نامه اسماعیل برزگر در ششمین روز اعتصاب غذا: به آسیبهای ناشی از شکنجه ام رسیدگی کنید

من اسماعیل برزگر در 20 اردیبهشت سال 90 به اتهام استقلال طلبی دستگیر و 8 روز را دریک منزل مسکونی (امن) با اعمال شکنجه های حیوانی که منجر به شکسته شدن استخوان گونه صورت گردید، نگهداری شدم .

بعد از انتقال به زندان اوین و نگهداری 6 ماهه در سلولهای انفرادی 2 الف سپاه پاسداران همراه با شکنجه های روحی و روانی، تهدید خود و خانواده ام، این بار پرونده برای جاسوسی برایم تشکیل دادند .

همچنین ماموران اطلاعات تبریز بعد از دستگیری اینجانب به خانه ام مراجعه میکنند و با تفتیش خانه و تعقیب و گریز همسر و فرزندم پرداختند که متاسفانه دختر 10 ساله ام در کشاکش این تعقیب و گریز از یکی از چشمانش را از دست داده است.

از سوی دیگر جلسات محاکمات بنده بدون حضور وکیل برگزار گردید و هر زمان که اقدام به گرفتن وکیل نمودم مورد تهدید قرار گرفته و نهایتا با تشکیل دادگاههای فرمایشی در عرض 2 دقیقه بدون اینکه امکان دفاع از خودم داشته باشم پرونده بررسی شد.

بنده به دلیل اعتراض به خشونت و بی عدالتی وزارت اطلاعات و قوه قضاییه 11 با اقدام به اعتصاب کرده ام  و به دلیل استمرار این اعتصابات دچار خونریزی معده، تشنج مغزی، از دست دادن تعدادی از دندانها به هنگام تشنج و زمین خوردن و سوتغذیه شده ام.

وضعیت وخیم اینجانب 4 بار از طرف پزشک قانونی زندان و به ترتیب زیر تایید شده است:

1″-بار اول اختلالات عصبی و روحی

2-بار دوم به علت ضربه خوردن سر به زمین به هنگام تشنج

3-بار سوم وچهارم به علت تشنج اعصاب و روان  “

 که متاسفانه ولی دادستانی هیچونه توجهی نکرده است.

هر بار به هنگام اعتصاب و حاد شدن وضعیت جسمانی، مسولان زندان و نماینده وزارت  اطلاعات به نام عباسی، در بند 350 با وعده و وعید اعتصاب مرا شکستند اما دریغ از اینکه به وعده های خود تا امروز عمل کنند .

اینجانب اسماعیل برزگر در طول 2 سال وهفت ماه گذشته از مرخصی استفاده نکرده و از ملاقات حضوری هم محروم بوده ام و در حال حاضر هم در شرایط روحی و جسمی شدیدا بدی قرار دارم و از 3 آبان 92 به دلیل عدم رسیدگی به وضعیت جسمی و قول های داده شده در رابطه با پرونده ام و رسال آن به دیوان دست به اعتصاب غذا زده وتا نرسیدن به خواسته های ذیل به این اعتصاب غذا ادامه خواهم داد:

1-     روشن شدن وضعیت پرونده که بی دلیل و بدون آنکه جرمی مرتکب شده باشم به 7 سال زندان محکوم شده ام .

2-     استفاده از مرخصی جهت رسیدگی به وضعیت دختر 10 ساله ام که یک چشم خود را در تعقیب و گریز با ماموان از دست داده است .

3-     رسیدگی به وضعیت جسمی و بیماری و دندان های خودم

4-     برخورداری از امکانات مساوی از جمله مرخصی و ملاقات حضوری مانند دیگر زندانیان بند 350 اوین .

آقای برزگر در حالی اعتصاب غذای اعتراضی خود را برای چندمین بار از سر گرفته است که پیشتر و بنا بر گزارشجرس در سومین اعتصاب غذای خود در سال 90 ، در آستانه نوروز به همراه دیگر زندانی آذربایجانی رسول حیدر زاده به سلول های انفرادی بند 240 اوین منتقل شده بودند.

بنا بر اطلاع این کمپین و طبق نامه آقای برزگر؛ رویکرد مسوولان در مقابل اعتصاب غذا و اعتراضات مداوم این دو موزیسین آذربایجانی همواره وعده و فریب بوده است و اعتراضات این دو متهم به اتهام “جاسوسی برای دول بیگانه”؛ تا به امروز بی نتیجه مانده است

« بازگشت