آرام نگيريم که آسودگی ما عدم ماست،
پيام پروين فهيمی مادر سهراب اعرابی
با سلام
زيارت اهل قبور، در پنج‌شنبه‌ی آخر هر سال، برای ما مردم مسلمان و ايرانی يک وظيفه و نشانگر نزديکی‌مان به اموات است.
از اين که در تهران نيستم تا اين وظيفه را انجام دهم، بسيار متاثرم.
فرزندان جان‌باخته‌ی عزيز ما در شب سال نو در کنارمان نيستند ولی ياد آن‌ها هميشه زنده خواهد ماند!
هم‌وطنان زندانی‌ای که در کنار خانواده‌های خود جای‌شان خالی است، اميد دارم به زودی آزاد گشته و به آغوش خانواده‌های‌شان بازگردند.
من به‌عنوان يک مادر دل‌سوخته، به درگاه خداوند پناه می‌برم. مگر فرزندان ما چه گناهی مرتکب شده‌بودند که بايد اين‌گونه مورد ظلم واقع شوند؟
جوانان ما خواسته‌ای فراتر از حق و حقوقی که متعلق به هر انسانی است؛ ندارند.
من باز هم به‌عنوان يک مادر؛ خواهان آزادی و صلح و دوستی، نشاط و سلامتی برای همه می‌باشم.
فرزندم نيز همين را می‌خواست اما او را...
پروين فهيمی
مادر سهراب
پنجشنبه ۲۷ اسفندماه ۱۳۸۸
تقدیم به یک عکس
سیر هست،
سرکه هست،
سیب هست،
سمنو را خودش پخته.
سماق و سنجد و سبزه را هم دارم می‌بینم.
اما
تو نیستی امسال
یک سین کم است
می‌بینی پسر؟
از امسال
برای همیشه
سفره‌ی مادرت
سهراب ندارد
برگرفته از گاه‌نویسی‌های یک ذهن ِآشفته
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر