چشمان بیدار - مهستی شاهرخی

سیاست طبخ قورمه سبزی با شعله ی ملایم

قبلاً به یک سری کارها، مثلاً اجرای کنسرت خواننده های زمان شاه در خارج از مرزها و زیر سبیلی اجازه داده می شد، پشت این قضایا هم معمولاً خود دولت وقت بود یعنی کلاه شرعی گذاشتن بر سر مسایل و یک کمی مردم قری و فری را راضی کردن! امسال ناگهان دیدیم که این سیاست اصلاً در خارج از کشور تبدیل به نهضت و جنبش شده است. کنسرت سبز! فیلم سبز! نمایشگاه سبز! نمایشنامه خوانی سبز! و خلاصه سبز بازی ای که هیچ ربطی نه به مبارزه مردم ایران برای آزادی دارد و نه چیزی را حل می کند و نه با خودش هنر و تحولی و یا اندیشه ای را حمل می کند. این روزها عملاً داریم می بینیم که اکثر هنرمندانی که به دلایل ساده ای از قبیل بی استعدادی و یا تنبلی در سالهای قبل هنری نکرده بوده اند الان ظاهر شده اند و برنامه های پوشالی (این بار با نام سبز!) اجرا می کنند و از تبلیغات گسترده رسانه ها برخوردار می شوند.

خواستم بگویم حواسمان هست که این کنسرت های ترکیه و دبی و کویت و غیره حالا در اروپا و آمریکا هم برای مردم (البته از نوع مردم همیشه در صحنه و رأی دهنده و بی خطر) اجرا می شود که هیچ ربطی به ما و مبارزه مردم و یا همبستگی ندارد. حالا گیرم دامنه ی عملش وسعت جغرافیایی بیشتری پیدا کرده باشد، گیرم که از امکانات گسترده جهانی برخوردار شده باشند، گیرم که لباس عوض کرده باشند، بگذار به لری بگویم: گیرم که رنگ عوض کرده باشند، خوب که چی؟ - آخوندک همان است که بود و سیاست قورمه سبزی هم همان است که بود، حالا هر کجا که شد. مگه نه؟
خب پس حالا همه چی با هم قاطی نکن! بی خیال تو قورمه سبزی ات رو بخور و کارت نباشد! این دستور طبخ اش!