سومالی:دزدان دريايی در هردو طرف هستند

سومالی:دزدان دريايی در هردو طرف هستند
لاری سامرزمشاور کنونی اوباما و اقتصاد دان ارشد قبلی بانک جهانی گفته بود منطق اقتصادی دفن زباله های سمی در کشورهای فقیر آفریقایی بی عیب و نقص استhttp://www.roshangari.net

.

روشنگری

رنج های مردم سومالی در سال های اخير بويژه بعد از تهاجم خارجی در سال 2006 برای رسانه های بزرگ انحصاري، ,خبر, نبود و چندان بازتابی نيافت، هرچند حاوی مطالب مهمی بود، از حملات هوايی و زميني، هجوم ارتش منطقه ای و نيروی نظامی آمريکا، فعاليت چريک های اسلامی بنيادگرا، ربودن مامورآمريکايی و معاملات پشت آن، قتل های فجيع، گرسنگی توده ای و آوارگی توده ای و... اما,دزدی دريايی, در آب های سومالی ,خبرساز, شد و بسيار گسترده. باوجود اين بازهم خبرهای يک سويه است و داستان ها يک صدا و همه منطبق برهم. بارديگر افکارعمومی در مقابل يک داستان تک بعدی ,خير و شر, قرار گرفته است مثل ,جنگ با ترور, بوش و همراهان، که البته طرف شرآن را,مهاجمان وحشی, سوماليايی و طرف خيرآن را ,مدافعان متمدن, کشورهای پيشرفته تشکيل ميدهند. در اين ميانه برخی از پژوهشگران مستقل تلاش ميکنند مخاطبان محدودتر خود را روی زوايای ديگری ازاين ماجرا متمرکز کنند. بعضی به نقشه های استراتژيک معين برای کنترل مسيرهای آبی مشخصی اشاره ميکنند، وديگران به ريشه های بحران کنونی مراجعه کرده و زوايای تاريکی را که روايت رسمی پنهان نگه داشته افشا ميکنند. يوهان هری گزارشگر مستقل انگليسی که از جمله در نشريه اينديپندنت می نويسد بنا بر روال کار هميشگی خود روی جنبه اخير و بيدادی ضد انسانی که برمردم سومالی ميرود و ريشه بحران را تغذيه ميکند، متمرکز شده است. روايت او تکان داده است. هری در مقاله ای که در هافتينگتون پست به انتشار در آورده نشان ميدهد، اگرچه گانگسترهای محلی در اين ماجرا نقش بازی ميکنند و اقدامات ضد انسانی مثل گروگان گيری تبهاکارانه در آب های سومالی رواج می يابد، اما ,دزدان دريايی, فقط در يک طرف درگيری قرار ندارند. اتفاقا ,دزدان دريايی, و ,خرابکاران, بزرگ تر را بايد در طرف ,خودمان, جستجو کنيم. در همين رابطه امی گودمن نويسنده، فعال اجتماعی و گزارشگر آمريکايی نيز در روز 14 آوريل مصاحبه بسيار روشنگری دارد با محمد ابشير والدو تحليل گر کنيايی – سوماليايی که لينک آن در زير مقاله داده شده است. درگزارش والدو می بينم که در داستان رسمی در موارد زيادی جای مهاجم و مدافع عوض شده است و حتی در همين لحظاتی که اخبار روی تعقيب دزدان دريايی سوماليايی متمرکز است، دزدان دريايی ,متمدن, از اين سو به آب های سوماليا سرازير شده و يکی از کشتی های آنها توسط مردم ضبط شده ولی چه کسی دزدان دريايی اين سو را مورد بازخواست قرار ميدهد. در زير چکيده ای ازمقاله هری را ميخوانيد. به شما در باره ,راهزنان دريايی, دروغ ميگويند يوهان هری هافينگتون پست 13 آوريل 2009 چه کسی تصور ميکرد، دولت های جهان در سال 2009 جنگ جديدی عليه دزدان دريايی اعلام کنند؟ همين حالا که شما اين مقاله را می خوانيد، نيروی دريايی سلطنتی بريتانيا، با پشتيبانی کشتی های ده ها دولت ديگر از ايالات متحده گرفته تا چين به سوی آب های سومالی روانند تا مردانی را بگيرند که تصور ماازآنها شبيه آن دزدان دريايی است که هنوز هم نماد شر به شمار می آيند. نيروهای اعزامی به زودی وارد نبرد با کشتی های سوماليايی خواهند شد و حتی سارقين دريايی را در درون خاک يکی از در هم شکسته ترين کشورهای جهان تعقيب خواهند کرد.ولی پشت اين قصه عجيب و دلگداز يک رسوايی ناگفته هست. کسانی که دولت های ما برچسب , يکی از بزرگ ترين اشرار عصر ما, را روی آنها زده اند، قصه خارق العاده ديگری برای تعريف کردن دارند که اندکی هم حق را به جانب آنها ميدهد. راهزنان دريايی ,Pirates, هرگز کاملا با تصويری که ما از آن ها داريم منطبق نبوده اند. در ,عصر طلايی راهزنی دريايی, بين 1650 تا 1730 تصوير ,راهزن دريايی, به مثابه سارقی بيرحم و وحشی توسط دولت بريتانيا خلق شد. اين تصوير که تا هم امروز تداوم دارد، بخشی از يک برنامه تبليغاتی وسيع بود. بسياری از مردم معمولی فکر ميکردند اين تصوير فريبکارانه است: اغلب اتفاق می افتاد که راهزنان دريايی توسط جمعيتی که از آنها حمايت ميکرد از زندان آزاد ميشدند. شما اگر جوان فقير و گرسنه ای بوديد که به عنوان بازرگان يا ملوان شما رااز حاشيه ايست اند شهر لندن روی عرشه برده بودند، سرانجام از جهنمی در کشتی های چوبی شناور روی آب سر در می آورديد. بايد تمام مدت نيمه گرسنه و با عضلاتی کوفته کار می کرديد، اگر يک ثانيه کند کار می کرديد، زير شلاق کاپيتانی به نهايت قدرتمند قرار ميگرفتيد. اگر کندکاری تداوم پيدا ميکرد، ممکن بود شما را از کشتی به داخل دريا پرت کنند. و بعد از ماه ها يا سال ها اين نوع کار غالبا هنگام پرداخت دستمزد سر شما کلاه می گذاشتند. ,راهزنان دريايی, نخستين شورشيان دنيايی از اين دست بودند. آنها عليه کاپيتان های خودکامه سربه طغيان برداشتند و شيوه کار روی دريا را تغيير دادند. وقتی يک کشتی به دست می آوردند، کاپيتان خود را انتخاب ميکردند و همه تصميمات را جمعی می گرفتند. طرح تقسيم اموال بين آنها به نحوی بود که رديکر,Rediker, آن را , يکی از برابرترين طرح های توزيع دارايی در طول قرن 18, خوانده است. آنها حتی برده های آفريقايی را که فرار کرده بودند پناه ميدادند و با آنها در شرايطی برابر زندگی می کردند. پيرات ها , بطور کاملا روشن، و منکوب کننده، نشان دادند لزومی ندارد کشتی ها به شيوه سرکوب گرانه و سبعانه متداول در کشتی های بازرگانی و نيروی دريايی سلطنتی اداره شوند., به اين دليل بود که آنها عليرغم اينکه دزدانی غيرمولد بودند، در ميان مردم محبوبيت داشتند. پژواک سخنان يکی از پيرات های آن عصر، يک مرد جوان بريتانيايی به نام ويليام اسکات، بايد تا عصر نوين دزدی دريايی به گوش برسد:او که در کارولينای جنوبی به دار آويخته شد، قبل از اعدام گفت: , کاری که من کردم اين بود که از نابودی خودم جلوگيری کردم. من مجبور شدم برای آنکه زنده بمانم به دزدی دريايی روی بياورم., در سال 1991 حکومت سومالی در شاخ آفريقا سقوط کرد. 9 ميليون جمعيت کشور از آن به بعد در شرايط گرسنگی دايم قرار گرفتند. بسياری ازخبيث ترين نيروهای ما در کشورهای غربی اين وضعيت را به مثابه فرصت بزرگی به شمار آوردند برای سرقت منابع غذايی و دفن زباله های اتمی در آب های دريايی آنها. بله، زباله های اتمی. تا حکومت سقوط کرد، کشتيهای مرموز اروپايی در سواحل سومالی ظاهرشدند و بشکه های بزرگ خود را در آب های اقيانوس تخليه کردند. جمعيت ساحل نشين کم کم به بيماری دچارشدند. در آغاز علايم به صورت خارش، استفراغ، تولد نوزدان معيوب ظاهر شد. بعد، پس از سونامی 2005، صدها بشکه سوراخ و مدفون در اقيانوس روی آب آمده و در ساحل نشست کرد. بيماری مردم از تشعشع ها تشديد گرديد و بيش از 300 تن جان خود را از دست دادند. احمدو اولد عبدالله، فرستاده سازمان ملل در سومالی به من گفت:, بعضی ها مواد سمی خود را اينجا تخليه ميکنند. بعلاوه اينجا قلع و فلزات سنگين مثل کادميوم يا جيوه هم تخليه ميشود – خودتان بسياری از آنها را می شناسيد., منبع اين مواد را ميتوان تا بيمارستان ها و کارخانه های اروپايی تعقيب کرد. آنها اين مواد را به مافيای ايتاليا پاس می دهند تا ارزان آنها را ,از بين ببرند., وقتی من از اولد عبدالله پرسيدم دولت های اروپايی در اين رابطه چکار کرده اند، او در حالی که آه می کشيد گفت: ,هيچ، نه پاکسازی در کار بود، نه خسارت و نه تدابير پيشگيرانه., همزمان کشتی های اروپايی به غارت مهم ترين منبع درياهای سومالی يعنی غذاهای دريايی مشغول بودند. ما از طريق مصرف زايد منابع خودمان را خراب کرده ايم و حالا رو به منابع آنها آورده ايم. بيش از 300 ميليون تن ماهی تن، ميگو، خرچنگ دريايی و ساير حيوانات دريايی هرساله توسط کشتی هايی که بطور غيرقانونی به درياهای بدون حفاظ سومالی وارد ميشوند، به سرقت می رود. ماهيگيران محلی ناگهان مايه زندگی خود را از دست دادند و گرسنه اند. محمد حسين يک ماهيگير از شهر مارکا واقع در 100 کيلومتری جنوب مديگاشو به رويترز گفت: , اگر کاری صورت نگيرد، به زودی در آب های ساحلی ما ماهی باقی نمی ماند., براين زمينه است که مردانی که ما اکنون آنها را , راهزن دريايی, ميخوانيم ظاهر شدند. همه توافق دارند آنها در آغاز ماهيگيران معمولی سوماليايی بودند که ابتدا سعی ميکردند با قايق های سريع السير مسافرانی را که مواد سمی را در آب رها ميکردند فراری دهند و يا حداقل نوعی , ماليات, بر آنها ببندند. آنها خودشان را , گارد ساحلی سومالی, ميخواندند – و دشوار نيست بفهميم چرا. يکی از رهبران , راهزنان دريايی, به نام سوگل علی در يک مصاحبه تلفنی سوررال در مورد انگيزه خودشان گفت:, ما ميخواهيم جلوی ماهيگيری غيرقانونی و رها کردن مواد زائد سمی در آب های مان را بگيريم... ما خودمان را سارقين دريا نمی دانيم. به نظر ما سارقين درياآنهايی هستند که در درياهای ما بطور غيرقانونی ماهيگيری می کنند و مواد سمی خود را در آب های ما رها کرده و اسلحه حمل ميکنند., نه، اينهمه گروگان گيری را توجيه نمی کند. و بله برخی از آنها چيزی به جز کانگستر نيستند – بخصوص آنها که آذوقه سازمان غذای جهانی را ضبط می کنند. ولی دليلی وجود دارد که, راهزنان دريايی, حمايت عظيم مردم محلی را با خود دارند. يک سايت خبری مستقل سوماليايی به نام واردهرنيوز WardherNews بهترين پژوهشی را که تاکنون در مورد برداشت مردم عادی سومالی صورت گرفته انجام داده و به اين نتيجه رسيده است که 70 درصد, قويا از راهزنی دريايی به عنوان شکلی از دفاع ملی از آب های سومالی پشتيبانی ميکنند., طی جنگ های انقلابی آمريکا جرج واشينگتن و پدران بنيانگزار آمريکا به راهزنان دريايی پول می دادند تا از آبهای ساحلی آمريکا حفاظت کنند، زيرا آنها خودشان فاقد نيروی دريايی ياگارد ساحلی بودند. آيا اين خيلی با آن تفاوت دارد؟ آيا ما انتظار داريم سوماليايی های گرسنه منفعل روی ساحل های شان بايستند، روی زباله های هسته ای ما پارو بزنند و مشاهده کنند که ما ماهی های آنها را به سرقت می بريم و در رستوران های خود در لندن و پاريس و رم ميخوريم؟ ما در مورد اين جرايم جنايی اقدامی نکرديم – اماوقتی ماهيگيران با قطع راه انتقال 20 درصد منابع نفتی جهان واکنش نشان دادند، شروع کرديم به داد و هوار راه انداختن در مورد ,اشرار,. اگر ما واقعا ميخواهيم با راهزنی دريايی برخورد کنيم، بايد قبل از اينکه کشتی های توپدار را برای قلع و قمع جنايتکاران سومالی بفرستيم، علل ريشه ای راهزنی دريايي، يعنی جنايات خودمان را متوقف کنيم. چکيده داستان راهزنی دريايی در سال 2009 را يک راهزن دريای ديگر توصيف کرده است که در قرن چهارم قبل از ميلاد مسيح می زيست. او را گرفته و پيش اسکندر کبير آورده بودند. اسکندر ازاو پرسيد هدف او از , نگهداری ثروت درياها چيست., راهزن دريايی لبخندی زد و پاسخ داد:, همان هدفی که شما از گرفتن تمام زمين داريد، ولی چون من اين کار را با يک کشتی کوچک انجام ميدهم، دزد خوانده ميشوم، اما شما که همين کار را با ناوگان های بزرگ انجام ميدهيد،امپراتور خوانده ميشويد., بازهم، ناوگان های بزرگ امپراتوری ما به راه افتاده است، ولی دزد کيست؟

* منبع

http://www.huffingtonpost.com/johann-hari/you-are-being-lied-to-abo_b_155147.html

*مصاحبه امی گودمن با محمد ابشر والدو در مورد راهزنی دريايی در سومالی را در لينک زير بخوانيد: http://www.democracynow.org/2009/4/14/analysis_somalia_piracy_began_in_response گودمن درحين مصاحبه در مورد سياست محافظه کاران به ماجراهای آب های سومالی ميگويداخيرا جان بولتن سفير سابق آمريکا در سازمان ملل در مصاحبه ای با فاکس نيوز خواهان آن شد که ايالات متحده يک ائتلاف بين المللی برای حمله به سومالی سازمان دهد. گودمن همچنين يادآوری ميکند لاری سامرز که اکنون مشاور اقتصادی اوباماست زمانی که اقتصاددان ارشد بانک جهانی بود در رابطه با تخليه مواد سمی کشورهای پيشرفته در آب های مناطق محروم گفته بود:, من فکر ميکنم رها کردن زباله های سمی در کشورهايی که پائين ترين سطح دستمزد را دارند، منطق اقتصادی بی عيب و نقصی دارد و مابايد آماده پذيرش آن باشيم. نظر من هميشه اين بود که بخش هايی از آفريقا که به حد کافی جمعيت ندارند، به حد کافی هم آلوده نشده