هر کجا که آباد بود
در لیبی بمباران و نابود شد
یونگه ولت- ترجمه رضا نافعی
بانو استلا کالونی نویسنده و روزنامه نگار بلند آوازه آرژانتین است. این تفسیر او را خبرگزاری رسمی آرژانتین سه شنبه شب( بوقت محلی) منتشر کرد.
آمریکا و شرکایش که به دلائل گوناگون قصد دارند لیبی را تصاحب کنند، نام دخالت استعماری خود را ” شورش ” داخلی گذاشتند که باید مورد حمایت های ” بشردوستانه ” قرار گیرد. خبرگزاریهای ایالات متحده آمریکا و اروپا و دست نشاندگان آنها در سراسر جهان نیز، نام این رویداد را ” جنگ داخلی ” گذاشتند.
حقیقت این است که یک خلق 6 میلیونی، در سرزمینی که بخش عمده آن بیابان است، باید از اواسط ماه مارس بمباران افسارگسیخته ناتو را تحمل کند. این بمباران ها بر هرجای آباد این کشور باران مرگ باریدند و آنرا ویران کردند ، تا راه را برای مزدوران هموار کنند، مزدورانی که از همان آغاز، موتور باصطلاح ” شورش ” خلق علیه قذافی بودند.
نه از این باصطلاح انقلاب ” خلق” عکسی در دست است و نه از آن ” بمباران های قذافی علیه مردم غیر نظامی ” که توجیه کننده این دخالت وحشیانه در قرن بیست و یکم باشد. ولی امروز مردم غیر نظامی لیبی بوسیله ناتو بی خانمان می شوند، خانه ها، مدارس، مراکز خدمات اجتماعی، آزمایشگاههای پزشکی، دانشگاهها و بیمارستانهایشان، بوسیله ناتو ویران می گردد و محیط زیستشان آلوده به اوران رقیق می گردد، که بمعنی فاجعه ای برای آینده ساکنان این مناطق و محیط زیست آنهاست.
روز 17 مارس سال جاری سازمان ملل قطعنامه 1973 را تصویب کرد که مانع پرواز هواپیماهای لیبی در آسمان آن کشور گردد و مانع از آن گردد که این کشور مستقل بتواند از خود دفاع کند.این قطعنامه تصویب شد بی آن که به سخنان ناظران مستقیم نیز گوش فرا داده شود.
به این صورت قدرت دفاع هوائی از لیبی سلب شد. اما این کشور نزدیک به شش ماه در برابر بمباران ها مقاومت کرد و توانست ثابت کند که بدون ناتو این باصطلاح ” شورش ” وجود نداشت.
برای آن که تصوری از آن حقیقتی بدست آوریم که رسانه ها در باره آن سکوت می کنند، کافیست نگاهی به عکس ” انقلابیون لیبی” بیفکنیم ، که ظاهرشان، لباسشان و سلاحشان نشان می دهد که مزدورانی هستند که قدرت ها به این منطقه آورده اند.
آمریکا و همپیمانانش برای آن که بتوانند تجاوز خود را آغاز کنند و ادامه دهند، در سراسر جهان رسانه ها را بکار گرفتند، رسانه هائی که در حقیقت زیر کنترل نظامی و امنیتی خود آنها قرار دارند.
اندک شماری از روزنامه نگارن نیز بودند که گرچه به پیشرو بودن شهرت یافته اند ولی چون با اهداف حمله موافق بودند و یا نبودند ولی در همان جهت گام بر می داشتند ، به همکاری با شبکه دروغ و توجیه آن پرداختند.
اینها برای آن که بتوانند خود را توجیه کنند در انتظار آن هستند که ناتو پیروز شود و بعنوان قدرت پیروز به شرح ” تجاوزات وحشت انگیز رژیم قذافی به حقوق بشر ” بپردازد، تا پرده استتاری بشود بر سر آنچه که مزدوران و نیروهای تجاوز گر کرده اند و بر سر مردم لیبی آوزده اند، مانند همان کاری که در گذشته در افغانستان و عراق و پیش از این ها کردند.
آیا به همین زودی فراموش کردید که ” کنتراس ” ها در نیکاراگوئه چه کردند ، هنگامی که از پایگاه نظامی آمریکا در هندوراس به نیکاراگوئۀ ساندینیستی حمله کردند؟ وقتی که روستاها را ویران کردند، کشتند، شکنجه کردند، به زنان و دختران تجاوز کردند ورونالد ریگان، در آنزمان ، آنها را ” رزمندگان آزادی نامید “؟
دلیل این که سیا و همپیمانهایش مزدوران را ” شورشی ” می خوانند آنست که از قدر و اعتبار این نام بکاهند. از اعتبار نام کسانی که در سراسر جهان برای آزادی خود پیکار می کنند.
مردم و دولت لیبی نه تنها حق بلکه وظیفه داشتند و دارند که از خود دفاع کنند، هر کشوری که از خارج مورد تجاوز قرار می گیرد باید از خود دفاع کند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر