۱۳۹۶ اردیبهشت ۲, شنبه

مروان برغوثی: چرا در زندان های اسرائیل، اعتصاب غذا کرده ایم.

ترجمه بهروز عارفی
Wed 19 04 2017

نیویورک تایمز، سه شنبه ۱۸ آوریل ۲۰۱۷

زندان حادریم، اسرائیل: با گذشت 15 سال در زندان اسرائیل، شاهد و قربانی نظام غیرقانونی دستگیری های خودکامه ی دسته جمعی و نیز شاهد بدرفتاری ها با زندانیان فلسطینی بودم. پس از تجربه ناکام همه راه های ممکن، تصمیم به اعتصاب غذا گرفتم، زیرا تنها راه برای مقاومت در برابربدرفتاری ها بود.

بیش از هزار زندانی فلسطینی در اعتصاب غذائی شرکت دارند که از امروز، روز بزرگداشت زندانیان آغاز می شود. اعتصاب غذا مسالمت آمیزترین راه موجود برای مقاومت است. اعتصاب غذا فقط موجب رنج شرکت کنندگان در ان و عزیزان آنان است، با این امید که شکم خالی و از جان گذشتگی شان، به بازتاب و پژواک پیام ان ها در ان سوی محدوده ی تنگ سلول تاریک شان باشد.

ده ها سال تجربه نشان داده است که هدف نظام اشغالگر استعماری و نظامی غیرانسانی اسرائیل از آزاردادن تن و بدن زندانیان، جداکردن آنان از خانواده و جامعه شان، کاربرد روش های تحقیرآمیز برای شکستن شجاعت آن ها جهت واداشتن زندانیان به تسلیم است. اما، به رغم این رفتارها، ما تسلیم نخواهیم شد.

70 سال است که اسرائیل، قدرت اشغالگر حقوق بین المللی را به شکل های گوناگون نقض می کند ولی باوجود چنین عملکردی، همچنان از کیفر معاف است. اسرائیل بارها و به شدت کنوانسیون ژنو را در مورد فلسطینی ها زیرِپا گذاشته است. مورد زندانیان فلسطینی اعم از کودک و زن و مرد استثنا نیست.

نخستین باری که زندانی شدم، هنوز 15 سالم نشده بود. هیجده سالم بود که یک بازجوی اسرائیلی مرا واداشت که دو ساق پایم را از هم جدا کنم، در حالی که من در اتاق بازجوئی لخت ایستاده بودم. او به شدت دستگاه تناسلی ام را مورد ضرب و شتم قرار داد. در اثر درد بیهوش شده بر زمین افتادم و در نتیجه صورتم زخمی شد که آثار ان بر پیشانی ام را تا پایان زندگی خواهم داشت. سپس بازجو به مسخره کردن من پرداخت و گفت افرادی چون تو، صاحب فرزند نخواهند شد زیرا جز تروریست و قاتل ببار نمی آورید.

چند سال بعد، در زندان در حال اعتصاب غذا بودم که نخستین پسرم چشم به جهان گشود. من به جای آب نبات که معمولا در بزرگداشت چنین رویدادی پخش می کنیم، بین زندانیان نمک پخش کردم. هنگامی که پسرم هیجده ساله شد، او نیز به نوبه خود زندانی شد و چهار سال را در زندان های اسرائیل گذراند.

اکنون از میان چهار فرزندم، بزرگترین شان 31 سال دارد. باوجود این، من همچنان در زندانم تا در کنار هزاران زندانی و همراه با میلیون ها فلسطینی و با پشتیبانی بسیاری از مردم در چهارگوشه جهان به پیکار برای آزادی ادامه دهم. مشکل اشغالگر، متجاوز و طرفداران شان چیست که غرورشان موجب می شود که گوش های شان این حقیقت ساده را نشنود: پیش از آن که ما خورد شویم، زنجیرهای ما خواهند گسست. زیرا این در طبیعت انسان است که به صرورت آزادی پاسخ گوید، بدون توجه به هزینه ای که باید برای آن پرداخت.

اسرائیل تقریبا همه زندان هایش را در خاک اسرائیل ساخته و نه در سرزمین های اشغالی. با چنین رفتاری، دولت اسرائیل به طور غیرقانونی و به زورِ غیرنظامیان فلسطینیِ اسیر را به خاک خود منتقل کرده است و در نتیجه ملاقات های خانواده های زندانیان را با آنان محدود کرده تا با مسافرت طولانی در شرایط دردناک، بر رنج زندانیان بیافزاید. اسرائیل حقوق اساسی را که پیرو حقوق بین المللی باید تضمین شوند ، و برخی نیز با رنج فراوان پس از اعتصاب غذاهای گذشته حاصل شده، به امتیازی تبدیل می کند که البته اداره ی زندان ها تصمیم می گیرد که به اجرا بگذارد یا نه.

زندانیان فلسطینی از شکنجه، رفتارهای غیرانسانی و خفت آور و عدم رسیدگی پزشکی رنج برده اند. برخی کشته شده اند، در حالی که زندانی بودند. به موجب آمار باشگاه زندانیان فلسطینی، از سال 1967، حدود دویست زندانی در اثر رفتارهای درون زندان به قتل رسیده اند. زندانیان فلسطینی و خانواده های انان جزو اولین هدف های سیاست تحمیل مجازات های دسته جمعی اسرائیل هستند.

ما با اعتصاب غذا، تلاش می کنیم بر این بدرفتاری ها نقطه پایانی بگذاریم.

به موجب گزارش الضمیر (انجمن حمایت از حقوق بشر و زندانیان)، در پنجاه سال گذشته، بیش از 800 هزار فلسطینی به دست اسرائیل زندانی شده اند. یعنی معادل چهل درصد جمعیت مردان سرزمین های فلسطینی. اکنون، 6500 فلسطینی هنوز زندانی اند. در میان این زندانیان، هستند کسانی که وجه تمایز تیره و تارشان این ست که رکورد دار طولانی ترین زندانی سیاسی در جهان هستند. در فلسطین، نمی توان خانواده ای یافت که از حبس یک یا چند عضو خانواده رنج طولانی نکشیده باشد.

چگونه می توان این واقعیت ها را گزارش کرد؟

اسرائیل دو نظام حقوقی و قضائی ایجاد کرده که نوعی آپاتاید قضائی ست. در این نظام، اسرائیلی ها تقریبا دارای معافیت کامل از مجازات در مقابل جنایت هائی هستند که نسبت به فلسطینیان مرتکب می شوند. در حالی که حضور ومقاومت فلسطینیان را جنایت به شمار می آورند. دادگاه های اسرائیل فقط ادای عدالت را در می آورند و به روشنی ابزار اشغال استعماری و نظامی هستند . به موجب آمار وزارت خارجه، نود درصد فلسطینی ها در دادگاه های نظامی محکوم می شوند.

در میان صدها هزار فلسطینی که اسرائیل به اسارت کشیده، کودک، زن، نماینده مجلس، فعالان سیاسی، روزنامه نگاران ، مدافعان حقوق بشر، دانشگاهی، شخصیت های سیاسی، نظامیان، رهگذران وعضو خانواده زندانیان دیده می شود. هدف اسرائیل از این دستگیری ها فقط و فقط به خاک سپردن آرمان عادلانه یک ملت است.

باوجود این و به رغم آن، زندان ها گهواره جنبش ماندگار برای تعیین حق سرنوشت فلسطینی ها شده است. یک بار دیگر، اعتصاب غذای جدید ما نشان می دهد که جنبش زندانیان قطب نمای راهنمای نبرد ماست. نبردی برای آزادی و کرامت، نامی که ما برای مرحله نوین نبرد در راه پیمائی طولانی مان به سوی آزادی برگزیده ایم.

اسرائیل به عبث تلاش کرده مُهر داغ تروریسم را بر همه ما بزند تا شاید بتواند نقض حقوق و از جمله دستگیری های دسته جمعی خودکامه، شکنجه و انواع تنبیه ها و محدودیت های شدید را توجیه کند. در اجرای اراده اسرائیل جهت تیشه زدن به ریشه ی مبارزات فلسطین برای آزادی، یک دادگاه اسرائیلی در جریان محاکمه ای که به نمایش سیاسی تبدیل شد، مرا به پنج بار زندان ابد و چهل سال زندان محکوم کرد که ناظران بین المللی آن را نکوهش کردند.

اسرائیل نخستین قدرت اشغاالگر و استعمارگر نیست که به چنین ترفندهائی دست می زند. در تاریخ همه جنبش های آزادی بخش ملی به صحنه های مشابه برمی خوریم. به همین دلیل است که افراد بسیاری که علیه ستمگری، استعمار و آپارتاید مبارزه کرده اند در کنار ما قرار گرفته اند. هشت برنده جایزه نوبل صلح، 120 حکومت و صدها رهبر، نماینده مجلس، هنرمند و دانشگاهی در سراسر جهان از کارزار بین المللی برای آزادی مروان برغوثی و همه زندانیان فلسطینی که احمد کاترادا، چهره بارز ضد آپارتاید و همسرم فدوی در سال 2013 از سلول پیشین نلسون ماندلا در زندان «رابن آیلند» به راه انداختند، پشتیبانی کرده اند.

همبستگی آنان نشانه ی شکست اخلاقی و سیاسی اسرائیل است. تجاوزگران نیستند که حقوق اعطا می کنند. آزادی و کرامت از حقوق جهانشمول اند که از بشریت جدائی ناپذیرند و باید همه ملت ها و همه نوع بشر از ان برخوردار باشند. فلسطینی ها یک استثنا به شمار نمی روند. فقط با پایان بخشیدن به اشغال است که پایان بی عدالتی و نشانه زایش صلح خواهد بود.