ردیف اول نشست در حالی که شالی آبی سرش را می پوشاند. زیر آن هم یک کلاه بیس بال بود. عینک دودی هم چهره اش را پنهان کرده بود. بدین ترتیب شناسایی او دشوار بود. 
با صدایی آهسته سخن می گفت به گونه ای که خبرنگاران حاضر در جلسه، صدای او را نمی شنیدند. مترجم کنارش نشسته بود. 
این پنهان کاری با هدف حمایت از او صورت گرفت. شاید شکل ظاهر او به اندازه اطلاعاتی که می داد، برای اعضای کمیسیون روابط خارجی کنگره آمریکا که جلسه ای ویژه برگزار کرده بودند، اهمیت نداشت.


«سزار» نامی است که عکاس سابق پلیس نظامی سوریه، برای خود انتخاب کرده بود. او از نظام سوریه جدا شده بود، در حالی که 55 هزار عکس از 11 هزار قربانی شکنجه تا مرگ در زندان های نظام سوریه، به همراه دارد. 

عکس هایی که چهارتای آن ها را در جلسه کمیسوین ارائه داد، شکنجه های وحشتناکی را به تصویر می کشد که قطع بخش هایی از بدن، گرسنگی دادن تا مرگ، سوزاندن و از حدقه در آوردن چشم ها را نشان می دهد. 

اید رویس رئیس کمیسیون روابط خارجی خوساتار عرضه نکردن همه تصاویر در جسلسه شد. اما «سزار» گفت که شکنجه، به صورت سازماندهی شده و فراگیر صورت در زندان های سوریه صورت می گیرد و زنان، کودکان، جوانان و کهنسالان را در کنار علوی ها، مسیحی ها، دروزی ها و مسلمانان، در بر می گیرد. 

«سزار» تاکید کرد که فرمان ها، از بالاترین سطوح رهبری در سوریه می رسد و تمام جنازه های قربانیان از همه سوریه، به یک پایگاه نظامی در دمضق، منتقل می شوند.


برپایه شهادت «سزار» و عکس هایی که عرضه کرد، جنازه ها حامل شماره بود، مساله ای که باعث شد شریف بسیونی، یکی از چهار نفری که در جلسه کمیسیون شهادت دادند، بگوید این روش ها در زمان نازی ها صورت می گرفت و همچنین یاد آور دوره «کا گ ب» در اتحاد جماهیر شوری سابق است. 

بسیومی که یک حقوق دان است و پیشتر در دادگاه های جنایت های جنگی فعالیت می کرد، گفت که جامعه جهانی و سازمان ملل متحد باید جمع کردن اسناد و مدارک علیه نظام اسد را آغاز کنند تا بعدها از آن ها در هر دادگاهی که برای محاکمه اش به اتهام جنایت علیه بشریت برگزار خواهد شد، استفاده کنند.


«سزار» گفت که اخلاق، دین و وجدان، به او اجازه ادامه سکوت در برابر این جنایت ها را ندادند، از این رو تصمیم گرفت از نظام جدا شود. بنا بر این با اپوزیسیون سوریه تماس گرفت که آن ها او را به همراه عکس ها، از سوریه خارج کردند. 

او افزود: «به کنگره آمدم تا پیامی به شما بدهم. خواهش می کنم جلوی کشتار در سوریه را بگیرید.» او ادامه داد: «کشتارهای زیادی در کشور صورت می گیرد، کشور بدون هیچ عطوفتی نابود می شود، هزاران قربانی وجود دارد که به زندگی باز نخواهند گشت. آن ها آرزوها، اهداف، خانواده و دوستانی داشتند اما در زندان های اسد جان باختند. سوری ها از شما می خواهند کاری انجام دهید همانگونه که در یوگوسلاوی سابق انجام دادید.»

دوید کرین از دانشکار سراکوز که او حقوق دادن و یکی از شاهدان بود نیز گفت تصاویر حقیقی هستند و درباره صحت آن ها تحقیق شده است. او با بیان این که از حجم شکنجه شوکه شده است، افزود: «از زمان دیدن تصاویر اردوگاه های نازی ها، تصاوریری از گرسنگی دادن، ندیده بودم.»


کرین ادامه داد: «باید برای قربانیان عدالت بخواهیم. دادگاه های جنایت های جنگی زمان بسیار می برند.» او در این زمینه چالرز تیلور، لورد جنگ در لیبریا را مثال زد که ده ها سال پس از انجام کشتارها، به دادگاه لاهه احضار و به عنوان جنایتکار جنگی محاکمه شد.