زنی که سرخ می بافت
مینا اسدی

حالا نیست ...دیروز سوزاندندش. امروز میرویم که خاکسترش را در جایی از زمین به یادگار بگذاریم. وقتی بود خانه اش سرخ بود ، پر از گلهای سرخ ...گلدانهای سرخ و زیر گلدانی های سرخ که خودش بافته بود. آخرین بار که دیدمش سر زنده و شاداب بود مثل اولین روزی که در شهر اوپسالا به خانه اش ...رفتم . داشت چیزی می نوشت دفتر و مداد را روی میز گذاشت و خواست که بر خیزد.بغلش کردم و در کنارش نشستم. با نام مادر می شناختمش....می شناختمش به خاطر پسرانش که چریک فدایی بودند و کشته شدند .اشتیاق دیدار مادری را داشتم که دو نوه اش را از مرز ایران گذر داده بود و به "آزادی" موقت کردستان برده بود.و در آنجا در جنگ دوست با دشمن شرکت کرد ه.و از جنگ دوست با دوست زخم خورده بود . بچه ها را به سوئد آورد و از آنان دو انسان آزاده ساخت _بچه های دخترش مهری سلاحی زندانی سیاسی و همسرش محمود محمودی که اسیر شد و از دست دژخیمان جان بدر نبرد._.
دفتر را از روی میز بر داشت و به من نشان داد: ببین خطم چه طور است ؟خوبست؟
...سارا از بازار آمد.:درس می خوانم سر پیری. و چه روحیه ای داشت وقتی از جوانان به خاک و خون خفته اش حرف میزد و از زندگی اش ...انگار که زندگی اش فرود نداشت و همیشه بر فراز جهان راه رفته بود .پشیمان بود ؟ نه نبود .
می گفت:بچه ها به من یاد دادند ...آنها به من راه مبارزه را نشان دادند .وگرنه من هم مثل همه ی مادرها بودم.
آخرین بار که دیدمش همان زن سرخی بود که بود : می گویند هنوز زنده است؟چرا نمی میرد؟ وچند بار این جمله را تکرار کرد و خندید.همراهم را به او نشان دادم و پرسیدم : این کیست؟ به طعنه در من نگریست و جواب داد: خیال می کنی نادر را نمی شناسم ؟ فکر میکنی که فراموشی گرفته ام ؟ و باز گفت :اینها نمی دانند که من نمی میرم .
پیش از مرگش نامش را نمی دانستم. صدیقه حائری...
چه فرقی می کرد مادر سلاحی ...یا صلاحی.خودش چریک بود با حضور آن جان باختگان ، یا بی حضور آنان که خود ادامه ی راه آنان بود.

مینا اسدی....جمعه بیستم دسامبر سال دوهزار و سیزده...استکهلم