دژي اسير در ميان خانه‌هاي روستايي دالاهو

خبرنگار امرداد - فیروزه فرودی :

اينجا دژ داور دالاهوست. اما تابلويي نيست تا شما را به سوي آتشكده‌ي دوره‌ي ساساني راهنمايي كند. ٦ سال پيش جزو ميراث ملي درآمد. اما هنوز حريمي ندارد. ديوار خانه‌ها به آتشكده چسبيده‌اند و آتشكده زنداني خانه‌هاي روستايي است. روستايياني كه جنگ آنها زا از خانه‌شان دور كرد و به اينجا كشاند. روزگاري براي خود دژي بود اما اكنون ديواري از خانه‌ پيرامونش را گرفته است. كسي هم به يادش نيست. انگار نه انگار كه روزي اتشكده‌اي بود، جايگاه راز و نياز آدميان. نه شناسنامه‌اي، نه نگهباني. نه تاريخچه‌اي. شايد هم ديوارهايش تنها مكاني براي بازي كودكان روستايي باشد. كودكاني كه هزار را مي‌شناسند اما چندهزارسال تاريخ را نه. آنها گناهي ندارند در كتاب‌هاي تاريخ ‌شان ديگر نشاني از چندهزارساله‌ها نيست. روزگاري قراربود آموزش تاريخ بومي هم  كتاب درسي شود تا كودكان از تاريخ و يادمان‌هاي تاريخي استاني كه در آن زندگي مي‌كنند، بدانند. آنكه روي نداد هيچ، تاريخ باستان هم يكي يكي ازكتاب‌هاناپديد شدند. در بهمن‌ماه ١٣٨٧ يكسال پس از ثبت ملي شدن، آتشكده‌ي قلعه داور بهسازي(:مرمت)  و تا اندازه‌اي از ساخت و سازهاي بي مورد جلوگيري شد. آتشکده قلعه داور به دوره ساسانیان بازمي‌گردد. اين آتشكده در شهرستان دالاهو، بخش مرکزی، دهستان بان زرده، در میان بافت روستای زرده بالا واقع شده و این اثر در تاریخ ۲۶ اسفند ۱۳۸۶ با شماره‌ي ثبت ۲۱۸۰۳ به‌عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است. کاوش هاي باستان شناختي نشان داد که اين بنا آتشکده اي از دوره ساساني بوده و در اوايل اسلام با پيوستن فضاهايي به آن به کارگاه شيشه گري دگرگون شد .     تنها نشاني كه راهنماي آتشكده است خانه‌ها ديواري شدند براي پنهان كردن آتشكده‌ي ساساني حريمي ندارد تا دور كند غارتگران ميراث فرهنگي را ديوار خانه چسبيده به ديوار آتشكده‌اي كه ميراث نگهبان آن است پلكان ورودي آتشكده عكس‌ها از صبا حيدري است.