جعفر پویه
روز گذشته (پنج شنبه) کارگران کارخانه آونگان اراک به دلیل عدم دریافت 8 ماه حقوق و دستمزد در مقابل فرمانداری تجمع کرده و سپس در خیابانهای اصلی شهر به راهپیمایی پرداختند.این کارگران بی حقوق شده مدتهاست که صدای خود را بلند کرده اند اما مدیران کارخانه حاضر به پاسخگویی به آنها نیستند. در روزهای گذشته نیروهای سرکوبگر بارها به این کارگران حمله کرده و با ضرب و شتم اقدام به پراکنده کردن آنان نموده اند. روز چهارشنبه هنگامیکه کارگران معترض با شعار دادن علیه دولت خواستار رسیدگی به وضعیت خود بودند، از سوی نیروی انتظامی مورد یورش واقع شدند. در این روز ده ها کارگر بازداشت و عده بسیاری از آنها توسط نیروهای سرکوبگر مورد ضرب و شتم شدید قرار گرفته و زخمی شدند.
کارخانه آونگان که در آن بیش از هزار کارگر اشتغال داشتند، به دلیل سیاستهای ضد ملی دولت احمدی نژاد به بخش خصوصی واگذار شد. مالکان جدید کارخانه نیمی از کارگران را اخراج کرده و از پرداخت حقوق و دستمزد کارگران باقیمانده نیز سر باز می زنند. این درحالی است که این کارخانه از کارخانه های سود ده اراک بوده و تولیدات آن صادر نیز می شده است. اکنون کارگرانی که نیازمند نان شب خود و خانواده شان هستند با تجمع پی در پی و سر دادن شعار زیر ضرب و شتم نیروهای سرکوبگر حاضر به عقب نشینی نیستند و حق و حقوق انسانی خود را طلب می کنند. یکی از کارگران این کارخانه با چشمان گریان به خبرنگاران گفت: "هشت ماه است گرسنه ایم، دیگری نمی توانیم با دست خالی به خانه برویم. فریاد ما را به گوش جهانیان برسانید، بگذارید دنیا بداند ما در این حکومت اسلامی چه می کشیم."
کارگر دیگری می گوید: "ای مرگ بر این دولت! ای مرگ بر این حکومت! سوال اینجاست در حکومتی که خصوصی شدن راهی برای بخشش اموال عمومی به سپاه و بسیج است و چیزی جز بر باد دادن بیت المال نیست، اجرایی شدن این قانون که سبب بیکاری هزاران کارگر و گرسنگی آنها شده است چه لزومی دارد؟ آیا این غارت اموال مردم نیست؟"
کارگران آونگان تصمیم دارند تا رسیدن به حقوق حقه خود همچنان به اعتراض ادامه دهند. راهپیمایی دیروز کارگران در سطح شهر و راهبندان خیابانهای اصلی باعث شد تا توجه مردم به آنها جلب شده و همبستگی آنان را برانگیزد.
این درحالی است که اکثر کارخانه های معتبر کشور به دلیل سیاستها اقتصادی ضد ملی دولت احمد نژاد با مشکل روبرو شده اند. طبق خبرهای منتشر شده توسط منابع رژیم، در استان آذربایجان غربی 95 درصد واحدهای تولیدی در آستانه تعطیلی قرار دارند. 75 درصد واحدهای چرمشهر تبریز تعطیل شده اند. کارخانه چینی البرز و واگن سازی زرند تعطیل شده اند. سرنوشت اکثر کارخانه های تولیدی اینگونه است و تعداد زیادی به ورشکستگی کشانده شده اند. از یک طرف واگذاری کارخانه ها به بسیج و سپاه و از سوی دیگر آقازاده ها و افراد وابسته به نهادهای نظامی – امنیتی و پایوران رژیم با واردات بی رویه بنجلهای چینی، کمر به نابودی صنایع کشور بسته اند. نتیجه این خیانتها چیزی جز بیکاری کارگران و رانده شدن آنان به صف لشگر گرسنگان نیست؛ چیزی که دولت احمدی نژاد با اقتصاد صدقه ای برای نشان دادن گشاده دستی خود به آنان نیاز دارد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر