نیویورک تایمز: دل آزاری های دیک چنی
چارلز بلو: ملامت اوباما توسط چنی از این رو دل آزار است که فاجعه ای را که چنی پیش بینی کرده، اما نادیده گرفته بود، دولت اوباما چاره کرد.
روزنامه نیویورک تایمز در مقاله ای به قلم چارلز بلو، ستون نویس این روزنامه، می نویسد: وضعیت عراق- در حالی که پیکارجویان آن را از هم می درند و کشوری را که مدت کوتاهی ست از جنگ فراغت یافته به اغتشاش می کشند- براستی نگران کننده است.
چارلز بلو دراین مقاله می نویسد، حل مسئله عراق برای ما منافع استراتژیک دارد، که کمترین آن این است که این کشور سرزمین امن تروریست ها نشود. بویژه کسانی که آمریکا را هدف حملات خود می دانند. , البته مسئله دشوار نفت نیز هست: ناآرامی در منطقه ازهم اکنون بر بهای جهانی نفت تاثیر گذاشته است. روز چهارشنبه گفته شد که پیکارجویان کنترل بزرگ ترین پالایشگاه نفت عراق با به دست گرفته اند.
چارلز بلو می نویسد: برماست که در این راه با احتیاط گام برداریم. در این وضعیت هیچ معصومی وجود ندارد. دست همه به خون آلوده است. و ما نیز نمی خواهیم بار دیگر در باتلاق درگیری ای فرورویم که تنها بتازگی خود را از آن بیرون کشیده ایم.
نویسنده نیویورک تایمز می افزاید، اما وقتی در مرحله سنجیدن واکنش ها قرار می گیریم، یکی از آخرین کسانی که بتواند در این باره حرفی بزند، همان کسی ست که بخشی از این دردسر بر دوش اوست. اما، دیک چنی، که معاون پیشین ریاست جمهوری آمریکا در دولتی بود که مارا با فریب کاری به قعر جنگی نه ساله انداخت، به نظر می رسد که نمی تواند ساکت بماند.
چارلز بلو در این مقاله اشاره به تحلیلی می کند که دیک چنی و دخترش لیز روز سه شنبه در وال استریت جورنال منتشر کرده اند. چنی در این مقاله نوشته است: «کمتر سابقه داشته که یک رئیس جمهوری آمریکا در باره این همه موضوع ، و به قیمتی به این گزافی، این همه اشتباه کرده باشد.»
آقای بلو می نویسد: و این نظر را مردی ابراز می کند که ما را، در جست و جوی سلاح های کشتار جمعی ای که وجود نداشت، به ورطه چنین جنگ دروغ بافته ای رهنمون شد، جنگی که در آن حدود ۴ هزار و ۵۰۰ تن از نیروهای نظامی آمریکا کشته شدند، هزاران تن دیگر از آنان مجروح و معلول برجا ماندند، و تریلیون ها دلار هزینه برای مردم آمریکا به بارآورد.
بلو می افزاید، آقای چنی به هنگام مقدمه پردازی برای این جنگ به تیم راسل گفت: «من واقعا اعتقاد دارم که از ما به عنوان آزادی بخش استقبال خواهند کرد». چارلز بلو می نویسد، هیچ چیز نمی تواند این همه به دور از حقیقت باشد.
مقاله نویس نیویورک تایمز می نویسد، حتی اگر آن گونه که آقای چنی گفته است، این امر نمی توانست «این قدر خطا» باشد، اما او معاون رئیس جمهوری در دولتی بود که به طرز بس تأسف بارتری برخطا بود. تمامی میراث او در خطا پیچیده است.
نویسنده نیویورک تایمز ادامه می دهد که، چنی یک جا در مقاله اش می نویسد: «عراق در خطر افتادن در دست گروه تندروی تروریست اسلام گراست و آقای اوباما از تغییر آب و هوا دم می زند. تروریست ها دارند کنترل این سرزمین و منابع آن را، بیش از هرآنچه درتاریخ بوده، به دست می گیرند و رئیس جمهور به گلف بازی می رود.» بلو می نویسد گویا آقای چنی خیال می کند که همه ما آن صحنه فیلم مستند فارنهایت ۹/۱۱ ساخته مایکل مور را فراموش کرده ایم که درآن پرزیدنت جورج دبلیو بوش درحالی که چوب گلفش را در زمین گلف جلا می دهد، به دوربین نگاه می کند و می گوید: «من از همه کشورهای جهان می خواهم که هرچه در توان دارند برای متوقف کردن این تروریست ها انجام دهند. متشکرم». و بی درنگ پس ازآن جورج بوش را می بینیم که در حالی که به توپ ضربه می زند، می گوید: «حالا اینو بگیر».
به نوشته بلو، در واقع، آقای چنی، در یکی از موارد نادری که درست حرف می زد، در سال ۱۹۹۴ درمورد عواقب ناشی از سرنگونی صدام حسین چنین هشدار داد: «وقتی وارد عراق شدید و آن را تصرف کردید و حکومت صدام حسین را سرنگون کردید، بعد می خواهید چه چیزی به جای آن بگذارید؟ آنجا یکی از متزلزل ترین مناطق جهان است و اگر حکومت مرکزی عراق را سرنگون کنید می توانید درنهایت شاهد قطعه قطعه شدن عراق باشید.بخشی از آن را در غرب سوریه ای ها دوست دارند ببرند، از طرف شرق، بخشی را ایرانی ها، که با عراق هشت سال جنگیده اند، مدعی می شوند، در شمال کردها را دارید و اگر کردها به کردهای ترکیه ملحق شوند در آن صورت تمامیت ارضی ترکیه راهم به خطر می اندازید. این یک باتلاق است». بلو می نویسد، این پیش بینی کاملا درست بود. و با وجود این، دولت بوش به هرحال به شتاب به جنگ عراق رفت و اکنون ما با باتلاق روبروییم.
چارلز بلو می افزاید، از این روست که خواندن نوشته آقای چنی در توبیخ و ملامت دولت فعلی این همه آزارنده است، دولتی که فاجعه ای را که آقای چنی خود پیش بینی کرده، اما نادیده گرفته بود، حل و فصل کرد.
بلومی نویسد: می دانم که ما آمریکایی ها حافظه مان کوتاه مدت است، اما بیشتر ما که به فراموشی دچار نشده ایم. دولت بوش این خرابی را به بارآورد و اکنون دولت اوباماست که باید آن را چاره جویی کند.
به نوشته او، چنی پدر و دختر نوشته اند: «این رئیس جمهوری خود را در قبال تاثیر سیاست هایش به نابینایی می زند.» بلو می نویسد: ظاهرا آقای چنی از معنای طعن غافل است.
او می نویسد، جورج بوش را می توان به عنوان رئیس جمهور یک فاجعه دانست. (در نظر سنجی مؤسسه تحقیقات کالج سیه نا، که در سال ۲۰۱۰ انجام شد، ۲۳۸ پژوهشگر درامور رئیس جمهوران آمریکا بوش را جزو «بدترین پنج رئیس جمهور در تاریخ امریکا» قرار داده اند). اما دست کم او این نجابت و حیثیت – یا حیا و فروتنی- را دارد که در کنار خانواده و نقاشی هایش از زندگی سیاسی کناره گیرد، و در کار حکومتی که می کوشد خطاهای اورا اصلاح کند دخالت و شماتت نکند.
چارلز بلو دراین مقاله می نویسد، حل مسئله عراق برای ما منافع استراتژیک دارد، که کمترین آن این است که این کشور سرزمین امن تروریست ها نشود. بویژه کسانی که آمریکا را هدف حملات خود می دانند. , البته مسئله دشوار نفت نیز هست: ناآرامی در منطقه ازهم اکنون بر بهای جهانی نفت تاثیر گذاشته است. روز چهارشنبه گفته شد که پیکارجویان کنترل بزرگ ترین پالایشگاه نفت عراق با به دست گرفته اند.
چارلز بلو می نویسد: برماست که در این راه با احتیاط گام برداریم. در این وضعیت هیچ معصومی وجود ندارد. دست همه به خون آلوده است. و ما نیز نمی خواهیم بار دیگر در باتلاق درگیری ای فرورویم که تنها بتازگی خود را از آن بیرون کشیده ایم.
نویسنده نیویورک تایمز می افزاید، اما وقتی در مرحله سنجیدن واکنش ها قرار می گیریم، یکی از آخرین کسانی که بتواند در این باره حرفی بزند، همان کسی ست که بخشی از این دردسر بر دوش اوست. اما، دیک چنی، که معاون پیشین ریاست جمهوری آمریکا در دولتی بود که مارا با فریب کاری به قعر جنگی نه ساله انداخت، به نظر می رسد که نمی تواند ساکت بماند.
چارلز بلو در این مقاله اشاره به تحلیلی می کند که دیک چنی و دخترش لیز روز سه شنبه در وال استریت جورنال منتشر کرده اند. چنی در این مقاله نوشته است: «کمتر سابقه داشته که یک رئیس جمهوری آمریکا در باره این همه موضوع ، و به قیمتی به این گزافی، این همه اشتباه کرده باشد.»
آقای بلو می نویسد: و این نظر را مردی ابراز می کند که ما را، در جست و جوی سلاح های کشتار جمعی ای که وجود نداشت، به ورطه چنین جنگ دروغ بافته ای رهنمون شد، جنگی که در آن حدود ۴ هزار و ۵۰۰ تن از نیروهای نظامی آمریکا کشته شدند، هزاران تن دیگر از آنان مجروح و معلول برجا ماندند، و تریلیون ها دلار هزینه برای مردم آمریکا به بارآورد.
بلو می افزاید، آقای چنی به هنگام مقدمه پردازی برای این جنگ به تیم راسل گفت: «من واقعا اعتقاد دارم که از ما به عنوان آزادی بخش استقبال خواهند کرد». چارلز بلو می نویسد، هیچ چیز نمی تواند این همه به دور از حقیقت باشد.
مقاله نویس نیویورک تایمز می نویسد، حتی اگر آن گونه که آقای چنی گفته است، این امر نمی توانست «این قدر خطا» باشد، اما او معاون رئیس جمهوری در دولتی بود که به طرز بس تأسف بارتری برخطا بود. تمامی میراث او در خطا پیچیده است.
نویسنده نیویورک تایمز ادامه می دهد که، چنی یک جا در مقاله اش می نویسد: «عراق در خطر افتادن در دست گروه تندروی تروریست اسلام گراست و آقای اوباما از تغییر آب و هوا دم می زند. تروریست ها دارند کنترل این سرزمین و منابع آن را، بیش از هرآنچه درتاریخ بوده، به دست می گیرند و رئیس جمهور به گلف بازی می رود.» بلو می نویسد گویا آقای چنی خیال می کند که همه ما آن صحنه فیلم مستند فارنهایت ۹/۱۱ ساخته مایکل مور را فراموش کرده ایم که درآن پرزیدنت جورج دبلیو بوش درحالی که چوب گلفش را در زمین گلف جلا می دهد، به دوربین نگاه می کند و می گوید: «من از همه کشورهای جهان می خواهم که هرچه در توان دارند برای متوقف کردن این تروریست ها انجام دهند. متشکرم». و بی درنگ پس ازآن جورج بوش را می بینیم که در حالی که به توپ ضربه می زند، می گوید: «حالا اینو بگیر».
به نوشته بلو، در واقع، آقای چنی، در یکی از موارد نادری که درست حرف می زد، در سال ۱۹۹۴ درمورد عواقب ناشی از سرنگونی صدام حسین چنین هشدار داد: «وقتی وارد عراق شدید و آن را تصرف کردید و حکومت صدام حسین را سرنگون کردید، بعد می خواهید چه چیزی به جای آن بگذارید؟ آنجا یکی از متزلزل ترین مناطق جهان است و اگر حکومت مرکزی عراق را سرنگون کنید می توانید درنهایت شاهد قطعه قطعه شدن عراق باشید.بخشی از آن را در غرب سوریه ای ها دوست دارند ببرند، از طرف شرق، بخشی را ایرانی ها، که با عراق هشت سال جنگیده اند، مدعی می شوند، در شمال کردها را دارید و اگر کردها به کردهای ترکیه ملحق شوند در آن صورت تمامیت ارضی ترکیه راهم به خطر می اندازید. این یک باتلاق است». بلو می نویسد، این پیش بینی کاملا درست بود. و با وجود این، دولت بوش به هرحال به شتاب به جنگ عراق رفت و اکنون ما با باتلاق روبروییم.
چارلز بلو می افزاید، از این روست که خواندن نوشته آقای چنی در توبیخ و ملامت دولت فعلی این همه آزارنده است، دولتی که فاجعه ای را که آقای چنی خود پیش بینی کرده، اما نادیده گرفته بود، حل و فصل کرد.
بلومی نویسد: می دانم که ما آمریکایی ها حافظه مان کوتاه مدت است، اما بیشتر ما که به فراموشی دچار نشده ایم. دولت بوش این خرابی را به بارآورد و اکنون دولت اوباماست که باید آن را چاره جویی کند.
به نوشته او، چنی پدر و دختر نوشته اند: «این رئیس جمهوری خود را در قبال تاثیر سیاست هایش به نابینایی می زند.» بلو می نویسد: ظاهرا آقای چنی از معنای طعن غافل است.
او می نویسد، جورج بوش را می توان به عنوان رئیس جمهور یک فاجعه دانست. (در نظر سنجی مؤسسه تحقیقات کالج سیه نا، که در سال ۲۰۱۰ انجام شد، ۲۳۸ پژوهشگر درامور رئیس جمهوران آمریکا بوش را جزو «بدترین پنج رئیس جمهور در تاریخ امریکا» قرار داده اند). اما دست کم او این نجابت و حیثیت – یا حیا و فروتنی- را دارد که در کنار خانواده و نقاشی هایش از زندگی سیاسی کناره گیرد، و در کار حکومتی که می کوشد خطاهای اورا اصلاح کند دخالت و شماتت نکند.
منبع: صدای آمریکا
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر