علی راسخ افشار ـ علی شاکری زند ـ خسرو شاکری زند ـ پرویز داورپناه

تمام اعدامها را محکوم می کنیم يکشنبه ۱۱ بهمن ۱۳۸۸ - ۳۱ ژانويه ۲۰۱۰

روز پنج شنبه هشتم بهمن ماه ۱۳۸۸ دو تن از زندانیان سیاسی در ایران به نام های محمدعلی زمانی، ۳۶ ساله و آرش رحمانی پور، ۲۰ ساله، پس از تایید حکم اولیه اعدام توسط دادگاه تجدیدنظر تهران به دار آویخته شدند.
خانم نسرین ستوده وکیل آرش رحمانی پور در گفت وگو با «کمپین بین المللی حقوق بشر در ایران» گفته است: «پدر آرش حتی تا امروز ظهر [هشتم بهمن] در تماس تلفنی که با من داشت از اجرای حکم اطلاع نداشت. این نشان می داد که نه تنها حکم مخفیانه اجرا شده است بلکه حتی پس از اجرا هم خانواده را در جریان قرار ندادند. این درحالی است که قانون اجرای احکام مربوط به اعدام قوه قضاییه را ملزم می کند که در زمان اجرای حکم به خانواده اطلاع بدهد تا تشریفات قضایی و قانونی را پیش بینی کنند تا با حضور متهم و وکلا حکم اجرا شود. تمام این تشریفات در مورد موکلم آقای رحمانی پور نادیده گرفته شد تا به سرعت برق و باد اعدام شود و فقط پس از اجرای حکم خبر را در رسانه ها اعلام کردند.»

چند روز پیش از این نیز خدایار رحمت زهی شهنوازی، یکی از فعالان سیاسی فرهنگی بلوچستان را، در زندان زاهدان به دار آویختند.
اعلام خبراعدام احسان فتاحیان در تاریخ بیستم آبانماه ۱۳۸۸ در سنندج نیز موجی از تاسف و انزجار در سراسر کشور و نیز محافل حقوق بشر در جهان برانگیخت.

بر اساس گزارش کمیته بین المللی علیه مجازات اعدام، ۶۳ زندانی سیاسی در ایران در خطر اعدام قرار دارند. این لیست شامل ۲۸ نفر از کردستان، ۱۲ نفر از سیستان و بلوچستان، ۱۲ نفر اهواز و ۱۱ نفر تهران میباشند.

در شرایطی که کودتاگران نظام حکومت اسلامی بر شتاب خود برای انتقام از بازداشت شدگان تظاهرات مسالمت آمیز ماههای اخیر هر روز بیشتر از روز پیش می افزایند، گسترش مبارزه برای توقف شکنجه و اعدام، و آزادی زندانیان سیاسی باید در صدر مبارزه فعالان سیاسی در داخل و خارج کشور قرار گیرد.

ما امضا کنندگان زیر، جمعی از پایه گذاران سازمان های جبهه ملی ایران در اروپا که همچون همه ی هواداران نهضت ملی طرفدار مبارزه مسالمت آمیز بوده، هر گونه روش مسلحانه را رد می نماییم، ضمن محکوم کردن احکام اعدام در تمامیت آن، در تهران و کردستان و بلوچستان و سیستان و سایر نقاط کشور به هر اتهامی که باشد، خواستار لغو کلیه ی آنها در سراسر کشور هستیم. این اعدامها جز اینکه بر تنفر و انزجار مردم نسبت به رژیم بیافزاید و وحشت و حقارت سران آن را نمایان تر سازد نتیجه ای ندارد. سران رژیم اگر کور و کودن نبودند باید پس از سی سال تجربه ی منفی از نتایج زندان و شکنجه و اعدام مردم بیگناه پی برده بودند که این حربه ها کمترین خللی در اراده ملت ایران برای حصول آزادی وارد نکرده است و نمی کند و می دیدند که به عکس، این جنایتها چگونه هر روز برگسترش صفوف مخالفان حکومت افزوده، عزم ملت را در راه برچیدن نظام جبار آنان نیرومند تر نیز ساخته است.

علی راسخ افشار ـ علی شاکری زند ـ خسرو شاکری زند ـ پرویز داورپناه
یازدهم بهمن ماه ۱۳۸۸ برابر ۳۱ ژانویه ۲۰۱۰