جزئیات بیشتری از شکنجه دانشجویان
خبرنامه امیرکبیر: فعالان حقوق بشر در ایران اقدام به انتشار جزئیات بیشتری از شکنجه سه دانشجوی در بند، مجید توکلی، احمد قصابان و احسان منصوری، که بیش از ۶ ماه از بازداشت آن ها می گذرد، کرده اند. این شکنجه ها توسط تیم بازجویی دانشجویان که در اردیبهشت ماه سال جاری دستگیر شدند و در بند ۲۰۹ زندان اوین بر آن ها اعمال شده است.
پیش از این خانواده این سه دانشجو در رنجنامه ای سرگشاده که خطاب به رئیس قوه قضاییه نوشتند، به شرح برخی از شکنجه های اعمال شده بر دانشجویان پرداختند. جزئیات شکنجه دانشجویان که توسط فعالان حقوق بشر در ایران منتشر شده، به شرح زیر است:
این گزارش شرح وقایعی است که بر سه تن از دانشجویان دانشگاه امیر کبیر، آقایان مجید توکلی، احمد قصابان و احسان منصوری در پشت درب های بسته بازداشتگاه ۲۰۹ اطلاعات گذشت و نهایتا این افراد را مجبور به پذیرش اتهامات ناروا نمود.
این افراد از تمامی راهکارهای قانونی برای استیفای حقوق انسانی خود و رسانیدن صدای مظلومیت خود به مسئولان ذی ربط استفاده نموده اند. اما متاسفانه عدم توجه مسئولان، این مجموعه را بر آن داشت تا مدعیات این افراد را، که به کمیته به اصطلاح حقیقت یاب قوه قضائیه نیز گفته شده، جهت تنویر افکار عمومی منتشر نماید.
۱- استفاده از چشم بند، به استثنای لحظات حضور در سلول انفرادی، حتی برای رفتن به حمام و دستشویی. در تمام طول بازجویی ها نیز چشم بند روی چشم بود و در حین نوشتن تنها به اندازه یکی دو انگشت اجازه داده می شد چشم بند را بالا کشیده و از زیر چشم بند باید به پاسخ بازجویی ها داده می شد.
۲- نگهداری دانشجویان در سلول چهار-پنج متر مکعبی که نور کافی در آن وجود نداشت. این سلول به دلیل کوچکی، امکان هیچ گونه تحرکی در آن وجود نداشته و فقط با یک لامپ کم نور به صورت شبانه روزی روشنایی اندکی ایجاد می کرد که به علت حضور دراز مدت در سلول موجب کاهش بینایی شده است.
۳- عدم تماس با خانواده و یا هر گونه ارتباط دیگر و ممانعت از اطلاع بازداشت و حضور در بند امنیتی ۲۰۹ تا ۲۵ روز (مجید توکلی).
۴- طرح موارد بی ارتباط به پرونده، ایجاد ترس و هراس، تهدید دیگران، تهدید به اعدام و فضا سازی های مرتبط برای باور پذیری این تهدیدات
۵- آزاد کردن و مشایعت تا بیرون درب ۲۰۹ و بازگرداندن مجدد به سلول انفرادی (احمد قصابان)
۶- قرار دادن فرد بین اعتراف و آزادی دوستان در برابر پایداری و شکنجه ایشان
۷- عدم رسیدگی مناسب پزشکی و یا بی توجهی نسبت به برخی موارد پزشکی از زندانی در مورد اعتصابات نیز چنان بی توجهی صورت گرفت که وضعیت و شرایط بحرانی ایجاد می شد (مجید توکلی) و این در حالی است که در شرایط اعتصاب غذا احتیاج به مراقبت بیشتری وجود دارد.
۸- تلقین اتفاقات ناگوار، بیان تهدیدات مکرر از زبان نگهبانان به توصیه بازجو
۹- حرکت به صورت نشسته بر روی زمین در مسافت های طولانی و یا بالا و پائین رفتن از پله ها (اصطلاحا پا مرغی)
۱۰- بیان تهدیداتی شامل اخراج پدر و برادر از محل کار و یا برادر و خواهر از محل تحصیل با ارائه مدارک جعلی اخراج
۱۱- نگهداشتن به مدت طولانی در اتاق بازجویی، در وضعیت انتظار و اضطراب شدید بدون مراجعه بازجو
۱۲- ایستادن مستمر و طولانی بیش از ۸ ساعت حین بازجویی به ویژه به منظور جلوگیری از خواب و بازجویی های طولانی (مجید توکلی و احسان منصوری)
۱۳- فضا سازی در مورد بروز حوادث ناگوار برای اعضای خانواده و پخش صدای ضربان قلب در طول شب در سلول (احمد قصابان) و ایجاد زوزه های ممتد و ناله های خاص در طول شب
۱۴- انجام تنبیهاتی چون نشستن و برخواستن پی در پی، ایستادن بر روی یک پا و نگهداشتن دست در بالای سر جهت خلاصی از بازجویی های، به اصطلاح، فنی و ضرب و شتم شدید
۱۵- بیان حضور مادر و وابستگان نزدیک و دوستان در زندان و شنیده شدن صدای گریستن یک زن از محلی در اتاق بازجویی به شکلی که ادعای حضور مادر را تائید نماید.
۱۶- انجام بازجویی های خاص و ویژه به نام بازجویی های فنی که در آن چند بازجو به صورت هم زمان (معمولا بیش از سه نفر) با کشیدن، هول دادن، فریاد زدن در گوش، ضربات مشت و لگد و سوالات متعدد و متنوع به آزار و اذیت دانشجویان می پرداختند که این مسئله در نهایت به بیهوشی دانشجو می انجامید. (مجید توکلی)
۱۷- شکنجه دوستان در نزدیکی محل بازجویی به طوری که صدای ضرب و شتم، مانند صدای کوبیده شدن سر دیگر دانشجویان به دیوار، به وضوح شنیده می شد و حتی مواردی معدود حضور در شکنجه یکی از دوستان و پذیرش اتهامات به منظور جلوگیری از ادامه شکنجه (حضور احمد قصابان در صحنه شکنجه مجید توکلی).
۱۸- تهدید و بازداشت اعضای خانواده و دوستان به منظور اخذ اطلاع و ایجاد فشار
۱۹- تحقیر و توهین و گفتن ناسزا به طوری که روال عادی بازجوها بود
۲۰- بیان الفاظ رکیک و توهین های مکرر به ویژه نسبت به پدر و مادر (در مورد مجید توکلی بیشتر بوده است).
۲۱- تهدید به استفاده از ابزار و آلات غیر معمول به منظور شکنجه از جمله شیشه نوشابه و تخم مرغ داغ. یا تهدید به تجاوز چه توسط بازجو ها و چه از طریق قرار دادن در بند های خاص که بازجو عنوان می کرد.
۲۲- ضرب و شتم شدید در هنگام بازداشت و شدیدترین برخوردهای ممکن در حین انتقال به زندان (احسان منصوری)
۲۳- ضرب و شتم شدید، ضربات سیلی به صورت و پشت گردن و فرق سر به تعداد زیاد طوری که آثار کبودی تا مدت ها به وضوح روی بدن دانشجویان مشهود بود. همچنین ضربات مشت بر فرق سر، پیشانی و بازوها. لگد به پاها، سینه و شکم به طوری که گاه در حین بازجویی این دانشجویان از حال رفته و بر زمین می افتادند. پرتاب کردن زندانی و کوبیدن سر به دیوار.
۲۴- گرفتن مو و بلند کردن از روی زمین، زدن مشت و سیلی های متوالی به صورت، پرتاب کردن به روی زمین و تکرار مجدد این کار (مجید توکلی)
۲۵- ایستادن بر روی انگشتان دست و پا و یا قرار دادن زانو بر روی کمر و فشار شدید بر روی دانشجویان زندانی و همچنین قرار دادن خودکار در بین انگشتان دست و فشار به دست. فشار بر دست دانشجویان به وسیله کفش های آلوده بازجوها و زخم کردن انگشتان ایشان گاه موجب بروز عفونت شدید در انگشت می شد (عفونت انگشت دست: احمد قصابان)
۲۶- قرار دادن پا بر روی سر و صورت پس از این که به واسطه شدت ضربات دانشجویان بر روی زمین افتاده بودند. گاه در حین این عمل رفتارهای بسیار زننده ای نیز صورت می گرفت. مثلا کثیفی ته کفش روی صورت دانشجویان کشیده می شد به حدی که ادامه بازجویی ممکن نبود و برای تمیز کردن سر و صورت دانشجویان به دستشویی انتقال داده می شدند تا سر و صورت آن ها شسته شود. (مجید توکلی)
۲۷- بیدار کردن ناگهانی دانشجویان از خواب، دواندن ایشان همراه با ضرب و شتم شدید که گاه منجر به بروز رعشه های ممتد و طولانی، لرزش و لکنت زبان در دانشجویان می گردید که تیم بازجویی با خواباندن و خوراندن آب، چای، شکلات و عسل سعی می کردند از حاد شدن این وضعیت جلوگیری کنند (مجید توکلی)
۲۸- در طول بازجویی گاه شدت ضربات و ضرب و شتم به حدی می رسید که به طور مکرر فرد از حال رفته و با آب قند، ماساژ شانه ها و… به هوش می آمد و این امر گاه در طول یک بازجویی چند بار تکرار می شد.
۲۹- بازجویی های طولانی و ممانعت از خوابیدن که گاه این بازجویی های طولانی و بدون وقفه به ۳۶ ساعت (مجید توکلی) و حتی به ۴۸ ساعت (احسان منصوری) نیز می رسید. در حالی که بازجویی ها ۱۲ تا ۱۴ ساعت بیشتر طول نمی کشید.
۳۰- بی توجهی به زخم های ایجاد شده موجب عفونت میشد که در این موارد توسط بهداری جراحی صورت می گرفت (احمد قصابان). بی توجهی نسبت به آسیب دیدگی های مفاصل و عضلات که در اثر نشستن و ایستادن طولانی مدت حین بازجویی ایجاد شده بود. با این وجود تیم بازجویی فرد را مجبور به نشستن و یا ایستادن طولانی مدت می کردند (مجید توکلی).
۳۱- پس از ضرب و شتم های صورت گرفته، همواره حداقل یک تا ۴ ساعت دانشجویان را در اتاق بازجویی نگه می داشتند تا آثار مشهود شکنجه از بین برود. در مقابل خونریزی های دهان و لب نیز سریعا دهان شستشو داده می شد (مجید توکلی).
۳۲- استفاده از صندلی برای ایجاد ضربات شدید به دانشجو (مجید توکلی)
۳۳- فشار دادن اشیاء نوک تیز، مانند کلید، به بدن، به ویژه سر.
۳۴- استفاده از شلاق (احمد قصابان) برای ضرب و شتم و تهدید به اخذ حکم تعزیر (شلاق) از قاضی
۳۵- نبود شرایط مناسب بهداشتی از جمله کثیف بودن موکت کف اتاق و عدم وجود آب شرب و اجبار در استفاده از آب لوله کشی ۲۰۹ که آب چاه می باشد.
۳۶- قطع تلفن و ملاقات با خانواده توسط بازجو و به منظور اعمال فشار بر دانشجویان (پس از دو ماه از بازداشت اجازه تماس و ملاقات صادر شد)
۳۷- انتقال مجدد به سلول انفرادی پس از انتقال به سوئیت جهت فشار و اخذ مطالب جدید
۳۸- حضور بازجو و یا نگهبان حین تماس های تلفنی (۱۰ دقیقه در هفته) علاوه بر ضبط مکالمه جهت قطع تماس در صورت تمایل و همچنین حضور این افراد در ملاقات های ۲۰ دقیقه ای که هفتگی بود. البته در نیمه دوم حضور در ۲۰۹ اجازه تلفن و ملاقات داده شد که به دلایل مختلف نیز از انجام آنها در برهه هایی ممانعت به عمل می آمد
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر