۱۳۹۴ مهر ۷, سه‌شنبه

|
28 septembre 2015
Article en PDF : Enregistrer au format PDF

L’institut Youssef Al Sedeeq pour la protection des prisonniers (YAIPP) est une organisation non-gouvernementale qui compte six employés. Créée en 2005, cette association soutient les Palestiniens détenus dans les prisons israéliennes. Son action cible particulièrement les Palestiniens des territoires de 1948 (les Palestiniens ayant la nationalité israélienne).



Fondé par un ancien prisonnier, l’institut Youssef est né pour combler le vide associatif qui existait concernant le soutien aux prisonniers des territoires de 1948.

Ce type d’organisation existe depuis longtemps en Cisjordanie mais elles n’ont pas le droit d’exercer leur activité dans cette partie de la Palestine. Ses missions se centrent sur l’amélioration des conditions de détention, l’aide aux familles de détenus, ainsi que la sensibilisation de l’opinion publique nationale et internationale sur le sort des prisonniers palestiniens.

Izzedine Jabareen, avocat de l’institut Youssef depuis 2008, travaille à l’amélioration des conditions de détention.

« Nous concentrons notre action sur les Palestiniens qui ont la nationalité israélienne, mais nous intervenons aussi dans d’autres cas, par exemple pour les prisonniers de Cisjordanie et de la bande de Gaza qui sont malades ou dont les familles sont interdites de visites. Nous aidons aussi toutes les femmes sans exception », explique l’avocat.
Chaque semaine, Izzedine Jabareen effectue une à deux visites dans les différentes prisons israéliennes, cela lui permet de faire le point sur la situation des détenus et de connaître les différentes difficultés qu’ils rencontrent.

Si un prisonnier est malade, s’il a besoin de médicaments, maître Jabareen fait le lien entre lui et un médecin extérieur au centre pénitencier. « Le problème, c’est souvent le temps. Je me bats pour que la prise en charge médicale soit rapide. Il y avait notamment le cas de Yousef Masri, un homme de Gaza, qui souffrait énormément de la gorge. Résultat, cela a pris trois ans entre le signalement du problème et le diagnostic d’un cancer », se souvient maître Jabareen.

Il y a également le problème de la prise en charge des frais médicaux. L’association travaille à ce que les administrations pénitentiaires les payent. Quant aux prisonniers en isolement, ils n’ont pas toujours accès aux journaux, aux livres et à la télévision. Alors, leur avocat intervient pour y remédier. Certains prisonniers n’ont pas le droit d’étudier. « C’est pourtant un droit fondamental, je travaille à ce qu’il soit respecté », poursuit Izzedine.

En théorie, la loi israélienne prévoit un équivalent de la réduction de peine, c’est ce que l’on appelle la « règle du tiers ». Par exemple, un prisonnier qui a écopé d’une peine de 9 ans peut demander sa libération après six ans d’incarcération. Mais, dans 90% des cas, ce droit est refusé. L’institut Youssef tente de le faire valoir.

L’ONG engage également les démarches juridiques nécessaires pour réduire l’éloignement entre les détenus et leurs familles. S’il existe une distance trop importante entre le domicile et la prison Izzedine Jabareen demande le transfert du prisonnier dans un établissement pénitentiaire plus proche.

Il travaille également à l’élargissement des visites. La plupart du temps, seuls les membres de la famille au premier degré sont autorisés à venir voir la personne incarcérée (père, mère, fille, fils). L’institut Youssef intervient pour permettre aussi aux oncles/tantes, aux petits fils/petites filles de pouvoir rendre visite aux détenus.

Concernant les prisonniers qui ont écopé de très longue peine ou ceux qui sont âgés, l’association essaye de rendre possibles les visites dites « ouvertes », ou le contact physique avec les membres de la famille est « permis ». Elle vient également en aide aux personnes qui ont des difficultés à accéder à l’éducation ou au travail à cause de la détention d’un membre de leur famille.

L’institut veille également à la bonne alimentation des détenus.

Izzedine Jabareen annonce aux administrations pénitentiaires israéliennes chacune de ses visites vingt-quatre heures avant. Comme tout visiteur, il est fouillé avant son entrée.

« Il m’est arrivé deux fois d’être interdit d’entrer en prison. Une fois durant une grève de la faim des détenus et une autre fois alors qu’un prisonnier était hospitalisé dans le centre pénitentiaire. Et en cas de tension à l’intérieur durant une de mes visites, je suis obligé de sortir », explique-t-il.

Mahmoud Al weesi, responsable de la communication de l’institut Youssef Al Sedeek



« Nous communiquons sur les réseaux sociaux et à travers notre site. Nous avons également réalisé deux documentaires au sujet des prisonniers. L’un d’entre eux a été primé dans un festival en Algérie  », explique Mahmoud Al weesi, ancien prisonnier qui travaille depuis bientôt deux ans au sein de l’organisation. Le jeune homme coordonne également les liens avec les autres organisations des Droits de l’homme au niveau international et national.

On peut notamment citer UFree, réseau européen des droits de l’Homme, créée pour défendre les droits des prisonniers politiques et détenus palestiniens. et le centre Ahrar pour les droits de l’Homme et l’étude sur les prisonniers palestiniens.

Mahmoud Al Weiss a été libéré en 2011, il a passé 4 ans dans les geôles israéliennes. Pour lui, il n’y a pas de différence entre les détenus : « les prisonniers de Gaza, ceux des territoires de 1948 et ceux de Cisjordanie sont un seul et même peuple, ils vivent la même souffrance en prison, ont la même façon de lutter, ils sont tous frères ».

Manar Jabareen et Moushira Abu Ismaël, assistantes sociales auprès des familles de détenu(e)s



En lien quotidiennement avec les familles de détenus, les deux femmes leur rendent visite une à deux fois par mois. « Cela nous permet de faire le point, de voir si nous pouvons leur venir en aide. Si par exemple un des membres de la famille a des difficultés pour accéder à l’université ou au monde du travail dû à la détention d’un proche, nous intervenons. Si l’accès aux universités publiques israéliennes est refusé, nous pouvons aider à l’inscription dans une université privée. »

« Pendant le ramadan, nous organisons des repas entre les familles de prisonniers à l’heure de la rupture du jeûne », explique Manar Jabereen, ancienne détenue.

L’institut Youssef Al Sedeeq coordonne également le transport gratuit des familles de prisonniers lors des visites dans les prisons. Et propose un soutien psychologique pour les familles qui en ont besoin.

« Nous envoyons aussi des cartes d’anniversaire aux prisonniers, nous achetons les livres qu’ils demandent, nous nous occupons de la poursuite de ses études durant son incarcération, nous nous assurons qu’ils puissent avoir accès aux médias.

Ils nous arrivent aussi d’appuyer les grèves de la faim des prisonniers, si par exemple les familles souhaitent organiser des rassemblements devant les prisons.

Puis enfin, quand un prisonnier est libéré, nous le ramenons jusqu’à chez lui »
, poursuit Moushira Abu Ismaël.

Propos recueillis par Elsa Grigaut

Liens d’intérêt : http://www.alsedeek.net. Page Facebook https://www.facebook.com/مؤسسة....

Source :

Investig’Action


>> Retrouvez sur notre shop !

Israël, parlons-en!  Israël, parlons-en!

9-israel-parlons-en.html

پرسشی و پاسخی؛ «آیا حقیقت نصفه نیمه، حقیقت است؟»
منیژه حبشی

بدنبال انتشار یادمان های من، مترجم گرامی آقای حسن مرتضوی در فیسبوک خود نظرشان را تحت عنوان آیا" حقیقت نصفه نیمه، حقیقت است؟" بیان کردند که سوال مشخصی را مطرح میکند. آقای مرتضوی میگوید که در یادمانهای من وضعیت دردناک تشکیلاتی بغایت غیر دموکراتیک و رهبری آن بیان میشود ولی نقش اعضاء آن در ایجاد چنین روابط یکسویه ای روشن نمیشود.
چون این سوال در ذهن افراد دیگری هم میتواند باشد، ضمن شرکت در حد امکان کاری خود، در بحثی که درگرفته بود، تصمیم گرفتم که نظرم را در این باره در نوشته ای کوتاه بیان کنم.
ابتدا سوال مطروحه در فیسبوک ایشان را بخوانیم :

آيا حقيقت نصفه نيمه ، حقيقت است؟
منيژه‌ي حبشي يكي از اعضاي مجاهدين بود كه اخيراً شروع به انتشار دلنوشته‌هاي خود در اينترنت كرده است. تاكنون هشت مقاله از او انتشار يافته است. مقالات را مي‌توانيد در سايت زير بخوانيد.
آنچه در مقالات او ترسيم مي‌شود، ساختار بشدت ضددمكراتيك، رهبرسالار، ديكتاتورگونه و فرصت‌طلبانه‌ي مجاهدين است. ما با جرياني مواجه مي‌شويم كه با انگيزه‌ي مبارزه با حكومت اسلامي، خود تشكيلاتي بشدت بسته، متمركز، فرصت‌طلب، تابع آموزه‌ي توجيه وسيله براساس هدف، ايجاد مي‌كند با پيرواني يكسره گوش به فرمان رهبر خود كه ساده‌ترين روابط دمكراتيك را قرباني آرمان مبارزه با نظام حاكم مي‌كنند. سوالي كه براي من مطرح است و آن را از كمبودهاي نوشته‌ي منيژه حبشي مي‌دانم مسئله‌ي مسئوليت فردي اعضا و هواداران مجاهدين خلق است.
بي‌گمان ساختار تشكيلاتي مجاهدين نقش تعيين‌كننده‌اي در اين ميان دارد، اما من نمي‌توانم نقش افراد را در شكل‌گيري و تكوين ساختار ناديده بگيرم. نمي‌توانم نقش انسانها، تك تك انسانها را در شكل‌گيري ديكتاتورها ناديده بگيرم. در اين دل‌نوشته‌ها به نحو دردناكي شاهديم كه انسانها مغز خود را، انديشه‌ي خود را، آزادي‌خواهي خود را يكسره فراموش كرده بودند. آنان پس براي چي مبارزه مي‌كردند؟ آيا نقض غرض نيست كه درست مدافع چيزي باشي و براي آن سينه بزني كه مخالفت با آن انگيزه كشانده شدنت به مبارزه است؟ بي‌ترديد ساختار سازماني مجاهدين جايي براي مخالفت نمي‌گذاشت، اما به نظرم اين موضوع نمي‌تواند وضعيت يادشده را كاملا توضيح دهد. در واقع مسئوليت فردي و آزادي‌طلبي انسانها در اين ميان به كل گم شده است. اين چه ايدئولوژي بود كه ادمها را وادار مي‌كرد تا به ساختاري تن بدهند كه جز سرسپردگي چيزي ازشان نمي‌خواست. من كاركرد ايدئولوژي را مي‌فهمم. عمري است كه با آن دست به گريبانم. من آرمان‌گرايي را مي‌شناسم و تقريبا بخش بزرگي از زندگيم را صرف آن كرده ام. اما سرسپردگي در لواي آرمان‌گرايي را نمي‌توانم درك كنم. به نظر من اعضا و هواداران سازمان به اندازه خود ساختار سازمان در ايجاد چنين وضعيت مخوفي نقش داشتند و نقش دارند.
https://www.facebook.com/hassan.mortazavi/posts/10206793483869253?comment_id=10206794342610721&notif_t=like

در پاسخ به این پرسش نکاتی را توضیح میدهم و  قضاوت را به شما واگذار میکنم.

این سوال ضمن اینکه ظاهری منطقی دارد، اما از نظر من بسیار انتزاعی است. من در نوشته های خود همواره تلاش کرده ام عکسواره بنویسم و درک خواننده را آزاد از تحلیلهای بسته بندی شده گذاشته و تحلیل خود را تحمیل نکنم. این کار را هم در حد توان خود انجام داده و خواهم داد.
 در بیان عکسواره، خواننده خود، مسئولیت هر طرف را براحتی می تواند برآورد کند. هرچند خواه نا خواه حتی در این شیوه هم، نگاه سی سال بعد من به گذشته، اکثرا با طنز تلخ آگاهی های بعدی من همراه شده و شاید این امر سبب برداشت های انتزاعی شده باشد.
بهر حال بنظر میرسد برای کسانی که شرایط امثال ما را در آن دوران نمیشناسند درک درست از وقایع، اصلا ساده نیست.

در ابتدا باید یادآوری کنم که مبارزه، قدم گذاشتن در راهی است که انتهای آن را نمیشود دید وگرنه جاده ای روشن بود و طی مسیر آن نیازمند ریسکی نبود. پس ورود به یک مبارزه، هرنوعی از مبارزه، با پذیرش این نکته همراهست که نمیدانی چه در انتظار توست.
من برای اینکه از ناحیه دیگران سخن نگفته باشم به باز کردن مورد خودم میپردازم تا بگویم چرا این پرسش را انتزاعی میدانم.

رهبری سازمان مجاهدین توان تشکیلاتی بسیار بالایی داشته و دارد و این نکته در جمعبندی من از عملکرد سازمان، بخصوص چند سال بعد از ترک آن و رهایی نسبی از نفوذ فکری اش،  تنها نقطه قوت درخشانی بوده که توانسته سازمان را  در طی این سالها نگهدارد.

اعضاء سازمان مجاهدین در خروج از زندان تعدادی بسیار اندک بودند. اما سازمان به پشتوانه نام نیکش در مبارزه با دیکتاتوری شاه، در پتانسیل خاص ایجاد شده در بعد از انقلاب، بطرز فوق‌العاده وسیعی گسترش یافت.  تا خرداد سال 60 هم به نسبت بسیاری دیگر از گروه های سیاسی، عملکرد حساب شده تری در برابر غول ارتجاع رها شده از شیشه داشت.

در اواخر خرداد ماه سال 60،  درواکنش به فشارهای سرکوبگرانه رژیم، و با نگرش به دامنه وسیع هوادارانش دچار اشتباه محاسبه شده و چپ روانه، اعلام مبارزه مسلحانه کرد.
هرچند مسعود رجوی هرگز در برابر عموم، نه در درون سازمان برای بدنه سازمان و نه بیرون از آن به اشتباه خود اعتراف نکرد اما چه صحنه عمل و آنچه گذشت و چه مطالب درز کرده از محاکمات درونی پرویز یعقوبی و علی زرکش گویاست که  چپ روانه بودن آن حرکت بد فرجام، حتی برای خود وی روشن شده بوده است.

بعد از اعلام مبارزه مسلحانه، کسانیکه مانند ما هوادار بودند، اکثر شان عملا در هجوم رژیم وحشی و آماده خونریزی، نه امکان مخفی شدن داشتند و نه توان مبارزه ای هدفمند و سازمان یافته.  همه هم شناخته شده بودند و بشدت سرکوب شدند.
اما سازمان بخشی نه چندان عظیم از نیروهای هوادار خود و منجمله ما را ( نمیتوانم بیقین بگویم چرا؟ ولی شاید بدلیل اینکه با دو بچه، عادیسازی بالایی برای نفراتشان داشتیم یا برحسب یک اتفاق یا انتخاب ساده و شاید هم به ابتکار شخصی دوستمان نادر رفیعی نژاد که از احتمال حمله به خانه و دفتر وکالتمان ما را خبر کرد )، بنوعی حمایت کرد و از خطر نیروهای درنده رژیم در امان ماندیم. طی یک سال زندگی مخفی در ایران هم به هر حال علیرغم اشتباهات بسیارش تا حد زیادی چتر حمایتی سازمان در زنده ماندن ما موثر بود.

وقتی کسی وارد یک تشکیلات میشود و آنهم در شرایط امنیتی مطلق، حتما جز همراهی نباید و نمیتواند بکند.
این مرحله برای ما یکسال بطول انجامید. تا بعد از حملات رژیم در تابستان 61، که ضربه‌های بسیار به سازمان وارد آمد و نام من هم بعنوان منافق معدوم اعلام شد، از ایران به شرایطی که در یادمان ها شرح دادم خارج شده و به ترکیه برده شدیم .

تا خروج ما از ترکیه، هنوز نزدیک دو سال بیشتر از شروع مبارزه مسلحانه سازمان نگذشته. آنچه جلوی چشم همه ما ست ، گزارشهای مستمر اعدام و شکنجه است و زندان.
هنوز من حتی توان جمعبندی آنچه دیده ام را هم نمیتوانم بکنم چه رسد به جمعبندی عملکرد سازمان در مبارزه با خمینی جنایت پیشه.
شرایط غریبی است. 
ما را به یوگسلاوی و آلمان شرقی و بعد غربی، به شکل غیرقانونی که در یادمان ها شرح دادم فرستادند .
میتوانستیم از همانجا از سازمان جدا شویم.
چرا نشدیم ؟ 
آنزمان دو سال و اندی از یورش رژیم میگذرد، سازمان هنوز بدلیل مبارزاتش بسیار قابل تکیه مینماید. ما برای مبارزه از ایران خارج شده ایم و نه آزاد شدن خودمان از خطر و خفقان. چگونه بدنبال زندگی عادی برویم؟
بزبانی دیگر ما مهاجر نبودیم بلکه تبعیدی بودیم و در عین حال، محصور در حصاری دیگر، هرچند نامرئی.
دو فرزندمان از زمان خروج ما، در ایران مانده و جدا از ما هستند، خون برادرم بهزاد در راه همین مبارزه برزمین ریخته و هنوز یکسال هم از آن نمیگذرد!
خمینی همچنان جنایت میکند.
دور و برم را انسانهایی صدیق و شیفته که در راه آزادی مردم همه چیزشان را فدا کرده و قدم در این راه گذاشته اند گرفته اند.
کدامین تشکل و سازمان دیگری در صحنه است؟
هیچ، هیچ وهیچ.
رها کنم؟ نمیشود. باید ادامه داد.
تازه، کفه انتقادهایم به سازمان، آنهم در سطح ناآگاهی من از سیستم مبارزه در کادر یک سازمان سیاسی- نظامی، که همیشه موجب تردید من در بجا بودن انتقادم می‌شد، هنوز در حد تعیین کننده ای سنگین نشده بود. سینما نرفته بودم که اگر از فیلم خوشم نیامد در میانه نمایش آن از سالن خارج شوم.

زمان به پیش می رود. در شرایط غربتی غریب، و بدون هیچ شناخت و امکانی از کشوری که در آن زندگی می‌کنی.
وطبعا هنوز امیدوار سقوط رژیمی.
 چاره هرآنچه برخلاف میل و فکرت میبینی، سقوط آن دیو بیرون آمده از شیشه و جامعه ای آزاد است. بسیاری از عدم تطابق ها را هم به مشکلات مبارزه و کمبودهای قابل درک اداره تشکیلاتی به آن گستردگی میدانی. این باور بخشا نادرست هم نیست.
راه حلی نیست. انتخابی هم نیست.
وقتی پشتت به دیوار است. پس باید جلو رفت.
به انقلاب ایدیولوژیک میرسی. فضا غرق غبار و ابهام است. چرا چنین کرده اند؟
چطور می شود فکر کرد که در روابطی که شاهد بودی، داستان، داستان سکس و مسایلی از این دست باشد؟

میگویند که نیست، هرچند کاملا غیر قابل فهم است.
ولی دلیل چنین ریسک عظیمی آخر چه می تواند باشد؟
میگویند مسعود به خاطر نیاز مبارزه، بروی حیثیت تمام سابقه سیاسی - مبارزاتیش قمار کرده. آخر چرا؟
همه بهم ریخته ایم.
صحنه را میگردانند.
میپرسند تو چه کرده ای؟ به خود نگاه میکنم. زمانی که رجوی و رهبران سازمان مشغول مبارزه با شاه بوده اند، من نه شهامت و نه آگاهی لازم را برای ورود به آن مبارزه داشته ام. مخالف دیکتاتور و دیکتاتوری بودم ولی هیچ عملی نداشتم. اما او از همان شروع جوانیش در مبارزه بوده. من درسم را خوانده و وکیل شده  و ازدواج کرده و زندگی کرده ام!
چگونه ممکن است من بهتر از او باشم و از مبارزه بیش از او بدانم ؟

هرچند این عملش را بغایت چندش آور و غیر قابل فهم میبینم!

سازمان روایت های منتقدین را در بولتن خبریش میآورد. میبینی که چه تحلیل های کثیف و نازلی از این ازدواج میدهند. فضای داخل سازمان را و صداقت بچه های دور و برت را نگاه می کنی. به خود میگویی هر چند این عمل را نمیتوانی هضم کنی اما تحلیل های بیرونی، در سازمانی که من میبینم مطمئناً غلط است.
به خود میگویم اگر آب سرچشمه اینقدر گل آلود بود که ما در این پایین باید لجن میدیدیم!

اینکه این مرحله  برای من هوادار چطور گذشت را در یادمانها شرح داده ام.

از اخبار و وقایع نمیتوانی با خبر شوی. نه فرانسه میدانی و نه امکان ارتباطی هست. درشرایطی محاط شده‌ای که فقط به سمت جلو راهی میتوانی داشت.
میگویند برای مبارزه و سقوط رژیم باید به مرز ایران برویم.
برای همین آمده بودم. پس باید رفت.
میروم و دو سال در شرایطی بس محصور تر از فرانسه، هر کاری را که در تشکیلات میگویند میکنم.
عملیات بزرگ نظامی انجام میدهند و میگویند عملیات نهایی در گرو موفقیت اینهاست. عنصر نظامی نیستم هیچ کاری از من دراین زمینه  بر نمیاید و از همه مهمتر در کشوری هستی که سر سوزنی قدرت مانور نداری، حتی اگر بخواهی. پس مسئولیت هایی که بر عهده ات میگذارند را انجام میدهی و منتظر می مانی.
تحلیل سازمان در عدم امکان پذیرش صلح توسط خمینی غلط از آب در آمده و خمینی جام  زهر را سر کشیده.
سازمان میگوید رژیم از درون متلاشی شده و در ضعف مطلق است و بزودی فرو خواهد ریخت. حمله نهایی را به سرعت تدارک میبینند. فروغ جاویدان را براه انداخته و وعده تجمع در میدان آزادی را میدهند.
حتی کسانی که درخواست خروج از سازمان را داده بودند ویا حتی جدا شده بودند هم همراه میشوند.

پیک نیک مرگ شکست میخورد. کسانی میخواهند جدا شده و به اروپا فرستاده شوند تعدادشان هنوز زیاد نیست که رهبر سازمان را به عکس العملِ بازدارنده وادارد .
همسرم هم خوشبختانه در میان آنان است. او قبلا خواستار جدایی شده بود ولی جبر جو، سبب شرکتش در پیک نیک مرگ فروغ جاویدان شد. من در دل با او همراهم و تا میگوید که بچه ها را هم خواهد برد فورا موافقتم را به او اعلام میکنم ولی خود توان رها کردن خون بهزاد را ندارم. پاگیرم و درمانده. مرگ را چه دوست داشتنی میبینم . افسوس.
فرمانده فتح الله معروف ( مهدی افتخاری )، مجاهد پاکباز و مبارز از جان گذشته ، من و همسرم را با هم به فرانسه برمیگرداند. تصمیمی که میشود گفت زندگی خانواده ما را در شکل پنج نفره، نجات داد. اگر مرا به بیرون از عراق نمیفرستاد، چند ماه بعدش که من  میخواستم جدا شوم، دیگر در دام مانده بودم و درهای خروج کاملا برویم بسته میماند.

من هم چنان در سازمان بعنوان یک هوادار کار میکنم. همسرم و بچه ها دیگر در سازمان نیستند. برای براندن من  فشار وحشتناکی سازمان بر من میآورد. عمیقا سپاسگزار همسرم هستم که بچه ها را از سازمان بیرون برد.
اما هنوز خودم را مدیون خون برادرم میدانم. خونی که تمامی خانواده پدریم به پای من نوشته اند. فکر میکنم باید خواسته او را که همراهی با سازمان بود ادامه دهم. فشار آنقدر بالا است که هر لحظه آرزو میکنم بجای بهزاد یا همراه او، رفته و رها شده بودم.

آقای تهرانی، از هواداران یا اعضاء پراعتبار مالی سازمان، به نام خود برای ما آپارتمانی اجاره میکند.  بدون کار داشتن و بدون اعتبار مالی و بدون دانستن زبان، کسی به خود ما خانه اجاره نمیدهد .
از روی مدارک، ماچند سال است که در آن کشوریم اما جز bonjours و merci هیچ نمیدانیم. امکانات مالی، سابقه شغلی، هیچ و هیچ نداریم.
خروج من از سازمان چند ماه بعد بود که دیگر آنقدر فشار آوردند که حتی خون بهزاد هم نمیتوانست کفه سنگین انتقاد ها را قابل چشم پوشی سازد . شرح آن را در یادمان های بعدی خواهم داد.
آنچه بر من گذشت را برای دین باوران با اعتقادات مذهبی شان که عاملی در انتخاب آنان بوده جمع کنید تا ضخامت حصار کشیده شده بدور اکثریت اعضاء سازمان را که به اسلام مترقی مدعای رجوی باور داشتند پی ببرید.
این جاست که میگویم بعد از سی و چند سال در شرایطی کاملا بیگانه با آنچه در میانه گود بر بدنه سازمان گذشت، نشستن و گفتن که چرا لنگش نکردید بسیار دور از واقعیت است.

بعد از خروج من، ما برای سومین بار و اینبار در بی پناهی مطلق از زیر صفر باید زندگی میساختیم.
حال که تلاشمان به تغییر رژیم و جانشینی آن با ‌نیرویی دموکرات و تغییر کشور برای آینده ای بهتر برای کودکان و جوانان ایران عبث ماند، به بهای کاری کمرشکن در دیار غربت باید مسئولیت خود را در قبال سه فرزندمان که از انتخاب ما رنج بسیاری هم کشیده بودند انجام دهیم.
نمیخواستیم کمک دولتی بگیر باشیم، هرچند مدت کوتاهی گرفتیم. آخر در فرانسه فرزندان ما برای یافتن جای خود در جامعه می‌بایست چند برابر فرزندان آن کشور کار کنند و زحمت بکشند و من و همسرم باید با کار خود و در عمل به آن ها اینرا میاموختیم. چه رنجی کشیدیم خود داستان کتابی قطور است.
جبر زندگی در غربت سبب شد که در سن ‌‌59-60 سالگی باز هم به کشوری دیگر مهاجرت کرده وبرای چهارمین بار مجبور به ساختن زندگی تازه با روزی 10 - 12 ساعت کار سخت و هفت روز در هفته شویم که همچنان ادامه دارد.
اگر مبارزه برای آزادی و عدالت، مبنای حرکت ما نبود هرگز توان کشیدن بار این مسیر بسیار دشوار را نمیداشتیم. ثمره تلاش ما ارائه سه انسان مبارز و پیشرو و عدالتخواه به جامعه بوده است. دو استاد دانشگاه ویک وکیل. 
مبارزه و باور به ارزش های انسانی در تمام مسیر زندگی باید خود را نشان دهد و فقط در کادر یک سازمان سیاسی یا نظامی نیست. 
من بناچار تکرار میکنم که همه ما ایرانی ها دموکراسی را نشناخته بودیم و در داخل کشور باید گفت که هنوز هم نشناخته ایم. آرمان آزادیخواهی را داشته‌ایم اما شناختی از چگونگی تحقق آن نداشته ایم. دموکراسی تمرین میخواهد.
حتما این امر به پذیرش روش های غیر دموکراتیک رهبری سازمان از طرف اعضاء و هواداران کمک کرده ولی ندیدن شرایط آنها و قضاوت هایی از قبیل آنچه در بالا آمد برداشت هایی کاملا انتزاعی از شرایط افراد سازمان است.
آنچه بعد از ما بر سر بدنه سازمان آمد به مراتب وحشتناک تر بود و رجوی دست آنان را به مراتب بسته تر از ما کرد. سازمان به یک فرقه بسیار بسته با سیستم های مغز شویی وحشتناک مبدل شد. اما اینها هیچ یک، از ارزش فداکاری ها و صداقت افراد آن نمیکاهد.
آری، قرنها حکومت استبدادی،  بیقین در نداشتن تیزبینی کافی در گرفتن نشانه های ظهور دیکتاتور تازه‌،  موثر بوده ولی بلاشک مسئولیت بدنه سازمان آنهم در شرایط درونی و بیرونی که بعد از خروج از کشور و در محیطی بیگانه بر آنها حاکم بوده، بیش از مسئولیت روشنفکران و بخصوص نیروهای پیشتاز و چپ ما در بروی کار آمدن دیکتاتوری مذهبی خونخوار کنونی در  بعد از سقوط شاه نبوده و نیست.
هم اکنون نیز به نیروهای مدعی اپوزیسیون نگاه کنید، هیچکس دیگری را قبول ندارد. 36 سال است این حکومت ارتجاعی که چون لایه های لجن رسوب کرده جامعه ایست که با تکانهای شدید انقلاب به لایه برتر جامعه تبدیل شده ، پا برجاست و از نظر من دلیل اصلی آن همان طرز تفکر استبداد زده و استبداد گراست که نتوانسته نه در درون و نه در برون، آلترناتیوی واقعی و قابل تکیه بوجود آورد. همه یک« من »هستیم و« نیم من  »بودن را ننگ و عار میدانیم.
 راهی طولانی در پیش داریم.
منیژه حبشی
دوشنبه 6 مهر ماه برابر با 28 سپتامبر 2015

عوام فريبی وسوء استفاده ازباورهای مذهبی مردم

پابلو نرودا:امروززندگی را آغازکن

دریافتی: بانویی که دو راه بیشتر نداشت "راه سوم یعنی سخت ترین راه را انتخاب کرد!



بانو پروین غفارخانی معاون آموزش دانشگاه علوم پزشکی زرگنده (قلهک) در اردیبهشت ماه سال 1390 برای شکایت از یک مزاحم تلفنی به دادگاه در خیابان خارک مراجعه کرد که با پیشنهاد  بی شرمانه قاضی دادگاه (قاضی خاکپور) مواجه شد که به او گفت در قبال با او بودن به این پرونده رسیدگی خواهد کرد . خانم پروین غفارخانی در مقابل این بی شرمی ساکت نماند و قاضی خاکپور پرونده ای بر علیه خانم غفارخانی با اتهاماتی چون (توهین به رهبری"اغتشاش در اماکن دولتی"اتهام به نظام مقدس.....) درست کرد و او را روانه زندان اوین کرد بانو غفار خانی که از بیماری ام اس خفیف رنج میبرد از استرس زیاد در عرض یک هفته در زندان اوین فلج شد به طوری که در اخر هفته هفته با ویلچر وبا وثیقه 30 میلیون بیرون امد. او بعد از معالجه در 20 دی ماه 1390 دوباره به دادگاه مراجعه کرد و از قاضی خاکپور خواست تا از پرونده او صرف نظر کند که قاضی خاکپور دوباره پیشنهاد بیشرمانه خود را تکرار کرد بانو غفارخانی دو راه بیشتر نداشت یا باید پیشنهاد قاضی خاکپور را قبول میکرد و یا به زندانی که در عرض یک هفته فلج شده بود بر میگشت و او سخترین راه را انتخاب کرد " بنزین خرید و به دادگاه رفت به قاضی خاکپور گفت یا مشکلی که برایم ساختی را درست کن یا خودم را آتش خواهم . ولی باز هم قاضی خاکپور قبول نکرد و گفت تنها راه رهایی پیشنهاد     بی شرمانه اش است و بانو غفارخانی خود را اتش زد "
14 ماه است که او در این حال زندگی میکند 13 بار عمل جراحی شده که نزدیک به 18 میلیون هزینه برای خانواده داشته است و در بیهوشی های پی درپی 50% از حافظه خود را از دست داده و از سخن گفتن محروم شده و هر دو دست او از کار افتاده است و بعد از این همه اتفاق هنوز هم وزارت اطلاعات سند وثیقه او را ازاد نمیکند تا این خانواده بتواند با فروش این ملک به درمان این بانو ادامه دهد.

عاشورا دکان است!کربلای ما ملت!هرروزاعدام،شکنجه ،فحشا،فقر،دزدی،چپاول است!‎


۱۳۹۴ مهر ۶, دوشنبه


Photo 5-Year-Old Girl From Syria With His Refugee Parents In The Forests Around The Border With Serbia

Photo 5-year-old girl because of the closure of the Syrian refugees to Germany, perforce, along with parents in the woods around the border of Serbia with Hungary in East Europe Varhash asleep, and watched the news.

|
25 septembre 2015
Article en PDF : Enregistrer au format PDF

La tentative de coup d’état par la droite vénézuélienne du 12 février de cette année est la preuve que les Etats-Unis ont les yeux tournés vers le Venezuela. Ce fait ne peut être pris à la légère, étant donné que l’opposition vénézuélienne n’a pu appliquer partout dans le pays le changement de gouvernement que désirent exécuter ses dirigeants collabos.

Diosdado Cabello

Pour ce second coup manqué, l’empire nord-américain s’était donné comme tâche de s’en prendre au numéro 2 de la République bolivarienne du Venezuela, Diosdado Cabello, Président de l’Assemblée nationale, en le qualifiant de narcotrafiquant et de général du Cartel de los soles. Ce mensonge a été inventé par le Département d’Etat pour salir et délégitimer le président de l’Assemblée nationale, avec l’aide des médias de communication internationaux, notamment deux journaux de la droite vénézuélienne, membres de la Société de Presse interaméricaine.

On y trouve également la chaine espagnole ABC et le Wall Street Journal états-unien, sociétés toutes deux au service du gouvernement des Etats-Unis d’Amérique (1), de même que d’autres en Amérique latine qui sont au service du Pentagone, comme des organisations non gouvernementales actives dans ce processus de déstabilisation, notamment l’ONG Reporters sans Frontières, financée par la CIA et par National Endowment for Democracy, la principale organisation faisant office de couverture à la CIA.

Diosdado Cabello a déjà accusé deux médias de diffamation. Le président de l’Assemblée a présenté un document devant le Ministère public dénonçant les journaux El Universal et El Nacional, l’accusant d’être un narcotrafiquant sans étayer ce fait d’aucune preuve. L’objectif de la droite vénézuélienne et de l’empire états-unien est toujours d’éradiquer les têtes de file du gouvernement vénézuélien. L’opposition vénézuélienne a tenté de renverser l’administration actuelle avec l’argent des diverses organisations internationales mentionnées plus haut et parmi lesquelles se trouve également impliquée l’ONG Manos Blancas.

Les Etats-Unis utilisent la même stratégie de manipulation médiatique contre le Venezuela depuis 14 ans. Celle-ci inclut la manipulation des faits qui consiste à insérer dans les récits journalistiques des informations ou des dates erronées qui altèrent les faits réels, ou d’omettre des parties d’informations modifiant ainsi la perception des faits relatés. Entre autres formules, se mêlent les faits et les jugements de valeurs modifiant la séquence de succession des événements afin d’altérer la perception d’un thème particulier.

L’autre stratégie appliquée contre le Président de l’Assemblée nationale Disodado Cabello est ledéséquilibre des sources qui consiste à manipuler ou centrer les informations provenant exclusivement de sources qui présentent des positions essentiellement contre le gouvernement vénézuélien, comme dans le cas des journaux El Universal et El Nacional. Un autre type de stratégie appliqué à ce dirigeant vénézuélien a été l’effet de contamination qui consiste à présenter un fait et un lieu en le diabolisant et l’associant à une image négative (pas forcément sûre), au travers d’une opération logique identifiée comme un syllogisme. Un exemple clair qui a fonctionné dans le pays :

- Chavez fut présenté comme un disciple du président cubain Fidel Castro (appelant ici l’imaginaire négatif qu’ont créé les médias dans le monde entier à propos de Cuba).

Un autre exemple caractéristique de cette stratégie à laquelle se prêtent les médias : un pays s’éloignant des Etats-Unis se distancie nécessairement des démocraties du reste du monde.

Avec ces émissions et publications, la réitération de fausses informations parvient à faire passer auprès de l’opinion publique internationale des mensonges pour des vérités.

Nous pouvons ensuite apprécier comment un journal vénézuélien, El Nuevo Pais, membre de la société de presse interaméricaine, a abandonné sa fonction sociale et de prestation de service pour publier du contenu orienté et tendancieux. De ceci découle une désinformation et une manipulation évidente de ses lecteurs. Un autre détail obtenu par ces procédés est l’élan subliminal du mot « Communisme » publié en couleur rouge, alors que dans son manuel de style, ces couvertures sont toujours en couleur noire. Nous pouvons également apprécier, dans la seconde publication du même journal, le mot composé « Démocrature » (démocratie, dictature), ce qui est un autre procédé subliminal induisant le lecteur à rejoindre la position du propriétaire de ce journal. En peu de mots, ce média œuvre comme s’il constituait un pouvoir politique opérant. Ceci signifie l’usage abusif et biaisé de l’information ainsi qu’une application claire de l’exercice médiatique pour promouvoir l’angoisse, la haine et le mécontentement au travers de ces publications contre le gouvernement vénézuélien.

Actuellement, les Etats-Unis appliquent de façon éhontée une technique nommée “l’anonymat”. A plusieurs reprises, la porte-parole de la Maison Blanche, Jennifer Psaki, a déclaré lors de ses discours que les organismes de sécurité états-uniens s’occupaient de surveiller le Président de l’Assemblée Nationale Diosdado Cabello. Mais cette fonctionnaire n’a jamais mentionné la moindre source digne de confiance. Psaki fut interpellée par plusieurs journalistes états-uniens qui révélèrent que ses affirmations manquaient de fondements. Cette porte-parole de l’administration du président Obama continue à envahir l’espace médiatique avec des déclarations peu crédibles mais qui accomplissent leur fonction : se faire passer pour de vraies informations.

Une autre technique appliquée au Venezuela depuis 14 ans est “l’effet de contamination” qui consiste à diaboliser une personnalité ou une institution et à lui adosser une image négative au travers d’une autre opération logique (syllogisme) exemple :
Le Venezuela va créer une chaîne de té
lévision 
Cette chaîne va ressembler à Al Jazeera 
On accuse Al-Jazeera d’entretenir des liens avec le terrorisme 
De cette manière on peut déduire que Tele Sur aura des liens avec le terrorisme. 

Donc, le Venezuela mérite d’être traité comme l’Irak. Et après ces affirmations, le président des Etats-Unis de service peut signer une nouvelle directive qui lui donne des pouvoirs extraordinaires lui permettant d’envahir des nations. Les administrations impérialistes de Bill Clinton et Georges Bush n’agirent pas autrement. 

Quant à Barack Obama, il a récemment signé un décret qui présente le Venezuela comme une « menace extraordinaire pour la sécurité nationale et la politique extérieure des Etats-Unis ». Cette action s’inscrit en droite ligne des techniques de la stratégie « l’effet de contamination », dont le but est de présenter le Venezuela aux yeux de la communauté internationale comme un état hors-la-loi et installer un faux antécédent qui sera certainement utilisé à d’autres occasions contre le Venezuela, contaminant dans le futur les notes de presse internationales de médias de communication au service de l’empire états-unien. 

N’oublions jamais que la sale guerre médiatique menée au Venezuela, soutenue par l’impérialisme américain contre le président Hugo Chavez et à présent contre Nicolas Maduro, est la réplique exacte de celle menée entre 1971 et 1973 par le journal El Mercurio au Chili contre le gouvernement démocratique de Salvador Allende. 


Note : 

1) http://www.contrainjerencia.com/?p=105515

۱۳۹۴ مهر ۵, یکشنبه

شغل زنان بهشتی! "فاحشه گری"!برای "آخوندها" ! ميباشد۰


ph
Photo de Michel Collon & Investig'Action.
یکشنبه 27 سپتامبر 2015 مانا نیستانی

قهرمانی فوتبال سالنی زنان ایران‎



«در فرانسه ژنرال پتن را به جرم همکاری با بیگانه محاکمه کردند، در ایران مرا به دلیل مبارزه با بیگانه محاکمه می کنند.» مصدق

ماجرای نفت ایران از آغاز تا کودتا
هوشنگ کردستانی



«در فرانسه ژنرال پتن را به جرم همکاری با بیگانه محاکمه کردند،
                                        در ایران مرا به دلیل مبارزه با بیگانه محاکمه می کنند.»
                                                                                                            مصدق

در سال 1901 میلادی حق اکتشاف و استخراج و صدور نفت ایران برای مدت شصت سال به شخصی به نام دارسی واگذار شد. قراردادی که حق انحصاری اکتشاف، استخراج و صدور نفت را در سراسر خاک ایران منهای استان های همجوار با روسیه تزاری را شامل می شد.
قرارداد دارسی پس از چند بار دست به دست گشتن سرانجام در اختیار شرکتی به نام «شرکت نفت انگلیس و پارس» قرار گرفت که تنها سهم ناچیزی از سود سرسام آور به دست آمده را به دولت ایران پرداخت می کرد.
این رفتار ناعادلانه شرکت نارضایی هایی را در افکار عمومی و روزنامه های آن روز پدید آورد. عدم رضایت از مفاد قرارداد و رفتار ناپسند و متکبرانه کارمندان انگلیسی شرکت نفت نسبت به ایرانیان به ویژه کارمندان و کارگران زحمتکش صنایع نفت و نیز دخالت های ناروای دولتمردان انگلستان در امور داخلی کشور باعث بدبینی مردم نسبت به کارکرد مسئولان انگلیسی شرکت نفت شد و احساسات ضد انگلیسی را در ایران دامن زد تا جایی که گفته شده انگلیسی ها در دوران جنگ اول، برای تأمین آذوقه مورد نیاز ارتش اشغالگر خود در ایران مواد غذایی مورد نیازشان را به زور از کشاورزان و تولید کنندگان می گرفتند که نتیجه آن از میان رفتن حدود ده میلیون از مردم ایران یعنی نیمی از جمعیت کشور گشت.
بدبینی مردم نسبت به دخالت های انگلستان در امور سیاسی و اجرایی ایران تا آن حد بود که کودتای سوم اسفند سید ضیاءالدین طباطبایی با همکاری رضاخان میرپنج، و به مرور، انقراض سلسله قاجار و بر آمدن رضاشاه را به پادشاهی از دسیسه های سیاسی آن ها می دانستند که پاره ای از مدارک نویافته قسمتی از آن را نشان داده اند.
رضاشاه در سال 1311 خورشیدی پس از انجام یک سلسله گفت و گوهای طولانی با مسئولان شرکت نفت امتیاز دارسی را لغو کرد و در سال 1313 قرارداد جدیدی با شرکت بست که تأمین کننده منافع اقتصادی و سیاسی ایران نبود. به موجب قرارداد جدید، ایران حق نقض یک طرفه آن را نداشت. این بند وسیله شد که در زمان ملی کردن صنایع نفت ایران شرکت و دولتمردان انگلیسی حامی آن ادعا کنند که ایران حق نداشته قرارداد را یکطرفه نقض نماید.
همچنین سی و دو سال دیگر به پایان قرارداد دارسی افزوده شد یعنی از سال 1961 میلادی به سال 1993 و از سال 1340 خورشیدی به 1372 استمرار یافت.
در مقابل امتیازهایی که شرکت به ایران می داد از جمله افزایش حق امتیاز بسیار ناچیز بود. عقب گرد ناگهانی رضاشاه پس از نقض قرارداد دارسی و انعقاد قرارداد جدید شایعاتی را در افکار عمومی دامن زد.
حسن تقی زاده وزیر دارایی وقت که از مهره های طرفدار انگلیس شناخته می شد، بعدها در مجلس شورای ملی گفت که رضاشاه به دلایلی ناروشن شخصاً در مذاکرات 1933 میلادی دخالت کرد و دستور داد قرارداد جدید با وجود مفاد نامطلوب آن امضاء شود.
توضیح تقی زاده تنها این بود که دلیل عقب نشینی رضا شاه یا فشار دولت انگلیس یا انجام یک معامله خصوصی می توانست بوده باشد.
مصدق در دفاع از حقانیت مالکیت ملت ایران بر منافع نفت از همین اعتراف تقی زاده (آلت فعل بودن مقام های ایرانی) سود برد و استدلال کرد که بر طبق اعتراف یکی از بازیگران دوره دیکتاتوری قرارداد 1933 میلادی به دستور مستقیم رضاشاه به امضاء رسیده و امضاء کنندگان تنها مأمور بوده‌اند و معذور. از این رو، چون در تاریخ تصویب این قرارداد نمایندگان مجلس شورای ملی نه برگزیدگان مردم بلکه منتخب پادشاه بودند، به موجب رأی اکثریت مجلس شورای کنونی منحل اعلام می گردد و شرکت هیچ حقی جز دریافت غرامت عادلانه ندارد.
هنگامی که دولت انگلستان در اعتراض به موضوع ملی شدن صنایع نفت در ایران به دادگاه لاهه شکایت برد، مصدق به استناد آنکه دادگاه لاهه تنها حق دخالت در اختلاف میان دو دولت را داراست نه یک دولت و یک شرکت، با درخواست انگلستان مخالفت کرد. قضات دادگاه بین‌المللی لاهه با اکثریت آراء بر درستی اعتراض ایران رأی مثبت دادند. قاضی انگلیسی دادگاه نیز به نفع ایران رأی داد.
پیروزی تاریخی لاهه به رهبری دکتر مصدق نماد ملی گرایی ایران، علیه شرکت غاصب نفت و دولت استعمارگر انگلیس، نشان دهنده آن است در شرایطی که مبارزات استقلال طلبانه و آزادیخواهانه مردم به پیروزی برسد و نظام مردم سالار در ایران استقرار یابد و دولت برگزیده ملت عهده دار اداره امور کشور گردد، می توان به بذل و بخشش شاهانه در واگذاری غیر قانونی جزیره بحرین به شیخ دست آموز استعمار اعتراض نمود و به استناد آنکه محمد رضا شاه در دورانی که برخلاف قانون اساسی مشروطه در امور اجرایی کشور دخالت و نمایندگان مجلس را تعیین می کرد، زیر فشار قدرت های استعماری اقدام به واگذاری بحرین کرد که مورد قبول مردم ایران و ساکنان بحرین که اکثریت آنان ایرانی و شیعه مذهب هستند، نبوده و نیست، آن را رد کرد، به همانگونه که دولت چین با وجود گذشت بیش از هفتاد سال هنوز هم جزیره تایوان را که دارای دولتی مستقل است و یکی از قدرت های اقتصادی جهان به شمار می آید از آنِ خود می داند.
همچنین می شود به آن مفادی از توافق نامه اتمی میان جمهوری اسلامی و پنج دولت بعلاوه یک که خلاف منافع ملی و حقوق شناخته شده بین‌المللی ملت ها است اعتراض نمود.
جمهوری اسلامی به دلیل مغایرت قانون اساسی اش با اصول منشور حقوق بشر و نیز سرکوب ها و جنایت هایی که نسبت به مردم ایران مرتکب شده و می شود، نمی تواند نماینده حقیقی ملت ایران بوده باشد. از این رو، امضاء سرمدارانش پای توافق نامه ای که برخی از مفاد آن مغایر با منافع ملی و در تضاد با اصول منشور سازمان ملل و اصل استقلال کشورها باشد قابل قبول ملت ایران نیست.
مصدق نماد ملی گرایی ایران فعالیت های سیاسی خود را با مخالفت با قرارداد ایران برباد ده 1919 میلادی وثوق الدوله با انگلستان آغاز کرد و آن را مغایر منافع ملی دانست که باعث نفوذ بیشتر استعماری آن دولت بر ایران می شد.
مصدق هنگامی که استاندار فارس بود زیر بار قبول کودتای سوم اسفند سید ضیاءالدین طباطبایی و رضاخان میر پنج نرفت و به ایل بختیاری پناهنده شد.
در سیاست خارجی مصدق عقیده داشت که گذشتگان اشتباه کردند که سیاست «موازنه مثبت» اتخاذ کردند. نتیجه منطقی این سیاست ضد ملی تقسیم ایران به منطقه نفوذ دو دولت قدرتمند روسیه و انگلستان در سال 1907 شد.
مصدق می گفت قدرت های بزرگ تا زمانی کشور ما را به حال خود وا خواهند گذارد که اطمینان یابند هیچ کدامشان در ایران از امتیاز ویژه ای برخوردار نخواهند شد و آن را «سیاست موازنه منفی» می نامید.
مصدق در سال 1325 برای جلوگیری از توافق های پنهانی احتمالی مسئولان مملکت با دولت های خارجی قانونی به تصویب مجلس شورای ملی رساند که به موجب آن هرگونه مذاکره پیرامون قراردادهای نفتی با دولت های بیگانه از طرف مقام های دولتی- نخست وزیر، وزیران و معاونان آنان- ممنوع اعلام می شد.
در روز 23 مهر ماه 1328 در اعتراض به تقلب در انتخابات، به دعوت مصدق گروه زیادی از مردم تهران در خیابان کاخ اجتماع کردند. بیست تن از آنان در دربار متحصن شدند. پس از آن، اعتراض کنندگان در منزل دکتر مصدق گرد آمدند و تشکیل جبهه ملی را اعلام کردند و مصدق را به رهبری برگزیدند.
برنامه های جبهه ملی عبارت بودند از: برگزاری انتخابات آزاد، آزادی مطبوعات و اجرای کامل قانون اساسی. از احزاب و سازمان های سیاسی و اتحادیه های صنفی دعوت شد وابستگی خود را به جبهه ملی اعلام کنند.
بدین ترتیب، جبهه ملی مرکز تشکل و کانون سازمان هایی شد که با برنامه های اعلام شده جبهه ملی موافقت داشتند که در رأس آن کسب حقوق ملی ایران از شرکت نفت بود.
در انتخابات بعدی، مصدق و چند تن از بنیانگذاران جبهه ملی به مجلس شورای ملی راه یافتند و طرح پیشنهاد ملی شدن صنایع نفت در کشور را پیشنهاد و در 25 اسفند ماه 1329 به تصویب مجلس رساندند.
در پی استعفای حسین علاء از نخست وزیری، جمال امامی نماینده مجلس، وابسته به دربار پیشنهاد کرد مصدق خود نخست وزیری را بپذیرد. مصدق به شرط تصویب قانون ملی شدن صنعت نفت و آزادی در اجرای آن نخست وزیری را پذیرفت.
این پیشنهاد با کسب 79 رأی موافق در برابر 12 رأی مخالف تصویب شد. بعد از ظهر همان روز مجلس به قانون ملی کردن شرکت نفت انگلیس رأی مثبت داد.
از همان آغاز نخست وزیری مصدق دسیسه‌ها و تحریکات انگلستان علیه مصدق شدت گرفت.
از آن جا که تا دوران ریاست جمهوری تری ترومن دیدگاه های دولت آمریکا با انگلستان بر سر ملی کردن نفت و حق کشی های شرکت انگلیس همآهنگ نبود، انگلستان به دادگاه لاهه شکایت برد که با اعتراض مصدق به عدم صلاحیت آن دادگاه، قضات دادگاه اعتراض ایران را وارد دانستند.
پس از آن، دولت انگلستان به سازمان ملل متحد شکایت برد. مصدق به آمریکا مسافرت کرد. شورای امنیت سازمان ملل در 15 اکتبر تشکیل جلسه داد. مصدق در تالار این سازمان در پاسخ نماینده انگلیس و دفاع از حق ملی کردن صنایع ایران چنین گفت: «اعتراض انگلستان بی اساس است و شورای امنیت حق قضاوت بر این موضوع را ندارد زیرا ایران حق دارد که از منابع طبیعی خود به هر طریق که مناسب بداند بهره برداری کند، اما از آن جا که سازمان ملل بالاترین مرجع پناهگاه ملت های ضعیف و ستمدیده است، مصمم به حضور در این شورا شدم ...»
در نوزده اکتبر، شورای امنیت سازمان ملل به «تعویق بحث در مورد سئوال ...» رأی داد. این شکست خفت باری برای انگلستان بود.
شک نیست پس از رفع تحریم ها و آزاد شدن احتمالی میلیاردها دلار مسدود شده از بارِ سنگین مردمی که زیر خط فقر زندگی می کنند، تا حدودی کاسته خواهد شد.
گردهم آیی های مردم پس از امضاء توافق نامه بیشتر به این دلیل بود و نیز دور شدن سایه جنگی تمام عیار یا حمله هوایی و تبدیل شدن ایران به سرنوشت دردناک مردم سایر کشورهای منطقه.
گرچه هستند ضد بشرهایی در درون نظام که به امید چپاول باز هم بیشتر سرمایه های ملی نشسته و برای آن کیسه دوخته اند.
عقب نشینی جمهوری اسلامی در برابر قدرت های سرمایه داری ضربه کوبنده ای دیگر بود بر سرکرده های نظام استبداد مذهبی و جام زهر دیگری بود که رهبر نظام همچون بنیانگذار جمهوری اسلامی نوشید. طبیعی است که در آینده ای که ملت ایران حاکم بر سرنوشت خود شود و مردم‌سالاری در ایران استقرار یابد، مفاد غیر قانونی و مغایر با منافع ملی توافق نامه به دلیل امضاء شدن آن در دوران نظام استبداد مذهبی مورد قبول ملت ایران قرار نگیرد، به همانگونه که قرارداد امضاء شده  شرکت نفت ایران و انگلیس که در دوران استبداد سلطنتی- پادشاهی رضا شاه- بسته شده بود و به دلیل مغایرت آن با منافع ملی مورد تأیید و قبول ملت ایران نبود، مردم با آن به مخالفت برخاستند و نهضت ملی ایران به رهبری دکتر مصدق زیر بار پذیرش آن نرفت و آن را باطل اعلام کرد. مراجع صلاحیت دارد بین المللی نیز بر حقانیت حقوق ملت ایران صحه گذاردند و صنعت نفت ایران در تمام مراحل، اکتشاف، استخراج و صادرات، ملی اعلام شد.
مصدق در بازگشت از نیویورک به دعوت احمد ماهر پاشا نخست وزیر مصر وارد قاهره شد و به گفته روزنامه های آن زمان، مورد استقبال دو میلیون تن از مردم قرار گرفت.
چند ماه پس از سفر مصدق، افسران ارتش مصر به رهبری ژنرال محمد نجیب دست به کودتا زده و به سلطنت آن کشور پایان دادند.
جلب این جا است که به دنبال ملی شدن صنعت نفت ایران، حکومت نظامی مستقر در مصر به رهبری جمال عبدالناصر آبراه سوئز را ملی اعلام کرد.
برای تجلیل و بزرگداشت کار شگرف دکتر مصدق در ملی کردن صنعت نفت و کوتاه کردن دست استعمار پیر از ایران که سرآغاز پیکارهای ضد استعماری در خاور میانه شد، یکی از خیابان های شهر قاهره به نام مصدق نامیده شد. (1)
برای مصدق استقلال و آزادی دو روی یک سکه بودند. هیچ ملتی بدون برخورداری از آزادی قادر به حفظ استقلال کشورش نخواهد بود و در نبودِ استقلال و نا وابستگی آزادی در کشور تحقق نمی‌یابد.
مصدق شعار آزادی انتخابات را برای رسیدن به حاکمیت ملی عنوان می کرد و ملی کردن صنعت نفت را برای کوتاه کردن دست ایادی خارجی و وابستگان داخلی استعمارگران. کسانی از آزادی مردم هراس و وحشت دارند که سرسپرده بیگانه اند و قدرت را از آن ها کسب می کنند. استعمارگران نیز با استقلال ملت ها دشمنی و ضدیت دارند. مصدق در مبارزه استقلال طلبانه و آزادیخواهانه، همان قدر از پشتیبانی مردم برخوردار بود که از ضدیت قدرت های استعماری و سرسپردگان داخلی آن ها که نقش ستون پنجم را بازی می کردند.
برای ایران و مصدق ملی شدن صنعت نفت به معنای حاکمیت و کنترل اکتشافات، استخراج و صدور نفت بود و برای دولت انگلستان و شرکت نفت به معنای از دست دادن آن ها. از این رو، جایی برای سازش و توافق باقی نمی ماند.
در تمام بیست و هشت ماه پس از ملی شدن صنعت نفت، اصل تعیین کننده واژه «کنترل» بود. کنترل بر اکتشاف، استخراج و صدور نفت و طبعاً تأثیر بر قیمت گذاری در بازارهای جهان.
گر چه دولت های آمریکا و انگلیس در برخی از موردها با هم اختلاف داشتند، اما در مخالفت با اصل ملی شدن و اختیار کنترل نفت در دست ایران با هم توافق کامل داشتند.
این دو دولت پس از قیام سی ام تیر و بازگشت پیروزمندانه مصدق به نخست وزیری به این نتیجه رسیدند که برکناری مصدق با توجه به پشتیبانی مردم از او جز از راه کودتا امکان پذیر نیست. برای تحقق این هدف، انگلستان روی شبکه ای از ارتشیان محافظه کار وابسته به خود و طرفدار شاه حساب می کرد. افزون بر آن، یک شبکه جاسوسی غیر نظامی ثابت هم از سال ها پیش آموزش داده بود که می توانست الوات و اراذل و اوباش را با پرداخت پول خریداری کرده و در اختیار بگیرد و برخی از روزنامه ها و روزنامه نویس های قلم به مزد را اجیر نماید. همچنین به همراهی نمایندگان جدا شده از  مصدق و منتخبان دربار و ارتش در دو مجلس امیدوار بودند.
برای در تنگنا قرار دادن اقتصاد ایران و ناراضی کردن توده های مردم، اقدام به مسدود کردن حساب‌های مالی ایران در انگلستان نمودند. از کمک های بلاعوض آمریکا جلوگیری کردند، مانع پرداخت وام از سوی بانک جهانی شدند. بازداشت ناو «رُزماری» ایتالیایی که جرأت کرده بود با وجود تحریم ها از ایران نفت خریداری نماید، در بندر عدن باعث عقب نشینی سایر خریداران نفت از جمله ژاپن شد، تا جایی که درآمد دولت از فروش نفت در سال 1952 عملاً به صفر رسید.
اما بر پایه ترازنامه بانک ملی و بررسی های جدید، موقعیت اقتصادی کشور به گونه ای بود که مخالفان از این طریق هم نمی توانستند دولت ملی را در مضیقه قرار دهند و حاکمیت را به شکست در آورند.
در زمینه سیاسی بزرگ کردن قدرت حزب توده و خطر اشغال ایران توسط روسیه شوروی موضوع روزِ روزنامه های داخل و خارج کشور شده بود. ایجاد رعب و وحشت در میان روحانیت از خطر به قدرت رسیدن کمونیست ها با پخش اعلامیه های از پیش تهیه شده برای آماده کردن وضعیت داخلی از برنامه هایی بود که اوضاع جدیدی را فراهم می آورد که نتیجه آن کودتای شوم 28 مرداد بود. کودتایی که دست اندرکاران و گردانندگان آن اعتراف کردند و اسناد منتشر شده گواه آن است که هدف اساسی آن نابودی دموکراسی و تسلط مجدد بر منابع نفتی ایران بود.
کسانی که کودتای 28 مرداد سال 32 را نا بخردانه و مغرضانه قیام ملی می گویند، ناتوان تر از آنند که درک کنند یک قیام ملی حکومت نظامی برقرار نمی کند. گردهم آیی بیش از سه تن را قدغن نمی‌سازد، روزنامه ها را تعطیل و روزنامه نگاران را بازداشت نمی کند، قاتلان افشار طوس رئیس شهربانی مصدق را که به جرم و جنایت خود اعتراف کرده و زندانی بودند آزاد نمی سازد، زندان ها را از میهن پرستان پر نمی کند، قرارداد تحمیل کنسرسیوم را امضا نمی کند، ایران را پایگاه امپریالیسم آمریکا نمی سازد، اندیشه آزادی خواهی را سرکوب نمی کند، چاقوکشان داخل «بی مخ» را به جان مردم نمی انداز، حرمت کانون علم و دانش را زیر پا نمی گذارد و نیروی نظامی به دانشگاه نمی فرستد و تظاهرات اعتراضی دانشجویان را به خاک و خون نمی کشاند و سه تن از دانشجویان- این آینده سازان ایران- را در پیشگاه معاون رئیس جمهور آمریکای کودتاگر قربانی نمی کند و ......
به همین دلیل است که کودتا مزبور زخمناک ترین آسیبی بود که بر پیکره ایران زمین وارد آمد، خودکامگی را جایگزین آزادی کرد و ملت بزرگی را از رشد و شکوفایی بازداشت به گونه ای که اثرات شوم آن هنوز در جامعه استبداد زده کنونی ایران مشهود است. (2)
_____________
1- اما در ایران خودمان پیشنهاد نامگذاری یکی از خیابان ها به نام مصدق را، شورای شهر تهران به دلیل ناباورانه و مغرضانه این پیشنهاد را رد کرد.
2- در مجلس هیجدهم هنگامی که علی امینی از قرارداد کنسرسیوم دفاع می کرد، در پاسخ به اعتراض شمس قنات آبادی که از مخالفان مصدق و طرفدار کودتا بود گفت: این حداکثر امتیازی است که ما می توانیم کسب نماییم. شمس قنات آبادی پاسخ داد: اگر شما در تنظیم قرارداد دخالت نمی کردید و آن را به کنسرسیوم وا می گذاردید، منافع ملی ما بیشتر تأمین می شد.
البته تا آن روز روشن نشده بود که علی امینی عاقد قرارداد، از کنسرسیوم رشوه دریافت کرده است.
محمدرضا شاه در اعتراض به کارکرد کنسرسیوم گفت: ما با مفاد قرارداد موافق نبودیم- به مفهوم آن که مطابق با اصل ملی شدن نفت نبود- ولی در شرایطی بودیم که ناگزیر از امضاء آن شدیم – یعنی ما با حمایت شما به قدرت برگشته بودیم از این رو ناگزیر از اجرای خواست شما بودیم. 



۱۳۹۴ مهر ۳, جمعه

|
25 septembre 2015
Article en PDF : Enregistrer au format PDF

Dans la nuit du 26 septembre 2014, une nouvelle atrocité a été commise par l'Etat mexicain : la répression contre de jeunes étudiants de l'Ecole normale rurale Raul Isidro Burgos d'Ayotzinapa. Lors de cette action, il y a eu 6 personnes assassinées, 20 blessés et 43 disparitions forcées, ce qui a provoqué l'indignation mondiale. Le réseau d'intellectuels, artistes et mouvements sociaux en Défense de l'Humanité et la maison d'édition Ocean Sur viennent de publier un ouvrage collectif au Mexique "Ayotzinapa : Un grito desde la humanidad”. Nous vous proposons ici le texte écrit par Hernando Calvo Ospina, qui nous explique comment le Mexique voit à son tour l'utilisation de paramilitaires et de narcotrafiquants dans la guerre sale de l'Etat, une stratégie développée par les forces spéciales françaises durant la guerre coloniale en Indochine, au Vietnam par les Etasuniens et plus tard en Colombie.


I

Humiliée par la guérilla, la France accepta de se retirer du Vietnam en 1954. Mais les Etats-Unis n’étaient pas disposés à ce que le “communisme” s’empare du sud-est asiatique. C’est alors qu’ils prirent le relais dans la conduite des opérations militaires, principalement clandestines, dont le rythme s’accéléra.

Augmenter la formation de forces paramilitaires tribales au Laos, en Birmanie et au Vietnam était essentiel. Celles-ci furent appelées Unités de Reconnaissance Provinciales (URP). La guerre de guérillas et la torture étaient leur spécialité.

C’est pendant la Campagne de Pacification Accélérée, connue sous le nom de Programme Phoenix, dirigée par une équipe spéciale états-unienne, qu’elles firent preuve de la plus grande capacité de destruction. Dès 1967, elles furent lancées pour semer la terreur parmi la population civile, afin de détruire l’infrastructure logistique rebelle. Les médecins et les professeurs, à la campagne principalement, en furent l’objectif. Phoenix dura quatre ans et assassina ou fit disparaître presque 40 000 personnes, y compris des femmes et des enfants.

Puisque le Congrès à Washington avait interdit ce genre d’opérations « sales », les experts du Pentagone et la CIA utilisèrent une source alternative de financement, avec l’approbation des présidents Eisenhower, Kennedy, Johnson et Nixon. Ils suivirent simplement l’exemple des services spéciaux français : le trafic d’opium et d’héroïne.

Ces drogues envahirent les rues d’Europe et des Etats-Unis, et l’argent de leur vente servit aux actions clandestines de terreur. Ce fut toujours le cas, même lorsque le président Nixon qui soutenait l’agression du Vietnam, déclara la guerre au commerce international de l’héroïne. La presse le crut et le fit croire.

II

Ronald Reagan considérait le narcotrafic comme l’ennemi principal de la sécurité de son pays et lui déclara la guerre. La médiatisation universelle fut énorme et c’est vers la Colombie que se braquèrent presque tous les regards accusateurs.

La Révolution Sandiniste au Nicaragua venait de triompher et Reagan la déclara aussi problème de sécurité nationale. Deux « guerres » s’entrecroisèrent.

En Colombie des « experts », de la CIA et de la DEA en particulier, arrivèrent sous le prétexte d’aider à la capture des trafiquants et à la saisie des cargaisons de cocaïne. Par centaines, des journalistes débarquèrent de tous les coins du monde, pendant les huit ans que dura cette guerre "reaganienne".

Pendant ce temps, le Nicaragua était encerclé par une force mercenaire qu’on allait connaître sous le nom de Contra, qui entrait au Nicaragua pour semer la terreur. Elle avait été créée à la Maison Blanche. Comme le Congrès refusait de financer ses impératifs militaires, Reagan décida qu’il s’en passerait. George Bush père, vice-président et « tsar » anti-drogues et anti-terrorisme dirigerait les opérations.

En 1986, une commission du Sénat, dirigée par celui qui est maintenant le Secrétaire d’Etat, John Kerry, révéla que Bush et le Conseil National de Sécurité avaient créé une société entre la CIA et les producteurs de coca colombiens. La drogue partait de Colombie jusqu’en Amérique Centrale et était ensuite transportée vers des aéroports militaires en Floride. Une fois la drogue dans la rue, les bénéfices servaient à armer la Contra. On permettait aux Colombiens de faire entrer leurs cargaisons et d’acheter des armes. On peut affirmer que sans la guerre sale anti-sandiniste, ce groupe de Colombiens, qui jusqu’alors dépendait des grands trafiquants états-uniens, n’aurait pas réussir à détenir un si grand pouvoir en si peu de temps.

III

Le para-militarisme, en tant que stratégie nationale contre-insurrectionnelle, est né en Colombie pendant cette décennie. Les « autodéfenses » en avaient été l’embryon. Celles-ci furent organisées à partir des conseils donnés en 1962 par une mission militaire états-unienne, comme une méthode pour en finir avec les groupes de paysans libéraux et communistes qui exigeaient du pain et de la terre. C’était deux ans avant la naissance des guérillas, mais le fantôme de la révolution cubaine rôdait.

Le para-militarisme fut chargé des actions de guerre sale afin que les Forces Armées ne paraissent pas impliquées dans celles-ci. L’argent pour le subventionner n’était pas un problème puisqu’ il était à portée de main : le narcotrafic.

L’épais rideau de fumée que la quasi-totalité des médias dans le monde aida à mettre en place dénatura la réalité qui était la suivante : on ne combattait pas le narcotrafic, car celui-ci était un allié dans la guerre contre le communisme. Jamais les sandinistes ne se déclarèrent communistes, mais ils devinrent le mauvais exemple à suivre par d’autres peuples.

En Colombie, les para-militaires devinrent une partie essentielle du terrorisme d’Etat, qui ne combat pas les guérillas, mais qui assassine tous ceux qui s’opposent ou critiquent le statu quo, ou qui sont considérés comme soutien des guérillas. Ils vidèrent en particulier de leurs paysans les régions riches en ressources stratégiques et s’emparèrent d’elles, ou les mirent entre les mains de dirigeants politiques, de militaires, de caciques et de transnationales. Une violente réforme agraire à l’envers. En trente ans presque un million de personnes ont été assassinées et ont disparu pour des motifs politiques dans d’horribles tueries, et six millions de personnes, presque tous des paysans, ont été déplacées. Et presque personne ne le sait.

Les narco-paramilitaires ont perpétré une barbarie, comme il y en a eu peu dans l’histoire de l’humanité, planifiée depuis les hautes instances du pouvoir politique, économique et militaire. A Bogota et à Washington.

Washington et Bogota ont compris que sans le narco-para-militarisme, la guérilla arriverait aux portes du pouvoir. Depuis environ vingt ans, le para-militarisme est le plus grand « cartel » producteur et exportateur de cocaïne au monde. De temps en temps, on élimine des capos dont la mauvaise image dérange, ou des narcos qui ne répondent pas aux intérêts du pouvoir. Et l’on en fait une nouvelle sensationnelle pour montrer qu’on est en guerre contre la drogue.

IV

Pablo Escobar tomba en disgrâce aux yeux des Etats-Unis lorsqu’il refusa de continuer à fournir de la cocaïne pour la Contra ; il commençait en outre à exiger de l’élite colombienne le pouvoir politique que lui valait son pouvoir économique. On fit de lui le pire des méchants, alors que la réalité démontra rapidement que les plus puissants et plus grands assassins étaient d’autres narcos.

On raconte que le général Oscar Naranjo le rechercha et le tua. Oui, ce furent bien ses hommes qui le poursuivirent et le traquèrent, un groupe en particulier, qui n’appartenait pas à la police, ni aux Forces Armées, ni à la CIA ou à la DEA : il s’agissait de narcotrafiquants. De vieux alliés dans l’élaboration du terrorisme d’Etat. Avec eux, Naranjo, la CIA et la DEA planifièrent chaque étape de la partie de chasse. Jusqu’à ce que les capos appellent le général, le président de la République, la CIA et la DEA pour leur dire qu’ils avaient tué Escobar. C’est ainsi que Naranjo fut promu héros.

Ensuite, il négocia lui-même avec eux leur reddition à bas prix. Et le général passa pour celui qui en avait fini avec les cartels de la drogue. Les Etats-Unis lui remirent ensuite le titre de « meilleur policier du monde », sans mentionner qu’il obéissait davantage à la CIA et à la DEA qu’au président colombien. Ni qu’il était l’un des responsables de la stratégie de terreur imposée au peuple colombien.

V

Une fois à la retraite, le général Naranjo et de nombreux autres policiers et militaires furent engagés dans plusieurs pays pour mettre à profit leur « vaste » expérience. Toujours sous le faux étendard qui peut tout et permet tout : la lutte contre les bandes du crime organisé, en particulier les narco-trafiquants.

Peu de gens s’interrogèrent sur la capacité réelle de ces « experts », car n’importe qui peut constater que le narcotrafic et le narco-para-militarisme en Colombie n’ont jamais été aussi développés et aussi puissants. Presque personne n’a élevé la voix pour dire que la police et les forces armées colombiennes sont cataloguées par la Commission des Droits Humains de l’ONU comme étant les plus corrompues, répressives et sanguinaires du monde. En juin 2012, Naranjo fut engagé au Mexique, sur proposition ou sous la pression de Washington. D’autres officiers colombiens arrivèrent aussi dans ce pays, chargés de former 7000 policiers.

Simple hasard ? Au moment du massacre des étudiants à Ayotzinapa, on dénonçait déjà l’apparition de polices communautaires, d’autodéfenses et de paramilitaires, parmi lesquelles se mélangent civils, forces de l’ordre et narcotrafiquants… tout à fait dans le style colombien.

Simple hasard ? La façon atroce d’assassiner et de faire disparaître les étudiants est typique du narco-para-militarisme colombien.

On sait que la situation de pauvreté transforme le Mexique en une cocotte-minute dont la soupape est bouchée. Et les narcos sont des alliés stratégiques lorsqu’il s’agit de contenir l’explosion sociale au moyen de la terreur.

Mexico et Washington répètent qu’ils sont en guerre contre les narco-trafiquants mexicains. Bien que ce discours soit rabâché, en particulier par Washington, depuis les années des guerres du sud-est asiatique, il semble toujours faire l’effet d’un rideau de fumée…

Source :

chapitre du livre“Ayotzinapa. Un grito desde la humanidad”. Ouvrage collectif.Ocean Sur ediciones, Mexique, septiembre 2015