یادت چو می کنم، غم ام از یاد می رود
سروده ی اسماعیل خویی برای امیرپرویز پویان
سروده ی اسماعیل خویی برای امیرپرویز پویان
•
۱۹ بهمن نزدیک می شود، سالگرد تولد جنبش فداییان که با نام امیرپرویز پویان
گره خورده است. سروده ی زیر از شاعر بزرگ ایران اسماعیل خویی است برای
امیرپرویز پویان
...
نفر اول از سمت راست امیر پرویز پویان است. نفر آخر اسماعیل خویی. این عکس متعلق به اواخر دهه ی چهل شمسی است، اندکی پیش از جان باختن پویان به همراه فداییان خلق رحمت پیرونذیری و اسکندر صادقی نژاد در خیابان نیروی هوای ی تهران، که هنگامِ درگیری ی مسلحانه با ماموران ساواک در سوم خرداد ۱٣۵۰ رخ داد.
یادت چو می کنم، غم ام از یاد می رود:
تنها نه غم، که عالم ام از یاد می رود.
شبهای شاد خواری مان یادم آید و
روزانِ تیره ی غم ام از یاد می رود.
نیز این مرا، که بی تو بسی سال‌ها گذشت
بی هیچ یار و همدم ام، از یاد می رود.
چون یادم آید این که شدی کُشته در نبرد،
مستِ غرور ، ماتم ام از یاد می رود.
آینده را چو می نگرم از نگاهِ تو،
اکنونِ کشورِ جم ام از یاد می رود.
چون آیدم جهانِ خیال ات به پیشِ چشم،
نقشِ بهارِ خُرّم ام از یاد می رود.
پویان! سپاس بر تو، که چون آیی ام به یاد،
رنج زمانه یک دم ام از یاد می رود.
سوم اردی‌بهشت ۱٣۹۰،
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر