این کلیپ کوتاه را ببینید، خاطره کوچکی از روزهای انقلاب ۵۷، و گوشه ای از چگونه به دنیا آمدن هیولای زشت استبداد و خفقان دینی به نام جمهوری اسلامی، و یکی از اولین قربانیانش، یعنی آزادی بیان، اندیشه و اطلاع رسانی.
روزنامه «آیندگان»، که روزنامه ای با مخاطبان روشنفکر و لائیک در جامعه ایران بود، اولین روزنامه ای بود که پس از انقلاب با اشارهٔ مستقیم خمینی توسط دادستانی بسته شد. خمینی در اواخر اردیبهشت سال 1358 از این روزنامه به خاطر انتشار جملاتی از متن ترجمهٔ مصاحبه اش با لوموند مبنی بر عدم شراکت چپ گراها در قتل مطهری و قرنی عصبانی شد، و طی اطلاعیه ای در روزنامه اطلاعات اعلام کرد «این روزنامه [آیندگان] را از این پس هرگز نمیخوانم ». این اطلاعیه آغاز گر یک سلسله اتفاقاتی شد که نهایتا به بسته شدن روزنامه آیندگان در 17 مرداد و زندانی شدن روزنامه نگاران آن منجر گشت -آنهم به جرم وابستگی به اسرائیل (پائین همین صفحه را ببینید).
در عکس العمل به تعطیل شدن روزنامه توسط دادستانی در 22 مرداد، گروهی از نویسندگان و روشنفکران از مردم خواستند تا به عنوان اعتراض اجتماع کنند. اما در مقابله با این فراخوان، سازمان مجاهدین انقلاب اسلامی از «امت حزب الله» درخواست کرد که در حمایت از اقدام دادستانی به خیابانها بیایند. بله، همان مجاهدین انقلاب اسلامی خودمان، همانی که تاج زاده شان و آرمین شان و بهزاد نبوی شان و دیگرانشان امروز در چنگال همان هیولائی هستند که تخمش را خودشان کاشتند؛ و بله، این همان تظاهراتی است که در ویدئو میبینید، که طی آن به دعوت مجاهدین انقلاب اسلامی «حزب اللهی ها» با چماقها و زنجیرها و اسلحه های سرد خود آمدند و به مردم و روشنفکرانی که در دفاع از حقوق روزنامه آیندگان به خیابان آمده بودند حمله ور شدند.
اکنون هیولای زشت استبداد و خفقان اسلامی به دنیا آمده بود و قدمهای اول خود را در خیابانهای تهران برداشته بود. در ظرف کمتر از یک ماه پس از بسته شدن «آیندگان»، چهل و یک روزنامه و نشریه دیگر «به خواست امت حزب الله» تعطیل شدند تا به اینترتیب یکی از سیاه ترین روزهای خفقان و سرکوب اطلاعاتی در تاریخ کشورمان آغاز گردد.
اجازه بدهید این کلیپ کوتاه را ببینیم و بعد از آن کمی جزئیات دیگر خدمتتان عرض خواهم کرد، اگر حوصله داشتید بخوانید.
ترجمه پیام انگلیسی خمینی به دولت فرانسه که توسط ابراهیم یزدی قرائت میشود:
اکنون که پس از چهار ماه اقامت موقت در فرانسه اینجا را ترک میگویم
تا در کشور خویش مشغول خدمت گردم، لازم میدانم تا از دولت فرانسه
به جهت حفظ امنیت و تامین آزادی بیان اینجانب تشکر نمایم.
تا در کشور خویش مشغول خدمت گردم، لازم میدانم تا از دولت فرانسه
به جهت حفظ امنیت و تامین آزادی بیان اینجانب تشکر نمایم.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر