۱۳۸۷ بهمن ۱۶, چهارشنبه

War Fever In WashingtonBy Eric



Glasnost In London – MargolisFebruary 03, 2009
-- -LONDON – What used to be called "Cool London" looks more like "Crash London" these days. Of all the leading industrial nations, Britain has so far suffered more than any other nation, even the United States.Most major banks, even venerable names like Barclay’s and Lloyd’s, are on life support. The financial district around Canary Wharf is beginning to look like a ghost town, as offices close and whole floors of financial drones are fired. Gloom pervades just about everywhere.Meanwhile, two senior British officials have created a sensation by finally speaking some hard truths that contradict all the lies spewed out by Washington and London about the bogus "war on terror."Lord West, the security minister of Britain’s Labor government (equivalent to the US Homeland Security chief), dropped a bombshell last week by declaring that his nation’s military intervention in Iraq and Afghanistan had actually fueled global radicalism against Britain and the US as well as domestic "terrorism" in the United Kingdom.According to the outspoken minister, the Western power’s recent policies in the Muslim world were encouraging what we term terrorism. Interestingly, I happened to be in London at the time, promoting my new book, American Raj, which argues precisely the same point.West described as "bollocks" former PM Tony Blair’s claims the US-led "war on terror" had nothing to do with growing Islamic radicalism. This comes soon after Britain’s foreign secretary, David Miliband, urged an end to the use of the term "war on terror," which he called deceptive and misleading.In an extraordinary move, cabinet minutes of Tony Blair’s decision to invade Iraq may shortly be made public, raising the possibility of serious criminal charges against some senior British officials. At minimum, the sanctimonious Blair is likely to be exposed as a liar and hypocrite in his claims the Iraq war was justified and necessary.Many Britons are calling for war crimes trials against their former leaders and are angered by plans to send more British troops to Afghanistan. Britain’s soldiers have become as much auxiliaries in the American military machine as were Nepal’s renowned Gurkha troops in the British Empire.While glasnost sweeps London, in Washington, it’s déjà vu and love your government. President Barack Obama vowed to continue President Bush’s war policies in Afghanistan and intensify the eight-year-old conflict by doubling the number of US troops and aircraft there in coming months.In addition, Washington is rife with rumors that the Obama administration plans to dump the US-installed president of Afghanistan, Hamid Karzai, and replace him by one of four CIA-groomed candidates. The problem is, three new stooges won’t be any better than one old stooge.London is warning Washington both against a precipitous change of regime in Kabul that would be widely viewed as crass political manipulation and against a plan to arm tribes in neighboring Pakistan that the US used in by now totally fragmented Iraq.Obama’s dismaying eagerness to expand the war demonstrates political inexperience and a faulty grasp of events in Afghanistan. A change of administration in Washington, and departure of the reviled Bush, offered an ideal opportunity for Washington to declare a pause in the Afghan War and reassess its policies. It also presented an ideal opportunity to offer negotiations to Taliban and its growing number of supporters.The Afghan War will have to be ended by a political settlement that includes the Taliban-led nationalist alliance that represents over half of Afghanistan’s population, the Pashtun people. There is simply no purely military solution to this grinding conflict – as even the Secretary General of NATO admits.But instead of diplomacy, the new administration elected to stick its head ever deeper into the Afghan hornet’s nest. The bill for an intensified war will likely reach $4 billion monthly by midyear at a time when the United States is bankrupt and running on borrowed money from China and Japan.The 20,000–30,000 more US troops slated to go to Afghanistan will also be standing on a smoking volcano: Pakistan. The Afghan War is relentlessly seeping into Pakistan, enflaming its people against the NATO powers and, as Lord West rightly says, generating new jihadist forces.Polls show most Pakistanis strongly oppose the US-led war in Afghanistan and the grudging involvement of their armed forces in it. Intensifying US air attacks on Pakistan have aroused fierce anti-American sentiment across this nation of 165 million.Why is President Obama, who came to power on an antiwar platform, committed to expanding a war where there are no vital US interests?Oil is certainly one reason. The proposed route for pipelines taking oil and gas from Central Asia to the Arabian Sea coast run right through Taliban-Pashtun territory.Another reason: Americans still want revenge for 9/11. In the absence of a clear perpetrator, Taliban has been selected as the most convenient and identifiable target though it had nothing to do with the attacks and knew nothing about them. The 9/11 attacks were mounted from Germany and Spain, not Afghanistan, and planned by a group of Pakistanis. Washington is yet to offer a White Paper promised in 2001 "proving" the guilt of Osama bin Laden in the attacks.There is also the less obvious question of NATO. Washington arm-twisted the reluctant NATO alliance badly for the US-led forces as their vulnerable supply lines come increasingly under Taliban attack. Here in Europe, the majority of public opinion opposes the Afghanistan War as a neocolonial adventure for oil and imperial influence.The US could survive a defeat in Afghanistan, as it did in Vietnam. But the NATO alliance might not.The end of the cold war and collapse of the USSR removed the raison d’être of the North Atlantic Treaty Organization which was created to resist Soviet invasion of Western Europe.According to Zbigniew Brzezinski, one of America’s leading strategists, NATO serves as the primary tool for America’s strategic domination of Europe. Japan fulfills the same role for the US in Asia. The Soviet Union used the Warsaw Pact to dominate Eastern Europe.The US also uses NATO to help deter the creation of a truly united – and rival – Europe with its own unified armed forces. The EU will not become a truly integrated national state until it has its own independent armed forces.NATO’s defeat in Afghanistan would raise questions about its continuing purpose and obedience to US strategic demands. Calls would inevitably come for empowerment of the European Defense Union, an independent European armed force that answers to the EU Brussels, not to Washington.This, I believe, is one of the primary reasons why vested interests in Washington – notably the Pentagon – have prevailed on the new president to expand the war in Afghanistan by claiming that America’s influence in Europe depends on victory in Afghanistan.The US and its allies cannot be seen to be defeated by a bunch of Afghan tribesmen. Coming after the epic defeat in Vietnam and the trillion-dollar fiasco in Iraq, defeat in Afghanistan is simply unthinkable to the military-industrial-petroleum-financial complex that still seems to be calling many of the shots in Washington.

* ورود لاهه به پرونده جنایات جنگی اسرائیل



۱۶ بهمن ۱۳۸۷ admin
برای نخستین بار دو روز پس از برگزاری کنفرانس بین المللی تعقیب جنایات جنگی صهیونیست ها در پاریس که با شکایت ۳۰۰ سازمان حقوقی تشکیل شد، دادگاه بین المللی کیفری در لاهه اعلام کرد در حال بررسی روش های تحت تعقیب قرار دادن فرماندهان اسرائیلی درگیر در جنگ غزه به دلیل ارتکاب جرایم جنگی است.

برپایه گزارش روزنامه تایمز لندن، دادستان دادگاه بین المللی کیفری گفته است که در حال بررسی روش های محاکمه سران اسرائیل در لاهه در صورت درخواست کشور فلسطین است. لوئیس مورنو اوکامپو تصریح کرد:

برخی می گویند فلسطین یک کشور نیست اما در واقع تشکیلات خودگردان فلسطین به مثابه کشور فلسطین است.
مورنو اوکامپو افزود: برخی از مقامات اسرائیلی معتقدند تشکیلات خودگردان فلسطین نمی تواند از سوی غزه به دادگاه بین المللی شکایت کند زیرا در سال ۲۰۰۶ از آن منطقه بیرون آمد. وی گفت: این یک مسئله واقعاً پیچیده ای است و ممکن است حل آن به زمان زیادی نیاز داشته باشد.گروهی از کارشناسان سازمان های بین المللی هم اکنون در غزه به سر می برند تا به جمع آوری مدارک کافی برای کشاندن اسرائیل به دادگاه بین المللی لاهه بپردازند.در مورد نمونه های عینی جنایات جنگی اسرائیل در غزه می توان به استفاده آن رژیم از بمب ها و گلوله های فسفری سفید، مهمات تنگستنی، اورانیم ضعیف شده و حملات گسترده به مردم غیرنظامی بویژه زنان و کودکان و تخریب مراکز متعلق به سازمان ملل اشاره کرد.دادستان دادگاه بین المللی کیفری در لاهه همچنین اعلام کرد: اولین گام برای به دادگاه کشاندن جنایتکاران جنگی اسرائیل تعیین حق شکایت برای فلسطینیان است.بسیاری از سازمان های بین المللی بشردوستانه شکایات خود علیه رژیم صهیونیستی را در کشتار بیش از هزار و ۳۰۰ فلسطینی اعلام کرده اند.براساس قراردادی موسوم به پیمان رم، دادگاه بین المللی کیفری در لاهه وظیفه رسیدگی به جنایات جنگی را برعهده دارد. براساس قوانین بین المللی، این دادگاه زمانی می تواند این کار را انجام دهد که دادگاه های کشور متهم به جنایات جنگی نتوانند این کار را انجام دهند.پرونده های مربوط به کشورهایی هم که این پیمان را امضا نکرده اند باید توسط شورای امنیت سازمان ملل به دادگاه لاهه ارجاع شود. اسرائیل در زمان حاضر عضو این پیمان نیست و دادگاه لاهه تنها در صورتی می تواند به جنایات جنگی این رژیم رسیدگی کند که کشوری که مورد تهاجم قرار گرفته است، شکایت کند.● هاآرتص: جنگ غزه موجب تشدید روحیه نژادپرستی صهیونیست ها شدجنگ غزه موجب تشدید حس نژادپرستی بین صهیونیست ها شده و آنان خود را برای جنایت های بیشتر بدون خجالت و حیا آماده می کنند. اسحق لیئور تحلیلگر روزنامه هاآرتص در مطلبی افزود: اکثریت افراد لیبرال در اسرائیل می گفتند رهبران صرب به دلیل بمباران سارایوو در بوسنی باید برای محاکمه به دادگاه لاهه سپرده شوند اما اکنون این پرسش نیز مطرح است که آیا فرماندهان ارتش اسرائیل نیز باید به دلیل بمباران غزه به این دادگاه سپرده و محاکمه شوند یا نه وی افزود: کسانی که پیش از این خواهان محاکمه صرب ها به دلیل بمباران سارایوو بودند با تحویل افسران اسرائیلی به دادگاه لاهه برای محاکمه مخالف هستند و این افراد این شجاعت و جرأت را ندارند که خط قرمز بین خود و آنچه را که در غزه رخ داد ترسیم کنند. لیئور افزود: اسرائیل در سال های آینده بهای جانبداری از جنایت های ارتش خود را پرداخت خواهد کرد و این ناشی از نبود انتقاد اخلاقی از ارتش است.وی با اشاره به جنایات اسرائیل در جنگ لبنان و نابودی منطقه ضاحیه در حومه جنوبی بیروت و یا کشتار کودکان در قانا و استفاده از بمب های خوشه ای افزود: در گزارش وینوگراد از همه این کشتارها ذکری به میان نیامده زیرا تنفر از جنگ به تنفر از شکست تبدیل شده بود.این تحلیلگر با اشاره به این که ارزش های حاکم بر جامعه رژیم صهیونیستی از کجا آمده است، گفت: منطق افراد نژاد پرستی مانند اویگدور لیبرمن رئیس حزب «اسرائیل خانه ما» و تنفر آنان از اعراب بر زندگی مردم در اسرائیل حاکم شده و این باعث شده است تا مردم بدون شرم از جنایت های ارتش در غزه حمایت و خواهان جنایت های بیشتر شوند.● غزه در آستانه امضای آتش بس جدیدحماس پس از گنجاندن شروط خود در مذاکرات آتش بس با اسرائیل اعلام کرد که توافقنامه یک ساله متارکه فردا (پنجشنبه) امضا خواهد شد.احمد یوسف معاون وزیر خارجه دولت منتخب مردم فلسطین گفت: ما در مسیری درست در حال حرکتیم و معتقدم ظرف همین روزها راهی برای برقراری آتش بس اعلام خواهد شد. یوسف گفت: حماس موافقت با آتش بس را مشروط به بازگشایی همه گذرگاه ها، لغو محاصره و متوقف شدن همه حملات اسرائیل به غزه کرده است. وی تأکید کرد: حماس ترتیبات امنیتی اسرائیل را در گذرگاه رفح در مرز با مصر رد کرده چرا که معتقد است این ترتیبات امنیتی باید با مشارکت مصری ها، فلسطینی ها و اروپایی ها انجام شود اما تلویزیون رژیم صهیونیستی به نقل از معاون وزیر جنگ این رژیم از مخالفت اسرائیل با آتش بس کوتاه مدت خبر داد.«عاموس گلعاد» معاون وزیر جنگ رژیم صهیونیستی به «عمر سلیمان» رئیس دستگاه اطلاعاتی مصر اعلام کرده است که اسرائیل با تعیین دوره زمانی برای آتش بس مخالف است و این رژیم خواهان آتش بس نامحدود است. در همین حال «احمد عبدالهادی» یکی از رهبران سیاسی جنبش حماس در لبنان گفت که توافق نسبی از لحاظ اصولی درباره آتش بس یک ساله وجود دارد. همزمان با این مذاکرات در قاهره یک فروند موشک گراد به شهر عسقلان اصابت کرد. موشک به منطقه ای در مرکز شهر اصابت کرد و زیان های مادی بر جا گذاشت ولی تلفات جانی در پی نداشت.این نخستین بار است که پس از برقراری آتش بس در ۱۸ ژانویه تاکنون موشکی از غزه به عسقلان شلیک می شود. بنیامین نتانیاهو رهبر حزب لیکود در پی شلیک این موشک تأکید کرد اسرائیل باید به شلیک موشک به عسقلان با قدرت پاسخ دهد. از هنگام برقراری آتش بس تاکنون در چند مورد صهیونیست ها از شلیک موشک از غزه خبر داده اند اما هیچ گروه فلسطینی این خبرها را تأیید نکرده است.از طرفی ایهود باراک وزیر جنگ رژیم صهیونیستی در راستای اعمال فشار بر فلسطینی ها در نطقی انتخاباتی گفت: باید دالانی ارتباطی بین کرانه باختری و نوار غزه ایجاد شود و اسرائیل و تشکیلات خودگردان بر آن نظارت کنند.وی گفت: می توان با حفر این دالان بین کرانه باختری و نوار غزه به طول ۴۸ کیلومتر، ارتباط جغرافیایی بین این دو منطقه را تحت حاکمیت اسرائیل ایجاد کرد به گونه ای که تشکیلات خودگردان بتواند عبور و مرور از آن را تحت کنترل داشته باشد. وزیر جنگ رژیم صهیونیستی افزود: هزینه این دالان، بین دو تا سه میلیارد دلار خواهد بود که مبلغی منطقی به نظر می رسد
.ایران

اسطوره نبوغ اسراتژیک اسرائیل شکست:










در 19 ژانویه 2009، خبرگزاری فرانسه، نوشته بلند چند کارشناس را خطاب به وزیر خارجه جدید امریکا، هیلاری کلینتون، انتشار داده است: این نکات از آن نوشته درخور بیشترین توجه هستند:

● بسیاری از حامیان اسرائیل حاضر به انتقاد دولت آن نیستند حتی اگر عملیات بس خشن و بد هدایت شده ای، همچون جنگ اخیرش با غزه باشد. یک دلیل آن اینست که نمی خواهند انتقادی بکنند که دشمنان اسرائیل از آن سود برند. اما دلیل دیگرش اینست که رهبران اسرائیل را استراتژهای متفکر و استثنائی گمان می برند. بزعم آنها، این رهبران تهدیدهائی را که متوجه اسرائیل هستند می شناسند و تاریخ گزارش می کند پیروزیهای آنها را بر دشمنان اسرائیل. این تصور از نبوغ اسراتژیک را اسرائیلی ها در دورانی طولانی تبلیغ و القاء کرده اند چنانکه باوری از باورهای محافظه کاران جدید و دیگر سخت سران حامی اسرائیل گشته است. به استناد اسطوره پیروزی داود (پیامبر) بر عرب گلیات، اینطور باورانده می شود که تنها متفکران نابغه می توانند استراژی بیاندیشند و بدان، بر قوای عظیم عربها که اسرائیل را در میان گرفته اند، پیروز شد. بدیهی است این باور به استناد پیروزی اسرائیل در جنگهای 1948 و 1956 و دستیگری آدولف آیشمن در 1960 و جنگ 6 روزه 1967 و عملیات نجات گروگانها در 1976، القاء شده است.
● از حقیقت این پیروزی ها بپرسیم: در 1956، در پی ملی شدن کانال سوئز توسط ناصر، اسرائیل باتفاق فرانسه و انگلستان به مصر حمله بردند. این جنگ ناصر را بر آن داشت که از شوروی سابق اسلحه بخرد. بن گورین، نخست وزیر وقت اسرائیل، نخست امیدوار بود که قسمتهائی از صحرای سینا و قسمتی از لبنان و نیز ساحل غربی رود اردن را به اسرائیل ضمیمه می کند. اما انگلیسی ها و فرانسوی ها درجا به او حالی کردند دست از این خیال بردارد. جنگ با مصر، یک موفقیت نظامی بود اما یک شکست استراتژیک نیز بود:

مهاجمان مجبور شدند مناطق متصرفی را تخلیه کنند و حیثیت و اعتبار ناصر در مصر و دنیای عرب بسیار افزایش یافت، آتش رادیکالیسم را تیز کرد و احساسات ضد اسرائیلی را در سرتاسر منطقه شدت بخشید. این ناکامی سبب شد که بن گورین از فکر ضمیمه اسرائیل کردن سرزمین های عرب منصرف شود. از این رو بود که او در 1967، با ضمیمه اسرائیل کردن ساحل غربی رود اردون مخالفت کرد اما جانشینان او، به او گوش نکردند. 10 سال بعد، سیاستهای تهاجمی اسرائیل در قبال سوریه و اردن، بحرانی را بر انگیخت که جنگ 6 روزه را ببار آورد. دولتهای مصر و سوریه و روسیه و امریکا درگیر این جنگ شدند و بخاطرش سرزنش شدند اما رهبران اسرائیل بودند که آن را آغاز کردند. این رهبران گفتند: بعد از این جنگ، دیگر کشورهای عرب جرأت حمله به اسرائیل را به خود نخواهند داد. مهمتر این که بعد از تصرف ساحل غربی رود اردن و بلندی های جولان و صحرای سینا، این رهبران شروع کردن به شهرک سازی در سرزمینهای اشغالی و اجرای طرح اسرائیل بزرگ از راه ضمیمه کردن سرزمینهای اشغالی به خاک اسرائیل. با آنکه خردمندان هوادار اسرائیل هشدار دادند، اما گوش رهبران اسرائیل بدهکار نشد و بی آنکه در علن، از ضمیمه کردن سرزمین ها سخنی بگویند، در عمل به این کار پرداختند. در اکتبر 1968، مصر دست به جنگ زد برای بازپس گرفتن صحرای سینا. نتیجه جنگ توافق دو طرف با متارکه جنگ در اوت 1970 شد. جنگ شکست استراتژیک سختی برای اسرائیل شد. در پی آن، مصر و شوروی که حامی مصر بود، شروع کردند به ایجاد پایگاههای موشک بقصد حمله به صحرای سینا و بازپس گرفتن آن. امریکا و اسرائیل اهمیتی به ایجاد این پایگاهها از لحاظ برهم زدن توازن قوا میان مصر و اسرائیل ندادند. و چون انورالسادات، رئیس جمهوری مصر بعد از درگذشت ناصر، از راه صلح نتوانست صحرای سینا را بازپس ستاند، راه دیگری جز نظامی، پیشاروی خود نیافت. این شد که مصر در اکتبر 1973 دست به یکی از موفق ترین جنگهای غافلگیرانه زد. اسرائیل از جنگ پیروز بیرون آمد اما بهائی که پرداخت بسیار سنگین بود و پرهیز از آن امکان داشت. حمله بزرگ دیگر اسرائیل، حمله اش به لبنان در 1982 بود. حمله را وزیر دفاع وقت اسرائیل، آریل شارون تدارک و مدیریت کرد. هدف از جنگ، از میان برداشتن جنبش رهائی بخش فلسطین و دست باز پیدا کردن برای ضمیمه اسرائیل کردن ساحل غربی رود اردن و تحقق بخشیدن به طرح اسرائیل بزرگ بود. قرار این بود که اردن از آن فلسطینی ها شود. جنگ خطای استراتژیکی بزرگی از کار درآمد. زیرا سازمان رهائی بخش اسرائیل از میان نرفت و بمباران بیروت از سوی اسرائیل و شرکتش در کشتار فلسطینیان در صبرا و شتیلا، بطور وسیع و بحق محکوم شد. با آنکه نخست شیعه جنوب لبنان بدیده آزاد کننده در ارتش اسرائیل نگریست، اما اشغال طولانی و زشت رفتاری ارتش اسرائیل موجب پیدایش حزب الله لبنان شد. حزب الله که تحت نفوذ ایران است، بزودی خصمی جدی گشت و ایران در مرزهای شمالی اسرائیل، حضور یافت. اسرائیل در خود یارای از میان بردن حزب الله را ندید و در سال 2000، بر اثر مقاومت حزب الله، جنوب لبنان را تخلیه کرد. بدین سان، اشغال لبنان نه تنها مشکل اسرائیل با فلسطین را حل نکرد، بلکه دشمن دیگری نیز برای اسرائیل ایجاد کرد. در اواخر 1980، اسرائیل به قوت گرفتن حماس کمک کرد. سازمانی که اسرائیل برای از میان بردنش امروز به غزه حمله کرده است، همان حماس حمایت شده آن زمان است. استراتژی اسرائیل این بود که عرفات را ناتوان و فلسطینی ها را در پراکندگی و اختلاف نگاه دارد. این استراتژی نیز شکست خورد. زیرا اسرائیل با عرفات به گفتگو پرداخت و عرفات درازای شناسائی اسرائیل، طرح دو دلت، یکی اسرائیل و دیگری فلسطین را پذیرفت. این بار، حماس بمثابه خصمی خطرناک سر برآورد و از شناسائی اسرائیل و زندگی در صلح با آن، سرباز زد. امضای قرارداد اسلو در 1993، شانس بی سابقه ای برای پایان بخشیدن به نزاع اسرائیل با فلسطین، پدید آورد. اما رهبران اسرائیل این فرصت را مغتنم نشمردند. نخست وزیران اسرائیل، اسحق رابین و شیمون پرز و نتان یاهو زیرا بار دولت فلسطینی نرفتند. حتی رابین هیچگاه در علن نگفت به فلسطینی ها اجازه داه می شود دولت خود را داشته باشند. اهود باراک، نخست وزیر اسرائیل بگاه گفتگو در سال 2000 ، در کامپ داوید، حاضر نشد دورتر برود. همانطور که شالوم بن امی، وزیر خارجه در حکومت باراک بعدها پذیرفت، «اگر من یک فلسطینی بودم، موافقت نامه کمپ داوید را نمی پذیرفتم. در فاصله 1993 تا 2001، شهرک های اسرائیلی در نوار غزه دو برابر شدند و اسرائیل 250 مایل راه کشید. رهبران فلسطین و مقامهای امریکا نیز سهم خود را در اجرا نشدن موافقت نامه اسلو ایفا کردند. اما این اسرائیل بود که بهترین فرصت را بسوخت. باراک توافقی را هم با سوریه بر سر تخلیه بلندی های جولان انجام داد. کلینتون، رئیس جمهوری وقت امریکا، این توافق را کارگردانی کرد. اما چون سنجش افکار نشان داد که افکار عمومی اسرائیل بسا از توافق حمایت نکند، باراک پا سست کرد و آن توافق نیز به انجام نرسید.
● تازه ترین کج اندیشی استراتژیک حاصل محاسبان غلط محافظه کاران جدید امریکا و اسرائیل، در پی ترورهای 11 سپتامبر 2001 بود. محافظه کاران جدید که از سال 1998 هوادار جنگ با عراق بودند، حمله به عراق را بمثابه بخشی از استراتژی «تغییر منطقه خاورمیانه»، به پرزیدنت بوش قبولاندند. رهبران اسرائیل نخست با این حمله مخالف بودند. زیرا می خواستند امریکا نخست به ایران حمله کند. اما وقتی دانستند که بعد از عراق نوبت ایران و سوریه است، با شوق تمام، از حمله امریکا به عراق حمایت کردند. در حقیقت، سران اسرائیل، یعنی کسانی چون اهود باراک و بنیامین نتان یاهو و شیمون پرز وزیر خارجه و مشاوران ارشد او در واشنگتن فشار وارد می آوردند برای این که بوش تصمیم خود را تغییر ندهد و به عراق حمله کند. نتیجه چه شد؟ جنگی بس مرگبار و ویرانگر و پرهزینه برای امریکا و سخت بهبود یافتن موقعیت استراتژیک ایران. نیاز به گفتن نیست که این جنگ یک شکست استراتژیک برای اسرائیل بود.
● شکست استراتژیک بعدی اسرائیل، بیرون بردن یک جانبه قوای اسرائیل از نوار غزه در اوت 2005 بود. اسرائیل و حامیان غربی او، این تخلیه را اقدامی در جهت صلح نیز جلوه دادند. اما یک جانبه گرائی، در واقع، بخشی از کوشش وسیع برای بلااجرا کردن «نقشه راه» و و متوقف کردن جریان صلح و تحکیم مهار اسرائیل بر ساحل غربی رود اردن و بی وجه کردن تشکیل دولت فلسطینی برای همیشه بود. تخلیه نوار غزه با موفقیت انجام شد. اما شارون در تحمیل طرح صلح خود به فلسطینی ها شکست کامل خورد. فلسطینی های غزه که توسط اسرائیلی ها محصور شده بودند، شروع به پرتاب راکت و خمپاره به مناطق مسکونی اسرائیل کردند و حماس در انتخابات ژانویه 2006 فلسطین پیروز شد. این پیروزی بیانگر محبوبیت رو به ازدیاد حماس بر اثر فتح گرفتار فساد و ادامه اشغال ساحل غربی رود اردن از سوی اسرائیل شد. اما امریکا و اسرائیل از پذیرفتن نتایج انتخابات سر باز زدند و تصمیم گرفتند حکومت حماس را سرنگون کنند. این کار نیز اشتباه دیگری بود. زیرا حماس فتح را از غزه بیرون راند و محبوبیتش همچنان در افزایش شد.
● جنگ لبنان در تابستان 2006، پرتوی روشنگر بر کمبودهای استراتژی اسرائیل تاباند. هدف حمله درهم شکستن بازوی نظامی حزب الله و برانگیختن دولت لبنان بر زد حزب الله بود. اسرائیل در هر دو هدف با شکستی سخت روبرو شد. حمله های هوائی حزب الله را از میان نبردند اما ویرانی های عظیم ببار آوردند. بمباران مناطق مسکونی نفرت از اسرائیل را در تمامی کشورهای عرب و دنیای اسلام، افزایش داد. نقشه حمله بسیار بد تهیه و بسیار بد اجرا شد. و نیز، این تصور که دولت لرزان لبنان به جان حزب الله بیفتد، نیز، ساده لوحانه بود. بنا بر این، انتقاد سخت کمیسیون وینوگراد، (مأمور ارزیابی حمله اسرائیل به لبنان) از خطاهای استراتژیک حکومت اسرائیل، جای شگفتی نداشت.
● سرانجام، همان خطای استراتژیک را اسرائیل در حمله اخیر به غزه مرتکب شد:رهبران اسرائیل نخست گفتند اینست که به حماس به اندازه کافی خسارت وارد کنند که دیگر نتواند اسرائیل را با راکتهای خود تهدید کند. اما اینک قبول می کنند که براثر حمله ارتش اسرائیل، نه حماس از میان رفته است و نه خلع سلاح شده است. امید به اینکه حماس نتواند اسلحه دریافت کند، امیدی واهی است. در زمان نگارش تاریخچه اسطوره از آغاز شکسته نبوغ اسرائیل در طرح و اجرای استراتژی، حماس آتش بس را نپذیرفته و همچنان موشک به طرف اسرائیل پرتاب می کند. اگر هم به زودی آتش بس را بپذیرد، مجهز به راکت و خمپاره می ماند. آنچه روی داده است، لطمه شدیدی است که وجهه اسرائیل در دنیا به خود دیده است. احتمالا  حماس محبوب تر از آن شده است که پیش از حمله اسرائیل بود. رهبران میانه روی چون محمود عباس سخت اعتبار باخته اند. راه حل دو ملت دو دولت – در صورتی که اسرائیل بخواهد یک کشور یهودی و دموکراتیک بماند و نخواهد رژیم تبعیض نژادی بگردد- بیشتر از هر زمان دیگر، اجتناب ناپذیر گشته است. مرگ و ویرانگری که ارتش اسرائیل در غزه ببار آورد، فزونتر از آن بود که در لبنان ببار آورد. بدین خاطر که حماس کمتر از حزب الله توان جنگ داشت. جنگ با غزه شکست استراتژیک بود. تحمیل چنان مرگ و ویرانی به غزه برای بدست آوردن این شکست استراتژیک، سخت درخور سرزنش است. بدین قرار، در طول زمان، توان نظامی اسرائیل به ترتیبی بکار رفته است که در دراز مدت، به موضع استراتژیک اسرائیل زیان رسانده است. هم از آغاز تا امروز، واقعیت اسطوره را تکذیب می کند که ساخته شده است. واقعیت اینست که اسرائیل دارای استراتژیست های قابل و کارشناسان امنیت توانا به گزینش های استراتژیک بایسته نبوده است. در حقیقت، آنچه بسا بیش از همه درخور توجه است، اینست که اسرائیل اغلب معمار این مصائب بوده است.
انقلاب اسلامی: نویسندگان می باید به سه امر نیز توجه می کردند:
1 – هرگاه حکومت بوش می توانست آلترناتیوی را بسازد که در افغانستان و عراق ساخت، نخست به ایران حمله می کرد. این خدمت بزرگ از ایستادگان بر اصول استقلال و آزادی در تاریخ ملت ایران ثبت است که نگذاشتند تقلاهای حکومت بوش و دستیاران «ایرانی» آنها در ساختن «آلترناتیو» دست نشانده به نتیجه رسد. افزون بر این، بی احساس خستگی، برای مردم ایران و مردم جهان توضیح دادند که جنگ وارونه هدف ادعائی را ببار می آورد. 2 - بنا بر قاعده، زور زورگو را به عکس هدف دلخواهش می رساند. ادامه «بنای اسرائیل» با بکار بردن زور در جنایتی که امحای یک ملت است، موجودیت اسرائیل را بطور برگشت ناپذیر به خطر می اندازد. هم اکنون روشن است که اسرائیل نه تنها نمی تواند طرح اسرائیل بزرگ را اجرا کند، بلکه در مرزهای کنونی نیز آینده نامطمئنی دارد.
2 – اگر بی کفایتی سران اسرائیل در تشخیص استراتژی بایسته سبب شده است که در تمامی جنگها شکست استراتژیک خورده است، بخاطر آنست که ناگزیر بوده است نقش ژاندارم را برای غرب در منطقه بازی کند. بدون حمایتهای مالی و نظامی و سیاسی، اسرائیل پدید نمی آمد و در هیچیک از جنگها پیروز نمی شد. این حمایت دو جانبه بوده است: برپا نگاه داشتن رژیمهای استبدادی فاسد در کشورهای عرب، ارتشهای عرب را در حد ژاندارمهای حافظ رژیمهای مستبد، نگاه داشته است. با همه اینها، زمانه دیگر شده است: این مقاومت مردم بی سلاح و بی دفاع غزه بود که زیر باران بمبها و موشکها برجای ماند و جهانی را بر ضد ارتشی که روشی جز جنایت نمی شناخت، بر انگیخت. این مقاومت انسانی و بس شکوهمند بسا به جنگ بمثابه روش تحصیل محبوبیت در داخل و تحمیل دلخواه خود به فلسطینیان پایان بخشیده است:
زیو استرنهل، تاریخ شناس اسرائیلی: اسرائیل دیگر نخواهد توانست هرکار که خواست بکند:
در 22 ژانویه 2009، مجله فرانسوی کوریه انتراناسیونال، ارزیابی تاریخ شناس اسرائیلی، زیو استرنهل Sternhell Zeev را انتشار داده است. این مقاله نخست در روزنامه هاآرتص منتشر شده است. نکاتی از این ارزیابی:● هر کشوری که وارد جنگ می شود، هدفی دارد. همانطور که کارل فن کلوزویچ ثابت کرده است، یک پیروزی نظامی، نمی تواند خود هدف خویش باشد. این پیروزی تنها بلحاظ تاکتیک اهمیت دارد. برخی پیروزیهای نظامی برای کشور فاتح فاجعه ببار آورده اند. چنانکه پیروزی هانی بال بر رومی ها، تا جنگهای 6 روزه، یکی از بزرگ ترین پیروزی های تاریخ بود اما فاجعه ای تاریخی ببار آورد. از این رو، به افکار عمومی اسرائیل که موفقیتهای جنگ انتقامی جاری، خیره شان کرده است، می باید یادآور شد که بابت جان های انسانها ، بهائی بس سنگین می باید پرداخت. یک پیروزی را به نتایج سیاسی آن می باید سنجید و از یاد نبرد که به هدف که صلح است زیان می رساند یا خیر. ● در این موقعیت، برغم شکست نظامی، هم اکنون حماس چند امتیاز بدست آورده است که در آینده بکارش می آیند: هم اکنون، توسط شورای امنیت سازمان ملل متحد، بمثابه قدرت مسلط بر غزه، مورد شناسائی قرار گرفته است. و برغم این که یک سازمان تروریست است، جنگ به آن هاله یک قربانی را بخشیده است. علت آن استفاده روزمره از توان آتش عظیم و طاقت شکن است. بسا بلحاظ تاکتیکی، استفاده از این توان آتش بجا بود اما زود افکار عمومی جهانیان را بر ضد اسرائیل برانگیخت. حتی دولتهای طرفدار اسرائیل نیز ناگزیر شدند از آن، دوری گزینند. ظاهرا، با آنکه حماس از مناطق پر جمعیت بسوی اسرائیل راکت و خمپاره پرتاب می کرد، اما اکثر تلویزون ها تن های متلاشی کودکان را پخش می کردند و این تصاویر وجدان بینندگان را سخت جریحه دار می کردند. بدین سان، امریکا و فرانسه نتوانستند در نظر سازمان ملل، خود را حامیان کشتار غیر نظامیان غزه، جلوه دهند. میان بی تفاوتی اسرائیل و افکار عمومی امریکا و فرانسه، دو حکومت امریکا و فرانسه، ناگزیر شدند جانب افکار عمومی خود را بگیرند. در واشنگتن، ژرژ بوش و کندولزا رایس، آشکارا به سیاست اسرائیل پشت کردند و با این کار، زمینه را برای رئیس جمهوری جدید آماده کردند. ● در حال حاضر، ما می باید روی به جانب آینده کنیم: از یاد نبریم که پرسشهای آزار دهنده، همه، بمیان گذاشته نشده اند. زشت کرداری باورنکردنی ارتش اسرائیل در غزه، هنوز در روانهای اسرائیلیان نفوذ نکرده است. برای مثال، آیا لازم بود همسران و کودکان نظار قیان، مسئول بلند پایه حماس، قتل عام شوند؟ آیا لازم بود غیر نظامیانی که به مدرسه تحت اداره سازمان ملل پناه برده بودند، بمباران می شدند؟ کشتن تمامی اعضای خانواده ها، از جمله کودکان، بر وجدان ما اسرائیلی ها خواهند نشست و سنگینی خواهند کرد. این جنگ، بمنزله بی رحمانه ترین و خشن ترین جنگ تاریخ ما، ثبت خواهد شد. وقتی شهادت دادن ها بر خشونتها شروع می کنند برخود افزودن، پرتوی کامل تر بر جنگ خواهند تاباند. اما در حال حاضر، ما می باید روی به آینده نهیم. از آنجا که هدف یک جنگ تحقق بخشیدن به هدفهای سیاسی است، ویرانی که در غزه ببار آمده است می باید بکار ورود هرچه جدی تر به مذاکرات صلح کامل و شامل، زیر نظر جامعه بین المللی، آید. بسا بتوانیم صفحه جدیدی را بگشائیم . نگاهی خالی از وهم بر واقعیت، ما را متقاعد می کند که می باید تدابیر لازم را برای رسیدن به توافق در باره ساحل غربی رود اردن، اتخاذ کنیم. این توافق می باید شامل تخلیه شهرکهای یهودی نشین باشد. غزه از لحاط منافع ملی اسرائیل، اهمیتی نسبی دارد. آینده اسرائیل بمثابه یک کشور یهودی، در ساحل غربی رود اردن تعیین می شود. به این دلیل، ما می باید به اشغال این سرزمین پایان بدهیم. بر سر بلندی های جولان با سوریه به توافق برسیم. تا که وضعیت منطقه تثبیت شود و بتوانیم به مسئله کلیدی که برنامه اتمی ایران است، بپردازیم. سرمایه ای که حسن نیت و تفاهم طلبی که اسرائیل داشت، از دست رفته است و جامعه بین المللی اجازه وارد کردن ضربه نظامی به ایران را بدون موافقت خود، نمی دهد. از آنجا که از این پس مسلم است که دیگر نمی توان وجدان اسرائیل را از دیدن بازداشت، ضرور است که آزادی عمل دولت اسرائیل محدود شود. از این پس، اسرائیل کشوری شمرده می شود که واکنشهای بی تناسبش می باید تحت نظر قرار گیرند و مهار شوند. ◄ دانستنی است که گاردین گزارش می کند که از آغاز جنگ بی رحمانه با غزه، بیش از 700 تن اسرائیلی بخاطر اعتراض به این حمله، دستگیر شده اند. حدود 230 تن از آنها، هنوز زندانی هستند. این استراتژی که هدفش خاموش کردن صدای اعتراض و در هم شکستن مقاومت بود، در اسرائیل، بی سابقه است. در همان حال، وسائل ارتباط جمعی اسرائیل تابع امر حکومت شدند بطوری که در هیچیک از سه کانال ملی تلویزیون، انتقادی از این جنگ به عمل نیامد.
* نماینده سازمان ملل متحد: جنایتهای جنگی که اسرائیل مرتکب شده است جنایات جنگی سیستماتیک هستند:
◄ در 23 ژانویه 2009، مجله فرانسوی نوول اوبسرواتور، سخنان ریچارد فالک، نماینده سازمان ملل متحد در سرزمین های فلسطینی، خطاب به روزنامه نگاران در تاریخ 22 ژانویه را انتشار داده است:
● ریچارد فالک، نماینده سازمان ملل متحد در سرزمینهای فلسطینی، تصریح می کند که عملیات نظامی اسرائیل در غزه، بدون کمترین تردید ضد انسانی بوده اند. در جبلیه، واقع در شمال نوار غزه، نزدیک مدرسه تحت اداره سازمان ملل متحد، که در 6 ژانویه مورد حمله قرار گرفت و حمله های مشابه آن، خاصه های ضد انسانی دارند و جنایت های سیستماتیک (بمعنای از پیش سنجیده و سازمان و سامان یافته و نه اتفاقی و ناشی از بی دقتی و یا خود رأی نظامیان) هستند. هدفهای غیر قانونی گزیده و بمباران شدند. این عملیات گزارشگر قصد جنایتکارانه اند.
● جای کمترین تردید در باره خاصه ضد انسانی داشتن عملیات نظامی بمقیاس بزرگ، از آن نوع که اسرائیل در 27 دسامبر 2008، در نوار غزه، شروع کرد، وجود ندارد. این عملیات نقض حقوق بین المللی در باب انسان است. بیاد آوریم که عملیات نظامی اسرائیل در سرزمین با جمعیت بسیار متراکم انجام گرفته اند و این جمعیت بر اثر 18 ماه محاصره که به افتادن در دام می ماند، توان باخته بود. این جمعیت راه فرار نیز نداشت و نمی توانست به جائی پناه برد و از منزلت حقوقی پناهنده استفاده کند. عملیات نظامی اسرائیل در نوار غزه بی سابقه اند. هیچ کودک و هیچ زن و هیچ بیمار و معلول فلسطینی اجازه ترک کردن منطقه جنگی را نیافت. مرز اسرائیل و غزه در طول جنگ بسته بود مصر نیز مرز خود را با غزه بسته بود. مدارک دال بر نقض حقوق انسان و حقوق بین المللی در باره غیر نظامیان چنان صریح و قاطع هستند که ایجاب می کنند جنایات جنگی اسرائیل موضوع تحقیق قضائی بین المللی قرار گیرند. حکومت اسرائیل در 14 دسامبر، از ورود ریچارد فالک به غزه جلوگیری کرده است. در همان تاریخ نیز او گفته بود: سیاست اسرائیل در قبال مردم سرزمینهای اشغالی، خاصه جنایت بر ضد بشریت را دارند.
* کارتر: آینده از آن اسرائیل نیست، از آن فلسطینیان است مگر این که:
◄ به گزارش آسوشیتدپرس ( 27 ژانویه 2009 )، جيمي كارتر اظهار داشت، رژيم صهيونيستي با فاجعه روبرو خواهد شد مگر اينكه در روند صلح خاورميانه پيشرفت نمايد و دست به تاسيس كشور مستقل فلسطين بزند. اگر اسرائیل راه‌حل تك كشوري را در پيش بگیرد، همانطور كه گرايش‌ها نيز در اين جهت هستند، اسراييل با فاجعه روبرو خواهد شد. زيرا در اين صورت تنها سه گزينه وجود خواهند داشت:

اولين گزينه خارج كردن شمار زيادي از فلسطينيان است كه منجر به پاكسازي نژادي خواهد شد. گزينه دوم محروم ساختن فلسطينيان از دارا بودن حق راي است كه به "تبعيض نژادي" منتهي خواهد شد و سومين گزينه دادن حق راي مساوي به فلسطينيان است كه سبب می شود آنها دولت را به اختیار خود درآورند زیرا جمعیتشان بیشتر از جمعیت اسرائیلی ها خواهد شد. در اين صورت، کشور یهودی در میان نخواهد بود. زيرا تصميمات مهم توسط فلسطينيان اتخاذ خواهند شد. با توجه به این امر که اختلافات جدي ميان اسراييلي‌ها وجود خواهند داشت، می آینده اسرائیلیان با تصور آورد. كارتر همزمان با انتشار كتاب جديدش با نام "ما مي‌توانيم در سرزمين‌ مقدس صلح برقرار كنيم" ، با خبرگزاري آسوشيتدپرس مصاحبه می کرد

GAZA/ HELP US

GAZA/ HELP US
http://www.end-gaza-siege.ps/










1948LEST WE FORGET



Photo by Mohamed Omer

1948: LEST WE FORGET - How did Palestine come to this?

Map of Palestine 1887 (click here

Map of Palestine 1947 (click here

Map of Palestine 1967 (click here

Map of Palestine 2005 (click here