لطفاً تنگه ی هرمز را ببنديد؛ می خواهيم خوزستان را بگيريم!
محمد علی اصفهانی
محمد علی اصفهانی
در ژانويه ی ۲۰۰۵ و به هنگام بيا و برو دار و دسته ی بوش، جان پيلجر، نويسنده و روزنامه نگار بسيار معتبر و کارکشته، و مستند ساز برجسته يی که از عميق ترين اعتماد ها و احترام های افراد و نيرو های مترقی و پيشرو جهان بر خوردار است، در مقاله يی که در همان زمان آن را ترجمه و منتشر کردم چنين نوشت:
«پنتاگون، هيچ نقشه يی برای تسخير تمام ايران ندارد. آمريکا به يک نوار مرزی ايران با عراق، چشم دوخته است. و اين نوار، خوزستان است: مرکز نود درصد نفت ايران.
«روزنامه ی Beirut's Daily Star نوشته است که: نخستين گام اتخاذ شده به وسيله ی نيرو های متجاوز، اشغال منطقه ی سرشار از نفت خوزستان، تضمين امنيت و کنترل تنگه ی حسّاس هرمز، و قطع کردن نفت مورد نياز نظامی ايران است...
بوش، با کنترل نفت ايران و عراق (و عربستان سعودی که در خدمت خود اوست)، آن چيزی را به دست خواهد آورد که ريچارد نيکسون، بزرگترين امتياز همه چيز ناميده بودش...»
جان پيلجر در همان مقاله، با تأکيد بر اين که در سال پيش از آن، يعنی در سال ۲۰۰۴ پنتاگون، پانصد بمب bunker - busting به اسراييل، تحويل داده است پرسيده بود که آيا در صورتی که همه چيز مطابق برنامه به پيش رود، آيا اسراييل، آن بمب ها را [که تا به امروز قاعدتاً بر تعدادشان افزوده شده است] عليه ايرانِ مستأصل به کار خواهد برد؟ (۱)
از آن سال تا به حال، بسياری چيز ها تغيير کرده اند، که شايد مهم ترين اشان را در ار تباط با سرنوشت ميهن ما، در زمينه ی خارجی و در زمينه ی داخلی بتوان اين دو عامل دانست:
۱ ـ در آن زمان، کاخ سفيد در اختيار دار و دسته ی جرج بوش بود؛ و سرمست از پيروزی نئوکان ها در انتخابات.
کسانی چون جرج بوش، چيزی نبودند و نيستند به جز نشانه های به چشم آمدنی مکتبی کامل و همه جانبه و متشکل و دارای برنامه ی دقيق در همه ی امور، که ـ از سر اشتباه ـ بدون شناخت ذات آن، بيشتر با شکل سياسی اش از آن به عنوان مکتب نئوکان ها ياد می شود.
امروز شايد ديگر نيازی نباشد که در اثبات عزم جزم نئوکان ها (که با کان ها فرق دارند) برای تغيير نقشه ی جغرافيايی منطقه، و حمله به ايران، بعد از آن دو حمله ی از نظر آن ها موفق به افغانستان و عراق، چندان نوشته شود.
همان اندازه که در آن سال ها به وسيله ی صلح طلبان و وجدان های بيدار جهاني، نوشته شد، و من هم (درحد توان خود) ترجمه ی گزيده يی از آن نوشته ها را تقريباً همزمان با انتشارشان، در اختيار خوانندگان ايرانی قرار دادم، دستکم تا حدودي، ما را در اينجا از ورود به آن مقوله، بی نياز می کند.
۲ ـ نظام حاکم بر ايران، اگرچه روند محتوم فروپاشی خود را طی می کرد، اما تا به اين اندازه که امروز می بينيم به صورت لاشه ی متعفنی در حال تجزيه ی نهايی ذرات باقی مانده اش در نيامده بود، و هنوز خيلی کار ها از آن بر می آمد.
حتي، همانطور که هم در بخش ديگری از همان مقاله ی جان پيلجر که در بالا به آن اشاره رفت، و هم در مقالات ديگری که باز هم در آن زمان ترجمه و منتشر کرده بودم می خوانديم، نظام ملايان، خود را در موقعيتی می ديد که تصميم به تغيير ارز خريد و فروش نفت، از دلار به يورو گرفته بود. تصميمی که صدام نيز در آخرين دوران حکومتش به آن فکر می کرد، و جان پيلجر و ديگران، آن را يکی از دلايل حمله ی سريع جرج بوش پسر به عراق می دانستند.
به عنوان مثال، جان پيلجر در همان مقاله نوشته بود که:
«در حال حاضر، دلار، بر روی کاغذ، يک اسکناس بی ارزش است که بار سنگين يک وام ملّی بيش از هشت تريليون دلاري، و يک کسر درآمد بيش از ششصد بيليون دلاری را حمل می کند. بايد نفت، با دلار، داد و ستد شود، تا دلار، به عنوان يک ذخيره ی متداول جهاني، باقی بماند.
«آنچه رژيم بوش از آن می ترسد، جاه طلبی اتمی ايران نيست. بلکه تأثير گذاری ايران است، به عنوان چهارمين توليد کننده ی نفت جهان، در شکستن مونوپلی دلار.»
پرداختن بيشتر به اين موضوع، در مجال اين مقاله نيست، چرا که:
ـ آن روز ها که، حد اقل در تئوري، نظام حاکم بر ايران، قادر به انجام چنين برنامه هايی بود گذشته اند و بازگشتی هم از اين نظر در کار نيست.
ـ در سال های اخير، شاهد آشفتگی های حيرت انگيزی در نظم جهانی سرمايه، و زير و رو شدن بسياری از معادلات بوديم و هستيم که شايد حتی در ذهن سرمايه داری نوين و گلوبال جهانی در شکل معاصر آن، يعنی به تعبيری ديگر ـ و با اندکی تسامح ـ همان امپرياليسم در هيأت امروزی اش، نمی گنجيد.
ـ و می توان در ارتباط با اقتصاد ايران، به اين، اضافه کرد مثلاً مواردی را چون افزايش حيرت انگيز بهای دلار در ايران (يعنی در واقع، پايين آمدن ارزش پول ايران) در پی تحريم بانک مرکزی ايران به وسيله ی آمريکا، و با پشتيبانی فرانسه ی نيکولا سارکوزی و چند کشور ديگر.
بررسی علمی اين موارد را همان بهتر که به اهل علم اقتصاد در ميان ايرانيان و غير ايرانيان واگذاريم، و به دو عامل اصلی مورد بحث اين مقاله بپردازيم.
ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ
انتخابات آمريکا ، «موضوع» ايران، و موقعيت شکننده ی اوباما
ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ
قبلاً هم در باره ی قرار دادن اوباما توسط جمهوری خواهان، و به خصوص جنگ طلب هايشان، در برابر بازی باخت ـ باخت در مورد ايران نوشته بودم. (۲)
واقعيت، اين است که اوباما مايل به برخورد نظامی با ايران نيست، و تا جايی که بتواند و مصالح امپرياليستی او اجازه دهد، از اين کار سر باز خواهد زد، و ديگران را هم از حمله به ايران بر حذر خواهد داشت. چه حمله ی محدود؛ و چه حمله ی نامحدود.
او حتی در چهارچوب منافع امپرياليسم آمريکا، بسيار کوشيد تا به نوعی با حاکميت ملايان بر سر مسائلی که به حفظ موقعيت سياسی خود او و به منافع آمريکا مربوط می شود کنار بيايد. و اين کوشش او تا مدتی پس از آغاز جنبش بزرگ و سراسری خرداد ۱۳۸۸ هم ادامه داشت.
اما پيام نوزوزی سال ۱۳۸۹ او به مردم ايران، و نام بردن از چند چهره ی محبوب مدنی و فرهنگی ايراتی که پشتيبان و همراه جنبش خرداد هستند، نشان داد که او نيز دريافته است که:
۱ـ کنار آمدن با ملايان، در شرايط کنوني، به دلايل متعدد، از جمله به همان دلايل که در مقاله ی «اگر آتش جنگ را نمی خواهيم، آتش جنبش را دوباره برافروزيم» (۳) بر شمرده بودم امکان پذير نيست.
۲ـ جنبش خرداد ، يا همانچه به «جنبش سبز»، معروف شده است (و دعوايی هم بر سر اسم نيست، و آنچه مهم است مسمّاست نه اسم) از آنچنان پايگاه مستحکمی در ميان مردم برخوردار است که ناديده گرفتن آن، چيزی به جز خودکشی نخواهد بود. و اگر ملايان، تن به اين خودکشی داده اند او نبايد سرنوشت خود را به سرنوشت اينان گره بزند.
۳ـ جنبش خرداد (بالقوّه) مانعی بزرگ بر سر راه دخالت نظامی در ايران، يعنی بر سر راه رقيبان هار اوباماست، و اگر خيری از اوباما نصيب اين جنبش نمی شود (و ما را به خير تو اميد نيست، شر مرسان) از اين جنبش آنچه نصيب او شده است و می شود، آگاهی افکار عمومی جهان از وجود اپوزيسيونی نيرومند، مدني، ومسالمت جو داخل ايران است. يعنی چيزی بر خلاف آنچه رقيبان جنگ افروز اوباما در صدد القای آن هستند، و هم حمايت لابی های نيرومند اسراييل را پشت سر خود دارند، و هم تا پايان قمار (و نه بعد از آن) کارت جنگ افروزان «بومی» در «اپوزيسيون» ايران را در جيب و شايد هم روی ميز خود.
جنبش خرداد، به افکار عمومی جهان اين واقعيت را اعلام کرده است که ايران می تواند از درون تغيير کند؛ و نه نيازی به تجاوز نظامی به ايران است، و نه نيازی به کسانی است که با به کارگيری آنان، از ايران عراقی ديگر ساخته شود. عراقی که علاوه بر آن همه خسارات جانی و مالی برای مردم آن ـ همانطور که می بينيم ـ به محض خروج نيرو های نظامی آمريکايی از آن، تمامی مزدوران آمريکا در آن به جان يکديگر افتاده اند.
نگاهی سريع و گذرا به صحنه ی امروز عراق بياندازيم:
نوری مالکی که سرش در آخور آمريکاست اما دلش در طويله ی جماران، حکم دستگيری يک مزدور ديگر آمريکا را که اتفاقاً معاون خود همين جناب است (!) صادر می کند بدون آن که تا همين حالا هم موفق به جلب او (يعنی جلب معاون خودش) شده باشد... اياد علاوي، از زمينه سازان اشغال عراق، و از مسئولان ارشد استخبارات صدام، که نوشته اند به دست خود با تپانچه بر سر زندانيان شليک می کرد ساز خودش را می نوازد... فلان آخوند يا غير آخوند که رزق و روزی مادی و غير مادی و سياسی اش را نتوانسته است در حد انتظار خود، از حکومت ايران دريافت کند بالا می پرد و پايين می پرد... فلان غير آخوند يا آخوند مزدور خامنه پايين می پرد و بالا می پرد... مقتدی صدر، يک چشمک به آمريکا می زند و يک چشمک به بعثی ها می زند و يک چشمک به ملايان ايران می زند، و گاهی هم ـ به تناسب ـ جای چشمک را با جفتک عوض می کند.... اين يکی دم در خانه ی آن يکی بمب می گذارد؛ و آن يکی دم در خانه ی اين يکی می شاشد... و همه اشان دسته جمعی در پی پست ترين منافع خود مشغول ادامه ی مأموريت جرج بوش در کشتار مردم عراق، و ويران کردن آنچه هنوز از آن کشور باقی مانده است هستند.
حکومت ايران هم، که البته و صد البته، می خواهد جای خالی آمريکا را پر کند. هم برای تجاوز و ويران گري؛ هم برای غارت؛ هم برای سنگری ديگر ساختن به منظور حمله به عالم و آدم؛ و هم برای جای پای محکمی در منطقه يافتن و باج گيری های بيشتر و ماجراجويی های ديگر...
و اين همه، تازه در حالی که هنوز يک ماه هم از خروج نيرو های نظامی آمريکا از عراق نگذشته است!
اوباما و کسانی که از او در حزبش و بيرون حزبش حمايت می کنند، امپرياليسم را در چهره ی ديگرش ترجيح می دهند تا در چهره ی هار ترين و درنده ترين جناح های آن. هر دو در پی يک هدفِ تقريباً مشترک، اما با استراتژی و تاکتيک متفاوت.
ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ
آيا اوباما به دام خواهد افتاد؟
ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ
آيا اوباما به دام خواهد افتاد؟ تا آنجا که به خودش مربوط می شود، معلوم است که تمايلی به افتادن در دام ندارد. اما فقط تمايل او کافی نيست. چندين عامل ديگر در کارند. از جمله:
۱ـ انتخاباتی که عملاً شروع شده است، و به روال کار انتخابات در آمريکا، در نوامبر امسال، تکليف نهايی اش تعيين خواهد شد.
۲ـ رقيبانی درون حزب دموکرات، که به خاطر شکست دادن اوباما حتی حاضرند با رقيبان مشترک خودشان و او، در حزب جمهوری خواه، و به خصوص در ميان نئوکان ها و متحدينشان (متحدين نئوکان ها در حزب جمهوری خواه، الزاماً نئوکان نيستند) همراه شوند. و می بينيم که شده اند. همانطور که در مورد انتخاب جان بولتون به عنوان نماينده ی آمريکا در سازمان ملل متحد، يعنی در سازمانی که او بار ها گفته بود که اصلاً قبولش ندارد، به کمک بوش شتافتند. چرا که تعداد قابل توجهی از نمايندگان حزب جمهوری خواه (حزب اکثريت در آن زمان) حاضر نشده بودند که به اين فرد بد نام و مافيايی رأی دهند. (۳)
(و ضمناً فراموش نکنيم که جان بولتون، يک نفر نيست. وگرنه بهايی فقط در حد همان يک نفر می داشت. او يک استراتژ برجسته ی نئوکان ها، از سرشناس ترين و پر تجربه ترين سخنگويان آن ها، و نمايندگی کننده ی خطوط آن هاست؛ و با تشکل های مافيايی و شبه مافيايي، و لابی های اسراييلی در ارتباط و بده و بستان است؛ و از همين روست که مجموعه يی از نابکار ترين و آلوده ترين وزرای کابينه ی جرج بوش، و رييسان سابق سيا و اف بی آي، و کثيف ترين دولتمردان دو دهه ی اخير آمريکا را در حلقه ی خود يا در کنار خود دارد. و آن ها هستند که با دهان او مرتباً از ضرورت تجاوز نظامی به ايران و بمباران ميهن ما به وسيله ی اسراييل و آمريکا سخن می گويند.)
۳ـ نظام حاکم بر ايران، که بخش قابل توجهی در آن را کسانی تشکيل می دهند که از سر بلاهت، گمان می کنند که به هر طريقی که ممکن است بايد جنگی محدود (يا حتی نامحدود) با آمريکا به راه بياندازند.
کسان ديگری نيز درون همين نظام، وجود دارند که بنا به وظايف محوله، آن بخش عمده را تا آنجا که ممکن است به دست يازيدن به چنين کاری تشويق و تشجيع می کنند. و اگر نشد، باز هم بنا بر وظايف محوله، به هنگام فرا رسيدن زمان اجرايی شدن احتمالی طرح نهايی باز هم احتمالی (اما احتمال روز به روز فزاينده ی) حمله به ايران، در يک چشم بر هم زدن، جرقه ی جنگ را از جايی که شايد کسی گمان نبرد خواهند زد.
اين ها می توانند مأموران رسمی و شماره دار سازمان های اطلاعاتی متعدد ذی نفع، و يا افراد جريان های ديگر ذی نفع در حمله به ايران باشند.
اما نتيجه، يکی است: اگر جنگی در بگيرد، اوباما ناچار خواهد شد که با آن همراه شود.
در اين مورد، و مسايل پيرامون اش بسيار نوشته ام و مکث کردن بيشتر بر آن در اين چند سطر مختصر، ضرورتی ندارد. (۴)
ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ
انهدام نظام خلافت و ولايت، بهترين تضمين مقابله با خطر جنگ است
ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ
حرف، منظورم حرف خودم است و اعتقاد خودم البته، همان است که پيشتر از اين هم در آغاز از سر گرفته شدن زمزمه ی جنگ، نوشته بودم: «اگر آتش جنگ را نمی خواهيم، آتش جنبش را دوباره بر افروزيم».
ملايان ـ و فکر می کنم خود اهريمن جماران ـ اينگونه گمان می برند که يا با عربده کشی و هارت و پورت های صد من يک غازشان خواهند توانست، باجی بگيرند و به حيات نکبتشان از اين طريق ادامه دهند، و يا جنگی محدود در خواهد گرفت و آن ها قادر خواهند شد که به بهانه ی آن، هم خود را از شر جنبش، خلاص کنند، و هم عده يی را از ميان اپوزيسيون، يا مردم عادي، تحت عنوان دفاع از وطن، گرد خودشان جمع بياورند.
و در هر دو مورد، اشتباه می کنند:
ـ نخست اين که آن ها آن قدر ناتوان و ضعيف شده اند که هيچ قدرت خارجی بزرگی ديگر امروز روی توان آن ها حساب نمی کند تا خود را محتاج باج دادن به آن ها ببيند.
ـ و دوم اين که نفرت عمومی از آن ها به حدی است که مردم، تحت هيچ شرايطی حاضر به گرد آمدن پيرامون آن ها نخواهند شد، و همانطور که مهندس موسوی نيز، يک سال و نيم پيش، تأکيد کرده است، جنبش، صفوف خود در مقابله با جنگ را هرگز با صفوف کسانی که خود با ماجراجويی های خود از مسببان و بانيان آن هستند پيوند نخواهد زد.
و نيز اين که باز به قول او: اگرچه «ما بايد عنصر مقاومت در مقابل تهديد و تعرض خارجی را به عنوان يک ضرورت در کنار ساير مطالبات خود بنشانيم» اما حکومت بايد بداند که اين جنبش «به سرکوب گران اجازه نخواهد داد با ايجاد وضعيت اضطراری در کشور، و استقبال از درگيری های نظامي، از پاسخگويی و مسئوليت پذيری فرار کنند... يک دولت نامشروع و سرکوبگر و در حال جنگ با ملت خود نمی تواند در مقابل تهديدات بيگانه مقاومت نمايد. در چنين حالتی يا بايد به بيگانگان باج دهد و يا کشور را در آستانه خطرات مهلک افکند.» (۶)
اصلاح طلبان غير حکومتي، چه خود بگويند و چه خود نگويند، و چه خود بدانند و چه خود ندانند، و حتی چه خود خواسته باشند و چه خود نخواسته باشند، به دليل همراهی عملی و عينی اشان با مردم، و يا دستکم نايستادن در برابر خواسته های مردم، به همان نتيجه يی رسيده اند يا می رسند که جنبش خرداد در تماميت اش، به آن رسيده بود يا به آن رسيده است: کل اين نظام بايد برود.
اگر کسی به ابتدايی ترين و ساده ترين خواست های جنبش وفادار باشد، چون هرگز تحقق آن خواست ها در چنين نظامی عملی نخواهد بود، به طور طبيعی به نفی اين نظام می رسد. و شاهديم که وفاداری به خواست های ابتدايی جنبش، و پا فشاری بر اين خواست ها از سوی اصلاح طلبان غير حکومتی (آن هم با پرداخت هزينه های گران) وجه مشترکی شده است ميان آن ها و انقلاب گرايان و سرنگونی طلبان.
بيهوده نيست که کسانی که در آشکار يا در نهان، خواهان تجاوز نظامی به ايران هستند، و در «بهترين» شکل، آرزوی اشان تبديل کردن مبارزه در ايران به چيزی است شبيه آنچه در ليبی و تحت فرماندهی ناتو گذشت، مرتباً به «اصلاح طلبان» گير می دهند. و مخصوصاً به آنچه «جنبش سبز» ناميده می شود، و البته بر خلاف نامش، رنگين کمانی است.
هر سخني، حتی اگر حق باشد ـ که البته ذره يی حقيقت و درستی در سخن اين دسته ی دغل باز اخير ديده نمی شود ـ الزاماً با حسن نيت بيان نمی شود.
آن کس که «بلحاج» القاعده يی مزدور ناتو در ليبی (که برای کمک به انقلابيون سوري، فعلاً در مرز سوريه مستقر شده است!) و يا مثلاً وزير «دادگستری» ليبی تا چند ماه قبل از سقوط حکومت قذافی را «ارتش آزادی بخش ليبی» می نامد، و در انتظار کشتار ميليونی مردم ايران روزشماری و ساعت شماری می کند، و از هيچ کمکی برای هموار کردن راه تجاوز نظامی به ايران کوتاهی نمی ورزد، دروغ می گويد وقتی که اشک برای زندانيان و شکنجه شدگان و شهيدان دهه ی ۶۰ و تابستان ۶۷ می ريزد و با سپر کردن رنج و خون آنان، می خواهد صحنه را از حريف، خالی کند به اميد آن که راه را برای خود بگشايد.
دروغ می گويد.
و آن کسی دروغ می گويد که می داند حق با او نيست و با طرف مقابل اوست.
و آن کسی دروغ می گويد که پيشاپيش، جبونی و زبونی خود را، حداقل در نزد خود و در خلوت خود و در دل خود و در ضمير خود حس کرده باشد.
عقب افتاده ترين اصلاح طلب غير حکومتي، بر به قول خود انقلابی ترين سرنگونی طلبی که سرنگونی را از طريق تجاوز نظامی عريان يا در پوشش حمايت «بشر دوستانه» و «ليبيانه» می طلبد شرف دارد. چرا که اولي، هرچه باشد درون صف خلق ـ اگرچه در منتهی اليه راست آن ـ قرار دارد؛ و دومی بيرون صف خلق، و درون صف ضد خلق.
حواسمان را جمع کنيم. مخصوصاً در اين روز ها. تمام دستگاه اهريمنی جنگ افروزان، چه از نوع خارجی و چه از نوع بومي، و چه از نوع اپوزيسيون و چه از نوع پوزيسيون، هر کدام به نيت خود، و به طمع خود، دست به کار شده اند...
ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ
و اما مسأله ی تنگه ی هرمز
ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ
چهار سال پيش، در همين امروز روزي، در ششم ژانويه ی ۲۰۰۸ سخن از يک «درگيری ميان قايق های ايرانی با کشتی های آمريکايی در تنگه ی هرمز» به ميان آمد که من نيز به سهم خود، چند مقاله در زمينه ی راست و دروغ اين «درگيری» نوشتم يا ترجمه کردم و همراه با تفصيلات لازم منتشر ساختم، و توضيح دادم که کم نيستند تحليل گرانی که شباهت های خطرناکی ميان اين حادثه و آنچه به عنوان «حوادث خليج تانکِن» معروف شده است و در سال ۱۹۶۴ عامل تصعيد کيفی جنگ آمريکا در ويتنام شد می بيينند و نسبت به آن هشدار می دهند. از ميشل شوسودوسکی و ليندمن و آلن درنو و ديگران گرفته تا سيمور هرش، روزنامه نگار برجسته يی که ماهيت جنگ آمريکا در ويتنام را نه آنگونه که بسياری از رسانه های آمريکايی وانمود می کردند بلکه آن گونه که بود، از جمله با افشای قتل عام ساکنان «مای لايی» در اختيار افکار عمومی مردم آمريکا (و جهان) قرار می داد؛ و علاوه بر افشاگری های متعدد ديگر همچون افشاگری در مورد تشکيل «اداره ی برنامه های ويژه» تحت نظارت رامسفلد برای زمينه سازی اشغال عراق، افشای جنايات جرج بوش در زندان ابوغريب نيزتوسط او انجام گرفت، و نيز از بعضی چيزهای ديگر (...) پرده برداشت که فعلاً بماند...
سيمور هرش، در کنفرانس مطبوعاتی يی که برای بيان قسمت هايی از نکات سانسور شده ی مقاله ی معروفش در نشريه «نيويورکر» (مقاله يی جنجالی تحت عنوان «آماده سازی ميدان جنگ») در تابستان ۲۰۰۸ برگزار کرد، ضمن اشاره به اين که «بوش، در آن ايام درگيری تنگه ی هرمز قرار بود به خاورميانه سفر کند، و به ترفندی نياز داشت»، از يک گرد هم آيی در دفتر ديک چينی خبر داد که در آن «يک دوجين پيشنهاد و طرح در باره ی چگونگی تحريک کردن آمريکا به حمله به ايران مورد بررسی قرار گرفته بود، و موضوع همه ی اين طرح ها هم اين بود که چگونه می توان کاری کرد که آتش جنگ در بگيرد.»
سيمور هرش اضافه کرد:
«در ميان اين يک دوجين پيشنهاد و طرح، آنچه بيشتر از بقيه توجه مرا به خود جلب کرد اين پيشنهاد بود: ما، در کارخانه ی کشتی سازی خودمان چهار يا پنج کشتی شبيه به کشتی های کوچک گشتی ايران بسازيم. و بعد، تعدادی از افراد ويژه ی نيروی دريايی خودمان را به شکل و شمايل ايرانی ها درآوريم و همراه با مقدار زيادی سلاح، سوار اين کشتی ها کنيم و در منطقه به راه بياندازيم. آن وقت، يکی از کشتی های واقعی خودمان را به تنگه ی هرمز بفرستيم و تيراندازی شروع شود.»
ولی توضيح داد که:
«اين طرح، گرچه می توانست کارساز باشد، نوعی آتش گشودن بر خود می بود و منجر به تعدادی تلفات جانی می شد. و از اين رو مورد موافقت قرار نگرفت. به خصوص که يکی از درس هايی که دستگاه بوش در واقعه ی ژانويه ی امسال تنگه ی هرمز آموخت اين بود که مردم آمريکا وقتی از بلند شدن تق و توق سلاح ها حمايت می کنند که حادثه يی واقعی رخ داده باشد.» (۷)
و حالا انگار دارد آن حادثه ی واقعی رخ می دهد.
خبر ها در اين باره کم نيستند؛ و اغلب ما تعدادی از آن ها را خوانده ايم و شنيده ايم. تهديد های احمقانه (و به حساب خودشان رندانه) ملايان به بستن تنگه ی هرمز، آزمايش موشکي، و رژه ی مثلاً «هولناک و وحشت آفرين» موسوم به «رزمايش ولايت ۹۰» در منطقه، و حالا هم عربده کشی فرمانده ارتش خامنه اي، «امير سرلشگر صالحی» که:
«اين رزمايش برای تمامی کشور ها چه دوست و چه دشمن دارای پيامی است که دشمنان، اين پيام را به خوبی درک کردند و در ابتدای رزمايش ديديم که ناو هواپيمابر آمريکايی از خليج فارس خارج و با گذر از تنگه هرمز در دريای عمان مستقر شد. به آنها توصيه، هشدار و تذکر می دهيم که اين ناو به منطقه سابق خود در خليج فارس برنگردد. چرا که ما عادت نداريم تذکر را تکرار کنيم و فقط يکبار تذکر می دهيم»!!
اين الدرم بلدرم کردن ها هم مثل تعارف است و آمد و نيامد دارد.
نخواستيم پول سفره ی نفت را بر سر سفره مردم ميهنمان بياوريد. خوزستان ما، مرکز نود درصد نفت ايران را، دو دستی تحويل آمريکاييانی ندهيد که به احتمال زياد در صورت وقوع جنگ، در نوامبر سال آينده، به جای اوباما و اکيپ او کسی و کسانی را انتخاب خواهند کرد که امتحان و «تبحر» خود را در اداره ی امور جنگ، نشان داده اند، و اگر تا آن موقع، هر تکه ی ايران به جايی پرتاب نشده باشد، آن ها با جان و دل به اين عمل خير اقدام خواهند کرد.
البته اگر می خواهيد تحويل بدهيد هم تحويل بدهيد. اما مطمئن باشيد که اين تحويل شما مانع آن تحويل ديگر نخواهد شد:
تحويل دادن شما، به دست پر توان مردم ايران و جنبش هميشه سرسبز خرداد، به بارگاه عدالت. عدالتی که حتی به شما سفلگان کهريزک آفرين هم اجازه ی دفاع از خود را خواهد داد. اما چه دفاعی خواهيد داشت شما در آن روز؟
۱۶ دی ۱۳۹۰
توضيحات
۱ ـ ايران: جنگ بعدی ـ جان پيلجر ـ به ترجمه و با توضيحات همين قلم ـ ۲۴ بهمن ۱۳۸۴
http://www.ghoghnoos.org/ak/ku/pilgernext.html
۲ ـ با کيميايشان مس ما زر نمی شود ـ به همين قلم ـ ۲۷ مهر ۱۳۹۰
http://www.ghoghnoos.org/ak/kj/ara-j.html
۳ ـ اگر آتش جنگ را نمی خواهيم، آتش جنبش را دوباره برافروزيم ـ به همين قلم ـ ۱۲ آذر ۱۳۹۰
http://www.ghoghnoos.org/ak/kj/atash.html
۴ ـ جان بولتون کيست؟ و چه خوابی برای ايران ديده است؟ ـ به همين قلم ـ ۱۳۸۴
http://www.ghoghnoos.org/ak/ku/bolton.html
۵ ـ مثلاً دو مقاله ی زير به همين قلم:
برای سرکوب جنبش، دارند به استقبال جنگ می روند
http://www.ghoghnoos.org/ak/kj/j-estg.html
جنبش بايد هوشيار باشد؛ خطر در يک قدمی است
http://www.ghoghnoos.org/ak/kj/khatar.html
۶ ـ يادداشت ميرحسين موسوی در باره ی قطعنامه ی ۱۹۲۹ شورای امنيت
۷ ـ نگاهی به کنفرانس سيمور هرش در ارتباط با قسمت های حذف شده ی مقاله اش در «نيويورکر» ـ به همين قلم ـ تابستان ۱۳۸۷
http://www.ghoghnoos.org/ak/ku/cheney.html
و نيز: از خليج تانکن در ۱۹۶۴ تا خليج فارس در ۲۰۰۸ ـ همان استراتژی دروغ و چالش جنگ طلبانه؟ ـ آلن درنو ـ به ترجمه و توضيحات همين قلم ـ ۲۴ دی ۱۳۸۶
http://www.ghoghnoos.org/ak/ku/tonk.html
16 دی 1390
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر