رقابت های انتخاباتی نامزدهای نظام ولايت مطلقه فقيه

*نامزدها.. اين بار حتی با صراحت تاکيد می کنند که از نظر طرح اقتصادی و اجتماعی.. اختلافاتشان در حد آهنگ پيش برد يک برنامه واحد است.. تاکنون مطالبه محوری غائب بزرگ و اصلی رقابت ها بوده و در عوض بازار عوامفريبی نامزدها داغ است و آشکارا خريد رای از طريق پخش پول جريان دارد


روشنگری: نزديک شدن به زمان برگزاری انتخابات جناح های رژيم را به تکاپوی بيشتری کشانده است و حملات رقبای هر گروه به نامزد گروه ديگر افزايش يافته است. اين
فضا که بخشی از وضعيت دوره انتخاباتی است در حالی است که در باره سه مساله کمترين ترديدی باقی نمانده است.

اولا: هيچ نيروی مستقل مردمی حق مشارکت مستقل در انتخابات و معرفی نامزد انتخاباتی را ندارد و همه نامزدها وابسته به جناح های رژيم حاکم و وفادار به ولايت مطلقه فقيه هستند. به عبارت ديگر هدف همچنان عبارت است از سواستفاده از رای مردم در خريد مشروعيت برای رژيمی که هم بی اعتقادی مطلق به رای مردم را از طريق ولايت مطلقه فقيه رسما به مبنای نظری خود تبديل کرده و هم آشکارا و علنی همه جنبش های اعتراضی و مطالبات قشرها و گروههای محتلف مردم را سرکوب می کند. دستگيری فعالين کارگری, دانشجويی و زنان همچنان ادامه دارد و نه انتخابات و نه فضای انتخاباتی نه تنها باعث کاهش آن نشده که به آن شدت و وسعت داده است.

ثانيا: نامزدهای نظام ولايت مطلقه فقيه اين بار حتی با صراحت و قاطعيت تاکيد می کنند که از نظر طرح اقتصادی و اجتماعی تفاوتی اساسی با هم ندارند و اختلافاتشان در حد آهنگ پيش برد يک برنامه واحد است که آن برنامه در واقع چيزی جز حذف هر چه بيشتر خدمات اجتماعی, و خصوصی و طبقاتی کردن خدمات اساسی و پايه ای نظير دسترسی به آب آشاميدنی, برق و بهداشت و درمان و آموزش برای لايه های فقير و محروم مردم نيست. در حوزه سياست خارجی نيز اگر چه به ظاهر سازهای ناسازی زده می شود, اما برای همه نامزدهای حاضر در صحنه روشن است که نحوه تعامل با آمريکا نه از درون آرای نامزد انتخابی که در پشت صحنه از سوی دستگاه ولايی تنظيم و به کارگزار و گماشته اين دستگاه پس از انتخابات برای اجرا ديکته می شود.

ثالثا: درست به دليلی که گفته شد حداقل تاکنون مطالبه محوری غائب بزرگ و اصلی رقابت های نامزدهای ولايت مطلقه فقيه است. در عوض فضا انباشته از وعده های فريبگرانه نامزدها به رای دهندگان است. آشکارا خريد رای از طريق پخش پول جريان دارد و حتی نامزدهای انتخاباتی شاکی هستند که به علت تفاوت موقعيت ها و نقد و نسيه بودن وعده ها, شرايط رقابت در اين زمينه "ناعادلانه" شده است. در عوض در فضای انتخاباتی چيزی که به وفور يافت می شود پرونده هايی است که در باره فساد و زد و بند نامزدها بالا زده می شود. مثلا تصادفی نيست که در آستانه اعلام کانديداتوری محسن رضايی خبرهايی در باره افزايش واردات قاچاق سيگار مالبرو در ايران انتشار می يابد. هر چه باشد در مجادلات جناحی از سوی احمدی نژاد فاش شده بود که محسن رضايی در واقع شاه مهره اصلی قاچاق سيگار در ايران است. يا مثلا رسانه های نزديک و حامی نامزدی ميرحسين موسوی ماجرای "گم" شدن 300 ميليارد دلار در دوره احمدی نژادرا باد می زنند و در عوض دولتی ها از زبان صفار هرندی مدعی هستند که در دوره نخست وزيری موسوی 500 ميليارد دلار حيف و ميل شده است. کروبی که هنوز به پيروی از "حکم حکومتی" خامنه ای افتخار می کند, خود متهم به اخذ رشوه 300 ميليونی از شهرام جزايری است. اين اتهامات متقابل نامزدهای انتخاباتی به يکديگر در باره فساد مالی و پرونده هايی که برای هم بيرون کشيده اند چهره نامزدهای رژيم ولايت مطلقه و کارگزاران رنگارنگش را برملا می کند.

در شرايطی که بازار عوامفريبی نامزدها داغ است و اخبار فساد مالی شان از سوی رقبا بر سر نيزه زده می شود؛ مطالبه محوری مطرح نيست و سرکوب شديدا ادامه دارد, هيچ اميدی نمی توان داشت که آرای مردم در تعيين سياست و جهت گيری رژيم نقش در خور توجه ايفا کند, اما طبيعی است که فضای انتخاباتی در صورتی که با هوشياری و ظرافت مورد بهره بردای قرار گيرد می تواند فرصتی برای روشنگری در باره ضديت نظام ولايت مطلقه با حق رای مردم و مجالی برای طرح مستقل مطالبات جنبش های اعتراضی, فراهم کند.