بین ساعت دو تا سه بعداظهر بود ، ما را به داخل حیاط آوردند ... سرهنگ کمجانی دستور داد که موهای ما را با ماشین دستی بزنند ، ماشین های دستی خراب بود و گاهی هم پوست سرمان به همراه مویمان کنده می شد ... محسن موهای بلندی داشت ، وقتی خواستند موهایش را بزنند ، جمله ای که گفت که هر بار به ان لحظه فکر می کنم در سرم می پیچد ... گفت : " شاید اینجا بتونین موهامو بزنین اما نمی تونین عقیده م رو عوض کنید" ...
بعد از مدتی ، داخل حیاط که بودیم یکی از مامورین بازداشتگاه یک نفر را از بین ما انتخاب کرد تا به ما حرکت نرمشی بدهد ... شاید برای اینکه بدن ما خشک نشود در حالیکه آنقدر در آن چند روز گرسنگی و تشنگی کشیده بودیم که دیگر جانی نبود که تازه اش کنیم ! ... آن مامور به کسی که از میانمان انتخاب کرده بود گفت که که به ما حرکت بشین پاشو بدهد که البته این حرکت بیشتر شبیه یک شکنجه بود تا یک حرکت ورزشی ، آن هم در زیر آفتاب با پاهای برهنه ... مامور دیگری با صدای بلند می گفت " یا حسین " و ما باید بلند می شدیم و بعد که می گفت " یا علی " ، باید می نشستیم ... تعداد زیادی از ما نمی توانستند آن را انجام دهند و به همین خاطر توسط مامورین با لوله ی پی وی سی ضربه می خوردند ... بدنهایمان از درد لبریز شده بود و توان ایستادن نداشتیم ... هنگام شب به مدت دو ساعت آب دستشویی را قطع کردند ، آب آلوده ی چاه بود و خیلی از بچه ها بعد از آزادی از آنجا دچار عفونت کلیه شدند ... اما در آن شرایط ما ناچار بودیم که از آن آب استفاده کنیم و همان را هم از ما گرفته بودند . شب از ناله های دردناک ما بلندتر می شد ، شب از تشنگی و لبهای خشکمان می رنجید و از پریشانی ما تیره تر می شد ... زمزمه ی نگرانی هامان فضا را پر کرده بود ، چشمهای بی فروغ محمد کامرانی که تا دیروز به آزمونی خیره بود حالا بسته تر می شد و نمی دانست فردا کجاست؟ یا در شب آزمون کنکورش چه می کند؟ ... و ناله ای امیر که یک دیده اش خاموش شده بود و نیمی از آن جهنم را می دید ... شب بود با تمام سیاهی و سنگینی اش و چشمهایمان برای خوابی طولانی بسته می شد در آرزوی صبحی که خیال کنیم همه را خواب دیده ایم ... در انتظار روزی بی درد و رنج ... در انتظار روز پنجم ...
روز بیست و سوم تیر ماه ... دیگر امیدی نداشتیم که از آنجا به این زودی ها آزاد شویم ... هیچ امیدی و من در انتظار مرگ نشسته بودم بودم با زخم هایی که عفونت کرده بود و تنم در تب می سوخت ... در آن چند روزی که در بازداشتگاه کهریزک بودیم هیچ کمک پزشکیی برای ما انجام نشد و من روز سوم بود که فهمیدم آنجا پزشکی هم دارد ... فردی به نام رامین پور اندرجانی ... در آن روز که زخم های بچه ها و همینطور چشم تعدادی از آنها بر اثر دود گازوییل دچار عفونت شدیدی شده بود ... و در همان روز رامین پوراندرجانی چند نفر را معاینه کرد که امیر جوادی فر هم جزو آنها بود . بچه ها از بهداری بازداشتگاه به قرنطینه بازگشتند و البته هیچ مداوایی هم صورت نگرفته بود ...تا روزی که رامین را در شعبه یک دادسرای نظامی به همراه پدرش دیدم .... در آنجا او به من گفت : من نسخههایی دربازداشتگاه کهریزک دارم که نشان میدهد انتقال آسیب دیدگان به بیمارستان را اعلام کرده ام و حتی در آن نسخه ها داروهای بیشتری را درخواست داده ام . رامین تاکید کرد که به من اجازه نمیدهند تا به بازداشتگاه کهریزک بروم و آن مدارک را بیاورم که از این طریق بیگناهی خود را ثابت کنم. شرایط کهریزک برای رامین پوراندرجانی هم خیلی دردناک بود ، حرف هایش را به خاطر می آورم وقتی می گفت که از بودن در کهریزک چه عذابی کشیده است ... می گفت وقتی سردار رادان با تیم خود به به آنجا می آید ، نمی گذارد حتی من نبض بچه ها را بگیرم ! ... رامین در ان روزها احساس نا امنی شدیدی می کرد چرا که سرهنگ کمیجانی ، رییس وقت بازداشتگاه کهریزک و سرهنگ نظام دوست ، دفتر دار سرتیپ رجب زاده فرماندار وقت نیروی انتظامی تهران بارها او را تهدید کرده بودند که اگر از مقاماتی که در آنجا شکنجه می کرده اند اسمی ببرد ، با او برخورد خواهد شد . رامین اطلاعات زیادی از جریانات و داخل کهریزک داشت ... او می گفت در آنجا گونی های سفیدی وجود دارد که بازداشت شدگان را در حالیکه هنوز جان دارند و نمرده اند داخل آنها می گذارند ...
و صبح روز بیست و سوم تیرماه ... افسر نگهبان گفت :داریم شما رو از کهریزک به اوین انتقال می دیم ...همه ی ما آنقدر خوشحال شده بودیم که باور نمی کردیم از این جای سخت و سیاه گذر خواهیم کرد و باز این هم برایمان مثل خواب بود ... شاید اگر آن روز به اوین منتقل نمی شدیم تعداد بیشتری از دوستان خود را از دست می دادیم ... همه از داخل قرنطینه بیرون آمدیم ... هوای آن روز خیلی گرم شده بود و حتی قطره آبی هم برای خوردن نبود و ما هنوز ناباورانه به اطراف نگاه می کردیم که از این جهنم گریزی هست؟ ... تا اینکه دیدیم تعدادی از مامورین و لباس شخصی ها به داخل حیاط بازداشتگاه آمدند ، دیگر مطمئن شدیم که آن سوی دیوارها را دوباره خواهیم دید . برای مدتی همان ورزش بشین پاشو که بیشتر شبیه یک شکنجه بود را انجام دادیم ، در هوایی گرم و باز با لبانی تشنه ... بعد از یک ساعت یک دبه ی آب گرم آوردند و نفری یک لیوان از آن آب به همه دادند . محسن روح الامینی که بر اثر ضربات زیاد ، زخم های کمرش عفونت کرده بود - و به همین خاطر در بازادشتگاه که بودیم شب ها ایستاده می خوابید - حال ش بد شد و در گوشه ای از حیاط دراز کشید ، استوار گنج بخش که مسئول انتقال ما از کهریزک به اوین بود شروع کرد با کمر بند به پشت محسن زدن و می گفت : بلند شو فیلم بازی نکن .... و بر اثر همان ضربه ها از کمر محسن عفونت و چرک بیرون آمد ... او مجبور شد تا با تنی بی جان از جای خود بلند شود ، تعادلش را ازدست داده بود و مرتب سرش گیج می رفت . حال امیر جوادی فر هم از چند روز گذشته وخیم تر شده بود ، بخاطر آفتاب شدید به گوشه ای از حیاط رفت تا در سایه بنشیند ، در همان لحظه سرهنگ کمجانی رئیس بازداشتگاه کهریزک به سمت امیر رفت و شروع کرد با پوتین بر سر و صورت و دنده های شکسته اش زدن ... امیر از شدت درد ضربات پوتین مجبور شد از سایه بیرون بیایید و در کنار ما در همان آفتاب سوزان بنشیند، برایش سخت بود که از جایش تکان بخورد ، چون دیگر رمقی نداشت...بعد از اینکه وسیله هایمان را دادند ، ما را سوار دو اتوبوس و یک ون کردند ...دستبند های پلاستیکی به دستهایمان زده بودند ، آنقدر محکم بسته شده بود که مچ دستهایمان بریده بریده و خون مرده شده بودند . تعدادی سوار اتوبوس ها و بقیه سوار ون شدند ... محسن در ون بود امیر در یکی از اتوبوس ها ...همه ی ما به شدت بو گرفته بودیم و مأمورین هم ماسک زده بودند ... هوای اتوبوس خیلی گرم بود و لب های ما بر اثر تشنگی خشک شده بود ... جلوی بهشت زهرا بود که اتوبوس ما ایستاد ،حدود یک ساعتی طول کشید و ما هم بی خبر از اینکه دلیل توقف چیست؟! ... و خبر نداشتیم که امیر که در اتوبوس دیگری بود حالش بد شده است ... به نقل از دوستانی که در اتوبوس در کنار امیر بودند ; امیر جوادی فر در راه کهریزک به اوین حالش خیلی بد شده بود و آنقدر تشنه بود که لب هایش از خشک خشک شده بود ، بچه ها به مامورین التماس می کنند که به او آب بدهند ولی دریغ از یک قطره آب و امیر با لب های تشنه خون بالا می آورد...نفس کشیدن کم کم برای امیر سخت می شود...یکی از دوستانم به امیر تنفس مصنوعی می دهد ولی دیگر دیر شده بود ... خیلی دیر ... وقت رفتن بود و امیر برای همیشه می رود ... در اوج مظلومیت ... بعد از یک ساعت به سمت اوین حرکت کردیم ... و همچنان بی خبر از رفتن امیر ....به اوین رسیدیم ، ونی که محسن روح الامینی و چند نفر از همبندی هایم در داخل آن بودند حدود یک ساعت در پشت در اوین بودند و محسن بی جان در پشت درهای اوین دراز کشیده بود ... مسئولین اوین وقتی ما را آنطور زخمی و بی جان دیدند پذیرش نمی کردند ، اما در نهایت طولی نکشید که وارد زندان اوین شدیم ... همانجا بود که از طریق دوستان خود خبردار شدیم که امیر تمام کرده است، همه ی ما از شدت ناراحتی گریه می کردیم ... محسن همچنان در اوین دراز کشیده بود و از پشتش چرک و خون بیرون می آمد...مدت زیادی از ورودمان نگذشته بود که برایمان آب آوردند ... پنج روزی بود که غذایی نخورده بودیم ... روز اول که وارد کهریزک شده بودیم هیچ و در آن چهار روز هم روزی دو وعده به ما غذا داده بودند ، یک کف دست نان و یک پنجم سی زمینی . در اوین برایمان غذا آوردند ... پرسنل اوین همگی ماسک زده بودند و می گفتند که چه بلایی بر سر شما آوردند که اینجوری شدید!! ... .و ما سکوت کرده بودیم ... حالا اوین در برابر کهریزک برایمان بهشت بود !... وقتی داشتیم وارد قرنطینه ی یک زندان اوین می شدیم محسن را بردند ، شاید اگر زودتر او را می بردند زنده مانده بود ، ولی افسوس ! ... در قرنطینه ی یک زندان اوین برای ما لباس آوردند و لباس های زیرمان را بیرون انداختند و بعد داروی ضد شپش دادند که به هنگام استحمام از آن استفاده کنیم . وارد اتاق چهار شدیدم در قرنطینه ی یک ... محمد کامرانی حالش بد شده بود و مرتب سرش گیج می رفت و با سر به لبه های تخت می خورد ، انگار داشت روحش از بدنش جدا می شد ...دوستانم محمد را بغل کردند و به جلوی در قرنطینه ی یک اوین بردند ، تا آن لحظه همه ی ما فکر می کردیم کهریزک فقط یک قربانی داشته ... امیر جوادی فر ... ولی بعد از مدتی مطلع شدیم که محمد و محسن نیز در بیمارستان جان خود را از دست داده اند ... و این غم بزرگی بود! ...حدود دو ساعت بود که وارد زندان اوین شده بودیم ... سعید مرتضوی به داخل زندان اوین آمد و می دانست که امیر جوادی فر در راه کهریزک به اوین فوت کرده است . من را پیش سعید مرتضوی بردند ... سعید مرتضوی از من پرسید که چرا این زخم ها در بدنت هست و من گفتم : در کهریزک شکنجه شدم ... گفت از کجا معلوم که در کهریزک شکنجه شدی ؟؟... گفتم : این همه شاهد دارم ... سعید مرتضوی گفت : نباید جایی بگی که در کهریزک شکنجه شدی ، باید بگی بیرون از کهریزک این اتفاق برات افتاده و شکنجه شدی ... من سکوت کردم و هیج حرفی نزدم ... سعید مرتضوی دستور داد من را برای مداوا به بهداری زندان اوین بفرستند ، بعد از نیم ساعت من را به بهداری بردند که البته هیچ مداوایی هم صورت نگرفت ، فقط بر روی زخم هام بتادین زدند و پانسمان کردند ...
و حالا بعد از آن روزهای سرد و سیاه کهریزک ، بعد از آن ناله های شبانه ، بعد از آن دردهای تمام نشدنی ، بازجویی های هر روزه ی اوین بود و سوال های تکراری ... کیستیم و از کجا آمده ایم ؟ ... و من هر بار دلم می خواست بگویم که انگار هیچوقت نبوده ام ، می خواستم بگویم من از آخر دنیا آمده ام ، از جایی که روز به روزش جهنم تازه ای بود ... من از کهریزک آمده ام ! ... و حالا تنها در انتظار فردایی بودم که درش دیوار نیست ، سیاهی نیست ، زندان نیست ... کهریزک نیست !
ما کارگران ایران نیک میدانیم که نهادهای دست ساز کارگری و سرانشان همدوش و همراه با دولتهای مختلف، مسبب وضعیت مصیبت بار کنونی هستند و این صفوف متحد و آگاه ماست که متضمن جلوگیری از ایجاد تغییرات ضدکارگری تر در قانون کار و نهادینه کردن قانون کاری خواهد بود که روح حاکم بر آن و مواد و تبصره هایش، حافظ منافع کارگران و بر پائی دنیایی بهتر برای زندگی و معیشت ما نود و نه درصدی ها خواهد بود.
