آلبر کامو در سالهای الجزیره در جمع همکاران دایی و مادرش
- پدر کامو در آغاز جنگ جهانی اول در نبرد مارن مجروح شد و در بیمارستان صحرایی «بروتاین» جان باخت. مادر کامو با آلبر و لوسین، برادر بزرگ‌تر او به الجزیره رفت و در محله بلکور که محله‌ای بود فقیرنشین سکونت گزید. مادر و دایی کامو که توانایی تکلم نداشت، به عنوان کارگر و نظافتچی کار می‌کردند و زندگی‌شان را می‌گذراندند. آلبر کامو را مادربزرگ سختگیرش پرورش داد.کامو در رمان «آدم اول» که سال‌ها پس از مرگ او انتشار یافت، به جست‌و‌جوی پدرش برمی‌آید و از اهمیت مادرش در زندگی سخن می‌گوید. همدردی با انسان از مهم‌ترین مضامین آثار کاموست.او در یادداشت‌هایش می‌نویسد: «گاهی رقت و رأفت عظیمی نسبت به انسان‌هایی که دور و بر من در همین قرن زندگی می‌کنند، به من دست
- می‌دهد.»
**********************************************
کامو در تیم فوتبال دبیرستان
در سال ۱۹۲۴ کامو که دانش‌آموز بااستعدادی بود، با پادرمیانی یکی از معلمانش وارد دبیرستان شد. او که در فقر پرورش پیدا کرده بود، اکنون با دانش‌آموزان متمول همکلاس شده بود. او از پیشینه و خانواده‌اش شرم داشت، پس به ورزش روی آورد که بتواند در کنار همکلاسی‌های متمولش سربلند باشد. در ورزش او کامیاب بود. اما در شانزده‌سالگی به بیماری سل مبتلا شد. رویارویی با مرگ، اندیشه و آثار او را تحت تأثیر قرار داد
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر