در پشت صحنه نشست آنا پولیس

دومینیک ویدال Dominique Vidal
ترجمه بهروز عارفی

کوندولیزا رایس وزیر امور خارجه آمریکا در بازگشت از سفر خاورمیانه در روز 15 اکتبر 2007 اظهار داشت: «رک و راست بگویم که وقت آن رسیده که دولت فلسطین ایجاد شود». اگر سخن او را باور کنیم، که گویا این امر برای پرزیدنت جورج دبلیو بوش «یکی از مهمترین تقدم های دولت وی برای بقیه دوره ریاستش» (1) به حساب می آید. از این رو، امریکا اقدام به برگزاری نشست آناپولیس (ایالت مریلند- امریکا) در پائیز کرده است.
آن چه را که آمریکا به عنوان آخرین پیشرفت بسوی صلح اعلام می کند، ممکن است تنش های جدیدی برانگیزد. به پنج دلیل زیر:
دلیل نخست خود ماهیت آن است. جلسه ای که در ماه ژوئیه اعلام کردند که به عنوان «کنفرانس بین المللی» برگزار خواهد شد، به «نشستی» بدل گشت که تنها توسط آمریکا شکل گرفته است. (در اصطلاح دیپلماتیک، کنفرانس بین المللی به معنی برگزاری آن توسط سازمان ملل متحد بوده و بر پایه قطع نامه های آن سازمان تشکیل می شود)
موضوع این جلسه بسیار گنگ است. از نگاه محمود عباس رئیس تشکیلات خودمختار فلسطین، این نشست باید به مرزها، مسئله بیت المقدس، بازگشت پناهندگان و ساختمان شهرک های مستعمره بپردازد. خانم رایس تکرار می کند که برای این که «این سند برای آینده جدی تلقی شود، نیازی ندارد که جزئیات آن دقیقا ردیف شود». این بیانات مانند پژواکی است از نقطه نظرات ایهود اولمرت نخست وزیر اسرائیل که معتقد است یک بیانیه مشترک «هرگز به منزله شرط لازم قبلی برای تشکیل نشست سران» تلقی نشده است.
علاوه بر این، وزیر خارجه مطمئن نیست که « یک تقویم ضروری باشد». آیا لازم است که یادآوری کنیم که کاخ سفید تولد دولت فلسطین را برای سال 2005 پیش بینی کرده بود؟
در حقیقت، همه چیز به خواست اسرائیل بستگی دارد. اما این کشور از انتقال محلات عرب نشین بیت المقدس به تشکیلات خود گردان فلسطین صحبت می کند، ولی عجله دارد که زمین های تازه ای مصادره کند تا شهر را به شهرک استعماری عظیم معال آدومیم بپیوندد. در گیر و دار مذاکرات، اسرائیل نوار غزه را «منطقه تحت تسلط دشمن» اعلام کرده و تهدید به اجرای تحریم کامل می کند. این کشور وعده برچیدن بیست و چهار پاسگاه بازرسی را در کرانه باختری می دهد، در حالی که پیرو اطلاعیه دفتر سازمان ملل در محل، در مدت دو ماه، حدود چهل پست بازرسی به آن ها افزوده است.
بالاخره، چگونه ممکن است ایهود اولمرت که موقعیتش در اثر شکست در جنگ لبنان و افتضاحات پی در پی شکننده تر شده است، «امتیاز» لازم را بدهد؟ محمود عباس نیز به نوبه خود شاهد سست تر شدن حقانیتش در اثر چالش های حماس است...
خلاصه کنیم. این «روند صلح» آناپولیس به همه آن هائی شباهت خواهد داشت که خاورمیانه [غالبا] بخاطر نبود تعهد تعیین کننده «جامعه بین المللی» برای تحمیل اراده اش از آن رنج برده است. زیرا اسرائیل به وعده های گنگش عمل نخواهد کرد و ایالات متحده نیز طبق معمول هیچ فشاری برای احترام به تعهدات وارد نخواهد ساخت.
دولت آمریکا، بویژه در صدد است تا در آن جا، ائتلافی از میانه روهای سنی علیه ایران شیعه به امضا برساند. و در درون این دولت میتوان افرادی را یافت که خواب یک تهاجم را می بینند. تکاپوهای دیپلماتیک کنونی، به هیچوجه نشانه ای از یک پیمان صلح ندارند. پیمانی که مرد شماره یک کنونی حکومت اسرائیل قبل از .... «بیست یا سی سال دیگر» پیش بینی نمی کند.
------
عنوان اصلی مقاله:
Dans les coulisses de la réunion d’Annapolis
-------
1 – این نقل قول ها و نیز نقل قول های بعدی از تلکس های خبری «خبرگزاری فرانس پرس» به ترتیب در تاریخ های 15 اکتبر، 16 ژوئیه، 14 اکتبر، 22 سپتامبر و 23 سپتامبر 2007 برداشت شده است.
--------
لوموند دیپلماتیک، نوامبر 2007.