امروز در دلم
لرزش گنگ ستاره ها را
احساس می کنم،
راه من گم شده، اما
در روحِ مه.
نور به بال هایم سنجاق می شود
و اندوهم
غوطه می دهد خاطرات را
در چشمه یِ خیال.
رزها همه سپیدند،
سپید چون دردم؛
سپیدی رزها اما
تنها به خاطر برفی ست
که فرو باریده است بر آن ها.
پیش تر، آنان را رنگین کمانی بود
برف بر روح نیز می بارد.
برفِ روح دانه هایی دارد:
صحنه ها و بوسه ها
غرقه می شوند در سایه روشنِ هر که به آنان
اندیشه می کند
برف فرو می بارد از رزها
امّا
بر رویِ روح می ماند،
و سرپنجه یِ سالیان
از او کفنی می بافد.
برف آیا آب خواهد شد
وقتی که مرگ با خود می بَرَد ما را؟
یا سپس تر آن جا
برفی دیگر خواهد بود و
رُزهایِ کامل ترِ دیگر؟
ما را آیا آرامشی خواهد بود
چنان که عیسا گفت؛
یا آن که مسأله را
هیچ حلّی ممکن نخواهد بود؟
و عشق مان اگر بفریبد؟
چه کسی به ما الهام خواهد کرد
اگر که غرقه ایم در ظلمت
در دانشِ حقیقیِ چیزی که هست ندارد
و شرّی که می تپد درین نزدیک؟
و گر امید بر باد رفته باشد
و [سرگذشتِ] بابل آغاز شود،
کدام مشعل را
توانِ روشن کردنِ جاده هایِ زمین است؟
و اگر آبی خیالِ بیهده یی است
بر سرِ بی گناهی چه خواهد آمد؟
بر سرِ قلب چه خواهد آمد
اگر که عشق را خدنگی نباشد؟
و مرگ اگر مرگ است
بر سرِ شاعران چه خواهد آمد
و هرچیزِ خفته یی
که اکنون هیچ کس به یادشان نمی آرَد؟
آه آفتابِ امید!
آبِ زلال! ماهِ نو!
دل هایِ کودکان!
ارواحِ زبرِ خرسنگ ها!
امروز در دلم
لرزشِ گُنگِ ستاره ها را
احساس می کنم،
و رُزها همه سپیدند
سپید چون دردم ...
غوطه خاطرات، در چشمه خیال...
«گارسیا لورکا»
ترجمه: فواد نظیری
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر