بیست و سومین نامه ی منتشر شده از صد نامه تا آزادی

بیس

نامه سرگشاده ی سارنگ اتحادی شهروند بهایی…. سارنگ اتحادی در نامه سرگشاده‌اش می‌نویسد: «من یکی از هزاران ایرانی بهایی هستم که به امید ساختن آینده‌ی درخشان برای ایران، در این خانه مانده‌ام و امید و عشقم را به سختی‌ها نباخته‌ام.» (من سارنگ اتحادی، سی و پنج ساله، ایرانی، ساکنِ زندان. من بهایی هستم…) متن نامه که در تاریخ 29 بهمن ماه منتشر شده است به این شرح است:   پیش از این که شروع به نوشتن این متن کنم، با خودم فکر کردم اسمش چه می‌تواند باشد؟ دردِ دل؟ اعتراض؟ دادخواهی؟ تظلم؟ راستش جوابی برایش پیدا نکردم. فکر کردم اصلا چرا باید اسمی داشته باشد؟ بگذار فقط یک نامه باشد. بعد فکر کردم این نامه را برای چه کسی می نویسم؟ برای خودم؟ قاضی پرونده‌ام؟ برای بازجو؟ برای دوستانم؟ باز گفتم بگذار برای هیچ کسی نباشد. برای همه باشد. یعنی برای هرکسی که آن‌را می‌خواند. باور دارم که نامه‌ها راه خودشان را پیدا می‌کنند و به هر دستی که برسند، معنی تازه‌ای از آن‌ها متولد می‌شود پس اگر این نامه، جایی به دست تو رسید، اگر آن را خواندی بدان که این چند خط، با هزار امید، برای خود خود تو نوشته شده است… من سارنگ اتحادی، سی و پنج ساله. ایرانی. ساکن تهران. من بهایی هستم و با همسرم نسیم، زندگی می‌کنم. در حال حاضر البته. چند وقت دیگر را نمی‌دانم. چون ممکن است بروم زندان. چند روزی است که حکمم را از قاضی مقیسه گرفته‌ام. پنج سال حبس تعزیری. نسیم، همسرم هم به یک سال حبس تعزیری محکوم شده است. جرم؟ چیزی «کم و بیش» مشابه خیلی از آدم‌های دیگری که الان -درست در این لحظه که نامه‌ام را می‌نویسم- پشت میله‌ها زندانی‌اند: «اقدام علیه امنیت ملی از طریق عضویت و فعالیت در تشکیلات غیر قانونی» و «تبلیغ علیه نظام». من این جا قصد ندارم توضیح بدهم که علیه نظام و امنیت ملی اقدامی نکرده‌ام. نمی‌خواهم بی‌گناهی‌ام را ثابت کنم. چون قرار است این فقط یک نامه باشد نه مشروح یک دادگاه، که البته برای من به طور غیابی برگزار شد. نامه‌ای از یک محکوم به حبس، که باید پنج سال از عمرش را در جایی بگذراند که خانه‌اش نیست. جایی که اسمش زندان است. من یکی از هزاران ایرانی بهایی هستم که به امید ساختن آینده‌ی درخشان برای ایران، در این خانه مانده‌ام و امید و عشقم را به سختی‌ها نباخته‌ام. هرچند که بهایی بودن، در خانه‌ی من به معنی پذیرفتن موجی از تبعیض‌ها و ناعدالتی‌هااست از کشتار و زندان گرفته تا محرومیت از تحصیل و شغل دل‌خواه و مصادره‌ی اموال؛ و حتی تخریب اهانت آمیز سنگ قبر از دست رفتگان، اما عشق به این خاک، با این زخم‌ها رنگ نمی‌بازد. من یکی از هزاران بهایی ایرانی هستم که به اعتقاد قاضی، رفتن به جلسه‌ی دعا و نیایش، برایم حکم فعالیت در تشکیلات غیرقانونی دارد و بودنم در کنار دوستان غیر بهایی، دلیل تبلیغ دیانت بهایی و فعالیت علیه نظام. خوب می‌دانم که این توصیف غم انگیز از بی‌عدالتی، شامل خیلی از ایرانی‌های دیگراندیشی می‌شود که به هر دلیلی مانده‌اند و ایستاده‌اند به امید روزهای گرم‌تر و روشن‌تر. آن‌ها که جای‌شان پشت میله‌ها و ته آن سلول‌ها نیست. پس شاید نامه‌ی من، صدای همه‌ی آن‌ها باشد. همه‌ی آن‌هایی که در وطن خودشان، محروم از ابتدایی‌ترین حقوق انسانی شان یعنی برابری و آزادی‌اند. من متهم به تبلیغ علیه نظام و عضویت در تشکیلات بهایی هستم و اگر دادگاه تجدید نظر- که در همین چند روزآینده تشکیل می‌شود- حکم بدوی را تایید کند، محکوم به گذراندن پنج سال حبس می‌شوم. پنج سال پشت میله‌ها. پنج سال یعنی هزار و هشتصد و بیست و پنج بار طلوع و غروب خوب آفتاب. یعنی هزار و هشتصد و بیست و پنج بار شروع دوباره… در همین چند روز آینده معلوم می‌شود که از چند طلوع و غروب آفتاب محروم می‌شوم. شاید اگر این نامه صدایم را به گوش آدم‌هایی برساند که معنی خورشید را می‌فهمند، بتوانم حکم عادلانه‌ای از دادگاه تجدید نظر بگیرم. به باور من، هیچ بی‌گناهی نباید به زندان برود. داستان تلخی که بر من گذشت، فارغ از دین و قومیت و نژاد و زبان، برای هیچ کس دیگری نباید تکرار شود. من آزادی را دوست دارم و ماندن در وطن را برای زندگی انتخاب کرده‌ام. اگر امروز در تاریکی می‌نویسم، دلم روشن است به گرمی خورشید فردا. باور دارم که اگر امروز قدمی برداریم و دستی برای گرفتن سهم‌مان از عدالت دراز کنیم، فردا زندان‌ها از بی‌گناهان – با هر دین و زبان و مرامی- خالی می‌شوند و دیگر هیچ کس برای گذراندن حکم ناعادلانه، از خانه‌اش و از عزیزانش دور نمی‌شود. و باز باور دارم که اگر بنشینیم و یکی یکی مهمانان جدید پشت میله‌ها را بشماریم، شاید هر خواننده‌ی این نامه، نویسنده‌ی نامه‌ی بعدی باشد. نامه‌ای با آغازی غم‌انگیز. آغازی که دلم از فکر کردن به آن فشرده می‌شود و دوستش ندارم. آغازی کم و بیش شبیه این: من سارنگ اتحادی، سی و پنج ساله. ایرانی، ساکن زندان