ابراز نگرانی از وضعیت آتنا دائمی پس از ۳۸ روز اعتصاب غذا / متن کامل نامه آتنا دائمی در تحریم انتخابات
رادیو فردا براساس گزارش‌ها، اعتصاب غذای آتنا دائمی وارد سی و هشتمین روز خود شده و برخی از نهادهای حقوق بشری و ۱۸ زندانی زن سیاسی از وضعیت او ابراز نگرانی کرده‌اند. حقوق بشر ایران روز چهارشنبه ۲۷ اردیبهشت، در حساب کاربری توئیتر خود، از وضعیت این زندانی سیاسی ابراز نگرانی کرد و از «ضعف جسمی و مشکلات جدی کیسه صفراو کبد» او خبر داد. مادر آتنا دائمی، نیز در حساب کاربری توئیتر خود نوشته که دخترش در اثر اعتصاب غذای طولانی «خون بالاآورده و مکرر دچار حالت تهوع می‌شود». ۱۸ زندانی زن سیاسی در زندان اوین نیز در نامه‌ای به عباس جعفری دولت‌آبادی دادستان تهران، از او خواسته‌اند تا به وضعیت فاطمه (آتنا) دائمی که در اعتصاب غذا به‌سر می‌برد، رسیدگی کند. عفو بین‌الملل، نیز هفته گذشته با صدور بیانیه‌ای، نسبت به وضعیت سلامت این فعال مدنی زندانی در ایران ابراز نگرانی کرده بود. آتنا دائمی از روز ۱۹ فروردین‌ماه در اعتراض به صدور حکمی جدید برای خود و دو خواهرش دست به اعتصاب غذا زده است. آتنا دائمی و دو خواهرش به سه ماه حبس محکوم شده‌اند و این حکم درباره دو خواهر این زندانی سیاسی، یک سال تعلیق شده است. اتهام این زندانی سیاسی و دو خواهرش «توهین» به مأموران در زمان بازداشت خانم دائمی اعلام شده است. خانم دائمی در در نامه‌ای سرگشاده که ۱۱ آذر ۱۳۹۵ منتشر شد درباره نحوه بازداشت خود گفته بود که از مأموران خواسته است حکم بازداشت را نشان دهند و آنها بدون ارائه هیچ حکمی با حمله به خانه او و خواهرش را کتک زده‌اند. آتنا دائمی پیش از این حکم جدید نیز در دادگاهی به ریاست قاضی محمد مقیسه، رئیس شعبه ۲۸ دادگاه انقلاب، به اتهام «اجتماع و تبانی و فعالیت تبلیغی علیه کشور»، «توهین به مقدسات و رهبری» و «اختفای ادله جرم» به هفت سال زندان محکوم شده بود. سازمان‌های بین‌المللی مدافع حقوق بشر می‌گویند علت محکومیت او «انتشار پست‌هایی در فیس‌بوک در انتقاد از اعدام‌ها، دیوارنگاری در نقد اعدام، حضور در آرامگاه کشته‌شدگان انتخابات سال ۱۳۸۸ و اطلاع‌رسانی درباره زندانیان سیاسی» است. همزمان به گفته خانواده هنگامه شهیدی، فعال حقوق زنان و روزنامه‌نگار زندانی، شرایط جسمی او با ادامه اعتصاب غذایش خطرناک شده است. اسماعیل عبدی،عضو کانون صنفی معلمان ایران،نیز از روز ۱۰ اردیبهشت در اعتراض به صدور احکام سنگین قوه قضاییه علیه فعالان تشکل‌های صنفی معلمان و کارگران دست به اعتصاب غذا زده است. روز سه‌شنبه همچنین ملیحه حسینی، همسر احسان مازندرانی، روزنامه‌نگار زندانی، در اینستاگرام خود از نامناسب بودن وضعیت جسمانی همسرش و جلوگیری ماموران زندان از اعزام او به بیمارستان خبر داد. شماری از شخصیت‌ها و نهادهای حقوق‌بشری نگرانی خود را از وضعیت سلامت زندانیان اعتصابی اعلام کرده‌اند. متن کامل نامه آتنا دائمی در تحریم انتخابات: در آستانه انتخابات ریاست جمهوری هستیم. طبق تعاریف بین‌المللی و اعلامیه جهان‌شمول حقوق بشر (ماده ١٩و ٢٠و ٢١)، هرگز در ایران انتخابات آزاد نداشته و نداریم. نه تنها هیچ‌یک از احزاب و جریان‌های مخالف حضور ندارند بلکه مسوولان به دنبال حذف نمایندگان اقلیت‌های مذهبی در شورای شهرها نیز هستند. بسیاری به دلیل بهایی و زرتشتی و مسیحى بودن از حقوق شهروندی در این جامعه محرومند و بسیاری از منتقدان و مخالفان حتی حق اظهارنظر در خصوص انتخابات را ندارند؛ چرا که یا از سوی امنیتی‌ها بازداشت و زندانی می‌شوند یا از سوی هواداران کاندیداها مورد هجوم توهین قرار می‌گیرند و در حقیقت جزو آمار به حساب نمی‌آیند؛ مگر پای صندوق‌های رای! با وجود شعارهایی مبنی بر آزادی، برابری و رفاه در طول حیات ٣٩ساله جمهوری اسلامی ایران، هم‌چنان شاهد سرکوب آزادی‌های بیان و عقیده و مطبوعات، جنسیت و حتی پوشش هستیم. نابرابری زنان و مردان و طبقات جامعه هم‌چنان پابرجاست و روزبه‌روز گسترش فقر و بیکاری در سطح جامعه را می‌بینیم. شش کاندیدا از بدنه نظام و با دو اسم اصول‌گرا و اصلاح‌طلب، تنها با ظاهری متفاوت ولی باطنی برابر در حالی شعار پیشرفت و آبادانی کشور را سر می‌دهند که ٣٩سال پیش، امام و رهبرشان شعار آب و برق و نفت مجانی را داد اما هم‌چنان در روستاهای حتی نه چندان دورافتاده، و با وجود پول‌های هنگفتی که برای گازرسانی دریافت شده، هنوز خانه‌های مردم با نفتی گرم است که به سختی خریداری مى‌شود. در حالی می‌گویند مردم را از جنگ نترسانید که هنوز بعد از گذشت سی سال از جنگ واقعاً تحمیلی و آزادی خرمشهر، شهر خون هنوز آباد نشده است. سال‌ها از زلزله بم گذشته و هنوز ویرانه‌هایش پابرجا است. مردم جنوب کشورمان از گرد و غبار خفه شدند بی‌آنکه صدای‌شان به جایی برسد. در حالی از نشاط و امید در جامعه صحبت می‌شود که جوانان با انواع و اقسام مواد مخدر در پارتی‌ها و مهمانی‌ها خود را شاد نشان می‌دهند و در عین حال، هر روز شاهد خبر دستگیری عده‌ای در این مهمانی‌ها هستیم. از نشاط می‌گویند و حاضر به پذیرش این واقعیت در نظام اسلامی نیستند که شیوع ایدز و هپاتیت به دلیل روابط جنسی، خطری جدی است. در حالی از امید صحبت می‌شود که آمار افزایش اعتیاد و بیکاری، فحشا، قاچاق، طلاق، افزایش کودکان کار و خیابانی در مطبوعات و صداوسیما زیر تیغ سانسور است. در حالی از فضای باز انتقاد و انتقادپذیری و آزادی احزاب و جریان‌های سیاسی صحبت می‌کنند که هنوز پرونده کشتار دهه‌ی ۶٠و قتل‌های زنجیره‌ای برای بسیاری از شهروندان باز است و منتظر پاسخ هستند و این در حالی‌ست که دست تعدادی از کاندیداها و وزرا و مسوولان به این خون آغشته است. دولت مستقر چهار سال پیش، شعار آزادی زندانیان سیاسی را سر داد اما نه تنها جز چند نفری که تنها ٢-٣ماه به پایان حبس‌شان مانده بود کسی را آزاد نکرد بلکه چاره‌ای بهتر اندیشید و آن انکار وجود زندانیان سیاسی در ایران بود. بیشترین آمار اعدام و صدور احکام سنگین برای زندانیان سیاسی در این دولت ثبت شده است. با دختران موبور و کلاه بر سر، ژست آزادی می‌گیرند در حالی که در مسابقه‌ی ماراتن بین‌المللی که در تهران برگزار شد .تعداد ماموران و ماشین‌های گشت ارشاد از تعداد دوندگان و تماشاچیان بیشتر بود. از حقوق زنانی صحبت می‌شود که حتی حق حضور در ورزشگاه‌ها برای همان نشاط شعاری را هم ندارند! از رفع ایران‌هراسی می‌گویند در حالی که همین چند ماه پیش بازیکن شطرنج از حضور در ایران و شرکت در مسابقات به دلیل حجاب اجباری صرف‌نظر کرد. در حالی از حقوق کردها و سنی‌ها صحبت می‌کنند که انگار فراموش کرده‌اند اعدام دسته‌جمعی کردها در ١٢ مرداد ٩۵را. به راستی به چه چیزی باید رای داد؟ به فقر؟ به ادامه‌ی تحریم‌ها به خاطر نقض حقوق بشر؟ به اعدام‌های دسته‌جمعی؟ به خفقان و سانسور؟ به حجاب و دین اجباری؟ در جامعه‌ای که برای خواننده‌ای معترض که هنوز آهنگش منتشر نشده حکم ارتداد صادر مى‌کنند و برای سرش جایزه مى‌گذارند، چه انتظاری جز لغو کنسرت‌ها مى‌توان داشت؟ اما ما به این مسائل عادت نخواهیم کرد. وقتی که می‌پرسیم چرا به وعده‌های گفته‌شده عمل نشد، می‌گویند دست دولت نیست یا دست‌های پشت پرده زیادند. اگر چنین است و دولت توان و کارایی لازم را ندارد پس این‌همه هزینه‌های میلیاردی تبلیغات برای چیست؟ شاید حرف‌هایم از نظر برخی «راننده‌تاکسی‌طور» یا از روی بی‌سوادی باشد؛ اما اگر قرار باشد به کاندیداهایی رای بدهم که حتی هواداران‌شان آزادی بیان را سرکوب و راننده تاکسی‌ها و روایت‌شان از دردهای جامعه را نادیده مى‌گیرند، پس من به عنوان فعال مدنی و فعال حقوق بشر، مرز بین «بد و بدتر» و «راه و بی‌راه» را خط خواهم زد و در این انتخابات نمایشی شرکت نخواهم کرد. آتنا دائمی ٩۶/٢/١٧ بند زنان زندان اوین
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر