نامه نرگس محمدی از زندان اوین در مقابل کشتار مردم توسط حکومت بایستیم «حکومت مسئول کشتار بی‌رحمانه مردم و خشونت‌هاست، همه موظفیم در مقابل کشتار مردم توسط حکومت بایستیم.» نرگس محمدی نایب رئیس و سخنگوی کانون مدافعان حقوق بشر با انتشار نامه‌ای از زندان اوین ضمن اشاره به وضعیت دردناک دو نفر از بازداشت شدگان اعتراضات اخیر و شرح کوتاهی بر شکنجه روحی و جسمی که بر آنها رفته، سرکوب و قتل معترضان از سوی حکومت را محکوم کرده و خواستار آن شده است که درخواست مجازات عاملان کشتار مردم بی پناه به یک مطالبه عمومی تبدیل شود. محمدی می‌نویسد، حکومت در حالی بیان اعتراض را حق مردم می‌داند که مسالمت آمیزترین اعتراض آنها را با گلوله پاسخ داده است. وی ضمن اعتراض به سخنان تهدید آمیز رییس جمهور و رییس قوه قضاییه در برخورد با معترضین آنرا مصداق بی عدالتی دانست. محمدی در پایان نامه خود تاکید کرده است که نوع مواجه حکومت با اعتراضات اخیر مردم تعیین کننده نحوه برخورد متقابل مردم با آنها در دور بعدی اعتراضات خواهد بود. در ادامه متن نامه نرگس محمدی که در اختیار کانون مدافعان حقوق بشر قرار گرفته، می‌آید: حکومت مسئول کشتار بی‌رحمانه مردم و خشونت‌هاست، همه موظفیم در مقابل کشتار مردم توسط حکومت بایستیم. * جوانی تیر خورده و رنگ پریده روی صندلی بهداری اوین افتاده است. ظاهرش نشان می‌دهد که خونریزی ، عفونت و تورم غیر قابل تصور پا ، او را از پای دراورده تا زندانبانان بند ۲۰۹ امنیت اوین او را از سلول انفرادی به بهداری اورده‌اند. او جوانی کم سن و سال است از اسلامشهر. جوانی از همان طبقه که قرار بود جمهوری اسلامی خادم شان باشد. وقتی به او گفتیم اصرار کن پایت معالجه شود وگرنه با این وضع قطع میشود گفت من که قرار است اعدام شوم چه فرقی دارد با پا یا بی پا. از روزی که بازداشت شده ام حتی بتادین هم روی زخمم نریخته‌اند. * دختری ۲۰ساله از زندان وزرا به بند زنان منتقل شد‌. چشمانش شدت اضطرابش را نشان می‌داد. سر راه از ماشین پیاده شده و به طرف عده‌ای که برای گرانی بنزین تجمع کرده بودند ، رفته و بازداشت شده بود. حین بازجویی یا بهتر بگویم اعتراف‌گیری، مرد بازجو از موهایش گرفته و کشیده بود و فحش‌های رکیکی داده بود که رویش نمی‌شد تکرار کند. کمر بند دور کمرش را باز کرده و به میز و صندلی کوبیده بود تا دختر جوان ترسیده و هر چه می‌خواهد را به دوربین بگوید، نه یک بار بلکه چند بار. او که چون بسیاری از هم‌نسلانش موفق به تحصیل در دانشگاه نشده و به کار مشغول بود، به زندان قرچک و میان متهمان قتل و مواد مخدر و ... منتقل شد. * صدها هموطن عزیزمان با شلیک مستقیم عوامل حکومت به خون غلطیدند. مادران و پدران کمر خم کردند و خانه‌ها به پرچم سیاه مزین شدند. قربانیان استبداد دوباره به قربانگاه برده شدند. ملتی به ستوه آمده از فقر و تبعیض و فساد حکومت استبدادی به پای خاسته‌اند تا صدای پرخشم و بغض‌آلودشان را به گوش مسئولان برسانند اما به جای شنیده شدن فریادشان به رگبار گلوله بسته شدند. * حکومت معترضان را فارغ از شکل اعتراضاتشان در سلسله اعتراضات اخیر ، اغتشاشگر، اشوبگر و ارازل و اوباش نامیده و آنها را جزء مردم ایران نمی‌داند. معترضان مردم ایران هستند اما نه از جنس حاکمان. مردمانی هستند رنج و گرسنگی کشیده، مردمانی تحقیر و سرکوب شده، مردمانی که به هر طریق ممکن برای نقد، اصلاح و اعتراض کوشیدند، سرکوب شدند و اکنون در کف خیابانها فریاد حق‌خواهی سر می‌دهند. * حاکمان اعلام می‌کنند اعتراض حق مردم است. اما به یاد نمی‌آوریم اعتراض و حتی نقدی که به سرکوب توسط حکومت نیانجامیده باشد. حکومت نشان داده که مسالمت‌آمیزترین اعتراض‌ها را تحمل نمی‌کند و حتی تظاهرات سکوت را با گلوله پاسخ می‌دهد. * رییس جمهور کشور، مردم معترض را که طی اقدامی مدنی ماشین‌هایشان را در خیابانها متوقف کرده اند، تهدید به تعقیب می‌کند و ابزار کنترل و دوربین و مانیتورینگ را به رخ ملت می‌کشد. از ایشان به عنوان حافظ حقوق ملت (نه حکومت) باید سوال کرد آیا ابزار و کنترلی بر ماشه‌های تفنگ‌هایی که به روی ملت آتش گشودند و یا کنترل و دوربینی در سلول‌های بندهای امنیت که تن مجروح جوانان ملت را به اسارت و شکنجه کشیده‌اند، در اختیار دارد؟ * رییس قوه قضاییه معترضان را با اعمال مجازات سنیگین و برخورد قاطع تهدید می‌کند اما کلامی از تعقیب و مجازات عاملان شلیک مستقیم به مردم به میان نمی‌آورد. آیا تصور و باوری بر اجرای حق و عدالت در چنین سیستمی وجود دارد؟ * کشتار مردم رنجور و خسته از سرکوب، آنچنان وحشیانه و خشونت‌آمیز است که با هیچ عذر و بهانه‌ای از سوی حکومت توجیه‌پذیر نیست و تنها یک درخواست می‌توان داشت و آن مجازات عاملان کشتار مردم بی‌پناه است و این مساله باید به یک خواست عمومی تبدیل شود. * تاریخ مایه عبرت مستبدان نشده است. سرکوب هر اعتراضی در مقاطع مختلف تاریخ این سرزمین، بسترساز شکل‌گیری قدرتمندتر اعتراضات و حق‌خواهی‌های بعدی شده، بدیهی است شکل و دامنه اعتراضات آینده، مطابق با نوع مواجهه نظام با معترضان فعلی رقم خواهد خورد. نرگس محمدی۱۰ آذرماه ۱۳۹۸ زندان اوین