بهاى بلاهت حاكمان مستبد را چه كسى مى پردازد؟ مردم!خسرو شاكرى (زند)
**هر سازشى تحت هر عنوانى كه انجام پذيرد نه به نفع مردم ايران، كه تنها به سود حاكمان مستبد ايران و حاميان بين المللى آنان تمام خواهدشد، چنان كه در امر بلاهت گروگانگيرى ديديم: تحكيم خمينى و پيروزى رونالد ريگان.

يكى از ,دليرى هاى ضد امپرياليستى, رژيم هاى استبدادى اسلامى اى كه در كشور هايى چون ميهن ما حكومت مى كنند ,مبارزه, ى ابلهانه با امپرياليسم است. اما اين نوع ,مبارزه, چون ابلهانه است فقط در دَم وسيله ى خودنمايى رهبران خود گزيده ى اين كشور ها مى شود، در حالى كه سرانجام به زانوزدن و سازش مى انجامد و به بهاى سنگين براى مردمان ما تمام مى شود.

دولت سرهنگ قذافى در ليبى كه، دست كم، بخاطر عمليات تروريستى (يكى در كافه اى در برلن، ديگرى در سرنگون كردن يك هواپيماى فرانسوى بر فراز كشور نيجر، و سومى منفجر كردن يك هواپيماى آمريكايى در آسمان اسكاتلند) موجبات مرگ عده اى از مردم بى گنا ه غربى را فراهم آورده بود، امروز پس از سال ها ا عمال فشار از طرف دول غربي، كه به قيمت گزاف اقتصادى و سياسى براى مردم آن كشور تمام شده است، دست آخر ناگزير از پذيرفتن نقش خود در اين جنايات و پرداخت خسارت عظيم به خانواده هاى قربانيان آن عمليات شده است. بهاى سنگين اين بلاهت او نيز بايد از كيسه ى مردم فقر زده ى ليبى پرداخت شود. و اين نوع بلاهت تنها به اين خسارات محدود نمى شود. امروز زانو زدن در برابر بريتانيا و ايالات متحده بخاطر برنامه هاى اتمى و ديگر تسليحات كشتار جمعى سرهنگ قذافي، كه بودجه هاى عظيم مصروف آن ها شده اند، نيز بلاهت سياسى اين ,اسلام مبارز, را بر ملا مى كند.

اما سرهنگ قذافى دراين بلاهت تنها نيست. در كشور ما نيز، از همان فرداى انقلاب، كسانى كه مى خواستند قدرت تازه يافته ى خود را قوام بخشند با يك مانور ,ضد امپرياليستى,، يعنى اشغال سفارت آمريكا و گروگان گرفتن ماموران سياسى آن كشور، پوست خربزه اى به زير پاى نيروهايى انداختند كه خود را ضد امپرياليست مى دانستند. اگر خسارات اقتصادى اى كه در اثر اين اقدام نابخردانه به مردم ما تحميل شدند قابل محاسبه نباشند، مضار آن از نظر سياسى واضح بوده اند: تثبيت حكومت اسلامى و قلع وقمع نيروهاى مخالف ولايت فقيه اسلامي، و نيز تحريك صدام حسين به تجاوز به ايران كه، بنابر اعتراف خانم آلبرايت در سال 2000، دست كم با حمايت دولت آمريكا ( و ديگر دولت هاى بزرگ غربى) صورت گرفت. البته خسارات بيحساب اقتصادى آن تجاوز نيز از چشم كسى پنهان نمانده است. گويا اين همه خسارت سياسى و اقتصادى كافى نبوده اند كه حكومت اسلامي، بجاى پاى فشردن بر خلع سلاح اتمى در منطقه ى آسياى باختري، ميلياردها دلار از درآمد هاى نفتى كشور ما را، كه مى توانستند و بايستى به مصرف بهبود زندگى مردم مى رسيدند، مصروف پروژه اتمى اى كرد كه سرانجام زير فشار دول غربي، و بخاطر حفظ خود، ناچار از تعطيل آن شد. گويى كه اين پروژه ى هوسبازانه هم كافى نبوده است؛ لذا حكومت اسلامى همچنين بودجه ى سنگينى را مصروف پروژه اى براى پرتاب ماهواره اى به فضا كرده است كه، طبق اظهارات رسمي، تا يكسال ديگر تحقق خواهد يافت. غمناك تر اين است كه اعلام اين طرح بلاهت آميز درست پس از آن فاجعه ى ,طبيعى, اى صورت مى گيرد كه بخاطر آن رييس جمهور خاتمى كاسه ى گدايى بسوى جهانيان دراز كرد. بودجه ى اين طرح را باز همان مردمى مى پردازند كه بايد چشم به امداد جهانى بدوزند.

از همين رو، با توجه به آنچه اخيرا شاهد بوده ايم، دور نيست كه حكومت اسلامى مذاكرات سرى خود با ,شيطان اكبر, را ازين پس علنا ادامه دهد، و از بابت گروگانگيرى ازو طلب بخشش كند، گروگانگيرى اى كه، پس از ا عمال مجازات هاى سنگين از سوى آمريكا و پرداخت خسارات عظيم مالى از جانب ايران، سر انجام به آن پايان داده شد.

اين را هم نبايد از ياد بُرد كه ,مسئله ى گروگان ها, پيش از انجام انتخابات بين ريگان و كارتر ,حل, نشد، تا كارتر در چشم راى دهندگان آمريكايى عارى از,درايت سياسى لازم, بنمايد و رقيب او، ريگان، رهبرى ,شايسته, به نظر برسد. اگر هديه ى خمينى به رونالد ريگان در تحويل ندادن گروگان ها به كارتر را بتوان معيار قرار داد (هديه اى كه موجب پيروزى ريگان شد و عواقب عظيمى براى كل جهان به همراه داشت)، دور نتواند بود كه برقرارى روابط ديپلماتيك با فرزند سياسى ريگان (جورج بوش صغير) در آستانه ى انتخابات آن كشور صورت گيرد. در چنين حالتي، اين نيز هديه اى خواهد بود به بوش صغير و باند او به منظور شكست نامزد حزب دمكرات آن كشور، كه تا كنون مُحتمل به نظر مى رسد هارولد دين (Dean) باشد، يعنى تنها سياستمدار آمريكايى كه با تجاوز آن كشور به عراق به مخالفت سرسختانه برخاست. اين بلاهت حكومت اسلامى نيز، همچون گروگانگيري، پروژه هاى اتمى و ماهواره، و جز اين ها نه تنها ، به ضرر مردم ايران، كه به زيان كل مردم جهان تمام خواهد شد.

گفتن ندارد كه تنها يك حكومت جمهورى عُرفي دمكراتيك است كه خواهد توانست روابط صحيح، عادلانه و عاقلانه اى را به سود منافع ملى ايران در تمام زمينه ها با ساير كشور ها بر قرار كند. هر سازشى تحت هر عنوانى كه انجام پذيرد نه به نفع مردم ايران، كه تنها به سود حاكمان مستبد ايران و حاميان بين المللى آنان تمام خواهدشد، چنان كه در امر بلاهت گروگانگيرى ديديم: تحكيم خمينى و پيروزى رونالد ريگان.


پاريس 11 ژانويه 2004