علی ناظر

آقای محمدرضا روحانی و آقای دکتر کریم قصیم از مسئولین کمیسیونها و اعضای اولیه شورای ملی مقاومت ایران، دیروز از آن شورا استعفا کردند. به نظر من، که تا حدود کمی با اخلاق این دو آشنا هستم، این تصمیمی بسیار سخت بوده است. چرا که این دو پایه های شورای ملی مقاومت را پی ریزی کرده اند، در لحظه به لحظه مبارزه با رژیم ددمنش همراه و پشتیبان مجاهدین بوده اند. چه در خفا و یا آشکار، کلامی و گامی علیه مصالح شورای ملی مقاومت نگفته و برنداشته اند. از حقوق ساکنین اشرف و لیبرتی دفاع کرده اند. اما با وجود همه و همه اینها، ارزیابی آنها از کارکرد کنونی شورا خروج آنها و این استعفا را ضروری دانست. چه حیف.

چه حیف، شورایی که می توانست با بازنگری به فرهنگ حاکم بر خود، جمع کثیری از هموطنان ستمدیده از رژیم را گرد خود آورد، لحظه به لحظه درونگراتر می شود.

چه حیف، شورایی که بخاطر وجود شخصیتهایی همچون روحانی و قصیم می توانست به لحاظ اجتماعی و فرهنگی نقطه وصل و آن حلقه مفقوده بشود، به نهادی صوری بدل شده است.

چه حیف، شورایی که می توانست از شخصیتهایی همچون قصیم و روحانی برای عرضه تاکتیکها و استراتژی خود در رسانه های خودی و وابسته به دول غربی، سود جوید، هر لحظه خود را در تنیده تاری محصور، کرد، و هر رسانه و هر ژورنالیست منتقدی را «خصم» خواند.

بارها خوانده ایم که به افرادی چون این قلم القابی ناپسند و برچسبهایی ناچسب زده شده است. بارها این دو عزیز در تماسهای تلفنی دلجویی کرده و مرا به ادامه راه نصیحت کرده اند، هرچند که در بسیاری از موارد نگاهی مشابه با هم نداشته ایم. تنها امید من این است که در توفان بیهوده کنونی، کسی بخود جرأت ندهد که به این عزیزان سخنی ناشایست و تهمتی ناروا بزند، و گذشته این دو عزیز را مخدوش کند.
همانطور که چندی پیش، و پیش از شروع این توفان بیهوده، به یکی از اعضای قدیمی شورا تلفنی یادآوری کرده و سپس در نوشتار اخیر خود نوشتم، رسم و روش اتخاذ شده کنونی نه تنها هیچ سودی برای مبارزه علیه تمامیت نظام حاکم بر ایران ندارد، بلکه علائم «اشتباه محاسبه» دیگری دائما خودنمایی می کند. تنها برنده این رسم و روش کنونی، رژیم جمهوری اسلامی است، و باعث خشنودی آنست.

علی ناظر

16 خرداد 1392

یادداشت روز دیدگاه