يوری آونری
برگردان: محمد علی اصفهانی
يوری آونری، نويسنده، روزنامه نگار و فعال سياسی صلح طلب اسراييلی، و از بنيانگذاران حرکت معروف Gush Shalom يا «جمعيت صلح» به فارسی، و «کتلة السلام» به عربی، چندان نيازی به معرفی ندارد.آنچه فارسی شده اش را می خوانيد مقاله ی تازه ی اوست به تاريخ اوّل مارس. اين مقاله را نه يک فلسطينی نوشته است؛ و نه حتی نويسنده يی اسراييلی از نوع ميشل وارشاوسکی ها و يا اَهارون شابُتی ها.ستم بی حد و حصر اسراييل بر مردم فلسطين، به خصوص بر مردمی که ماه ها و ماه هاست که تنها به جرم فلسطينی بودن و فلسطينی زاده شدن، در نوار غزه، اسير يکی از بی رحمانه ترين و بی سابقه ترين اشکال تحريم قرار گرفته اند ادامه دارد؛ و شب و روزی نيست که چندين کودک ناشکفته ی فلسطينی را اسراييل، در برابر چشمان بسته ی «جامعه ی جهانی» پرپر نکند. همان چشمان بسته يی که فقط وقتی باز شدن را به صلاح خود می بينند که واقعه ی تلخی از نوع واقعه ی اخير حمله ی محکوم يک فلسطينی تک و تنها و غير مسئول و به مرحله ی جنون رسانيده شده به يک مدرسه ی آموزش بنيادگرايی يهودی در بيت المقدس اشغالی اتفاق بيافتد؛ نه جنايات شبانه روزی و بی وقفه ی از پيش طرّاحی شده و سازمان يافته و مورد بحث و بررسی و تصويب قرار گرفته ی يک دولت به تمامی معنا تروريست مجهّز به پيشرفته ترين امکانات و سلاح های نظامی، عليه مردمی غارت شده و بی پناه و تنها.
اين مقاله، تلاشی است برای ـ در حد امکان ـ راهی يافتن برای خروج از فاجعه ديرپايی که گويا خيال پايان يافتن ندارد، از سوی نويسنده يی اسراييلی که عميقاً به منافع کشور اسراييل فکر می کند و در همان چهارچوب می نويسد.
ما اسراييلی ها در جهانی از اشباح و هيولا ها زندگی می کنيم. ما با آدم های زنده و سازمان های عينی نمی جنگيم. بلکه به جنگ شياطين و ارواح خبيثه يی می رويم که اصلاً برای اين ظاهر شده اند که ما را نابود کنند.اين جنگ، جنگ ميان «فرزندان روشنايی» با «فرزندان تاريکی» است. ميان خوبی مطلق و بدی مطلق.اينچنين نگاه می کنيم ما به مسأله. و طرف مقابل نيز.بياييم اين جنگ را از اين فضای مجازی، به روی زمين محکم و عينی بياوريم. تا زمانی که ما اين قلمرو دهشت و کابوس را ترک نکنيم، نه يک سياست معقول ميسر خواهد بود و نه يک گفتگوی عقلانی.بعد از پيروزی حماس در انتخابات فلسطين، Gush Shalom [جمعيت صلح ـ جنبشی اسراييلی که يوری آونری از بنيانگذاران آن است ـ م] اعلام کرد که اسراييل بايد با حماس مذاکره کند.و اينک در اينجا، پاسخ به چند پرسش که از آن پس، از همه سو بر سر من رگبار شده اند ر می آورم.
٭ پرسش:آيا شما حماس را دوست داريد؟٭ پاسخ:اصلاً. من باور های لاييک بسيار قوی دارم؛ و مخالف هر نوع ايده ئولوژی يی هستم که سياست را با مذهب در هم بياميزد. چه مذهب يهودی؛ چه اسلام؛ و چه مسيحيت. چه در اسراييل؛ چه در جهان عرب؛ و چه در آمريکا.اما اين، مانع از آن نشده است که با حماس صحبت کنم. همانطور که با ديگرانی هم که با آن ها همعقيده نيستم صحبت می کنم.اين، مانع از آن نشده است که ميهمان حماس شوم؛ سعی کنم که آن ها را بفهمم؛ و با هم تبادل نظر کنيم.در ميان ايده های حماس، ايده هايی هست که من دوست دارمشان؛ و ايده هايی هست که من دوست ندارمشان.
برگردان: محمد علی اصفهانی
يوری آونری، نويسنده، روزنامه نگار و فعال سياسی صلح طلب اسراييلی، و از بنيانگذاران حرکت معروف Gush Shalom يا «جمعيت صلح» به فارسی، و «کتلة السلام» به عربی، چندان نيازی به معرفی ندارد.آنچه فارسی شده اش را می خوانيد مقاله ی تازه ی اوست به تاريخ اوّل مارس. اين مقاله را نه يک فلسطينی نوشته است؛ و نه حتی نويسنده يی اسراييلی از نوع ميشل وارشاوسکی ها و يا اَهارون شابُتی ها.ستم بی حد و حصر اسراييل بر مردم فلسطين، به خصوص بر مردمی که ماه ها و ماه هاست که تنها به جرم فلسطينی بودن و فلسطينی زاده شدن، در نوار غزه، اسير يکی از بی رحمانه ترين و بی سابقه ترين اشکال تحريم قرار گرفته اند ادامه دارد؛ و شب و روزی نيست که چندين کودک ناشکفته ی فلسطينی را اسراييل، در برابر چشمان بسته ی «جامعه ی جهانی» پرپر نکند. همان چشمان بسته يی که فقط وقتی باز شدن را به صلاح خود می بينند که واقعه ی تلخی از نوع واقعه ی اخير حمله ی محکوم يک فلسطينی تک و تنها و غير مسئول و به مرحله ی جنون رسانيده شده به يک مدرسه ی آموزش بنيادگرايی يهودی در بيت المقدس اشغالی اتفاق بيافتد؛ نه جنايات شبانه روزی و بی وقفه ی از پيش طرّاحی شده و سازمان يافته و مورد بحث و بررسی و تصويب قرار گرفته ی يک دولت به تمامی معنا تروريست مجهّز به پيشرفته ترين امکانات و سلاح های نظامی، عليه مردمی غارت شده و بی پناه و تنها.
اين مقاله، تلاشی است برای ـ در حد امکان ـ راهی يافتن برای خروج از فاجعه ديرپايی که گويا خيال پايان يافتن ندارد، از سوی نويسنده يی اسراييلی که عميقاً به منافع کشور اسراييل فکر می کند و در همان چهارچوب می نويسد.
ما اسراييلی ها در جهانی از اشباح و هيولا ها زندگی می کنيم. ما با آدم های زنده و سازمان های عينی نمی جنگيم. بلکه به جنگ شياطين و ارواح خبيثه يی می رويم که اصلاً برای اين ظاهر شده اند که ما را نابود کنند.اين جنگ، جنگ ميان «فرزندان روشنايی» با «فرزندان تاريکی» است. ميان خوبی مطلق و بدی مطلق.اينچنين نگاه می کنيم ما به مسأله. و طرف مقابل نيز.بياييم اين جنگ را از اين فضای مجازی، به روی زمين محکم و عينی بياوريم. تا زمانی که ما اين قلمرو دهشت و کابوس را ترک نکنيم، نه يک سياست معقول ميسر خواهد بود و نه يک گفتگوی عقلانی.بعد از پيروزی حماس در انتخابات فلسطين، Gush Shalom [جمعيت صلح ـ جنبشی اسراييلی که يوری آونری از بنيانگذاران آن است ـ م] اعلام کرد که اسراييل بايد با حماس مذاکره کند.و اينک در اينجا، پاسخ به چند پرسش که از آن پس، از همه سو بر سر من رگبار شده اند ر می آورم.
٭ پرسش:آيا شما حماس را دوست داريد؟٭ پاسخ:اصلاً. من باور های لاييک بسيار قوی دارم؛ و مخالف هر نوع ايده ئولوژی يی هستم که سياست را با مذهب در هم بياميزد. چه مذهب يهودی؛ چه اسلام؛ و چه مسيحيت. چه در اسراييل؛ چه در جهان عرب؛ و چه در آمريکا.اما اين، مانع از آن نشده است که با حماس صحبت کنم. همانطور که با ديگرانی هم که با آن ها همعقيده نيستم صحبت می کنم.اين، مانع از آن نشده است که ميهمان حماس شوم؛ سعی کنم که آن ها را بفهمم؛ و با هم تبادل نظر کنيم.در ميان ايده های حماس، ايده هايی هست که من دوست دارمشان؛ و ايده هايی هست که من دوست ندارمشان.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر