مادران و پدران شهدای ايرانزمين ما خاک پای شما و فرزندان شما هستيم!

8شهريور :
ضرب و شتم بازماندگان خاوران صدای آلمان:
صبح روز جمعه، ۸ شهريور، خانواده‌ها و دوستان اعدام‌شدگان سال ۱۳۶۷ برای گرامي‌داشت ياد عزيزانشان به گورستان خاوران رفتند، اما با ممانعت نيروهای انتظامی و نيز ضرب و شتم توسط لباس شخصي‌ها روبرو شدند. به گفته‌ی شاهدان عيني، حتی بازار گلی که در نزديکی گورستان خاوران قرار دارد و همه ساله خانواده‌ها از آنجا برای مزار عزيزانشان گل تهيه مي‌کنند نيز پر از نيروهای انتظامی بود.

ساعت هشت صبح روز جمعه هشتم شهريورماه به رسم بيست سال گذشته، جمعی از خانواده‌ها و دوستان اعدام‌شدگان سال ۱۳۶۷ به منظور گراميداشت ياد فرزندان، همسران، و يارانشان راهی گورستان خاوران در جنوب شرقی تهران شدند. آن‌ها به رسم تمامی اين سالها ابتدا در گلستان رضا توقف کردند تا برای مزار عزيزانشان دسته‌گلی تهيه کنند، اما تمامی محوطه بازار گل پر از نيروهای انتظامی بود.
اکبر معصوم‌بيگی عضو هيأت دبيران کانون نويسندگان و از شاهدان عينی روز جمعه‌ی خاوران، فاصله‌ی ميدان گل تا گورستان خاوران را اينگونه توصيف مي‌کند:
,در تمام طول مسيری که از آن ميدان گل مي‌گذشتيم تا به خود گورستان خاوران برسيم، شايد مثلا در فاصله‌های نيم‌کيلومتر ي، حتا کمتر، ماشين‌های پليس و نيروی انتظامی ايستاده بودند. وقتی ما آن بريدگی را که بايد از آن جاده برگردی ، دور زديم ، در حقيقت جاده‌ی خراسان را برگشتيم به طرف خاوران، ديديم که تمام آن ديواری را که به گورستان خاوران منتهی مي‌شود ، حصارها و نرده‌های آهنی کشيده‌اند,. به گفته‌ی شاهدان عيني، قطعه‌زمينی که نام گورستان خاوران را بر خود دارد و مدفن بيش از چهار هزار زندانی سياسی و عقيدتی است، به طور کامل توسط حصارهای آهنی بسته شده و امکان ورود افراد پياده نيز به آن نبوده‌است. حاضران وقتی مي‌بينند که امکان ورود به گورستان را ندارند، دور زده و حدود يک کيلومتر دورتر برای تصميم‌گيری و اين‌که چه بايد بکنند خودروها را متوقف مي‌کنند.

حمله موتورسواران معصوم‌بيگی مشاهداتش را اينگونه بيان مي‌کند:

,از آنجا که گذشتيم، وقتی که در يک فاصله‌ی دورتر، شايد يک کيلومتر آنورتر، دوستان نگه داشته بودند که چه بکنند و مي‌خواستند گل‌هايی را که خريده بودند ببرند سر مزار، موتورسوارهايی که اينها را تعقيب مي‌کردند، آمدند و شروع کردند به درگيرشدن با جمعيت و به اصطلاح کتک‌کاری کردن. البته کتک‌کاری يکطرفه و بعد شکستن شيشه‌ی ماشين‌ها. شيشه‌ماشين‌ها را خرد مي‌کردند، از جمله ماشينی که خود من سوارش بودم شيشه‌ی عقب‌اش را با آجر خرد کردند. آجر را پرت مي‌کردند و هيچ ملاحظه‌ای نداشتند که ممکن است اين آجر به سروکله‌ی کسی بخورد. نمره‌های ماشين‌ها را مي‌کندند ,.

ناصر زرافشان در صحنه

ناصر زرافشان وکيل و عضو ديگر هيأت دبيران کانون نويسندگان که در قسمت ديگری از محل درگيري‌ها حضور داشته احتمال مي‌دهد که چند نفر توسط نيروهای انتظامی دستگير شده‌باشند. از آنجا که گفت و گو با زرافشان حوالی ظهر جمعه صورت گرفته، وی تصريح مي‌کند که برای به دست آوردن اخبار دقيق‌تر بايد منتظر گذشت زمان شد. او مي‌گويد: ,جمعيت پراکنده شدند، گروهی ظاهرا به طرف قطعه‌ی ۳۳ بهشت زهرا رفتند که اعدامي‌های قبل از ۶۷ و اعدامي‌های دوران شاه در آنجا مدفون‌اند و بعضی ديگر هم در حوالی خاوران به زدوخورد و جنگ و گريز با نيروهای مختلفی که در آن منطقه مستقر شده بودند ادامه مي‌دادند. هنوز تصوير خيلی شفاف و روشنی از اين که مآلا چه اتفاقی افتاده، يا چه تعدادی دستگير شدند، وجود ندارد. يک چيزهايی از کسانی که آمده بودند ضبط شده مثل دوربين و موبايل و اينجور چيزها. احتياج به زمان هست تا بتوانيم شفاف‌تر درباره‌اش حرف بزنيم,
.
احضار و تهديد بازماندگان از چندروز مانده به هشتم شهريور،
تعدادی از خانواده‌های اعدام‌شدگان و نيز فعالان سياسی و اجتماعی به دادگاه انقلاب احضار شدند که يکی از آنها به نام عليرضا ثقفی مدت کوتاهی نيز بازداشت شد. به گفته‌ی ناصر زرافشان که خود يکی از احضارشدگان بوده، محور بازجويي‌ها مراسم خاوران و راضی کردن افراد برای برگزار نکردن مراسم امسال بوده‌است. زرافشان در اين مورد چنين مي‌گويد: ,از هفته‌ی گذشته احضارها، اخطارها و يورش به جمع مادران جان‌باختگان در منزل خانم سرحدي‌زاده و جلب مادران به مراجع انتظامی و امنيتی و احضار فعالان اجتماعی وجود داشت. من خودم و تعداد ديگری از فعالان اجتماعی در دو هفته‌ی گذشته احضار شده بوديم و صحبت‌هايی در اين زمينه کرده بودند. ما هم حرفهای خودمان را زده بوديم,. تهديدهای تلفنی به تعداد ديگری از فعالان و خانواده‌ها نيز تلفنی اعلام شده‌ بود که نيروهای انتظامی دستور درگيری دارند و در صورت حضور در خاوران حتما درگيری پيش خواهد آمد. اکبر معصوم‌بيگي، که خود نيز با تماس تلفنی از حضور در خاوران منع شده‌بود، معتقد است فشارهای امنيتی روز به روز بيشتر شده و گويا قصد بر اين است که ماجرای اعدام دسته‌جمعی سال ۶۷ فراموش شود. او مي‌گويد: ,حق ما است که برويم سر اين مزارها. ما دادخواه اين کشته‌شدگان هستيم. به اين سادگي‌ها هم نيست که شما يکبار، دوبار، يکسال جلوگيری بکنيد و ديگران فکر کنند که نبايد بروند سر مزار عزيزانشان,
. همه‌ساله در آستانه شهريورماه که سالگرد اعدام‌‌های دسته‌جمعی سال ۱۳۶۷ است، از طرف نيروهای امنيتی تماس‌هايی با خانواده‌ها برقرار مي‌شود تا آنان را از رفتن بر سر مزار فرزندان و همسرانشان باز دارند اما تا سال گذشته، هرسال اين مراسم بدون خشونت و درگيری فيزيکی انجام مي‌شد. ناصر زرافشان مي‌گويد تماس‌ها و تهديدهای امسال و نيز عملکرد نيروهای امنيتی در روز جمعه، با بقيه سال‌ها تفاوت داشت: ,امسال فرق مي‌کرد. سالهای گذشته حضور داشتند، از قبل اين احضارها و اخطارها بود، ولی لااقل در اين حد بود که خانواده‌های اين جان‌باختگان بتوانند برای ادای احترام به فرزندانشان، به شوهرانشان، به پدرها و مادرهايشان به خاوران بروند. تا آن حد جلوگيری نمي‌کردند، ولی امسال راهها کاملا بسته‌تر بود، منطقه را بسته بودند و اوضاع و احوال متفاوت بود,. مردادماه سال ۱۳۶۷ بعد از عمليات ,فروغ جاويدان, توسط نيروهای سازمان مجاهدين خلق، آيت‌الله خمينی کتبا دستور داد کليه زندانيانی را که هنوز بر عقيده‌شان پابرجا هستند، اعدام کنند. تعداد زيادی از اين زندانيان، دوران محکوميت خود را سپری کرده و منتظر آزادی خود بودند. هنوز هيچ آمار رسمی و دقيقی از تعداد اعدام‌شدگان آن سال منتشر نشده اما آمار غيررسمی که توسط خانواده‌های قربانيان و نيز بازمانده‌های زندانيان سياسی آن سالها تهيه شده، رقمی بيش از چهار هزار نفر را شامل مي‌شود.

روشنگری: تقريبا از يک هفته پيش اذيت و آزار, دستگيری های گسترده, تهديد و ارعاب خانواده های جانباختگان قتل عام 67 از سوی عوامل سرکوبگر امنيتی رژيم رو به شدت نهاد. رژيم در آستانه برگزاری مراسم يادمان قتل عام شده گان تابستان خونين شست و هفت, همان روشی را که سال گذشته در پيش گرفته بود اين بار چنان چه خبرها حکايت می کند وسيع تر به کار گرفته است. از گزارش های منتشره در مورد نحوه برخود رژيم با گردهم آيی خانواده های زندانيان سياسی جانباخته در خاوران چنين برمی آيد که جلوگيری از حضور خانواده ها و برهم زدن مراسم از اهداف آن به شمار می رود. تشديد سخت گيری, تهديدات امنيتی, ارعاب و سرکوب, ايجاد جو شديدا پليسی در منطقه و محاصره خاوران به منظور جلوگيری از برگزاری هر گونه مراسمی از سوی رژيم کاملا قابل درک است. رژيم از خاوران وحشت دارد و از گردهم آيی مسالمت آميز خانواده ها در خاوران بر خود می لرزد. خاوران سند جنايت حکومت اسلامی است, سندی که تاکنون با همه تقلاهايش نتوانسته است رد پای آن را پاک کند و هر سال, بيش از سال پيش انسان های سوگمند و طرفداران آزادی و عدالت اجتماعی, را برای بزرگداشت ياد جانباختگان آن تابستان خونين چون کهربايی به سوی خود می کشد. هدف رژيم اين است که به هر قيمت شده جلوی سنت شدن گردهم آيی و تجمع سالانه خانواده ها را در خاوران بگيرد؛ چرا که می داند که اگر اين حضور سالانه جا بيافتد, در اولين تند پيچ حوادث در حالی که در محاصره دريای نفرت مردم دست و پا می زند, دودمانش بر باد خواهد رفت. رژيم می خواهد که خاوران محو شود و جنايت بزرگش که به فرمان خمينی صورت داد, از يادها برود. سال هاست که چنين قصدی دارد و هر سال در آستانه يادبود قربانيان تسمه های سرکوب را سفت تر می کند. سرکوب می کند, زيرا آرام و قرار ندارد. از سيلی که خاوران ميتواند جاری کند, در هراس است و اگر چه رو نمی کند تا توجه عمومی را به سند گويا و انکارناپذير جنايتش عليه بشريت جلب نکند, اما در نهان از هر ترفندی بهره می گيرد تا صدای عدالت خواهی را که از بازماندگان و خانواده های قتل عام شده گان برمی خيزد در نطفه خفه کند. رژيم از خاوران وحشت دارد و برای درهم کوبيدن خانواده های جانباختگان و جلوگيری از انتشار حقيقت هولناک کشتار زندانيان سياسی و سنت شدن برگزاری يادمان سالانه آنان, در ميان مردم برنامه ريزی و اقدام می کند. در مقابل اما خانواده های قربانيان و بازماندگان برای انتشار حقيقت کشتارها در ميان مردم ياری نمی شوند. خاوران فقط اشک و اندوه و نفرين نمی تواند باشد؛ فقط تجديد عهدی کلی و موجز و منحصر به چند روز از سوی جمعی نه چندان گسترده نمی تواند باشد؛ خاوران زمانی ميعادگاه واقعی عاشقان آزادی و عدالت اجتماعی و طالبان محاکمه جنايتکاران حاکم می شود که بخش های هر چه بزرگی از مردم کاملا در جريان کشتار هولناک زندانيان سياسی در تابستان 67 قرار بگيرند. و اين ميسر نيست مگر اين که روشنگری ابعاد جنايت نظام جمهوری اسلامی در حق زندانيان سياسی و جزئيات قتل عام در ميان مردمی که بی خبرند وظيفه ای مهم, تعطيل نشدنی, و پراهميت برای همه فعالين اجتماعی و سياسی, همه آزاديخواهان و همه عدالت خواهان واقعی تلقی شود. حقيقت تلخ است, اما پذيرش آن و تلاش برای ساختن حقيقتی جديد در متلقای واقعيت و عمل می تواند طعم تلخ آن را به تدريج زايل کند. و حقيقت اين است که در تهران 12 ميليون نفری حضور چند صد يا حتی چند هزار نفر در گروههای کوچک خانوادگی در خاوران در يک روز که آن هم با تدابير سرکوبگرانه امنيتی رژيم جلوگيری می شود, نمی تواند ابعاد واقعی جنايتی را که جمهوری اسلامی در حق بهترين فرزندان مردم روا داشت بر مردم روشن کند. در همين تهران اکثريت مطلق مردمی که می توانند نيروی عظيم همبستگی با خانواده های قتل عام شده گان شهريور 67 باشند, از ماجرای اين کشتارها خبر ندارند و خبردار کردن آنها کاری است کارستان که بی توجهی به آن بی توجهی به جان هايی است که پرپر شده اند و خون هايی است که چنان سبعانه و ددمنشانه از سوی گزمه گان خمينی بر زمين ريخته است. تلاش کنيم تا همه بدانند, حتی آن شهروند فقير ره گم کرده ای که در دنيای اوهام خويش اسير است و هنوز برای نذر کردن به گورگاه خمينی لعنت شده (مصلا) می رود؛ حتی او هم بايد بداند؛ حتی آنها را هم بايد از چنگ جنايتکاران حاکم بيرون کشيد. می دانيم که می زنند؛ که سرکوب می کنند؛ که اجازه نشر حقيقت نمی دهند؛ که مشت مشت پول نفت را بی دريغ به پای دستگاه امنيتی خرج می کنند تا گزمه هايشان همه جا سرک بکشند, و هر فعاليتی را کنترل کنند و هر غنچه نارسی را پيش از اين که درختی تنومند شود سر ببرند؛ می دانيم که راههای معمول را بسته اند و رسانه ها و ابزارهای تبليغاتی و توليد افکار عمومی را در انحصار گرفته اند؛ مردم را در محاصره دريايی از مشکلات روزمره گرفتار کرده اند و مجال فکر و انديشه و حساس شدن به اموری جز تامين يک لقمه نان خالی را به حداقل رسانده اند؛ می دانيم. می دانيم! اما با همه اين ها, صف مايحتاج عمومی که هنوز هست! اتوبوس و مترو که هنوز کار می کند, رفت و آمد و معاشرت های خانوادگی و محفلی را که نتوانسته اند سرکوب کنند. در روزنامه های رسمی نمی توانيم آگهی کنيم, سينه به سينه بگوئيم, چهره به چهره, نفر به نفر؛ هر جمع خانوادگی, هر حضور جمعی, هر محفل, هر جايی که آدم ها هستند و می توانند بدون مانع باشند, می تواند به امکانی برای روشنگری در باره جنايت رژيم در حق زندانيان سياسی تبديل شود. اگر بخواهيم و بکوشيم و صدای خاوران را نه فقط برای چند روز در شهريورماه هر سال که هر روز سال به گوش مردمی که هنوز از گورهای دسته جمعی و قتل عام زندانيان سياسی چيزی نشنيده اند برسانيم, در اين صورت بسيار ممکن است که سرانجام اين ما نباشيم که در روز حضور در ميعادگاه عزيزانمان محاصره می شويم, بلکه امنيتی های آدمکش رژيم باشند؛ روزی که سيل براه می افتد و اين نظام سراپا آلوده به جنايت و تبهکاری را با خود می برد.



خبر از خاوران: ساعت 9:30 دقیقه صبح سلام دموکرات تمامی راه های منتهی به گلزار خاوران توسط نیروهای امنیتی و انتظامی مسدود شده است و کلیه ی افرادی که برای یادبود بیستمین سالگرد کشتار زندانیان سیاسی به خاوران رفته بودند، از جمله خانواده های قربانیان، برگردانده شده اند. همچنین کارت شناسایی و گواهینامه ی افرادی را که برای ورود به جاده منتهی به گلزار خاوران اصرار می ورزیده اند ضبط کرده و به ایشان دستور داده اند که خود را به پلیس امنیتی در میدان سپاه معرفی کنند. از جمله افرادی که می بایست خود را معرفی نمایند خانم صبحناز عمرانی و آقای رضا اقدسی می باشند. اسامی دیگران و خبرهای تکمیلی تا ساعاتی دیگر مخابره خواهد شد.


حمله ماموران وزارت اطلاعات به مراسم سالگرد خاورانخبرنامه شیرازکانون زندانیان سیاسی ایران(در تبعید)- سرکوبگران وزارت اطلاعات و امنیت در ادامه فشار به خانواده ها برای جلوگیری از برگزاری مراسم های سال گرد که هرسال جدای از مراسم خاوران در خانه های خود بیاد فرزندان شان برگزاری می کنند، به مراسمی که یکی از خانواده ها روز چهارشنبه ۶ شهریور در منزل برگزار کرده بود حمله کرده و جمعیت حاضر در آنجا را مجبور کردند محل مراسم را ترک کنند.در جریان این حمله، افراد حاضر در این مراسم را تحت بازجوئی قرار دادند، مشخصات همه را یادداشت و تلفن همراه همه را ضبط کرده و با خود بردند. در پی این حمله، حال یکی از مادران به شدت منقلب و در بیمارستان بستری شد.سرکوبگران تاکید کرده اند به هیچ وجه اجازه برگزاری مراسم بیستمین سال گرد در گلزار خاوران را نخواهند داد و روز جمعه هشتم شهریور از حضور خانواده ها در خاوران جلوگیری به عمل خواهند آورد. در ادامه تاکید کرده اند، جمعه بعد از هشتم شهریور خانواده های می توانند به خاوران بروند. خانواده ها تصمیم دارند علی رغم تهدیدات به عمل آمده، روز جمعه ۸ شهریور مراسم بیستیمن سال را در گلزار خاوران برگزار کنند.

یاد جان باختگان راه آزادی را گرامی می داریم!
«دادخواهان کشتار ۶۷» با انتشار اطلاعیه ای اعلام کرده اند که علیرغم تهدیدات وزارت اطلاعات، روز جمعه هشت شهریور در گلزار خاواران حضور یافته و یاد قربانیان کشتار همگانی در زندان های جمهوری اسلامی را گرامی خواهند داشت.
در این اطلاعیه آمده است:

زده شعلــــه در چمــــن در شــب وطــن خون ارغوان ها
تو ای بانگ شـور افکـن تـا سحــر بــزن شعله تا کران ها
که در خون خستـه گــان دل شکسته گان آرمیـده طـوفــان

در بیستمین سالگرد کشتار زندانیان سیاسی، با حضور در گلزار خاوران یاد جان باختگان راه آزادی را گرامی بداریم! به رغم تهدیدهای ماموران جمهوری اسلامی و اخطار کتبی به چندین تن از خانوادهای جانباختگان، برای نرفتن به گلزار خاوران، روز جمعه ٨ شهریور بار دیگر دست در دست هم و شانه به شانه، به گلزار خاوران می آئیم و یاد همه آن جان های شیفته را گرامی می داریم. می آئیم و بر دشت خاوران گل می افشانیم. همیشه می آئیم و می آئیم تا فاجعه ای دیگر زین دست، تکرار نشود و این گلزار نیز فقط در تاریخ و برای جلوگیری از تکرار آن، در حافظه ها بماند. ما خانواده جانباختگان تا روزی که جان در سینه داریم یاد همه آن عزیزانی را، که به رسم همه آزادگان، ایستاده در خاک غلطیدند، گرامی خواهیم داشت .
پنج شنبه هفتم شهریور ۱٣٨۷

دادخواهان کشتار ۶۷
تهدیدهای وزارت اطلاعات در حالی که خانواده های قربانیان کشتار جمعی زندانیان سیاسی در سال ۶۷ قصد دارند به روال هر سال مراسم بزرگداشت خاطره ی این قربانیان را روز جمعه هشتم شهریور ماه، در خاوران برگزار کنند، تهدیدات وزارت اطلاعات برای ممانعت از برگزاری این مراسم شدت گرفته است. به گزارش کانون زندانیان سیاسی ایران (در تبعید)، وزارت اطلاعات و امنیت رژیم امسال نه تنها خانواده ها، بلکه شمار زیادی از فعالان سیاسی و فرهنگی را که در مراسم های خاوران شرکت می کنند احضار و به آنان تحکم کرده اند از رفتن به خاوران و شرکت در مراسم بیستمین سال گرد کشتار زندانیان سیاسی خودداری کنند. کسانی که در این رابطه در چند هفته اخیر به وزارت اطلاعات احضار شده اند، می گویند علیرضا ثقفی خراسانی، عضو کانون نویسندگان ایران نیز در همین راستا احضار و دستگیر شده است. خانواده وی را تحت فشار قرار داده اند از هرگونه خبررسانی و مصاحبه با رادیوها و روزنامه ها در باره دستگیری وی خودداری کنند. احضارها و تهدیدها در سال جاری به مراتب وسیع تر از سال های گذشته بوده است. این گزارش می افزاید: خانواده های زندانیان سیاسی که در تابستان ۶٧ و سال های قبل از آن در زندان های رژیم جمهوری اسلامی به قتل رسیدند، هر سال بیاد و در گرامی داشت عزیران شان روز دهم شهریور در گلزار خاوران در جنوب تهران گرد هم می آیند. گردهمائی سال جاری روز جمعه ٨ شهریور برگزار می شود. در سال های اخیر، طیف وسیعی از فعالان سیاسی، فرهنگی، کارگری، دانشجوئی، زنان، روزنامه نگاران، جوانان، زندانیان سیاسی سابق و اقوام دور و نزدیک قتل عام شدگان به خانواده ها پیوسته و در مراسم های خاوران شرکت می کنند. وزارت اطلاعات و سایر دستگاه های سرکوب رژیم هر سال با اعمال فشار و ایجاد فضای پلیسی تلاش کرده اند از برپائی گسترده این مراسم و شرکت افراد غیرخانواده ها در آن جلوگیری کنند. کشتار زندانیان سیاسی در دهه ۶٠ همواره خط قرمز رژیم محسوب می شود و به همین دلیل نیز دستگاه های سرکوب با اتخاذ تدابیر شدید امنیتی از گسترش آن به جامعه جلوگیری می کنند. هرسال پیش از برگزاری مراسم در خاوران، ماموران اطلاعات و امنیت رژیم با خانواده ها به ویژه مادران، همسران و خواهران قتل عام شدگان تماس می گیرند، آن ها را به وزارت اطلاعات احضار می کنند، به آنان فشار می آورند و تهدید شان می کنند از برگزاری مراسم خودداری کنند و یا آن را به سادگی و بدون اجرای مراسم و تنها در محدوده خانواده ها برگزار کنند.

گورستانی چندان بی مرز شیار کردند که بازماندگانش را هنوز ازچشم خونابه روان است.»(سروده ای از احمد
شاملو، ص ۲۱٣)