اعتصاب غذا در کمپ لیبرتی چرا؟
حنیف حیدرنژاد
حنیف حیدرنژاد
به گزارش سایت سازمان مجاهدین خلق ایران اعتصاب غذای بخشی از ساکنین کمپ لیبرتی در عراق وارد 33مین روز روز خود شده است.1
ادامه اعتصاب غذا در گرمای عراق آنهم با توجه به پیشینه وضعیت جسمی نامناسب اعتصاب کنندگان که در سال های گذشته از تغذیه مناسب یا رسیدگی های لازم پزشکی برخوردار نبوده و اکثرا از بیماریهای مزمن رنج می برند، می تواند نتایج وخیمی به همراه بیاورد. هم اکنون نیز تعدادی از اعتصاب غذا کنندگان تحت مراقبت های پزشکی قرار گرفته اند. دبیرخانه شورای ملی مقاومت در اطلاعیه شماره 71 خود می نویسد: "حال بسياری از اعتصاب کنندگان وخيم است و بستری شده اند. آنها بين 7 تا 11 کيلوگرم از وزن خود را از دست داده اند و با عوارض گوناگونی مانند کاهش ديد، کاهش شنوايی، ناراحتيهای گوارشی، سرگيجه، دردهای عضلانی و استخوانی، ريزش مو و... مواجهند."2
اعتصاب غذا معمولا آخرین راهی است که هر انسان بالغ در اعتراض به شرایطی که برای آن راه خروجی برای خود نمی بیند به آن متوسل می شود. اعتصاب غذای دسته جمعی اما، فراتر از خواسته شخصی، یک هدف سیاسی را دنبال می کند. اعتصاب غذای دسته جمعی برنامه ریزی شده و سازماندهی شده، می تواند بخشی از یک بازی سیاسی باشد برای ایجاد فشار بر طرف های مقابل برای گرفتن امتیاز بیشتر. در این روش، سازمان دهندگان اعتصاب غذا افکار عمومی را هدف قرار داده و با دراماتیک کردن وضعیت اعتصاب غذا کنندگان و کار تبلیغی در پیرامون آن تلاش می شود احساسات عمومی طوری برانگیخته گردد که طرف مقابل ناچار به عقب نشینی یا دادن امتیاز گردد.
اهداف ظاهری اعتصاب غذا در لیبرتی چیست؟
شورای ملی مقاومت در اطلاعیه شماره 58 خود هدف اعتصاب غذا کنندگان را اینگونه توضیح می دهد: "اعتصاب‌كنندگان تصريح كردند اين تراژدی (کشتار 52 نفر در اشرف) می توانست رخ ندهد، اگر آمريكا و سازمان ملل به قول خود در تضمين امنيت و سلامت آنها پايبند بودند. آنها انزجار خود را از اينكه آمريكا و ملل متحد هيچ اقدام عملی مؤثری برای نجات هفت گروگانی كه در چنگال آدمكشان مالكی اسير هستند و هر لحظه در معرض خطر استرداد به فاشيسم مذهبی حاكم بر ايران قرار دارند، انجام نداده اند ابراز داشتند و تأكيد كردند تا آزادی گروگانها و تأمين امنيت ليبرتی با استقرار نيروهای كلاه آبي ملل متحد به اعتصاب غذای خود ادامه خواهند داد."3
اما اگر هدف آنگونه که اطلاعیه فوق به آن اشاره کرده باشد، آیا اعتصاب غذا در لیبرتی می تواند تاثیرگذار بوده و آن هدف را محقق کند؟ به باور من جواب به این سوال به احتمال بسیار زیاد منفی است زیرا:
- دولت ایالات متحده آمریکا و سازمان ملل زمانی به چنین فشارهائی تسلیم می شوند که افکار عمومی آمریکا یا اروپا از اعتصاب غذا کنندگان حمایت کنند. آیا مردم آمریکا و اروپا از وضعیت کمپ لیبرتی با اطلاع هستند؟ آیا اصلا برای آنها آنچه در آنجا می گذرد مهم است؟ آیاد در رادیو و تلویزیون آمریکا و اروپا اخبار و گزارش های مختلف از وضعیت کمپ لیبرتی و اعتصاب غذا کنندگان پخش می شود؟ اگرنه، پس رهبری سازمان مجاهدین چگونه می خواهد افکار عمومی را پشت خود کشیده و از آن طریق دولت آمریکا و سازمان ملل را زیر فشار بگذارد؟ آیا کشتار 52 مجاهد در اشرف با آن طرز فجیع انعکاسی در رسانه های آمریکا و اروپا داشت که اعتصاب غذا در لیبرتی بخواهد توجهات افکار عمومی را به خود جلب کند؟
مریم رجوی در یک سخنرانی خود در جلسه بزرگ و بین المللی در ژنو می گوید: " نزد‌یک به ۹۰۰روز است که در این شهر، در برابر ملل متحد، اشرف نشانها، این زنان و مردان خستگی ناپذیر، تحصن کرده‌اند و هر روز این هشدار را تکرار می‌کنند. ما صدها بار گفتیم و فریاد کشیدیم و صدها بار نوشتیم و به دولت آمریکا و ملل متحد گوشزد کردیم که طرح یک کشتار، قدم به قدم در حال اجراست؛ اما جز سکوت و بی‌عملی، پاسخی نشنیدیم."4
سوال این است: وقتی 900 روز تحصن در برابر مقر سازمان ملل در ژنو هیچ تاثیری نداشته است، وقتی "صدها بار" سخنرانی و فریاد کشیدن بحز "سکوت و بی عملی" سازمان ملل و دولت ایالات متحده آمریکا پاسخ دیگری نداشته است، چطور اعتصاب غذای محصور در کمپ لیبرتی می تواند نتیجه ای به دنبال بیاورد؟
اهداف اصلی اعتصاب غذا در لیبرتی چیست؟
به باور من علیرغم سر و صدای تبلیغی سازمان مجاهدین خلق حول اهداف ظاهری اعلام شده که در بالا به آن اشاره شد، رهبری سازمان مجاهدین خلق دو هدف اصلی از اعتصاب غذا در لیبرتی را دنبال می کند:
اول: پس از کشتار در اشرف رهبری مجاهدین برای آنکه از زیر بار مسئولیت خود فرار کرده تا ناچار نباشد به سوالاتی که در این مورد از سوی نیروهای درون سازمان و رسانه های جمعی و افکار عمومی وجود دارد پاسخ دهد، اعتصاب غذا در لیبرتی را سازماندهی کرده است. با این کار نیروهای درون سازمان و هواداران به لحاظ عاطفی و احساسی تحریک می شوند. در شرایط احساسی و بحرانی ای که اعتصاب غذا با خود به دنبال می آورد، اتفاقا بی عملی سازمان ملل و دولت ایالات متحده و کشورهای اروپائی می تواند خوراک مناسبی برای دستگاه تبلیغاتی سازمان مجاهدین باشد تا با "مظلوم نمائی" افکار نیروهای خودی و هوادارنش را از کشتار در اشرف و مسئولیت رهبری سازمان در قبال آن به سمت دیگری متوجه ساخته و این بار در رابطه با مرگ افراد به دلیل اعتصاب غذا در لیبرتی، موج خشم را به طرف سازمان ملل و دولت ایالات متحده برگرداند.
دوم: رهبری سازمان مجاهدین از اینکه در قبال معامله ای که با دولت ایالات متحده انجام داد (تخلیه اشرف در قبال خارج شدن از لیست تروریستی و دریافت تضمین حفاظت در عراق) "رو دست" خورده، به شدت خشمگین است. مریم رجوی در همان سخنرانی فوق در ژنو می گوید: "مگر ایالات متحده تعهد نداده بود که در ازای سلا‌حهای مجاهدین، حفاظتشان را تأمین کند؟ مگر در شروع جابه‌جایی مجاهدین به لیبرتی، دولت آمریکا در اطلاعیه‌های وزارت خارجه خود نسبت به حفاظت و امنیت آنها متعهد نشد؟ مگر آمریکا یکی از طرفهای چهارگانه توافقی نبود که حضور صد و یک مجاهد خلق در اشرف را تضمین و حمایت کرد؟ چرا تمام این تعهدات نقض شد؟"
اگر چه تاکید مریم رجوی بر مسئولیت حقوقی دولت ایالات متحده آمریکا و سازمان ملل و دولت عراق کاملا درست است، اما هدف او از این یادآوری آن است که چرا با وجودی که رهبری سازمان مجاهدین حاضر به همکاری با دولت ایالات متحده آمریکا شد، این دولت تعهدات خودش در قبال رهبری این سازمان را به جای نیاورده است. از همن روست که وی در همان سخنرانی ژنو می گوید: "برای آزادی گروگانها بسیاری از مجاهدان لیبرتی و بسیاری از هموطنان در چندین کشور به اعتصاب غذا دست زده‌اند. مسئولیت جان و سلامت اعتصاب کنندگان با ملل متحد و دولت آمریکاست."
مریم رجوی اعتصاب غذا و مرگ احتمالی اعتصاب غذا کنندگان در آینده را به ابزار فشاری بر روی دولت ایالات متحده تبدیل کرده و "مسئولیت جان و سلامت اعتصاب کنندگان" را به دوش سازمان ملل و دولت آمریکا می اندازد. این خط و نشان کشیدن های کودکانه شاید می توانست در واشنگتن نتایجی را به باور آورد، اما این بازی نمی تواند در کمپ لیبرتی محصور در عراق تغییرات جدی ای را موجب گردد. با این وجود می توان تصور کرد چناچه در آینده پایان اعتصاب غذا اعلام گردد، رهبری مجاهدین آن را یک پیروزی بزرگ اعلام کند و دستاوردهائی را برای آن برشمرد و برای یک مدت نیز از قِبل آن ارتزاق تبلیغی کند.
تضمین سلامتی با اعتصاب غذا؟
مریم رجوی در همان سخنرانی خود در ژنو می گوید:"من بارها گفته ام و باز تکرار می کنم که: «خواست واقعی رژیم آخوندی این نیست که مجاهدین، اشرف یا عراق را ترک کنند. هدف رژیم، نابودی فیزیکی مجاهدین یا تسلیم آنهاست. گزینه سومی در کار نیست»".
مریم رجوی باید پاسخ دهد:
- اگر خواست رژیم آن است که مجاهدین عراق را ترک نکنند، پس چرا او در همان سخنرانی خود در ژنو در کنار شش خواسته ای که مطرح می کند، خواست خروج سریع و بی قید و شرط تمام ساکنین لیبرتی و انتقال آنها به کشورهای ثالث را مطرح نمی نماید؟ چرا مریم رجوی نیز بر ماندن در عراق تاکید می کند؟
- آیا در خواست مریم رجوی برای دریافت کلاه خود و جلیقه ضد گلوله و یا 17500 دیواره بتونی (تی وال) می تواند به راستی امنیت جانی ساکنین لیبرتی را تضمین کند؟ آیا کشتارهای پیاپی در لیبرتی و اشرف در سال های گذشته به قدر کافی اثبات نمی کند که چنین امکاناتی به هیچ وجه تضمین کننده جان افراد ساکن در لیبرتی نخواهد بود؟
- شورای ملی مقاومت در اطلاعیه شماره یک خود پس از اولین حمله موشکی به لیبرتی می نویسد: " یک سال است که ۳۱۰۰ نفر ساکنان اشرف توسط دولت عراق از کمپ اشرف به اين کمپ نيم کيلومتری که ۸۰ بار از اشرف کوچکتر است منتقل شده اند و در آن زندانی هستند. در اين کمپ هيچگونه سرپناهی وجود ندارد و ساکنان در بنگالهايی که مانند قوطی کبريت در کنار هم چيده شده است به سر می برند."
خانم رجوی که خود زمانی در کنار فرمانده کل قوای ارتش آزادیبخش ملی ایران دستور «آتش» صادر می کرد از قوانین و تاکتیک های نظامی به قدر کافی با اطلاع بوده و خوب می داند در شرایط جنگی و در زمانی که امکان حمله های موشکی وجود دارد، رعایت اصل "پراکندگی نیروها" بسیار مهم و ضروری است. اگر لیبرتی 80 برابر از اشرف کوچکتر است و تراکم نیروها ضریب آسیب پذیری آنها را بالا می برد چرا بخشی از ساکنین لیبرتی را اینگونه در کنار هم جمع می کنید؟ آنهم افرادی که به لحاظ جسمی به شدت ناتوان شده اند و در صورت تکرار یک آتشباری مجدد توان جسمی لازم برای عکس العمل مناسب را نخواهند داشت. امری که بی تردید رقم کشته شدگان را افزایش خواهد داد. خانم رجوی که در همان سخنرانی ژنو در خواسته شماره 6 سازمان ملل را فرا می خواند تا از بروز "فجایع جدید ممانعت" به عمل آورد، چرا خود اقداماتی انجام می دهد که چنین فجایعی را زمینه سازی می کند؟ آیا تاکید نویسنده بر این بدیهیات یعنی "جاده صاف کردن" برای تروریست های رژیم جمهوری اسلامی و دولت عراق؟ چرا در قبال تصمیم گیری های خود پاسخگو نیستید و مسئولیت خود را نمی بینید؟
ادامه اعتصاب غذا در لیبرتی به هیچ وجه نمی تواند اهداف ظاهری اعلام شده از سوی رهبری مجاهدین را محقق کند. اگر همانگونه که مریم رجوی خود می گوید 900 روز تحصن در ژنو و فریاد های ایشان نتوانسه سازمان ملل و دولت ایالات متحده آمریکا را به پاسخگوئی بکشاند، شاید اعتصاب غذای خود ایشان و رهبری سازمان در پاریس و واشنگتن و دیگر شهرهای اروپائی توجه بیشتری را به خود جلب کند. رهبری سازمان مجاهدین با چنین اقدامی می تواند بی تردید به طور بسیار گسترده تری توجه افکار عمومی، سیاستمداران و رسانه ها در اروپا و آمریکای شمالی را به خود جلب نماید. با این روش شاید بتوان بخشی از خواسته های اعلام شده را سریع تر به دست آورد. خانم رجوی با چنین عملی می تواند از مرگ تدریجی ساکنین لیبرتی جلوگیری نماید. در این حال دیگر نباید منتظر بود تا پس از مرگ تعدادی در لیبرتی، ایشان با اشاره ی معاون وزارت خارجه دولت ایالات متحده آمریکا خواستار پایان اعتصاب غذا در لیبرتی گردد.
حنیف حیدرنژاد
05.10.2013
منابع:
1- سی و سومين روز اعتصاب غذای مجاهدين در زندان ليبرتی در اعتراض به قتل عام اشرف
2- قتل عام و اعدام جمعی در اشرف- شماره 71 / پنجمين هفته اعتصاب غذای مجاهدان ليبرتی و ايرانيان در ۵ کشور جهان
3- اطلاعيه شماره 58، اعتصاب غذا در كمپ ليبرتي، شهرهاي برلين، لندن، ژنو، اتاوا وارد چهارمين هفته مي‌شود- فراخوان به آمريكا و ملل متحد براي آزادي فوري هفت گروگان اشرفي
5- حمله موشکی به ليبرتی- شماره ۱ / تهاجم موشکی و خمپاره ای به کمپ ليبرتی، ۵ شهيد و دهها مجروح
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر